Συνέντευξη
στην εκπομπή “Coffee Break” παραχώρησε ο Μάρκο Ρίτσο, αναφερόμενος σε
μια σειρά ζητήματα, με επίκεντρο το μεταναστευτικό, το ζήτημα της
σύνδεσης των ταξικών αγώνων με τα ατομικά δικαιώματα και την πολιτική
της ιταλικής κυβέρνησης. Στο στόχαστρό του βρέθηκε ιδιαίτερα η
“ψευτοαριστερά”, στην οποία ο Ρίτσο εντάσσει και όσους δημάρχους
εμφανίζονται ως αντιτιθέμενοι στην αντιπροσφυγική πολιτική του Σαλβίνι,
κατηγορώντας τους για “πολιτικό αέρα κοπανιστό”. “Είναι να τρελαίνεσαι, ο
Γκράμσι θα αναποδογύριζε στον τάφο του”, λέει ο γγ του ΚΚ Ιταλίας,
τονίζοντας το γεγονός πως όλοι αυτοί οι δημοτικοί άρχοντες ήταν απόντες
από αγώνες για φτηνή λαϊκή στέγαση και εργατικά δικαιώματα. Κατά τη
γνώμη του, η πολιτική τους είναι αίτιο που “η ιταλική αριστερά βρίσκεται
υπό εξαφάνιση”.
Μάρκο Ρίτσο, κατά τη γνώμη σας έχει ακόμα μέλλον η ιταλική αριστερά;
Αν ως αριστερά εννοούμε αυτή που αναπτύχθηκε μετά τη διάλυση του ΚΚΙ από πλευράς Οκέτο ( σ.τ.Μ: Ακίλε Οκέτο, τελευταίος ΓΓ του ΚΚΙ, πρωταγωνιστής στη διάλυση του κόμματος και τη μετατροπή του σε κόμμα της “Δημοκρατικής Αριστεράς”) δεν μπορούμε παρά να καταδείξουμε την πλήρη χρεωκοπία της σε συνδυασμό με την ουσιαστική της εξαφάνιση.
Φαίνεται πως σήμερα ο αγώνας για τα ανθρώπινα δικαιώματα περνά μόνο μέσα από τους μετανάστες και τους ομοφυλόφιλους, σε σημείο που οι πολιτικοί της αριστεράς ξεχνούν τους εργάτες στα εργασοστάσια και τους εργάτες γης στα χωράφια. Πώς εκτιμάτε αυτή την τάση;
Οι μάχες για τη χειραφέτηση των καταπιεσμένων είναι η καρδιά της ιστορία των ταξικών αγώνων της ανθρωπότητας.
Της ταξικής πάλης, δηλαδή της σύγκρουσης φτωχών και πλουσίων, ή καλύτερα, για να το πούμε όπως ο Μαρξ, μεταξύ κεφαλαίου κι εργασίας.
Η τωρινή ψευτοαριστερά, ξεπερνώντας αρντητικά τη φιλελεύθερη αριστερά των ΗΠΑ και την ίδια τη σοσιαλδημοκρατία, εγκατέλειψε πλήρως αυτό το πεδίο, ευνοώντας εκείνο των ατομικών δικαιωμάτων, ίδιον της αστικής ιδεολογίας.
Εξηγούμε καλύτερα: Ένα πράγμα είναι να μάχεσαι για το δικαίωμα στην απεργία, για το άρθρο 18, για τις συντάξεις, για τη δημόσια υγεία, για ένα σχολείο μαζικό και για όλους, κι άλλο πράγμα είναι να εστιάζεις, ως ξεκάθαρη εναλλακτική, στα ανθρώπινα δικαιώματα, έστω και σημαντικά, όπως οι γκέι γάμοι και το σύμφωνο συμβίωσης, για να καταλήξεις τελικά σε θέματα τουλάχιστον αμφιλεγόμενα, όπως η παρένθετες μητέρες με ενοικίαση ή τα ελεύθερα ναρκωτικά.
Θεωρώ λοιπόν πως μια πραγματική αριστερά, ή καλύτερα οι κομμουνιστές, πρέπει να παλεύουν για να κάνουν πρωταγωνιστές τους εργάτες, αυτός ο αγώνας θα προωθήσει και τις μάχες για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Το να κάνεις το αντίθετο όπως η “φούξια” αριστερά κάνει τελευταία, εκ των πραγμάτων “χαρίζει” την αντιπροσώπευση των λαϊκών τάξεων στη δεξιά.
Σε ό,τι αφορά το περίπλοκο θέμα των μεταναστών θεωρώ πως είναι χρήσιμο να τονίσουμε τη θέση του Κομμουνιστικού Κόμματος χωρίς να ξεπέφτουμε στη συνεχή εκλογική προπαγάνδα που βλέπει στο ένα άκρο τη Λέγκα του Βορρά και το Δημοκρατικό Κόμμα και το Κίνημα πέντε αστέρων από την άλλη.
Είμαστε πεπεισμένοι πως οι άνθρωποι δεν είναι “μετανάστες” σαν τα ζώα.
Αν μετακινούνται το κάνουν για να ξεφύγουν από τον πόλεμο ή σε αναζήτηση καλύτερων οικονομικών συνθηκών. Η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και ο ιμπεριαλισμός είναι η πηγή του τεράστιου μεταναστευτικού κύματος εξαιτίας του πολέμου, της εντατικής εκμετάλλευσης και της άνισης ανάπτυξης που οι ιμπεριαλιστικές χώρες επιβάλλουν στις φτωχές χώρες. Μόνο η ανατροπή αυτού του συστήματος θα μπορέσει να διακόψει αυτές τις ιστορικού χαρακτήρα ροές.
Για την κατάσταση στη χώρα μας και για να αποφύγουμε το ρατσισμό και τον πόλεμο μεταξύ των φτωχών, η πρόταση των κομμουνιστών είναι πολύ απλή: η θέσπιση ελάχιστου μισθού, ώστε να μην καταφεύγουν τα αφεντικά σε μειώσεις αμοιβών για να “διατηρήσουν” τις θέσεις εργασίας.
Ο σοσιαλισμός και η ισότητα μεταξύ εργατών κάθε χρώματος είναι η συγκεκριμένη λύση, κι όχι η φιλανθρωπία της καθολικής εκκλησίας και των ιεραρχών και η ακόμα πιο συμφεροντολογική φιλανθρωπία των πολιτικών που σκοπεύουν να επωφεληθούν από το υγιές αίσθημα αλληλεγγύης ενός τμήματος τουλάχιστον του ιταλικού λαού.
Ζω μεταξύ Ιταλίας και Σλοβακίας, όπου το κυβερνητικό κόμμα, το Σμερ, που είναι της αριστεράς, στην Ιταλία θα κατατάσσονταν στην κοινωνική δεξιά: θα μπορούσαν τα αριστερά κόμματα να δημιουργήσουν ένα κόμμα όπως το Σμερ και στην Ιταλία ή θα ήταν δύσκολος ο δρόμος;
Θεωρώ πως η ανάμειξη δεξιάς και αριστεράς (εννοώ την πραγματική κι όχι αυτή του Ρέντσι και του Δημοκρατικού Κόμματος) είναι στρατηγικό λάθος. Ο πολιτικός εθνικισμός της δεξιάς δε λύνει τα λαϊκά προβλήματα. Τι διαφορά έχει αν σε εκμεταλλεύεται η “ξένη” Άμαζον ή ο “Ιταλός” Μαρκιόνε (εκλιπών πρώην CEO του ομίλου Fiat – Chrysler);
Μια κρίση για τους Σαλβίνι, Κόντε, Ντι Μάιο.
O πρώτος, αφού εγκατέλειψε την ασύντακτη αυτονομιστική του θεωρία, εναγκαλίστηκε το λαϊκίστικο δεξιό λόγο με αδιαμφισβήτητη επιτυχία και εμείς τον αντιπαλεύουμε με καθαρότητα. Ο πρωθυπουργός [Κόντε] και ο Ντι Μάιο ζουν τη μεγάλη αντίφαση να έχουν προτείνει θέματα σε κάποια από τα οποία μπορεί να συμφωνούμε, όπως σχετικά με την Ilva (σ.τ.Μ βιομηχανία ατσαλιού), ο Tap (σ.τ.Μ αγωγός στην Αδριατική που προκαλεί έντονες αντιδράσεις), o MUOS (σ.τ.Μ νατοϊκό σύστημα δορυφορικής παρακολούθησης που κατά καιρούς έχει προκαλέσει μεγάλες διαδηλώσεις στην Ιταλία), η μείωση των αμυντικών δαπανών, η άρνηση στις νέες γεωτρήσεις για πετρέλαιο κλπ, και τώρα ως κυβέρνηση να κάνουν ακριβώς τα αντίθετα.
Μάρκο Ρίτσο, κατά τη γνώμη σας έχει ακόμα μέλλον η ιταλική αριστερά;
Αν ως αριστερά εννοούμε αυτή που αναπτύχθηκε μετά τη διάλυση του ΚΚΙ από πλευράς Οκέτο ( σ.τ.Μ: Ακίλε Οκέτο, τελευταίος ΓΓ του ΚΚΙ, πρωταγωνιστής στη διάλυση του κόμματος και τη μετατροπή του σε κόμμα της “Δημοκρατικής Αριστεράς”) δεν μπορούμε παρά να καταδείξουμε την πλήρη χρεωκοπία της σε συνδυασμό με την ουσιαστική της εξαφάνιση.
Φαίνεται πως σήμερα ο αγώνας για τα ανθρώπινα δικαιώματα περνά μόνο μέσα από τους μετανάστες και τους ομοφυλόφιλους, σε σημείο που οι πολιτικοί της αριστεράς ξεχνούν τους εργάτες στα εργασοστάσια και τους εργάτες γης στα χωράφια. Πώς εκτιμάτε αυτή την τάση;
Οι μάχες για τη χειραφέτηση των καταπιεσμένων είναι η καρδιά της ιστορία των ταξικών αγώνων της ανθρωπότητας.
Της ταξικής πάλης, δηλαδή της σύγκρουσης φτωχών και πλουσίων, ή καλύτερα, για να το πούμε όπως ο Μαρξ, μεταξύ κεφαλαίου κι εργασίας.
Η τωρινή ψευτοαριστερά, ξεπερνώντας αρντητικά τη φιλελεύθερη αριστερά των ΗΠΑ και την ίδια τη σοσιαλδημοκρατία, εγκατέλειψε πλήρως αυτό το πεδίο, ευνοώντας εκείνο των ατομικών δικαιωμάτων, ίδιον της αστικής ιδεολογίας.
Εξηγούμε καλύτερα: Ένα πράγμα είναι να μάχεσαι για το δικαίωμα στην απεργία, για το άρθρο 18, για τις συντάξεις, για τη δημόσια υγεία, για ένα σχολείο μαζικό και για όλους, κι άλλο πράγμα είναι να εστιάζεις, ως ξεκάθαρη εναλλακτική, στα ανθρώπινα δικαιώματα, έστω και σημαντικά, όπως οι γκέι γάμοι και το σύμφωνο συμβίωσης, για να καταλήξεις τελικά σε θέματα τουλάχιστον αμφιλεγόμενα, όπως η παρένθετες μητέρες με ενοικίαση ή τα ελεύθερα ναρκωτικά.
Θεωρώ λοιπόν πως μια πραγματική αριστερά, ή καλύτερα οι κομμουνιστές, πρέπει να παλεύουν για να κάνουν πρωταγωνιστές τους εργάτες, αυτός ο αγώνας θα προωθήσει και τις μάχες για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Το να κάνεις το αντίθετο όπως η “φούξια” αριστερά κάνει τελευταία, εκ των πραγμάτων “χαρίζει” την αντιπροσώπευση των λαϊκών τάξεων στη δεξιά.
Σε ό,τι αφορά το περίπλοκο θέμα των μεταναστών θεωρώ πως είναι χρήσιμο να τονίσουμε τη θέση του Κομμουνιστικού Κόμματος χωρίς να ξεπέφτουμε στη συνεχή εκλογική προπαγάνδα που βλέπει στο ένα άκρο τη Λέγκα του Βορρά και το Δημοκρατικό Κόμμα και το Κίνημα πέντε αστέρων από την άλλη.
Είμαστε πεπεισμένοι πως οι άνθρωποι δεν είναι “μετανάστες” σαν τα ζώα.
Αν μετακινούνται το κάνουν για να ξεφύγουν από τον πόλεμο ή σε αναζήτηση καλύτερων οικονομικών συνθηκών. Η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και ο ιμπεριαλισμός είναι η πηγή του τεράστιου μεταναστευτικού κύματος εξαιτίας του πολέμου, της εντατικής εκμετάλλευσης και της άνισης ανάπτυξης που οι ιμπεριαλιστικές χώρες επιβάλλουν στις φτωχές χώρες. Μόνο η ανατροπή αυτού του συστήματος θα μπορέσει να διακόψει αυτές τις ιστορικού χαρακτήρα ροές.
Για την κατάσταση στη χώρα μας και για να αποφύγουμε το ρατσισμό και τον πόλεμο μεταξύ των φτωχών, η πρόταση των κομμουνιστών είναι πολύ απλή: η θέσπιση ελάχιστου μισθού, ώστε να μην καταφεύγουν τα αφεντικά σε μειώσεις αμοιβών για να “διατηρήσουν” τις θέσεις εργασίας.
Ο σοσιαλισμός και η ισότητα μεταξύ εργατών κάθε χρώματος είναι η συγκεκριμένη λύση, κι όχι η φιλανθρωπία της καθολικής εκκλησίας και των ιεραρχών και η ακόμα πιο συμφεροντολογική φιλανθρωπία των πολιτικών που σκοπεύουν να επωφεληθούν από το υγιές αίσθημα αλληλεγγύης ενός τμήματος τουλάχιστον του ιταλικού λαού.
Ζω μεταξύ Ιταλίας και Σλοβακίας, όπου το κυβερνητικό κόμμα, το Σμερ, που είναι της αριστεράς, στην Ιταλία θα κατατάσσονταν στην κοινωνική δεξιά: θα μπορούσαν τα αριστερά κόμματα να δημιουργήσουν ένα κόμμα όπως το Σμερ και στην Ιταλία ή θα ήταν δύσκολος ο δρόμος;
Θεωρώ πως η ανάμειξη δεξιάς και αριστεράς (εννοώ την πραγματική κι όχι αυτή του Ρέντσι και του Δημοκρατικού Κόμματος) είναι στρατηγικό λάθος. Ο πολιτικός εθνικισμός της δεξιάς δε λύνει τα λαϊκά προβλήματα. Τι διαφορά έχει αν σε εκμεταλλεύεται η “ξένη” Άμαζον ή ο “Ιταλός” Μαρκιόνε (εκλιπών πρώην CEO του ομίλου Fiat – Chrysler);
Μια κρίση για τους Σαλβίνι, Κόντε, Ντι Μάιο.
O πρώτος, αφού εγκατέλειψε την ασύντακτη αυτονομιστική του θεωρία, εναγκαλίστηκε το λαϊκίστικο δεξιό λόγο με αδιαμφισβήτητη επιτυχία και εμείς τον αντιπαλεύουμε με καθαρότητα. Ο πρωθυπουργός [Κόντε] και ο Ντι Μάιο ζουν τη μεγάλη αντίφαση να έχουν προτείνει θέματα σε κάποια από τα οποία μπορεί να συμφωνούμε, όπως σχετικά με την Ilva (σ.τ.Μ βιομηχανία ατσαλιού), ο Tap (σ.τ.Μ αγωγός στην Αδριατική που προκαλεί έντονες αντιδράσεις), o MUOS (σ.τ.Μ νατοϊκό σύστημα δορυφορικής παρακολούθησης που κατά καιρούς έχει προκαλέσει μεγάλες διαδηλώσεις στην Ιταλία), η μείωση των αμυντικών δαπανών, η άρνηση στις νέες γεωτρήσεις για πετρέλαιο κλπ, και τώρα ως κυβέρνηση να κάνουν ακριβώς τα αντίθετα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου