Ο μεντεσές...

Τον γλαφυρό χαρακτηρισμό του ευρωατλαντικού «γεωπολιτικού μεντεσέ» επέλεξε ο Αμερικανός πρέσβης, Τζ. Πάιατ, για να «κάνει λιανά» το πώς οι ΗΠΑ βλέπουν το ρόλο της Ελλάδας στα σχέδιά τους στην περιοχή, και ιδιαίτερα στα Βαλκάνια, σε προχτεσινή συνέντευξή του.
Τα όσα είπε ο πρέσβης, δίνοντας «φόρα παρτίδα» και τα σχέδια αυτά και τις ιδιαίτερες πλευρές τους, αποκαλύπτουν από μια ακόμα μεριά γιατί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ «έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά», σε ό,τι αφορά τις διευθετήσεις με Αλβανία και ΠΓΔΜ, αλλά και συνολικότερα για την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Δυτικών Βαλκανίων, μετά και την επίσκεψη του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ τον περασμένο Οκτώβρη και τα όσα συμφωνήθηκαν εκεί.
Η επιτάχυνση των διεργασιών εξηγείται δεδομένου ότι τα Δυτικά Βαλκάνια αποτελούν «επίκεντρο σημαντικού ενδιαφέροντος των ΗΠΑ», στην αντιπαράθεσή τους με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα όπως η Ρωσία, που κατά τον πρέσβη «επιχειρεί να προκαλέσει σύγχυση στον προσανατολισμό αυτών των χωρών και στη διαδικασία της συνεχούς μεταρρύθμισης και της ευθυγράμμισής τους με τους ευρωατλαντικούς θεσμούς».
Εξηγείται εξίσου από την «αφοσίωση» των ΗΠΑ στα θέματα Ενέργειας στην περιοχή και το ενδιαφέρον τους τα σχέδια αυτά να έχουν ως βάση τη Βόρεια Ελλάδα, επιλογή που κατά τον πρέσβη «δεν είναι εμπορική αλλά στρατηγική». Από το στόχο τους να διασφαλίσουν ότι οι επενδύσεις σε «κόμβους» μεταφορών, όπως το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, «συνδέονται με αυτό το μεγαλύτερο όραμα της περιφερειακής ολοκλήρωσης», τα συμφέροντα δηλαδή και τους σχεδιασμούς των μονοπωλίων των ΗΠΑ και της ΕΕ, έτσι όπως αυτά ξεδιπλώνονται σε αντιπαράθεση με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως η Κίνα και η Ρωσία.
Καθώς, επίσης, δεδομένο είναι και το τι προσδοκά να πάρει ως αντάλλαγμα για λογαριασμό της εγχώριας αστικής τάξης η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που αναδεικνύεται στο πιο ενεργητικό βαποράκι των επικίνδυνων αυτών σχεδιασμών, με τον Αμερικανό πρέσβη να «αναπολεί» τις εποχές που η Θεσσαλονίκη «είχε μια οικονομική ενδοχώρα που επεκτεινόταν από την Οδησσό, τη σημερινή Ουκρανία, πάνω στα Δυτικά Βαλκάνια και μέχρι τη Βόρεια Ιταλία».
Είναι μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο που δρομολογούνται όχι μόνο οι διευθετήσεις με τους γείτονες για να «τρέξουν» τα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, αλλά και που η κυβέρνηση δίνει «γην και ύδωρ» για να ξεδιπλωθούν τα φονικά σχέδια των ΗΠΑ σε Μ. Ανατολή, ΝΑ Μεσόγειο, Β. Αφρική, με την «περισσότερο δραστήρια εδώ και καιρό» βάση της Σούδας, τη συνδρομή που παρέχουν οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις στις ΗΠΑ, χωρίς την οποία «δεν θα μπορούσαν», τους άλλους ρόλους που αναλαμβάνει.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο και σε αντίθεση με τη φιλολογία περί εμπλοκής που εξασφαλίζει «σταθερότητα», είναι που φουντώνουν και οι απαράδεκτες εδαφικές διεκδικήσεις, τα σχέδια για αλλαγή συνόρων, οι κάθε είδους αλυτρωτισμοί.
Χαρακτηριστικός, άλλωστε, είναι και ο τρόπος που ο πρέσβης «ένιψε τας χείρας του» για τις τουρκικές προκλήσεις και διεκδικήσεις στο Αιγαίο, καλώντας «να τα βρείτε με τους ΝΑΤΟικούς συμμάχους σας».
Αλλά εξίσου χαρακτηριστική είναι και η «υποδοχή» της συνέντευξης του πρέσβη. Τόσο οι κυβερνητικοί «κοσμοπολίτες» που πανηγύρισαν για την «εμπιστοσύνη» των ΗΠΑ, όσο και οι εθνικιστές που προετοιμάζουν τα συλλαλητήρια της Κυριακής που δεν έβγαλαν άχνα, επιβεβαιώνουν ότι ο καβγάς της ονοματολογίας ούτε κατά διάνοια βγαίνει εκτός αμερικανοΝΑΤΟικού πλαισίου.
Ολα τα παραπάνω δίνουν μια καλή γεύση για το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι, ο λαός πρέπει να επαγρυπνούν απέναντι στην επικίνδυνη εμπλοκή, να μη δεχτούν να μπουν κάτω από τις ξένες σημαίες των συμφερόντων της αστικής τάξης. Η όξυνση των ανταγωνισμών εξάλλου, όπως δείχνει και η κατάσταση στην περιοχή, ενίοτε ξεχαρβαλώνει τους κάθε λογής «μεντεσέδες» των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Και τη νύφη πληρώνουν οι λαοί.