Ο πραγματικός χαρακτήρας του νέου πακέτου μέτρων

Μέτρα «εξιτήριο από την κρίση», «εξόδου από την εποχή των μνημονίων», «δημοσιονομικά ουδέτερο πακέτο» κ.λπ.: Οι χαρακτηρισμοί αυτοί είναι μερικοί μόνο από όσους μεταχειρίζεται η κυβέρνηση σχετικά με τη συμφωνία. Ο προφανής στόχος της προπαγάνδας της δεν είναι άλλος από την απόκρυψη της ταξικότητας των μέτρων. Πρόκειται, δηλαδή, για επιχείρηση συσκότισης του γεγονότος ότι οι ρυθμίσεις αυτές είναι ζωτικές για το μεγάλο κεφάλαιο, ώστε να εξασφαλιστεί η διευρυμένη κερδοφορία του.

Από τα μέτρα δεν εξαιρείται κανένα τμήμα των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων κι αυτό είναι «ένα το κρατούμενο», καθώς δείχνει ότι η επίθεση είναι ενιαία και αποτελεί την υλοποίηση συγκροτημένου σχεδιασμού για την εξυπηρέτηση του παραπάνω στόχου. Από την άλλη, τα λεγόμενα «αντίμετρα» έχουν κι αυτά ταξικό περιεχόμενο, αλλά από την ανάποδη. Δηλαδή, από τη μία, τα «μέτρα» επιβαρύνουν τους εργαζόμενους και, από την άλλη, τα «αντίμετρα» επιδοτούν άμεσα και έμμεσα την αστική τάξη, σκορπώντας και λίγα ψίχουλα στους εργαζόμενους από αυτά που τους έχουν «πάρει» διπλά και τριπλά. Και οι δύο δέσμες έχουν σαφή στόχο την εξασφάλιση «ελκυστικού επενδυτικού περιβάλλοντος» για λογαριασμό των μονοπωλίων.

Οι εργαζόμενοι ματώνουν, το κεφάλαιο εισπράττει

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με το 4ο μνημόνιο επιδιώκει, μεταξύ άλλων, την «επέκταση της φορολογικής βάσης» και την ένταση της «εισπραξιμότητας» από το κράτος. Αυτά υπηρετούνται π.χ. με τη μείωση του αφορολόγητου, κάτι που θα πλήξει τα εργατικά - λαϊκά στρώματα και όχι τους επιχειρηματικούς ομίλους. Ειδικά για τους τελευταίους, άλλωστε, η συγκυβέρνηση ήδη έχει δεσμευτεί ότι τα «αντίμετρα» θα προβλέψουν μείωση της φορολογίας τους. Στην αφαίμαξη των εργαζομένων, που «αντισταθμίζεται» με φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο, προστίθενται οι περικοπές στα προνοιακά επιδόματα. ΕΚΑΣ, επίδομα ανεργίας και θέρμανσης, παροχές αναπηρίας κ.λπ., «εξορθολογίζονται», δηλαδή εξανεμίζονται.
Επιπλέον, και εκτός από την παγίωση όλων των αντεργατικών μέτρων των τελευταίων ετών μέσω του νέου πακέτου, για τους εργαζόμενους έρχεται η απελευθέρωση των μαζικών απολύσεων, ένα ακόμα καθοριστικό βήμα για την κατάργηση της Κυριακής αργίας, στοιχεία δηλαδή που συμβάλλουν στην ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Για το κεφάλαιο προβλέπεται η δέσμευση για νέα εμπόδια της συνδικαλιστικής δράσης, με ισχυροποίηση των όπλων της εργοδοσίας απέναντι στην απεργία, τη διευκόλυνση του «έμμεσου» «lock out» κ.λπ.
Αγρότες και φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι, που καθημερινά έχουν το άγχος των τραπεζών, της εφορίας, των ληξιπρόθεσμων χρεών, των χρεών σε μονοπωλιακούς ομίλους - προμηθευτές κ.λπ., θα δουν νέα αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών από το 2018.
Οι συνταξιούχοι, μετά τις απανωτές μειώσεις από το 2011 μέχρι σήμερα, θα δοκιμάσουν και νέο τσεκούρι μέχρι και 18% με την κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς».
Ολα τα παραπάνω, που είναι μέρος των δεκάδων διατάξεων που περιλαμβάνουν τα προαπαιτούμενα, αλλά και όσων θα συγκεκριμενοποιούνται με εφαρμοστικούς νόμους, συνθέτουν ένα πλέγμα ρυθμίσεων, απαραίτητων για να βγει το κεφάλαιο από την κρίση. Εξασφαλίζεται νέα συμπίεση στην τιμή της εργατικής δύναμης, ένας από τους βασικούς όρους για να εξασφαλιστεί η κερδοφορία. Επίσης, τα μέτρα που αφορούν τους αυτοαπασχολούμενους και τους φτωχούς αγρότες συντελούν στον ακόμα πιο βίαιο εκτοπισμό τους, στο ξεκλήρισμά τους, ώστε να εξασφαλιστεί επιπλέον χώρος για επενδύσεις των μονοπωλιακών ομίλων.
Η ταξική πολιτική υπέρ του κεφαλαίου υπηρετείται και από τις ιδιωτικοποιήσεις, την επιτάχυνση της «απελευθέρωσης» στην Ενέργεια, στις Μεταφορές, στην Παιδεία, στην Υγεία και άλλους τομείς. Και πάλι αυτό που πρακτικά υλοποιείται είναι το άνοιγμα νέων πεδίων δράσης για την αστική τάξη, για να επενδύσει συσσωρευμένα κεφάλαια, με στόχο το γρήγορο κέρδος.

Η πραγματική «επιτροπεία» ήταν και παραμένει παρούσα

Κυβέρνηση και εργοδοσία ισχυρίζονται ότι μπορεί να πονέσουν κάποιοι από τα μέτρα αυτά, αλλά τουλάχιστον ανοίγει ο δρόμος για «έξοδο από την επιτροπεία». Από τη μία, φορτώνουν στους δανειστές τη δική τους πολιτική εξόντωσης των εργαζομένων. Από την άλλη, όλες οι συμφωνίες που έχουν υπογράψει περιλαμβάνουν δεσμεύσεις για πολλά χρόνια ακόμα και μετά την υποτιθέμενη λήξη του μνημονίου. Π.χ. τα σενάρια για τη διαχείριση του χρέους φτάνουν μέχρι και το 2060, κάτι που σημαίνει μέτρα διαρκείας για το λαό, που θα παίρνονται όχι πλέον λόγω «επιτροπείας», αλλά για το «χρέος». Οχι τυχαία, η συμφωνία που έκλεισε περιλαμβάνει τα μέτρα τα οποία θα υλοποιηθούν για την περίοδο που η κυβέρνηση οριοθετεί την έξοδο από την «επιτροπεία», δηλαδή μετά το φθινόπωρο του 2018. Αν σε αυτά προσθέσουμε το «Σύμφωνο Σταθερότητας», τα «μεσοπρόθεσμα» προγράμματα, το «Σύμφωνο για το ευρώ» κ.λπ. καταλαβαίνει κανείς ότι ο λαός θα καλείται να κάνει θυσίες διαρκώς. Η πραγματικότητα αυτή δεν αποτελεί ελληνική ιδιαιτερότητα, αλλά ισχύει για όλους τους λαούς της ΕΕ και δεν έχει λάβει τέλος, ακόμα και στις χώρες που κινούνται σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης.
Η μοναδική υπαρκτή επιτροπεία, λοιπόν, είναι αυτή της εξουσίας του κεφαλαίου, αφού αυτό κατέχει τα μέσα παραγωγής και απολαμβάνει τον πλούτο που παράγει η εργατική τάξη. Εκεί βρίσκεται η πηγή της φτώχειας, της ανασφάλειας, της ανεργίας και αυτή είναι που πρέπει να αντιμετωπιστεί από την οργανωμένη λαϊκή πάλη.

Θυσίες μόνο στον αγώνα για την ανατροπή

Η προπαγάνδα της κυβέρνησης από κοινού με της εργοδοσίας περιλαμβάνει και την καλλιέργεια αυταπατών. Λένε ότι οι θυσίες γίνονται για να εξασφαλιστεί η ανάκαμψη και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, επομένως «υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ». Ομως, η πραγματικότητα που διαμορφώνεται σήμερα για την εργατική τάξη με τα βάρβαρα μέτρα δεν πρόκειται να αλλάξει όση υπομονή κι αν κάνει. Ενώ, ακόμα και τα στοιχεία για τις θέσεις εργασίας που δημιουργούνται είναι χαρακτηριστικά, με την πλειοψηφία να αφορά ελαστική - προσωρινή απασχόληση. Αξίζει όμως ο κάθε εργαζόμενος να προβληματιστεί και με βάση τα εξής: Σε πόσα χρόνια και με τι ρυθμούς σταθερής καπιταλιστικής ανάπτυξης υπάρχει περίπτωση να επανέλθει η ανεργία στα προ κρίσης επίπεδα, να εξασφαλιστεί για τη σημερινή νέα γενιά μόνιμη και σταθερή δουλειά; Υπάρχει περίπτωση και σε πόσα χρόνια, με τι ποσοστά αύξησης του ΑΕΠ θα επιστραφούν στην εργατική τάξη όλες οι απώλειες που μέτρησε από το 2009 μέχρι σήμερα; Είναι δυνατό και σε πόσες δεκαετίες εξασφαλισμένης απρόσκοπτης καπιταλιστικής κερδοφορίας οι εργαζόμενοι να μπορέσουν να καλύψουν ολόπλευρα τις ανάγκες τους που διευρύνονται συνεχώς; Μία απάντηση προκύπτει αβίαστα στα παραπάνω: Ούτε στον αιώνα των αιώνων... Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν επιτευχθεί η αναιμική ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας που προβλέπουν, αυτή αφενός δεν θα ικανοποιήσει τις λαϊκές ανάγκες, δεν θα αναπληρώσει τις απώλειες, δεν θα οδηγήσει στην αλλαγή των αντεργατικών αναδιαρθρώσεων που ήρθαν για να μείνουν και αφετέρου θα είναι ο προθάλαμος για μια νέα ακόμα πιο βαθιά οικονομική κρίση, που πάλι θα την πληρώσουν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.
Στον σχεδιασμό, λοιπόν, του κεφαλαίου που υλοποιείται με πρωτοφανή επιθετικότητα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα πρέπει να αντιτάξουν το δικό τους σχέδιο αντεπίθεσης. Να οργανώσουν την πάλη τους σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε κλάδο, ενάντια σε νέα και παλιά αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα. Η οργάνωση της συμμετοχής στην απεργία στις 17 Μάη είναι «πεδίον δόξης λαμπρόν» για να δείξει η εργατική τάξη τη δύναμή της, για να αξιοποιηθεί και αυτή η μάχη ως μέρος της μεγάλης προσπάθειας αλλαγής των συσχετισμών και ανασύνταξης του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος.
Κάθε σωματείο και συνδικάτο να μετατραπεί σε επιτελείο μάχης. Να πολλαπλασιαστούν οι δυνάμεις που βάζουν στην προμετωπίδα τους το «Φτάνει! Τέρμα οι θυσίες για την πλουτοκρατία» και στο επίκεντρο της διεκδίκησης να μπει η επιστροφή όλων των απωλειών στα χρόνια της κρίσης. Στην πάλη αυτή η εργατική τάξη να συσπειρώσει και τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους και αγρότες, συγκροτώντας τη μεγάλη Κοινωνική Συμμαχία και δυναμώνοντας την αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή γραμμή του αγώνα.
Η πείρα που έχουν αποκτήσει οι εργαζόμενοι είναι πολύ μεγάλη και ειδικά τα τελευταία χρόνια τα στοιχεία που δείχνουν ότι αυτό το σύστημα της εκμετάλλευσης δεν παίρνει από διορθώσεις είναι πολύ περισσότερα. Είναι κρίσιμο, λοιπόν, μέσα στην καθημερινή πάλη να μεγαλώνει η συγκέντρωση δυνάμεων που βάζουν πλώρη για την ανατροπή του καπιταλισμού, που συστρατεύονται με το ΚΚΕ. Που αντιλαμβάνονται ότι όρος για την ολόπλευρη ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών είναι η κατάργηση του «στενού κορσέ» της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας. Για να έρθει η εργατική τάξη στην εξουσία, να κοινωνικοποιήσει τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, κάτι που θα επιτρέψει το σχεδιασμό της οικονομίας με βάση τις σύγχρονες ανάγκες της και τις τεράστιες δυνατότητες που παρέχουν η επιστήμη και η σύγχρονη τεχνολογία, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές και δυνατότητες της χώρας.