«Ακραία φτώχεια» και σύγχρονες ανάγκες

Περίσσεψαν χτες τα κροκοδείλια δάκρυα στον αστικό Τύπο για τα στοιχεία που δημοσίευσε η Γιούροστατ, τα οποία αποτυπώνουν ότι το 34,8% του ελληνικού πληθυσμού, δηλαδή 3,7 εκατομμύρια άνθρωποι, βρίσκονται αντιμέτωποι με τον κίνδυνο της «επίσημης φτώχειας» και του «κοινωνικού αποκλεισμού». Τα παχιά λόγια περί «φτωχοποίησης» των Ελλήνων λέγονται από τα ίδια μέσα που διαφημίζουν ως «αναγκαίες» τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις, που λοιδορούν τις κατακτήσεις των εργαζομένων οι οποίες ξηλώθηκαν τα τελευταία 10 χρόνια και που καλούν την κυβέρνηση να συνεχίσει αποφασιστικά στον ίδιο δρόμο, διασφάλισης της ανταγωνιστικότητας, του φιλικού επιχειρηματικού περιβάλλοντος.
Βεβαίως, τα ποσοστά που δημοσιοποιεί η Γιούροστατ, αν και καταδεικνύουν τη μιζέρια στην οποία ζουν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, έχουν σχετική αξία, αφού τα 3,7 εκατομμύρια φτωχά άτομα χαρακτηρίζονται ως τέτοια σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό και όχι προφανώς σε σχέση με τις υπαρκτές δυνατότητες να ικανοποιηθούν οι ανάγκες συνολικά του λαού. Είναι χαρακτηριστικό ότι για την Ελλάδα, το «κατώφλι» της επίσημης φτώχειας ορίζεται στα 4.560 ευρώ ετήσιου εισοδήματος για ένα ατομικό νοικοκυριό, δηλαδή για έναν εργάτη να ζει με 325 ευρώ το μήνα (!) ενώ το αντίστοιχο όριο το 2008 οριζόταν στα 6.580 ευρώ. Γίνεται εύκολα κατανοητό ότι αυτό το «φίλτρο» - λάστιχο της εξαθλίωσης αυτομάτως πετάει εκτός στατιστικών «ευρημάτων» χιλιάδες εργαζόμενους που φυτοζωούν με τους μισθούς πείνας.
Οι έρευνες αυτές είναι ταυτόχρονα πολύ βολικές για τις κυβερνήσεις που επιχειρούν να διαχειριστούν την ακραία φτώχεια, να την αναδιανείμουν ανάμεσα στο λαό με τα ψίχουλα που μοιράζουν κάθε τόσο, φορτώνοντας τα βάρη στους λιγότερο φτωχούς, οι οποίοι δεν καταγράφονται στα παραπάνω ποσοστά.

* * *

Η παραπάνω εικόνα κάνει σαφές ότι υπάρχει και η φτώχεια που δεν ...φαίνεται γιατί δεν καταγράφεται ως τέτοια, επιτρέποντας στα αστικά επιτελεία να μαγειρεύουν τα στοιχεία, άρα και τα μέτρα διαχείρισης κατά το δοκούν, όπως τα ψίχουλα που μοιράζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Π.χ. ποτέ, κανένα αστικό επιτελείο δεν θα αποτυπώσει τη φτώχεια του λαού σε σχέση με τον πλούτο που παράγει. Κανένα επιτελείο δεν θα καταγράψει την ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς, που αποτελεί την άλλη όψη της κλιμάκωσης της σχετικής και απόλυτης φτώχειας. Κανένα επιτελείο δεν καταγράφει το ότι μεγαλώνει η απόσταση ανάμεσα στις λαϊκές ανάγκες που διευρύνονται και στο βαθμό ικανοποίησής τους, ακόμα και όταν διανέμονται μερικά ψίχουλα παραπάνω.
Γιατί, σήμερα είναι φτώχεια η μη ικανοποίηση των αναγκών των εργαζομένων. Είναι φτώχεια η εργασιακή ζούγκλα και η περιπλάνηση ανάμεσα στην κακοπληρωμένη δουλειά και την ανεργία, ενώ υπάρχει η δυνατότητα να γίνει «καθεστώς» η βασική ανάγκη για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Είναι φτώχεια για τα λαϊκά νοικοκυριά να είναι εκτεθειμένα στα φυσικά φαινόμενα, επειδή δεν συμφέρει τα μονοπώλια και το κράτος τους να κατασκευάσουν ανάλογες υποδομές, με αποτέλεσμα να μετράμε νεκρούς από πλημμύρες, πυρκαγιές και σεισμούς, ενώ υπάρχει η δυνατότητα θωράκισης απέναντι στη μανία της φύσης. Σήμερα είναι φτώχεια για τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες να μην έχουν πρόσβαση σε φθηνή Ενέργεια, να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για λίγες ώρες θέρμανσης τη μέρα, την ίδια στιγμή που διαφημίζεται η αξιοποίηση του ενεργειακού πλούτου από επιχειρηματικούς κολοσσούς και η χώρα μετατρέπεται σε κόμβο αγωγών Ενέργειας. Φτώχεια είναι ακόμα για το λαό να μην έχει πρόσβαση σε σύγχρονες υποδομές Υγείας και Πρόνοιας, να μην εξασφαλίζεται μαζικά η πρόληψη του πληθυσμού από κάθε λογής ασθένειες. Φτώχεια είναι για τον εργάτη να μην έχει μέσα προστασίας, υγιεινής και ασφάλειας στο χώρο δουλειάς, και στο όνομα της «αντοχής» των κερδών να θερίζουν τα εργατικά «ατυχήματα». Φτώχεια είναι για το λαό να ζει σε διαρκή ανασφάλεια, να γίνεται θύμα των βρώμικων ανταγωνισμών μονοπωλιακών ομίλων που απομυζούν τον ενεργειακό του πλούτο, με κίνδυνο ακόμα και να χύσει το αίμα του όταν τα διπλωματικά εργαλεία των αστικών κυβερνήσεων εξαντλήσουν τις δυνατότητές τους.

***

Αυτή η φτώχεια λοιπόν δεν χαρακτηρίζεται «ακραία», αντίθετα χλευάζονται και χαρακτηρίζονται «ακραίες» οι εργατικές διεκδικήσεις που την αντιπαλεύουν, οι διεκδικήσεις που έχουν στο επίκεντρο τις σύγχρονες ανάγκες. Ομως, αυτές οι ανάγκες είναι που δείχνουν και το δρόμο που πρέπει να βαδίσει ο λαός. Γιατί βγάζουν στην επιφάνεια τη βασική προϋπόθεση για την ικανοποίησή τους, δηλαδή το να φύγει από τη μέση το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους. Το να οργανωθεί η παραγωγή με κριτήριο τις ανάγκες των εργαζομένων και όχι τα κέρδη μιας χούφτας παρασίτων. Ετσι θα μπορούν οι εργάτες να απολαμβάνουν τον πλούτο που παράγουν.
Αυτή η φτώχεια λοιπόν πρέπει να βρεθεί στο στόχαστρο του εργατικού - λαϊκού κινήματος, και μαζί της η εργοδοσία, οι κυβερνήσεις και οι συμμαχίες τους, όπως η ΕΕ, που την επιβάλλουν. Με άξονα τη διεκδίκηση της ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών, ο λαός μπορεί να περάσει στην αντεπίθεση, να αλλάξει τους συσχετισμούς, για να ανατρέψει αυτό το σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης και της μιζέριας.