Σαν σήμερα, πριν από 147 χρόνια, στις 22 Απρίλη 1870, γεννήθηκε ο Λένιν. Ο ηγέτης της πρώτης νικηφόρας Σοσιαλιστικής Επανάστασης στον κόσμο τον Οκτώβρη του 1917 στη Ρωσία.
«Εμείς αρχίσαμε... ο πάγος έσπασε... ο δρόμος χαράχτηκε...»!
Έτσι περιέγραφε ο ίδιος ο Λένιν, με το μεγαλείο της σεμνότητάς του, το μέτρο της δικής του συμβολής στο κοσμοϊστορικό αυτό γεγονός.
Δεν μπορεί να υπάρξει ασφαλέστερο κριτήριο ορθότητας μιας πολιτικής από τα αποτελέσματά της. Κι από την άποψη αυτή το αποτέλεσμα της υπόθεσης στην οποία αφιερώθηκε ο Λένιν είναι η απόλυτη απόδειξη της ορθότητας της πολιτικής του: Η Επανάσταση της οποίας ηγήθηκε και την οποία καθοδήγησε, όχι μόνο συντελέστηκε αλλά και νίκησε.
Από την άλλη κριτήριο του λόγου, κριτήριο μιας εξαγγελίας στην πολιτική – και όχι μόνο – είναι η πράξη. Ας δούμε, λοιπόν, αν και κατά πόσο υπήρξε συνεπής η επαναστατική εξαγγελία με την πράξη που ακολούθησε την Επανάσταση του Οκτώβρη:
1) Η σοβιετική εξουσία (26 Οκτώβρη 1917 – την επόμενη κιόλας μέρα της Επανάστασης) υπογράφει δια χειρός Λένιν το Διάταγμα για την Ειρήνη με το οποίο έβγαζε τη Ρωσία έξω από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και έξω από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο Λένιν δεν υπέγραψε, δηλαδή, κανένα κείμενο με το οποίο να αναγνωρίζει την παραμονή της Ρωσίας σε κανένα «κοινό ευρωπαϊκό σπίτι» με τους ιμπεριαλιστές, ούτε κανένα κείμενο που έθετε την εσωτερική πολιτική στη Ρωσία υπό την «αξιολόγηση», την «εποπτεία» και την «επιτήρηση» των ιμπεριαλιστών, ούτε καλούσε τα πλοία των ιμπεριαλιστών να σεργιανίζουν στις θάλασσες της χώρας του, ούτε παζάρευε με τους ιμπεριαλιστές να παραταθεί η χρονική παρουσία των στρατιωτικών τους βάσεων στα εδάφη της χώρας του.
2) Πάλι την ίδια μέρα (26 Οκτώβρη 1917 – την επόμενη κιόλας μέρα της Επανάστασης) δια χειρός Λένιν υπογράφεται το Διάταγμα για τη Γη με το οποίο καταργήθηκε – χωρίς καμία αποζημίωση - η ιδιοκτησία της γης από τους τσιφλικάδες, συμπεριλαμβανομένης της αυτοκρατορικής και της μοναστηριακής.
Ο Λένιν, δηλαδή, δεν υπέγραψε τίποτα που να μιλά για παραχώρηση της χώρας του για 99 χρόνια σε ντόπιους και ξένους κατσαπλιάδες, δεν παραχώρησε τίποτα το ρωσικό και τίποτα το «Ελληνικό» στους «Λάτσηδες» της χώρας του, δεν υπόγραψε τίποτα περί παραχώρησης των αεροδρομίων της χώρας τους στις Fraport, ή περί παραχώρησης των λιμανιών της χώρας του στις Cosco κοκ…
3) Πάλι
την ίδια μέρα (26 Οκτώβρη 1917 – την επόμενη κιόλας μέρα της
Επανάστασης) η σοβιετική εξουσία δια χειρός Λένιν είχε ήδη υπογράψει το Νομοσχέδιο για τον Εργατικό έλεγχο στις βιομηχανικές, εμπορικές και τραπεζικές επιχειρήσεις.
