Τα παιδιά, η προνομιούχα τάξη στην ΕΣΣΔ!

Ωρα φαγητού σε παιδικό σταθμό

Στη Σοβιετική Ενωση τα παιδιά ήταν πραγματικά η «προνομιούχα τάξη». Η ικανοποίηση των πιο διαφορετικών αναγκών της σωματικής και ψυχικής υγείας των παιδιών, της σωματικής και πνευματικής ανάπτυξης, αποτέλεσε το αντικείμενο της πιο θερμής φροντίδας της σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Ενα μήνα μετά τη σοσιαλιστική επανάσταση, στις 20 Δεκέμβρη του 1917, πριν καλά - καλά σταθεροποιηθεί η εξουσία της εργατικής τάξης, εκδίδεται διακήρυξη του Λαϊκού Επιτροπάτου Παιδείας που αποτυπώνει τις προτεραιότητες της επαναστατικής εξουσίας: «Η αγωγή των παιδιών προσχολικής ηλικίας είναι ένα από τα ουσιαστικότερα προβλήματα του καιρού μας. Στο τσαρικό καθεστώς η ιδέα για πλατιά ανάπτυξη της προσχολικής αγωγής συναντούσε για πολύ ευνόητους λόγους μικρή συμπάθεια στην άρχουσα τάξη (τα ιδρύματα προσχολικής αγωγής στην τσαρική Ρωσία ήταν μετρημένα και δεν ξεπερνούσαν σε ολόκληρη την επικράτεια τα 280). Εκεί που στραγγαλιζόταν ό,τι λογικά σκεπτόμενο υπήρχε, εκεί δεν υπήρξε και δεν μπορούσε να υπάρξει θέση για τη φροντίδα των παιδιών, για τη σωματική και πνευματική τους ανάπτυξη. Η ελεύθερη δημοκρατική Ρωσία, που χτίζει τη νέα ελεύθερη ζωή της, πρέπει κατά κύριο λόγο, να φροντίζει για τους αδύνατους των αδυνάτων».¹ Το 1918, το σύστημα προσχολικής διαπαιδαγώγησης, οι παιδικοί σταθμοί εντάσσονται στην ευθύνη του υπουργείου Παιδείας και αποτελούν κομμάτι του σοσιαλιστικού εκπαιδευτικού συστήματος.

Μια πιανίστρια παραδίδει μάθημα μουσικής σε παιδιά προσχολικής ηλικίας, σε παιδικό σταθμό της ΕΣΣΔ

Ο Λένιν ονόμασε τους προσχολικούς βρεφικούς, παιδικούς σταθμούς «φύτρα του Κομμουνισμού». Στο έργο του «Η μεγάλη πρωτοβουλία»² έγραφε: «Βρεφικοί σταθμοί, νηπιοτροφεία, νηπιαγωγεία είναι τα δείγματα αυτών των εμβρύων, αυτά τα απλά, τα καθημερινά μέσα που δεν απαιτούν καμία πολυτέλεια, κανένα στόμφο, καμία εθιμοτυπία και που είναι ικανά να απελευθερώσουν τη γυναίκα, να περιορίσουν και να εξαφανίσουν την ανισότητά της με τον άνδρα σχετικά με το ρόλο της κοινωνικής παραγωγής». Προσδιορίστηκε ότι στους νηπιακούς και παιδικούς σταθμούς στη Σοβιετική Ενωση πραγματοποιούνται οι σκοποί της κομμουνιστικής διαπαιδαγώγησης των παιδιών σύμφωνα με τις ιδιομορφίες της κάθε ηλικίας, η ολόπλευρη, αρμονική ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους, διαπλάθονται οι αυριανοί οικοδόμοι του κομμουνισμού.

Οι πρώτες θεωρητικές επεξεργασίες και η αλματώδης ίδρυση νέων δομών

Σημαντικό ρόλο στην επεξεργασία των θεωρητικών κατευθύνσεων και βάσεων της μαρξιστικής Προσχολικής Αγωγής έπαιξε η Ν. Κ. Κρούπσκαγια. Ενδεικτικό της σημασίας που έδινε η σοβιετική εξουσία στον προσδιορισμό του περιεχομένου της ήταν η διενέργεια πανρωσικών συνεδρίων με θέμα «Οι σκοποί και τα μέσα διαπαιδαγώγησης των παιδιών προσχολικής ηλικίας», το πρώτο συνήλθε το 1919 υπό την καθοδήγηση της Κρούπσκαγια και του Λουναρτσάσκι.³ Σύμφωνα με το πρώτο αναλυτικό πρόγραμμα, που εκδόθηκε το 1920 με την επιστημονική επίβλεψη του Λουναρτσάσκι, αναλύονταν οι βασικοί στόχοι του παιδαγωγικού προγράμματος όπως είναι η ανεξαρτητοποίηση του παιδιού, η κοινωνικοποίησή του, βασισμένοι στη δημιουργική εργασία και την επαφή με τη φύση. Η εργασία έπρεπε να είναι ευχάριστη, ενδιαφέρουσα και δημιουργική για τα παιδιά, αναγνωριζόταν ως σημαντική δραστηριότητα για την ανάπτυξη του παιδιού.

Ιατρική παρακολούθηση των βρεφών από τη γέννησή τους

Το 1920 ιδρύθηκαν 5.000 παιδικοί σταθμοί. Αργότερα, στο 3ο (1924) και στο 4ο Συνέδριο (1928) έγιναν οι πρώτες συζητήσεις για την εισαγωγή αναλυτικού προγράμματος των δραστηριοτήτων στους παιδικούς σταθμούς. Το 1928 άρχισε να κυκλοφορεί το περιοδικό «Προσχολική Αγωγή», το οποίο είχε μεγάλη συνεισφορά στη διάδοση των κυρίαρχων κάθε φορά απόψεων για τους σκοπούς και τα μέσα της Προσχολική Αγωγής.
Η ίδρυση δομών Προσχολικής Αγωγής ήταν τόσο θεαματική που ακόμα και η εφημερίδα «New York Times», σε σχετικό άρθρο το 1931, αναφέρει ότι «οι παιδικοί σταθμοί στη Σοβιετική Ρωσία είναι περισσότεροι απ' ό,τι σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο».⁴
Το πρώτο «Πρόγραμμα των Προσχολικών Ιδρυμάτων» κυκλοφορεί το 1932. Στο δεύτερο πρόγραμμα, το 1934, που ήταν πιο εξειδικευμένο, ξεχώριζε η «κοινωνικοπολιτική διαπαιδαγώγηση, η εργατική διαπαιδαγώγηση, η μουσικο-κινητική διαπαιδαγώγηση, η εικαστική δραστηριότητα, τα μαθηματικά, τα γράμματα». Σε αυτό το πρόγραμμα δίνεται μεγαλύτερη προσοχή στα ζητήματα οργάνωσης και περιεχομένου της ζωής των παιδιών στον παιδικό σταθμό. Περιλαμβάνονται τα παρακάτω κεφάλαια: «Κοινωνική αγωγή, φυσική αγωγή, ζωγραφική, πλάσιμο εργασιακά μαθήματα, ανάπτυξη του λόγου, μαθήματα με το βιβλίο, την εικόνα, πρωταρχικές γνώσεις για τη φύση, ανάπτυξη των πρωταρχικών αντιλήψεων, μαθήματα για τα γράμματα».

Αύλειοι χώροι με κατάλληλα σχεδιασμένες δραστηριότητες για κάθε ηλικία

Σε άρθρο του, ο Κώστας Βάρναλης, μετά από τη συμμετοχή του το 1934 στο 1ο Συνέδριο των Σοβιετικών Συγγραφέων, γράφει για τα επιτεύγματα σε αυτόν τον τομέα: «Σ' ένα όμως σημείο συμφωνούν όλοι: πως η Σοβιετική Ρωσία έχει ξεπεράσει όλα τα αστικά κράτη στην Παιδεία. Για τους βρεφικούς σταθμούς υπάρχουν σε αναλογία ένας επί 3.000 κατοίκων στις πολιτείες. Σύμφωνα με ένα διάταγμα της Σοβιετικής Κυβέρνησης (3 Ιούλη 1932), δεν μπορεί να ιδρυθεί εργοστάσιο ή να χτιστεί πολυκατοικία χωρίς να περιληφθεί μέσα στο γενικό πλάνο και ο βρεφικός σταθμός. Το παιδί, μέσα εκεί ανατρέφεται επιστημονικά δηλαδή με όλους τους όρους της υγιεινής και της παιδαγωγικής για να αποκτήσει, στην πιο τρυφερή του ηλικία, εκείνες τις συνήθειες, που είναι απαραίτητες σε έναν "τέλειο" πολίτη του σοσιαλιστικού καθεστώτος. Ετσι, μαθαίνουν στα παιδιά να έχουν πειθαρχία και τάξη στη μικρούλα τους ζωή, ν' αγαπάνε την καθαριότητα, να έχουνε αυτενέργεια και το συναίσθημα της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας που είναι θεμελιακή αρχή της κολλεκτιβίστικης κοινωνίας».⁵
Μέχρι το 1940 είχαν ιδρυθεί 24.000 παιδικοί σταθμοί για 1.170.000 παιδιά. Αν και κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο οι καταστροφές ήταν τεράστιες, παρ' όλα αυτά ο απόλυτος αριθμός των παιδικών σταθμών αυξήθηκε. Το 1968 αριθμούσαν τους 100.000, κάλυπταν τις ανάγκες 9.000.000 παιδιών και απασχολούσαν 506.000 δασκάλους και γιατρούς.⁶
Φτάνοντας στο έτος 1984 - 1985, 12.000.000 παιδιά πήγαιναν στους παιδικούς σταθμούς, στους οποίους δούλευαν περισσότεροι από 700.000 παιδαγωγοί.
Συμπληρωματικά, για να τονίσουμε το μέγεθος της τιτάνιας αυτής προσπάθειας, χρειάζεται να αναφέρουμε τις προσχολικές δομές για παιδιά που έχριζαν ειδικής φροντίδας και παιδαγωγικής παρέμβασης. Είχαν ιδρυθεί και λειτουργούσαν με ευθύνη του σοσιαλιστικού κράτους ειδικά νηπιαγωγεία - παιδικοί σταθμοί για ανάπηρα ή νοητικώς αποκλίνοντα παιδιά. Αυτά ήταν εξοπλισμένα με ειδικά εκπαιδευμένους δασκάλους, νοσοκόμες και γιατρούς. Εδώ τα παιδιά δεν περνούν μόνο τον καιρό τους, αλλά έχουν και την κατάλληλη ιατρική περίθαλψη. Υπήρχαν ακόμα νηπιαγωγεία για μικρά παιδιά με ολική ή μερική αναπηρία στην ακοή, για παιδιά με αδύνατη όραση και συντονισμό μυών, για παιδιά με δυσκολίες στην ομιλία και νευρικές διαταραχές κ.ο.κ.⁷

Η υπεροχή του σοσιαλισμού έναντι του καπιταλισμού δεν ήταν μόνο ποσοτική αλλά και ποιοτική

Η κάλυψη των αναγκών των παιδιών στη Σοβιετική Ενωση, δεκαετίες πριν, είναι κραυγαλέα υπέρτερη συγκρίνοντάς την όχι μόνο με τον καπιταλισμό εκείνης της περιόδου, αλλά πολύ περισσότερο με τον σύγχρονο καπιταλισμό, που από άποψη υλικών προϋποθέσεων και δυνατοτήτων είναι μπροστά σε σχέση με το σοσιαλισμό που οικοδομούνταν πέντε δεκαετίες πίσω. Κι όμως, τα σύγχρονα στατιστικά στοιχεία σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο αποτυπώνουν το μέγεθος του αποκλεισμού των παιδιών, ακόμα και για τις μεγαλύτερες ηλικίες. Χαρακτηριστικά να αναφέρουμε ότι στο σύνολο των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το 1/3 των παιδιών στις μεγάλες νηπιακές ηλικίες (3-6 χρόνων) αδυνατεί να εξασφαλίσει μια θέση σε προσχολικό κέντρο. Ενώ για τις ηλικίες κάτω των 3 ετών, μόλις το 20% φοιτά σε κάποια δομή, δημόσια ή ιδιωτική.
Η υπεροχή αυτή δεν αφορά μόνο στα απόλυτα ποσοτικά μεγέθη και την κάλυψη των αναγκών φοίτησης, αλλά και το ίδιο το περιεχόμενο της παιδαγωγικής παρέμβασης. Το ζήτημα αυτό απασχόλησε τους Δυτικούς παιδαγωγούς και ερευνητές για το σύνολο του εκπαιδευτικού συστήματος.
Ανάμεσα στις πολλές μελέτες που εξέδωσε ο δυτικός καπιταλιστικός κόσμος, είναι και το βιβλίο γνωστού Αμερικανού κοινωνικού ψυχολόγου, του U. Bronfenbrenner, που από την εισαγωγή ακόμα θέτει αγωνιώδη ερωτήματα: «Γιατί τα παιδιά στη Δύση είναι πιο επιρρεπή στο να κοροϊδεύουν τον δάσκαλο, να κλέβουν, να αδιαφορούν για τα συνομήλικα που μπορεί να έχουν ανάγκη»; Μέσα από την έρευνά του καταγράφει ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά στην κοινωνική και ηθική διαπαιδαγώγηση των παιδιών μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ. Τεκμηριώνει ότι τα παιδιά στις ΗΠΑ είναι σκληρά, αδιάφορα ή ανειλικρινή και πολύ λιγότερα είναι ευγενικά, έχοντας χαμηλή συναίσθηση της υπευθυνότητας, σε αντίθεση με τα παιδιά της ΕΣΣΔ που δείχνουν ειλικρινές ενδιαφέρον για τους άλλους, λειτουργούν συλλογικά από την πολύ μικρή τους ηλικία. Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο τρόπος και το περιεχόμενο της διαπαιδαγώγησης, όπως ορίζεται από την ίδια την κοινωνία, καθορίζει τη διαμόρφωση της προσωπικότητας, των αξιών και των στάσεων από την πολύ μικρή ηλικία.⁸
Πράγματι, η ανάγκη για την κάλυψη των αναγκών σε φοίτηση συμβάδιζε με το πραγματικό ενδιαφέρον της σοσιαλιστικής κοινωνίας να προσφέρεται ό,τι καλύτερο, επιστημονικά τεκμηριωμένο, υπηρετώντας φυσικά τους συνολικούς κοινωνικούς σκοπούς όπως είναι η συλλογική, συντροφική δράση, η αλληλοβοήθεια. Καταξιώνονταν από τη μικρή ηλικία η ωφελιμότητα και η αξία της εργασίας ως πηγή πλούτου της κοινωνίας που ανήκει σε όλους, καλλιεργούνταν η υπευθυνότητα, συλλογική και ατομική. Φυσικά, η καλλιέργεια αυτών των αξιών συμβάδιζε με την ηλικία, τις βιωμένες εμπειρίες των μικρών παιδιών - που ξεκινούσαν στην οικογένεια και με συστηματικό τρόπο δουλεύονταν στις προσχολικές δομές - τις γνώσεις τους.

Διαρκής επιστημονική έρευνα για την προσχολική ηλικία

Σημείο - σταθμός για την παραπέρα επιστημονική αναβάθμιση του περιεχομένου παρέμβασης, συγχρονίζοντάς την με τα νέα δεδομένα, ήταν η απόφαση, το 1943, να ιδρυθεί η Ακαδημία Παιδαγωγικών Επιστημών. Ηταν πλούσια η ερευνητική προσπάθεια για τον προσδιορισμό των κατάλληλων μεθόδων που υπηρετούσαν καλύτερα τους παραπάνω σκοπούς, διασφαλίζοντας, ταυτόχρονα, την υψηλού επιπέδου επιστημονική κατάρτιση των παιδαγωγών.
Θεμελιώδες ζήτημα που διέτρεχε την επιστημονική έρευνα, στη βάση της διαλεκτικής - υλιστικής θεώρησης της ανάπτυξης του παιδιού, ήταν ο κοινωνικός και ιστορικός χαρακτήρας της ανάπτυξης του παιδιού. Η ίδια η κοινωνία, το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων, ο παραγόμενος υλικός και πνευματικός πλούτος είναι η βάση που καθορίζει το περιεχόμενο της αγωγής των παιδιών, θέτει τους ευρύτερους κοινωνικούς σκοπούς, ικανοποιεί τις διευρυνόμενες ανάγκες που γεννά η ίδια η εξέλιξη και πρόοδος της κοινωνίας.
Γενικά, μπορούμε να πούμε ότι η σημασία αυτής της ηλικίας, που θεμελιώνει τη συνολική ανάπτυξη του παιδιού, εξυψώθηκε στη σοσιαλιστική κοινωνία. Πολύ σωστά εντοπιζόταν η κρισιμότητα αυτής για τη συνολικότερη και μετέπειτα ανάπτυξη του παιδιού. Κύριο χαρακτηριστικό της είναι η ταχύτητα με την οποία κατακτά λειτουργίες και δεξιότητες. Αναφέρει χαρακτηριστικά η Σοβιετική παιδοψυχολόγος Μούχινα:
«Αυτό που χτες δεν μπορούσε, σήμερα το καταφέρνει. Η ηλικία αυτή χαρακτηρίζεται από τη συνεχή κίνηση του παιδιού προς τα μπρος, την εμφάνιση του καινούργιου, το πέρασμα από τις πιο απλές αντιδράσεις σε πιο σύνθετες, σε ενέργειες που απαιτούν σκέψη, η εμφάνιση της ομιλίας και της πρώτης αυτοτελούς δράσης.
Τι είναι ένα νεογέννητο; Είναι ένα εντελώς αβοήθητο πλάσμα, ανίκανο να ζήσει έστω και μερικές μέρες χωρίς ειδική φροντίδα, ένα ον που δεν μπορεί να μετακινηθεί, ούτε να βρει τροφή, ούτε να έρθει σε επικοινωνία με τους γύρω του.
Μπροστά μας όμως τώρα έχουμε ένα παιδί τριών ετών. Είναι ικανό όχι μόνο να μετακινείται και να κάνει πολύμορφες κινήσεις με τα χέρια του, αλλά και να χρησιμοποιεί πολλά αντικείμενα που έφτιαξε ο άνθρωπος. Το 3χρονο ξέρει πάνω από 1.000 λέξεις, διατυπώνει σωστά τις γραμματικές προτάσεις...»⁹. Κάθε χρόνος σε αυτήν την ηλικία είναι άλμα στην ανάπτυξη του παιδιού, γι' αυτό η στοχευμένη, με το κατάλληλο περιεχόμενο, επιστημονικά προσδιορισμένη παρέμβαση είναι πολύ σημαντική, καθώς θέτει τα θεμέλια για την παραπέρα σωστή, υγιή και ολόπλευρη ανάπτυξη του παιδιού.

Το πρόγραμμα προσχολικής διαπαιδαγώγησης

Το πρόγραμμα στα Κέντρα Προσχολικής Διαπαιδαγώγησης ήταν Ενιαίο, αφορούσε όλες τις ηλικίες, σε αυτά πήγαιναν τα παιδιά από τη γέννησή τους μέχρι και την είσοδό τους στο σχολείο. Ηταν αναγνωρισμένη η σημασία της προσχολικής διαπαιδαγώγησης για τη σωστή, αρμονική ανάπτυξη του παιδιού, καθώς σε αυτήν την ηλικία διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις για την υγιή, ολοκληρωμένη σωματική, συναισθηματική, γνωστική, βουλητική ανάπτυξή του. Σε αυτό παρουσιάζεται κλιμακωτά το περιεχόμενο της αγωγής για τα πρώτα έξι χρόνια της παραμονής του παιδιού στις προσχολικές δομές. Η πορεία διαμόρφωσης των αναλυτικών προγραμμάτων αναδεικνύει το διαρκές μέλημα του πρώτου εργατικού κράτους για την ολόπλευρη ανάπτυξη των πιο μικρών μελών αυτής της κοινωνίας και αυτό γιατί η ικανοποίηση των διαρκώς διευρυνόμενων αναγκών ήταν πρωταρχικός σκοπός της εργατικής εξουσίας.¹⁰
Ενδεικτικά, να αναφέρουμε ότι από τη δεκαετία του '50 μελετήθηκε το σύστημα αισθητικής διαπαιδαγώγησης στις προσχολικές δομές, για την καλλιέργεια της παιδικής δημιουργίας, αναγνωρίζοντας την άρρηκτη σχέση που πρέπει να έχουν η καλλιτεχνική δημιουργία και η εκπαίδευση. Τις κατακτήσεις στον τομέα της αισθητικής αγωγής μάς τις περιγράφει με έναν γλαφυρό τρόπο η συγγραφέας Πέπη Δαράκη, μετά από τη συμμετοχή της στο Διεθνές Συνέδριο της Μόσχας με θέμα «Οκτώβρης - Τέχνες - Παιδί», με αφορμή τον εορτασμό από τα 60 χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης: «Επισκεφτήκαμε έναν βρεφονηπιακό σταθμό, στον επάνω όροφο μια ομάδα από 15 παιδιά 3-6 χρόνων, ν' ασχολούνται με διάφορα μιμητικά παιχνίδια, χορό, μουσική. Η δασκάλα έπαιζε πιάνο, συνοδεύοντας τα παιδιά στη ρυθμική γυμναστική, στους χορούς μπαλέτου. Οι κινήσεις τους απόλυτα συντονισμένες και πειθαρχημένες. Η έκφραση ωστόσο του καθενός χωριστά φανέρωνε, μ' έναν ολότελα προσωπικό τρόπο, την καλλιτεχνική συγκίνηση του παιδιού. Η αισθητική αγωγή του παιδιού με τον τρόπο που εφαρμόζεται γίνεται καθημερινό βίωμα, εισχωρεί βαθιά μέσα στην ύπαρξη και τη ζωή του παιδιού, διαπλάθει μια προσωπικότητα πνευματικότερη και καλλιτεχνικότερη».¹¹ Ανάλογη φροντίδα υπήρχε για κάθε είδους καλλιτεχνική δραστηριότητα όπως τα εικαστικά, η μουσική, η ποίηση, η λογοτεχνία. Ξεχωριστός, αναβαθμισμένος ήταν και ο τομέας της φυσικής και σωματικής άσκησης των παιδιών, από τους κατάλληλα καταρτισμένους γυμναστές, με τα σύγχρονα, κατάλληλα υλικοτεχνικά μέσα, στους ανάλογους χώρους.

Ζηλευτές υποδομές!

Επιπλέον, η διαρρύθμιση των κτιρίων υπηρετούσε τη βασική αρχή του σοσιαλιστικού κράτους, ότι είναι ευθύνη της κοινωνίας, με συλλογικό και οργανωμένο τρόπο, να αναλάβει να απαλλάξει το ατομικό νοικοκυριό από τον καταναγκασμό της καθημερινότητας. Δηλαδή, αυτό που είναι κυρίαρχο στον καπιταλισμό, η κάθε οικογένεια να έχει στην ευθύνη της τη σίτιση, την υγεία, τη φροντίδα των παιδιών, αυτό μετακυλίεται στην ευθύνη του σοσιαλιστικού κράτους, που αξιοποιεί όλα τα διαθέσιμα τεχνολογικά και επιστημονικά μέσα ώστε όχι μόνο να παρέχεται αυτή η φροντίδα, αλλά να είναι και αναβαθμισμένη. Ετσι, συνήθως τα κτίρια του παιδικού σταθμού αποτελούνταν από δύο ορόφους, με κεντρική θέρμανση. Στο 2ο όροφο ήταν το γραφείο του διευθυντή με τις ομάδες των μεγαλύτερων παιδιών προσχολικής ηλικίας και η αίθουσα εκδηλώσεων, για τις γιορτές, τη μουσική και τη γυμναστική. Στον 1ο όροφο βρίσκονταν η κουζίνα, το σιδερωτήριο, το πλυντήριο, η βιβλιοθήκη και οι ομάδες των μικρότερων παιδιών.
Για να αποφευχθεί ο θόρυβος του δρόμου, το κτίριο χτίζονταν, κατά κανόνα, στο κέντρο του κήπου, σε απόσταση 25 μέτρα από το δρόμο. Η κάθε ηλικιακή ομάδα είχε δικό της υπνοδωμάτιο, δωμάτιο για τα παιχνίδια, τραπεζαρία. Ολοι οι χώροι είχαν την αναγκαία και ανάλογη υλικοτεχνική υποδομή. Ο κήπος ήταν χωρισμένος σε τόσα μέρη όσες είναι οι ηλικιακές ομάδες, με τα κατάλληλα παιχνίδια για κάθε ηλικία. Επίσης, υπήρχε στάδιο για τις αθλητικές δραστηριότητες των παιδιών, αλλά και ξεχωριστός χώρος με δέντρα και λουλούδια στον οποίο τα παιδιά έκαναν εργασίες, παρατηρήσεις.
Παράλληλα, υπήρχε εκτεταμένο Ενιαίο Δημόσιο Δωρεάν Σύστημα Πρωτοβάθμιας Φροντίδας, που παρακολουθούσε με επιστημονικό και οργανωμένο τρόπο την έγκυο γυναίκα (προγεννητικός έλεγχος) και ακολούθως την ανάπτυξη του βρέφους. Αλλά και μέσα στους παιδικούς σταθμούς και τα νηπιαγωγεία υπήρχε ειδικός χώρος για την εξέταση των παιδιών, γιατροί παρακολουθούσαν για την ομαλή και σωστή ανάπτυξη των παιδιών.
Σε αυτήν τη σύντομη παρουσίαση της αλματώδους ανάπτυξης του συστήματος Προσχολικής Αγωγής, κατά την πρώτη απόπειρα σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αποτυπώνονται ανεξίτηλα τα σημάδια της ιστορικής υπεροχής αυτού του συστήματος. Τα παιδιά αντιπροσωπεύουν το μέλλον. Είναι αυτή η κοινωνική ομάδα που πιο πολύ από κάθε άλλη έχει ανάγκη από αγάπη και φροντίδα και η στάση της κοινωνίας απέναντί της αποτελεί κριτήριο για την πρόοδό της. Αυτή η κοινωνία, η απαλλαγμένη από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, θέλει και μπορεί να ανεβάσει το παιδί και τις ανάγκες του στο βάθρο της κοινωνικής προόδου.
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:
1. Β.Σ. Μούχινα «Παιδική Ψυχολογία», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή» και «Ελληνικά Γράμματα», «Η Λαϊκή Μόρφωση στην ΕΣΣΔ» συλλογή ντοκουμέντων (1917 - 1977), Πενταγκόγκικα, Μόσχα.
2. Απαντα Λένιν, τόμος 39.
3. Από τη Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, στο λήμμα «Προσχολικά ιδρύματα και προσχολική παιδαγωγική», εκδ. «Ακάδημος», 1982.
4. «The passion for Educating the "New Man" Q Debates about Preschooling in Soviet Russia, 1917 - 1925», Yordanka Valkanova, History of education Quarterly Vol. 49 No.2 May 2009.
5. Εφημερίδα «Ελεύθερος Ανθρωπος», 6 και 11 Οκτώβρη 1934.
6. «Public education: USSR yesterday, today, tomorrow» Mikhail Prokofyev, Moscow.
7. Γνωριμία με την ΕΣΣΔ 12, Ιρινα Οφτσινίκοβα «Τα παιδιά, η προνομιούχα τάξη», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1980.
8. «Two worlds of childhood: US and USSR» Urie Bronfenbrenner, pub. London, Russell Sage Foundation, 1971.
9. Β.Σ. Μούχινα «Παιδική Ψυχολογία», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή» & «Ελληνικά Γράμματα», 1990.
10. Εκτενές απόσπασμα από περιοδικό «Θέματα Παιδείας», τ. 14/2003, άρθρο του Ελισαίου Βαγενά «Η Σοβιετική Παιδαγωγική Εμπειρία - Η επικαιρότητα των βασικών παιδοψυχολογικών αντιλήψεων και αρχών οργάνωσης της σοβιετικής εκπαίδευσης».
11. Πέπη Δαράκη, «Η Αισθητική Αγωγή του Παιδιού», εκδ. «Αντιπαράλληλα», 1979

“ΣΕΡΝΑΜΕΝΟΙ” ΚΙ ΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ…

 

Είτε ακούει κανείς τον πρωθυπουργό σε τηλεοπτικό διάγγελμα, όπως αυτό πριν  δυο βδομάδες που ανακοίνωσε πώς θα διανεμηθεί το κοινωνικό μέρισμα, είτε τη συζήτηση στη Βουλή για την υπόθεση  πώλησης όπλων στη Σαουδική Αραβία που συρρικνώθηκε στο αγωνιώδες ερώτημα αν ήταν μεσάζων ή εκπρόσωπος της Σαουδικής Αραβίας ο Β. Παπαδόπουλος, είτε τις  κυνικές δηλώσεις για τον πόλεμο στην Υεμένη από το διευθυντή της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Κώστα Ζαχαριάδη ο αστικός πολιτικός λόγος δεν παρουσιάζει  νέας ποιότητας προβληματισμό, το πολύ-πολύ να είναι απλά μεγεθυσμένες κατά εκθετικό τρόπο οι προσπάθειες για τις  συγκινησιακές του απηχήσεις. Η ρητορική των αστών πολιτικών μας  προβλέψιμη, προδιαγεγραμμένης σκοπιμότητας, μικρού ενδιαφέροντος, μηδενικής πληροφόρησης επί της ουσίας δεν λέει απολύτως τίποτε, ενώ το πλήθος των αφορμών για νέας κατηγορίας πολιτικό λόγο η έντασή τους και το χρονικό βάθος των συνεπειών τους αυξάνονται τεραστίως  Η κενότητα που υποκρίνεται ότι καλύπτει με οξυδέρκεια και εμβρίθεια τα πάντα, ενώ δεν λέει τίποτε και για τίποτε συνεχίζεται  στη βουλή, στα διαγγέλματα, στις ανακοινώσεις, στις πολιτικές αναλύσεις.

             Αλλά βέβαια  αυτού του είδους ο πολιτικός λόγος διαμορφώνει εκείνη την επιχειρηματολογία που δικαιώνει  την πολιτική απέναντι σε μια συγκεκριμένη διαχείριση  της  περιόδου κρίσης προς όφελος της άρχουσας τάξης. Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προβάλλει με εντυπωσιακή βεβαιότητα, ακόμα και σε σύγκρουση με την πραγματικότητα,  ως δήθεν στόχο τη μεταβολή της κατανομής των πόρων προς όφελος των εργαζομένων. Μοιράζοντας ψιχία εν είδει φιλανθρωπικού σωματείου θέλει να πείσει για την  διαφορετική κυβερνητική  πολιτική που καταφέρνει από τη «δημοσιονομική υπεραπόδοση»  να  κατανέμει μέρισμα «δίκαια, στους πολίτες που το έχουν περισσότερο ανάγκη. Με προτεραιότητα στους άνεργους, τους νέους, τους χαμηλοσυνταξιούχους». Και  επιπλέον μεταξύ άλλων στοχεύει στον περιορισμό, κατά το διάγγελμα του Α. Τσίπρα «της διαφθοράς, της διασπάθισης δημόσιου χρήματος αλλά και της φοροδιαφυγής».

    Ζώντας, το σύνολο σχεδόν των εργαζομένων, με την οικονομική αφαίμαξή τους χρόνο το χρόνο αυξάνεται, στην ένδεια και ανασφάλεια η προσφορά χρηματικών βοηθημάτων,  στους πιο εξαθλιωμένους, μια αρωγή εντελώς ανεπαρκής, στοχεύει να κάνει υποφερτή την αθλιότητα καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση για την προσωρινότητα της κατάστασης που θα ανατρέψει  η οικονομική ανάπτυξη. Μήνα το μήνα, χρόνο το χρόνο, μεροδούλι μεροφάι, σχεδόν οκτώ χρόνια σέρνουμε τις ζωές μας σε εργασίες  με όρους δουλικούς και ταπεινωτικούς που μπορούν να αποτελειώνουν τη συντριβή και των πιο περήφανων ψυχών, όταν η άγνοια και ο φόβος δεν συσπειρώνει σε οργανωμένους αγώνες, αλλά  χωρίς πυξίδα  και κέντρο σπαταλούνται οι  δυνάμεις μας στις  απαιτήσεις και στις ποταπές ταπεινώσεις της καθημερινής δουλειάς και τις ελεημοσύνες που μοιράζει με θριαμβευτική αυταρέσκεια η  πολιτική ηγεσία.

   Ο αρχηγός πάλι της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε μια προσπάθεια αναζητήσεων για οριοθέτηση του δικού του χώρου, που επειδή  δεν φτάνουν στη επεξεργασία εναλλακτικών προτάσεων, ο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε την ανυπαρξία τους όταν απουσιάζει εντελώς οποιαδήποτε ρήξη με τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, δεν βγάζει στην επιφάνεια παρά μόνο προβλήματα που συνδέονται με τις μεταξύ τους αντιπαλότητες στα πλαίσια μικροσυμφερόντων.

    Εκεί όμως  που ο λόγος όλων αυτών γίνεται σαφής είναι στην συκοφάντηση οραμάτων, στην απαξίωση αγώνων του κομμουνιστικού κινήματος,  στοχεύοντας είτε να μολύνουν τα μεγαλύτερα επιτεύγματά του είτε να απαλλοτριώσουν τις δόξες του. Με ευκαιρία μάλιστα την  εκατονταετηρίδα της Οκτωβριανής επανάστασης περίσσεψε, στην καλύτερη περίπτωση όταν ευθέως δεν καταφέρονται εναντίον της σε αντιδιαστολή με τα γεγονότα του Φεβρουαρίου, η δυσαρέσκεια και η πικρία για την προδοσία της. Και όσοι απ’ αυτούς  δείχνουν πως  τιμούν την επέτειο της ρωσικής επανάστασης είναι περισσότερο για να τονιστεί το ανέφικτο της πετυχημένης επανάστασης. Γιατί ο βασικός στόχος είναι να κατασκευάζονται συκοφαντικά οι αποτυχίες των κομμουνιστών, ώστε να αποτραπούν οι εργαζόμενοι  από το να προσπαθήσουν ποτέ  να επαναλάβουν την επαναστατική δράση.
       Κι απομένει μόνο ο κομμουνιστικός λόγος  όχι μόνο για να κρατηθεί ζωντανό το όραμα για μετασχηματισμό της κοινωνίας αλλά και για να πραγματοποιηθεί. «(...)Η εργατική τάξη έχει αποδείξει ότι μπορεί, έχει την ικανότητα και τη δυνατότητα ως μοναδική πραγματικά επαναστατική τάξη να υλοποιήσει την ιστορική της αποστολή, να ηγηθεί της κοσμογονίας της οικοδόμησης του σοσιαλισμού – κομμουνισμού (…) Γι' αυτό σήμερα προτεραιότητά μας είναι η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος από τη φάση της υποχώρησης που βρίσκεται. Όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι να συνειδητοποιούν καθημερινά ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος κα ι πού πρέπει να στραφεί η πάλη τους. Προτεραιότητά μας είναι όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι να παίρνουν μέρος στην οργάνωση της πάλης, για να περάσει το κίνημα σε αντεπίθεση, να προετοιμαστεί, για την αναμέτρηση με το κεφάλαιο και την εξουσία του.Συνεχίζουμε να δίνουμε τη μάχη, ως εκείνη η πρωτοπόρα δύναμη που αντιλαμβάνεται την ανάγκη συνολικής ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας και επιδιώκει η πάλη να κατευθύνεται προς αυτόν το στόχο(…)» (από το λόγο του γγ του ΚΚΕ στο ΣΕΦ για τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από τη μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση)
     Κι αν αυτό που υπερασπιστήκαμε έπαθε μια ήττα, αυτό δεν είναι ανεπανόρθωτη δυστυχία αν δεν τη δεχτούμε αυτήν την ήττα. Ξέροντας ποιο είναι  σωστό κι αυτό που πρέπει να γίνει, ξέρουμε πως αυτό θα γίνει.
    «Σερνάμενοι» κι αν είμαστε θα ξανασταθούμε στα πόδια μας

Ο «μονόλογος» ενός μακελάρη βασιλιά

Κατιούσα

Ο διάσημος Αμερικανός συγγραφέας Μαρκ Τουαίην  γεννήθηκε στις 30 του Νοέμβρη 1835 και έφυγε από τη ζωή στις 21 του Απρίλη 1910. Tο πραγματικό του όνομα ήταν Σάμουελ Λάνγκχορν Κλέμενς. Είναι μεταξύ άλλων ο συγγραφέας των πασίγνωστων και πολυμεταφρασμένων  μυθιστορημάτων «Οι Περιπέτειες του Τομ Σόγιερ» και «Οι Περιπέτειες του Χάκλμπερι Φιν» που έχουν διαβαστεί από εκατομμύρια παιδιά και νέους σε όλο τον κόσμο, ενώ εκτός από μυθιστορήματα έχει γράψει επίσης ευθυμογραφήματα, ταξιδιωτικές εντυπώσεις και αυτοβιογραφικά έργα.

Μαρκ Τουαίην (1835-1910)

Στο βιβλίο του «Ο μονόλογος του βασιλιά Λεοπόλδου» ο Τουαίην αποκαλύπτει τις φρικαλεότητες των Βέλγων αποίκων στο Αφρικανικό Κονγκό. Το Κονγκό ήταν ατομική ιδιοκτησία του βασιλιά του Βελγίου Λεοπόλδου του Β΄ (Λεοπόλδος Λουδοβίκος Φίλιππος Μαρία Βίκτωρ), μέχρι το 1908. Με διαταγές του ίδιου ακρωτηριάστηκαν εκατομμύρια άνθρωποι… επειδή δεν ήταν παραγωγικοί στη δουλειά τους (!), ενώ συνολικά τα θύματά του υπολογίζονται περίπου στα 10.000.000.
Σε διάφορα κεντρικά σημεία των Βρυξελλών, της πρωτεύουσας του Βελγίου δεσπόζουν αγάλματα και μεγαλοπρεπείς ανδριάντες του Λεοπόλδου. Οι Βρυξέλλες, εκτός από πρωτεύουσα του Βελγίου θεωρείται επίσης πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η επονομαζόμενη «καρδιά» της Ευρώπης.
Πριν διαβάσουμε ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του Μαρκ Τουαίην, ο οποίος παρεμπιπτόντως γεννήθηκε την ίδια χρονιά με τον Λεοπόλδο και πέθανε έναν χρόνο μετά από αυτόν, ας δούμε μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία για τον μακελάρη εστεμμένο, που βρήκαμε σε ένα παλαιότερο άρθρο της Λιάνας Κανέλλη στον Ριζοσπάστη (26-27/3/2016):

Ο μακελάρης βασιλιάς του Βελγίου Λεοπόλδος Β΄ (1835-1909)

«Η «καρδιά», λοιπόν, αυτή η τεχνητή της ΕΕ μπορεί να γίνει συμβολικά αντικείμενο «ανατομίας», έξω απ’ τα τετριμμένα των μεγαλοστομιών του εντυπωσιασμού και των αναλύσεων για χρήσιμους ηλίθιους καταναλωτές. Μια πρόχειρη ματιά στο βίο του βασιλιά του Βελγίου Λουδοβίκου του Β’, με τα μάτια όχι του κομμουνιστή, αλλά του πατέρα του Τομ Σόγιερ, Μαρκ Τουαίην , φτάνει. Το Αφρικανικό Κονγκό ήταν ατομική, ναι ατομική, ιδιοκτησία του Βέλγου βασιλιά έως το 1908! Σ’ αυτόν τον τόπο, 76 φορές μεγαλύτερο από το Βέλγιο, ο χριστιανός άναξ ακρωτηρίαζε χιλιάδες ιθαγενείς κάθε μέρα, γιατί δεν ήταν αρκετά παραγωγικοί στη δουλειά τους!
Ο αριθμός των ακρωτηριασμένων μελών των σκλάβων του Ευρωπαίου γαλαζοαίματου ήταν μια εποχή και μετρικό σύστημα «επιτυχίας» διακυβέρνησης. Οι φρικαλεότητες έγιναν γνωστές στη Δύση, από ιεραπόστολους, διπλωμάτες, και κραυγή την πένα του Τουαίην. Το 1908, ο βασιλιάς χάρισε το Κονγκό στο Βέλγιο. Στην κηδεία του ένα χρόνο μετά, εκδηλώθηκε πρωτοφανές μίσος για τα εγκλήματά του.

Ο Βέλγος καταχτητής επιδεικνύοντας το ακρωτηριασμένο χέρι ενός παιδιού στο Κονγκό. Μοιάζει τόσο περήαφανος για το «έργο» του…

Σήμερα στις βικιπαίδιες θα τον βρείτε όπως θέλει να τον θυμάται η ευρωπαϊκή λυκοσυμμαχία: Βασιλιά – οικοδομητή! Γιατί έκαμε πολλά δημόσια έργα στο Βέλγιο με τα λεφτά του Κονγκό, με τα δέκα εκατομμύρια βασανισθέντες και δολοφονηθέντες κατοίκους δούλους του… Ακόμα και στο Κονγκό, οι ντόπιοι συνεργάτες των αποικιοκρατών λέγαν και λένε πως παρά τις φρικαλεότητες έβαλε την… Αφρική στο σύγχρονο κόσμο. Ο βελγικός σιδηρόδρομος είναι «έργο» του κογκολέζικου καουτσούκ, την εκμετάλλευση του οποίου ο Λεοπόλδος είχε αναθέσει σε ιδιωτικές εταιρείες υπεργολαβικές της δικής του, με τον όρο να του τον φτιάξουν, αν ήθελαν να είναι συνεταίροι…»

Ομαδικοί απαγχονισμοί στο Κονγκό. Βέλγοι μακελάρηδες καταχτητές ποζάρουν μπροστά στα θύματά τους

Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του Μαρκ Τουαίην «Ο μονόλογος του βασιλιά Λεοπόλδου», που πρωτοκυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Θεμέλιο» το 1966 σε μετάφραση των Παύλου Αβραμέα και Γιάννη Σιμόπουλου (το δανειστήκαμε από εδώ):

«Λένε πως επιβάλλω απίστευτα βαρείς φόρους στους ιθαγενείς, φόρους που είναι καθαρή κλεψιά, φόρους που πρέπει να πληρώσουν μαζεύοντας καουτσούκ κάτω από σκληρές και όλο σκληρότερες συνθήκες, παράγοντας και παρέχοντας δωρεάν είδη διατροφής –και που στο τέλος, άμα δεν μπορούνε πια να εκπληρώσουν το χρέος τους από πείνα, αρρώστια, απελπισία, ασταμάτητη και εξουθενωτική δουλειά χωρίς ξεκούραση, και εγκαταλείπουνε τα σπίτια τους και φεύγουνε στα δάση για να ξεφύγουνε την τιμωρία, τότε οι μαύροι μου στρατιώτες, φερμένοι από εχθρικές φυλές, παρακινούμενοι και καθοδηγούμενοι από τους Βέλγους μου, τους κυνηγάνε και τους σφάζουνε και καίνε τα χωριά τους, κρατώντας για λογαριασμό τους μερικά κορίτσια.

Η επέλαση της πολιτισμένης Ευρώπης στο Κονγκό. Ακρωτηριασμένα μικρά παιδιά. Προφανώς τιμωρήθηκαν επειδή δεν πρόσφεραν όσα μπορούσαν και όφειλαν στην ανάπτυξη της βελγικής οικονομίας κατά τον προπερασμένο αιώνα…

Ξόδεψα περισσότερα χρήματα για την τέχνη από κάθε άλλο μονάρχη του καιρού μου και το ξέρουνε. Μήπως μιλάνε γι’ αυτό, μήπως το λένε; Όχι δεν το λένε. Προτιμάνε να μετατρέπουνε τις αφηρημένες “φρικαλέες στατιστικές” όπως τις ονομάζουνε σε χειροπιαστά παραδείγματα που σκοπός τους είναι να κάνουνε τον κοσμάκη να φρίττει και να τον προκαταλάβουνε εναντίον μου. Σημειώνουνε πως “αν το αθώο αίμα που χύθηκε στο κράτος Κονγκό από τον βασιλιά Λεοπόλδο έμπαινε σε κουβάδες και οι κουβάδες μπαίνανε ο ένας πλάϊ στον άλλο θα πιάνανε 2.000 μίλια σε ευθεία. Αν οι σκελετοί αυτών των δέκα εκατομμυρίων νεκρών που πεθάνανε απ’ την πείνα και σφαχτήκανε μπορούσανε να σηκωθούνε και να βασίζουνε σε μια γραμμή θα χρειαζόντουσαν επτά μήνες και τέσσερεις μέρες για να περάσουνε από ένα ορισμένο σημείο Αν γινόντουσαν όλοι ένα σώμα θα πιάνανε πιο πολύ τόπο απ’ ό,τι καλύπτουν ο Άγιος Λουδοβίκος, η Διεθνής Έκθεση και τα γύρω. Αν χτυπάγανε όλοι μαζί παλαμάκια με τα κοκκαλιάρικα χέρια τους, ο φοβερός χτύπος θα ακουγόταν μέχρι…” Να πάρει ο διάβολος με κουράζουν! Και κάνουν τους ίδιους ακροβατισμούς με τα λεφτά που έβγαλα, διυλίζοντας αυτό το αίμα, και τα ‘βαλα στην τσέπη μου. Τα βάζουνε σε σωρούς και φτάνουν τις πυραμίδες της Αιγύπτου, τα’ απλώνουν στη Σαχάρα και την σκεπάζει, τ’ απλώνουν στον ουρανό και από την σκιά που ρίχνουνε σουρουπώνει η γη. Και τα δάκρυα που προξένησα, τις καρδιές που ράγισα –ω τίποτα δεν μπορεί να τους πείσει ν’ αφήσουν τους νεκρούς ήσυχους!»   

Ο Λεοπόλδος ο Β΄ του Βελγίου δεν ήταν ο μόνος μακελάρης βασιλιάς. Τα βασίλεια χτίστηκαν και απόχτησαν τη δύναμή τους με το αίμα και πάνω σε βουνά από κόκαλα καταπιεσμένων σκλάβων. Πίσω από τη λάμψη του χρυσού, στα σαλόνια της «καρδιάς» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κρύβεται η σκουριά της πιο στυγνής και βάρβαρης εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτό δηλαδή που ανέδειξε ο Μαρκ Τουαίην στο βιβλίο του «Ο μονόλογος του βασιλιά Λεοπόλδου» και που εξηγεί και τον παραφρασμένο τίτλο αυτού του σημειώματος.

Η τρομοκρατία δε θα περάσει! Αντιδράσεις για την πρωτοφανή βία και τις συλλήψεις εργαζομένων στα Γιάννενα

Κατιούσα

Την πρωτοφανή βία και τις συλλήψεις εργαζομένων έξω από το «Market In» στα Γιάννενα καταγγέλλει το Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων και καλεί όλους τους εργαζόμενους να δώσουν απάντηση με τη συμμετοχή τους στην κινητοποίηση σήμερα στις 6 μ.μ. μπροστά στα «Market In»:
«Μετά τις συλλήψεις του Προέδρου του ΕΚΙ και 2 ακόμα συνδικαλιστικών στελεχών στις 26 Οκτώβρη 2017, μετά τις συλλήψεις των 2 εργαζόμενων την Κυριακή 26 Νοέμβρη 2017 το πρωί μέσα από τα σπίτια τους, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ συνεχίζει την καταστολή και την τρομοκρατία απέναντι στο εργατικό λαϊκό κίνημα.

Η σύλληψη του προέδρου του Εργατικού Κέντρου, Νίκου Έξαρχου (φωτο: 902.γρ)

Σήμερα το πρωί, μέρα που το Εργατικό Κέντρο έχει προκηρύξει 24ωρη απεργία στο “Market In” για την ανάκληση της σωρείας προσχηματικών μηνύσεων που έχει υποβάλλει η εργοδοσία εναντίον εργαζομένων που ζητούν το αυτονόητο δικαίωμά τους να συνεχίσουν να εργάζονται, δεκάδες εργαζόμενοι με τα σωματεία τους βρέθηκαν από το πρωί μπροστά στο κατάστημα για την περιφρούρηση της απεργίας ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του Εργατικού Κέντρου.
Για ακόμα μια φορά όμως, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο. Με πρωτοφανή βία, οι δυνάμεις καταστολής επιτέθηκαν στους εργαζόμενους. Με ξύλο “στο ψαχνό” κυριολεκτικά, συνέλαβαν 12 άτομα, ανάμεσά τους ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου, Νίκος Έξαρχος και ακόμα ένα μέλος της Διοίκησης του ΕΚΙ, πρόεδροι σωματείων κ.ά.
Πολλοί από τους εργαζόμενους έχουν χτυπήματα ενώ ένας μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο μετά από λιποθυμία.
Η κυβέρνηση για ακόμα μια φορά απέδειξε πώς εννοεί τη “δίκαιη ανάπτυξη”. Απέδειξε ότι ανάμεσα στους εργαζόμενους και τη μεγαλοεργοδοσία όχι απλά επιλέγει να βοηθά τη μεγαλοεργοδοσία, αλλά χρησιμοποιεί και όλους τους μηχανισμούς της, όπως τη “δικαιοσύνη” και τις δυνάμεις καταστολής για να καθυποτάξει τους εργαζόμενους για να επιβάλλει την τρομοκρατία, την απλήρωτη εργασία και τις απολύσεις στους χώρους δουλειάς.
Γι’ αυτό άλλωστε θέλουν να ψηφίσουν και τις αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο: για να σταματήσουν οποιαδήποτε οργάνωση αντίδρασης απέναντι στον εργασιακό μεσαίωνα που ζούμε.
Κανένας δεν μπορεί να μένει αμέτοχος, μπροστά στη βία που διαδραματίζεται στην πόλη μας.
Καλούμε κάθε εργαζόμενο, κάθε τίμιο συνδικαλιστική να καταδικάσει τα πρωτοφανή γεγονότα.
Καλούμε όλη την πόλη να δώσει απάντηση σήμερα Τετάρτη 29 Νοέμβρη, στις 6.00 μ.μ., σε συλλαλητήριο μπροστά στα «Market In».

Σε ανακοίνωσή του το ΠΑΜΕ σημειώνει:

«Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ εκτελώντας για μια ακόμα φορά τις εντολές της μεγαλοεργοδοσίας των Super Market “MARKET IN” προχώρησε πριν από λίγο σε συλλήψεις συνδικαλιστών και εργαζόμενων του Καρυπίδη που διεκδικούν το δικαίωμα στην εργασία και τα δεδουλευμένα μηνών. Ανάμεσα στους συλληφθέντες βρίσκεται ο Πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Ιωαννίνων, ένα ακόμη μέλος της διοίκησης και 9 ακόμη εργαζόμενοι απ’ τους οποίους ένας βρίσκεται στο νοσοκομείο.
Η μανία των δυνάμεων καταστολής για να χτυπήσουν τη σημερινή κινητοποίηση και τους εργαζόμενους έρχεται ως συνέχεια στο ανθρωποκυνηγητό και την αυτόφωρη διαδικασία που κινήθηκε προχθές ενάντια σε εργαζόμενους του Καρυπίδη και τις συλλήψεις μέσα στα σπίτια τους. Το Εργατικό Κέντρο μπροστά σε αυτό το όργιο καταστολής είχε κηρύξει για σήμερα 24ωρη Απεργία στην επιχείρηση “MARKETIN”.
Να γίνει σε όλους τους χώρους γνωστή η σημερινή πρόκληση της κυβέρνησης και της εργοδοσίας της “ΜΑRKETIN”. Η μεγαλοεργοδοσία έχει ξεσαλώσει αξιοποιώντας όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο που της έδωσε η κυβέρνηση. Αξιοποιεί τις δυνάμεις καταστολής, που με μανία επιτέθηκαν και συνέλαβαν τους 12 συναδέλφους.
Η ΕΓ του ΠΑΜΕ με άμεση παρέμβαση επικοινώνησε τηλεφωνικά με τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη καταγγέλλοντας την αστυνομική καταστολή και ζητώντας να απελευθερωθούν τώρα όλοι οι συλληφθέντες και να αποχωρήσουν τα ΜΑΤ από την απεργιακή κινητοποίηση. Νόμος και Τάξη και αυτής της κυβέρνησης όπως και της προηγούμενης είναι η αντιμετώπιση των εργατικών αγώνων και διεκδικήσεων.
Καλούμε όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις να καταγγείλουν την εργοδοτική τρομοκρατία και την κρατική καταστολή.
Nα δυναμώσει η αλληλεγγύη στον αγώνα των εργαζόμενων του Καρυπίδη που διεκδικούν να δοθούν άμεσα όλα τα δεδουλευμένα τους και να επαναπροσληφθούν όλοι οι εργαζόμενοι από τους διαδόχους της επιχείρησης».

Τεράστιες είναι οι ευθύνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ για την επίθεση των ΜΑΤ κατά απεργών στα Γιάννενα, τονίζεται στην ανακοίνωση του ΚΚΕ:

«Το ΚΚΕ καταγγέλλει με τον πιο αποφασιστικό τρόπο το νέο κι απαράδεκτο χτύπημα της αστυνομίας, με 12 συλλήψεις εργαζόμενων, ανάμεσά τους και τον πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου, Ν. Έξαρχο, που περιφρουρούσαν την απεργία στα “Market In” και διεκδικούσαν τα αυτονόητα, δηλαδή την καταβολή των δεδουλευμένων και την επαναπρόσληψη των απολυμένων από την εργοδοσία του “Market In”, πρώην “Καρυπίδης”.
Οι εργαζόμενοι του “Market In”, πρώην “Καρυπίδης”, βιώνουν όλες αυτές τις μέρες μια άνευ προηγουμένου επίθεση, τόσο στο τσάκισμα των δικαιωμάτων τους από την επιχείρηση, όσο και στην καταστολή από το κράτος και την αστυνομία, στο σημείο να συλλαμβάνονται συνδικαλιστές με τη διαδικασία του αυτοφώρου μέσα στα ίδια τους τα σπίτια. Τεράστιες είναι οι πολιτικές ευθύνες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ για την επιθετικότητα των ΜΑΤ, που στηρίζει έτσι απροκάλυπτα την εργοδοσία του “Market In”, η οποία απολύει, καταδικάζει τους εργαζόμενους στην απληρωσιά και κινείται από πάνω και νομικά εναντίον τους.
Το γεγονός ότι το σημερινό χτύπημα κατά απεργών – εργαζομένων και συνδικαλιστών έγινε σε απεργία κηρυγμένη από το Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων, αποτελεί επίσης μια επιπλέον απόδειξη για το πώς επιδιώκει η κυβέρνηση να “κλείσει την αξιολόγηση”, ποινικοποιώντας τους εργατικούς αγώνες και ξηλώνοντας το δικαίωμα στην απεργία.
Το ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους στα “Market In”, στα Ιωάννινα και παντού, να δυναμώσουν τον αγώνα τους, να συναντηθούν με την αλληλεγγύη και τις κινητοποιήσεις όλου του λαού. Να δοθεί βροντερή απάντηση με την επιτυχία της πανεργατικής – πανελλαδικής απεργίας στις 14 Δεκέμβρη».

Σοβιετοφιλανδικός πόλεμος: Ενας «άγνωστος» και «συκοφαντημένος» πόλεμος

. 

Κατιούσα

Στις 30 Νοέμβρη 1939 άρχισαν οι πολεμικές αναμετρήσεις μεταξύ ΕΣΣΔ και Φιλανδίας. Ο λεγόμενος «Χειμερινός Πόλεμος» είναι μία άγνωστη σε πολλούς πτυχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και σε μεγάλο βαθμό, συκοφαντημένη, σε βάρος πάντα της ΕΣΣΔ. Για παράδειγμα ψάχνοντας κανείς στο διαδίκτυο μπορεί να διαβάσει: «…Ο Κόκκινος Στρατός ήταν αποδυναμωμένος και σε φάση αναδιοργάνωσης, ύστερα από τις μαζικές εκκαθαρίσεις που είχε κάνει το 1937 ο ηγέτης της ΕΣΣΔ Στάλιν, εκκαθαρίσεις κατά τις οποίες εκτελέστηκε μεγάλος αριθμός ικανών αξιωματικών και χαρισματικών στρατηγών όπως ο Μιχαήλ Τουχατσέφσκι εξαιτίας της ανασφάλειας του Σοβιετικού ηγέτη προς το σώμα των παλαιών στρατιωτικών λόγω της πιθανότητας ανατροπής του. Συγκεκριμένα 30.000 αξιωματικοί είχαν εκτελεσθεί ή φυλακιστεί, κυρίως ανώτερων και ανώτατων βαθμών. Οι διωγμοί αυτοί πτόησαν το ηθικό των Σοβιετικών στρατιωτών που αναγκάζονταν να ακολουθήσουν άπειρους αξιωματικούς και στέρησαν τον στρατό από έμπειρους ηγήτορες. Ο συνδυασμός αυτών των παραγόντων με το υψηλό φρόνημα των Φινλανδών οι οποίοι μάχονταν υπέρ βωμών και εστιών, είχε ως αποτέλεσμα μια εξαιρετικώς σθεναρή αντίσταση εκ μέρους των φινλανδικών δυνάμεων και την αναποτελεσματικότητα των σοβιετικών…» (ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ)
Ας δούμε όμως πως εξελίχθηκαν τα γεγονότα
Ο πόλεμος θα πρέπει να αναζητηθεί στη στάση της αντιδραστικής ηγεσίας της Φινλανδίας (κυβέρνηση Α. Καγιάντερ, συμμετείχαν και οι σοσιαλδημοκράτες) που ουσιαστικά είχε μετατρέψει το έδαφος της χώρας σε πολεμικό προγεφύρωμα σε βάρος της ΕΣΣΔ. Εκμεταλλευόμενη το γεγονός της γειτνίασης μ’ αυτή. Να σημειώσουμε εδώ ότι τα σύνορα στον ισθμό της Καρελίας βρισκόταν σε απόσταση μόνο 32 χλμ από το Λένινγκραντ! Για τις πολεμικές προετοιμασίες της, οχύρωση των παραμεθορίων περιοχών της (η περίφημη «γραμμή Μαννερχάιμ»), συμβολή (χρηματοδοτική όπως αποκαλύπτουν πλήθος ντοκουμέντων) είχε η Γερμανία, Μ. Βρετανία, Γαλλία, Σουηδία και ΗΠΑ. Από τον Απρίλη του 1938 η ΕΣΣΔ πρότεινε στη Φινλανδία την υπογραφή Συμφώνου Αμοιβαίας Βοήθειας που απορρίφθηκε. Στη συνέχεια ανάλογη προσπάθεια έγινε το Οκτώβρη του 1939 που και πάλι απορρίφθηκε και μάλιστα με την υποστήριξη της Γερμανίας, Αγγλίας, Γαλλίας προχώρησε στις 13/10/1939 σε επιστράτευση. Να σημειώσουμε ότι κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων αυτών η Φινλανδία ήταν σε «ανοικτή γραμμή» με τις ΗΠΑ. Χαρακτηριστικό και το τηλεγράφημα του Ρούζβελτ που με την έναρξη των συνομιλιών ευχόταν υποκριτικά οι διαπραγματεύσεις «να μην καταλήξουν σε συμφωνία που θα αγνοούσε την ανεξαρτησία και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Φινλανδίας». Από την άλλη ο εκπρόσωπος της χιτλερικής Γερμανίας στο Ελσίνκι ζητούσε από την φινλανδική κυβέρνησης «να μην κλείσει συμφωνία με την ΕΣΣΔ». Ακολουθεί νέα σοβιετική πρόταση σύμφωνα με την οποία προτείνεται εκμίσθωση της χερσονήσου Χάνκο και την ανταλλαγή εδαφών μεταξύ των δύο χωρών .Εδώ να τονίσουμε ότι σύμφωνα με την πρόταση αυτή, (που είχε ως στόχο την καλύτερη άμυνα της ΕΣΣΔ) και όχι την κατάργηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της Φιλανδίας, αυτή έπαιρνε διπλάσια εδάφη στη σοβιετική Καρελία, από αυτά που πρόσφερε. Μετά την αποτυχία των συνομιλιών η Φιλανδία έθεσε τις δυνάμεις της (περίπου 600.000 άνδρες) σε επιφυλακή, με διοικητή τον στρατάρχη Μαννερχαιμ, ενώ πλήθος προκλήσεων γινόταν στη περιοχή των συνόρων. Στις 28 Νοέμβρη η ΕΣΣΔ αναγκάζεται να καταγγείλει το σύμφωνο μη επίθεσης που είχε υπογραφεί το 1932. Η Φιλανδία αρνείται τις προτάσεις της ΕΣΣΔ για εκ νέου υπογραφή συμφώνου φιλίας και αμοιβαίας βοήθειας σε ευρύτατη βάση και στις 30 Νοέμβρη απαντά με κήρυξη πολέμου.
Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις
Επρόκειτο για ένα πόλεμο που κράτησε συνολικά 104 μέρες και αυτό όχι λόγο της ανικανότητας όπως θέλουν να παρουσιάσουν, των σοβιετικών ενόπλων δυνάμεων (διοικητής στρατάρχης Τιμοσένκο), αλλά λόγω των ειδικών συνθηκών διεξαγωγής του. Το θέατρο των επιχειρήσεων (στενό της Καρελίας) δεν επέτρεπε την ανάπτυξη μεγάλων δυνάμεων, ενώ χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι πέρα από τη στενότητα του χώρου, υπήρχε εκεί πλήθος δασών, λιμνών και ελών ενώ η θερμοκρασίες ξεπερνούσαν τους -30^ο, το χιόνι ξεπερνούσε το ένα μέτρο και η μοναδική σιδηροδρομική γραμμή που τροφοδοτούσε το σοβιετικό στρατό περνούσε 150 χλμ. μακριά από το μέτωπο. Αυτό πρακτικά εμπόδιζε την χρήση αρμάτων μάχης και μηχανοκίνητων, ενώ προβληματική ήταν και η χρήση αεροπορίας λόγο του γεγονότος ότι, στις πολικές εκείνες περιοχές, η μέρα διαρκούσε ελάχιστα. Και φυσικά επρόκειτο για πόλεμο ενάντια σε οχυρωμένες θέσεις. Ο πόλεμος περνά από διάφορες φάσεις και τελειώνει ουσιαστικά στις 2 Μαρτίου όταν οι σοβιετικές δυνάμεις φτάνουν στα προάστια του Βίμποργκ. Στις 12 Μαρτίου υπογράφτηκε στη Μόσχα η ανακωχή, με την αποδοχή των όρων της ΕΣΣΔ. Να σημειώσουμε πως ο σκληρός αυτός πόλεμος βοήθησε τις στρατιωτικές δυνάμεις της ΕΣΣΔ πέρα από τ’ άλλα να αποκτήσουν πλούσια πείρα (που τους χρειάστηκε αργότερα) στη διάσπαση ισχυρά οχυρωμένων τοποθεσιών σε συνθήκες άγριου χειμώνα.
Η συμφωνία
Η συμφωνία εκφράζει ταυτόχρονα και τον φιλειρηνικό χαρακτήρα της ΕΣΣΔ, μια και δεν είχε ως στόχο την κατάκτηση της Φιλανδίας, αλλά την ίδια την προστασία της ΕΣΣΔ, από τον Άξονα, που οι προετοιμασίες επίθεσης ήταν ήδη «προ των πυλών». Σύμφωνα με τους όρους της συμφωνίας η ΕΣΣΔ αποκτούσε τον ισθμό της Καρελίας, τις δυτικές και μεσημβρινές ακτές της λίμνης Λαντόγκα, ορισμένα νησιά στον Φοινιικό κόλπο και το δικαίωμα να εκμισθώνει για 30 χρόνια το λιμάνι και την περιοχή του Χανγκόε. Ουσιαστικά με αυτόν τον τρόπο τα σύνορα μεταξύ των δύο χωρών μεταφέρθηκαν προς τα ΒΔ στο ισθμό της Καρελίας σε απόσταση 150 χλμ από το Λένιγκραντ. Επίσης η Φιλανδία αναλάμβανε την υποχρέωση να μη διατηρεί ναυτικές και αεροπορικές δυνάμεις στα νερά του Β. Ατλαντικού, ταυτόχρονα έπαιρνε στην κυριαρχία της το Πετσάμο, υπό τον όρο να παρέχει απόλυτη ελευθερία στο πέρασμα από την ΕΣΣΔ στη Νορβηγία. Τέλος τα δύο συμβαλλόμενα μέρη ανελάμβαναν αμοιβαία υποχρέωση να απόσχουν από οποιαδήποτε επίθεση κατά του άλλου και να μην μετάσχουν σε καμία συμμαχία που θα εστρέφετο εναντίον του ενός ή του άλλου. Να τονίσουμε ότι οι όροι αυτοί τηρήθηκαν απόλυτα από την ΕΣΣΔ σε αντίθεση με την Φιλανδία που στις 26 Ιουνίου κήρυξε τον πόλεμο στην ΕΣΣΔ στο πλευρό των δυνάμεων του Αξονα.
Ο ρόλος των «δυτικών» ιμπεριαλιστικών δυνάμεων
Οι ιμπεριαλιστικές χώρες της εποχής δεν κάθισαν φυσικά με «σταυρωμένα χέρια». Με πρόσχημα την δήθεν «απρόκλητη επίθεση σε βάρος μιας μικρής χώρας» προσήλθαν στο Συμβούλιο της Κοινωνίας των Εθνών με ταυτόχρονη αλλαγή της σύνθεσης της Γενικής Συνέλευσης, προστέθηκαν η Βολιβία, Αίγυπτος και Δομινικανική Δημοκρατία!) και αυτό με απόφαση του στις 14/12/1939 κατήγγειλε την ΕΣΣΔ ότι με τη στάση της παραβίασε το βασικό σύμφωνο της ΚΤΕ και κατά συνέπεια δεν μπορούσε να ανήκει στον Διεθνή αυτό Οργανισμό. Στόχος γενικότερος φυσικά ήταν να αξιοποιήσουν τον πόλεμο για την οργάνωση γενικευμένης αντισοβιετικής εκστρατείας. Εκτός όμως από την διπλωματική παρέμβαση προχώρησαν και σε στρατιωτική στήριξη της Φιλανδίας (και ενώ η Χιτλερική Γερμανία είχε ήδη καταλάβει την Πολωνία…). Στις ΗΠΑ με πρωτοβουλία του Ρούζβελτ δημιουργήθηκε η «επιτροπή βοηθείας της Φιλανδίας» με πρόεδρο τον Χουβερ. Η κυβέρνηση μάλιστα έδωσε δάνειο 10 εκατ. δολαρίων στην Φιλανδία,(δάνεια έδωσαν και τράπεζες των ΗΠΑ) ενώ οργανώθηκε και στρατολογία εθελοντών για να σταλούν εκεί. Σύμφωνα με αριθμούς που έδωσε ο Πρωθυπουργός Τσαμπερλαιν στην Βουλή των Κοινοτήτων (19/3/1940) η Αγγλία παρέδωσε στη Φιλανδία 144 αεροπλάνα, 185.000 οβίδες, 50.000 χειροβομβίδες, 15.700 βόμβες αεροπλάνων κ.α Ενώ η Γαλλία σύμφωνα με δηλώσεις του Πρωθυπουργού Νταλαντιέ (12/3/1940) έστειλε 175 αεροπλάνα, 472 κανόνια, 795.000 οβίδες, 5.100 μυδράλια και 200.000 χειροβομβίδες. Μάλιστα ετοίμαζαν να στείλουν και κοινό εκστρατευτικό σώμα. Είναι χαρακτηριστικά τα όσα δήλωσε ο Τσάμπερλαιν μιλώντας στη Βουλή (19/3/1940 μετά την συνθηκολόγηση της Φιλανδίας): «…Οι προετοιμασίες προχωρούσαν με την ανώτατη δυνατή προσοχή και το σώμα θα ήταν έτοιμο να ξεκινήσει στις αρχές του Μαρτίου…δύο μήνες πριν από την ημερομηνία που είχε ορίσει ο στρατάρχης Μάνερχαϊμ (σ.σ του Φιλανδικού στρατού) για την άφιξη του…». Επρόκειτο για ένα στρατό 100.000 ανδρών. Τελικά όμως αυτός ο σχεδιασμός δεν προχώρησε γιατί η Νορβηγία και η Σουηδία δεν επέτρεψαν τη δίοδο από τα εδάφη τους του εκστρατευτικού σώματος, μετά και από διακοίνωση της ΕΣΣΔ τον Γενάρη του 1940..
Να σημειώσουμε ακόμη ότι στην πράξη Άγγλοι και Γάλλοι ιμπεριαλιστές, συνεργαζόταν με την Χιτλερική Γερμανία για την αποστολή των πολεμικών εφοδίων στην Φιλανδία. Είναι αποκαλυπτικό αυτό που αναφέρει ο Τσιάνο (υπουργός εξωτερικών της Ιταλίας, γαμπρός του Μουσολίνι) στο ημερολόγιο του: «…Στις αρχές του 1940 εδέχθην τον πρεσβευτή της Φιλανδίας που με ευχαρίστησε για τη βοήθεια που δώσαμε στη χώρα του και που μου ζήτησε όπλα, καθώς και τεχνικούς. Απήντησα ότι αυτό μπορεί να γίνει μόνον εφ’ όσον η Γερμανία δεν απαγορεύει τη διάβαση. Ο εν λόγο διπλωμάτης μου απάντησε τότε ότι το πράγμα είναι κανονισμένο και έφθασε στο σημείο να μου εμπιστευθεί ότι η Γερμανία έχει ήδη δώσει η ίδια όπλα στην Φιλανδία, προπαντός υλικά που προερχόταν από τα πολωνικά λάφυρα..»

Θα θέλατε λοιπόν οι χθεσινοί ξυλοδαρμοί να γίνονταν με την σύμπραξη του ΚΚΕ;!

       

Θα θέλατε λοιπόν οι χθεσινοί ξυλοδαρμοί να γίνονταν με την σύμπραξη του ΚΚΕ;! Αυτή η ερώτηση προέκυψε από την χθεσινή δράση των Συριζαίων οι οποίοι κατά την διάρκεια της ημέρας έδειραν και συνέλαβαν εργαζόμενους και συνδικαλιστές που αγωνίζονταν για το δικαίωμα στην εργασία, έδειραν φοιτητές που αγωνίζονταν για το δικαίωμα στη σίτιση, έδειραν και έστειλαν στο νοσοκομείο ανθρώπους που αγωνίζονται για να μην αρπάξουν οι τραπεζίτες τις λαϊκές κατοικίες!

Η παραπάνω ερώτηση απευθύνεται προς όσους καλοπροαίρετα ζητούσαν από το ΚΚΕ να συμπράξει και να κάνει κυβέρνηση με το Συριζαίικο πολιτικό προσωπικό του μεγάλου κεφαλαίου, σ’ αυτούς που δεν πίστευαν το ΚΚΕ όταν τους έλεγε ότι αυτό που φέρνουν οι Συριζαίοι είναι λεπίδα κι όχι ελπίδα! Θα ήθελαν να δουν χθες όλη αυτήν τη βαρβαρότητα, στην οποία επιδόθηκαν οι Συριζαίοι, να έχει την σφραγίδα του ΚΚΕ;! Γιατί όταν έλεγε το ΚΚΕ ότι οι Συριζαίοι έρχονται για να κάνουν τις βρωμοδουλειές που δεν μπόρεσαν να κάνουν οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν το έλεγε για να προβοκάρει τον ΣΥΡΙΖΑ. Το έλεγε γιατί ήξερε πως στα πλαίσια αυτού του συστήματος άνθρωποι και κόμματα που «σπρώχνονται» να βρεθούν στην αστική διακυβέρνηση, δεν «σπρώχνονται» για να σώσουν τον λαό αλλά για να σώσουν τον καπιταλισμό!

Μιας και θέσαμε το παραπάνω ερώτημα για σκέψη, ας θέσουμε ένα ακόμα που έγινε ζήτημα τις τελευταίες ημέρες. Θα ήθελαν όσοι αριστεροί πίεζαν το ΚΚΕ να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ να δούνε πολεμικό υλικό να πωλείται στη Σαουδική Αραβία για να δολοφονεί τον λαό της Υεμένης με την σφραγίδα του ΚΚΕ;! Ας κάτσουν να τα σκεφτούν όλα αυτά οι αριστεροί που είναι πραγματικά αριστεροί και όχι τσαρλατάνοι κι ας βγάλουν τα συμπεράσματά τους με ποιον πρέπει  να συμπορευτούν και ποιον πρέπει ν’ ακούνε από εδώ και πέρα.

Πέτρος Τατ.

Καθήκον

Τον περασμένο Ιούλη, στα Γιαννιτσά, ο τραγικός θάνατος μιας 42χρονης πρώην εργαζόμενης στις επιχειρήσεις «Καρυπίδη», η οποία έδωσε τέλος στη ζωή της, είχε φέρει με τραγικό τρόπο στην επιφάνεια το δράμα που βίωνε μαζί με τους υπόλοιπους 1.400 συναδέλφους της στην ίδια επιχείρηση, οι οποίοι ήταν απλήρωτοι πάνω από 18 μήνες, ενώ η κυβέρνηση και το αρμόδιο υπουργείο τούς είχε γυρίσει την πλάτη. Τότε, μπροστά στο θάνατο της εργαζόμενης, από το υπουργείο Εργασίας περίσσεψαν τα λόγια «συμπόνιας» και οι κατηγορίες ενάντια στην «άκαρδη» δικαιοσύνη... Μάλιστα, ο γγ του υπουργείου Εργασίας Α. Νεφελούδης, μέσω ...facebook, για να καλύψει τα νώτα και τις ευθύνες της κυβέρνησης, έγραφε μεταξύ άλλων: «Ακούει κανείς εισαγγελέας; 15 μήνες απλήρωτη. 170 μηνύσεις έχουν υποβληθεί σε βάρος του Καρυπίδη. Καμία αντίδραση. Οι εργαζόμενοι απλήρωτοι και ο τύπος κυκλοφορεί ελεύθερος, "επενδύει" αλλού και να τα αποτελέσματα. Δικαιοσύνη ακούς..;». Τελικά χτες, η κυβέρνηση βρήκε και τον εισαγγελέα και την αστυνομία. Οχι όμως για να προστατέψουν τους απολυμένους και απλήρωτους εργαζόμενους, αλλά για να τους χτυπήσουν και να τους σύρουν σε δίκες. Οπως έγινε στα Γιάννενα, έξω από το σούπερ μάρκετ «Market In», όπου το Εργατικό Κέντρο κήρυξε για χτες απεργία. Ο νόμος εφαρμόστηκε. Η δικαιοσύνη «άκουσε». Η κυβέρνηση έκανε το καθήκον της στο πλευρό της εργοδοσίας...

Το «μπαλάκι» των ευθυνών

Κάθε μέρα που περνά μετά τις τεράστιες καταστροφές που προκάλεσαν οι πλημμύρες στη Δυτική Αττική, αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο το εύρος των εγκληματικών ευθυνών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, των αστικών κυβερνήσεων και των εκπροσώπων τους στην Τοπική Διοίκηση. Και μόνο το γεγονός ότι εδώ και δύο βδομάδες παίζεται ένα αισχρό παιχνίδι επίρριψης ευθυνών του ενός στον άλλον, για τις ανθρώπινες απώλειες και τις καταστροφές, είναι προκλητικό. Η σημερινή κυβέρνηση κατηγορεί τους προηγούμενους, η διοίκηση της περιφέρειας το δασαρχείο, η δημοτική αρχή Μάνδρας την περιφέρεια Αττικής. Και έτσι εξελίσσεται ένα γαϊτανάκι του αίσχους, με στόχο ο καθένας από αυτούς να «κουκουλώσει» το δικό του μερίδιο ευθύνης για τα χαλάσματα και τα ερείπια στη Δυτική Αττική. Αλλά και για να συγκαλυφθούν οι πραγματικές αιτίες της καταστροφής, που συνδέονται άμεσα με την πολιτική υπηρέτησης του καπιταλιστικού κέρδους, από όλα τα κόμματα και τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου, τους εκπροσώπους τους στην Τοπική Διοίκηση. Σε αυτήν ακριβώς τη λογική, προχτές το απόγευμα, στη συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου, η διοίκηση του ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να καλύψει και πάλι τις δικές της ευθύνες και ταυτόχρονα να δημιουργήσει ασπίδα προστασίας στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

***

Χωρίς κανένα ίχνος ντροπής και με τους νεκρούς να φτάνουν τους 23, ούτε λίγο ούτε πολύ η Περιφέρεια ισχυρίζεται ότι δεν έχει καμία ευθύνη και ότι φταίει η ...γραφειοκρατία, στοχοποιώντας εκ νέου το δασαρχείο. Την προηγούμενη βδομάδα, σε συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου για το ίδιο θέμα, η συζήτηση αναλώθηκε στο πόσο δυνατή ήταν η καταιγίδα που έπληξε εκείνη τη μέρα τη Μάνδρα και τη γύρω περιοχή, για να φανεί η καταστροφή περίπου ως αναπόφευκτη. Τα ίδια πάνω - κάτω έγραφαν στελέχη της Περιφέρειας αρθρογραφώντας στον Τύπο, σε πλήρη συντονισμό με αρμόδιους υπουργούς της κυβέρνησης. Η αλήθεια όμως είναι ότι καμιά από τις κυβερνήσεις και τις διοικήσεις στην Περιφέρεια, που πέρασαν τα τελευταία 20 τουλάχιστον χρόνια, δεν επεξεργάστηκε έναν ενιαίο σχεδιασμό μέτρων προστασίας και ασφάλειας της ζωής και της περιουσίας των λαϊκών στρωμάτων, μέσα στα οποία θα εντάσσονταν τα αντιπλημμυρικά, τα αντισεισμικά, αντιπυρικά κ.λπ. Αντίθετα, σε συνθήκες ανταγωνισμού, κυνηγιού του κέρδους στηρίζονταν έργα και υποδομές που υπηρετούν τα γενικότερα «αναπτυξιακά» πλάνα του κεφαλαίου, δηλαδή την κερδοφορία του.

***

Οι διακριτές ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ, σε κυβέρνηση και Περιφέρεια, είναι αδιαμφισβήτητες. Οι θάνατοι και οι καταστροφές από την τελευταία πλημμύρα είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής στήριξης των συμφερόντων των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, την οποία συνεχίζει από εκεί που την άφησαν οι προηγούμενοι, ακόμα και αν αυτή έρχεται σε αντίθεση με τις στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες. Είναι συνέπεια της πολιτικής που αντιμετωπίζει τη γη ως εμπόρευμα, που προτάσσει τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων στον χωροταξικό σχεδιασμό. Είναι η αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής, όπου, στο όνομα του μεγαλύτερου κέρδους, με νόμιμα και λιγότερο «νόμιμα» μέσα, καταργούνται ή παραμερίζονται ακόμα και οι στοιχειώδεις περιορισμοί για την προστασία του περιβάλλοντος, της ασφάλειας, ακόμα και της ζωής των εργαζομένων, συνολικά του λαού. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, εξοστρακίζεται και η λαϊκή ανάγκη για αντιπλημμυρική προστασία, την ώρα που δίνονται άδειες σε επιχειρήσεις να χτίσουν τις υποδομές τους ακόμα και πάνω στα ρέματα της Μάνδρας! Απ' αυτήν τη σκοπιά, με το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη μέρα, είναι ανάγκη να δυναμώσει η αλληλεγγύη στους πλημμυροπαθείς της Δυτικής Αττικής, αλλά και ο διεκδικητικός αγώνας, για άμεσα μέτρα αποκατάστασης και ανακούφισης των πληγέντων. Ο αγώνας αυτός, για να έχει αποτέλεσμα και να ανοίγει δρόμους, θα πρέπει να βάζει στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο για τις καταστροφές, τις ανθρώπινες απώλειες και τα ερείπια: Τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, το σύστημα που υπηρετεί τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, σε βάρος των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Κάτω τα χέρια από τα λαϊκά σπίτια

Οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί που ξεκίνησαν χτες, όπως προβλεπόταν από τη συμφωνία κυβέρνησης - κουαρτέτου στο πλαίσιο της 3ης «αξιολόγησης», συνδέονται άρρηκτα με την προσπάθεια των τραπεζών να ξεφορτωθούν ανεμπόδιστα και με ταχύτερες διαδικασίες τα «κόκκινα» δάνεια.
Στόχος τους είναι να εξυγιάνουν γρήγορα τα οικονομικά τους, ώστε να μπορούν να παίξουν με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα το ρόλο τους στη στήριξη της καπιταλιστικής ανάπτυξης, χρηματοδοτώντας τις επενδύσεις των επιχειρηματικών ομίλων.
Τον ίδιο στόχο υπηρετεί και η επανέναρξη από χτες των πλειστηριασμών στα ειρηνοδικεία, μετά τη λήξη της αποχής των συμβολαιογράφων και με το «μαστίγιο» της κυβέρνησης, που έστειλε τις δυνάμεις καταστολής να εξασφαλίσουν την πραγματοποίησή τους.
Οι εξελίξεις ένα πράγμα επιβεβαιώνουν: Οτι σφίγγει ολοένα και περισσότερο ο κλοιός γύρω από το σπίτι των λαϊκών οικογενειών, που αδυνατούν με το ισχνό τους εισόδημα να αποπληρώσουν το στεγαστικό δάνειο που πήραν σε άλλες εποχές, όταν τα οικονομικά τους ήταν σχετικά καλύτερα.
Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο η κυβέρνηση δεν αρκείται στην «απελευθέρωση» από 1/1/2018 του συνόλου των δανείων πρώτης κατοικίας, σε ό,τι αφορά τη δυνατότητα πώλησης στα κοράκια των «funds», αλλά εξασφαλίζει και την υλοποίηση των πλειστηριασμών με κάθε τρόπο, ακόμα και με τα ΜΑΤ, με την καταστολή.
Από αυτήν τη σκοπιά, καμιά αξία δεν έχουν οι διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης ότι η «συμφωνία κυρίων» που έκανε με τους τραπεζίτες προφυλάσσει τάχα από πλειστηριασμούς την πρώτη κατοικία των φτωχών οικογενειών. Οι πλειστηριασμοί για το κεραμίδι της λαϊκής οικογένειας αποτελούν ζήτημα χρόνου, ενώ πληθαίνουν οι εκβιασμοί και οι απειλές απέναντι σε οικονομικά ανήμπορα νοικοκυριά να καταθέσουν στο γκισέ της τράπεζας και τα ελάχιστα που τους έχουν απομείνει για να επιβιώσουν.
Είναι χαρακτηριστικές οι δηλώσεις από τον επικεφαλής της Ελληνικής Ενωσης Τραπεζών, Ν. Καραμούζη, ο οποίος, αναφερόμενος στην υποτιθέμενη «άτυπη συμφωνία» να μη βγαίνουν σε πλειστηριασμό ακίνητα αξίας μικρότερης των 300.000 ευρώ, είχε πει: «Δεν υπάρχει κάποια συμφωνία. Υπάρχει η δική μας επιλογή στο ξεκίνημα αυτής της προσπάθειας, με τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, να επικεντρωθούμε στις μεγάλες υποθέσεις, διότι αυτή είναι η προτεραιότητα. Δεν σημαίνει όμως ότι μεταγενέστερα, υπάρχει κάποια συμφωνία ότι δεν θα συνεχίσουμε να κάνουμε πλειστηριασμούς»...
Είναι άθλια λοιπόν η κυβερνητική προπαγάνδα ότι οι κινητοποιήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς γίνονται για να προφυλάξουν βίλες με πισίνες και ακριβά περιουσιακά στοιχεία.
Ο λαός πρέπει να έχει καθαρό ότι οι παρεμβάσεις κυβέρνησης - τραπεζών - κουαρτέτου στοχεύουν στην ενίσχυση του εγχώριου χρηματοπιστωτικού συστήματος, ώστε να τονωθεί η τραπεζική στήριξη σε «βιώσιμες» επιχειρήσεις και ομίλους, σε συνδυασμό βέβαια με την οριστική αποβολή από το «κάδρο» της επιχειρηματικότητας των αδύναμων «κρίκων», με κατεύθυνση τη μεγαλύτερη συγκέντρωση της επιχειρηματικής «πίτας» και των κερδών.
Η μαζική εκκαθάριση των «κόκκινων» τραπεζικών δανείων αποτελεί ένα από τα βασικά προαπαιτούμενα τόσο της τρέχουσας «αξιολόγησης», όσο και προϋπόθεση για την επιτυχή απόδοση των ελληνικών τραπεζών στα επόμενα stress tests. Στη «μεγάλη εικόνα» προβάλλει το ζήτημα της «τραπεζικής ένωσης» που προωθείται στην Ευρωζώνη, γύρω από το οποίο εκδηλώνονται οι ανταγωνισμοί τμημάτων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, αναφορικά με τον επιμερισμό των κινδύνων, τη μελλοντική διαμόρφωση ενός «κοινού» ταμείου για την ασφάλιση των καταθέσεων κ.ά.
Στο φόντο αυτό, αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία το κάλεσμα του ΠΑΜΕ και των ταξικών συνδικάτων να μη μείνει κανείς εργαζόμενος, αυτοαπασχολούμενος και μικρομεσαίος αγρότης μόνος του απέναντι στη μανία των τραπεζών και των «funds», που σαν κοράκια ορμούν πάνω στη λαϊκή κατοικία, με απλόχερη στήριξη της κυβέρνησης.
Η δράση κάτω από το σύνθημα «Κάτω τα χέρια από το σπίτι της λαϊκής οικογένειας» χρειάζεται να αγκαλιάσει ακόμα περισσότερους, να εκφραστεί η αντίθεση στους πλειστηριασμούς με μαζική συμμετοχή και στην πανεργατική απεργία στις 14 Δεκέμβρη.

Καταιγίδα νέων αντιλαϊκών μέτρων για την ανάκαμψη των επιχειρηματικών ομίλων

«Η επιτυχία απαιτεί την κυριότητα του προγράμματος μεταρρυθμίσεων από τις ελληνικές αρχές. Συνεπώς η κυβέρνηση είναι έτοιμη να λάβει όλα τα μέτρα που ενδέχεται να καταστούν κατάλληλα για το σκοπό αυτό καθώς οι συνθήκες αλλάζουν», αναφέρεται «προλογικά» στο συμπληρωματικό μνημόνιο (Supplemental Memorandum of Understanding) μεταξύ της κυβέρνησης και της Ευρωζώνης, που βρίσκεται σε φάση τελικής επεξεργασίας και υπογραφής από τις εμπλεκόμενες πλευρές κι ενώ με συνοπτικές διαδικασίες κλειδώνουν τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα της τρέχουσας «αξιολόγησης» ενόψει της συνεδρίασης του Γιούρογκρουπ, στις 4 Δεκέμβρη.
Οι συνεννοήσεις ξεκίνησαν χτες στην Αθήνα με βασικό θέμα την Ενέργεια (βλ. σελ. 6) και συνεχίζονται σήμερα με τη συζήτηση για τις αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις» στον κρατικό μηχανισμό, ζητήματα που θα ενταχθούν στις διατάξεις του νέου πολυνομοσχεδίου, το οποίο παίρνει σειρά για κατάθεση στη Βουλή.
Στο «συμπληρωματικό μνημόνιο», 1 το κρατούμενο είναι η ολόπλευρη εφαρμογή της γκάμας με τα αντεργατικά μέτρα της προηγούμενης «μνημονιακής περιόδου» σε «μεσοπρόθεσμο ορίζοντα» (τουλάχιστον μέχρι το 2022), ενώ περιλαμβάνονται τόσο τα προαπαιτούμενα της τρέχουσας «αξιολόγησης», όσο και αυτά που θα ακολουθήσουν στη συνέχεια, με άξονες την «αποκατάσταση της δημοσιονομικής βιωσιμότητας», τη «διασφάλιση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας», την «ανάπτυξη, ανταγωνιστικότητα και τις επενδύσεις», καθώς και τη διαμόρφωση, όπως λένε, «σύγχρονου κράτους και δημόσιας διοίκησης». Τα πάντα υποτάσσονται στη στρατηγική για την ανάκαμψη των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων με ένα μπαράζ διαρθρωτικών παρεμβάσεων, παράλληλα βέβαια και σε συνδυασμό με την κατακρεούργηση των κονδυλίων που αφορούν στοιχειώδεις κοινωνικές ανάγκες, τους «κόφτες» διαρκείας και τη φοροληστεία.

Το «συμπληρωματικό», «τεχνικό» μνημόνιο που έχει στη διάθεσή του ο «Ριζοσπάστης», μεταξύ εκατοντάδων προαπαιτουμένων νέας φουρνιάς, προβλέπει και τα παρακάτω:

«Πρώτο πιάτο» τα προνοιακά επιδόματα

-- «Μεταρρύθμιση» του συστήματος οικογενειακών παροχών, με αρχή το Γενάρη του 2018.
-- Νομοθεσία για τη μεταρρύθμιση των παροχών αναπηρίας, και μάλιστα με μπούσουλα την «επιλεξιμότητα» των δικαιούχων ανάλογα με την ικανότητά τους να ασκούν δραστηριότητες της καθημερινής ζωής, με τον νεόκοπο όρο της «λειτουργικής αναπηρίας»! Θέτουν ως ορόσημο το Γενάρη του 2018 για την πιλοτική εφαρμογή του προγράμματος. Η νομοθεσία για την εθνική εφαρμογή του «νέου συστήματος» θα εγκριθεί το Μάη του 2018, με σκοπό να αρχίσει να εφαρμόζεται έως τον Ιούνη του 2018.
-- Συμπίεση του επιδόματος για τα παιδιά της λαϊκής οικογένειας. Καθιερώνεται «ενιαίο επίδομα τέκνων». Οπως προβλέπεται, «το επίπεδο παροχών και τα κατώτατα όρια επιλεξιμότητας θα καθορίζονται έτσι ώστε να βελτιωθεί η στόχευση, η επάρκεια και η ισότητα, στο πλαίσιο των δημοσιονομικών περιθωρίων, όπως προσδιορίζεται στον προϋπολογισμό».
-- «Μεταρρύθμιση του συστήματος των επιδοτήσεων μεταφορών» - για παράδειγμα τα μειωμένα εισιτήρια στις αστικές συγκοινωνίες -, σε συνέχεια, όπως λένε, του ηλεκτρονικού εισιτηρίου. Προβλέπεται να εφαρμόζεται από το Μάρτη του 2018.
-- «Νέα νομοθεσία» (καρατόμηση) προβλέπεται για τα στεγαστικά επιδόματα, για τα νοίκια φτωχών λαϊκών νοικοκυριών με τη «συνεργασία» της Παγκόσμιας Τράπεζας (Μάρτης 2018).
-- Δημιουργία ενός οργανισμού παροχών ως ενιαίας αρχής πληρωμής για όλες τις παροχές Κοινωνικής Πρόνοιας.
-- Εφαρμογή του εθνικού μηχανισμού συντονισμού, παρακολούθησης και αξιολόγησης των πολιτικών κοινωνικής ένταξης και κοινωνικής συνοχής.

Φοροληστεία στο λαό

Πέρα από την καρατόμηση του αφορολόγητου ορίου (το αργότερο μέχρι το 2020), μεταξύ άλλων προβλέπεται η «διεύρυνση της φορολογικής βάσης» για την επιβολή των φόρων στη μικρή ακίνητη περιουσία. Μέχρι το Μάρτη του 2018, προβλέπονται οι αλλαγές στις τιμές ζώνης των ακινήτων, με κατεύθυνση την εξομοίωση με τις εμπορικές τιμές. Η τυχόν μείωσή τους θα αντισταθμιστεί με αυξήσεις στους συντελεστές του ΕΝΦΙΑ, προκειμένου να εισπράττονται τα προβλεπόμενα χαράτσια (2,65 δισ. σε ετήσια βάση).
Νομοθεσία για το ενδεχόμενο ταχύτερης μείωσης του αφορολόγητου ορίου (από το 2019, αντί του 2020) σε περίπτωση που το ΔΝΤ θεωρεί ότι υπάρχουν «κενά» σε ό,τι αφορά τους στόχους για τα «πρωτογενή πλεονάσματα» (Μάης 2018).
Προβλέπεται η καθιέρωση ηλεκτρονικών πλειστηριασμών και για τις οφειλές προς τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό.

«Κόκκινα» δάνεια

Προωθείται η κατάργηση της όποιας παρεχόμενης νομικής προστασίας για την πρώτη κατοικία της λαϊκής οικογένειας, για τα «κόκκινα» δάνεια.
Σε αυτό το πλαίσιο θα αξιολογηθεί η αποτελεσματικότητα του νομικού πλαισίου περί «αφερεγγυότητας των νοικοκυριών». Με ορόσημο το Φλεβάρη του 2018 ο νόμος 3869/2010 (λεγόμενος νόμος Κατσέλη) θα έχει τροποποιηθεί.
Ταυτόχρονα, θα «τροποποιηθεί» ο Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας, καθώς και «άλλοι συναφείς νόμοι», αναφορικά με τις νέες διατάξεις στήριξης των τραπεζών κατά τη διαδικασία των πλειστηριασμών, αναβαθμίζοντας ακόμη περισσότερο τη θέση τους έναντι άλλων, όπως οι εισφορές προς τα ασφαλιστικά ταμεία, οι οφειλές προς εργαζόμενους κ.ά.

Αναδιαρθρώσεις για τη στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων

Ειδική αναφορά γίνεται στον κλάδο της εφοδιαστικής αλυσίδας (Logistics) στην περιοχή του Θριασίου, όπου προωθούνται η ανάθεση και εκχώρηση της εκμετάλλευσης αλλά και συμπράξεις του κράτους με ιδιωτικά κεφάλαια (ΣΔΙΤ). Οπως αναφέρεται, «οι αρχές θα εξασφαλίσουν τη λειτουργία και τη συντήρηση του κέντρου εμπορευματικών μεταφορών στα 588 στρέμματα που προβλέπονται με σύμβαση παραχώρησης μετά από διεθνή διαγωνισμό», έως το Μάη του 2018. Μάλιστα, η επικύρωσή της από τη Βουλή αναφέρεται για το τέλος του 2017.
Επίσης, μεταξύ άλλων, στο Ελληνικό προβλέπεται η συμφωνία με τους ιδιώτες έως τον Ιούνη του 2018. Στη λίστα των ιδιωτικοποιήσεων φιγουράρουν ΕΛΠΕ, ΔΕΠΑ, ΔΕΗ, Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών κ.ά. ενώ προβλέπεται και η ολόπλευρη εφαρμογή των λεγόμενων «εργαλειοθηκών του ΟΟΣΑ».
Σε ό,τι αφορά τη στελέχωση νευραλγικών θέσεων του κρατικού μηχανισμού, προωθείται η λεγόμενη «αποπολιτικοποίηση της δημόσιας διοίκησης», με προκηρύξεις διαγωνισμών σε επιτελικές θέσεις όλων των υπουργείων.
Στα ζητήματα της λεγόμενης «διαφάνειας» δεσπόζει, μεταξύ άλλων, και νέα τροποποίηση της νομοθεσίας για τη χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων, με άξονα την εκπλήρωση των συστάσεων της Ομάδας Κρατών κατά της Διαφθοράς του Συμβουλίου της Ευρώπης (GRECO).

    

Παγιώνουν και βαθαίνουν την εργασιακή ζούγκλα

Και στα Εργασιακά και το Ασφαλιστικό, το προσχέδιο επιβεβαιώνει ότι παρά την προπαγανδιστική προσπάθεια της κυβέρνησης, παλιά μέτρα που έχουν ψηφιστεί αλλά δεν έχουν εφαρμοστεί ακόμη, περιπλέκονται με τα νέα, παγιώνοντας και βαθαίνοντας ακόμα παραπέρα την εργασιακή ζούγκλα.
Κεντρικό στοιχείο αποτελεί η επικείμενη επιβολή πρόσθετων εμποδίων στην προκήρυξη απεργίας, με την αύξηση της απαιτούμενης απαρτίας στα πρωτοβάθμια συνδικάτα στο 50% (από 1/3 έως 1/5 που ισχύει σήμερα). Η κίνηση αυτή εστιάζει ακριβώς στο επίπεδο που εκφράζονται πιο έντονα οι εργοδοτικές πιέσεις, οι διώξεις και η τρομοκρατία, ενώ ανοίγει δρόμο για το πλήρες ξήλωμα του απεργιακού δικαιώματος.
Επιπλέον, περιλαμβάνεται η δέσμευση που έχει αναλάβει η κυβέρνηση για την «κωδικοποίηση» των υφιστάμενων αντεργατικών νόμων σε Κώδικα Εργατικού Δικαίου και Κώδικα Ρυθμίσεων Εργασίας. Ηδη από τον Ιούνη του 2017, παρέχεται τεχνική βοήθεια προς την κυβέρνηση, ενώ το πρώτο σχέδιο του Κώδικα Εργατικού Δικαίου θα παραδοθεί μέχρι το Μάη του 2018. Στην πράξη, δηλαδή, θα «κωδικοποιηθούν» όλες οι αντεργατικές ανατροπές που επιβλήθηκαν τα τελευταία χρόνια, ενισχύοντας το μόνιμο χαρακτήρα τους. Η συγκεκριμένη παρέμβαση - υλοποίηση των σχετικών επιταγών και αναγκών του κεφαλαίου «ξεμπροστιάζει» πλήρως τις κάλπικες κυβερνητικές δηλώσεις περί «επιστροφής στην κανονικότητα» μετά τον Αύγουστο του 2018, περί «επαναφοράς» των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας κ.ο.κ.
Σε ό,τι αφορά το Ασφαλιστικό, νέα βάρβαρα μέτρα που έχουν ψηφιστεί περιμένουν στην «ουρά» για την εφαρμογή τους.
Ενα απ' αυτά αφορά στην κατάργηση ή μείωση της «προσωπικής διαφοράς» μέχρι και 18% στις παλιές συντάξεις, μαζί με το κόψιμο των οικογενειακών επιδομάτων και το πάγωμα των συντάξεων, που θα επιφέρουν στους παλιούς συνταξιούχους για την τριετία 2019 - 2021 απώλειες ύψους 7,8 δισ. ευρώ. Συγκεκριμένα, οι απώλειες οι οποίες ξεπερνούν κατά πολύ το 1% του ΑΕΠ, για το οποίο αρχικά έκανε λόγο η κυβέρνηση, κατανέμονται ως εξής: 2,494 δισ. ευρώ το 2019, 2,583 δισ. το 2020 και 2,723 δισ. το 2021.
Σε αυτές προστίθενται η νέα αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών σε αυτοαπασχολούμενους, ελεύθερους επαγγελματίες, επιστήμονες και αγρότες, αφού πλέον τα ποσοστά των κρατήσεων θα προκύπτουν όχι από το καθαρό φορολογητέο εισόδημα του προηγούμενου έτους, αλλά σε αυτό θα προστίθεται και το ποσό των ασφαλιστικών εισφορών.
Από την αύξηση των εισφορών στις πιο πάνω ομάδες ασφαλισμένων προκύπτει επιβάρυνση 53 εκατ. ευρώ το 2018, 124 εκατ. ευρώ το 2019, 126 εκατ. ευρώ το 2020 και 128 εκατ. ευρώ το 2021. Αρα, η συνολική επιβάρυνση από την αύξηση των εισφορών είναι 431 εκατ. ευρώ.

    

Νέες περικοπές και «κόφτες» στην Υγεία

Στην Υγεία, το νέο πακέτο μέτρων υπό τον χαρακτηριστικό τίτλο «Εξορθολογισμός των δαπανών για την Υγεία» έρχεται να απαλλάξει ακόμα περισσότερο το κεφάλαιο και το κράτος του από το «κόστος» της δημόσιας Υγείας, επιφέροντας νέα χτυπήματα στις παροχές προς τους εργαζόμενους και το λαό, βαθαίνοντας την πολιτική της εμπορευματοποίησης.
Μεταξύ άλλων προβλέπεται:
-- Η λήψη «διαρθρωτικών μέτρων με στόχο τη βελτίωση της αποτελεσματικότητας ως μέσου συγκράτησης των δαπανών», το νέο δηλαδή «τσεκούρι» στα κονδύλια για την Υγεία, όπως αποτυπώνεται και στον κρατικό προϋπολογισμό για το 2018.
-- Μέχρι το Γενάρη του 2018 «θα αναπτυχθεί μια χαρτογράφηση της συνολικής χωρητικότητας του δημόσιου τομέα, ενώ έως τον Μάρτιο του 2018, με βάση αυτή τη χαρτογράφηση, οι αρχές θα αναπτύξουν μιας εις βάθος αξιολόγηση που θα χρησιμοποιηθεί μελλοντικά για την ανάθεση ιδιωτικών παρόχων ανά περιφέρεια υπό την ανεπαρκή δημόσια ικανότητα». Δηλαδή μαζί με την εμπορευματοποίηση του δημόσιου τομέα, βαθαίνει και η ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα.
-- Επίσης μέχρι το Γενάρη του 2018 θα αναπτυχθεί «μια κρίσιμη μάζα κατευθυντήριων γραμμών και θεραπευτικών πρωτοκόλλων για τις οδούς περίθαλψης ασθενών (πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια περίθαλψη), για τις οδούς που έχουν τις μεγαλύτερες θεραπευτικές και οικονομικές συνέπειες για να τροφοδοτήσουν το σύστημα ηλεκτρονικής συνταγογράφησης». Πρόκειται για τη γενίκευση των «θεραπευτικών πρωτοκόλλων», των γνωστών εργαλείων επιβολής και ελέγχου των βάρβαρων περικοπών.
-- Μέχρι το Μάρτη του 2018 εισάγεται η «υποχρεωτική εγγραφή ασθενούς σ' έναν οικογενειακό γιατρό ο οποίος θα ενεργεί ως φύλακας ("gatekeeper" - "πορτιέρης") που θα είναι υπεύθυνος για παραπομπές σε ειδικούς». Σε εφαρμογή της αντιλαϊκής μεταρρύθμισης για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, ο «οικογενειακός γιατρός» θα λειτουργεί στην πραγματικότητα σαν «κόφτης» σε ό,τι αφορά τη διενέργεια παραπέρα εξετάσεων, ιατρικών επισκέψεων σε γιατρούς άλλων ειδικοτήτων κ.ο.κ. Πρακτικά θα διασφαλίζει, στη βάση των «πρωτοκόλλων», ότι αυτά που θα «στοιχίζει» ο ασφαλισμένος δεν θα υπερβαίνουν το όριο των πετσοκομμένων προϋπολογισμών.

Ηταν άδικο, έγινε πράξη

Χιλιάδες άνθρωποι με χαμηλά εισοδήματα που κάνουν αυτές τις μέρες αίτηση για το «κοινωνικό μέρισμα», βρίσκονται αντιμέτωποι με τη δυσάρεστη έκπληξη να τους αποκλείει το σύστημα, παρά το γεγονός ότι το πραγματικό τους εισόδημα εμπίπτει στα κριτήρια που θέτει η κυβέρνηση. Ο λόγος που γίνεται αυτό, είναι ότι το σύστημα αντιγράφει τον τρόπο υπολογισμού του φόρου εισοδήματος, υπολογίζει δηλαδή και άλλα κριτήρια πέρα από το πραγματικό εισόδημα. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια, τα κριτήρια αυτά έχουν διασταλεί, ώστε η φορολογική βάση να συμπεριλάβει και τα πολύ χαμηλά εισοδήματα, προσθέτοντας σ' αυτά και ορισμένα «τεκμήρια διαβίωσης» που ελάχιστη σχέση έχουν με την πραγματικότητα που βιώνει ένας συνταξιούχος, ένας μεροκαματιάρης, ένας άνεργος, ο οποίος προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με ελάχιστα. Αλλωστε, ακόμα κι αν έχει ένα αμάξι ή ένα σπίτι στο όνομά του, αυτό δεν τρώγεται, ούτε τον καθιστά πλούσιο. Πολύ περισσότερο που «τεκμήριο διαβίωσης» ισχύει και για όσους μένουν στο νοίκι! Κι όμως, εξαιτίας αυτών των «έξτρα» κριτηρίων που ισχύουν στη φορολογία εισοδήματος, ο ίδιος άνθρωπος δεν δικαιούται ούτε το εφάπαξ ψευτοεπίδομα του «κοινωνικού μερίσματος»! Το συμπέρασμα είναι ένα: Ενα άδικο απ' όλες τις απόψεις φορολογικό σύστημα, που τα αρπάζει από τα λαϊκά στρώματα για να φοροαπαλλάσσονται οι επιχειρηματικοί όμιλοι, δεν θα μπορούσε παρά να εκφράζεται με τον ίδιο άδικο τρόπο και στη διανομή του «κοινωνικού μερίσματος». `Η, παραφράζοντας το σύνθημα της κυβέρνησης, «ήταν άδικο, γι' αυτό έγινε πράξη»...

Το πραγματικό σκάνδαλο

Η προχτεσινή συζήτηση στη Βουλή για την πώληση πολεμικού υλικού στη Σαουδική Αραβία απέδειξε για άλλη μια φορά ότι όσο περισσότερο ανακατεύεται ο βούρκος του συστήματος, τόσο περισσότερη δυσοσμία αναδίνει.
Κατά τη διάρκεια της συζήτησης βγήκαν στη φόρα τα ονόματα κι άλλων «μεσαζόντων», εμπόρων όπλων, που έχουν διασυνδέσεις με ανταγωνιστικά κέντρα και κονταροχτυπιούνται για τα μερίδια στην αγορά.
Οπως φάνηκε από τη συζήτηση για την υπόθεση της Σαουδικής Αραβίας, εκτός από τον «μεσάζοντα» με τον οποίο συνομιλούσε η κυβέρνηση, εμπλέκονται ένας ακόμα έμπορος, που κάνει δουλειές στην περιοχή του Κόλπου, και ένας τρίτος, που δείχνει να έχει επαφές με γερμανικά συμφέροντα.
Αλλωστε, πριν ακόμα γίνει η συζήτηση στη Βουλή, δημοσιεύματα στον Τύπο έκαναν λόγο για γαλλικό και γερμανικό ενδιαφέρον γύρω από την υπόθεση της πώλησης στρατιωτικού υλικού από την Ελλάδα στη Σαουδική Αραβία.
Δικαίως λοιπόν αναρωτιέται κανείς: Αν όσα βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας είναι τόσο σάπια, πόσα ακόμα συμβαίνουν στο σκοτάδι των συναλλαγών ανάμεσα σε κράτη και πολυεθνικά μεγαθήρια της βιομηχανίας των όπλων;
Τα ερωτήματα πυκνώνουν αν προσθέσουμε και τη φιλολογία περί «απορρήτων» εγγράφων. «Απόρρητα» για να κρύβονται οι δοσοληψίες του κράτους και οι υπόγειες διαδρομές του χρήματος για την αγοραπωλησία όπλων, ανεξάρτητα από το ποιος βρίσκεται στην κυβέρνηση. Ολα αυτά είναι σε γνώση διακρατικών ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, όπως του ΝΑΤΟ και άλλων επιτελείων, την ώρα που ο λαός παραμένει στο μαύρο σκοτάδι.
Το σκάνδαλο των σκανδάλων, όμως, που επιχειρείται να κρυφτεί πίσω από τους καβγάδες στη Βουλή για τους «μεσάζοντες», είναι ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, έχοντας το «πράσινο φως» και από τα άλλα αστικά κόμματα, είχε συμφωνήσει να εξοπλίσει ένα κράτος - δολοφόνο, τη Σαουδική Αραβία, που εγκληματεί σε βάρος γειτονικών του λαών, αλλά παίζει και ευρύτερο ρόλο στους ανταγωνισμούς για τη διαμόρφωση της «επόμενης μέρας» στη Μέση Ανατολή.
Μόνο το ΚΚΕ είχε καταψηφίσει αυτή τη συμφωνία στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής, οι αποφάσεις της οποίας δεν αναιρούνται από τις όποιες ανασκευές γίνουν κατόπιν εορτής, και ενώ έχει βουίξει ο τόπος για τα εγκλήματα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στην Υεμένη. Οι εξοργιστικές δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ότι «έτσι κι αλλιώς στην Υεμένη σκοτώνονται, οπότε ας κάνουμε κι εμείς τις μπίζνες μας», δεν είναι παρά μια ακόμα επιβεβαίωση για το πόσο αδίστακτη είναι και αυτή η κυβέρνηση.
Η σκανδαλολογία των ημερών δεν μπορεί και δεν πρέπει να κρύψει ότι αυτές οι δοσοληψίες αποτελούν συστατικό στοιχείο της περιβόητης «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» της Ελλάδας, που εξελίσσεται παράλληλα με τη βαθύτερη εμπλοκή της στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Αποτελούν συνέχεια των ρόλων που αναλαμβάνει το ελληνικό κράτος στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της συμφωνίας με τις ΗΠΑ, μετατρέποντας τη χώρα σε ορμητήριο ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων ενάντια στους λαούς της περιοχής. Γι' αυτό πάνε χέρι χέρι με την αναβάθμιση της βάσης της Σούδας, τη νέα βάση των ΗΠΑ στην Αλεξανδρούπολη, την ενδεχόμενη μεταφορά πυρηνικών στην Ελλάδα.
Η απάντηση του λαού σε αυτό το πραγματικό και επικίνδυνο σκάνδαλο, που είναι η στήριξη της Ελλάδας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και άλλων συμμάχων τους στην περιοχή, αποκτά επείγοντα χαρακτήρα.
Οι κινητοποιήσεις της ΕΕΔΥΕ την ερχόμενη Κυριακή ενάντια στη συμφωνία Ελλάδας - ΗΠΑ και η πανεργατική απεργία στις 14 Δεκέμβρη δίνουν την ευκαιρία στους εργαζόμενους, στα συνδικάτα τους και τους άλλους φορείς του κινήματος, να διαδηλώσουν ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την εμπλοκή της Ελλάδας, ενάντια στο σύστημα που γεννά πολέμους, φτώχεια, εκμετάλλευση και προσφυγιά.