ΚΡΥΦΤΟΥΛΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΜΑΣ

Στη Βουλή,  όπου συζητούνται τα μέτρα και τα αντίμετρα της συμφωνίας, ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Ηλίας Κασιδιάρης χειροδικεί κατά του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Νίκου Δένδια, επειδή ο δεύτερος πέρασε από μπροστά του την ώρα που μιλούσε στην έναρξη της συζήτησης στην επιτροπή της Βουλής για το πολυνομοσχέδιο. Από το βουλευτή τη Χ.Α. Γ.Λαγό έγινε προσπάθεια συμψηφισμού της σημερινής  τραμπούκικης  συμπεριφοράς του Η. Κασιδιάρη με την θεωρούμενη, σύμφωνα με τη  Χ.Α., βία που ασκήθηκε από την κυβέρνηση Α. Σαμαρά, και ειδικότερα το Ν. Δένδια, επειδή οδήγησαν βουλευτές της Χ. Α στη φυλακή. Σύσσωμη η βουλή καταδίκασε το επεισόδιο και απαίτησε την αποβολή της κοινοβουλευτικής ομάδας της Χ.Α.

               Με τη δίκη της Χ.Α να καρκινοβατεί στο περιθώριο της πολιτικής ζωής, το φασιστικό λόγο να βρίσκει πέρα από τα ευήκοα ώτα σε μέρος του πληθυσμού και πρόθυμους πολιτικούς ή πνευματικούς ταγούς κεκαλυμμένα να τον ενσωματώνουν στο σκεπτικό τους, όσο περνά ο καιρός η δυσπιστία για την εχθρότητα των αστικών κομμάτων απέναντι στη Χ.Α μάλλον επιβεβαιώνεται. Ακόμα κι όλη αυτή η σύγκρουση σήμερα της Χ.Α  με το Ν. Δένδια της  Ν.Δ και  το βουλευτή της Μ. Βορίδη ν’ αποφαίνεται «"Ζήσαμε αυτό που μέχρι στιγμής στο ελληνικό Κοινοβούλιο δεν είχαμε ζήσει" μοιάζει να θέλει να διαμορφώσει εκατέρωθεν ένα κλίμα αντιπαράθεσης μέσα στο οποίο να συσκοτισθούν τα κρίσιμα ιδεολογικά και πολιτικά  ζητήματα. Κι εμφανίζονται όλα τα κόμματα που ψήφισαν μνημόνια και προεδρικά διατάγματα εξαθλίωσης του πληθυσμού στην εμπροσθοφυλακή του αγώνα εναντίον των τραμπουκισμών της Χ.Α. Στο κάτω-κάτω είναι τόσο δύσκολο για όλα τα αστικά κόμματα να αναζητούν λόγους αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση, πέρα από τον …ηθικό για την  αγάπη της  στην εξουσία, της οποίας την πολιτική επί της ουσίας επικροτούν κι ενστερνίζονται.  Για σήμερα τουλάχιστον μπορούν να υπερασπιστούν την δημοκρατικότητά τους έναντι της Χ.Α. Η φασιστική απειλή υποβιβάζεται σε απλή πολιτική αντιπαράθεση.

Οι τραμπουκισμοί  της Χ. Α αναπληρώνουν την έλλειψη ουσιαστικής της διαφωνίας με την  άσκηση της συγκεκριμένης οικονομικής πολιτικής, ανταποκρινόμενοι έτσι σε προσδοκίες ενός τμήματος του πληθυσμού που αποδίδει την οικονομική του εξαθλίωση σε μια δράκα πολιτικών ανθελλήνων και διεφθαρμένων κι απαξιώνοντας τους αστικούς θεσμούς λειτουργίας του πολιτεύματος. Συγχρόνως, μ’ αυτόν τον τρόπο η Χ.Α νομιμοποιεί στη συνείδηση τμήματος του πληθυσμού τις δολοφονικές επιθέσεις της σε απόκληρους της κοινωνίας, μετανάστες, πολιτικούς αντιπάλους. Κι εξάλλου στο μυαλό πολλών εξαθλιωμένων και χωρίς ταξική συνείδηση εργαζομένων ή ανέργων είτε και  απλώς φοβισμένων μικροαστών η σύνδεση του φασισμού με άγριες συμπεριφορές και σκληρούς φασίστες που επιβάλλουν το νόμο τους   δεν είναι κατ’ ανάγκη κάτι αρνητικό. Αντίθετα, αυτή η σκληρότητα, η στοχοποίηση συγκεκριμένων ομάδων ως αιτίων της εξαθλίωσης και η καταδίωξή τους μπορεί να φαίνεται σα σημάδι δύναμης και ζωτικότητας.

Ακόμα όμως και μ’  αυτόν τον τρόπο η Χ. Α μάλλον εξυπηρετεί το σύστημα παρά το υπονομεύει στον πυρήνα του. Στην ουσία όλοι αυτοί οι τραμπουκισμοί μοιάζουν με αντιπερισπασμούς που αποσκοπούν στη μετατόπιση του επικέντρου του ενδιαφέροντος σε ζητήματα συμπεριφοράς, ευγένειας, ηθικής κλπ. κι έτσι μπλοκάρεται η πολιτική σκέψη  και οδηγείται σε αδιέξοδο. Σαν όλα αυτά να μην είναι παρά μια ακόμα προσπάθεια να διαμορφωθεί το κατάλληλο κλίμα που να εμποδίζει την ανάπτυξη πολιτικής σκέψης γύρω από καίρια πολιτικά ζητήματα, να γίνεται ζητούμενο της πολιτικής ζωής το αυτονόητο,  η ευπρεπής  συμπεριφορά, ενώ η απαξίωση του πολιτικού συστήματος με την ταυτόχρονη ανάδειξη άγριων ενστίκτων και σωματικής δύναμης φαίνεται ένας ανέξοδος τρόπος για να πάρουν με το μέρος τους εξαθλιωμένους ή φοβισμένους, προσφέροντάς τους μια απλοϊκή παράσταση του κόσμου, όπου ο σκληρός νικά, στη θέση της ταξικής κοινωνικής συνείδησης.

Αυτό που ενδιαφέρει την κυρίαρχη πολιτική είναι οι ντροπές και οι εξευτελισμοί, οι δουλικές και ταπεινωτικές εργασίες που αποτελειώνουν τη συντριβή μας να μην  οδηγήσουν στη συνείδηση της ταξικής μας ταυτότητας. Γι’  αυτό κι εδώ και στην Ευρώπη οι κραυγές εναντίον των ακροδεξιών κομμάτων είναι τόσο ηχηρές όταν χρειάζεται να δικαιολογηθεί η ιδεολογία των δυο άκρων, να προλειανθεί το έδαφος για άρση δημοκρατικών δικαιωμάτων με λαϊκή συναίνεση (η δημοκρατική Γαλλία ψήφισε υπό καθεστώς έκτακτης ανάγκης).

 Κι αν μοιάζουν εχθροί η αστική δημοκρατία και ο φασισμός όμως όταν ο καπιταλισμός το χρειαστεί σφίγγουν το χέρι και παίζουν κρυφτούλι πίσω από την πλάτη μας.