Μετά την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος, μέσα σε συνθήκες βίαιου αντικομμουνισμού, με την απαγόρευση δράσης σε διάφορα ΚΚ της Ευρώπης και του κόσμου, με την θεωρία των «δύο άκρων» να δεσπόζει μέσα στα Πανεπιστήμια, αλλά και με την σοσιαλδημοκρατία να παίζει πρωτοπόρο ρόλο
στη διαχείριση του αστικού κράτους και τη σπίλωση του κομμουνισμού, το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα καλείται να σηκώσει και πάλι ψηλά τη σημαία της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ιδιαίτερα σήμερα που ο ιμπεριαλισμός φαίνεται να ξανά θεριεύει θρέφοντας και πάλι τον φασισμό.
Παρόλα αυτά μπορούμε να πούμε πως κατά το πέρας αυτής της περιόδου το κομμουνιστικό κίνημα μετράει βήματα που ουκ ολίγη σημασία έχουν. Ας επισημάνουμε κάποια από αυτά:
• Αποχώρηση κομμάτων από το ΚΕΑ (Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς) και επαναχάραξη στρατηγικής
Μέσα στην τελευταία δεκαετία, μετά την ίδρυση του ΚΕΑ το 2004, τρία κόμματα πήραν την απόφαση να απομακρυνθούν από τον παραπάνω φορέα, καταδικάζοντας τη δράση του. Πρώτο στη σειρά στάθηκε το Κόμμα Εργατών Ουγγαρίας το 2009 (σήμερα Ουγγρικό Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα), το οποίο μάλιστα αποτέλεσε και ιδρυτικό μέλος του. Παραπέμπουμε σε απόσπασμα από τη σχετική απόφαση του κόμματος στις 25ης Απρίλη του ίδιου έτους:
«Το Ουγγρικό Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα είναι ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Το κόμμα μας είχε από την αρχή ορισμένες βασικές επιφυλάξεις σχετικά με τη γενική γραμμή του ΚΕΑ»…«Δεν ήμασταν σύμφωνοι με την εκτίμηση του ΚΕΑ για το παρελθόν των ευρωπαϊκών σοσιαλιστικών χωρών, συμπεριλαμβανομένης της Ουγγαρίας. Είμαστε πεισμένοι πως οι σοσιαλιστικές χώρες κατέκτησαν σπουδαία αποτελέσματα στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή τις δεκαετίες του σοσιαλισμού»…«Θέλουμε να εξαλείψουμε τον καπιταλισμό. Η Ευρωπαϊκή Αριστερά θέλει να τον βελτιώσει. Βασιζόμαστε στο Μαρξισμό – Λενινισμό, στη θεωρία και την πρακτική της πάλης των τάξεων, στις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού. Δυστυχώς, η Ευρωπαϊκή Αριστερά βασίζεται στο ρεφορμισμό. Η Ευρωπαϊκή Αριστερά παλεύει ενάντια στον καπιταλισμό μόνο στα λόγια, στην πράξη όμως συμβάλλει στην ενδυνάμωση του “δημοκρατικού” προφίλ της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του Ευρωκοινοβουλίου και του καπιταλιστικού συστήματος γενικά»…«Λάβαμε υπόψη και τη θέση των άλλων κομμουνιστικών κομμάτων. Συμφωνούμε ότι η Ευρωπαϊκή Αριστερά παίζει αρνητικό ρόλο στο διεθνές Αριστερό κίνημα. Θέλουμε να βοηθήσουμε τα άλλα κόμματα με την απόφασή μας να αποχωρήσουμε από το ΚΕΑ. Θέλουμε να γίνει για όλους ξεκάθαρο τι είδους κόμμα είναι το ΚΕΑ στην πραγματικότητα»…«Θεωρούμε πως ο ρεβιζιονισμός και ο οπορτουνισμός αποτελούν τώρα το μεγαλύτερο κίνδυνο που απειλεί το κομμουνιστικό κίνημα».
