Με ΜΑΤ και μπράβους προσπάθησε ο Μπέος να ξεπουλήσει το νερό σε ιδιώτες

!

Κατιούσα

Με συνήθεις τακτικές και πρακτικές γηπέδου, εξακολουθεί να προσπαθεί να διοικήσει το δήμο Βόλου ο Μπέος. Σε προηγούμενη συνεδρίαση του ΔΣ της Δημοτικής Επιχείρησης Ύδρευσης – Αποχέτευσης Μείζονος Περιοχής Βόλου (ΔΕΥΑΜΒ), με θέμα σχετικό με την επιχειρούμενη εκκαθάριση της δημοτικής επιχείρησης, ακολούθησε πρώτα την τακτική του αιφνιδιασμού, ενημερώνοντας τους συμβούλους για την συνεδρίαση, μόλις μια ώρα πριν την έναρξη του ΔΣ, ώστε να μην υπάρξει χρόνος αντίδρασης και να αποφύγει την παρουσία κατοίκων που εναντιώνονται στο ξεπούλημα της Δημοτικής Επιχείρησης και στην ιδιωτικοποίηση του σημαντικότερου δημόσιου αγαθού, του νερού. Στην τελευταία συνεδρίαση, κάλεσε και τα ΜΑΤ για να τον προστατέψουν και να μην αφήσει να ακουστεί καμιά φωνή από τους  πολίτες.

Κάτω από την πίεση των παραβρισκόμενων πολιτών, ωστόσο αναγκάστηκαν να φύγουν τα ΜΑΤ, έμειναν όμως οι μπράβοι του για να τον προστατέψουν και να δείξουν στη συνέχεια στους παριστάμενους τι εστί… συζήτηση.

Έναν ορισμό που ενστερνίστηκε κι ο ίδιος στη συνέχεια, στολίζοντας με τα… κατάλληλα επίθετα τους πολίτες του Βόλου και του Πηλίου.

ΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗ "ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ" ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΟΙ ΒΑΣΤΑΖΟΙ ΤΗΣ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑΣ:

 

ΤΡΙΚΑΛΑ

Διορίστηκε νέα προσωρινή διοίκηση, αποτελούμενη από τις δυνάμεις που πρωτοστάτησαν στη νοθεία

Από την παρέμβαση σωματείων και εργαζομένων ενάντια στην απόπειρα για νόθο συνέδριο στο ΕΚΤ τον περασμένο Ιούνη

Παρά τα γεγονότα των προηγούμενων μηνών και τις σοβαρές καταγγελίες για όργια νοθείας ενόψει του συνεδρίου του Εργατικού Κέντρου Τρικάλων, με ευθύνη των παρατάξεων της πλειοψηφίας του Διοικητικού Συμβουλίου (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ), το Πρωτοδικείο Τρικάλων διόρισε νέα προσωρινή διοίκηση στο Εργατικό Κέντρο που αποτελείται από τις εν λόγω παρατάξεις και από τα πρόσωπα αυτά, που τα προηγούμενα χρόνια εναλλάχτηκαν 3 φορές σε διορισμένες διοικήσεις του Εργατικού Κέντρου και είναι υπεύθυνα για το όργιο νοθείας σε αυτό.

Αντίθετα, εκτός της νέας προσωρινής διοίκησης μένουν εκπρόσωποι των ταξικών σωματείων που είχαν εκλεγεί στο Διοικητικό Συμβούλιο με το συνδυασμό της ΔΑΣ στο τελευταίο συνέδριο (το Μάη του 2015) και πρωτοστάτησαν το προηγούμενο διάστημα για να μην πραγματοποιηθεί νόθο συνέδριο στο Εργατικό Κέντρο.

Το Πρωτοδικείο δεν έλαβε καθόλου υπόψη αυτό που ζητούσαν με την προσφυγή τους στη Δικαιοσύνη τα ταξικά συνδικάτα, δηλαδή το αίτημα για διορισμό προσωρινής διοίκησης που θα εγγυηθεί την εκκαθάριση του μητρώου του Εργατικού Κέντρου, τον έλεγχο νομιμότητας των αντιπροσώπων και τη διενέργεια ενός γνήσιου και ανόθευτου συνεδρίου, αντιπροσωπευτικού της πραγματικής θέλησης των εργαζομένων. Αντίθετα, όρισε ως προσωρινή διοίκηση αρμόδια για την εκκαθάριση του μητρώου... τους πρωτεργάτες της νοθείας και τους υπεύθυνους της διάλυσης του Εργατικού Κέντρου!

Υπενθυμίζουμε ότι στα τέλη του περασμένου Μάη - αρχές Ιούνη, η τότε μονοπαραταξιακή διορισμένη διοίκηση της ΠΑΣΚΕ στο ΕΚΤ, με το σιγοντάρισμα της ΔΑΚΕ και άλλων δυνάμεων, επιδίωξε δυο φορές, μέσα σε λίγες μέρες, να οργανώσει συνέδριο με νόθους αντιπροσώπους πίσω από την πλάτη των σωματείων και των εργαζομένων. Οπως είχε καταγγελθεί τότε, στο ΕΚΤ είχαν εκλεγεί περίπου 193 αντιπρόσωποι από 133 την προηγούμενη φορά, που σημαίνει 1.200 εργαζόμενοι παραπάνω, γεγονός αφύσικο για σωματεία που δεν έχουν δραστηριότητα, για ένα Εργατικό Κέντρο που στις συγκεντρώσεις του οι συμμετέχοντες δεν ξεπερνούσαν τα 50 άτομα. Αναφέρονταν, δε, συγκεκριμένα παραδείγματα κραυγαλέων περιπτώσεων νοθείας, όπως στο Σωματείο Ξύλου και Οικοδόμων, στο Σωματείο Οικοδόμων Διαλεχτού και Περιχώρων, στο Περιφερειακό Σωματείο Υπαλλήλων Τρικάλων, στο Σωματείο Εργαζομένων Ιδιωτικού Τομέα κ.α.

Και τις δυο φορές που επιχειρήθηκε η διεξαγωγή του νόθου συνεδρίου, η προσπάθεια ναυάγησε, λόγω της άμεσης παρέμβασης των ταξικών δυνάμεων, που οργάνωσαν δυναμικές συγκεντρώσεις και άλλες δράσεις, αναγκάζοντας τους εκπροσώπους του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού να κάνουν προσωρινά πίσω.

Κάλεσμα να δοθεί απάντηση από τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα

Σε συνέντευξη Τύπου που έδωσαν χτες εκπρόσωποι των ταξικών σωματείων - από το Συνδικάτο Γάλακτος, Τροφίμων και Ποτών,το Σύλλογο Λογιστών και βοηθών Λογιστών, το Συνδικάτο Οικοδόμων - στην οποία συμμετείχαν επίσης αντιπρόσωποι σωματείων στο συνέδριο, τόνισαν: «Η απόφαση του Πρωτοδικείου δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας: Αστικό κράτος, εργοδοσία, εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός σφιχταγκαλιασμένοι τα δίνουν όλα για να επιβληθεί διάλυση και σιγή νεκροταφείου στο εργατικό κίνημα. Είναι μια πρωτοφανής απόφαση που ανοίγει επικίνδυνους δρόμους για την παρέμβαση της αστικής Δικαιοσύνης στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα για να καθυποτάξει κάθε φωνή και δύναμη που αντιστέκεται σε αστικό κράτος, κυβέρνηση και εργοδοσία».

Υπογράμμισαν ότι οι εξελίξεις του προηγούμενου διαστήματος με την αποτροπή ενός συνεδρίου νοθείας δείχνουν ότι με τη συσπείρωση στα σωματεία, με την ενίσχυση των δυνάμεων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, μπορεί να μπει φρένο σ' αυτήν την κατάσταση.

Κάλεσαν κάθε σωματείο, στα Τρίκαλα και σ' όλη την Ελλάδα, να καταδικάσει την πρωτοφανή και επικίνδυνη απόφαση του Πρωτοδικείου Τρικάλων, κάθε αντιπρόσωπο, κάθε τίμιο συνδικαλιστή, όλους τους εργαζόμενους της περιοχής, να απαιτήσουν ένα συνέδριο υπέρ των συμφερόντων των εργαζομένων και όχι νομιμοποίησης μιας φάμπρικας νόθων αντιπροσώπων, να στρατευτούν με τα ταξικά σωματεία, το ΠΑΜΕ, για ένα Εργατικό Κέντρο στο πλευρό των εργατών και όχι μηχανισμό της εργοδοσίας και των ανθρώπων της.

 ριζοσπάστης   

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

Συγκρότηση προεδρείου με απομόνωση της ομάδας που έσπερνε νοθείες και εκφυλισμό (20/4/2018)

Τα συνδικάτα συνεχίζουν αταλάντευτα τη μάχη ενάντια στους μηχανισμούς της εργοδοσίας (8/12/2017)

Επιμένουν πραξικοπηματικά στους νόθους αντιπροσώπους (12/5/2010)

Νόθοι το 1/3 των αντιπροσώπων! (1/4/2008)

Η εκτεταμένη νοθεία δεν μπορεί να συγκαλυφτεί (11/3/2007)

Αντιδημοκρατική συγκάλυψη (22/4/2000)

Κώστας Κολιγιάννης – Ένας γραμματέας στο σταυροδρόμι δυο εποχών

Κατιούσα

Με 16 συναπτά έτη στο τιμόνι του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, ο Κώστας Κολιγιάννης μόνο “μεταβατικός” γραμματέας δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Ωστόσο είναι γεγονός πως η θητεία του συνέπεσε με μια εποχή – σταυροδρόμι, στην καρδιά των “πέτρινων χρόνων” του ελληνικού λαού, αλλά και του κόμματος, εν μέσω τεράστιων ανακατατάξεων και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.
Προϊόν αυτών των ανακατατάξεων, με αιχμή το 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ (1956) ήταν εξάλλου η ανάδειξη του ίδιου στην ηγεσία, στα πλαίσια της “αποζαχαριαδοποίησης”, της ελληνικής εκδοχής-μικρογραφίας της λεγόμενης “αποσταλινοποίησης” στη Σοβιετική Ένωση.
Το όνομά του συνδέθηκε με μια σειρά πολιτικών και οργανωτικών επιλογών που υπό το φως των μεταγενέστερων εξελίξεων κρίνονται αρνητικά, με σημαντικότερη ίσως την απόφαση της διάλυσης του παράνομου κομματικού μηχανισμού στην Ελλάδα και τη διάχυση των στελεχών του στην ΕΔΑ. Η ευθύνη βέβαια βαραίνει συνολικά την ηγεσία του κόμματος, αντικειμενικά ωστόσο ο Κολιγιάννης ως επικεφαλής του φέρει αναλογικά μεγαλύτερο κομμάτι της.
Αρκετός λόγος έχει γίνει κατά καιρούς για την έλλειψη προσωπικού χαρισμάτος και ιδιαίτερων ηγετικών προσόντων. Ο γνωστός κομμουνιστής συγγραφέας Μήτσος Αλεξανδρόπουλος το θεωρούσε ηθικό και γενναίο αγωνιστή, επέκρινε ωστόσο τη στενομυαλιά του, θεωρώντας πως έκανε για β’ γραμματέας, όχι όμως και για ηγέτης του κόμματος. Ανεξάρτητα από το βαθμό ορθότητας αυτών των παρατηρήσεων, είναι σαφές πως ακόμα και μια πιο “εντυπωσιακή” προσωπικότητα στη θέση του Κολιγιάννη δε θα μπορούσε από μόνη της να διαμορφώσει ριζικά διαφορετικά την πολιτική του κόμματος κατά τη συγκεκριμένη περίοδο. Επιπλέον, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να παραγνωριστεί και η σημαντική προσφορά του στο κίνημα, τόσο πριν όσο και μετά την ανάληψη των καθηκόντων του ως γραμματέα, καθώς αντιστάθηκε στην ολοκλήρωση της οπορτουνιστικής διολίσθησης του κόμματος και συνέβαλε στη διατήρηση των κομμουνιστικών του χαρακτηριστικών κατά τη διάσπαση του 1968.
Καταγόταν από την Ελλοπία Βοιωτίας, όπου γεννήθηκε το 1909. Ως φοιτητής νομικής μπήκε στην ΟΚΝΕ κι αργότερα πέρασε στο κόμμα. Επί Μεταξά φυλακίστηκε στην Ακροναυπλία κι έπειτα στις φυλακές της Πύλου, απ’ όπου δραπέτευσε το 1943 για να οργανωθεί στο ΕΑΜ με το ψευδώνυμο Κώστας Αρβανίτης. Ως πολιτικός επίτροπος του ΔΣΕ στην Ήπειρο κατά τον εμφύλιο υπήρξε υπεύθυνος για την οργάνωση τοπικών θεσμών στις περιοχές που ελέγχονταν από τους αντάρτες. Ακολούθησε την υπόλοιπη ηγεσία του ΚΚΕ στην πολιτική εξορία και το 1952 εξελέγη στο ΠΓ. Ένα χρόνο νωρίτερα είχε συμμετάσχει στην ανακαταγραφή του 37χρονου τότε Χαρίλαου Φλωράκη, του οποίου η δράση στην κατοχή και τον εμφύλιο υπήρξε θέμα ειδικής ημερήσιας διάταξης, με επίκεντρο τη σχέση του με τον Κώστα Καραγιώργη, που τότε ως γνωστόν κατηγορούνταν ως αντικομματικό στοιχείο. Ο Κολιγιάννης, επί ημερών του οποίου επρόκειτο να γίνει η αποκατάσταση της μνήμης του Καραγιώργη, ρώτησε το Χαρίλαο τα εξής σε σχέση με τον Καραγιώργη:

Λες ότι δεν καταλάβαινες τον αντικομματικό χαρακτήρα της δραστηριότητας του Καραγιώργη. Και τώρα τον καταλαβαίνεις; Μπορεί όχι μόνο να φερόταν καλά, αλλά και να σε κολάκευε πότε πότε;

Ενώ στην τελική του κρίση για τον καπετάν – Γιώτη σημείωνε:

 Ο Γιώτης έχει ικανότητες και την επιθυμία να φέρει σε πέρας την υπόθεση που του ανατέθηκε. Αυτές οι ιδιότητες αναπτύσσονται και βελτιώνονται. Ωστόσο έχει και σοβαρές αδυναμίες στο ζήτημα της διαμόρφωσής του ως κομμουνιστή, κάτι που συνιστά εμπόδιο για την περαιτέρω άνοδό του. Ο εγωισμός του αναπτύχθηκε στον ΔΣΕ από την τάση να υποτιμά τους άλλους. Ολα αυτά εξηγούνται λόγω της μικροαστικής του καταγωγής. (…) Ο Χαρίλαος πρέπει να δει τα λάθη του σε όλο τους το βάθος. Θεωρώ ότι ο Γιώτης μπορεί να εξαλείψει τις αδυναμίες του αλλά με μεγάλη δυσκολία και μεγάλη καθυστέρηση.

Έμπιστος της νέας σοβιετικής ηγεσίας υπό το Νικήτα Χρουστσόφ, αναδείχθηκε μετά τη σύντομη θητεία του Απόστολου Γκρόζου σε γ.γ. του κόμματος μετά την καθαίρεση του Νίκου Ζαχαριάδη το 1956. Από το 1961 έφερε τον τίτλο του α’ γραμματέα, μετονομασία που εντασσόταν στο “χτύπημα της προσωπολατρίας”. Πέραν από τη διάλυση των παράνομων κομματικών οργανώσεων, την περίοδο της ηγεσίας του υιοθετήθηκαν μια σειρά λαθεμένες τακτικές και θεωρίες, περί εθνικοδημοκρατικής αλλαγής, αντιιμπεριαλιστικής – δημοκρατικής επανάστασης που αργότερα θα εξελισσόταν σε σοσιαλιστική, συμμαχίας με την εθνική αστική τάξη αλλά και με το κέντρο στη λογική του “αντιδεξιού” μετώπου.

Συγκρούστηκε ωστόσο με την περαιτέρω σοσιαλδημοκρατικοποίηση του κόμματος και συνέβαλε στην αντιμετώπιση της διασπαστικής ομάδας των Παρτσαλίδη-Ζωγράφου-Δημητρίου κατά τη 12η Ολομέλεια του 1968. Τρία χρόνια μετά τη διάσπαση κυκλοφόρησε, παράνομα αρχικά λόγω δικτατορίας, ένα σκωπτικό τραγούδι του Λάκη Καραλή με τίτλο “Κολιγιάννης”, γραμμένο εμφανώς από τη σκοπιά ενός υποστηρικτή του ΚΚΕ εσ., παρότι ο ίδιος ο συνθέτης στο εισαγωγικό σημείωμα του δίσκου φαινομενικά προσπαθεί να φανεί “αντικειμενικός” και προς τις δύο πλευρές της διαμάχης, γράφοντας μεταξύ άλλων: “Το όνομα του Κολιγιάννη μπορεί κάλλιστα να αντικατασταθεί με οποιοδήποτε άλλο της καθοδηγητικής βιτρίνας. Τα ερωτήματα δεν έχουν προσωπικό στόχο. Αφορούν ολόκληρη την πολιτική της Ελληνικής Αριστεράς, όπως εκφράζεται είτε από τη μια, είτε από την άλλη μερίδα του κόμματος.”

Τόσα χρόνια καρτερούσα
Την κατάσταση μετρούσα
Πως θα βάλω το στεφάνι
Κόλι-κόλι-κολιγιάννη.

Σαν ανέβαιν’ η ανεργία
Διοργάνωνα απεργία
Τι κακό είχε να μου κάνει
Κόλι-κόλι-κολιγιάννη.

Τις στατιστικές μετρούσα
Και το Μαρξ εμελετούσα
μέρα νύχτα είχα πεθάνει
Κόλι-κόλι-κολιγιάννη.

Αντιρρήσεις δε χωρούσαν
Πρόσεχα τα αφεντικά
Μη θυμώνουν και δεν κάνει
Κόλι-κόλι-κολιγιάννη.

Και το κόμμα το ‘χα φτιάξει
Με τα μέτρα τα δικά μου
ήταν όλοι φιλικοί
Κόλι-κολιγιαννικοί.

Μα τι έχουν και φωνάζουν
και με μένα όλοι τα βάζουν
Έγινε δικτατορία –
έχει κι άλλες η Ιστορία.
Κόλι – κόλι –Κολιγιάννη…
Σε κάθε περίπτωση,  εκτων πραγμάτων η θέση και τα ερείσματά του Κολιγιάννη στο κόμμα είχαν αποδυναμωθεί, οδηγώντας τελικά στην παραίτησή του το 1972, επισήμως για “λόγους υγείας”. Ο ίδιος είχε προτείνει για αντικαταστάτη του το Γρηγόρη Φαράκο, επιλογή που έμελε τελικά – δυστυχώς – να εκπληρωθεί δέκα χρόνια μετά το θάνατό του. Προφανώς πικραμένος απείχε, παρότι προσκεκλημένος από την 17η Ολομέλεια που εξέλεξε γραμματέα το Χαρίλαο Φλωράκη, περνώντας τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του στη Βουδαπέστη, χωρίς να επαναπατριστεί στη μεταπολίτευση, παρά μόνο μετά θάνατον, καθώς η κηδεία και η ταφή του πραγματοποιήθηκαν στην Ελλοπία, λίγες μέρες μετά το θάνατό του στις 5 Σεπτέμβρη 1979.
Σήμερα το απόγευμα στις 19.30, το ΚΚΕ οργανώνει εκδήλωση προς τιμήν του στη γενέτειρά του, με ομιλητή τον Κώστα Μπασδέκη, μέλος της ΚΕ του κόμματος.

Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του αφιερώματος της Κατιούσα στα 100 χρόνια του ΚΚΕ και τα 50 χρόνια της ΚΝΕ

Το «παραδοτέο»

Γιώργος Μαργαρίτης

Ακόμα και στα πιο μικρά χωριά, στις πιο ξεχασμένες περιφέρειες της ελληνικής επικράτειας, εκεί, ανάμεσα στην εκκλησία, στο ηρώο, στο πάλαι ποτέ δημοτικό κατάστημα και στο προ καιρού σχολείο, θα συναντήσουμε το απρόσμενο δείγμα του νέου, «ευρωπαϊκού», ελληνικού πολιτισμού. Πρόκειται για τις πλακοστρώσεις με εκείνους τους τσιμεντένιους κυβόλιθους που υποκαθιστούν, επί το δυτικότερο (;), το παραδοσιακό καλντερίμι.

Ανάμεσα στην μονότονη γκρι απόχρωση των κυβόλιθων ξεχωρίζει σε κάθε περίπτωση μια υποκίτρινη σειρά δημιουργημένη από την εν σειρά παράταξη πλακιδίων με υποκίτρινο χρώμα. Ετούτα τα πλακίδια φέρουν χαραγμένες πάνω τους ανάγλυφες ραβδώσεις. Το υλικό από το οποίο είναι κατασκευασμένα είναι σαφώς πιο σκληρό από το αντίστοιχο των παράπλευρων κυβόλιθων, σε τρόπο ώστε να κινδυνεύει να γλιστρήσει ο απρόσεκτος διαβάτης στην περίπτωση που το βήμα του τον οδηγήσει στη φορά των ραβδώσεων σε ώρα βροχής ή υγρασίας.

Οπωσδήποτε ο καθόλα καλλιτεχνικός σχεδιασμός του κοινόχρηστου χώρου δεν αποσκοπεί στο να θέσει σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα των περιπατητών που διακινδυνεύουν πάνω του. Στο αντίθετο μάλιστα αποσκοπεί. Στο να εξασφαλίσει δηλαδή στους άτυχους συνανθρώπους μας που έχουν προβλήματα όρασης έναν «οδηγό» στα ίχνη του οποίου θα μπορούν και αυτοί να κινηθούν με άνεση στον δημόσιο χώρο.

Προσωπικά -όπως, υποθέτω, ο καθένας από εμάς- μου έχει συμβεί να περπατήσω εκατοντάδες ώρες και αντίστοιχα χιλιόμετρα κατά μήκος ετούτων των πανταχού παρόντων υποκίτρινων γλιστερών λωρίδων. Ποτέ σε αυτές τις ώρες και σε αυτά τα χιλιόμετρα δεν συνάντησα τυφλό συνάνθρωπό μου να τις χρησιμοποιεί. Ίσως να φταίει ο νόμος των πιθανοτήτων… Παρατηρώντας πιο προσεκτικά πάντως αξιολόγησα ως εξαιρετικά ευφυή την αποχή των τυφλών από τη «διευκόλυνση» που τους παρέχεται. Πολλές από αυτές τις λωρίδες οδηγούν το χρήστη τους είτε μετωπικά πάνω σε εμπόδια, είτε τον εγκαταλείπουν αιφνίδια στο πουθενά. Σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις, σε χωριά, οι λωρίδες αυτές οδηγούν απευθείας σε παρακείμενη χαράδρα ή σε διάβαση επικίνδυνου δρόμου σε σημείο όπου δεν υπάρχει διάβαση πεζών (ό,τι και αν σημαίνει αυτό στην Ελλάδα!). Σε μια εξαιρετική περίπτωση, στην πόλη του Ρεθύμνου, μια λωρίδα αυτού του τύπου διακλαδώνεται επίμονα με την ακανόνιστη και βαθιά κοίτη τεχνητού ρυακιού το οποίο, με βάση τα αρχιτεκτονικά σχέδια όφειλε να φιλοξενεί γάργαρο νερό πλην όμως, με βάση την χρηστική πραγματικότητα, φιλοξενεί όζοντα σκουπίδια. Η τυχόν διάβαση του διαδρόμου χωρίς ατύχημα είναι τόλμημα για τους ως προς την όραση αρτιμελείς. Τυχόν επιτυχία τυφλού στο αγώνισμα θα άξιζε να του αποδώσει όλα τα μετάλλια των παραολυμπιακών αγώνων ή και συλλήβδην τα βραβεία του όποιου Σαρβάιβορ!

Είναι λοιπόν βέβαιο ότι η αποχή από τη χρήση ετούτων των λωρίδων έχει πιθανότατα σώσει πολλές ζωές άτυχων συνανθρώπων μας. Εφόσον όμως η αποχή από τη χρήση τους σώζει ζωές προς τι η επιμονή στην ξέφρενη τοποθέτησή τους; Η απάντηση στο εύλογο αυτό ερώτημα είναι ελάχιστα ορθολογική, δεν παύει όμως να είναι απόλυτα ερμηνευτική.

Είναι γνωστό ότι τα έργα ανάπλασης και εξωραϊσμού των πόλεων και των χωριών της χώρας εκπορεύονται από τον στρατηγικό σχεδιασμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις μακρινές –και διαφορετικά διακοσμημένες- Βρυξέλλες. Η χρηματοδότησή τους προέρχεται από τα περίφημα κονδύλια ΕΣΠΑ δια την απόκτηση των οποίων σπεύδουν στην αυτοκρατορική πρωτεύουσα δήμαρχοι και περιφερειάρχες. Η ιδέα της ενίσχυσης της αναιμικής «ανάπτυξης» του ευρωπαϊκού καπιταλισμού διαμέσου των χωροταξικών παρεμβάσεων –κυρίως «αισθητικών»- δεν είναι παρά αναπαλαίωση της παλαιότερης ιδέας της κυβέρνησης Ρούσβελτ στις ΗΠΑ την επομένη της οικονομικής κρίσης του 1929. Η χωροθέτηση και η «αξιοποίηση» των «εθνικών πάρκων» αποτέλεσε τότε, για ένα διάστημα, «αιχμή του δόρατος» του σχεδίου για έξοδο από την κρίση, του «Νιου Ντιλ». Το σχέδιο αποσκοπούσε στην μετατροπή της γης και του περιβάλλοντος σε εμπόρευμα στη μεγαλύτερη δυνατή κλίμακα, σε τρόπο ώστε να αξιοποιηθούν από τον καπιταλισμό όλες οι παράπλευρες προς τη «φυσιολατρία» δραστηριότητες: τουρισμός, δρόμοι, αυτοκίνητα και τα λοιπά. Στα παράπλευρα ωφελήματα θα μπορούσε κανείς να προσμετρήσει και το ξήλωμα των «αναχρονιστικών» θυλάκων των εκτός καπιταλιστικής οικονομίας ιθαγενών ινδιάνων, που από καιρό είχαν αποκλειστεί στις μη παραγωγικές «ρεζέρβες» τους. Οι τελευταίες ως «εθνικά πάρκα» έγιναν επιτέλους οικονομικά «ανταγωνιστικές» – όχι προς όφελος των ιθαγενών εννοείται.

Φυσικά δεν ήταν η λαμπρή ιδέα των «εθνικών πάρκων» που έβγαλε τις ΗΠΑ από την καπιταλιστική κρίση. Τέτοια πράγματα τα κάνουν μόνο οι μεγάλοι πόλεμοι που επανασχεδιάζουν την καπιταλιστική τάξη του κόσμου ιεραρχώντας ισχυρούς και αδύναμους. Καθώς όμως στη γηραιά Ευρώπη ο πόλεμος δεν είναι ακόμα άμεση προοπτική, οι κυβόλιθοι και τα πλακάκια επιχειρούν να αποτρέψουν την περαιτέρω παρακμή. Οπωσδήποτε δε, στο εδώ σκηνικό, απουσιάζουν και οι Ινδιάνοι.

Για τους λόγους αυτούς συνεχίζεται με αμείωτο ενθουσιασμό η δια των κυβόλιθων ανάπλαση του δημόσιου χώρου ολόγυρά μας και συνεπακόλουθα η ανάπλαση των συνειδήσεών μας. Το τελευταίο ίσως να είναι το πιο σημαντικό στην όλη υπόθεση.

Το ορατό και πραγματικό αποτέλεσμα των επίμονων αυτών επενδύσεων είναι, τα είδαμε παραπάνω, κραυγαλέα ασήμαντο και εμφανέστατα άχρηστο ως προς τους σκοπούς που κλήθηκε να υπηρετήσει. Δεν έχει καμία σημασία αυτό. Ουδεμία ευρωπαϊκή επιτροπή ή κρατική ελεγκτική αρχή θα βρεθεί να ζητήσει επιστροφή των χρημάτων του έργου επειδή το τελευταίο είναι επικίνδυνο, άχρηστο ή παράλογο. Επειδή όλα ετούτα τα ωραία πνίγονται μέσα στην ανυπαρξία αποχετευτικού, την απουσία όποιας πρόβλεψης για κόστη συντήρησης, και όλες τις λοιπές παθογένειες της αρχιτεκτονικής μας –και όχι μόνο- καθημερινότητας. Μόνο μια αιτία μπορεί να εμποδίσει την πληρωμή και την παραλαβή του έργου: η μη συμμόρφωση με τις προδιαγραφές του «παραδοτέου» -ιδού η ισχύς και η σημασία των υποκίτρινων πλακιδίων.

Το «παραδοτέο» γίνεται λοιπόν η απόλυτη αξία, ο λόγος για τον οποίο γίνεται το έργο, ο αισθητικός και πρακτικός «οδηγός» για το σύνολο ή για τις λεπτομέρειες. ‘Όταν το όλο έργο δεν είναι λειτουργικό ή απλά ορθολογικό ή έστω σοβαροφανές, τόσο το χειρότερο για το έργο: εάν το «παραδοτέο» είναι εντάξει, όλα είναι εντάξει. Και οι χρήστες, οι κάτοικοι ετούτης της χώρας, θα υποχρεωθούν να ζήσουν μέσα σε αυτό, ερήμην των πραγματικών επιθυμιών και αναγκών τους.

***

Στην περίπτωση που επιθυμούμε να μεταφερθούμε σε άλλο επίπεδο και να κάνουμε συγκρίσεις, πολλά θα μπορούσαμε να υποθέσουμε. Υπήρξαν, το νοιώσαμε όλοι στο πετσί μας, ετούτα τα περίφημα «προγράμματα διάσωσης» της ελληνικής αστικής οικονομίας –τα μνημόνια. Αυτά ήταν «προγράμματα» μέσα στη λογική του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η λογική προσέγγιση θα ήθελε ίσως τα προγράμματα αυτά να αποκαθιστούν και να διασφαλίζουν την όποια ευημερία και την όποια καθημερινή άνεση στη ζωή των πολιτών της χώρας στο βαθμό έστω που ετούτο είναι εφικτό στον καπιταλισμό. Δεν ήταν όμως αυτό το «παραδοτέο» των προγραμμάτων. Το «παραδοτέο» ήταν μια Ελλάδα που θα υπάρχει αποκλειστικά και μόνο για να δημιουργεί πλεονάσματα που θα αρπάζονται από τους δανειστές και που αέναα θα διασώζει τις «συστημικές της τράπεζες» στο βαθμό που τις χρειάζονται οι πολυπόθητοι «επενδυτές».

Όπως λοιπόν έγινε στις μικρές πλατείες των χωριών, όπου ο μεν παραδοσιακός πλάτανος και η βρύση ντύθηκαν ευπρεπώς με πλακάκια και κυβόλιθους ενώ την ίδια στιγμή χάνονταν και οι τελευταίες παραγωγικές δραστηριότητες και, τελικά, το ίδιο το χωριό έσβηνε ως τόπος κατοικίας και ζωής, έτσι «ολοκληρώθηκαν» τα «προγράμματα» και στο μεγάλο σκηνικό της χώρας.

Η χώρα πεθαίνει, ο πλούτος της κατακρημνίζεται, η παραγωγή της συρρικνώνεται, οι νέοι της μεταναστεύουν, οι υποδομές της καταρρέουν, η θέση της στο γεωπολιτικό χάρτη θολώνει, η επικράτειά και η κυριαρχία της γίνονται «γκρι», αλλά τίποτε από αυτά δεν έχει σημασία. Τα «προγράμματα» πέτυχαν, το «παραδοτέο» εγγυάται την επιτυχία. Οι δόσεις στους διεθνείς τοκογλύφους πληρώνονται, οι «συστημικές τράπεζες» απέκτησαν δικαίωμα ζωής και θανάτου επί των θυμάτων τους, ο δημόσιος πλούτος, οι υποδομές πέρασαν στα χέρια των «Φαντς», των μονοπωλίων και των κερδοσκόπων.

Το επουσιώδες –τα υποκίτρινα πλακάκια- είναι στη θέση τους, το «παραδοτέο» παραδόθηκε, το πρόγραμμα πέτυχε. Το ουσιώδες, η ζωή των ανθρώπων, η τύχη της χώρας, το μέλλον του λαού της, δεν βρίσκονται μέσα στους στόχους. Πέρα από το όποιο «παραδοτέο» φαίνεται πως δεν υπάρχει ζωή.

“Η θεία Όλγα ξέρει…” – Πού είσαι “Ποντίκι” που έδειχνες πως θα γινόσουν άλλο…

…

Κατιούσα

Δε χρειάζεται κολαούζο για να καταλάβει κανείς πως το σημερινό “Ποντίκι” δεν έχει καμία σχέση -απλή συνωνυμία- με τη σατιρική εφημερίδα της πρώτης περιόδου της Μεταπολίτευσης. Όσο κι αν κάποιες νησίδες, όπως τα εύστοχα σκίτσα του Πάνου Ζάχαρη, θυμίζουν τις παλιές δόξες, η διαφορά είναι εμφανής ακόμα και από τα πρωτοσέλιδα…
Είναι κοινό μυστικό επίσης πως με το καινούριο ιδιοκτησιακό καθεστώς, η εφημερίδα στήριξε το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ και πλέον τάσσεται ολόψυχα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, ψάχνοντας κάθε φορά το ΠΑΣΟΚ της εποχής της.
Ούτε οι πιο απογοητευμένοι αναγνώστες του όμως δε θα μπορούσαν να φανταστούν την κατάντια του σημερινού πρωτοσέλιδου τίτλου…

Για όσους τυχόν δεν το πρόλαβαν και δεν το θυμούνται, η θεία Όλγα ήταν ένα απορρυπαντικό για πλύσιμο στο χέρι, και ο τίτλος είναι παρμένος από το σλόγκαν στο ασπρόμαυρο σποτάκι της δεκαετίας του 70′.

Η πρόοδος είναι κάτι παραπάνω από εμφανής σήμερα. Τότε οι γυναίκες μαζεύονταν για να πλύνουν χαρούμενες τα ρούχα στις σκάφες τους στην εξοχή. Σήμερα οι γυναίκες είναι το 1/4 του νέου κυβερνητικού σχήματος και σπάνε ένα ακόμα κάστρο της “πατριαρχίας”, με το δίδυμο Γεροβασίλη-Παπακώστα στο Υπουργείο ΠΡΟ-ΠΟ (Προστασίας του Πολίτη). Τότε οι κόκκοι του απορρυπαντικού ήταν λαμπρυντικοί. Σήμερα το νέο κυβερνητικό σχήμα διαθέτει μπλε και πράσινους κόκκους εξελιγμένης δικομματικής τεχνολογίας, ξεπλένοντας τις αμαρτίες του παρελθόντος.
Διάφορα Συριζοτρόλ εν τω μεταξύ, έμμισθα και μη, έχουν πάρει γραμμή μετά τον ανασχηματισμό να προβάλλουν το θάρρος του Αλέξη να βάλει δύο γυναίκες στο παλιό “Δημόσιας Τάξης” και να έχει την κυβέρνηση με την ισχυρότερη γυναικεία παρουσία στα χρονικά της Μεταπολίτευσης. Εδώ αξίζει ένα αυθόρμητο “ΟΥΑΟΥ”. Γενικά γυναίκα να ‘ναι κι ας είναι κι η Παπακώστα, η Ξενογιαννακοπούλου κι άλλοι γαλαζοπράσινοι κόκκοι θηλυκού γένους…
Αλλά το Ποντίκι πήγε το πολιτικό ξέπλυμα της κυβέρνησης σε νέο επίπεδο. Εξάλλου αυτό που μας ενδιαφέρει πλέον δεν είναι οι διαφορές του παρελθόντος, αλλά οι συμφωνίες για το μέλλον.
Τα όνειρά σου κόκκινα, τα όνειρά μου άσπρα,
ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ…

«ΠΟΛΙΤΙΚΗΝ ΑΠΡΟΚΑΤΑΛΗΠΤΟΝ»

Τέτοιες μέρες πριν  96 χρόνια άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση γι’ αυτό που στην εθνική μας ιστορία χαρακτηρίζεται ως Μικρασιατική Καταστροφή, μετά την αναδίπλωση των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων απ’ όλες της γραμμές του Μετώπου. 

 Κι επειδή οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην περιοχή μας συνεχίζουν να είναι επικίνδυνοι για τους λαούς της, η πολιτική προσέγγιση της μικρασιατικής εκστρατείας, ως μέρος των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και των επιδιώξεων της δικής μας άρχουσας τάξης,  από το νεαρό τότε ΣΕΚΕ, το ΚΚΕ, όπως αποτυπώνεται και σ’ ένα άρθρο του Ριζοσπάστη, το «Επίσημον όργανον του Σοσιαλιστικού Εργατικού (Κομμουνιστικού) Κόμματος  και της Γενικής Συνομοσπονδίας των Εργατών Ελλάδος» δεν έχει βέβαια  μόνο ιστορικό ενδιαφέρον.

«Ότι  η εκκένωσις της Μικράς Ασίας από τον Ελληνικόν στρατόν, καθ’ όν τρόπον έγινε μάλιστα, έπληξε κυριώτατα τα Αγγλικά συμφέροντα και την Αγγλικήν επιρροήν είναι αναμφισβήτητον. Η δριμεία επίκρισις όλου σχεδόν του Αγγλικού τύπου κατά της κυβερνήσεως του Λόυδ Τζώρτζ δια την χρεωκοπίαν της Ανατολικής του πολιτικής, δια την απότομον λύσιν του Μικρασιατικού δράματος, την αντίστασιν των Μεσοποταμίων και Παλαιστινίων κατά της Αγγλικής εντολής, το αναρριπισθέν γόητρον του Μουσταφά Κεμάλ και την αντιαγγλικήν εξέγερσιν εν Ανατολή αποδεικνύουν οποίας σημασίας ζήτημα εινε για την Αγγλίαν η εκ του ατυχήματος του Ελληνικού στρατού ζημία  της Αγγλικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Όχι μόνον απομακρύνει αυτήν από τα μέρη ένθα έχει τα κύρια αυτής συμφέροντα, αλλά, όπερ και το σπουδαιότερον, μεταθέτει το πεδίον της αντιθέσεως μεταξύ αυτής και των Μπολσεβίκων από την Ανατολής εις την Μεσόγειον. Δύο κόσμοι συγκρούονται αποφασιστικών πλέον. Ο ιμπεριαλισμός της Αγγλίας και ο Μπολσεβικισμός. Η τάσις της απολύτου κυριαρχίας επί της Ανατολής προς εκμετάλλευσιν των λαών και η μονιμοποίησις του αποκλεισμού της Ρωσίας αφ’ ενός, η Αγγλική πολιτική, και η τάσις προς διέξοδον, προς λύσιν του αποκλεισμού, προς ελευθέρωσιν των Ανατολικών λαών η Ρωσική πολιτική,  αφ’ ετέρου.

         Σμύρνη και Κωνσταντινούπολη είναι τα δύο επίμαχα σημεία. Η Σμύρνη εχάθη πλέον δια τον Αγγλικόν ιμπεριαλισμόν. Μένει η Κωνσταντινούπολις.

         Εκεί στρέφει ολόκληρον την προσοχή του. Αλλά καθώς δια τν Σμύρνην δεν ήτο δυνατόν να τηρηθή η Αγγλική επιρροή δι’ Αγγλικών δυνάμεων, ούτω και δια την Κων/πολιν και τα Στενά επιζητείται η παρένθεσις τρίτου παράγοντος, εμμέσως υπέρ της Αγγλίας ενεργούντος. Άμεσος σύγκρουσις της Αγγλίας προς τον Μουσουλμανισμόν και αδύνατος ίσως, αλλα και επιζημιωτάτη είνε δια την Αγγλίαν. Εντεύθεν τίθεται ζήτημα Θράκης. Και το ζήτημα τίθεται ουχί υπό των Βουλγάρων, ή των  Τούρκων, τίθεται αμέσως υπό του μεγάλου Ευρωπαϊκού τύπου και ιδία του Αγγλικού.

          Ανακύπτει όθεν και πάλιν η κατά το 1912-1913 ανάγκη δια την Αγγλίαν, τότε η διάλυσις, σήμερον η οριστική παρεμπόδισις της αναγεννήσεως της Τουρκίας.

           Και ως τότε μεν η πολιτική εστρέφετο κατά της Γερμανίας, σήμερον στρέφεται κατά της Ρωσίας. Αλλά το πρόβλημα  σήμερον λαμβάνει μορφήν κοινωνικού αγώνος. Κατά της Ρωσίας, κατά της Εργατικής  Επαναστάσεως και του Κράτους των Εργατών και χωρικών  και κατά της Ενσαρκώσεως της ιδέας της απελευθερώσεως των λαών από παντός ιμπεριαλισμού. Θάττον ή βράδιον το ζήτημα θα τεθή  οξύτερον. Η κίνησις της Μικράς Αντάντ, γνωστού οργάνου της Ευρωπαϊκής κεφαλαιοκρατίας υπέρ της Θράκης, είνε χαρακτηριστική κίνησις των προσκόπων της Ευρωπαϊκής πολιτικής κατά της Ρωσσίας.

          Η Ελλάς θα ευρεθή πιθανώς τάχιστα εντός του δικτύου τούτου των αντιμαχομένων συμφερόντων και θα παίξη ίσως τον σπουδαιότερον ρόλον.

            Θα γίνη πάλιν όργανον της Αγγλίας;

         Ναι φωνάζουν οι Βενιζελικοί. Είναι αύτη η ηθελημένη και μελετημένη πολιτική των. Επάνοδος εις τα Συμμαχίας προς Συμμαχικήν πολιτικήν δράσιν μετά της Μικράς Αντάντ εναντίον της Ρωσσίας, αυτή είνε η πολιτική των. Την ήσκησαν ήδη αποδραμόντες κτάτ ης Ουκρανίας, την ήσκησαν μεταβάντες εις Μικράν Ασίαν. Αλλ’ είδομεν όλοι τα αποτελέσματα της και την ανηθικότητα, ήν περιέχει, αντιθέτουσα τους εργάτες και χωρικούς της Ελλάδας κατά της ισχυράς Δημοκρατίας των Σοβιέτ των εργατών και Χωρικών.

              Η τέως κυβέρνησις, χωρίς να το ομολογή, ηκολούθησε και υπό χειροτέρους μάλιστα όρους την Βενιζελικής εξωτερικήν πολιτικήν και είδομεν, πού εφθάσαμεν. Η Ελλάς εθυσιάσθη δια την Αγγλίαν.

             Η νυν κυβέρνησις θα εξακολουθήση την ιδίαν πολιτικήν; Αλλά κατέστη πλέον  φανερόν, ότι η περίφημος αυτοτέλει, εις ήν εμμένουν πάντες οι οπαδοί της «Ηνωμένης» είνε αδύνατος, όταν η ιδία η κυβέρνησης θεωρεί εαυτήν αισμάλωτος της Αγγλικής θαλασσοκρατορίας. Εξ άλλου αυτή η θέσις της Αγγλίς μετβλήθη ήδη εν Μεσογείω.

         Εάν θέλωμεν αληθώς να διασώσωμεν τους Ελληνικούς πληθυσμούς της Θράκης, της Κωνσταντινουπόλεως, τους εναπομείναντας ακόμη πληθυσμούς της Μικράς Ασίας, ενδεικνύεται πλέον πολιτική Συνενοήσεως με την Σοβιετικήν Ρωσσίαν. Μόνον πολιτική απροκατάληπτος, μακράν των προσωπικών προβλέψεων περί των κοινωνικών ιδεολογιών είνε δυνατόν σήμερον όχι μόνον να σώση την Ελλάδα, αλλά και να ωθήση εις ελευθέραν και δημοκρατικήν ανάπλασιν της πολυπάθου Ανατολής.»

                                Από το  Ριζοσπάστη  της  Κυριακής 4 Σεπτεμβρίου 1922

Ο λαός της περιοχής θα μπορούσε να ευημερεί με τον πλούτο που παράγει

Στιγμιότυπο από τη σύσκεψη

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν εργαζόμενοι, φτωχοί αγρότες και αυτοαπασχολούμενοι βρέθηκαν στο επίκεντρο της σύσκεψης με εκπροσώπους φορέων αλλά και κατοίκους της Λακωνίας η οποία πραγματοποιήθηκε στη Νεάπολη, στο πλαίσιο της περιοδείας του Δ. Κουτσούμπα. Στη συνάντηση συμμετείχαν η Διαμάντω Μανωλάκου, μέλος της ΚΕ και βουλευτής του ΚΚΕ, και ο Νίκος Γόντικας, περιφερειακός σύμβουλος.
Αμέσως μετά τις παρεμβάσεις των εκπροσώπων, το λόγο πήρε ο Δημήτρης Κουτσούμπας, ο οποίος, αφού τους ευχαρίστησε για τη συμμετοχή τους, ευχήθηκε σε όλους καλή δύναμη, τονίζοντας πως «πραγματικά ο λαός που ζει εδώ θα μπορούσε να απολαμβάνει όχι μόνο μία όμορφη και ευτυχισμένη ζωή, να ζει με ευημερία, είτε είναι στην αγροτική παραγωγή, είτε είναι αυτοαπασχολούμενος, είτε είναι επιστήμονας, είτε είναι εργάτης, εργαζόμενος, υπάλληλος. Και ταυτόχρονα ο πλούτος που παράγει, που έχει αυτή η περιοχή, να συμβάλλει ώστε να αναπτύσσεται συνολικά η οικονομία, όλη η κοινωνία και όλη η χώρα».

Τα προβλήματα θέτουν το ερώτημα «Ανάπτυξη για ποιον;»

Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ επεσήμανε πως «όλα τα προβλήματα, είτε λέγονται ανεμογεννήτριες, είτε λέγονται καταστροφή του δάσους με πυρκαγιές, με διάφορες άλλες ενέργειες, είτε λέγονται εργασιακές σχέσεις μέσα στο εργοστάσιο ή στην υπηρεσία, είτε λέγονται μισθός ή μείωση της σύνταξης, συνιστούν στην ουσία το ίδιο πρόβλημα και θέτουν σε όλους μας το ερώτημα: "Ανάπτυξη για ποιον;".

Γιατί δεν υπάρχει πολιτική δύναμη, δεν υπάρχει λογικός άνθρωπος που να μην πει ότι η ανάπτυξη για τον τόπο πρέπει να γίνει. Δεν θα ακούσετε κανέναν, ούτε εμένα, ούτε από άλλα πολιτικά κόμματα να πει ότι δεν χρειάζεται ανάπτυξη ή ότι δεν είμαστε όλοι υπέρ της ανάπτυξης. Το πρόβλημα αρχίζει και δημιουργείται όταν θέτεις το ερώτημα για να δώσεις απάντηση, "ανάπτυξη για ποιον;". Είναι δυνατόν να υπάρχει ανάπτυξη για όλους; Δηλαδή αυτοί που έρχονται με τα κρουαζιερόπλοια, με τα διάφορα πλοία που ελλιμενίζονται ή αυτοί που δημιουργούν πρόβλημα στους παράκτιους αλιείς, είναι το ίδιο με τον ψαρά εδώ της περιοχής; Αυτός που έχει εδώ τεράστιες ξενοδοχειακές μονάδες και συνδέεται με μεγαθήρια του τουρισμού και εκμεταλλεύεται εκατοντάδες εργαζόμενους κάθε καλοκαίρι, κάθε τουριστική σεζόν, είναι το ίδιο με αυτόν που έχει έναν ξενώνα, μια πανσιόν, ένα μαγαζί για να ενισχύσει το εισόδημά του; Η με τον εργαζόμενο στον Τουρισμό, που δουλεύει χωρίς να πληρώνεται ατέλειωτες ώρες, χωρίς να έχει μία σύμβαση; Είναι το ίδιο ο αγρότης που προσπαθεί να παράξει το προϊόν του, είτε αυτό είναι ελιά, λάδι ή γάλα άμα είναι κτηνοτρόφος, είτε αν έχει κηπευτικά, οπωροφόρα, με αυτόν που είναι στη μεγάλη αγροτική εκμετάλλευση, εκμεταλλεύεται τον πλούτο αυτού του τόπου και συνδέεται με διάφορα προγράμματα της ΕΕ, η οποία στην ουσία επιβάλλει να μειωθεί η παραγωγή με τις ποσοστώσεις που βάζει, ενώ μπορούν να παραχθούν εδώ προϊόντα, και τα φέρνει από αλλού;
Στη δική μας αντίληψη, το "για ποιον είναι η ανάπτυξη" είναι κρίσιμο ερώτημα. Γιατί αν έχεις σκοπό σου το κέρδος, αυτό που λέμε εμείς καπιταλιστικό κέρδος, γιατί έτσι λέγεται, πώς θα μεγαλώσει την κερδοφορία του ο κάθε ιδιώτης μεγαλοεπιχειρηματίας, το κάθε μονοπώλιο, ο κάθε όμιλος, και δεν έχεις στο μυαλό σου πώς θα υπηρετήσεις τις εργατικές, τις λαϊκές ανάγκες, του εργάτη, του υπαλλήλου, του αγρότη, του επαγγελματία, τότε βεβαίως είναι η μέρα με τη νύχτα η απάντηση που θα δώσεις σε αυτό το ερώτημα».

Πανάκριβη η Ενέργεια για τα λαϊκά νοικοκυριά

Ο Δημήτρης Κουτσούμπας αναφέρθηκε στο μεγάλο πρόβλημα της εγκατάστασης ανεμογεννητριών στην περιοχή, λέγοντας πως «για τις ανεμογεννήτριες - οι οποίες βεβαίως προσβάλλουν το περιβάλλον, δημιουργούν σοβαρά προβλήματα - υπάρχουν προτάσεις από διάφορους φορείς για υπογειοποίηση των καλωδίων κ.λπ. Σύμφωνοι, θα γίνει και η υπογειοποίηση, θα παρθούν και κάποια μέτρα, πιθανόν, όπως λένε, για να υπάρχει μία προστασία στοιχειώδης, όμως η ουσία παραμένει. Γιατί την παραγωγή της Ενέργειας και τη διανομή της την καρπώνεται ο μεγάλος μονοπωλιακός όμιλος που θα έχει την ιδιοκτησία. Δεν είναι ο λαός, ο εργάτης της περιοχής, ο οποίος κανονικά δεν θα έπρεπε να πληρώνει το ρεύμα. Θα έπρεπε να είναι δωρεάν, για κάποιες κατηγορίες συνανθρώπων μας, ή θα έπρεπε να είναι πάρα πολύ φθηνό. Αντίθετα, ενώ μεγαλώνουν οι βιομηχανίες Ενέργειας και γίνονται μια σειρά επενδύσεις, το ρεύμα ακριβαίνει όλο και περισσότερο, όλο και περισσότερο οι λαϊκές οικογένειες βάζουμε το χέρι στην τσέπη. Και δυστυχώς σήμερα, μετά από 9 χρόνια κιόλας μεγάλης οικονομικής κρίσης, υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν να πληρώσουν ούτε το ρεύμα, ούτε το νερό.
Αρα, το κρίσιμο ζήτημα είναι πώς δίνουμε την απάντηση στο ερώτημα "Ανάπτυξη για ποιον;". Θα είναι για το συμφέρον της πλειοψηφίας του λαού ή θα είναι για το συμφέρον των λίγων, που έχουν σκοπό το κέρδος»;

Μεγάλες οι ελλείψεις σε Παιδεία και Υγεία

Ο Δ. Κουτσούμπας αναφέρθηκε επίσης στην έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς και στα προβλήματα στο χώρο της Παιδείας: «Μαθαίνουμε ότι θα υπάρξουν συγχωνεύσεις σχολείων, δημοτικών, γυμνασίων, λυκείων, τα παιδιά θα χρειάζεται να κάνουν μεγάλες αποστάσεις, ότι υπάρχουν ελλείψεις σε δασκάλους και καθηγητές, σε ειδικότητες, σε μαθήματα που δεν διδάσκονται τα παιδιά. Κι αυτό, πάλι, ίδιο πρόβλημα είναι. Πρόβλημα, επίσης, είναι το ζήτημα της Υγείας, οι ελλείψεις που υπάρχουν στα δύο νοσοκομεία, που δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες ενός νομού που έχει τεράστιες αποστάσεις, που σημαίνει ότι τίθεται σε κίνδυνο η ζωή των ανθρώπων. Και υπάρχουν ελλείψεις σε γιατρούς, σε νοσηλευτικό προσωπικό, υπάρχουν ελλείψεις σε υποδομές που είναι απαραίτητες και για τα νοσοκομεία και για τα Κέντρα Υγείας. Αυτό οφείλεται στην υποχρηματοδότηση από τον προϋπολογισμό του κράτους στον τομέα της Υγείας, της Παιδείας, στην Πρόνοια, σε άλλους τομείς. Βεβαίως, οι περικοπές αυτές οδηγούν στο να μην κάνεις προσλήψεις δασκάλων, καθηγητών, γιατρών, νοσηλευτών, όλων των απαραίτητων για τη δημόσια Υγεία, για τη δημόσια Παιδεία».

Η κερδοφορία δεν συμβιβάζεται με την προστασία της ανθρώπινης ζωής

Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στάθηκε στα απαραίτητα έργα προστασίας της ανθρώπινης ζωής, όπως τα έργα αντιπυρικής, αντιπλημμυρικής, αντισεισμικής προστασίας, λέγοντας: «Η επιστήμη και η τεχνολογία έχουν προοδεύσει. Μπορούμε να λύσουμε προβλήματα που σχετίζονται είτε με τη μόλυνση του περιβάλλοντος, είτε με αυτό που λένε "κλιματικές αλλαγές", που φέρνουν καταστροφές, αν και η ουσία δεν βρίσκεται εκεί. Δεν μπορεί με μια φωτιά να καίγονται 100 άνθρωποι μισή ώρα από την Αθήνα. Δεν σου φταίει γι' αυτό η κλιματική αλλαγή. Πρέπει να έχεις δεδομένο και να προετοιμάζεσαι με κεντρικό σχέδιο ως κράτος, για να παίρνεις μέτρα γι' αυτήν τη δύσκολη στιγμή. Σεισμός δεν γίνεται, για παράδειγμα, αλλά θα γίνει μία φορά, και η Ελλάδα είναι σεισμική χώρα. Γιατί να θρηνήσουμε ζωές και να μην πάρουμε τώρα μέτρα;
Αλλά σου λέει η τρόικα, η ελληνική κυβέρνηση και το υπουργικό συμβούλιο (και η σημερινή και οι προηγούμενες), η ΕΕ, αυτά δεν είναι χρηματοδοτούμενα προγράμματα, η αντισεισμική θωράκιση, η αντιπυρική προστασία, η αντιπλημμυρική προστασία. Που για όλα αυτά, κάθε χρόνο θρηνούμε ανθρώπινες ζωές, και όχι ένας και δύο, εκατοντάδες συνάνθρωποί μας χάθηκαν αυτά τα χρόνια. Και δεν τα χρηματοδοτούν γιατί δεν έχουν κέρδος, γιατί δεν με συμφέρει, σου λέει ο άλλος. Γιατί με το οδικό δίκτυο της Λακωνίας, που έχει τα μαύρα του τα χάλια, το ίδιο δεν συμβαίνει; Οπου δεν μπει ο μεγαλοεργολάβος, που σημαίνει διόδια, και χρυσοπληρώνει πάλι ο κόσμος για να μετακινείται, να πάει να κάνει ένα μπάνιο, να πάει στο νοσοκομείο, να πάει στο σχολείο ή να πάει να δει έναν συγγενή του σε ένα άλλο χωριό, σε μία άλλη πόλη εδώ του νόμου, θα πρέπει να πληρώσει διόδια. Εκτός από τα υπόλοιπα που πληρώνει καθημερινά και είναι δυσβάσταχτα. Και σου λέει, δεν το χρηματοδοτώ αυτό το έργο, γιατί εκεί δεν έχει διόδια, άρα δεν με συμφέρει.
Αμα πας έτσι, με το τι συμφέρει δηλαδή την τσέπη του κάθε μονοπωλιακού ομίλου, του κάθε καπιταλιστή για να βγάζει μεγαλύτερο κέρδος, τότε βεβαίως αφήνεις τον κόσμο έρμαιο της τύχης του, στη δυστυχία του, όπου δεν μπορεί να επιβιώσει στοιχειωδώς, αλλά πληρώνει και από πάνω για όλη αυτήν την κατάσταση, με τη μεγάλη φορολογία, με τον ΕΝΦΙΑ, με τις μεγάλες ασφαλιστικές εισφορές για τους αγρότες και για τους αυτοαπασχολούμενους. Σε αυτή την κοινωνία που ζούμε εν έτει 2018, στον 21ο αιώνα, είναι δυνατόν να μην υπάρχει κεντρικός επιστημονικός σχεδιασμός από αυτό που λέμε κράτος; Εμείς λέμε ότι αυτό το κράτος που υπηρετεί τέτοια συμφέροντα κερδοσκοπικά, όποιος και να 'ναι κυβέρνηση, είτε λέγεται ΣΥΡΙΖΑ είτε λέγεται ΝΔ είτε ΠΑΣΟΚ ή οτιδήποτε άλλο, δεν θα μπορέσει να επιλύσει ζητήματα».

Δεν εξανθρωπίζεται το καπιταλιστικό σύστημα

«Εγώ σας λέω ότι οι κυβερνώντες μέχρι σήμερα - πάρτε αυτήν την εκδοχή - είχαν την καλύτερη διάθεση, ήταν τα καλύτερα παιδιά, που θέλουν να λύσουν όλα τα προβλήματα του ελληνικού λαού. Κι όλα αυτά που συζητάμε σήμερα, και άλλα που δεν τα πιάνουμε γιατί είναι άπειρα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ελληνικός λαός και η ελληνική κοινωνία σήμερα, μπορούσαν να τα λύσουν; Εμείς λέμε δεν μπορούσαν, διότι το σύστημα είναι τέτοιο. Γι' αυτό θα μας έχετε ακούσει να λέμε, και ξέρουμε ότι πολλοί από σας δεν το πιστεύετε αυτό, ή δεν συμφωνείτε ή έχετε και επιφυλάξεις (σου λέει "μα πώς να γίνει αυτό;"), εμείς λέμε, χρειάζονται αλλαγές εκ βάθρων. Αν πας να διαχειριστείς ως κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ως υπουργός αύριο, ως πρωθυπουργός, την ίδια αυτή κατάσταση, θα κάνεις μια τρύπα στο νερό. Σας το λέμε και το υπογράφουμε αυτό.
Ξέρουμε ότι δεν το πιστεύετε αρκετοί από σας, ξέρουμε ότι είναι δύσκολο πολύ περισσότερο να το χωνέψει ο ελληνικός λαός αυτό, όμως αυτή είναι η ουσία και σας το λέμε με το χέρι στην καρδιά. Και ειλικρινά. Και ξέρουμε ότι αυτό μας έχει κοστίσει και εκλογικά. Γιατί - κοιτάξτε να σας πω - δεν χρειάζεται και καμία ιδιαίτερη ευφυΐα, καμία ιδιαίτερη εξυπνάδα να πεις ως ΚΚΕ ότι θα κάνουμε εκείνο, όπως έλεγε ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά, πριν το '15, και μετά τα μάζευε και δεν ήξερε κατά πού να κάνει και έφερε αυτά που έφερε και αυτός. Οπως λέγανε άλλοι πριν από αυτόν, το ΠΑΣΟΚ, όπως έλεγε η ΝΔ ή όπως θα τα ξαναπούν κάποιοι τώρα από τα προεκλογικά μπαλκόνια, που θα πάμε για εκλογές.
Ομως, ειλικρινά σας λέμε ότι εμείς αρνούμαστε να μπούμε σε τέτοιες διαδικασίες συμμετοχής, σε τέτοιες κυβερνήσεις, που θα υλοποιήσουν μνημόνια, αντιλαϊκές πολιτικές της ΕΕ, του μεγάλου κεφαλαίου εδώ και των παρατρεχάμενών τους, ακριβώς γι' αυτόν το λόγο. Γιατί θεωρούμε ότι εφόσον ο ελληνικός λαός δεν έχει αποφασίσει μόνος του ότι θα στηρίξει μία τέτοια πρόταση, που θα πάει το μαχαίρι στο κόκαλο και θα βάλει το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις, και θα κάνει ριζικές ουσιαστικές αλλαγές και στο κράτος και στην κοινωνία και στις δομές και στη λειτουργία... Χρειάζεται άλλη οργάνωση συνολικά της κοινωνίας. Αυτοί εδώ δεν μπορούν να το κάνουν. Το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να το κάνει. Και μη σας ξενίζει η λέξη, έτσι λέγεται στην πολιτική οικονομία παντού, στην επιστήμη. Καπιταλισμός είναι αυτό το σύστημα. Είναι σάπιο σύστημα, είναι βάρβαρο σύστημα, έχει ξεπεραστεί και εκεί βρίσκεται η ουσία όλων αυτών των προβλημάτων. Τώρα θα μου πείτε, καλά τώρα, δεν μπορεί να γίνει, μέχρι να κάνουμε ριζικές αλλαγές εκ βάθρων, κάτι; Μα φυσικά θα παλέψουμε.
Εμείς που τα λέμε αυτά, δεν σημαίνει ότι δεν παλεύουμε στη Βουλή, στην Ευρωβουλή, στους δήμους, στις Περιφέρειες. Και τα αιτήματά σας αυτά ξέρετε πολύ καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο ότι τα παλεύουμε. Και αν είχαμε περισσότερες δυνάμεις και όχι μόνο 15 βουλευτές, και όχι μόνο 2 ευρωβουλευτές και όχι μόνο 5 δημάρχους κομμουνιστές και όχι μόνο 600 δημοτικούς συμβούλους και πόσους περιφερειακούς συμβούλους σε όλη τη χώρα, αν δηλαδή ο ελληνικός λαός, εσείς, μας δίνατε αυτές τις δυνάμεις, θα μπορούσαμε να κάνουμε και περισσότερα και δεν τους αφήνουμε σε χλωρό κλαρί, και στη Βουλή μέσα, και στα υπουργεία.
Και γι' αυτά τώρα που είπατε, πάλι θα τους ενοχλήσουμε, με Αναφορές, με Ερωτήσεις, με συναντήσεις με υπουργούς, με τον ίδιο τον πρωθυπουργό εγώ προσωπικά, και θα τους πιέσουμε για το τι θα γίνει. Και προτάσεις νόμου καταθέτουμε, τις οποίες δεν τις περνάνε και τις απορρίπτουν. Οταν βγάζουν από τα συρτάρια τους τις προτάσεις του ΚΚΕ και τις φέρνουν για συζήτηση, με τους 154 βουλευτές που έχει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, και πριν η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ, απορρίπτουν αυτές τις προτάσεις. Γι' αυτό, λέμε, χρειάζεται να μας δώσετε δύναμη. Εμείς θα κάνουμε τα αδύνατα δυνατά και με τις λίγες και με τις πολλές δυνάμεις να προωθήσουμε αυτά τα ζητήματα».

Κοινωνική Συμμαχία για την ανατροπή

«Ομως χρειάζεται συνολικά, και εσείς με τον αγώνα σας και εμείς με τις δυνατότητες που έχουμε, αλλά κυρίως με την απόφαση όλων μας, να αλλάξουμε την κατάσταση. Δεν πρέπει να στηριζόμαστε σε κάποια κόμματα και ιδίως αυτά που τα έχουμε γνωρίσει ως εξουσία, ως κυβερνήσεις στον κρατικό μηχανισμό, αλλά πρέπει να οργανώσουμε τη δική μας συμμαχία, την Κοινωνική Συμμαχία, που αυτή δεν αφορά κόμματα, αφορά τον ελληνικό λαό, αφορά τους εργάτες, τους υπαλλήλους, τους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους επαγγελματίες, επιστήμονες, τους νέους, τις γυναίκες των λαϊκών οικογενειών. Ολοι αυτοί μπορούμε να ενωθούμε μέσα από τα σωματεία μας, τους συλλόγους μας, τις επιτροπές αγώνα, τις περιβαλλοντικές επιτροπές, τις λαϊκές επιτροπές, οτιδήποτε υπάρχει και κινείται ζωντανά σε αυτόν εδώ τον τόπο, και να διεκδικήσουμε λύσεις, μέχρι και την κατάκτηση της εξουσίας.
Εμείς έχουμε πει με τις συνεδριακές αποφάσεις μας ότι μέσα στη Συμμαχία θα συμμετέχουμε ως Κόμμα, μέσω των μελών μας, των φίλων μας, των μελών της ΚΝΕ, θα δουλεύουμε, και το ίδιο μπορούν να κάνουν κι άλλοι. Και με σχέδιο για πραγματική εργατική - λαϊκή εξουσία, που θα στρέφεται ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια σε όλους αυτούς που θησαυρίζουν σε βάρος του λαού μας. Και βεβαίως να υπάρχει ένα σχέδιο με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό, με κοινωνικοποίηση όλων των συγκεντρωμένων μέσων, και όχι με το να τα νέμεται το κάθε παράσιτο - μεγαλοεπιχειρηματίας. Και έτσι να ανοίξουμε πραγματικά αυτόν το δρόμο, ο οποίος θα είναι δύσκολος, βέβαια, αλλά θα είναι ασύγκριτα πιο εύκολος από τη δυσκολία και τις καταστάσεις που βιώνουμε μέχρι σήμερα εξαιτίας αυτών των πολιτικών».

«Διχασμός»...

Με τον ΣΥΡΙΖΑ να κατηγορεί τη ΝΔ και αντίστροφα για το ποιος είναι «πιο διχαστικός», συνεχίζεται αυτές τις μέρες ο δικομματικός καβγάς. Η μεν κυβέρνηση προσάπτει στη ΝΔ «εμφυλιοπολεμικό λόγο», αξιοποιώντας την τακτική της να χρεώνει στον ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηριστικά που δεν έχει, κάτι που βολεύει και τους δύο ώστε να στέλνουν «την μπάλα στην εξέδρα». Η δε ΝΔ κατηγορεί την κυβέρνηση ότι δεν έχει «συναινετικό» λόγο και ότι ετοιμάζει μάλιστα «πολιτικές διώξεις», εννοώντας τις υποθέσεις διαφθοράς, τις οποίες προσάπτουν σε στελέχη της οι ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, κ.λπ. Κάπως έτσι «τσουλάει» η ψευτοαντιπαράθεσή τους. Βεβαίως, μια άλλη ανάγνωση του «ποιος φταίει περισσότερο για τον "διχαστικό λόγο"» θα μπορούσε να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι δεν είναι και δα τόσα εκείνα που χωρίζουν κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση... Οτι η περιβόητη «συναίνεση» είναι εφικτή, αν λείψουν ορισμένες «διχαστικές αιχμές» και «ακραίες απόψεις» εκατέρωθεν, κάτι που είναι φανερό ότι απασχολεί τα αστικά επιτελεία, όπως έδειξε και η χτεσινή παρέμβαση του ΣΕΒ, που σημειώνει με νόημα πως οι ηγεσίες των αστικών κομμάτων «οφείλουν να αντιληφθούν ότι η μεταμνημονιακή περίοδος της οικονομίας απαιτεί ακόμη μεγαλύτερη υπευθυνότητα από όση επέδειξαν κατά τη διάρκεια των μνημονίων».

Αντιλαϊκές πολιτικές «εξορθολογισμού του κόστους» στην Εκπαίδευση

Ανάστατη είναι η εκπαιδευτική κοινότητα στη Γερμανία, όπως μαθαίνουμε από γερμανικά ΜΜΕ, καθώς είναι ορατός ο κίνδυνος το πρώτο κουδούνι να βρει τα σχολεία χωρίς εκπαιδευτικούς, αφού τα κενά υπολογίζονται σε χιλιάδες, κυρίως σε δημοτικά και επαγγελματικά λύκεια. Τα εκπαιδευτικά συνδικάτα της Γερμανίας κάνουν λόγο για «δραματική κατάσταση», με αποκορύφωμα τις ελλείψεις στην πρωτεύουσα Βερολίνο, καθώς και στο κρατίδιο της Σαξονίας. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις τους, 40.000 θέσεις εκπαιδευτικών παραμένουν κενές στις αρχές της σχολικής χρονιάς. Από αυτές, περίπου 30.000 καλύπτονται προσωρινά ή εκ των ενόντων, με άτομα που δεν διαθέτουν την κατάλληλη κατάρτιση, με συνταξιούχους ή ακόμη και φοιτητές. Οι υπόλοιπες 10.000 θέσεις δεν μπορούν να καλυφθούν ούτε καν με κάποιες μεταβατικές λύσεις.

* * *

Τα συνδικάτα εκτιμούν ακόμα ότι το πρόβλημα μάλλον θα επιδεινωθεί τα επόμενα χρόνια και ότι μέχρι το 2025 μόνο τα δημοτικά σχολεία θα έχουν 35.000 κενές θέσεις, καθώς αυξάνονται συνεχώς και οι γεννήσεις (το 2017 γεννήθηκαν στη Γερμανία 792.000 παιδιά, δηλαδή περίπου 100.000 περισσότερα από το 2007). Τονίζουν ότι τα προβλήματα αυτά οφείλονται στο γεγονός ότι η εκπαίδευση είναι δύο ταχυτήτων, καθώς οι εκπαιδευτικοί με καλή κατάρτιση επιδιώκουν να εργαστούν σε συγκεκριμένα σχολεία, με «καλή φήμη», ενώ την ίδια στιγμή άλλα σχολεία, σε υποβαθμισμένες περιοχές, αντιμετωπίζουν τεράστιες ελλείψεις προσωπικού. Επιπλέον, υποστηρίζουν ότι πολλοί εκπαιδευτικοί παραιτούνται μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, γιατί δεν αντέχουν την ένταση του επαγγέλματος, και ότι το λειτούργημα του εκπαιδευτικού αποφέρει τόσο ισχνό εισόδημα, ιδιαίτερα σε δημοτικά σχολεία και επαγγελματικά λύκεια, ώστε το αποφεύγουν πλέον πολλοί νέοι άνθρωποι. Τέλος, επισημαίνουν ότι στη Γερμανία η Παιδεία αποτελεί αρμοδιότητα των τοπικών κρατιδίων. Ετσι, κάθε τοπική κυβέρνηση επιλέγει όποια «λύση» θεωρεί πρόσφορη.

* * *

Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι το γερμανικό εκπαιδευτικό σύστημα ταλανίζεται και αυτό, όπως και το ελληνικό, από αντιλαϊκές πολιτικές εξοικονόμησης πόρων, «εξορθολογισμού» του κόστους της Εκπαίδευσης, που κατηγοριοποιούν σχολεία, προωθούν την αποκέντρωση και την αυτονομία, εντείνουν την αδιοριστία και την υποχρηματοδότηση, τσακίζουν τους μισθούς. Κι όλα αυτά λαμβάνουν χώρα στη Γερμανία (!), «την ατμομηχανή» της οικονομίας της ΕΕ, που δεν έχει μνημόνια και όπου οι ρυθμοί ανάπτυξης έχουν ανοδική πορεία («ανάπτυξη για ποιον άραγε;», αναρωτιόμαστε εύλογα). Παρόμοια η κατάσταση και στη «μεταμνημονιακή» και «ευημερούσα» Κύπρο, όπου η κυβέρνηση Αναστασιάδη ανακοίνωσε στις αρχές Ιούλη σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, στο πλαίσιο του «εξορθολογισμού» της Εκπαίδευσης, τα οποία περιλαμβάνουν αύξηση του διδακτικού ωραρίου των εκπαιδευτικών, μείωση στο ήμισυ των αναγκαίων για φέτος διορισμών, περιορισμό των εξωσχολικών δραστηριοτήτων, περιστολή συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.

* * *

Για το ταξικό εκπαιδευτικό συνδικαλιστικό κίνημα, για τα σωματεία και τις δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, η λήψη και υλοποίηση αυτών των μέτρων στη Γερμανία, στην Κύπρο, στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία». Είτε με μνημόνια είτε χωρίς μνημόνια, είναι μέτρα που εφαρμόζουν όλες οι αστικές κυβερνήσεις, όλων των αποχρώσεων, που έχουν τη σφραγίδα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των επιχειρηματικών ομίλων, ντόπιων και ξένων. Είναι κατευθύνσεις και εργαλεία του ΟΟΣΑ και απαιτήσεις του κεφαλαίου! «Εξοικονόμηση», «εξορθολογισμός», για να δημιουργήσει το αστικό κράτος τους όρους να κερδοφορήσουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Να πληρώσει δηλαδή ο λαός την καπιταλιστική ανάπτυξη, όπως πλήρωσε την κρίση. Αυτό είναι το «όραμα» του σχολείου της αγοράς και της ανταγωνιστικότητας. Ενα σχολείο ταξικά κατηγοριοποιημένο, που θα αναζητεί πόρους για τη λειτουργία του και θα προσφέρει διαφοροποιημένη μόρφωση στους μαθητές, ανάλογα με την τσέπη των γονιών.

* * *

Απέναντι σε αυτήν τη σφοδρή επίθεση, με κυριότερα θύματα τους μαθητές και το δικαίωμά τους στην ολόπλευρη μάθηση και στην δωρεάν Παιδεία, τους γονείς, που καλούνται να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, και τους εκπαιδευτικούς, που βιώνουν την απαξίωση, την αδιοριστία και την κακοπληρωσιά, η μόνη λύση και απάντηση που υπάρχει είναι ο ανυποχώρητος, από κοινού οργανωμένος αγώνας, με στόχο το σχολείο που θα υπηρετεί τις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες και όχι την κερδοφορία των καπιταλιστών. Για ένα σχολείο όπου ο εκπαιδευτικός δεν θα είναι manager και πλασιέ των επιχειρήσεων, αλλά πραγματικός επιστήμονας και παιδαγωγός. Για να υπάρξει ένα τέτοιο σχολείο, θα πρέπει πρώτα και κύρια να στρέψουμε την πάλη μας ενάντια στη μήτρα που γεννά τα προβλήματα, που δεν είναι άλλη από τον ίδιο τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, να αγωνιστούμε ενάντια στην ΕΕ, τον ΟΟΣΑ, το κεφάλαιο και τους πολιτικούς διαχειριστές του, ανεξαρτήτως «απόχρωσης». Η νέα σχολική χρονιά θα βρει τις δυνάμεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος σε θέση μάχης! Στην πρώτη γραμμή του αγώνα για όλα τα ζητήματα. Το οφείλουμε πρώτα και κύρια στους μαθητές μας.

Βασίλης ΒΑΤΙΣΤΑΣ
Μέλος της Πανελλαδικής Γραμματείας Εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ, πρόεδρος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών ΠΕ Κερατσινίου - Περάματος «Ν. Πλουμπίδης»

Μπροστά οι δικές μας ανάγκες

Με το σύνθημα «Βάζουμε μπροστά τις δικές μας ανάγκες», συνδικαλιστικές οργανώσεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, μαζί με Αγροτικούς Συλλόγους από την Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων, ενώσεις των ΕΒΕ και άλλους φορείς προετοιμάζουν το συλλαλητήριο στη ΔΕΘ στις 8 Σεπτέμβρη, αλλά και στην Αθήνα στις 13 του ίδιου μήνα.
Με παρεμβάσεις σε κλάδους και χώρους δουλειάς, δίνουν μάχη για να πάρει μαζική και οργανωμένη απάντηση η αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης - κεφαλαίου, η κοροϊδία για την «επόμενη μέρα» των μνημονίων, από την οποία δεν έχει τίποτα να περιμένει ο λαός.
Ενάντια στο κλίμα ψεύτικων «προσδοκιών» και «ελπίδων» που καλλιεργεί η κυβέρνηση, με υποσχέσεις για ψευτοπαροχές, που τις πλήρωσαν και τις πληρώνουν διπλά και τρίδιπλα οι εργαζόμενοι και ο λαός.
Αλλά και για να αποτελέσουν οι κινητοποιήσεις του επόμενου διαστήματος βήμα για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και για την κοινή δράση των εργαζομένων με τους αυτοαπασχολούμενους και τη μικρομεσαία αγροτιά.
Στον καθημερινό «βομβαρδισμό» του λαού από την κυβέρνηση για την «επιστροφή στην κανονικότητα», το «τέλος των μνημονίων» και τη «νέα εποχή», οι ταξικές δυνάμεις αντιπαραβάλλουν τη βάρβαρη πραγματικότητα που ζουν χιλιάδες εργαζόμενοι: Το τσάκισμα μισθών και συντάξεων, την κατεδάφιση της Κοινωνικής Ασφάλισης, την κυριαρχία της «ευελιξίας» στην αγορά εργασίας.
Τις περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, τις ιδιωτικοποιήσεις και «απελευθερώσεις» τομέων της οικονομίας, την εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση της Υγείας.
Αλλά και το ξεσάλωμα της εργοδοσίας στους χώρους δουλειάς, με απολύσεις, τρομοκράτηση των εργαζομένων, δίωξη της συνδικαλιστικής δράσης, τη φορολεηλασία των λαϊκών νοικοκυριών και τα ματωμένα πλεονάσματα που παραμένουν για πολλά χρόνια ακόμα.
Αυτά είναι τα θεμέλια πάνω στα οποία χτίζεται η καπιταλιστική ανάπτυξη, που έχει για κριτήριο την ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, όχι τις ανάγκες του λαού.
Για τη ζοφερή αυτή κατάσταση ευθύνονται οι εκατοντάδες αντεργατικοί - αντιλαϊκοί νόμοι, που υπηρετούν την κερδοφορία του κεφαλαίου και όχι μόνο δεν καταργούνται, αλλά διαμορφώνουν το υπόβαθρο για κλιμάκωση της επίθεσης, με διακύβευμα αυτήν τη φορά την ανάκαμψη των κερδών, μέσα σε περιβάλλον όξυνσης του ανταγωνισμού ανάμεσα στα μονοπώλια και κάτω από το φόβο μιας νέας συγχρονισμένης καπιταλιστικής κρίσης.
Με αφετηρία τις κινητοποιήσεις για τη ΔΕΘ, τα σωματεία δίνουν ώθηση στον αγώνα για την υπογραφή κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, με αυξήσεις στους μισθούς και σύγχρονα δικαιώματα, στην πάλη ενάντια στην εργασιακή «ζούγκλα», στους πλειστηριασμούς.
Φέρνουν στο προσκήνιο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και διεκδικούν ανάκτηση των απωλειών σε αντιπαράθεση και με τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, που υπονομεύει την οργάνωση και την κινητοποίηση των εργαζομένων, προωθεί τη συνδιαλλαγή με την εργοδοσία και τα κόμματά της για το πόσα ακόμα θα χάσουν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.
Ταυτόχρονα, καλούν τους εργαζόμενους να απορρίψουν στην πράξη το ρόλο του θεατή σε διεργασίες που παρουσιάζουν ως διέξοδο «νέα» σχήματα διακυβέρνησης και πολιτικές συμμαχίες που μυρίζουν ναφθαλίνη, ανανεώνοντας ψευτοδιλήμματα και κάλπικες διαχωριστικές γραμμές.
Δίπλα στην αντιλαϊκή επίθεση που συνεχίζεται, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις αναδεικνύουν παράλληλα τους κινδύνους που συνεπάγεται για το λαό η πολυδιαφημισμένη από την κυβέρνηση «γεωστρατηγική αναβάθμιση» της χώρας.
Ο δρόμος της βαθύτερης εμπλοκής στους ανταγωνισμούς και τις αντιπαραθέσεις των επιχειρηματικών ομίλων, στα σχέδια και τους στόχους της φονικής μηχανής του ΝΑΤΟ, ειδικότερα στην περιοχή των Βαλκανίων, της Ανατ. Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, που βάζουν το λαό σε μεγάλο κίνδυνο να γίνει θύτης και θύμα σε μια ενδεχόμενη γενίκευση της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης στην περιοχή.
Γι' αυτό στις φετινές εκδηλώσεις της ΔΕΘ, όπου οι ΗΠΑ κατέχουν τη θέση της «τιμώμενης χώρας», οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα έχουν έναν λόγο παραπάνω να διαδηλώσουν από το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ την αντίθεσή τους στη συμμετοχή της χώρας στα ευρωΝΑΤΟικά σχέδια. Να απαιτήσουν το κλείσιμο των βάσεων και την απεμπλοκή από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, με το λαό νοικοκύρη στον τόπο του.

“Βουλγαρία θα γινόμασταν” – Το τέλος του εμφυλίου και ο διαρκής εφιάλτης των αστών

Κατιούσα

Σαν σήμερα έπεφτε η αυλαία από το τέλος της επιχείρησης “Πυρσός” και μαζί της τελείωνε ο τρίχρονος εμφύλιος πόλεμος που είχε ξεκινήσει συμβολικά την 31η Μάρτη 1946 με την επίθεση ανταρτών στο σταθμό χωροφυλακής του Λιτόχωρου και πιο επίσημα στις 28 Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς με τη συγκρότηση του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών. Ο αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας μεταξύ κομμουνιστών, ιδιαίτερα σε επετειακές εκδηλώσεις και έντυπες εκδόσεις συνηθίζεται να αποκαλείται “εποποιία”, χαρακτηρισμός που στους “αμύητους” ειδικά μπορεί να φαντάζει πομπώδης και υπερβολικός. Μια απλή μάτια όμως σε βασικά στοιχεία αυτής της αναμέτρησης αρκεί για να καταδείξει πως είναι ο μόνος ακριβοδίκαιος χαρακτηρισμός όσων έδωσαν τα πάντα, ακόμα και το αίμα τους, για μια καλύτερη κοινωνία απέναντι σε έναν συντριπτικά υπέρτερο αριθμητικά και υλικά αντίπαλο, τη ζωή του οποίου δεν έπαψαν να κάνουν δύσκολη ως το τέλος.
Απολύτως δικαιολογημένοι ήταν λοιπόν οι πανηγυρισμοί του αστικού Τύπου, τόσο του “Δεξιού” όσο και του “Κεντρώου” για το τελος των πολεμικών επιχειρήσεων. “Τα κατεχόμενα υπό τον εχθρόν υψώματα περιήλθαν εις τας χείρας των ημετέρων. Από της στιγμής ταύτης ουδεμία αντίστασις υφίσταται εις τον Γράμμον” έγραφε η Μεσημβρινή ενώ η “φιλελεύθερη” “ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ” προανήγγειλε σε θριαμβευτικό τόνο όσους μαχητές του ΔΣΕ δεν κατόρθωσαν να περάσουν τα ελληνοαλβανικά συνορα: “Μετά τον Γράμμον δεν υπάρχει πλέον επί ελληνικού εδάφους οργανωμένος εχθρός. Υπάρχουν διάσπαρται ολιγομελείς και απέλπιδες ομάδες, καταδικασμέναι σε βέβαιον “εξόντωσιν”.
Ο κλοιός γύρω από το ΣΤΕ είχε αρχίσει οριστικά να στενεύει από τις αρχές του 1949, με εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των κυβερνητικών δυνάμεων σε Στερεά, Θεσσαλία και Πελοπόννησο. Με τον τρόπο αυτό, ο ΕΣ είχε τη δυνατότητα να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του στο Μέτωπο του Γράμμου για να εξαπολύσει την τελική επίθεση. 8 Μεραρχίες, 2 ανεξάρτητες Ταξιαρχίες με ελαφρά Τάγματα Πεζικού και πολυάριθμα πυροβόλα, τεθωρακισμένα, άρματα μάχης και αεροπλάνα αντιπαρατέθηκαν με λίγες χιλιάδες άσχημα εξοπλισμένων ανταρτών χωρίς αεροπορία, χωρίς εφεδρείες και με λιγοστά πυρομαχικά. Οι εκτιμήσεις για τον αριθμό των ανδρών του ΕΣ κυμαίνονται μεταξύ 100.000 και 200.000 ανδρών απέναντι σε συνολικά 15.000 περίπου μαχητές σε Γράμμο και Βίτσι.
Η πρώτη φάση της επιχείρησης “Πυρσός” ξεκίνησε τη νύχτα της 2ης προς 3ης Αυγούστου με τις δυνάμεις του Θρασύβουλου Τσακαλώτου μα καταλαμβάνουν κρίσιμα για τη μετέπειτα εξέλιξη της μάχης υψώματα. Μια βδομάδα μετά, κατά τη δεύτερη φάση, ο κυβερνητικός στρατός διέσπασε τις γραμμές των ανταρτών, αναγκάζοντάς τους να υποχωρήσουν σε θέση μεταξύ της Μικρής και της Μεγάλης Πρέσπας, εκτεθειμένοι σε αεροπορικές επιθέσεις. Κατόρθωσαν ωστόσο να ελιχθούν μέσω αλβανικού εδάφους και να ενωθούν με τους συντρόφους τους στο Γράμμο. Η τελική φάση της μάχης ξεκίνησε στις 25 Αυγούστου 1949, παρουσία του βασιλιά Παύλου και του “στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας” βαν Φλιτ. Στόχος των κυβερνητικών δυνάμεων ήταν η κατάληψη του Γράμμου και ο αποκλεισμός των αλβανικών συνόρων ώστε να εγκλωβιστεί και να εξοντωθεί πλήρως ο ΔΣΕ. Προσπαθώντας να ελαφρύνουν την εχθρική πίεση, οι μαχητές της 1ης μεραρχίας κινήθηκαν προς τη Θεσσαλία και άλλοι προς τη Λάκκα Σούλι, ωστόσο οι απόπειρες αντιπερισπασμού απέτυχαν και στις 26 Αυγούστου η 9η Μεραρχία του Εθνικού Στρατού διέπασε την άμυνα του ΔΣΕ εισχωρώντας στα μετόπισθεν. Υπό αυτές τις συνθήκες η συνέχιση του πολέμου με μαθηματική ακρίβεια θα κατέληγε σε ολική περικύκλωση των ανταρτών.
Αποφασίστηκε λοιπόν στις 28 Αυγούστου να ξεκινήσει οργανωμένα η σύμπτυξη των δυνάμεων του ΔΣΕ με στόχο την υποχώρηση προς την Αλβανία. Η πτώση του τελευταίου “κάστρου” τον ανταρτών, στο ύψωμα Κάμενικ τη νύχτα της 29ης προς 30η Αυγούστου επισφράγισε την ήττα του ΔΣΕ. Η αποφυγή της συντριβής όσων είχαν επιβιώσει ήταν πλέον το πρώτιστο μέλημα, στόχος που σε μεγάλο βαθμό επετεύχθη, καθώς στα χέρια του εχθρού έπεσαν μεμονωμένοι αντάρτες που χάθηκαν ή αδυνατούσαν, πιθανόν λόγω τραυματισμού, να ν’ακολουθήσουν τους συντρόφους τους. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Τσακαλώτου, 765 μαχητές συνελήφθησαν και 228 παραδόθηκαν, ενώ οι νεκροί ανέρχονταν σε 1074. Από κυβερνητικής πλευράς ο  ίδιος αναφέρει 382 νεκρούς οπλίτες και αξιωματικούς, απώλειες αρκετά σοβαρές δεδομένου του συντριπτικά άνισου συσχετισμού δυνάμεων.
Το δρόμο της πολιτικής προσφυγιάς έπαιρναν μαζί με τους μαχητές και χιλιάδες άμαχοι που είχαν στηρίξει τον αγώνα τους, 55. 881 άνθρωποι, σύμφωνα με επίσημα κομματικά στοιχεία που δημοσιεύτηκαν τον Οκτώβρη του 1950. Πολλές ακόμα χιλιάδες συναγωνιστών τους στην Ελλάδα συνέχιζαν, όπως και στη διάρκεια του εμφυλίου, να δοκιμάζουν τα κολαστήρια της Μακρονήσου και των άλλων “εξωτικών” προορισμών, τις φυλακές αλλά και τα εκτελεστικά αποσπάσματα των νικητών. Ολόκληρη η χώρα έμπαινε σε μια σκοτεινή περίοδο αυταρχισμού που απέληξε στην επταετή χούντα, μαζικής ξενιτιάς στο φόντο στατιστικών που ευημερούσαν και πρόσδεσης στο νατοϊκό άρμα με έμβλημα τον 6ο στόλο. Περίοδος που πολύ εύκολα παραβλέπουν οι θιασώτες, ιδιαίτερα οι εξ ευωνύμων, του “θα γινόμασταν Βουλγαρία ή Αλβανία”, ξεχνώντας ταυτόχρονα πώς ήταν η Αλβανία και η Βουλγαρία που παρέλαβε ο σοσιαλισμός και κυρίως πώς έγιναν αφότου ο τελευταίος ανατράπηκε.
Από την άλλη, τα τελευταία ειδικά χρόνια ακούγονται δυνατότερα οι φωνές όσων είτε ανοιχτά στηρίζουν τις γιορτές μίσους στο Γράμμο, είτε τις εξισώνουν με τις εκδηλώσεις τιμής και μνήμης των κομμουνιστών για το ΔΣΕ. Κοινή τους επωδός ο πόλεμος κατά της δήθεν “ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς” στη μεταπολίτευση, εννοώντας ότι δεν κινδυνεύει κάποιος να δεχτεί οχλήσεις από την ασφάλεια επειδή κάποιος τρίτος ξάδελφός του υπήρξε εξόριστος.
Μπορεί τα οράματα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, σε συνέχεια και εμβάθυνση εκείνων της εαμικής αντίστασης, να μην εκπληρώθηκαν, και μόνο η ανάμνηση της στιγμής που βρέθηκαν όσο ποτέ κοντά στην πραγματοποίησή τους αρκεί ωστόσο για να στοιχειώνει ακόμα κάθε προέλευσης και απόχρωσης απολογητές του κοινωνικού συστήματος των νικητών.