Αντικομμουνιστική διαβουκόληση

Κατιούσα

Ο επιφυλλιδογράφος της «Καθημερινής» Χρήστος Γιανναράς σπούδασε θεολογία. Ύστερα πήγε στη Γερμανία για μεταπτυχιακές σπουδές στη Φιλοσοφία. Το μπέρδεμα τής θεολογίας με τη φιλοσοφία αποτελούσε βασικό χαρακτηριστικό του μεσαιωνικού πνεύματος. Γι’ αυτό, άλλωστε, και η μεσαιωνική «βυζαντινή» φιλοσοφία, δηλαδή εκείνη που παράχθηκε στα χρόνια της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, είχε ως κύρια πηγή της την χριστιανική σκέψη και ηθική, όπως αυτή διατυπώθηκε από τους «μεγάλους πατέρες της Εκκλησίας». Οι φιλοσοφούντες παπάδες του μεσαίωνα ήθελαν να αποδείξουν την ύπαρξη του Θεού με λογικά επιχειρήματα, αλλά ακόμα το ψάχνουν. Έτσι, μη βρίσκοντας λύση, προτίμησαν να καταπιαστούν με άλλα επιστημονικά προβλήματα, μέσου βεληνεκούς, όπως το αν το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται μόνον από το Θεό ή και από τον Υιό, ή αν η Παναγία είναι αειπάρθενος ή εκπαρθενευμένη. Με συνέπεια να διασπαστούν σε πλείστα όσα δόγματα, να αλληλοαφορίζονται και να μαλλιοτραβιούνται μέχρις ξεριζώματος της τελευταίας τριχός και γι’ αυτό η συγκεκριμένη αποψίλωση ποινικοποιήθηκε από τον μεσαιωνικό κώδικα του Δουσάν.

Ένα τέτοιο, λοιπόν, μεσαιωνικό πνεύμα φαίνεται να διακατέχει μέχρι σήμερα τον επιφυλλιδογράφο μας, που όσο περνάει ο καιρός γίνεται και χειρότερος. Προσπαθεί με γλωσσικά διανθίσματα ελληνιστικού τύπου να καλύψει τα αντιδραστικού περιεχομένου κείμενά του, αλλά συνήθως μπερδεύει τον Κάρολο Μαρξ με τον Γκράουτσο Μαρξ καθώς και τον Διαλεκτικό Υλισμό (που μισεί σαν τον διάολο) με το Διάβολο, με συνέπεια να καταλήγει σε αντεπαναστατικά παραληρήματα. Το άρθρο που δημοσίευσε στην «Καθημερινή» (7.10.2018) με τίτλο «Η ύβρις της αυτοκεφαλίας», συνιστά χαρακτηριστικό παράδειγμα για την «βυζαντινής» προελεύσεως ιδεολογία τού Χρήστου Γιανναρά αλλά και για το αντικομμουνιστικό του αλτσχάιμερ. Πιο συγκεκριμένα:

Ξεκινά το άρθρο του με μια υβριστική πρόταση που στρέφεται συνολικά κατά του Τύπου, της Τηλεόρασης και, κατά συνέπεια, των δημοσιογράφων, επειδή «αγνόησαν το κρίσιμο για τον Ελληνισμό θέμα των πρόσφατων […] αμφισβητήσεων της “οικουμενικότητας” του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης σε διεθνές πεδίο»:

«T​​ύπος και τηλεθέαμα αποβλέπουν στον εντυπωσιασμό, τη διαβουκόληση του πολίτη, όχι στην πληροφόρησή του», γράφει, χωρίς να παραπέμπει σε εξαιρέσεις. Ενώ, όπως αποδεικνύεται από αυτό καθεαυτό το γεγονός της συγγραφής και δημοσίευσης του άρθρου, ο ίδιος που το έγραψε και η «Καθημερινή» που το δημοσίευσε δεν αποβλέπουν στον «εντυπωσιασμό και στην διαβουκόληση του πολίτη, δηλαδή στην «εξαπάτηση και παράσυρση του πλήθους» των αναγνωστών, αλλά στην πληροφόρησή τους. (Ο πονηρός θεολόγος χρησιμοποιεί μια αρχαία λέξη, τη «διαβουκόληση», για να καλύψει την ύβρη του κατά του Τύπου, της Τηλεόρασης και, φυσικά, των δημοσιογράφων ως απατεώνων και λαοπλάνων που παρασύρουν το πλήθος. [Για την έννοια της «διαβουκόλησης» βλ. μεταξύ άλλων 1. το Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας του Γ. Μπαμπινιώτη, Α΄ έκδοση, σελ. 348, όπου το «βουκολέω, (-ῶ)» = «βόσκω βοοειδή – εξαπατώ» και 2. το ελληνικό Βικιλεξικό, όπου η «διαβουκόληση», σημαίνει α) την καθοδήγηση των βοδιών για βοσκή και β) την εξαπάτηση και παράσυρση του πλήθους από λαοπλάνους ]).

Αλήθεια, πώς χρησιμοποίησε ο ίδιος άλλες εφημερίδες και την Τηλεόραση για να απευθυνθεί στον πολίτη εδώ και κάποιες δεκαετίες; «Παρέμβαινε και συνεχίζει να παρεμβαίνει στην κοινωνική και πολιτική επικαιρότητα μέσω τακτικής αρθρογραφίας στις εφημερίδες, Το Βήμα, παλαιότερα, επί 13 χρόνια, και από το 1993 μέχρι σήμερα στην Καθημερινή, με παράλληλες τηλεοπτικές εμφανίσεις», αναφέρει η Βικιπαίδεια, στο λήμμα που του αφιερώνει. Οπότε, προς τι αυτή η καθολική κατηγορία κατά του Τύπου, της Τηλεόρασης και, προφανώς, κατά όσων χρησιμοποιούν αυτά τα μέσα που «αποβλέπουν» ανεξαιρέτως «στον εντυπωσιασμό» και στη «διαβουκόληση του πολίτη» και «όχι στην πληροφόρησή του»; Ας μη λέμε ότι θέλουμε· Ο Χρήστος Γιανναράς δεν θεωρεί τον εαυτό του τέτοιο βουκόλο. Τώρα, αν εξασκεί με εντυπωσιακές αρχαιοπρεπείς εκφράσεις τη διαβουκόληση, προσπαθώντας να καθοδηγήσει το ποίμνιο των πολιτών, κι αν στην προσπάθειά του αυτή εξαπατά («διαβουκολεί») το ποίμνιο, αυτό δεν το κάνει συνειδητά. Αντικομμουνιστής είναι ο άνθρωπος, και ως τέτοιος γράφει, θεωρώντας, ενδεχομένως, πως αυτό συνιστά θείο λειτούργημα. Γι’ αυτό και κάθε θεολογικό του κείμενο χαρακτηρίζεται από αντικομμουνιστικές δεκαρολογίες. Παράδειγμα, εν προκειμένω, το αρθρίδιο «Η ύβρις της αυτοκεφαλίας».

Το θέμα του θεολόγου μας υποτίθεται ότι αφορά τις πρόσφατες αμφισβητήσεις της «οικουμενικότητας» του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης σε διεθνές πεδίο. Και ποιος αμφισβητεί αυτήν την οικουμενικότητα; «Η Μόσχα», λέει ο ίδιος. Και πώς της προέκυψε της Μόσχας να αμφισβητήσει την οικουμενικότητα του Πατριαρχείου; Λόγω της «αμερικανικής (ιδιότυπης) ευήθειας». [Ευήθεια (αρχαία ελληνική εὐήθεια < εὐήθης < εὖ + ἦθος) = καλοκάγαθος, αγαθός. Ευήθεια, σημαίνει και μωρία, βλακεία, μαλακία, αλλά ο Χρήστος ως ενάρετος και συνάμα φίλος των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ, ποτέ δεν θα τους χαρακτήριζε μαλάκες.] Και γιατί τελικά χαρακτήρισε «αγαθούς» τους Αμερικανούς και, όπως θα προσθέσει αμέσως μετά, το ΝΑΤΟ; Ο Χρήστος θα απαντήσει σε αυτό «τηλεγραφικά και γι’ αυτό σχηματικά»:

«Είναι δυσεξήγητο αίνιγμα, η απροκάλυπτη φοβία για τη Ρωσία που διακατέχει το αμερικανικό πολιτικό κατεστημένο, όποιος κι αν είναι ο Πρόεδρος. Μοιάζει να πιστεύουν οι Αμερικανοί ότι η Ρωσία συνεχίζει να είναι η σταλινική Σοβιετία: μια εφιαλτική απειλή κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού. Επομένως, και το ΝΑΤΟ συνεχίζει να αποτελεί την οχυρή άμυνα συμμαχίας χωρών απέναντι στον μαρξιστικό κίνδυνο!»

Με τις προτάσεις που υπογραμμίζω, ο Γιανναράς σαν αντικομμουνιστής βουκόλος επιχειρεί να μας διαβουκολήσει σχετικά με το τι ήταν και τι συνεχίζει να είναι το ΝΑΤΟ, η Σοβιετική Ένωση και ο κομμουνισμός. Η Σοβιετική Ένωση (η «σταλινική Σοβιετία») συνιστούσε για τον άλλο κόσμο «μια εφιαλτική απειλή κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού». Γι’ αυτό και το ΝΑΤΟ συγκροτήθηκε ως «οχυρή άμυνα συμμαχίας χωρών απέναντι στον μαρξιστικό κίνδυνο».

Για τον θεολόγο μας, που συνεχίζει να θεωρεί αυτό τον επιθετικό ιμπεριαλιστικό οργανισμό των ΗΠΑ και των συμμάχων τους ως «αμυντικό» δεν υπάρχει άλλη εξήγηση για τη συνέχεια της εγκληματικής του δράσης, εκτός από την φοβία και την ευήθεια των Αμερικανών. Αγαθά παιδιά είναι, που συνεχίζουν να παραμένουν φοβισμένα και να δρουν υπό το κράτος του τρόμου που τους προκάλεσε η «σταλινική σοβιετία».

«Πεισματική λοιπόν (γι’ αυτό και παιδαριώδης) η αμερικανική εμμονή να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και η Ουκρανία, προκειμένου να εγκατασταθούν πολεμικές βάσεις των ΗΠΑ στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας». Ποιος λέει, όμως, ότι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ διακατέχονται από τέτοιες ηλίθιες ιδέες, μανίες, παιδαριώδη πείσματα και διάφορες ευήθειες; Υποθέσεις και λόγια του θεολόγου φίλου τους είναι, που στενοχωρήθηκε γιατί οι στόχοι των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία επιφέρουν μεταξύ άλλων ως συνέπεια την εκκλησιαστική αυτοκεφαλία της Ουκρανίας:

«Για να επιτευχθεί [ο στόχος] να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και η Ουκρανία, προκειμένου να εγκατασταθούν πολεμικές βάσεις των ΗΠΑ στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, πρέπει να απεξαρτηθεί η Ουκρανία από τους ιστορικούς, φυλετικούς, πολιτισμικούς, εκκλησιαστικούς δεσμούς της με τη Ρωσία, και η εκκλησιαστική “αυτοκεφαλία” θεωρήθηκε καίριο βήμα προς αυτή την απεξάρτηση. Πρώτη φορά στα διεθνή χρονικά, υπουργός Εξωτερικών της Αμερικανικής Υπερδύναμης βγήκε να δηλώσει απερίφραστα ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας πρέπει να κηρυχθεί “αυτοκέφαλη”, να αυτονομηθεί από το Πατριαρχείο της Μόσχας!» Αυτά στενοχωρούν το θεολόγο μας, που ο αντικομμουνισμός του τον τυφλώνει τόσο, ώστε να θεωρεί πως η αμερικανική ηγεσία και η ηγεσία του ΝΑΤΟ διαπράττουν τα ιμπεριαλιστικά τους εγκλήματα επειδή διακατέχονται από αγαθοσύνη και θεωρούν τη Ρωσία «σταλινική σοβιετία» και, κατά συνέπεια, οργανώνουν την άμυνά τους απέναντι στον κομμουνιστικό κίνδυνο. Όποιος, όμως, θεωρεί «αγαθούς» τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ, μάλλον ο ίδιος πάσχει από βαρύτατης μορφής «ευήθεια» ή, απλώς, προσπαθεί να διαβουκολήσει το πλήθος. Ενδεχομένως με τον αντικομμουνιστή θεολόγο μας να συμβαίνουν και τα δύο.