(Ολόκληρη η απόφαση ΕΔΩ)
Το κόμμα προηγουμένως διήλθε μέσα από μία εσωκομματική κρίση, ενώ το 2004 κατάφερε να συλλέξει πάνω από 300.000 υπογραφές για την πραγματοποίηση δημοψηφίσματος απέναντι στις ιδιωτικοποιήσεις των νοσοκομείων στη χώρα. (Σχετικό άρθρο ΕΔΩ)
Το επόμενο στη σειρά κόμμα που αποφάσισε να απομακρυνθεί από το ΚΕΑ είναι το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Πιο συγκεκριμένα το κόμμα απομακρύνθηκε το 2016 από τη θέση του «παρατηρητή» που είχε λάβει αρχικά το 2005. Σε σχετικό άρθρο αναφέρεται ότι λόγος απομάκρυνσης στάθηκε «η έγκριση του συστήματος της ΕΕ, το οποίο οι κομμουνιστές αγωνίζονται να ξεπεράσουν». Σε συνέντευξή του ο γραμματέας του κόμματος δήλωσε:
«Το ΚΕΑ αποδείχτηκε επίσης πως είχε μεγάλη ευθύνη στο παρελθόν για τις στρατιωτικές επεμβάσεις σε «χώρες που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα»…«Η ΕΕ υπήρξε πάντα, από την ίδρυσή της, μια ιμπεριαλιστική οντότητα. Σήμερα οι ηγέτιδες ιμπεριαλιστικές χώρες χρησιμοποιούν την ΕΕ στον ανταγωνισμό τους με τις ΗΠΑ. Ωστόσο αυτή η Ένωση διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη διατήρηση της ηγεμονίας τους στην Ευρώπη και στην εξασφάλιση της εκμετάλλευσης των χωρών της περιφέρειας».
(Άρθρο ΕΔΩ)
Δύο χρόνια αργότερα, τον Ιούνιο του 2018 έρχεται να προστεθεί το τρίτο στη σειρά κόμμα που εγκαταλείπει το ΚΕΑ. Αυτή τη φορά θα είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα Βελγίου, το οποίο επίσης υπήρξε ιδρυτικό μέλος του παραπάνω φορέα. Σε συνέδριο που έλαβε χώρα στις 30 του ίδιου μήνα, με απόφαση 83% υπέρ της εγκατάλειψης του μορφώματος, το κόμμα αναφέρει ανάμεσα στα άλλα για την:
«καταστατική εχθρότητα του ΚΕΑ σε σχέση με τον υπαρκτό σοσιαλισμό, την ώρα που η κατάρρευση του τελευταίου αποτελεί τη βάση της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και την καταστροφή ενός συσχετισμού δυνάμεων ευνοϊκού για τους εργάτες σε όλο τον κόσμο»…«την απαράδεκτη στάση του ΚΕΑ σε σχέση με το ΝΑΤΟ που αντίκειται στην απαίτησή μας για έξοδο από το ΝΑΤΟ και πριν τη διάλυσή του»…«το ΚΕΑ είναι για την πολιτική ό,τι είναι η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Συνδικάτων για το συνδικαλισμό, δηλαδή οργάνωση δημιουργημένη και υποταγμένη στην ΕΕ, που από την ίδρυσή της παραμένει μια καπιταλιστική οργάνωση που δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί εκ των έσω. Η «κοινωνική ευρώπη» που θα ήταν δήθεν το αποτέλεσμα προοδευτικών μεταρρυθμίσεων, είναι μια αυταπάτη για τους εργαζόμενους».
Ενώ επίσης αναφέρθηκε στη στάση του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα που: «συνέβαλε στη δυσφήμηση της ριζοσπαστικής αριστεράς, πλην των ΚΚ μη μελών του ΚΕΑ».
(Πηγή Ριζοσπάστης)
Εδώ να σημειώσουμε επίσης και μία άλλη εξέλιξη, στη Λ.Αμερική αυτή τη φορά. Ο λόγος για το Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού που με απόφασή του στις 1 Αυγούστου του 2015 ανακοίνωσε την αποχώρησή του από το «Φόρουμ του Σάο Πάολο», στο οποίο εντάχθηκε το 2001. Το κόμμα αναφέρει σε σχετική ανακοίνωσή του:
«Θεωρούσαμε ότι το Φόρουμ ήταν ένας χώρος συνάντησης και συντονισμού της πάλης αντιιμπεριαλιστικών, αντικαπιταλιστικών δυνάμεων, ωστόσο με το πέρασμα των χρόνων υπήρξαν γεγονότα που αποδεικνύουν ότι αυτό δεν ισχύει, και σήμερα με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε ότι αυτό έχει καθαρά σοσιαλδημοκρατικό ταξικό χαρακτήρα, που είναι σε αντίθεση με τα αιτήματα του διεθνούς εργατικού και λαϊκού κινήματος, γεγονός που κάνει την παρουσία μας ασύμβατη».
Σχετικά με τις κυβερνήσεις της ηπείρου σημειώνει:
«Αυτές οι “προοδευτικές” κυβερνήσεις χωρίς εξαιρέσεις ευνόησαν την κερδοφορία των μονοπωλίων, την άγρια εκμετάλλευση της γης προς όφελος των μονοπωλίων της εξόρυξης, της αγροτοβιομηχανίας, των κατασκευών, της στρατιωτικής βιομηχανίας. Ευνοούν την εξαγωγή κεφαλαίων, κλιμακώνοντας την εκμετάλλευση των εργατών και των λαών».
Ενώ σε επόμενο σημείο θα αναφερθεί στις σχέσεις του Φόρουμ με το ΚΕΑ:
«Αλλο στοιχείο που μας οδηγεί να πάρουμε την απόφαση αποχώρησης από το Φόρουμ είναι η αδελφοποίησή του με το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), φορέα του αντικομμουνισμού και της εξίσωσης της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ με το φασισμό, επιχείρημα που χρησιμοποιείται για να βγαίνουν στην παρανομία Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα. Το ΚΕΑ στηρίζει την ΕΕ, τη μοντέρνα φυλακή των λαών, όπου εφαρμόζεται απροκάλυπτα η δικτατορία του κεφαλαίου. Το Φόρουμ και το ΚΕΑ προωθούν τις εμπορικές συμφωνίες ανάμεσα στην ΕΕ και τη Λατινική Αμερική, που είναι αντίθετες με τα λαϊκά συμφέροντα. Το Φόρουμ για το ζήτημα της Ελλάδας στέκεται στο πλευρό του ΣΥΡΙΖΑ, κόμματος – μέλους του ΚΕΑ, που αποδεικνύεται ότι είναι πρωταγωνιστής στην εφαρμογή αντιλαϊκών μέτρων, τα οποία λίγο διαφέρουν από τις προτάσεις της τρόικας. Και από αυτό φαίνεται ότι ο δρόμος που προτείνει το Φόρουμ δεν είναι αυτός της ρήξης με τον καπιταλισμό αλλά της διατήρησής του».
(Πηγή Ριζοσπάστης)
• Σχετικά με άλλα ευρωπαϊκά κόμματα
-Ιταλία
Το 2009 ιδρύονται στην Ιταλία οι «Κομμουνιστές-Λαϊκή Αριστερά» από πρώην ομάδα κομμουνιστών-μελών του «Κόμματος των Ιταλών Κομμουνιστών», με το οποίο διαφώνησαν για την επιδίωξη σύμπλευσής του με τη σοσιαλδημοκρατία. Έτσι το 2014 θα γίνει το δεύτερο συνέδριο του κόμματος με γενικό γραμματέα το Μάρκο Ρίτσο, όπου θα μετονομαστεί σε «Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας», υπερασπιζόμενο την σοσιαλιστική οικοδόμηση του 20ου αιώνα, παίρνοντας θέση ενάντια στο ΝΑΤΟ, την ΕΕ και τη σοσιαλδημοκρατία.
Σε κοινή ανακοίνωση του κόμματος με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας τον Οκτώβριο του 2011 θα σημειώσει:
«Τα δυο κόμματα συμφωνούν στο γεγονός ότι οι λαοί έχουν συσσωρεύσει άσχημη πείρα από κεντροαριστερές και άλλες “αριστερές” κυβερνήσεις “δημοκρατικών συμμαχιών” με αστικές δυνάμεις, οι οποίες βοηθάνε τη σοσιαλδημοκρατία να επιβάλλει την αντεργατική αντιλαϊκή πολιτική της για τη στήριξη του κεφαλαίου. Τα κομμουνιστικά κόμματα όταν ο λαός είναι στην αντιπολίτευση θα πρέπει να αναπτύξουν αντίσταση χωρίς συμβιβασμούς, καθοδηγώντας την ταξική σύγκρουση, υπερασπίζοντας αποφασιστικά τα λαϊκά συμφέροντα. Επιβεβαιώνουν τη δέσμευσή τους ότι θα προωθήσουν την κοινή δράση, την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, την ανάπτυξη ενός πιο αποτελεσματικού συντονισμού του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, συμβάλλοντας στην ενίσχυση της πάλης ενάντια στον οπορτουνισμό και στο ρεφορμισμό. Επίσης, τα δύο κόμματα, βασισμένα στο μαρξισμό λενινισμό, θα προωθήσουν τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στις χώρες τους».
