Όσο παραμένει στην επικαιρότητα το θέμα της καταδίκης του Νίκου
Γεωργιάδη για την εμπλοκή του σε ασέλγεια κατά ανηλίκου που είχε πέσει
θύμα παιδικής πορνείας, τόσο αυξάνεται η άγαρμπη προσπάθεια υπεράσπισής
του από διάφορα φιλελέ δεξαμενές άριστης σκέψης, που επιχειρούν να μας
πείσουν πως στην πραγματικότητα δεν έγινε και κάτι τραγικό. Κι ίσως
τελικά να έχουν δίκιο. Το πιο τραγικό από όλα δεν είναι η πράξη αυτή
καθαυτή του Γεωργιάδη, αλλά οι γλοιώδεις υπερασπιστές του, που
προσπαθούν να τον βγάλουν λάδι.
Στον “αγώνα” ρίχτηκε και η “έγκριτη Καθημερινή”, με τον αρθρογράφο Τάκη Θεοδωρόπουλο, που μας είχε απασχολήσει πρόσφατα με την αναπαραγωγή του χυδαίου ψέματος για το ανύπαρκτο στίχο-ποίημα του Ρίτσου για τα τανκς που χόρευαν στην Πράγα. Λέει λοιπόν μεταξύ άλλων, στην κατακλείδα του κειμένου του, ο “έγκριτος αρθρογράφος”.
Αν οι δεξιοί είχαν ταλέντο, μπορεί να συνέθεταν κάποιον στίχο-ύμνο
και να έκαναν ήρωα το Γεωργιάδη, παρουσιάζοντάς τον ως πολιτικό
κρατούμενο. Εξάλλου η (ημι)επίσημη γραμμή της ΝΔ είναι πως πρόκειται για
συνωμοσία με στόχο τον Κυριάκο, δεξί χέρι του οποίου αποτελούσε μέχρι
το ξέσπασμα του σκανδάλου ο “ερωτοχτυπημένος” πρώην βουλευτής. Τώρα όμως
βολεύονται με τις “αρετές” που έχουν και με το ταλέντο του πολιτικού
γυμνοσάλιαγκα, που προσπαθεί να καλύψει τα ίχνη του.
Για κάποιο λόγο, ο φιλελέ εσμός ξεχνάει βολικά πως όλο αυτό δεν αναφέρεται στην αυθόρμητη ερωτική επιλογή ενός εφήβου, αλλά σε ένα διεθνές κύκλωμα τράφικινγκ. Εκτός κι αν αυτό το τελευταίο θεωρείται επαγγελματική επιλογή και συμπεριληφθεί μελλοντικά στο μάθημα του επαγγελματικού προσανατολισμού. Απορεί δηλαδή κανείς πώς δεν επανέλαβαν και τη γνωστή κινηματογραφική ατάκα πως “οι άνθρωποι δε συγχωρούν όσους από έρωτα εκπέσανε”.
Κάπου μέσα στο πλυντήριο της εκπόρνευσης ανηλίκων, ο Θεοδωρόπουλος ρίχνει και μπόλικο λογοτεχνικό μαλακτικό με Πλάτωνα, υπονοώντας ίσως πως ο Γεωργιάδης είναι κάτι σαν Αθηναίος ευπατρίδης του χρυσού αιώνος του Περικλέους, αλλά και Χένρι Μίλερ, ο οποίος έβγαινε λέει φωτογραφίες με έφηβες που φορούσαν μπικίνι, οπότε όπου να ‘ναι θα αναμείνουμε το Γεωργιάδη να γράψει κάποιο κλασικό ερωτικό αριστούργημα αλά “Τροπικός του καρκίνου”. Μόνο με τον Παζολίνι δεν τον συνέκρινε, αφενός επειδή εκείνος ήταν άθεος κομμουνιστή κι αφετέρου γιατί το θεώρησε γρουσουζιά. Εν πάσει περιπτώσει, λευκός άνδρας Ευρωπαίος από αυτούς που τόσο θαυμάζει ο αρθογράφος είναι ο Γεωργιάδης, κι αν παραστράτησε δε θα τον καταδικάσουμε, τι είμαστε, τίποτα σταλινικοί και Μαδούροι;
Κι αν είναι να πουλάνε τρέλα, το επόμενο βήμα θα είναι να πουν ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για παιδική αθωότητα σε έναν τέτοιο σάπιο κόσμο, όπου ο καθένας χάνει κάθε τεκμήριο (αθωότητας) με το που βγαίνει από το αυγό του. Φοβόμαστε όμως ότι έτσι τους δίνουμε απλώς ιδέες για το μέλλον…
Στον “αγώνα” ρίχτηκε και η “έγκριτη Καθημερινή”, με τον αρθρογράφο Τάκη Θεοδωρόπουλο, που μας είχε απασχολήσει πρόσφατα με την αναπαραγωγή του χυδαίου ψέματος για το ανύπαρκτο στίχο-ποίημα του Ρίτσου για τα τανκς που χόρευαν στην Πράγα. Λέει λοιπόν μεταξύ άλλων, στην κατακλείδα του κειμένου του, ο “έγκριτος αρθρογράφος”.
Στοιχειώδες, κ. Γεωργιάδη. Βλέπεις ένα πρόσωπο που σε διεγείρει. Ρωτάς τι ζώδιο είναι και αμέσως μετά ζητάς ταυτότητα ή τουλάχιστον μια υπεύθυνη δήλωση όπου να εμφανίζεται ευκρινώς και ολογράφως η χρονολογία γεννήσεως, έτοιμη για το ΚΕΠ. Ετσι γίνονται τα πράγματα. Αλλιώς πώς θα πάει μπροστά η Ελλάδα;
Για κάποιο λόγο, ο φιλελέ εσμός ξεχνάει βολικά πως όλο αυτό δεν αναφέρεται στην αυθόρμητη ερωτική επιλογή ενός εφήβου, αλλά σε ένα διεθνές κύκλωμα τράφικινγκ. Εκτός κι αν αυτό το τελευταίο θεωρείται επαγγελματική επιλογή και συμπεριληφθεί μελλοντικά στο μάθημα του επαγγελματικού προσανατολισμού. Απορεί δηλαδή κανείς πώς δεν επανέλαβαν και τη γνωστή κινηματογραφική ατάκα πως “οι άνθρωποι δε συγχωρούν όσους από έρωτα εκπέσανε”.
Κάπου μέσα στο πλυντήριο της εκπόρνευσης ανηλίκων, ο Θεοδωρόπουλος ρίχνει και μπόλικο λογοτεχνικό μαλακτικό με Πλάτωνα, υπονοώντας ίσως πως ο Γεωργιάδης είναι κάτι σαν Αθηναίος ευπατρίδης του χρυσού αιώνος του Περικλέους, αλλά και Χένρι Μίλερ, ο οποίος έβγαινε λέει φωτογραφίες με έφηβες που φορούσαν μπικίνι, οπότε όπου να ‘ναι θα αναμείνουμε το Γεωργιάδη να γράψει κάποιο κλασικό ερωτικό αριστούργημα αλά “Τροπικός του καρκίνου”. Μόνο με τον Παζολίνι δεν τον συνέκρινε, αφενός επειδή εκείνος ήταν άθεος κομμουνιστή κι αφετέρου γιατί το θεώρησε γρουσουζιά. Εν πάσει περιπτώσει, λευκός άνδρας Ευρωπαίος από αυτούς που τόσο θαυμάζει ο αρθογράφος είναι ο Γεωργιάδης, κι αν παραστράτησε δε θα τον καταδικάσουμε, τι είμαστε, τίποτα σταλινικοί και Μαδούροι;
Κι αν είναι να πουλάνε τρέλα, το επόμενο βήμα θα είναι να πουν ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για παιδική αθωότητα σε έναν τέτοιο σάπιο κόσμο, όπου ο καθένας χάνει κάθε τεκμήριο (αθωότητας) με το που βγαίνει από το αυγό του. Φοβόμαστε όμως ότι έτσι τους δίνουμε απλώς ιδέες για το μέλλον…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου