Στις συγκεντρώσεις των κατοίκων του Μενιδίου, επικρατεί η δίκαιη οργή για την απώλεια του μικρού Μάριου, για τις αβίωτες συνθήκες στην περιοχή, για την ανασφάλεια της καθημερινότητας ακόμα και λίγα μέτρα έξω από τα σπίτια τους.
Μενίδι. Μια περιοχή που τη θυμούνται οι αρμόδιοι μόνο όταν βλέπουν το φως της δημοσιότητας τραγικά ή ακραία γεγονότα.
Μενίδι. Τη δίκαιη οργή και τα υπαρκτά και τεράστια προβλήματα προσπαθούν να τα μολύνουν με το φασισμό τους εκείνοι οι «ειδικοί», στους οποίους αναφερθήκαμε νωρίτερα. Κάτι «περίεργες» ομάδες που έστρεψαν τα βλέμματα σε όλους τους τσιγγάνους της περιοχής, που επιτέθηκαν, έκαψαν και κατέστρεψαν σπίτια τσιγγάνων.
Φασιστικός λόγος για τη συλλογική ευθύνη του εγκλήματος και αδιαφορία εάν οι επιθέσεις θα οδηγήσουν στην απώλεια ανθρώπινων ζωών, στην απώλεια ακόμα και ζωών μικρών παιδιών. Δεν αγνοούν, σίγουρα, πως και στις γειτονιές που μένουν τσιγγάνοι ζούνε κι εκεί παιδιά… Σε αυτές τις περιπτώσεις, βέβαια, δεν είναι τόσο «ειδικοί» στον πόνο, για έναν «απλό» λόγο: Γιατί διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε κατηγορίες.
***
Θα ήταν αφελές από την πλευρά μας να απλοποιήσουμε τα γεγονότα, για να μιλήσουμε μόνο για αυτούς τους «ειδικούς» του πόνου (μόνο για «καθαρούς Έλληνες»). Οι κάτοικοι του Μενιδίου ζούνε σε συγκεκριμένες συνθήκες, με εγκληματικότητα που ξεπερνά τα όρια πολλών περιοχών της Αττικής, με τα σημεία που γίνεται το εμπόριο ναρκωτικών να έχουν μετατραπεί σε μίνι – μάρκετ πρέζας.
Δεν πρόκειται να ωραιοποιήσουμε τίποτα. Σε όλα τα παραπάνω συμμετέχουν (και) τσιγγάνοι. Στην περιοχή (δεν είναι η μόνη στην Ελλάδα) υπάρχουν ολόκληρα οπλοστάσια. Δεν είναι ψέμα αυτό που δήλωναν οι κάτοικοι του Μενιδίου πως βρίσκουν «αδέσποτες σφαίρες στο δρόμο», «δίπλα στο σπίτι τους».
Αυτό το «και» στο «(και) τσιγγάνοι» πιο πάνω έχει ιδιαίτερη σημασία. Εάν δεν υπάρχει αυτό το «και» τότε τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα, αφού διαμορφώνεται η αντίληψη πως για την εγκληματικότητα, το εμπόριο ναρκωτικών, τις μικρές και μεγάλες μαφίες της περιοχής υπεύθυνοι είναι όλοι οι τσιγγάνοι. Είναι η έκφραση της αντίληψης πως εγκληματίες είναι οι «ξένοι» και μόνο οι «ξένοι», οι «διαφορετικοί» και μόνο οι «διαφορετικοί», οι μετανάστες, οι πρόσφυγες που κατοικούν σε κάθε χώρα. Είναι έκφραση φασιστικής αντίληψης.
Ας διευκρινίσουμε και κάτι ακόμα: Δεν είναι το ίδιο όταν η οργή ενός κατοίκου μπορεί να μετατραπεί – στιγμιαία – σε έκφραση ρατσιστικών αντιλήψεων, με την παγιωμένη αντίληψη του φασίστα που ξέρει καλά τι κάνει και γιατί. Την αγανάκτηση πάνω σε πραγματικά προβλήματα θέλουν να εκμεταλλευτούν οι φασίστες και να την μετατρέψουν σε άδικο μίσος και μισανθρωπία. Σε αυτό το (πολιτικό) σχέδιο τους δεν έχουν κανένα πρόβλημα να συνεργαστούν ακόμα με μικρές ή μεγάλες μαφίες της (κάθε) περιοχής, ακόμα κι αν αποτελούνται (και) από «ξένους».
