Η Ελλάδα στο επίκεντρο επικίνδυνων σχεδιασμών και εξελίξεων

Το «κουβάρι» της εμπλοκής όλο και μεγαλώνει. Στη φωτ. πλοίο που συμμετέχει στην αρμάδα του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, ενώ ανεφοδιάζει ελληνικό πλοίο που συμμετέχει σε αποστολή της ΕΕ

Εδώ και μήνες, μια σειρά κυβερνητικοί αξιωματούχοι, αλλά και υψηλόβαθμοι παράγοντες των κομμάτων της αστικής αντιπολίτευσης (σε στρατηγική μεταξύ τους σύμπλευση σε ό,τι αφορά εκτιμήσεις και στοχεύσεις), επίσης διπλωματικά και στρατιωτικά στελέχη, επικεφαλής και «σύμβουλοι» ξένων πρεσβειών, τοποθετούν την Ελλάδα στο επίκεντρο τριών αλληλοεπικαλυπτόμενων ή εφαπτόμενων κύκλων συγκρούσεων - εντονότερων ή υπό εκκόλαψη - για τον έλεγχο αγορών, πλουτοπαραγωγικών πηγών και διαύλων, με έμφαση την Ενέργεια, το Εμπόριο, τη διαμετακόμισή τους.

Ολες οι αναλύσεις, όπως αναπτύσσονται σε μυστικοσυμβούλια, συνέδρια, «άτυπες ενημερώσεις» και «πηγαδάκια», πιάνουν από τη Μαύρη Θάλασσα και την αντιπαράθεση εκεί του ευρωατλαντικού άξονα με τη Ρωσία για τη διείσδυση και τον έλεγχο σε πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες όπως Ουκρανία, Γεωργία, Μολδαβία, σε μια εκτεταμένη ζώνη από την Υπερδνειστερία έως τον Καύκασο. Αντιπαράθεση που αποτυπώνεται στην παραπέρα μεταφορά, συγκέντρωση και στρατηγική ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων (πάνοπλων, μάχιμων χερσαίων μονάδων, αεροπορικών και ναυτικών μοιρών και συστοιχιών πυραύλων) και από τις δύο πλευρές, στη μεταξύ τους συνοριογραμμή, όπως ξεκινά από τη Βαλτική και φτάνει έως τις θαλάσσιες ζώνες στον Εύξεινο Πόντο. Με εντατικοποίηση, επίσης, στρατιωτικών ασκήσεων και μαζικότερη παρουσία και αεροναυτικών δυνάμεων στα ανοιχτά της Κριμαίας που επιχειρούν «προβολή ισχύος» και «έλεγχο περιοχής».
Το φιτίλι της έντασης απλώνεται και νοτιότερα, στα Βαλκάνια, όπου η ένταση του αλβανικού εθνικισμού, η «ακυβερνησία» και οι ταραχές στα Σκόπια, οι μόνιμες «πληγές» της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης και του Κοσσόβου (όπου είναι ανεπτυγμένα στελέχη ή και ελληνικά στρατιωτικά τμήματα, στις πολυώνυμες επιχειρήσεις «ειρήνευσης» και «ασφαλείας» των ΝΑΤΟ και ΕΕ), μαζί με την έως και ανοιχτή εμπλοκή στην όλη υπόθεση του αμερικανικού και άλλων παραγόντων, ο καθείς για την προάσπιση συμφερόντων δικών του μονοπωλιακών ομίλων, προκαλούν μεγάλη ανησυχία για τις εξελίξεις στα βόρεια σύνορα της χώρας.
Στα ανατολικά, η τουρκική ηγεσία συνεχίζει να προβάλλει συστηματικά και αδιάκοπα τις αξιώσεις της αστικής τάξης της Τουρκίας στο Αιγαίο και την Κύπρο, με έμφαση στις πηγές και τη διαμετακόμιση της Ενέργειας. Η τουρκική προκλητικότητα, μάλιστα, κλιμακώνεται επικίνδυνα τους τελευταίους μήνες, με πληροφορίες και εκτιμήσεις να πηγαινοέρχονται στον άξονα Αθήνα - Λευκωσία, για προετοιμασία θερμού επεισοδίου από πλευράς των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, στην Κύπρο ή νησί του Αιγαίου, με ό,τι συνέπειες μπορεί μια τέτοια εξέλιξη να έχει.
Στο μεταξύ, συνεχίζεται η συγκέντρωση δυνάμεων μιας σειράς ιμπεριαλιστικών κέντρων και χωρών στη Λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου που προβάλλεται ως ο πιο σημαντικός δίαυλος διεθνώς, αλλά και, πλέον, πλουτοπαραγωγική ζώνη μετά την ανακάλυψη πλούσιων κοιτασμάτων στις ΑΟΖ Κύπρου, Ισραήλ, Αιγύπτου, Λιβάνου ακόμα και της Παλαιστίνης. Ο πόλεμος «διά αντιπροσώπων» στη Συρία και το Ιράκ συνεχίζεται. Πάνω στην ιδέα ενός ελεύθερου Κουρδιστάν εξυφαίνονται κάθε είδους επικίνδυνα σχέδια, επικίνδυνα και για τον ίδιο τον κουρδικό λαό. Ιορδανία και ειδικά ο Λίβανος «πνίγονται» από κύματα προσφύγων. Η δε Παλαιστίνη στενάζει μόνιμα κάτω από τις δολοφονικές τακτικές του κράτους του Ισραήλ.
Στη Βόρεια Αφρική, η Αίγυπτος παρουσιάζεται σε αναλύσεις ως ο δεύτερος «μεγάλος ασθενής» της ευρύτερης περιοχής μετά την Τουρκία, καθώς πολλοί φοβούνται επανάληψη εξεγέρσεων, και μαζικά κύματα μετανάστευσης προς την ευρωπαϊκή ήπειρο εκατομμυρίων εξαθλιωμένων από την πολυπληθέστερη χώρα του αραβικού κόσμου. Στο ίδιο μοτίβο η Λιβύη, μετά την επέμβαση του ευρωατλαντικού άξονα κατά του «κακού Καντάφι», συνεχίζει να διάγει μέρες «ακυβερνησίας», ενώ η λεγόμενη Δύση παρακολουθεί με προσοχή επαφές της Μόσχας με μεγαλοστελέχη της παρουσιαζόμενης ως λιβυκής αντιπολίτευσης.
Η ένταση πηγαίνει και λίγο νοτιότερα, στην υποσαχάρια ή «Μαύρη» Αφρική, όπου μια σειρά χώρες αντιμετωπίζονται πλέον σε ΕΕ και ΝΑΤΟ ως «Non States», όπου δεν λειτουργούν πλέον βασικές κρατικές δομές που να εξασφαλίζουν την «ασφάλεια», προαπαιτούμενο όπως παρουσιάζεται για την ανάπτυξη μπίζνες του κεφαλαίου πάνω στον ορυκτό και άλλο πλούτο της εν λόγω ζώνης και το πάμφθηνο εργατικό δυναμικό της. «Κενό» που στρατιωτικές δυνάμεις της ΕΕ σπεύδουν να καλύψουν, αναπτυσσόμενες με διάφορες προφάσεις σε αποστολές και επιχειρήσεις ανοιχτά στρατιωτικού, ή κεκαλυμμένου - «εκπαιδευτικού» χαρακτήρα.

Τα «χίλια πρόσωπα» της εμπλοκής...

Ολο αυτό το «δαχτυλίδι της φωτιάς» παρουσιάζεται από την ντόπια αστική τάξη και τους πολιτικούς της εκπροσώπους, ως «ευκαιρία». Οτι προβαλλόμενη η χώρα ως «όαση σταθερότητας» και «πάροχος ασφάλειας», μέσα από «πολυδιάστατη και δραστήρια εξωτερική πολιτική», τη «στρατιωτική της διπλωματία», και τις «αμυντικές της δυνατότητες», τις δυνατότητες «διαμεσολάβησης» που έχει μεταξύ «αντιτιθέμενων δρώντων» στην περιοχή, μπορεί να επιτύχει τη γεωστρατηγική της αναβάθμιση, κατά βάση για να διεκδικήσουν οι ντόπιοι επιχειρηματικοί όμιλοι κάποια μερίδια στη μοιρασιά της καπιταλιστικής λείας.
Αυτούς αφορά όλο αυτό το μεγαλόπνοο σχέδιο, τα κέρδη της εγχώριας πλουτοκρατίας και όχι τον λαό, που κινδυνεύει να βρεθεί - αν δεν έχει βρεθεί ήδη - βαθύτερα μπλεγμένος σε μια δίνη επικίνδυνων εξελίξεων, καθώς κάθε πρόταγμα που του βάζουν οι αστοί ως «εθνικό συμφέρον» και ζητούμενο βρωμά μπαρούτι απ' όπου κι αν το πιάσει κανείς.
Ενα, για παράδειγμα, στοιχείο που συχνά περνάει στα ψιλά είναι ότι η «όαση σταθερότητας» πάει χέρι - χέρι με την επιβολή πρόσθετων κατασταλτικών μέτρων επιβολής «εσωτερικής ασφάλειας», έννοια που όλο και συχνότερα προβάλλεται ως «αναγκαιότητα» διαπλεκόμενη μάλιστα με την Αμυνα, στρώνοντας έδαφος, ώστε οι Ενοπλες Δυνάμεις να αναλάβουν ενεργό ρόλο και στο εσωτερικό, οι δε Δυνάμεις Ασφαλείας να εξοπλιστούν για ευρύτερα «αντικείμενα», με πρόσχημα τις «ασύμμετρες απειλές».
Η «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική», η «στρατιωτική διπλωματία», η οικοδόμηση «αξόνων σταθερότητας», οι «αμυντικές δυνατότητες» και η «διαθεσιμότητα» στην παροχή «υπηρεσιών υποστήριξης» στον «αντι-φονταμενταλιστικό αγώνα» ή ό,τι άλλο βρίσκει ως πρόσχημα κάθε φορά ο ευρω-ατλαντικός ιμπεριαλιστικός άξονας για έλεγχο της εν λόγω περιοχής, στην πράξη σημαίνει επιπλέον «νήματα» και τρόπους εμπλοκής στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.
Βάζει, για παράδειγμα, τις Ενοπλες Δυνάμεις να αναπτύσσουν μέσα και προσωπικό, κύρια αεροναυτικές δυνάμεις, από τον Ευξεινο Πόντο (συμμετέχοντας με πλοία του ΠΝ σε αεροναυτικές ασκήσεις του ΝΑΤΟ, και αεροσκάφη της ΠΑ σε ασκήσεις και εναέριες περιπολίες πάνω κι από τον εναέριο χώρο της Βουλγαρίας που «πιάνει» και Μαύρη Θάλασσα) έως το Κέρας της Αφρικής (συμμετέχοντας με πλοία στην «αντι-πειρατική» επιχείρηση της ΕΕ «Atalanta»), και από τα νότια της Σικελίας και τα δυτικά της Μάλτας έως τη Διώρυγα του Σουέζ (συμμετέχοντας με πλοία, υποβρύχια και αεροσκάφη σε αποστολές με «καπέλο» ΝΑΤΟ - «SEA GUARDIAN», ΕΕ - EURONAVFOR «SOPHIA», ΟΗΕ- «UNIFIL»). Μετέχουν, τελικά, σε κάθε είδους επιχειρήσεις και αποστολές θαλάσσιας επιτήρησης που επιτυγχάνεται με πολεμικά πλοία, υποβρύχια και αεροσκάφη. Αλλά και στο συντονισμό ή στη φιλοξενία άλλων επιχειρήσεων, π.χ. φιλοξενώντας στη Λάρισα το στρατηγείο για την επέμβαση στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία ή με την αποστολή «ειδικών» όπου αναπτύσσονται τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, με τις περσινές προσφορές να γίνει η Ελλάδα «κέντρο πληροφοριών» κ.ο.κ.
Σημειωτέον, ρόλος φαίνεται να επιφυλάσσεται και για τις χερσαίες δυνάμεις, καθώς πάνω στα σενάρια έντασης συγκρούσεων στο εσωτερικό γειτονικών κρατών και αλλαγής συνόρων στα Βαλκάνια, κάποια ψήγματα πληροφόρησης δείχνουν ότι σε αρμόδια επιτελεία εξετάζονται και σενάρια ανάπτυξης του Ελληνικού Στρατού εκτός συνόρων, με διάφορα προσχήματα, όπως διαμόρφωση «ζώνης ασφαλείας» ή «προστασίας πληθυσμών»!
Στο ίδιο πλαίσιο επίδειξης «διαθεσιμότητας» να αναλάβει ρόλους και έργο, η χώρα «φιλοξενεί» εδώ βάσεις και άλλες υποδομές θανάτου, όπως τη Σούδα, τον κομβικό ρόλο της οποίας στην υλοποίηση πολεμικών επιχειρήσεων, από την Ανατολική Μεσόγειο έως τον Περσικό Κόλπο, παραδέχονται ανοικτά και με κάθε ευκαιρία οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ.
Ακόμα διοργανώνει, τη μία μετά την άλλη, κοινές στρατιωτικές ασκήσεις και συνεκπαιδεύσεις μελών και «εταίρων» του ΝΑΤΟ, δίνοντάς τους την ευκαιρία, από τη μια, να εκπαιδευτούν σε ένα πολύ δύσκολο, απαιτητικό περιβάλλον, με σύνθετο ανάγλυφο, συνεχείς και πυκνές εναλλαγές στεριάς - θάλασσας, υψομετρικές διαφορές και εναλλαγή τοπίου, αυξάνοντας έτσι την επιχειρησιακή τους πείρα. Μαχητική ικανότητα, που κουβαλούν μαζί τους στις εστίες πολέμου όπου αναπτύσσονται κατόπιν. Και, από την άλλη, δίνει πρόσχημα, με τις ασκήσεις και τις συνεκπαιδεύσεις, για συγκέντρωση πρόσθετων μάχιμων μονάδων στη ζώνη ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης της Ανατολικής Μεσογείου.

Η βρώμικη δουλειά

Περιττό να ειπωθεί ότι στην υλοποίηση όλων αυτών των σχεδίων η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ παίζει βασικό ρόλο, διεκδικώντας και ακόμα πιο ενεργό, στην πρεμούρα της να αναδειχτεί άξια της εμπιστοσύνης που της έχουν δείξει ξένα και ντόπια κέντρα, κρίνοντάς την ικανότερη - και σε αυτό το πεδίο - να κάνει τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό του κεφαλαίου. Μονοπωλίων και ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων που ζητούν το δικό τους ...κατιτίς μέσα στην αναμπουμπούλα. Δεν είναι τυχαία, υπό αυτήν την έννοια, ότι η κυβέρνηση δεν προλαβαίνει να δέχεται τα συχαρίκια από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ για το ρόλο της στη στήριξη των πολεμικών τους σχεδίων.
Απ' όλα τα παραπάνω, επομένως, και πολύ περισσότερο, όσο το νήμα των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών θα ξετυλίγεται και παραπέρα το επόμενο διάστημα, με σταθμό και όσα αποφασιστούν στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, στις Βρυξέλλες, στις 25 του μήνα, γίνεται φανερό ότι οι στόχοι της ελληνικής αστικής τάξης για γεωστρατηγική αναβάθμισή της στην περιοχή, η ανάδειξη της χώρας σε βασικό πυλώνα του ΝΑΤΟ και των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, είναι επικίνδυνα για τον ελληνικό λαό, και όλους τους λαούς της περιοχής.
Στις σημερινές συνθήκες, λοιπόν, είναι άμεση ανάγκη να δυναμώσει η εργατική - λαϊκή πάλη ενάντια στα ιμπεριαλιστικά πολεμικά σχέδια, στα σενάρια αλλαγής συνόρων (σε Μέση Ανατολή, Βαλκάνια ή αλλού), σε κάθε εμπλοκή της χώρας σε αυτά τα σχέδια. Τα βήματα που έγιναν το προηγούμενο διάστημα, η δραστηριότητα που αναπτύχθηκε, προετοιμάζοντας τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς, πρέπει να συνεχιστούν και να δυναμώσουν, βάζοντας στο στόχαστρο συνολικά το σύστημα που γεννά τους πολέμους, την εκμετάλλευση και την προσφυγιά. Την ίδια την εξουσία του κεφαλαίου που καταδυναστεύει τους λαούς, τους σπρώχνει, για τα κέρδη του, στον όλεθρο και την καταστροφή.