(Πηγή Ριζοσπάστης)
Ενώ σε συνέντευξή του πριν λίγους μήνες ο Μάρκο Ρίτσο θα αναφέρει:
«Η δική μας ανάλυση, πάνω στην οποία βασισθήκαμε ιδρύοντας ένα νέο Κομμουνιστικό Κόμμα, που ήδη οργάνωσε δύο συνέδρια, το 2014 και το 2017, μας οδήγησε στην ανάγκη να μελετήσουμε και να αξιολογήσουμε επακριβώς όλη την ιστορία του PCI: θα έπρεπε να καταλάβουμε πώς από τον Αντόνιο Γκράμσι βρεθήκαμε στην τωρινή κατάσταση του Ματέο Ρέντσι. Στο πλαίσιο της ανάλυσης τούτης έχουμε εντοπίσει ως βαθύτερες αιτίες την θεσμική υπέρβαση του κόμματος, την εγκατάλειψη του δόγματος του Μαρξισμού-Λενινισμού, τη στροφή προς τον Ευρωκομμουνισμό, ως μερικά από τα στρατηγικά λάθη που οδήγησαν στην ήττα».
(Πηγή ΕΔΩ)
-Ισπανία
Το 2016 στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος Λαών της Ισπανίας, διαφωνώντας με τη στρατηγική του κόμματος αποφασίζουν σε συνέδριο να θέσουν τις νέες βάσεις για την «στροφή στην εργατική τάξη». Σε νέο έκτακτο συνέδριο το 2017 διευκρινίστηκαν οι στόχοι του νέου πλέον κόμματος που διατηρεί το όνομα ΚΚΛΙ με γενικό γραμματέα τον Αστόρ Γκαρσία. Σε συνέντευξη που έδωσε το 2017 και το 2018 σημειώνει ανάμεσα στα άλλα:
«Για πρώτη φορά, σίγουρα μετά την ήττα στον εθνικοεπαναστατικό πόλεμο του 1936 – 1939, το Κομμουνιστικό Κόμμα στην Ισπανία βάζει το στόχο για την επεξεργασία μιας στρατηγικής που θα στηρίζεται στην επιστημονική ανάλυση της ταξικής διαστρωμάτωσης, στο βαθμό ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας, στη θέση στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Αυτή είναι βασική πρόοδος της τελευταίας περιόδου, η εργατική τάξη ξυπνάει από τον παρατεταμένο λήθαργο της ηγεμονίας του ευρωκομμουνισμού και της σοσιαλδημοκρατίας. Χωρίς αμφιβολία υπάρχουν σημαντικά εμπόδια αλλά η εργατική τάξη θα βρει τους δρόμους για το ξεπέρασμά τους».
«Η «στροφή στην εργατική τάξη» υλοποιείται σε τρία πεδία: Τον ιδεολογικό τομέα (προς την ιδεολογική ανεξαρτησία της τάξης), το πολιτικό πεδίο (για να αποκαλύψει τον ταξικό χαρακτήρα των κυβερνητικών προτάσεων και των προτάσεων άλλων πολιτικών δυνάμεων) και τον οργανωτικό τομέα, έτσι ώστε το κόμμα να είναι πραγματικά παρόν στους χώρους δουλειάς και στους κύριους παραγωγικούς τομείς»…«Η στροφή στην εργατική τάξη αποδίδει. Οι περιπτώσεις των πρόσφατων αγώνων στις επιχειρήσεις «Transcom», «Vestas» και «Amazon» αποτελούν μια καλή απόδειξη γι’ αυτό. Σήμερα μπορούμε να πούμε με υπερηφάνεια ότι έχουμε Κομματικές Οργανώσεις Βάσης που προσανατολίζονται αποκλειστικά σε επιχειρήσεις και τομείς στρατηγικού χαρακτήρα και ότι έχουμε ήδη οργανωμένη παρουσία στις επιχειρήσεις μεταφορών, επικοινωνιών, Ενέργειας και Εκπαίδευσης».
(Περισσότερα από τις συνεντεύξεις ΕΔΩ)
-Τουρκία
Στις 17 Ιουλίου του 2014, μετά τη διάσπαση Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας, ιδρύεται το Κομμουνιστικό Κόμμα (Τουρκία) ως συνέχεια του ΚΚΤ. Με γενικό γραμματέα τον Κεμάλ Οκουγιάν, το 2017 θα προχωρήσει σε νέο συνέδριο, όπου θα υπογραμμιστεί η αξία του ΚΚ, η βασική επιδίωξη ανατροπής του καπιταλισμού και ο στρατηγικός στόχος του σοσιαλισμού. Παράλληλα θα αποφασισθεί η επανάκτηση του ονόματος της Κομμουνιστικής Νεολαίας Τουρκίας, ως νεολαίας του κόμματος. Τον επόμενο χρόνο σε κοινή ανακοίνωσή του με το ΚΚΕ θα υποστηρίξει:
«Το ΚΚΕ και το ΚΚΤ παλεύουν για τα εργατικά, λαϊκά συμφέροντα, στηρίζονται στον προλεταριακό διεθνισμό, στη διεθνιστική αλληλεγγύη και με αυτές τις αρχές αντιμετωπίζουν τις σύνθετες εξελίξεις στην περιοχή μας»…
«Η πείρα έχει αποδείξει ότι η συμμετοχή των δύο χωρών στο ΝΑΤΟ και η επέκταση αυτού του ιμπεριαλιστικού στρατιωτικού κέντρου στην περιοχή στρέφονται κατά των λαών και της ειρήνης. Και τα δύο ΚΚ θα συνεχίσουν την πάλη τους για την αποδέσμευση των χωρών μας από το ΝΑΤΟ. Η ΕΕ είναι διακρατική ένωση του κεφαλαίου και γίνεται συνεχώς πιο επικίνδυνη για τα λαϊκά συμφέροντα. Τα κόμματά μας τάσσονται κατά της ένταξης νέων χωρών, όπως της Τουρκίας στην ΕΕ, και υποστηρίζουν το δικαίωμα του κάθε λαού να αγωνίζεται για την αποδέσμευση από αυτήν την ιμπεριαλιστική ένωση, στόχο για τον οποίο παλεύει διαχρονικά, με συνέπεια, το ΚΚΕ»…
«Οι λαοί της Τουρκίας και της Ελλάδας δεν έχουν να μοιράσουν τίποτα μεταξύ τους. Εχουν συμφέρον να διεκδικήσουν να ζούνε ειρηνικά και να παλεύουν για το δικό τους μέλλον, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο»…
«Να ενισχύσουμε τις προσπάθειες για την ταξική ενότητα της εργατικής τάξης, την κοινωνική συμμαχία με τα καταπιεζόμενα από τα μονοπώλια λαϊκά στρώματα, να αναπτυχθεί η ταξική πάλη, η πάλη για την εργατική εξουσία, για το σοσιαλισμό, που στις μέρες μας είναι πιο επίκαιρος κι αναγκαίος».
(Ολόκληρη η ανακοίνωση ΕΔΩ)
Χωρίς να αποτελεί μοναδικό κριτήριο, αλλά βασικό, θα προσθέταμε σε αυτή τη σειρά και το Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Βρετανίας, το οποίο ήδη εδώ και χρόνια έχει επεξεργαστεί τη στάση του απέναντι στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού τον 20ο αιώνα και διακρίνει τη θετική πείρα όπως και την κατάλυση των σοσιαλιστικών σχέσεων μετά τη δεξιά στροφή που συντελέστηκε στα μέσα του αιώνα. Σε χαιρετιστήριο μήνυμά του προς το 20ο συνέδριο του ΚΚΕ ο γενικός γραμματέας του κόμματος Άντι Μπρουκς αναφέρει:
«Το ΚΚΕ με συνέπεια δουλεύει για να ανασυγκροτηθεί το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα μετά το αντεπαναστατικό κύμα που ανέτρεψε τη Σοβιετική Ένωση και τις Λαϊκές Δημοκρατίες στην Ανατολική Ευρώπη. Η αγωνιστική στάση του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος είναι έμπνευση για τους κομμουνιστές και άλλους που παλεύουν στην Ευρώπη ενάντια στη ΕΕ και σήμερα το ΚΚΕ είναι στην πρώτη γραμμή της αντεπίθεσης ενάντια στο καθεστώς λιτότητας που ο γαλλο-γερμανικός ιμπεριαλισμός έχει επιβάλει σε όλη τη ΕΕ. Αν και δεν μπορούμε να είμαστε παρόντες σε αυτό το ορόσημο στην ιστορία του κόμματός σας, στεκόμαστε μαζί σας, υποστηρίζοντας την κοινή μας ιδεολογία του Μαρξισμού – Λενινισμού και τις αθάνατες ιδέες των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν και Στάλιν. Αναμένουμε να μελετήσουμε τα συμπεράσματα αυτού του Συνεδρίου που σίγουρα θα χαράξει το δρόμο της εργατικής τάξης της Ελλάδας προς την απελευθέρωση και το σοσιαλισμό».
(Το χαιρετιστήριο μήνημα του ΝΚΚΒ ΕΔΩ)
• Ίδρυση της «Πρωτοβουλίας» και της «Διεθνούς Συνάντησης»
Τέλος, σημαντικό βήμα για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα αποτελεί η ίδρυση της «Πρωτοβουλίας Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων» τον Οκτώβριο του 2013, στην οποία συμμετέχουν 29 κόμματα από όλη την Ευρώπη. Ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, το οποίο διοργάνωσε επίσης πρόσφατα την 20η Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων στην Αθήνα, όπου πήραν μέρος 91 κόμματα από 73 χώρες. Η Συνάντηση ξεκίνησε το 1998 με πρωτοβουλία του ΚΚΕ και καθιερώθηκε σταδιακά, βρίσκοντας μεγάλη ανταπόκριση από πολλά ΚΚ. Για τη Συνάντηση αναφέρει το ΚΚΕ σε σχετική του ανακοίνωση:
«στη βάση των κοινών δράσεων που συμφωνούνται στις Διεθνείς Συναντήσεις, τα ΚΚ αναπτύσσουν κοινές πρωτοβουλίες ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, στον αντικομμουνισμό, για την ενίσχυση της αλληλεγγύης στους εργατικούς – λαϊκούς αγώνες, των διεθνών αντιιμπεριαλιστικών οργανώσεων. Στις Διεθνείς Συναντήσεις βεβαίως υπάρχουν και σοβαρές ιδεολογικοπολιτικές διαφορές, μεταξύ των ΚΚ που εξακολουθούν να στηρίζονται στο μαρξισμό – λενινισμό και εκείνων των κομμάτων που έχουν απολέσει τα κομμουνιστικά χαρακτηριστικά και διατηρούν απλώς το όνομα, παίζοντας δραστήριο ρόλο σε σχεδιασμούς του οπορτουνισμού και της σοσιαλδημοκρατίας, όπως το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Το ΚΚΕ αναδεικνύει διαρκώς σ’ αυτές τις Διεθνείς Συναντήσεις πως η πάλη για την ανασυγκρότηση του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος αποτελεί καθοριστικής σημασίας καθήκον, που σχετίζεται με την ουσιαστική συζήτηση και το ξεκαθάρισμα σοβαρών προβλημάτων στρατηγικής και τακτικής του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος».
(Πηγή 902.gr)
Επίλογος: Γνωρίζοντας πως ένας τέτοιος δρόμος δεν είναι στρωμμένος με ροδοπέταλα, όντας αντιμέτωπο τόσο με εσωτερικά αντικειμενικά ζητήματα, όσο και με τις εξωτερικές επιθέσεις της αστικής άρχουσας τάξης, μπορούμε να πούμε ότι το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα βρίσκεται σε τροχιά ανασυγκρότησης και μετράει βήματα κόντρα στον οπορτουνισμό, εξάγοντας συμπεράσματα, μελετώντας το σοσιαλιστικό παρελθόν στηριγμένο στην επαναστατική θεωρία του μαρξισμού-λενινισμού. Ξανά κρατάει ψηλά τη σημαία της ταξικής πάλης, της εργατο-αγροτικής συμμαχίας και της νεολαίας της, του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Και ένα είναι σίγουρο: την κρίσιμη στιγμή οι κομμουνιστές όλου του κόσμου ενωμένοι και αδελφωμένοι θα βρίσκονται στη θέση που ορίζει το επαναστατικό καθήκον: δίπλα στο λαό, ετοιμοπόλεμοι.
ΥΓ: Αυτή την περίοδο μία σειρά εργατικών κινητοποιήσεων συντελούνται σε διάφορες χώρες, όπως στη Γερμανία (αεροδρόμια), τη Σουηδία (λιμενεργάτες), τις ΗΠΑ (εκπαιδευτικοί) με ιδιαίτερη δυναμική αυτή της Ινδίας, όπου πραγματοποιήθηκε απεργία με τη συμμετοχή 200 εκατομμυρίων εργαζομένων, η μεγαλύτερη στην παγκόσμια ιστορία. Επίσης πριν λίγο καιρό εγκαινιάστηκε το μεγαλύτερο άγαλμα του Λένιν στη χώρα.
(Για την απεργία ΕΔΩ)
(Για το άγαλμα ΕΔΩ)
Γιώργος Βαξεβάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου