Το παρακράτος είναι παντού ίδιο

Mετά την πρόσφατη μετάδοση, από την κρατική τηλεόραση του ντοκυμαντέρ "Η Όψη Της Σιωπής, 2014" που ακροθιγώς μονάχα εξετάζει τη σφαγή 1.000.000 κομμουνιστών και δημοκρατικών πολιτών από τη Δικτατορία Σουχάρτο (1965- ’66), μας δημιουργήθηκαν ορισμένες σκέψεις, σχετικά με τις ομοιότητες της χρήσης του παρακράτους από το αστικό κράτος, ως "μακρύ χέρι" ενάντια στο ταξικό λαϊκό κίνημα. Συγκεκριμένα, μας δημιουργήθηκε η εντύπωση σημαντικών ομοιοτήτων κυρίως στα στρώματα του ακροδεξιού υποκόσμου και του ποινικού υποστρώματος, που το αστικό κράτος χρησιμοποιεί, αλλά και των ωμοτήτων που αυτοί διέπραξαν στην Ινδονησία αλλά και στην Ελλάδα, απέναντι στον ίδιο ταξικό αντίπαλο. 

Οι μαρτυρίες που ακολουθούν, εκτός από ανατριχιαστικές είναι και σχεδόν καθ' ολοκληρία όμοιες, ως προς τις πρακτικές και την αγριότητα.

Στο ντοκυμαντέρ, ένας παρακρατικός εξομολογείται σχετικά με τη δράση του ενάντια στους κομμουνιστές της Ινδονησίας:

"Τους έσφαζα από τον σβέρκο γιατί ήταν πιο αθόρυβο. Από τον λαιμό έκανε θόρυβο."

"Όταν τους έσφαζα με μαχαίρι στο λαιμό, έβαζα από κάτω ένα ποτήρι. Γέμιζα δύο ποτήρια αίμα. Μετά τα έπινα για να μην τρελαθώ. Μετά τους πετούσα στο ποτάμι."

"Μια μέρα πήγα ένα κομμένο κεφάλι μιας κομμουνίστριας στο κινέζικο καφενείο, έτσι για να τους τρομάξω... Για να τους τρομάξω... Μετά το πέταξα στα σκουπίδια."

H παραπάνω αφήγηση παρουσιάζει ορισμένα αξιοπρόσεκτα χαρακτηριστικά: Ο θύτης φαίνεται απαθής απέναντι στη βία που ασκεί, καθώς μετέπειτα και στην αφηγηματική της εξιστόρηση. Χρησιμοποιεί μεθόδους εκτέλεσης πρωτόγονες σκοπεύοντας προφανώς στο να προκαλέσει τον φυσικό βασανισμό του θύματος. Η ζωώδης εξοικείωση με την ακραία βία, τον οδηγεί (ενδεχομένως και μέσω τελετουργικών εικασιών) από την ανθρωποκτονία στα όρια του κανιβαλισμού. Παράλληλα, η ακραία βία που ασκεί ο παρακρατικός εμπεριέχει και έναν τρομοκρατικό και παραδειγματιστικό ρόλο: Τα θύματα κατακρεουργούνται και αφήνονται σε κοινή έκθεση, τα κεφάλια και τα άψυχα σώματα του αντιπάλου, πραγματικού ή φαινομενικού (ολόκληρα χωριά εκτελέστηκαν στην Ινδονησία, με κριτήριο ότι βρίσκονταν στην επιρροή των κομμουνιστών), εκτίθενται σε χωριά και πλατείες, με απώτερο στόχο την τρομοκρατία του λαού και την αποστασιοποίησή του από το κίνημα. 

Μαρτυρίες από την Πελοπόννησο της Λευκής Τρομοκρατίας, του Παυλάκου, του Κατσαρέα, του Μαγγανά και άλλων πρόθυμων συνεργατών της ελληνικής αστικής τάξης και της αμερικανο-βρετανικής προτεκτορατοποίησης της Ελλάδας, κινούνται στο ίδιο φρικαλέο μήκος κύματος:

Η δολοφονία του Παναγιώτη Ρούσσου (Τσαλδάρης) - Πηγή: Γιάννης Λέφας, Χιλιάδες τέσσερις σταυροί στο μαρτυρικό Μωριά, Αλφειός, Αθήνα 2007, 114.

"Καταγόταν από το χωριό Πλατανάκι Αρκαδίας τελείωσε μόνο το Δημοτικό γιατί είχε προσβληθεί από οστεομυελίτιδα. Με τη φροντίδα των γονιών του έγινε καλά. Την περίοδο της Κατοχής αρχικά οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ και στη συνέχεια στον ΕΛΑΣ Λακωνίας. Εκτός από άλλε μάχες, έλαβε μέρος και στις μάχες του Δεκέμβρη στην Αθήνα το 1944. Επιστρέφοντας με την Απελευθέρωση στην Πελοπόννησο, οι χίτες και οι παρακρατικοί του έκαναν το βίο αβίωτο. Έτσι πέρασε στο ΔΣΕ. Ως μαχητής του ΔΣΕ έλαβε μέρος σε πολλές μάχες τραυματιζόμενος στο χέρι σε μια και στην ωμοπλάτη σε μια άλλη μάχη. Στις 20 Σεπτεμβρίου 1948 πηγαίνοντας σε εμπιστευτική αποστολή πιάστηκε από τον Παυλάκο και τη συμμορία του στο χωριό Αστέρι Λακωνίας."

Ο μαρτυρικός του θάνατος περιγράφεται από τον Γιώργο Ζαχ. Ρούσο:

"Με ένα μαχαίρι του άνοιξαν σταυρωτά την κοιλιά, του αφαίρεσαν το στομάχι και στους φριχτούς πόνους του, τον ειρωνευότνουσαν λέγοντας: "Έννοια σου είμαστε γιατροί εμείς θα σε κάνουμε καλά". Αφού οι βασανιστές του διαπίστωσαν τα περιεχόμενα του στομάχου, τον βασάνιζαν ρωτώντας ποιος του έδωσε μακαρόνια για φαγητό. Τέλος του έκοψαν τα γεννητικά του όργανα και του αφαίρεσαν το συκώτι. Λίγο αργότερα, οι παρακρατικοί είδαν να περνά από το πηγάδι "Βγενιά", όπου γινόντουσαν τα μαρτύρια η χήρα Γιώργη Σούντα- Κουβούση, από τον Άγιο Βασίλειο Κυνουρίας. Την προσέγγισαν και της έδωσαν το συκώτι λέγοντάς της ότι μόλις σφάξαν ένα αρνί και μπορούσε να το πάρει για να το φάει με την οικογένειά της."

Το κεφάλι του Παναγιώτη Ρούσσου, κρεμάστηκε αργότερα από τους παρακρατικούς στον προφυλακτήρα του τζιπ τους.

Η δημόσια έκθεση νεκρών στην Τρίπολη


Χαρακτηριστικό περιστατικό δημόσιας έκθεσης και σκύλευσης νεκρών υπήρξε η διαπόμπευση των νεκρών του τμήματος του Τάκη Γεωργόπουλου, που έλαβε χώρα στις 15-17 Μαρτίου 1949 στην πλατεία Άρεως της Τρίπολης. Εκεί περίπου 10 αιχμάλωτοι του ΔΣΕ που προέρχονταν ως επί το πλείστον από την ομάδα του Γεωργόπουλου και είχαν παραδοθεί στην 9η Μεραρχία του κυβερνητικού στρατού, αφού εκτελέστηκαν ομαδικά με πολυβόλα και ξιφολόγχες, εξετέθησαν στην πλατεία Άρεως για περίπου 2 ή 3 ημέρες. Ανάμεσά τους, ο Δημήτρης Αργυρόπουλος, η Αγγελική Κούκου, και ο Γιάννης Κοκόρης. Μαρτυρίες αναφέρουν ότι "τα στήθη των νεκρών ανταρτών ήταν ανοιγμένα σαν βιβλία".

Πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό περιστατικό δημόσιας έκθεσης νεκρών προς φρονηματισμό και τρομοκρατία του λαού, ώστε να αποτραπεί η μαζικοποίηση του αγωνιζόμενου κινήματος.


Τα περιστατικά εμφανίζουν λοιπόν πολύ χαρακτηριστικές ομοιότητες ως προς την κτηνωδία, τον αποτροπιασμό, αλλά και τη μέθοδο με την οποία η αστική τάξη χρησιμοποιεί μερίδα του λούμπεν προλεταριάτου και τμήματα από τα φτωχά λαϊκά στρώματα για να τα αποκτηνώσει και να τα στρέψει ενάντια στον αγωνιζόμενο λαό, ειδικά δε σε περιπτώσεις όξυνσης της ταξικής πάλης.

Αν υπάρχει μια αξία στην αποτύπωση και την χάραξη ενοποιητικών γραμμών ανάμεσα σε τέτοια περιστατικά, είναι γιατί η εμπειρία του παρελθόντος αποτελεί πολλές φορές εικόνα του μέλλοντος. Άλλωστε, τέτοιο εν δυνάμει ρόλο ενδέχεται στο μέλλον να λάβουν μορφώματα όπως η νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής και οι άλλες σκοτεινές παραφυάδες του εθνικιστικού παρακράτους.