***
Αν μείνουμε εδώ θα έχουμε εξετάσει μόνο ορισμένες πλευρές της κοινωνικής κατάστασης που υπάρχει στο Μενίδι και όχι μόνο. Όποιος μιλάει με βεβαιότητες για τις συνθήκες στην περιοχή, ενώ δεν ζει εκεί, κινδυνεύει να γίνει μιας άλλης κατηγορίας «ειδικός». Καμία σχέση με τους «ειδικούς» που αναφερθήκαμε πριν, αλλά «ειδικός».
Τι εννοούμε; Το «έλα μωρέ τώρα, αυτά συμβαίνουν κι αλλού» υποτιμά την καθημερινότητα των ανθρώπων στο Μενίδι και στις γύρω περιοχές. Είναι η «προοδευτικούλα» εκκίνηση μιας ισοπέδωσης που μπορεί να οδηγήσει στην άλλη πλευρά της συλλογικής ευθύνης: Στο Μενίδι είναι ρατσιστές…
Αν υποτιμήσουμε τις συνθήκες ζωής στην περιοχή τότε απλά κάνουμε τους έξυπνους, διαλαλώντας πόσο προοδευτικοί είμαστε.
Απαραίτητη σημείωση: Όταν γράφουμε για τη ζωή και τη καθημερινότητα των κατοίκων του Μενιδίου δεν εννοούμε τους «καθαρούς Έλληνες» της περιοχής, αλλά όλους.
-Ακούς, φασίστα, που το παίζεις «ειδικός» του πόνου μόνο για «καθαρούς Έλληνες»;
***
Εγκληματικότητα, χρήση όπλων, εμπόριο ναρκωτικών υπάρχει μόνο στο Μενίδι; Προφανώς και όχι. Είναι ίδια η έκταση σε όλες τις περιοχές; Ίδια η απάντηση: Προφανώς και όχι.
Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι ορισμένες γειτονιές έχουν μετατραπεί σε εστίες που κάνουν «πάρτι» οι μαφίες κάθε είδους και ξεκαθαρίζουν τους λογαριασμούς τους. Κι εκεί μεγαλώνουν παιδιά, δουλεύουν άνθρωποι που παλεύουν να ζήσουν τις οικογένειες τους.
Συνήθως, πρόκειται για γειτονιές που τις ονομάζουμε με τον απλοϊκό χαρακτηρισμό «υποβαθμισμένες». Είναι τόσο γενικό αυτό το «υποβαθμισμένες». Είναι γειτονιές που η φτώχεια, η ανεργία και η εγκατάλειψη κυριαρχούν, που η ταξική διαστρωμάτωση έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Επίσης, είναι περιοχές που το «καλό μας κράτος» έχει διαμορφώσει συνθήκες γκέτο. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει ούτε μόνο στο Μενίδι, ούτε μόνο στην Αττική, ούτε μόνο στην Ελλάδα. Υπάρχει από το Μενίδι μέχρι τα «υποβαθμισμένα» προάστια του Παρισιού και της Νέας Υόρκης. Κι εκεί «αδέσποτες σφαίρες», κι εκεί αυξημένη εγκληματικότητα, που συνυπάρχει με τη φτώχεια, την ανεργία και την ανέχεια.
Παράλληλα, είναι περιοχές που, κατά κάποιον τρόπο, επιλέγονται. Το κράτος, ορισμένες φορές, «καθαρίζει» μια περιοχή και μεταφέρει το πρόβλημα (σχεδόν όπως είναι) σε μια άλλη, εξίσου «υποβαθμισμένη». Σε αρκετές μεγαλουπόλεις του κόσμου έχει γίνει αυτή η μεταφορά, από το κέντρο που «πρέπει» να φαίνεται «καθαρό» σε συγκεκριμένα προάστια.
***
Μια ακόμα πλευρά: Η σχέση που έχουν οι μηχανισμοί του κράτους, όπως για παράδειγμα η αστυνομία, με την εγκληματικότητα. Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύθηκαν αυτές τις μέρες στην ευρύτερη περιοχή του Μενιδίου γίνονται συλλήψεις, για εγκληματικές πράξεις αλλά το πρόβλημα δεν λύνεται… Ένα αυτονόητο ζήτημα είναι το νομικό πλαίσιο και πως αυτό εφαρμόζεται. Να το πούμε πιο απλά: Ποιους πιάνεις, πώς γίνονται οι συλλήψεις και τι ακολουθεί, πώς προστατεύεις τη ζωή των ανθρώπων σε περιοχές με αυξημένη εγκληματικότητα;…
Δεν ζούμε σε άλλη χώρα. Είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς αυτό που ακούμε διαρκώς τις τελευταίες μέρες πως «δέκα οικογένειες». στην περιοχή, τα κάνουν όλα; Το εμπόριο όπλων και ναρκωτικών, στην περιοχή, μπορεί να γίνεται από αυτές τις «δέκα οικογένειες», αλλά ποιος αφελής εκτιμά ότι τα «κεφάλια» τέτοιων δραστηριοτήτων περιορίζονται σε αυτά τα «δέκα σπίτια»;
Επίσης, μπορεί κανείς αφήσει στον αέρα τις καταγγελίες κατοίκων πως οι δοσοληψίες στο εμπόριο ναρκωτικών, στην περιοχή, γίνονται με την ανοχή και, σε πολλές περιπτώσεις, την προστασία (με πληρωμή) από μεμονωμένες περιπτώσεις ή κυκλώματα μέσα στην αστυνομία; Αυτές οι «δουλειές» χωρίς προστασία, ειδοποιήσεις και κάλυψη δεν γίνονται σε τέτοια έκταση. Ας μην κοροϊδευόμαστε.
Οι πολιτικές ευθύνες δεν είναι απλά υπαρκτές. Είναι μόνιμες. Αφορούν και την κυβέρνηση και τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Μας έχουν εξασφαλίσει με τις πολιτικές τους επιλογές τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Ας κάνουν τουλάχιστον κάτι για να μπορεί ο κόσμος να μη ζει σε συνθήκες πεδίου μάχης, μέσα στη φτώχεια του.
Το ζήτημα, βέβαια, είναι πως για να λυθούν τέτοιου είδους προβλήματα πρέπει να έχεις πάρει (πολιτική) απόφαση να συγκρουστεί με τα «κεφάλια» του εμπορίου ναρκωτικών και όπλων. Κι αυτά τα «κεφάλια» φτάνουν «ψηλά» και δεν βρίσκονται στα «δέκα σπίτια» του Μενιδίου. Αυτό ίσως εξηγεί, σ’ ένα βαθμό, γιατί δεν «ξηλώνεται» το πολυπλόκαμο δίκτυο προστασίας στην εγκληματικότητα μέσα κι έξω από τον κρατικό μηχανισμό. Ίσως εξηγεί και γιατί οι αποκαλύψεις και οι συλλήψεις είναι μόνο αποσπασματικές…
***
Τρεις ακόμα παρατηρήσεις:
1.Η αστυνομία, η οποία δεν λειτουργεί αυτόνομα αλλά με πολιτικές εντολές, δείχνει μεγάλη πυγμή, αποφασιστικότητα και ζήλο όταν είναι να αντιμετωπίσει τον «εχθρό λαό». Οι αστυνομικές επιχειρήσεις σε τέτοιες περιπτώσεις είναι «άψογες». Δεν μπορεί, θα υπάρχουν τρόποι βρεθεί η ίδια αποφασιστικότητα για να προστατευθούν στοιχειωδώς οι ανθρώπινες ζωές σε περιοχές όπου υπάρχει έξαρση της εγκληματικότητας…
2. Τα κάθε είδους εγκλήματα δεν διαπράττονται από συγκεκριμένες κατηγορίες ανθρώπων. Η εγκληματικότητα έχει αίτια που προκύπτουν από τις δομές των κοινωνιών. Υπάρχουν εγκληματίες που κρατάνε όπλο και εγκληματίες που οπλίζουν άλλα χέρια για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους. Ας μην επεκταθούμε στο ζήτημα σε αυτό το κείμενο. Ας κρατήσουμε, όμως, κάτι: Η εγκληματικότητα δεν βρίσκεται σε κανένα …DNA, όπως ισχυρίζονται (άμεσα ή έμμεσα) οι «ειδικοί» του πόνου (μόνο για «καθαρούς Έλληνες»), οι φασίστες.
3. Όσοι έχουν δημόσιο λόγο και μιλούν με ευκολία για «εμφύλιο πόλεμο» στο Μενίδι ας συγκρατηθούν. Ενισχύουν – κάποιοι άθελα τους – ένα βολικό σχήμα που θέλουν να εκμεταλλευτούν οι φασίστες. Ποιο είναι αυτό; Από τη μια πλευρά του «εμφυλίου πολέμου» είναι "οι κάτοικοι" του Μενιδίου και από την άλλοι οι τσιγγάνοι…
_______________
* Στη φωτογραφία δύο εικόνες. Αριστερά ένα λουλούδι για τον μικρό Μάριο. Δεξιά ένα τηλεοπτικό πλάνο από τις επιθέσεις που έγιναν σε σπίτια τσιγγάνων.
Πηγή: Ημεροδρόμος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου