Ιδού οι «προοδευτικοί» σύμμαχοι του ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρώπη!

INTIME NEWS

Ο Αλ. Τσίπρας με την πρόεδρο του SPD, Αντρεα Νάλες, στο Βερολίνο τον περασμένο Νοέμβρη

Την περασμένη βδομάδα ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, απηύθυνε κάλεσμα «για τη δημιουργία ενός ευρύτατου μετώπου σε όλες τις προοδευτικές δυνάμεις, προκειμένου να αποτραπεί ενόψει των κρίσιμων ευρωεκλογών η επέλαση στην Ευρώπη της ακροδεξιάς, με ό,τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό, αλλά και να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά οι κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες πολιτικές».
Με αυτό το «δόλωμα» ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να «ψαρέψει» στήριξη, ανοχή, ψήφο από τα λαϊκά στρώματα, που υποφέρουν από την αντιλαϊκή πολιτική, είτε εφαρμόζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ είτε από άλλα κόμματα του κεφαλαίου. Πόσο ψεύτικο είναι το νεόπλαστο δίλημμα «πρόοδος ή συντήρηση» - που προβάλλεται σε όλες τις χώρες της ΕΕ - φαίνεται και από το ότι η «αγκαλιά» του ΣΥΡΙΖΑ «χωράει» από ακροδεξιούς - εθνικιστές ΑΝΕΛ (μέχρι πρόσφατα και τον ίδιο τον Π. Καμμένο) και πρώην στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, μέχρι διάφορα απολειφάδια της σοσιαλδημοκρατίας. Και φυσικά η αγκαλιά του «προοδευτικού» ΣΥΡΙΖΑ είναι διάπλατα ανοιχτή για τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ. Κοινός τόπος όλων αυτών είναι η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων, η φθηνή εργατική δύναμη, η ένταση της εκμετάλλευσης, η προώθηση των ιμπεριαλιστικών ΝΑΤΟικών σχεδιασμών στην περιοχή μας.
Αλλά και οι «σύμμαχοι» του ΣΥΡΙΖΑ στην υπόλοιπη Ευρώπη, διάφορες σοσιαλδημοκρατικές ή «αριστερές» δυνάμεις που παρουσιάζονταν ως «προοδευτικές» και ως «ανάχωμα» στο νεοφιλελευθερισμό και την ακροδεξιά, αποκαλύπτουν το εύρος της κοροϊδίας απέναντι στον ελληνικό και τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς.
Στην Ισπανία, μπροστά στο ενδεχόμενο να μην προκύψουν μετεκλογικά τα «κουκιά» για μια συγκυβέρνηση Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSOE) και «Unidos Podemos», η πρόεδρος του PSOE απηύθυνε πρόσκληση συνεργασίας στον ηγέτη του «νεοφιλελεύθερου» κόμματος «Πολίτες», το οποίο στις πρόσφατες εκλογές στην Ανδαλουσία συνεργάστηκε με το ακροδεξιό Vox! Μάλιστα, η πρόταση έγινε στο όνομα του να αποτραπεί η άνοδος της ακροδεξιάς, δηλαδή μια «συντηρητική» κυβέρνηση στην Ισπανία με τη συμμετοχή των «Πολιτών», του Λαϊκού Κόμματος και του Vox! Αυτοί είναι, λοιπόν, οι «πολιτικοί φίλοι» του ΣΥΡΙΖΑ, τέτοια «προοδευτικά μέτωπα» στήνονται στην Ευρώπη...

Η διαβόητη γερμανική σοσιαλδημοκρατία

Τα τελευταία σφιχταγκαλιάσματα του ΣΥΡΙΖΑ με το διαβόητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας (SPD) αποτελούν το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα του βαθιά αντιλαϊκού περιεχομένου αυτών των ψευτο-προοδευτικών συμμαχιών και μετώπων. Πρόκειται για το κόμμα που για δεκαετίες έχει πρωταγωνιστήσει σε όλες τις πολιτικές υπέρ του κεφαλαίου και έχει αφοπλίσει το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Εχει ταυτιστεί με τα πιο σκληρά αντεργατικά - αντιασφαλιστικά μέτρα της «Ατζέντας 2010» του σοσιαλδημοκράτη καγκελάριου Γκέρχαρντ Σρέντερ, με μαζικές περικοπές σε προνοιακές και κοινωνικές παροχές (Χαρτζ 4), με τη ραγδαία αύξηση των ελαστικών μορφών απασχόλησης και των mini jobs, με τη φτωχοποίηση μεγάλων τμημάτων του γερμανικού λαού. Αλλωστε, πρόκειται για το κόμμα που συγκυβερνά με τους Χριστιανοδημοκράτες/Χριστιανοκοινωνιστές (CDU/CSU) για τρίτη εκλογική θητεία στο «μεγάλο συνασπισμό» και εκατομμύρια εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι, του γυρίζουν την πλάτη.
Τώρα, οι σοσιαλδημοκράτες υπουργοί της κυβέρνησης Μέρκελ, με φόντο την κατρακύλα των εκλογικών και δημοσκοπικών ποσοστών, επιδιώκουν τάχα μια «ανανέωση» της φυσιογνωμίας του SPD ώστε να εγκλωβίζει τους εργαζόμενους και στο μέλλον. Τα μέτρα που προτείνονται είναι ουσιαστικά οι αναγκαίες προσαρμογές της γερμανικής και ευρωπαϊκής πολιτικής στην εποχή της ψηφιοποίησης και του πιο έντονου ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, στην κορυφή του οποίου κονταροχτυπιέται για να παραμείνει η Γερμανία.
Για παράδειγμα, στο πλαίσιο της ψηφιοποίησης της παραγωγής και άλλων τεχνολογικών εξελίξεων, προβάλλονται ως «δικαίωμα» η πιο «ευέλικτη» εργασία, η εργασία από το σπίτι (Homeoffice), ο ατομικός υπολογισμός χρόνου εργασίας, ο «αυτοπροσδιορισμός των νέων μοντέλων εργασίας», ένας «νέος συμβιβασμός ευελιξίας που εξισορροπεί (τάχα) τις ανάγκες των εργοδοτών και των εργαζομένων». Πρακτικά, ο εργαζόμενος θα είναι διαρκώς 24 ώρες το 24ωρο στη διάθεση της επιχείρησης. Επίσης, οι νέες εργασιακές σχέσεις θα έχουν σημαντικό αρνητικό αντίκτυπο και στο ασφαλιστικό - συνταξιοδοτικό σύστημα. Ηδη συζητιέται η αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα 70 χρόνια.
Για να υπάρχει υγιής ανταγωνισμός μεταξύ των μονοπωλίων στις χώρες της ΕΕ προτείνεται ο ελάχιστος μισθός ενός εργαζόμενου με πλήρη απασχόληση να μην πέφτει κάτω από το 60% του μέσου μισθού της χώρας (έτσι ορίζεται και το όριο της φτώχειας). Δηλαδή, ο κατώτατος μισθός θα κινείται (εξ ορισμού) στα όρια της φτώχειας και η πραγματική του αξία θα μειώνεται με δεδομένο ότι οι μισθοί στις χώρες της ΕΕ συμπιέζονται ή αυξάνουν στα όρια του πληθωρισμού. Ενδεικτικά, και στην ισχυρή Γερμανία το ποσοστό των χαμηλόμισθων εργαζομένων διαρκώς μεγαλώνει, συμπαρασύροντας προς τα κάτω και τον μέσο μισθό. Σε ακόμη χειρότερη θέση θα είναι οι εκατομμύρια εργαζόμενοι με μερική απασχόληση.
Με όλα τα παραπάνω γίνεται αντιληπτό ότι η απόφαση για αύξηση του κατώτατου ωρομισθίου στα 12 ευρώ, σε ένα τέτοιο αντεργατικό περιβάλλον - αν υποθέσουμε ότι όντως θα εφαρμοστεί τελικά σε βάθος χρόνου - δεν πρόκειται να προσφέρει ενίσχυση των δικαιωμάτων για μια μεγάλη κατηγορία εργαζομένων. Σε κάθε περίπτωση, από το κατώτατο ωρομίσθιο στη Γερμανία αποκλείονται μεγάλα τμήματα των εργαζομένων (π.χ. mini jobs). Επιπλέον, με την εκτεταμένη μερική απασχόληση, την προσαρμογή του ωραρίου εργασίας στις ανάγκες της επιχείρησης θα μειώνεται το κόστος εργασίας ακόμη και με μια αύξηση του ωρομισθίου. Καθόλου τυχαία, λοιπόν, (και) το SPD δεν κάνει λόγο για θέσπιση κατώτατου μισθού στη χώρα, αλλά για κατώτατο ωρομίσθιο.
Τέλος, στο πρόγραμμα του SPD για τις ευρωεκλογές γίνεται εκτεταμένη αναφορά στο ρόλο που πρέπει να παίξει η ΕΕ ως «παγκόσμιος παίκτης» σε περίοδο ιμπεριαλιστικών ανακατατάξεων, με τη δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού, καθιέρωση ενός Ευρωπαίου υπουργού Εξωτερικών, συντονισμό και εκσυγχρονισμό των ευρωπαϊκών Ενόπλων Δυνάμεων για την προώθηση των συμφερόντων των μονοπωλίων σε διάφορες γωνιές του κόσμου, όπως στην Αφρική.
Στη Γαλλία επίσης του Μακρόν προχωρά η επίθεση στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα με περικοπές των επιδομάτων ανεργίας και διευκολύνσεις στο κεφάλαιο που έχει θησαυρίσει από τη μερική απασχόληση και τα συμβόλαια μιας μέρας έως ενός μήνα. Ο Μακρόν είχε χαρακτηριστεί από τον ΣΥΡΙΖΑ όταν ανέλαβε την Προεδρία «νέος άνεμος στην Ευρώπη» (πριν τον ...άνεμο έφερναν ο Ολάντ και ο Ρέντσι στην Ιταλία), ενώ τώρα ο Γάλλος «μεταρρυθμιστής» προβάλλεται ως «αντίπαλο δέος» στον εθνικιστή Σαλβίνι.
Αυτές οι απόπειρες να εγκλωβιστεί και πάλι ο λαός σε ψευτοδίπολα πρέπει να τσακιστούν στην κάλπη και τους αγώνες.

Ε. Μ.