Είναι γελασμένοι

Οπως αναμενόταν, εκτός από τα ΜΑΤ και τα χημικά, με τα οποία προσπάθησε να εμποδίσει την προχτεσινή κινητοποίηση των ταξικών συνδικάτων της Αττικής ενάντια στα νέα μέτρα περιστολής του απεργιακού δικαιώματος, η κυβέρνηση αξιοποιεί και άλλες, πιο ραφιναρισμένες μεθόδους για να πετύχει τον άθλιο σκοπό της.
Προπαγανδίζει για παράδειγμα ότι η τροπολογία που σκοπεύει να (επανα)καταθέσει άμεσα για την προκήρυξη απεργίας δεν φέρνει ουσιαστικές αλλαγές. Οτι περιορίζεται στο ζήτημα της απαρτίας των πρωτοβάθμιων σωματείων, ενώ το υπόλοιπο πλαίσιο παραμένει ίδιο.
Είναι φανερός ο στόχος της κυβέρνησης να υποβαθμίσει τη σημασία της αντι-απεργιακής της ρύθμισης για να διασκεδάσει τις αντιδράσεις. Αυτό που θέλει να κρύψει είναι ότι τα πρωτοβάθμια σωματεία είναι η αφετηρία για το ξήλωμα συνολικά του απεργιακού δικαιώματος, ως στρατηγική επιλογή και επιδίωξη του κεφαλαίου.
Οτι το χτύπημα στην απεργία και κατ' επέκταση στη συλλογική οργάνωση και δράση των εργαζομένων είναι προαπαιτούμενο για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, που θέλει «σιγή νεκροταφείου» στους χώρους δουλειάς και συνδικάτα - κλακαδόρους των εργοδοτικών συμφερόντων, όχι οργανωτές της εργατικής πάλης ενάντια στο κεφάλαιο.
Χτυπώντας το απεργιακό δικαίωμα στο πρωτοβάθμιο σωματείο, η κυβέρνηση χτυπά την «καρδιά» της οργάνωσης της εργατικής τάξης, θέλοντας να αδυνατίσει τη δράση σε όλη την κλίμακα του συνδικαλιστικού κινήματος. Ταυτόχρονα, ρυθμίσεις όπως αυτή αποτελούν «αέρα στα πανιά» της εργοδοτικής τρομοκρατίας, των απειλών και των εκβιασμών μέσα στους χώρους δουλειάς.
Εξίσου προκλητικός είναι και ο ισχυρισμός της κυβέρνησης ότι με τον τρόπο αυτό προάγεται η συμμετοχή των εργαζομένων στις διαδικασίες, ότι ενισχύεται η «δημοκρατία» στα συνδικάτα. Πάει πολύ να μιλάνε για συμμετοχή και δημοκρατία αυτοί που στέλνουν τα ΜΑΤ και τους εισαγγελείς για να καταστείλουν κινητοποιήσεις εργατών, που συλλαμβάνουν πρωτοπόρους εργάτες και συνδικαλιστές και τους σέρνουν σε δίκες για «διατάραξη εργασιακής ειρήνης».
Πάει πολύ να παραδίδουν μαθήματα δημοκρατικότητας στους εργάτες αυτοί που διατηρούν σε ισχύ την αθλιότητα της πολιτικής επιστράτευσης απεργών. Αυτοί που όταν απευθύνονται στους «θεσμούς» πανηγυρίζουν για το γεγονός ότι η «Δικαιοσύνη» βγάζει παράνομες και καταχρηστικές 9 στις 10 απεργίες, να κόπτονται για τη συμμετοχή σε αυτές.
Επικαλείται η κυβέρνηση, και μαζί της τα αστικά επιτελεία, τις «παθογένειες» του συνδικαλιστικού κινήματος, που δήθεν νοιάζονται να διορθώσουν... Το «ενδιαφέρον» τους είναι φαρισαϊκό, υποκριτικό.
Αφού τα φαινόμενα εκφυλισμού στο συνδικαλιστικό κίνημα που επικαλούνται, οφείλονται στη δύναμη που έχει ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, τον οποίο όλα τα προηγούμενα χρόνια οι δυνάμεις του πρώην Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ στήριξαν, ενώ αποτέλεσαν και αποτελούν και τμήμα του. Με τους καρεκλοκένταυρους της εργατικής αριστοκρατίας συνεργάζονται όλα αυτά τα χρόνια, μαζί τους υπηρέτησαν τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας.
Τα φαινόμενα εκφυλισμού στο συνδικαλιστικό κίνημα δεν αντιμετωπίζονται με νόμους του αστικού κράτους, αλλά με αλλαγή συσχετισμών, με απομάκρυνση και απομόνωση των ηγεσιών που βρίσκονται στο χέρι της εργοδοσίας και της κυβέρνησης, με την ενίσχυση της ταξικής κατεύθυνσης, της γραμμής που έρχεται σε αντιπαράθεση με την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις της.
Το ζήτημα, για παράδειγμα, είναι το συνδικαλιστικό κίνημα να μη στηρίξει τη λογική της «δίκαιης ανάπτυξης» που προβάλλει και η κυβέρνηση, να μη βάλει πλάτη στην ανάκαμψη, να μην υιοθετήσει τους στόχους της ανταγωνιστικότητας της καπιταλιστικής οικονομίας, γιατί αυτοί οι στόχοι είναι που οδηγούν στον εκφυλισμό, στο συμβιβασμό, στις αυταπάτες και τελικά στην απογοήτευση. Και βέβαια στην απομάκρυνση των εργαζομένων από τη συνδικαλιστική οργάνωση και δράση.
Είναι γελασμένοι αν νομίζουν ότι θα τα καταφέρουν. Μια πρώτη απάντηση δόθηκε με την κινητοποίηση της Τρίτης και έπεται δυναμική συνέχεια, με επόμενο σταθμό την πανεργατική πανελλαδική απεργία στις 14 Δεκέμβρη.