Ούτε ο Λένιν, δηλαδή, ούτε κανένας από την σοβιετική εξουσία διανοήθηκε να πει στους γέροντες της Ρωσίας ότι θα τους κόψει ένα κατοστάρικο από τις πενιχρές συντάξεις τους και θα το δώσει στους εργοδότες, αντί οι παππούδες να το δίνουν στα εγγόνια τους που πάνε για φραπέ και τάβλι…
4) Λίγες μέρες μετά την Επανάσταση ο Λένιν είχε ήδη υπογράψει (στις 14 Δεκέμβρη 1917) τον νόμο για την Εθνικοποίηση των Τραπεζών.
Δεν είχε δηλαδή υπογράψει κανένα κείμενο που να λέει ότι οι τραπεζίτες θα συνέχιζαν να είναι ιδιοκτήτες τραπεζών που θα συνέχιζαν να ανακεφαλαιοποιούνται με λεφτά του λαού…
5) Λίγες μέρες μετά την Επανάσταση είχε ήδη υπογράψει (στις 18 Γενάρη 1918) την Εθνικοποίηση του εμπορικού στόλου.
Ο Λένιν, δηλαδή, επουδενί σκέφτηκε να κατεβάσει πρόταση αναθεώρησης του Συντάγματος αφήνοντας άθικτο ένα και μόνο άρθρο, αυτό που αφορά την συνταγματική κατοχύρωση 60 φοροαπαλλαγών για τους εφοπλιστές, ούτε ποτέ διανοήθηκε να φορολογεί το λαό με 29% από το πρώτο ευρώ, αλλά να εξασφαλίζει για τους εφοπλιστές φορολογικό συντελεστή 0,048% για τα κέρδη τους.
6) Λίγες μέρες μετά την Επανάσταση ο Λένιν είχε ήδη υπογράψει (στις 9 Γενάρη 1918) το Διάταγμα Ακύρωσης όλων των Εσωτερικών και Εξωτερικών Δανείων που είχε υπογράψει η τσαρική και η προηγούμενη αστική κυβέρνηση.
Ο Λένιν και η σοβιετική εξουσία, δηλαδή, αρνήθηκαν – όπως είχαν υποσχεθεί - να πληρώνουν εγχώριους και ξένους κλέφτες, ληστές, κερδοσκόπους και τοκογλύφους. Εν ολίγοις ο Λένιν είπε σε όλα αυτά τα όρνεα πως αν θεωρούν πως έχουν λαμβάνειν να πάνε να τα πάρουν από εκείνους που τα είχαν ξεκοκαλίσει και όχι από το ρώσικο λαό. Και φυσικά ουδέποτε υπέγραψε κείμενο όπως αυτό: «Οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την αδιαμφισβήτητη δέσμευσή τους να τηρήσουν τις δανειακές υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές, πλήρως και έγκαιρα»…
Είναι προφανές: Η Επανάσταση της οποίας ηγήθηκε ο Λένιν, ήταν μια «αλλιώτικη» Επανάσταση. Που δυστυχώς έπρεπε να βιωθεί η σκληρή εμπειρία της ανατροπής για να αποκτηθεί η ωριμότητα ώστε να γίνει αντιληπτή εκείνη η λενινιστική παρακαταθήκη, διατυπωμένη στον κολοφώνα της επαναστατικής νίκης: Κανένας και τίποτα δεν μπορεί να καταστρέψει και να ανατρέψει τον σοσιαλισμό εκτός από τα ίδια του τα λάθη.
Φυσικά δεν µας διαφεύγει ότι εκατό χρόνια μετά από εκείνη την Επανάσταση η Παλινόρθωση που έχει συντελεστεί θέλει να σβήσει τα ίχνη της και να ελεεινολογήσει τους ηγέτες της.
Δεν είναι η πρώτη φορά. Συνέβη με την Γαλλική Επανάσταση και τον Ροβεσπιέρο, συνέβη με τις αστικές επαναστάσεις του 1848, συνέβη με τους Γάλλους κομμουνάρους και την Παρισινή Κομμούνα.
