Αγώνας ενάντια στην «κανονικότητα» της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και βαρβαρότητας

Η εξέλιξη της βδομάδας που πέρασε ήταν αναμφίβολα η «μετά βαΐων και κλάδων» δοκιμαστική έξοδος στις αγορές, η έκδοση δηλαδή του 5ετούς κρατικού ομολόγου, για να μετρηθεί η «επιστροφή της εμπιστοσύνης» χρηματαγορών και funds στην εγχώρια καπιταλιστική οικονομία και να δρομολογηθούν τα επόμενα βήματα για την επιχείρηση της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Μέσα στο γενικό «πανηγυρικό» κλίμα που έστησε η κυβέρνηση για «τα μνημόνια και την επιτροπεία που τελειώνουν», για την «ανάπτυξη που έρχεται», για την «εμπιστοσύνη των αγορών που ανακάμπτει», πλάι στα συχαρίκια κεφαλαίου και δανειστών για τα μεγάλα βήματα που έχουν γίνει στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, οι επισημάνσεις για την «απαρέγκλιτη εφαρμογή» των μέτρων που έχουν συμφωνηθεί για δεκαετίες μπροστά, έπεφταν βροχή...

Ζωή - «ποδήλατο» για επενδυτικό Ελντοράντο

Μέσα σε αυτές, αναμφίβολα, ξεχωρίζει η «γλαφυρή» επισήμανση του Επιτρόπου Οικονομικών της ΕΕ, Π. Μοσκοβισί που επισκεπτόμενος την Ελλάδα την περασμένη Δευτέρα, τη μέρα που ανακοινώθηκε η δοκιμαστική έξοδος, πλάι στα συγχαρητήρια σημείωσε πως «Η Ελλάδα πρέπει να συνεχίσει να κάνει ποδήλατο για να μην πέσει». Ο λαός, δηλαδή, θα συνεχίσει να κάνει «πετάλι» στο διηνεκές, ώστε να μην ξεστρατίσει το ποδήλατο της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Ακόμα πιο αναλυτική ήταν και η επικεφαλής της αποστολής του ΔΝΤ στην Ελλάδα, Ντ. Βελκουλέσκου, επισημαίνοντας ότι η κυβέρνηση έχει «φουλ ατζέντα» μπροστά της και θυμίζοντας όλη τη «βεντάλια» των αντιλαϊκών ανατροπών που βρίσκονται μπροστά και στις οποίες έχει δεσμευτεί η κυβέρνηση, μεταξύ άλλων, με το «συμπληρωματικό μνημόνιο» και με την «επιστολή προθέσεων» προς τη μεριά του ΔΝΤ.
Αν κάτι επιβεβαιώνουν οι υπενθυμίσεις αυτές είναι ότι οι κάθε φορά στόχοι του κεφαλαίου έχουν ως προϋπόθεση, ως «εγγυητική επιστολή», τη ζωή - «ποδήλατο» για την εργατική τάξη, το σάρωμα των εργατικών δικαιωμάτων για την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, το τσεκούρωμα μισθών, συντάξεων, επιδομάτων για τη «δημοσιονομική εξυγίανση», το τσάκισμα των αυτοαπασχολούμενων για να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας στο κεφάλαιο, τη γενικευμένη φοροληστεία για να πιάνονται τα ματωμένα πρωτογενή πλεονάσματα, που προβλέπεται να «λαδώνουν» τον μηχανισμό απομείωσης του κρατικού χρέους και να δίνουν έτσι το περιθώριο μεγαλύτερης ευελιξίας στις αστικές κυβερνήσεις, ώστε να στηρίζουν με «ζεστό» χρήμα και άλλες παροχές το κεφάλαιο.
Ολα αυτά άλλωστε είναι γραμμένα, «χαρτί και καλαμάρι», στο τέταρτο μνημόνιο που πέρασε πρόσφατα η κυβέρνηση, που όχι μόνο έβαλε τη βούλα σε όλο το αντεργατικό και αντιλαϊκό οπλοστάσιο των προηγούμενων κυβερνήσεων, αλλά το επέκτεινε και περαιτέρω για τα επόμενα πολλά χρόνια. Κι ενώ μπροστά είναι και η τρίτη «αξιολόγηση», που έχει στον πυρήνα της τα νέα αντεργατικά μέτρα, το χτύπημα των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και του δικαιώματος της απεργίας, το τσεκούρι στην «προσωπική διαφορά» των συνταξιούχων και στα προνοιακά επιδόματα κ.ο.κ, τα πάνω από 113 προαπαιτούμενα που καταγράφονται στη λίστα με τα «βασικά παραδοτέα» έως το τέλος του χρόνου.
Τα μέτρα αυτά που επεκτείνονται στον ορίζοντα για δεκαετίες, πλάι σε όσα η κυβέρνηση έχει προνομοθετήσει ήδη για το 2019 και 2020, παρουσιάζονται από κυβέρνηση και «εταίρους» ως «προαπαιτούμενα» για τη «μόνιμη και σταθερή έξοδο στις αγορές». Μέτρα που μαζί με τις φοροαπαλλαγές, τις εισφοροαπαλλαγές, τα άλλα προνόμια στο κεφάλαιο, το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας και τις προσαρμογές του αστικού κράτους για να ανταποκρίνεται αποτελεσματικότερα στις σύγχρονες ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας, αποτελούν προϋπόθεση, ώστε, όπως λέει ο ΣΕΒ στο εβδομαδιαίο δελτίο του, η χώρα «να γίνει ένα επενδυτικό Ελντοράντο (...) Με μία οικονομία που δημιουργεί εισοδήματα, που φορολογούνται με συνετό τρόπο ώστε να συνεχίσουν να παράγονται, από μία κυβέρνηση που λειτουργεί με έναν μικρού μεγέθους αλλά υψηλής παραγωγικότητας δημόσιο τομέα. Και ο δρόμος αυτός περνάει μέσα από τη διευκόλυνση του ιδιωτικού τομέα να κάνει κερδοφόρες επενδύσεις, το αυτονόητο, δηλαδή, που δεν θα κουραζόμαστε να το επαναλαμβάνουμε».

Μόνιμη η «επιτροπεία» του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης

Τα παραπάνω δίνουν και απάντηση στο νέο «αφήγημα» που επιστρατεύει όλο και πιο συχνά η κυβέρνηση στη νέα αυτή φάση για να στρατεύσει το λαό στους στόχους της καπιταλιστικής ανάκαμψης, για να καλλιεργήσει κλίμα αναμονής και ανοχής, ότι τάχα η συνεπής εφαρμογή των μέτρων που οδηγεί στην επιτυχή ολοκλήρωση του τρίτου μνημονίου, σηματοδοτεί το τέλος της «επιτροπείας» και ως εκ τούτου της λύνει τα χέρια για να εφαρμόσει το φιλολαϊκό της πρόγραμμα.
Τα παραμύθια αυτά κυριολεκτικά καταρρέουν υπό το βάρος των όσων ζουν η εργατική τάξη και ο λαός και επιβεβαιώνουν ότι καπιταλιστική κερδοφορία και ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών είναι έννοιες ασύμβατες. Υπό μόνιμη «επιτροπεία» είναι οι εργατικές - λαϊκές ανάγκες από τον ίδιο τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και καμία συνταγή αστικής διαχείρισης δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό. Μόνιμη «εποπτεία» εις το διηνεκές για το λαό σηματοδοτεί και η ένταξη της αστικής τάξης στις κάθε λογής ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπως η ΕΕ, για τη θωράκιση της κερδοφορίας και της εξουσίας του κεφαλαίου.
Ως προς αυτά χαρακτηριστικά είναι και τα θυμίζει το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή στην τριμηνιαία έκθεσή του που βγήκε μέσα στη βδομάδα: «Ο δρόμος για την κανονικότητα θα είναι μακρύς και όλα δείχνουν ότι το τέλος της ενισχυμένης εποπτείας της Ελλάδας δεν θα έλθει το 2018, παρά την σχετική αύξηση των βαθμών ελευθερίας στην άσκηση πολιτικής. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε πως αυτό που πολλές φορές αποκαλείται "εποπτεία" στο δημόσιο λόγο, χρησιμοποιείται ως άλλοθι για τη μετάθεση ευθυνών σε άλλους στην άσκηση πολιτικής. Επίσης, δεν έχει γίνει κατανοητό ότι η λεγόμενη "πολυμερής εποπτεία" είναι μέρος των νέων συνθηκών που διαμόρφωσε η ίδια η ευρωπαϊκή ενοποίηση (...) Επομένως, μεγάλο τμήμα των εθνικών οικονομικών επιλογών προκύπτουν από τη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωζώνη».

Αναζητώντας «ταξική ειρήνη» και πολιτική «σταθερότητα»...

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, είναι λογικό κυβέρνηση και αστικά επιτελεία να ζητάνε όλο και πιο επιτακτικά την εμπέδωση της «κοινωνικής σταθερότητας», της ταξικής ειρήνης δηλαδή και της υποταγής της εργατικής τάξης στους στόχους του κεφαλαίου, αλλά και της «πολιτικής συνεννόησης» και συστράτευσης όλων των αστικών πολιτικών δυνάμεων, ώστε οι μεταξύ τους αντιπαραθέσεις και το στήσιμο ψεύτικων διαχωριστικών γραμμών για τον εγκλωβισμό του λαού στα σενάρια της κυβερνητικής εναλλαγής, να μη στέλνουν «αντιφατικά μηνύματα» στους επενδυτές, να μη διαταράσσουν την υλοποίηση των στόχων του κεφαλαίου.
Από την άποψη αυτή, δεν είναι τυχαίες οι εκκλήσεις του Αλ. Τσίπρα από το βήμα του 2ου «Αναπτυξιακού Συνεδρίου» στη Λαμία ότι «οι κοινωνικές συμμαχίες που απαιτούνται για να υλοποιηθεί το αναπτυξιακό σχέδιο δεν επιδέχονται μικροκομματικές προσεγγίσεις και επικοινωνιακές αντιμετωπίσεις», γιατί όλοι μαζί τάχα «βρισκόμαστε, μπροστά στην επόμενη μέρα και τις προκλήσεις, στην ίδια μεριά, στο ίδιο κλαδί, (που) πρέπει να σταματήσουμε να πριονίζουμε».
Οπως, βέβαια, δεν είναι τυχαίο ότι και οι αντιπαραθέσεις και οι κάθε λογής κοκορομαχίες ανάμεσα στα αστικά κόμματα, σε ό,τι αφορά τα μηνύματα προς το λαό, εκεί ακριβώς στοχεύουν. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι κυβέρνηση και αστική αντιπολίτευση ρίχνουν τώρα τους τόνους στο νέο γύρο της μεταξύ τους αντιπαράθεσης γύρω από τα ζητήματα της Δικαιοσύνης, με «κοινό» τους τόπο την ανάγκη αποκατάστασης της εμπιστοσύνης στους αστικούς θεσμούς.
Ούτε και τυχαίο είναι πως ο σαματάς γύρω από τα νέα επεισόδια της «Βαρουφακειάδας», η αξιοποίηση και η χρεοκοπία του ψευδεπίγραφου ριζοσπαστισμού του ΣΥΡΙΖΑ, η αποκάλυψη των ψευτοδιλημμάτων που επιβλήθηκαν στο λαό με σκοπό να εγκλωβιστεί οποιαδήποτε ριζοσπαστική διάθεση και αναφορά, π.χ. Plan Α και Plan Β, μνημόνιο ή αντιμνημόνιο, ευρώ ή δραχμή κ.λπ., αξιοποιείται και πάλι για να εμπεδώσει ο λαός ότι το μόνο που υπάρχει είναι το πλαίσιο που καθορίζουν οι ανάγκες και τα συμφέροντα του κεφαλαίου, ότι η καπιταλιστική βαρβαρότητα αποτελεί μονόδρομο και άρα ρεαλισμός σημαίνει οι εργαζόμενοι, οι λαϊκές οικογένειες να υποταχθούν και να παραιτηθούν στην πράξη από κάθε ελπίδα και διεκδίκηση όσων έχασαν και χάνουν, πολύ περισσότερο των σύγχρονων αναγκών τους.

...για επιστροφή στην «κανονικότητα»

Ολα αυτά συνθέτουν την επιστροφή στην «κανονικότητα» για την οποία μιλάνε κυβέρνηση, αστικά κόμματα και εγχώριο κεφάλαιο. «Κανονικότητα» για το κεφάλαιο εννοούν τη δυνατότητα, μέσω του αστικού κράτους, να δανείζεται απευθείας από τις αγορές, χωρίς τους «σφιχτούς» όρους και τους περιορισμούς των μνημονίων που συνοδεύουν τον φτηνό δανεισμό από τη μεριά των «θεσμών». «Επιστροφή στην κανονικότητα» εννοούν και τη δυνατότητα του αστικού κράτους να θωρακίζει την ανταγωνιστικότητα και κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων με κάθε λογής προνόμια, φοροαπαλλαγές και εισφοροαπαλλαγές, έχοντας ως ένα βαθμό κάποια μεγαλύτερα περιθώρια ευελιξίας σε σχέση με σήμερα.
Για τους εργαζόμενους και το λαό «κανονικότητα» είναι ό,τι ζουν και σήμερα: Η ζούγκλα των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, των μισθών πείνας, των επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων, το αίσχος των δουλεμπορικών και των υποκατώτατων μισθών, των διαφορετικών συμβάσεων για τους νέους, το τσεκούρι σε ασφαλιστικά δικαιώματα, συντάξεις και επιδόματα. «Κανονικότητα» μετά και την ψήφιση του πρόσφατου μνημονίου είναι και οι ομαδικές απολύσεις, η κατάργηση της Κυριακής αργίας.
«Κανονικά» επιδοτούνται οι καπιταλιστές, για να ανακυκλώνουν τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους από την ανεργία στη δουλειά χωρίς δικαιώματα και πάλι πίσω, «κανονικά» και σύμφωνα με το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» θα ξεζουμίζονται οι εργαζόμενοι χωρίς ρεπό έως και 12 μέρες στη σειρά, όπως αποκάλυψε στις αρχές της βδομάδας ο «Ριζοσπάστης». «Κανονικότητα» θέλουν και τα εμπόδια στην κήρυξη των απεργιών και το χτύπημα των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων που περιλαμβάνονται στην τρίτη «αξιολόγηση», πλάι σε όλα τα υπόλοιπα αντιλαϊκά μέτρα, τα μέτρα χτυπήματος των αυτοαπασχολούμενων για να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας κ.ο.κ.
Οπως, βέβαια, «κανονικότητα» θα είναι το τσάκισμα όλων των κοινωνικών παροχών σε Υγεία - Πρόνοια, Ασφάλιση, Παιδεία, η γενικευμένη φοροληστεία των λαϊκών στρωμάτων, για να πιάνονται τα ματωμένα πλεονάσματα και οι στόχοι των καπιταλιστών για τα επόμενα... 43 χρόνια.
Κι όλα αυτά χωρίς να υπολογίζει κανείς την «κανονικότητα» της συμμετοχής της αστικής τάξης στην ΕΕ, του κορσέ των «ευρωπαϊκών εξαμήνων» και των ατελείωτων μέτρων για τη θωράκιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, την «κανονική» εμπλοκή της χώρας στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή.
Αυτή είναι η «κανονικότητα» της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης σε κρίση και σε ανάπτυξη. Και οι εργαζόμενοι αυτήν την «κανονικότητα» του κεφαλαίου πρέπει να αμφισβητήσουν, για να ανοίξουν το δρόμο για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους. Δυναμώνοντας παντού την οργάνωση και τη διεκδίκηση, την πάλη τους κόντρα στην πολιτική κυβερνήσεων, κεφαλαίου και ιμπεριαλιστικών ενώσεων. Βάζοντας τη δική τους σφραγίδα στις εξελίξεις, διεκδικώντας τον πλούτο που παράγουν.