Αλλά κάθε φορά που η παλινόρθωση νομίζει ότι έσβησε με την γομολάστιχά της τις πολιτικές και εξεγερτικές παρακαταθήκες των ανθρώπων, πάντα έρχεται η στιγμή που βρίσκεται ξανά αντιμέτωπη με τον γενικό νόμο κίνησης της Ιστορίας: Είναι αυτή η σπειροειδής ιστορική κίνηση που παρά τα πισωγυρίσματα, τα ξεστρατήματα και τις ήττες, το κάθε προηγούμενο κοινωνικό άλμα θα αποτελεί το βατήρα και το έδαφος για το επόμενο πιο στέρεο άλμα. Διότι, όπως ωραία το διατύπωσε ο ιστορικός, ο καθηγητής Γιώργος Μαργαρίτης, κοιτώντας από εδώ που βρισκόμαστε σήμερα εκατό χρόνια πίσω, η Επανάσταση που συγκλόνισε τον κόσμο δεν τον άλλαξε, «έδωσε όμως μια πειστική πρόγευση για το επερχόμενο αύριο».
Επίσης δεν μας είναι άγνωστος ο «φιλικός» αντίλογος των χορτάτων και των βολεμένων της καθ’ ημάς αντίπερα όχθης. Εκείνων που στο άκουσμα του ονόματος «Λένιν» με λεπτή ταξική ειρωνεία διατείνονται, καθώς χορεύουν το καθεστωτικό τους βαλς, ότι η προοπτική µιας Ελλάδας και ενός κόσµου χωρίς εκµεταλλευτές και καταπιεζόµενους, χωρίς πλούσιους και φτωχούς, χωρίς κεφαλαιοκράτες «αφέντες» και µισθωτούς «δούλους», στην καλύτερη περίπτωση, συνιστά δονκιχοτισµό και ουτοπία.
Εξίσου «φιλικά», λοιπόν, απαντάµε: Παραλογισμός είναι να εμφανίζετε σαν «κανονικότητα» την δυστοπία ενός κόσμου όπου τα θησαυροφυλάκια 8 Κροίσων ξεπερνούν τα υπάρχοντα του μισού πληθυσμού της Γης!
Λέτε ότι «πρέπει» να συνεχίσουμε στα «χαρτογραφημένα νερά», αλλά απορροφημένοι καθώς είστε στα κότερά σας, παραγνωρίζετε ότι τα νερά σας είναι υγρός τάφος για εκείνους που παράγουν τα κότερά σας. Αντίθετα, λοιπόν, με εσάς, διαλέγουμε τα λόγια του ποιητή:
«Ένας χάρτης του κόσµου που δεν περιέχει την Ουτοπία δεν αξίζει να τον κοιτάξεις καν, γιατί αφήνει έξω τη µόνη χώρα όπου η Ανθρωπότητα πάντα θα προσγειώνεται. Κι όταν προσγειωθεί, κοιτάζει πέρα και, βλέποντας µια καλύτερη χώρα, ξεκινάει για εκεί. Πρόοδος είναι η υλοποίηση της µιας µετά την άλλη Ουτοπίας».
Σίγουρα αυτή η «ουτοπική» πορεία αναδηµιουργίας και αναγέννησης της Ελλάδας και του κόσμου, η ευτοπία υπέρβασης της βαρβαρότητας που όσοι την απεύχονται πασχίζουν να την ξορκίσουν σαν ονειροφανταστική «ουτοπία», δεν είναι εύκολη.
Είναι όµως µια πορεία απείρως ευκολότερη και από άποψη αποτελεσµάτων πρόδηλα ρεαλιστικότερη, σε αντίθεση µε τον αδιέξοδο δρόµο των ανυπολόγιστων, µάταιων και αβάσταχτων θυσιών στις οποίες υποβάλλεται ο λαός και ο τόπος για να βγαίνουν κερδισµένοι οι πλουτοκράτες και το σάπιο πολιτικό τους σύστηµα.
Αυτή η πορεία του σοσιαλιστικού δρόµου, αυτό το άλμα στο μέλλον δια της επιστροφής στον Λένιν είναι το πλέον ώριµο και ρεαλιστικό αίτηµα των καιρών που «σαν θελήσει ποτέ ο λαός, τότε το πεπρωµένο θα προσκυνήσει».
«Εμείς αρχίσαμε... ο πάγος έσπασε... ο δρόμος χαράχτηκε...»!
Έτσι περιέγραφε ο ίδιος ο Λένιν, με το μεγαλείο της σεμνότητάς του, το μέτρο της δικής του συμβολής στο κοσμοϊστορικό αυτό γεγονός.
Δεν μπορεί να υπάρξει ασφαλέστερο κριτήριο ορθότητας μιας πολιτικής από τα αποτελέσματά της. Κι από την άποψη αυτή το αποτέλεσμα της υπόθεσης στην οποία αφιερώθηκε ο Λένιν είναι η απόλυτη απόδειξη της ορθότητας της πολιτικής του: Η Επανάσταση της οποίας ηγήθηκε και την οποία καθοδήγησε, όχι μόνο συντελέστηκε αλλά και νίκησε.
Από την άλλη κριτήριο του λόγου, κριτήριο μιας εξαγγελίας στην πολιτική – και όχι μόνο – είναι η πράξη. Ας δούμε, λοιπόν, αν και κατά πόσο υπήρξε συνεπής η επαναστατική εξαγγελία με την πράξη που ακολούθησε την Επανάσταση του Οκτώβρη:
1) Η σοβιετική εξουσία (26 Οκτώβρη 1917 – την επόμενη κιόλας μέρα της Επανάστασης) υπογράφει δια χειρός Λένιν το Διάταγμα για την Ειρήνη με το οποίο έβγαζε τη Ρωσία έξω από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και έξω από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο Λένιν δεν υπέγραψε, δηλαδή, κανένα κείμενο με το οποίο να αναγνωρίζει την παραμονή της Ρωσίας σε κανένα «κοινό ευρωπαϊκό σπίτι» με τους ιμπεριαλιστές, ούτε κανένα κείμενο που έθετε την εσωτερική πολιτική στη Ρωσία υπό την «αξιολόγηση», την «εποπτεία» και την «επιτήρηση» των ιμπεριαλιστών, ούτε καλούσε τα πλοία των ιμπεριαλιστών να σεργιανίζουν στις θάλασσες της χώρας του, ούτε παζάρευε με τους ιμπεριαλιστές να παραταθεί η χρονική παρουσία των στρατιωτικών τους βάσεων στα εδάφη της χώρας του.
2) Πάλι την ίδια μέρα (26 Οκτώβρη 1917 – την επόμενη κιόλας μέρα της Επανάστασης) δια χειρός Λένιν υπογράφεται το Διάταγμα για τη Γη με το οποίο καταργήθηκε – χωρίς καμία αποζημίωση - η ιδιοκτησία της γης από τους τσιφλικάδες, συμπεριλαμβανομένης της αυτοκρατορικής και της μοναστηριακής.
Ο Λένιν, δηλαδή, δεν υπέγραψε τίποτα που να μιλά για παραχώρηση της χώρας του για 99 χρόνια σε ντόπιους και ξένους κατσαπλιάδες, δεν παραχώρησε τίποτα το ρωσικό και τίποτα το «Ελληνικό» στους «Λάτσηδες» της χώρας του, δεν υπόγραψε τίποτα περί παραχώρησης των αεροδρομίων της χώρας τους στις Fraport, ή περί παραχώρησης των λιμανιών της χώρας του στις Cosco κοκ…
Ούτε ο Λένιν, δηλαδή, ούτε κανένας από την σοβιετική εξουσία διανοήθηκε να πει στους γέροντες της Ρωσίας ότι θα τους κόψει ένα κατοστάρικο από τις πενιχρές συντάξεις τους και θα το δώσει στους εργοδότες, αντί οι παππούδες να το δίνουν στα εγγόνια τους που πάνε για φραπέ και τάβλι…
4) Λίγες μέρες μετά την Επανάσταση ο Λένιν είχε ήδη υπογράψει (στις 14 Δεκέμβρη 1917) τον νόμο για την Εθνικοποίηση των Τραπεζών.
Δεν είχε δηλαδή υπογράψει κανένα κείμενο που να λέει ότι οι τραπεζίτες θα συνέχιζαν να είναι ιδιοκτήτες τραπεζών που θα συνέχιζαν να ανακεφαλαιοποιούνται με λεφτά του λαού…
5) Λίγες μέρες μετά την Επανάσταση είχε ήδη υπογράψει (στις 18 Γενάρη 1918) την Εθνικοποίηση του εμπορικού στόλου.
Ο Λένιν, δηλαδή, επουδενί σκέφτηκε να κατεβάσει πρόταση αναθεώρησης του Συντάγματος αφήνοντας άθικτο ένα και μόνο άρθρο, αυτό που αφορά την συνταγματική κατοχύρωση 60 φοροαπαλλαγών για τους εφοπλιστές, ούτε ποτέ διανοήθηκε να φορολογεί το λαό με 29% από το πρώτο ευρώ, αλλά να εξασφαλίζει για τους εφοπλιστές φορολογικό συντελεστή 0,048% για τα κέρδη τους.
6) Λίγες μέρες μετά την Επανάσταση ο Λένιν είχε ήδη υπογράψει (στις 9 Γενάρη 1918) το Διάταγμα Ακύρωσης όλων των Εσωτερικών και Εξωτερικών Δανείων που είχε υπογράψει η τσαρική και η προηγούμενη αστική κυβέρνηση.
Ο Λένιν και η σοβιετική εξουσία, δηλαδή, αρνήθηκαν – όπως είχαν υποσχεθεί - να πληρώνουν εγχώριους και ξένους κλέφτες, ληστές, κερδοσκόπους και τοκογλύφους. Εν ολίγοις ο Λένιν είπε σε όλα αυτά τα όρνεα πως αν θεωρούν πως έχουν λαμβάνειν να πάνε να τα πάρουν από εκείνους που τα είχαν ξεκοκαλίσει και όχι από το ρώσικο λαό. Και φυσικά ουδέποτε υπέγραψε κείμενο όπως αυτό: «Οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την αδιαμφισβήτητη δέσμευσή τους να τηρήσουν τις δανειακές υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές, πλήρως και έγκαιρα»…
Είναι προφανές: Η Επανάσταση της οποίας ηγήθηκε ο Λένιν, ήταν μια «αλλιώτικη» Επανάσταση. Που δυστυχώς έπρεπε να βιωθεί η σκληρή εμπειρία της ανατροπής για να αποκτηθεί η ωριμότητα ώστε να γίνει αντιληπτή εκείνη η λενινιστική παρακαταθήκη, διατυπωμένη στον κολοφώνα της επαναστατικής νίκης: Κανένας και τίποτα δεν μπορεί να καταστρέψει και να ανατρέψει τον σοσιαλισμό εκτός από τα ίδια του τα λάθη.
Φυσικά δεν µας διαφεύγει ότι εκατό χρόνια μετά από εκείνη την Επανάσταση η Παλινόρθωση που έχει συντελεστεί θέλει να σβήσει τα ίχνη της και να ελεεινολογήσει τους ηγέτες της.
Δεν είναι η πρώτη φορά. Συνέβη με την Γαλλική Επανάσταση και τον Ροβεσπιέρο, συνέβη με τις αστικές επαναστάσεις του 1848, συνέβη με τους Γάλλους κομμουνάρους και την Παρισινή Κομμούνα.
Αλλά κάθε φορά που η παλινόρθωση νομίζει ότι έσβησε με την γομολάστιχά της τις πολιτικές και εξεγερτικές παρακαταθήκες των ανθρώπων, πάντα έρχεται η στιγμή που βρίσκεται ξανά αντιμέτωπη με τον γενικό νόμο κίνησης της Ιστορίας: Είναι αυτή η σπειροειδής ιστορική κίνηση που παρά τα πισωγυρίσματα, τα ξεστρατήματα και τις ήττες, το κάθε προηγούμενο κοινωνικό άλμα θα αποτελεί το βατήρα και το έδαφος για το επόμενο πιο στέρεο άλμα. Διότι, όπως ωραία το διατύπωσε ο ιστορικός, ο καθηγητής Γιώργος Μαργαρίτης, κοιτώντας από εδώ που βρισκόμαστε σήμερα εκατό χρόνια πίσω, η Επανάσταση που συγκλόνισε τον κόσμο δεν τον άλλαξε, «έδωσε όμως μια πειστική πρόγευση για το επερχόμενο αύριο».
Επίσης δεν μας είναι άγνωστος ο «φιλικός» αντίλογος των χορτάτων και των βολεμένων της καθ’ ημάς αντίπερα όχθης. Εκείνων που στο άκουσμα του ονόματος «Λένιν» με λεπτή ταξική ειρωνεία διατείνονται, καθώς χορεύουν το καθεστωτικό τους βαλς, ότι η προοπτική µιας Ελλάδας και ενός κόσµου χωρίς εκµεταλλευτές και καταπιεζόµενους, χωρίς πλούσιους και φτωχούς, χωρίς κεφαλαιοκράτες «αφέντες» και µισθωτούς «δούλους», στην καλύτερη περίπτωση, συνιστά δονκιχοτισµό και ουτοπία.
Εξίσου «φιλικά», λοιπόν, απαντάµε: Παραλογισμός είναι να εμφανίζετε σαν «κανονικότητα» την δυστοπία ενός κόσμου όπου τα θησαυροφυλάκια 8 Κροίσων ξεπερνούν τα υπάρχοντα του μισού πληθυσμού της Γης!
Λέτε ότι «πρέπει» να συνεχίσουμε στα «χαρτογραφημένα νερά», αλλά απορροφημένοι καθώς είστε στα κότερά σας, παραγνωρίζετε ότι τα νερά σας είναι υγρός τάφος για εκείνους που παράγουν τα κότερά σας. Αντίθετα, λοιπόν, με εσάς, διαλέγουμε τα λόγια του ποιητή:
«Ένας χάρτης του κόσµου που δεν περιέχει την Ουτοπία δεν αξίζει να τον κοιτάξεις καν, γιατί αφήνει έξω τη µόνη χώρα όπου η Ανθρωπότητα πάντα θα προσγειώνεται. Κι όταν προσγειωθεί, κοιτάζει πέρα και, βλέποντας µια καλύτερη χώρα, ξεκινάει για εκεί. Πρόοδος είναι η υλοποίηση της µιας µετά την άλλη Ουτοπίας».
Σίγουρα αυτή η «ουτοπική» πορεία αναδηµιουργίας και αναγέννησης της Ελλάδας και του κόσμου, η ευτοπία υπέρβασης της βαρβαρότητας που όσοι την απεύχονται πασχίζουν να την ξορκίσουν σαν ονειροφανταστική «ουτοπία», δεν είναι εύκολη.
Είναι όµως µια πορεία απείρως ευκολότερη και από άποψη αποτελεσµάτων πρόδηλα ρεαλιστικότερη, σε αντίθεση µε τον αδιέξοδο δρόµο των ανυπολόγιστων, µάταιων και αβάσταχτων θυσιών στις οποίες υποβάλλεται ο λαός και ο τόπος για να βγαίνουν κερδισµένοι οι πλουτοκράτες και το σάπιο πολιτικό τους σύστηµα.
Αυτή η πορεία του σοσιαλιστικού δρόµου, αυτό το άλμα στο μέλλον δια της επιστροφής στον Λένιν είναι το πλέον ώριµο και ρεαλιστικό αίτηµα των καιρών που «σαν θελήσει ποτέ ο λαός, τότε το πεπρωµένο θα προσκυνήσει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου