«Όλα τα παιδιά να έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση!»

Από iraklis3

«Άρθρο 28
1. Τα Συμβαλλόμενα Κράτη αναγνωρίζουν το δικαίωμα του παιδιού στην εκπαίδευση και, ιδιαίτερα, για να επιτευχθεί η άσκηση του δικαιώματος αυτού προοδευτικά και στη βάση της ισότητας των ευκαιριών: α) Καθιστούν τη στοιχειώδη εκπαίδευση υποχρεωτική και δωρεάν για όλους.»

Το απόσπασμα αυτό από την Παγκόσμια Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Παιδιού, όπως ψηφίστηκε από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών το 1989 και έγινε νόμος του Ελληνικού κράτους το 1990, άνοιγε το ψήφισμα της Γ.Σ. του Συλλόγου Γονέων του 27ου Δημοτικού Σχολείου Ιωαννίνων το 2016. Τότε, η εκπαίδευση των παιδιών που χαρακτηρίζονται «πρόσφυγες» στη χώρα μας μόλις ξεκινούσε.
Κι ενώ η πολιτεία είναι αυτή που θα έπρεπε να εξασφαλίζει σε όλα τα παιδιά την εγγραφή και φοίτησή τους στο σχολείο, σεβόμενη τον νόμο του κράτους και τη Διεθνή Σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού, είναι τελικά εκείνη που τους τη στερεί με τον πιο βίαιο τρόπο.
Τρία χρόνια μετά, γινόμαστε μάρτυρες σκηνών με πάνοπλους αστυνομικούς να οδηγούν γυναίκες με βρέφη στην αγκαλιά αλλά και ολόκληρες οικογένειες προσφύγων σε κλούβες που θα τις μεταφέρουν από το κέντρο της Αθήνας προς άγνωστη κατεύθυνση. Βλέπουμε μαθητές που είχαν γίνει μέλη της σχολικής κοινότητας της περιοχής όπου διέμεναν να εκτοπίζονται για ακόμη μια φορά, χωρίς να το επιλέξουν και χωρίς να ξέρουν πόσες φορές ακόμα θα χρειαστεί να το υποστούν αυτό.
Έχουμε υποχρέωση ως κοινωνία να μεριμνούμε ώστε όλα τα παιδιά να έχουν πρόσβαση στη γνώση και τη μόρφωση. Να έχουν ένα σταθερό και ασφαλές περιβάλλον που θα τα βοηθήσει να κοινωνικοποιηθούν και να ενταχθούν με όσο το δυνατόν καλύτερους όρους στην κοινωνία μας.
Η μόρφωση και η αλληλεγγύη είναι τα βασικά μέσα που θα οδηγήσουν τους λαούς σε μια ειρηνική και ανθρώπινη συμβίωση.
Το ΔΣ του Συλλόγου Γονέων 27ου Δημοτικού Σχολείου Ιωαννίνων

Νίκη των εργαζομένων στα Market In – «Τα βάλαμε “με θεούς και δαίμονες” και δικαιωθήκαμε για ακόμη μια φορά»

 

30-09-2019

Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος! Η πίεση κι η επιμονή των εργαζόμενων μέσα από το ταξικό σωματείο τους έδωσε αποτελέσματα, αφού με νέα απόφαση δικαστηρίου, πρέπει από αύριο να επιστρέψουν στη δουλειά, στην αλυσίδα Market In, και να πληρωθούν όλα τα δεδουλeυμένα τους.

Κατιούσα

 

Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος! Συνεχίζεται ο αγώνας ο 11 εργαζόμενων της Market In, που εδώ και δυο χρόνια έγινε γνωστός στα Γιάννενα και πανελλαδικά (Δείτε εδώ όλες τις σχετικές αναρτήσεις της Κατιούσα). Η πίεση κι η επιμονή των εργαζόμενων μέσα από το ταξικό σωματείο τους έδωσε αποτελέσματα, αφού με νέα απόφαση δικαστηρίου, πρέπει από αύριο να επιστρέψουν στη δουλειά, στην αλυσίδα Market In, και να πληρωθούν όλα τα δεδουλeυμένα τους.

Οι εργαζόμενοι  της Market In αντιμετώπισαν την εχθρότητα του κράτους και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που δεν δίστασε να στείλει ΜΑΤ, να κάνει συλλήψεις και μηνύσεις, αλλά και την πρωτόγνωρης αγριότητας επίθεση από τραμπούκους, μπράβους της νύχτας που επιστράτευσε η εργοδοσία για να σπάσουν τον αγώνα τους.


«Ακόμη και τα αστικά δικαστήρια αναγνωρίζουν στους 11 εργαζόμενους ότι είναι εργαζόμενοι της “Market In”, πρέπει να γυρίσουν στη δουλειά και να πληρωθούν για τα προηγούμενα χρόνια», σημειώνει το Σωματείο Εμποροϋπαλλήλων και Λοιπών Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ν. Ιωαννίνων, τονίζοντας ότι «Την απόφαση στα Market In την επιβάλαμε όλοι μαζί!». Υπενθυμίζεται ότι να επιστρέψουν στη δουλειά τους ζητούσε και η προσωρινή απόφαση δικαστηρίου.

Ακολουθεί η ανακοίνωση του Σωματείου:

«Συνάδελφοι, συναδέλφισσες,

Ο αγώνας των 11 συναδέλφων μας είναι γνωστός στα Γιάννενα, αλλά και πανελλαδικά, αφού είναι ένας αγώνας που συνεχίζεται εδώ και 2 χρόνια. Γιατί δόθηκε από το σύνολο του Σωματείου Ι/Υ, μαζί με το Εργατικό Κέντρο, τους μικρούς αυτοαπασχολούμενους, τη γειτονιά, τη νεολαία, που έγινε υπόθεση πολλών εργαζόμενων από κάθε κλάδο.

Αγκαλιάστηκε από ακόμη περισσότερο κόσμο εξαιτίας της εχθρότητας του αστικού κράτους και της τότε κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ που δεν δίστασε να στείλει ΜΑΤ, να κάνει συλλήψεις και μηνύσεις. Δέχτηκε πλατύτερη αλληλεγγύη από την πόλη μετά και την πρωτόγνωρης αγριότητας επίθεση από τραμπούκους, μπράβους της νύχτας που επιστράτευσε η εργοδοσία για να χτυπήσουν τους εργαζόμενους.
Τα βάλαμε “με θεούς και δαίμονες” και δικαιωθήκαμε για ακόμη μια φορά 

Ακόμη και τα αστικά δικαστήρια αναγνωρίζουν στους 11 εργαζόμενους ότι είναι εργαζόμενοι της “Market In”, πρέπει να γυρίσουν στη δουλειά και να πληρωθούν για τα προηγούμενα χρόνια.

Η δικαστική απόφαση επιβλήθηκε από τους αγώνες μας:

• Γιατί δεν τα βάλαμε μόνο με την εργοδοσία “Market In”, αλλά με το σύνολο των εργοδοτών στα Γιάννενα και πανελλαδικά.
• Γιατί δεν φοβηθήκαμε να τα βάλουμε με το ίδιο το κράτος, την κυβέρνησή τους και τους μηχανισμούς καταστολής.
• Γιατί δεν ήταν ένας αγώνας από 11 για τους 11, αλλά από όλους τους εργαζόμενους για όλους τους εργαζόμενους του κλάδου και τις οικογένειές μας.
• Γιατί ήταν ένας αγώνας που έβαλε στο προσκήνιο τις πραγματικές μας ανάγκες, όχι μόνο για να παρθούν πίσω οι 11 εργαζόμενοι, αλλά να παρθούν πίσω οι δουλειές τους με δικαιώματα, ενάντια σε ωράρια-λάστιχο, απληρωσιά, εντατικοποίηση.

Τέτοιους αγώνες φοβούνται η εργοδοσία και οι κυβερνήσεις τους. Γι’ αυτό παίρνουν τα μέτρα τους και με το νέο πολυνομοσχέδιο που φέρνει η ΝΔ επιχειρεί να χτυπήσει την οργάνωση των εργαζομένων, να βάλει τα σωματεία στον πάγο και τους εργαζόμενους στον καναπέ. Δεν θα τους περάσει. Χρέος κάθε εργαζόμενου είναι με πείσμα να υπερασπιστούμε το σωματείο μας, να το δυναμώσουμε, να συμμετέχουμε σε συλλογικές διαδικασίες.

Συνεχίζουμε

Συνεχίζουμε στον ίδιο δρόμο μέχρι να μπουν οι εργαζόμενοι στις δουλειές τους, να τους αποδοθούν τα δεδουλευμένα. Να πάρουν το μήνυμα όλοι οι εργοδότες της πόλης.

Καλούμε κάθε συνάδελφο να οργανωθεί στο Σωματείο, να ακολουθήσει αυτόν το δρόμο, της οργάνωσης, της πάλης, κόντρα στην ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία.

Απαιτούμε εδώ και τώρα:

• Να γυρίσουν στη δουλειά τους οι 11 εργαζόμενοι του “Market In”.
• Να πάρουν όλα τα δεδουλευμένα τους έως σήμερα».

ΕΣΣΔ: Εφαρμόζοντας το 1929 (!) το πενθήμερο…

Από Αλέκος Χατζηκώστας

Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //

Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, και γενικότερα στον καπιταλιστικό κόσμο, οι εργασιακές σχέσεις (οκτάωρο, υπερωρίες, όρια συνταξιοδότησης) και τα όποια εναπομείναντα εργατικά δικαιώματα στην εργασία, τα οποία κατακτήθηκαν με αγώνες, θυσίες και αίμα καταργούνται, από τις αστικές τάξεις και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους.
Ταυτόχρονα δυναμώνει κάθε είδους προσπάθεια συκοφάντησης του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, των επιτευγμάτων του και σε επίπεδο εργασιακών σχέσεων ως αποτέλεσμα της κατάργησης ανθρώπου- από άνθρωπο. Η πραγματικότητα όμως είναι «πεισματάρικη» και κυρίως τελείως διαφορετική…
Στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ (30/9/1929 σελ. 4) διαβάζουμε την παρακάτω είδης, χωρίς περαιτέρω σχολιασμό:
« Μόσχα. 29 Σεπτεμβρίου. (Πρακτ. Τας).- Το Κεντρικόν Συμβούλιον των Συνδικάτων των Εργατών και το Επιτροπάτον της Εργασίας απεφάνθησαν υπέρ της πενθημέρου εβδομάδος, εις την οποίαν η πέμπτη ημέρα θα είναι αφιερωμένη εις την ανάπαυσιν.
Όλαι αι ημέραι αναπαύσεως αίτινες συμπίπτουν με θρησκευτικάς εορτάς καταργούνται . Αι επιχειρήσεις όλαι θα εργάζωνται αδιαλείπτως καθ’ όλην την διάρκειαν του έτους, εξαιρέσει των πέντε επαναστατικών εορτών, της 22ας Ιανουαρίου ημέρας του θανάτου του Λένιν και της σφαγής των εργατών εν Πετροπόλει, την 9ην Ιανουαρίου 1908.
Επίσης την 1ην και 2αν Μαϊου και την 7ην και 8ην Νοεμβρίου. Υπολογίζεται ότι δια της νέας εβδομάδας της αδιαλείπτου εργασίας η παραγωγή θα αυξηθή κατά 20 %.
Από της Τρίτης, 1ης Οκτωβρίου, θα εισαχθή εις τας πλείστας των βιομηχανιών το νέον σύστημα.»
Εδώ απλά να σημειώσουμε και τα εξής:
Στις 26 Αυγούστου 1929, το Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτροπών της ΕΣΣΔ, κατόπιν εισήγησης του Στάλιν, ενέκρινε ψήφισμα σχετικά με τη μεταφορά επιχειρήσεων και ιδρυμάτων σε συνεχή παραγωγή. Την άνοιξη του 1930 εισήχθη ένα ενιαίο ημερολόγιο παραγωγής.
Από δω και στο εξής, κάθε εβδομάδα αποτελούνταν από πέντε ημέρες, με τις ημέρες να χωρίζονται σε πέντε ομάδες, το όνομά τους από τα χρώματα (κίτρινο, ροζ, κόκκινο, μοβ, πράσινο). Το προσωπικό οποιασδήποτε επιχείρησης χωρίστηκε σε πέντε μέρη από έναν ίσο αριθμό εργαζομένων – και για κάθε μέρος, μια από τις “έγχρωμες” ημέρες που του δόθηκαν έγινε αργία. Δηλαδή, σε γενικές γραμμές, οι επιχειρήσεις εργάζονταν χωρίς λίγες μέρες μακριά – τελικά, κάθε μέρα το 80% των εργαζομένων έπρεπε να εργάζονται, ενώ το 20% αναπαύεται.
Το έτος συνίστατο σε 72 πέντε ημέρες και 360 εργάσιμες ημέρες. Άλλες πέντε μέρες παραχωρήθηκαν για γενικές αργίες: την Ημέρα του Λένιν (για κάποιο λόγο, γιορτάστηκε στις 22 Ιανουαρίου, την ημέρα μετά το θάνατο, αντί για τα γενέθλια του ηγέτη), δύο Εργατικές Ημέρες (1 και 2 Μαΐου) Νοεμβρίου Στα ημερολόγια αυτές τις μέρες σημειώθηκαν κόκκινα αστέρια.
Επίσημα, η μεταρρύθμιση του ημερολογίου εισήχθη από την 1η Ιανουαρίου 1930, αλλά στην πραγματικότητα πολλές επιχειρήσεις άλλαξαν σε συνεχή πενθήμερη εβδομάδα πριν από το χρονοδιάγραμμα – από την 1η Οκτωβρίου 1929.

Αντικομμουνισμός με proficiency – Σκίτσο εξίσωσης Χίτλερ – Στάλιν στην αγγλόφωνη έκδοση της Καθημερινής

  

28-09-2019

Αν μη τι άλλο αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στην Ελλάδα που τολμά και καινοτομεί, φιλοδοξώντας να μετατρέψει τον αντικομμουνισμό σε εξαγώγιμο προϊόν. 

Κατιούσα

 

Φαίνεται πως οι ναυαρχίδες των αστικών ΜΜΕ στην Ελλάδα δυσκολεύονται εξαιρετικά να χωνέψουν την “ιδιαιτερότητα” της Ελλάδας σε σχέση με τη μη αποδοχή του κατάπτυστου ψηφίσματος της ΕΕ, που καθιστούσε “συνυπεύθυνη” την ΕΣΣΔ για το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Μετά την ιερή οργή του Πρετεντέρη που μόνο δύο Έλληνες ευρωβουλευτές υπερψήφισαν το ανοσιούργημα, καθώς και την αντιπαράθεση Δοξιάδη – Κυμπουρόπουλου περί “ασπόνδυλων του λευκού”, δε θα μπορούσε να λάβει θέση και η “Καθημερινή” του συγκροτήματος Αλαφούζου, το οποίο πρωταγωνιστεί με τα όλα του τα ΜΜΕ στην προώθηση της θεωρίας των δύο άκρων εδώ και χρόνια.
Αφού λοιπόν δημοσιεύτηκαν δύο σημειώματα του γνωστού και μη εξαιρετέου Τάκη Θεοδωρόπουλου – ναι, αυτού που έχει ως μέγιστο καμάρι του ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν λευκί Ευρωπαίοι άνδρες – , όπου κατακεραυνώθηκε στο πρώτο συνολικά η στάση της πλειονότητας των γαλάζιων ευρωβουλευτών και στο δεύτερο νουθετήθηκε η Μαρία Σπυράκη, ως μοναδική ανοιχά καταψηφίσασα, η εκλαϊκευση προχώρησε ένα βήμα παραπάνω, με στόχο και το … διεθνές κοινό.

Έτσι λοιπόν, στην αγγλόφωνη ηλεκτρονική έκδοση της Καθημερινής (δεν ξέρουμε αν την ώρα που δημοσιεύονται οι γραμμές αυτές, έχει αναρτηθεί και στην ελληνική, όπου δεν κατορθώσαμε να το εντοπίσουμε), ανέβηκε σκίτσο του Ηλία Μακρή όπου σε άπταιστη αγγλική, η εφημερίδα – παντιέρα του φιλελευθερισμού εν Ελλάδα μας κάνει λιανά πόσο κακό πράγμα είναι οι “ολοκληρωτισμοί”, που αντιπροσωπεύουν ο ναζισμός και ο κομμουνισμός.



Βλέπουμε λοιπόν έναν κύριο μπροστά σε δύο γιγάντια πορτραίτα των Στάλιν και Χίτλερ, που διερωτάται αν “κομμουνισμός και ναζισμός είναι το ίδιο πράγμα”. 
Μάλιστα, για όσους δε σακουλεύονται τα υψηλά νοήματα και τους συμβολισμούς, ο Στάλιν βρίσκεται σε κατακόκκινο και ο Χίτλερ σε κατάμαυρο κάδρο. Ω του θαύματος, ο κύριος λαμβάνει απάντηση από τα πορτραίτα, με το Σοβιετικό ηγέτη ν’ απαντά: “Όχι, είναι δυο απόλυτα αντίθετες ιδεολογίες” και το ναζί δικτάτορα να “συμπληρώνει”: “Το μόνο κοινό στοιχείο είναι η εκρίζωση οτιδήποτε διαφορετικού!”. Το μόνο διαφορετικό που εκρίζωσε βέβαια ο κομμουνισμός ήταν η φύτρα που πέταξε το Χίτλερ και τους ομοίους του φονιάδες, κάτι που φαίνεται πως δεν κάθεται πολύ καλά στο σκιτσογράφο και τα αφεντικά του, που ζητούν και διεθνή αναγνώριση για τις φιλότιμες προσπάθειες να “ξεβλαχέψουν” την τελευταία Σοβιετία της Ευρώπης και να την ευθυγραμμίσουν πλήρως με τις αξίες του κοινού μας σπιτιού, της ΕΕ.

Αν μη τι άλλο αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στην Ελλάδα που τολμά και καινοτομεί, φιλοδοξώντας να μετατρέψει τον αντικομμουνισμό σε εξαγώγιμο προϊόν.

Ο Μπιλ Σάνκλι και η κόκκινη δύναμη που θα ζήλευε ο Μάο

Βασίλης Κρίτσας

Πώς μπορεί ένας προπονητής που δε συνδέθηκε με κανένα από τα έξι ευρωπαϊκά κύπελλα της Λίβερπουλ να θεωρείται η μεγαλύτερη προσωπικότητα στην ιστορία του συλλόγου;
H απάντηση είναι ότι ο Μπιλ Σάνκλι ήταν ο άνθρωπος που άλλαξε την ιστορία των κόκκινων, στρώνοντας το έδαφος για την εποχή της κυριαρχίας τους – αυτό που στη δική μας διάλεκτο θα λέγαμε – ο πάγος έσπασε, ο δρόμος χαράχτηκε.
Γεννήθηκε στις 2 Σεπτέμβρη του 1913 στο Γκλένμπακ της Σκωτίας, σε μια οικογένεια ανθρακωρύχων. Πέρασε τα καλύτερα ποδοσφαιρικά του χρόνια στην Πρέστον – την αρχαιότερη πρωταθλήτρια Αγγλίας, με την οποία κέρδισε ένα Κύπελλο. Αναγκάστηκε να διακόψει την καριέρα του λόγω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για να κολλήσει λίγα ακόμα ένσημα μεταπολεμικά και ν’ ανοίξει το κεφάλαιο του προπονητή στη ζωή του.
Οι πιο σημαντικοί σταθμοί στο ξεκίνημά του ήταν η Καρλάιλ και η Γκρίσμπι, ως τα τέλη του του ‘59μ που καλείται να αναλάβει τη Λίβερπουλ. Οι κόκκινοι τότε βολόδερναν στη δεύτερη κατηγορία, κάπου στη μέση της βαθμολογίας, νοσταλγώντας περασμένα μεγαλεία και χωρίς να μπορούν να φανταστούν τη συνέχεια. Το ’62 κέρδισαν την άνοδο στα μεγάλα σαλόνια και δύο χρόνια αργότερα ήταν ξανά πρωταθλητές, μετά από 17 χρόνια ανομβρίας. Ακολούθησε το πρώτο Κύπελλο για τους κόκκινους, ένα ακόμα πρωτάθλημα το ’66, ο πρώτος ευρωπαϊκός τελικός που χάθηκε από τη Μπορούσια Ντόρτμουντ, η επιστροφή και το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο το ’72 εναντίον της Γκλάντμπαχ, το πρωτάθλημα την ίδια χρονιά και άλλο ένα Κύπελλο ως επίλογος το ’74.
Κι ύστερα ο Σάνκλι ένιωσε πως κουράστηκε και αποσύρθηκε αθόρυβα, γιατί το ποδόσφαιρο δεν ήταν το παν στη ζωή, κι ας έγινε γνωστός για την περίφημη φράση πως το «ποδόσφαιρο δεν είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, αλλά κάτι πολύ παραπάνω» – την οποία προσπάθησε αργότερα να ανασκευάσει κάπως ή να τη διευκρινίσει, λέγοντας ότι οι ποδοσφαιριστές κερδίζουν λεφτά παίζοντας, γι’ αυτό πρέπει να δουν πολύ σοβαρά αυτό που κάνουν. Γι’ αυτό πάντως,  η μπάλα ήταν η ζωή του – και δεν άντεξε πολλά χρόνια, αφού αποχώρησε απ’ τους πάγκους – και το Άνφιλντ το δεύτερο σπίτι του, σε βαθμό που να το δηλώνει ως τόπο κατοικίας του σε μια υπηρεσία.
15 χρόνια μετά την έλευσή του στο Άνφιλντ, η Λίβερπουλ είχε αλλάξει επίπεδο κι έκανε πρωταθλητισμό. Ο δικός του στόχος ήταν να κάνει την ομάδα του αήττητη, που θα χρειάζονταν εξωγήινοι για να τη νικήσουν και ο Μάο θα ζήλευε την επίδειξη της δικής του κόκκινης δύναμης -εξάλλου επί των ημερών του άρχισαν οι κόκκινοι να έχουν ολοκόκκινες εμφανίσεις. Κάτι που κατάφεραν οι διάδοχοί του (Πέισλι, Φάγκαν) την αμέσως επόμενη δεκαετία, οδηγώντας την σε 4 κύπελλα Πρωταθλητριών απ’ το ’77 ως το ’84, κι έναν ακόμα τελικό στο Χέιζελ, που ανέκοψε με τραγικό τρόπο την πορεία της.
Ο Σάνκλι έφυγε απ’ τη ζωή τον Σεπτέμβρη του ’81, βυθίζοντας στο πένθος την πόλη, όσο μεσουρανούσε η κόκκινη αυτοκρατορία. Οι οπαδοί τον τίμησαν με κάθε πιθανό τρόπο (συγκινητικό λεπτό σιγής, συνθήματα σε ένα ολόκληρο ημίχρονο κτλ), ενώ το ’97 στήθηκε έξω απ’ το Άνφιλντ το άγαλμά του με την επιγραφή: he made people happy. Ο λόγος που τον λάτρευαν όμως δεν ήταν απλώς τα αγωνιστικά του κατορθώματα ή ότι έθεσε τις βάσεις του κόκκινου μύθου. Ο Σάνκλι ήταν δικός τους, ένας από αυτούς, που μιλούσε στους οπαδούς πριν από κάθε αγώνα, τους θεωρούσε τη φωνή – σήμα κατατεθέν της πόλης, (αυτούς κι όχι τους Μπιτλς) κι έλεγε στους παίκτες του πως πρέπει να νιώθουν προνομιούχοι που παίζουν γι’ αυτό το κοινό, ενώ δε θεωρούσε πίεση τον πρωταθλητισμό:

Πίεση είναι το να δουλεύεις σε ορυχείο. Πίεση είναι το να μην έχεις καθόλου δουλειά. Πίεση είναι το να προσπαθείς να αποφύγεις τον υποβιβασμό λαμβάνοντας ως αμοιβή 50 σελίνια τη βδομάδα. Πίεση δεν είναι το Κύπελλο Πρωταθλητριών, το Πρωτάθλημα ή ο τελικός του Κυπέλλου. Αυτά είναι η ανταμοιβή, η επιβράβευση.

Παράλληλα, ζητούσε απ’ τους παίχτες του στο πούλμαν της αποστολής να διαβάζουν βιβλία αντί να παίζουν χαρτιά, ενώ επισκεπτόταν μαζί τους ορφανοτροφεία και νοσοκομεία για να συνειδητοποιήσουν πόσο τυχεροί είναι.
Γιατί το ποδόσφαιρο μπορεί να μην είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, είναι όμως κομμάτι της ζωής κι αλίμονο σε όποιον το ξεχνάει.

Αυτό που κάηκε στη Μόρια τελικά δεν ήταν παιδί αλλά σκυλί…

        

29-09-2019

Ακούγοντας τον πυροσβέστη να κραυγάζει ότι έχει να γυρίσει σε γυναίκα και παιδιά θεωρώντας αναίτια την επίθεση που δέχτηκε το κρατικό πυροσβεστικό όχημα αυτού του κράτους που έχει στοιβάξει τους πρόσφυγες σαν τα ζώα στη Μόρια με απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης, αυτού του κράτους που βομβάρδισε μαζί με άλλα κράτη τις χώρες των ανθρώπων που αναγκάστηκαν να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς και να στοιβαχτούν σαν βουβάλια στη Μόρια και σ’ άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αυτού του κράτους που μαζί με άλλα κράτη πνίγει πρόσφυγες και προσφυγόπουλα στο Αιγαίο, αυτού του κράτους που ευθύνεται ποικιλοτρόπως για τη σημερινή φωτιά και τους σημερινούς θανάτους, θεωρήσαμε ότι τελικά αυτό που κάηκε ζωντανό στον καταυλισμό δεν ήταν παιδί, αλλά σκυλί…

Ραφαήλ Βασιλειάδης

«Το να μην είσαι κομμουνιστής είναι ανθρώπινο. Το να είσαι όμως αντικομμουνιστής είναι απάνθρωπο»

Από nikos

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Το πρόσφατο ανιστόρητο και χυδαίο ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που επιχειρεί να ξαναγράψει την Ιστορία εξισώνοντας τον κομμουνισμό με το φασισμό δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ιμπεριαλιστικό αυτό κατασκεύασμα των μονοπωλίων, έχει εδώ και χρόνια υιοθετήσει τον αντικομμουνισμό ως επίσημη ιδεολογία της. Ήδη από το 2005, με το περίφημο αντικομμουνιστικό μνημόνιο («Για την αναγκαιότητα διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των κομμουνιστικών καθεστώτων») ξεκίνησε με εντατικούς ρυθμούς η προσπάθεια διαστρέβλωσης της Ιστορίας. Το 2009, με νέο ψήφισμα που στήριξαν τα φιλελεύθερα, σοσιαλδημοκρατικά και πράσινα κόμματα στο ευρωκοινοβούλιο, επανήλθε στο προσκήνιο η τερατώδης θεωρία των δύο άκρων.

Φιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες, πράσινοι και ακροδεξιοί, σαν μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά, ενώθηκαν και πάλι σε κοινό αγώνα για την κατασυκοφάντηση του κομμουνισμού και της Σοβιετικής Ένωσης. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι σε περιόδους κρίσεις του καπιταλιστικού συστήματος εντείνεται ο αντικομμουνισμός, σε μια προσπάθεια να μπουν εμπόδια στη ριζοσπαστικοποίηση εργατικών-λαϊκών μαζών, να αμαυρωθεί στη συνείδηση της νεολαίας ο σοσιαλισμός του 20ου αιώνα, να στοχοποιηθεί η ταξική πάλη ως «αδιέξοδη» και «ξεπερασμένη».

Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι ο αντικομμουνισμός πάει χέρι-χέρι με την εντατικοποίηση της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής ενώ ταυτόχρονα στρώνει το έδαφος για την αναβίωση του φασισμού-ναζισμού. Έχουμε λοιπόν και λέμε:

Η Ευρωπαϊκή Ένωση…

– των 120 εκατομ. ανθρώπων που ζουν στο όριο της φτώχειας,
– των 51 εκατομ. ανθρώπων που ζουν κάτω απ’ το όριο της φτώχειας,
– των 20 εκατομ. παιδιών που ζουν σε καθεστώς εξαθλίωσης,
– των 17 εκατομ. ανέργων και των 4,1 εκατ. άστεγων,
– των 12,5 εκατομ. νέων που βρίσκονται εκτός εργασίας και εκπαίδευσης,
– των μνημονίων διαρκείας, των αντεργατικών νόμων και της διαρκούς λιτότητας,
– των ιμπεριαλιστικών πολέμων (Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία κλπ.)
– των εκατοντάδων χιλιάδων πνιγμένων προσφύγων-μεταναστών και των εκατομμυρίων εγκλωβισμένων σε σύγχρονα «Νταχάου» γυναικόπαιδων,

είναι η ίδια «ευρωπαϊκή οικογένεια» που…

– στηρίζει την αναβίωση του ναζισμού στις χώρες της Βαλτικής και σε άλλες χώρες της ανατολικής Ευρώπης,
– αποδίδει, σε κάθε ευκαιρία, τιμές στους συνεργάτες των Ναζί και τους παλαίμαχους των SS (βλέπε Εσθονία, Λετονία, Πολωνία) αναγνωρίζοντας τους ως «αγωνιστές της ελευθερίας»,
– στηρίζει και προωθεί την απαγόρευση της δράσης κομμουνιστικών κομμάτων σε χώρες της Βαλτικής και της ανατολικής Ευρώπης, ποινικοποιεί τη δράση των κομμουνιστών και τη χρήση κομμουνιστικών συμβόλων.

Μόναχο, 30 Σεπτέμβρη 1938 – Τσάμπερλεν (Βρετανία), Νταλαντιέ (Γαλλία), Χίτλερ (Γερμανία), Μουσολίνι (Ιταλία) και Τσιάνο.

Αυτή, λοιπόν, η Ε.Ε και τα μαύρα κοράκια του αντικομμουνισμού, επιχειρούν να ξαναγράψουν την Ιστορία, εξισώνοντας τον κομμουνισμό με το ναζισμό και συκοφαντώντας το ρόλο της Σοβιετικής Ένωσης στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και το επιχειρούν αυτό αποκρύβοντας σκόπιμα την ιστορική πραγματικότητα, ότι δηλαδή:

— ήταν ο καταλυτικός ρόλος της Σοβιετικής Ένωσης και του Κόκκινου Στρατού που έσωσε την Ευρώπη από το τέρας του ναζισμού. Η ΕΣΣΔ έδωσε περισσότερα από 20 εκατομ. νεκρούς στον αγώνα ενάντια στο ναζισμό (αντίστοιχα, τα θύματα της Βρετανίας και των ΗΠΑ μαζί δεν ξεπερνούν τις 900 χιλιάδες).
— ήταν οι κομμουνιστές και τα κομμουνιστικά κόμματα που πρωτοστάτησαν στα αντιφασιστικά κινήματα στην Ευρώπη, δίνοντας και τη ζωή τους στη μάχη ενάντια στο τέρας του ναζισμού. Την ίδια στιγμή που οι πολιτικοί εκπρόσωποι της ελληνικής αστικής τάξης έκαναν «αντίσταση» από το Κάϊρο, το ΚΚΕ ήταν ο αιμοδότης, ο νους και η ψυχή του ΕΑΜ.

— ήταν το αμερικανικό και αγγλογαλλικό κεφάλαιο που εξόπλισε τη ναζιστική Γερμανία. Μονοπωλιακοί όμιλοι της εποχής (π.χ. Standard Oil, General Electric, IBM, Chase Manhattan, General Motors, Ford, κλπ) διεισδύσανε στη γερμανική βιομηχανία ενισχύοντας την πολεμική προετοιμασία του χιτλερικού στρατού.

— ήταν η Συνθήκη του Μονάχου, το Σεπτέμβρη του 1938, μεταξύ Βρετανίας, Γαλλίας, Γερμανίας και Ιταλίας, στην οποία αποφασίστηκε να δοθεί η Τσεχοσλοβακία στον Χίτλερ. Αυτή η συμφωνία-κλειδί όπλισε το χέρι των Ναζί, ανοίγοντας το δρόμο για την επίθεση της Γερμανίας «προς Ανατολάς». Στην «πολιτική διαθήκη» του, ο Φύρερ σημείωνε χαρακτηριστικά: «Δύσκολα μπορεί να με κατηγορήσει κανείς, αφού βρετανοί και γάλλοι αποδέχθηκαν στο Μόναχο κάθε αίτημα που τους κατέθεσα» (Φλεβάρης 1945).

— το Σύμφωνο μη-επίθεσης «Μόλοτοφ-Ρίμπεντροπ» το 1939, αποτέλεσε το μοναδικό μέσο άμυνας της ΕΣΣΔ στις συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί. Είναι ψευδέστατος και ιστορικά ανακριβής ο ισχυρισμός ότι το εν λόγω Σύμφωνο καθιστά την Σοβιετική Ένωση συνένοχη για το ξέσπασμα του πολέμου. Αντίθετα, με αυτήν την συμφωνία, η ΕΣΣΔ εξασφάλισε 21 μήνες ειρήνης που στην συνέχεια αποδείχθηκαν εξαιρετικά πολύτιμοι για την πολεμική προετοιμασία της χώρας ενόψει της επίθεσης των Ναζί. Ενα άλλο στοιχείο που αποκρύβεται από τους διαστρεβλωτές της Ιστορίας είναι πως, πριν την υπογραφή του Συμφώνου «Μόλοτοφ-Ρίμπεντροπ», οι αγγλογάλλοι ιμπεριαλιστές είχαν απορρίψει σχετικά καλέσματα της ΕΣΣΔ για σύναψη αμυντικής συμφωνίας ενάντια στον Χίτλερ.

— κοινός στόχος της ναζιστικής Γερμανίας και των κοινοβουλευτικών «δημοκρατικών» δυνάμεων (Βρετανία, Γαλλία) ήταν η καταστροφή του πρώτου εργατικού κράτους, της Σοβιετικής Ένωσης. Η ίδια η Ιστορία αποδεικνύει ότι όλα τα αστικά καθεστώτα (φασιστικά και «δημοκρατικά») είχαν κοινό αντίπαλο την σοβιετική εξουσία και τους κομμουνιστές σε κάθε χώρα.

— είναι παραδοχή του ίδιου του Αδ. Χίτλερ ότι κύριος εχθρός του ήταν ο μπολσεβικισμός, οι κομμουνιστές, η ΕΣΣΔ. Σε ομιλία στο Βερολίνο το Νοέμβρη του 1935 δήλωνε πως «η Γερμανία είναι ο προμαχώνας της Δύσης απέναντι στο μπολσεβικισμό». Ο ίδιος, τον Φλεβάρη του 1945, σημείωνε: «Κύριο καθήκον της Γερμανίας, σκοπός της ζωής μου και έννοια της ύπαρξης του εθνικοσοσιαλισμού είναι η εξόντωση του μπολσεβικισμού».

Μεταξάς, Φράνκο, Πινοσέτ, Σουχάρτο, Μουσολίνι: Δικτάτορες στην υπηρεσία του κεφαλαίου με κοινό γνώρισμα τον αντικομμουνισμό.

Με δεδομένα τα παραπάνω, ας μας επιτραπεί να κωδικοποιήσουμε ορισμένα βασικά συμπεράσματα:

1ον: Ο φασισμός και ο ναζισμός γεννήθηκαν από τη μήτρα του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι τέκνα της αστικής τάξης και μορφές άσκησης της εξουσίας των μονοπωλίων.

2ον: Το ναζισμό τον τσάκισε η Σοβιετική Ένωση και ο Κόκκινος Στρατός. Ολόκληρη η ιστορική αλήθεια περιγράφεται στη φράση του Ερν. Χέμινγουέϊ: «Κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει στον Κόκκινο Στρατό περισσότερα από ό,τι μπορεί ποτέ να πληρώσει». Η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο να ανεμίζει στο Ράϊχσταγκ, το 1945, θα στοιχειώνει για πάντα την αστική τάξη. 

3ον: Ως κυρίαρχο ιδεολόγημα της αστικής εξουσίας, ο αντικομμουνισμός υπήρξε κατά τον 20ο αιώνα το «σήμα κατατεθέν» των πλέον βάρβαρων, αιμοσταγών και απάνθρωπων καθεστώτων: Σουχάρτο (Ινδονησία), Πινοσέτ (Χιλή), Φράνκο (Ισπανία), Σαλαζάρ (Πορτογαλία), Τρουχίγιο (Αγ. Δομίνικος), Μπατίστα (Κούβα), Άμίν (Ουγκάντα), το στρατιωτικό καθεστώς της Βραζιλίας (1964-1985) κλπ.

4ον: Όσο αντικομμουνιστικό δηλητήριο κι’ αν χύσουν, όσο κι’ αν «ασελγήσουν» στην Ιστορία, όσα ψηφίσματα κι’ αν βγάλουν, δεν πρόκειται να καταφέρουν να φρενάρουν την ιστορική εξέλιξη. Την Ιστορία, άλλωστε, τη γράφουν με την πάλη τους οι λαοί και όχι τα αστικά επιτελεία και οι λακέδες τους.

Οι Μαρξ και Ένγκελς, στο Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος το 1848, κατήγγειλαν τη συστράτευση όλων των αντιδραστικών δυνάμεων της γηραιάς Ευρώπης σε έναν ιερό πόλεμο ενάντια στον κομμουνισμό. Έκτοτε πέρασαν 171 χρόνια και ο «ιερός πόλεμος» της αστικής τάξης συνεχίζεται. Μόνο που σήμερα, οι λαοί, οι εργαζόμενοι, έχουν πλέον μπόλικη συσσωρευμένη πείρα ώστε να γνωρίζουν την σαπίλα και τη βαρβαρότητα που κρύβει μέσα του ο αντικομμουνισμός.

Ή, όπως το θέτει ο Α. Αντωνόπουλος στο βιβλίο του «Οι επιβάτες του φεγγαριού»: «Το να μην είναι κανείς κομμουνιστής είναι ανθρώπινο. Το να είναι όμως κανείς αντικομμουνιστής είναι απάνθρωπο».

Σοβιετική Ένωση και HEAVY METAL

28 Σεπτέμβρη 1991,!

Το καλοκαίρι του 1991,η Σοβιετική Ένωση έπνεε τα λοίσθια, τον Αύγουστο του 1991 θα γίνει προσπάθεια να αποτραπεί η διάλυση του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο,αλλά τα πράγματα δυστυχώς είχαν πάρει το δρόμο τους και η διάλυση φαινόταν πλέον αναπόφευκτη.
Στα τέλη της δεκαετίας του 80,είχε αρχίσει ένα πολιτιστικό άνοιγμα στις χώρες της Δύσης,με αποκορύφωμα ένα φεστιβάλ μουσικής που διοργανώθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου του 1991 στο κοσμοδρόμιο Tushino λίγο έξω από την Μόσχα.
Το συγκεκριμένο φεστιβάλ δεν ήταν ένα οποιαδήποτε μουσικό φεστιβάλ,αλλά ένα από τα σημαντικότερα που έχουν γίνει ποτέ, όχι μόνο στον χώρο του heavy metal,αλλά συνολικά στην μουσική.
Το πιο γνωστό φεστιβάλ του σκληρού ήχου από το 1980,για τα ευρωπαϊκά δεδομένα ήταν το Monsters Of Rock που διεξαγόταν ανελλιπώς κάθε Αύγουστο από το 1980 και μετά,στο Donnigton της Αγγλίας, συγκεντρώνοντας τα μεγαλύτερα ονόματα και εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου.

Το 1991 headliners του φεστιβάλ ήταν οι AC/DC και οι Metallica, έχοντας μόλις τις αποσκευές τους τον απόλυτο θρίαμβο που άκουγε στο όνομα ''Black Album''.
To συγκεκριμένο φεστιβάλ θα περνούσε και από άλλες χώρες, πλην Αγγλίας και έτσι οι υπεύθυνοι σοβιετικοί αξιωματούχοι πέτυχαν το φεστιβάλ να περάσει και από την Μόσχα για μία μέρα στις 28 Σεπτέμβρη.
Ως χώρος επιλέχθηκε το κοσμοδρόμιο του Tushino και μάλιστα χωρίς να εκδοθούν εισιτήρια,το φεστιβάλ ήταν δωρεάν!
Δείγμα του ό,τι ακόμα και τότε, ο πολιτισμός έπρεπε να ήατν προσιτός σε όλους,χωρίς αποκλεισμούς, σε όλες τις εκφάνσεις του.

Κανένας ποτέ δεν κατάφερε να πει με ακρίβεια πόσος μαζεύτηκε εκείνη την μέρα στο Tushino,οι πιο ακριβείς εκτιμήσεις μιλούν για 1.500.000 κόσμο, αριθμός απίστευτος που τοποθετεί το συγκεκριμένο φεστιβάλ, σε ένα από τα πιο μαζικά και σημαντικά όλων των εποχών.
Αλλά δεν είναι μόνο ο αριθμός του κόσμου που βρέθηκε εκείνη την μέρα,αλλά τα συγκροτήματα και το show που έδωσαν.
Τα videos που υπάρχουν από εκείνη την συναυλία είναι ένα πολύ μικρό δείγμα, του μεγαλείου εκείνης της μέρας, που πολύ λίγες φορές έχει επαναληφθεί από τότε.
Η δύναμη,η ένταση, το παίξιμο,η επικοινωνία κόσμου και μουσικών ήταν πραγματικά κάτι το πρωτόγνωρο.
Πιθανόν είχε να κάνει με το γεγονός ότι οι νεαροί Μοσχοβίτες που συνέρρευσαν στο Tushino,δεν είχαν δει ποτέ κάτι ανάλογο και για τους μουσικούς ήταν επίσης η πρώτη φορά που ταξίδευαν στην χώρα του Λένιν.
Επίσης σημαντικό γεγονός υπήρξε ότι και τα τέσσερα groups που έπαιξαν εκείνη την μέρα,διένυαν την καλύτερη περίοδο της καριέρας τους.
Πριν κλείσουμε με την συγκεκριμένη παρουσίαση,αξίζει να αναφέρουμε την μαρτυρία των Metallica,οι οποίοι είπαν πως καθόλη την διάρκεια της συναυλίας δεν μπορούσαν να ακούσουν τους εαυτούς τους όταν έπαιζαν!
Ακολουθεί το track list

PANTERA
Domination,Psycho Holiday,Primal Concrete Sledge,Cowboys from hell

METALLICA
The ecstasy of gold/Enter Sandman,Creeping Death,Harvester of Sorrow,Fade to Black,Sad but true,Master of puppets,Seek and destroy,For whom the bell tolls,One,Whiplash,Last Caress,
Am I evil?,Battery

AC/DC
Thunderstruck,Shhot to thrill,Back in black,Hell ain't a bad place to be,Fire guns,Jailbreak,The Jack,Moneytalks,Hells Bells,High Voltage,Dirty deeds done dirt cheap,Highway to hell,Whole lotta Rosie,Let there be rosck,T.N.T.,For those about to rock

Υ.Γ.Δεν είναι διαθέσιμο το track list των Black Crowes.

Στέλιος Τζανέλης 

Αντικομμουνισμός με proficiency – Σκίτσο εξίσωσης Χίτλερ – Στάλιν στην αγγλόφωνη έκδοση της Καθημερινής

 

28-09-2019

Αν μη τι άλλο αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στην Ελλάδα που τολμά και καινοτομεί, φιλοδοξώντας να μετατρέψει τον αντικομμουνισμό σε εξαγώγιμο προϊόν. 

Κατιούσα

 

Φαίνεται πως οι ναυαρχίδες των αστικών ΜΜΕ στην Ελλάδα δυσκολεύονται εξαιρετικά να χωνέψουν την “ιδιαιτερότητα” της Ελλάδας σε σχέση με τη μη αποδοχή του κατάπτυστου ψηφίσματος της ΕΕ, που καθιστούσε “συνυπεύθυνη” την ΕΣΣΔ για το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Μετά την ιερή οργή του Πρετεντέρη που μόνο δύο Έλληνες ευρωβουλευτές υπερψήφισαν το ανοσιούργημα, καθώς και την αντιπαράθεση Δοξιάδη – Κυμπουρόπουλου περί “ασπόνδυλων του λευκού”, δε θα μπορούσε να λάβει θέση και η “Καθημερινή” του συγκροτήματος Αλαφούζου, το οποίο πρωταγωνιστεί με τα όλα του τα ΜΜΕ στην προώθηση της θεωρίας των δύο άκρων εδώ και χρόνια.
Αφού λοιπόν δημοσιεύτηκαν δύο σημειώματα του γνωστού και μη εξαιρετέου Τάκη Θεοδωρόπουλου – ναι, αυτού που έχει ως μέγιστο καμάρι του ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν λευκί Ευρωπαίοι άνδρες – , όπου κατακεραυνώθηκε στο πρώτο συνολικά η στάση της πλειονότητας των γαλάζιων ευρωβουλευτών και στο δεύτερο νουθετήθηκε η Μαρία Σπυράκη, ως μοναδική ανοιχά καταψηφίσασα, η εκλαϊκευση προχώρησε ένα βήμα παραπάνω, με στόχο και το … διεθνές κοινό.

Έτσι λοιπόν, στην αγγλόφωνη ηλεκτρονική έκδοση της Καθημερινής (δεν ξέρουμε αν την ώρα που δημοσιεύονται οι γραμμές αυτές, έχει αναρτηθεί και στην ελληνική, όπου δεν κατορθώσαμε να το εντοπίσουμε), ανέβηκε σκίτσο του Ηλία Μακρή όπου σε άπταιστη αγγλική, η εφημερίδα – παντιέρα του φιλελευθερισμού εν Ελλάδα μας κάνει λιανά πόσο κακό πράγμα είναι οι “ολοκληρωτισμοί”, που αντιπροσωπεύουν ο ναζισμός και ο κομμουνισμός.



Βλέπουμε λοιπόν έναν κύριο μπροστά σε δύο γιγάντια πορτραίτα των Στάλιν και Χίτλερ, που διερωτάται αν “κομμουνισμός και ναζισμός είναι το ίδιο πράγμα”. 
Μάλιστα, για όσους δε σακουλεύονται τα υψηλά νοήματα και τους συμβολισμούς, ο Στάλιν βρίσκεται σε κατακόκκινο και ο Χίτλερ σε κατάμαυρο κάδρο. Ω του θαύματος, ο κύριος λαμβάνει απάντηση από τα πορτραίτα, με το Σοβιετικό ηγέτη ν’ απαντά: “Όχι, είναι δυο απόλυτα αντίθετες ιδεολογίες” και το ναζί δικτάτορα να “συμπληρώνει”: “Το μόνο κοινό στοιχείο είναι η εκρίζωση οτιδήποτε διαφορετικού!”. Το μόνο διαφορετικό που εκρίζωσε βέβαια ο κομμουνισμός ήταν η φύτρα που πέταξε το Χίτλερ και τους ομοίους του φονιάδες, κάτι που φαίνεται πως δεν κάθεται πολύ καλά στο σκιτσογράφο και τα αφεντικά του, που ζητούν και διεθνή αναγνώριση για τις φιλότιμες προσπάθειες να “ξεβλαχέψουν” την τελευταία Σοβιετία της Ευρώπης και να την ευθυγραμμίσουν πλήρως με τις αξίες του κοινού μας σπιτιού, της ΕΕ.

Αν μη τι άλλο αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στην Ελλάδα που τολμά και καινοτομεί, φιλοδοξώντας να μετατρέψει τον αντικομμουνισμό σε εξαγώγιμο προϊόν.

Παναττική συγκέντρωση διαμαρτυρίας συνταξιούχων την 1η Οκτώβρη στην Αθήνα

Κατιούσα

Συνεχίζουμε μαζικά – αποφασιστικά – αδιάκοπα τον μαραθώνιο δρόμο του αγώνα,  αναφέρουν σε κοινή ανακοίνωσή τους οι Συνεργαζόμενες Συνταξιουχικές Οργανώσεις και καλούν σε παναττική συγκέντρωση διαμαρτυρίας που διοργανώνουν την Τρίτη 1η Οκτώβρη στις 10 το πρωί στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης (πρώην Κοτζιά).–
Συγκεκριμένα, οι συνταξιουχικές οργανώσεις ΙΚΑ – OAEE – ΔΗΜΟΣΙΟΥ – ΠΟΣΕ-ΟΑΕΕ – ΕΛΤΑ – ΟΣΕ – ΠΕΣ-ΝΑΤ – ΠΣΣ-ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ – ΠΕΤΟΜ-ΤΕΕ – ΠΟΣΕΑ-ΕΤΕΑΠ – ΕΣΤΑΜΕΔΕ, αναφέρουν:
«Συνεχίζουμε την αγωνιστική μας πορεία σταθερά. Τα προβλήματα που μας έχουν φορτώσει όλες οι κυβερνήσεις είναι εδώ.
Ο νέος συσχετισμός που διαμορφώθηκε μετά τις πρόσφατες εκλογές με την εναλλαγή μεταξύ των δύο κομμάτων στην κυβέρνηση, αποτελεί εγγύηση για τη συνέχιση και το βάθεμα των αντεργατικών, αντιλαϊκών, αντισυνταξιουχικών  πολιτικών που έχουμε γνωρίσει τα περασμένα χρόνια.
Η κατάσταση δεν είναι ίδια με το χτες, η κυβέρνηση της ΝΔ πατάει και αξιοποιεί την «προίκα» που έλαβε από την διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο, βάζοντας τον πήχη σύμφωνα με τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων.  Ήδη η κυβέρνηση έχει δώσει το στίγμα της με την ένταση του αυταρχισμού, το ηλεκτρονικό φακέλωμα και μια σειρά αντεργατικών, αντιλαϊκών νομοσχεδίων και δηλώσεων, αλλά και αόριστων υποσχέσεων για τη δημιουργία  προσδοκιών, με  επιδόματα, τη στιγμή που  το πληρωμένο συνταξιουχικό εισόδημα των συνταξιούχων και όλα τους τα δικαιώματα έχουν  κατακρεουργηθεί.
Αξιοποιεί τον νόμο Κατρούγκαλου, όλη την αντιασφαλιστική νομοθεσία και ετοιμάζει την κατάργηση του δημόσιου χαρακτήρα της Κοινωνικής Ασφάλισης, της Υγείας, την παραπέρα  εμπορευματοποίησή της, με την προώθηση του συστήματος των “τριών πυλώνων” (“εθνική” σύνταξη – επαγγελματικά ταμεία – ιδιωτική ασφάλιση) για να κατεδαφίσει ό,τι έχει απομείνει.
Η 1η του Οκτώβρη έχει καθιερωθεί ως  παγκόσμια ημέρα των συνταξιούχων. Η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα των συνταξιουχικών οργανώσεων, οργανώνει πανελλαδικό 10ήμερο αγωνιστικών κινητοποιήσεων με συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε όλη τη χώρα.
Δεν θα νομιμοποιήσουμε στη συνείδησή μας ό,τι μέχρι σήμερα μας έχει αφαιρεθεί, να συνεχίσουν να μας ληστεύουν με πρόσχημα την κρίση ή την ανάπτυξη του άδικου εκμεταλλευτικού συστήματος που με συνέπεια υπηρετούν όλες οι κυβερνήσεις.
Δεν πληρώσαμε για να παίρνουμε επιδόματα, αλλά συντάξεις, δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση, Υγεία, για να ζούμε με αξιοπρέπεια.
Συνεχίζουμε την αγωνιστική μας πορεία. Απορρίπτουμε τη λογική του ό,τι έγινε – έγινε. Διεκδικούμε ό,τι μας έχει αφαιρεθεί στις συντάξεις, υγεία, κοινωνικές παροχές, δικαιώματα, που είναι πληρωμένα σε όλο μας τον εργασιακό βίο αλλά και σήμερα πληρώνουμε. Δεν τα χρωστάμε σε κανέναν δανειστή.
Σταθερά παλεύουμε και απαιτούμε:

• –Να δοθούν άμεσα αυξήσεις σε όλες τις συντάξεις και να ορισθεί η κατώτερη σύνταξη στα 600 ευρώ από τα 360 που είναι σήμερα.
• –Κατάργηση του νόμου 4387/16 -νόμος Κατρούγκαλου- και όλων των αντιασφαλιστικών νόμων. Κανένας επανυπολογισμός στις συντάξεις.
• –Όχι στη μείωση του αφορολόγητου.
• –Άμεση απόδοση των πληρωμένων δώρων μας, όχι τα επιδόματα.
• –Ανακεφαλαιοποίηση των Ταμείων μας. Άμεση καταβολή των συντάξεων και επανέκδοση των εκκαθαριστικών. Άμεση κατάργηση της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης.
• –Αποκλειστικά δημόσιο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, δημόσιας δωρεάν υγείας για όλους, κατάργηση και απαγόρευση σε κάθε εμπορευματοποίηση.
• –Διεκδικούμε ό,τι μας έχει αφαιρεθεί, από όλο το αντισυνταξιουχικό – αντιασφαλιστικό νομικό πλαίσιο που ψήφισαν όλες οι κυβερνήσεις.

Να αποδοθούν άμεσα χωρίς αιτήσεις, δικαστήρια και προαπαιτούμενα, ό,τι ακόμα  η κυβερνήσεις  αυθαίρετα παρακρατούν σε κύριες – επικουρικές συντάξεις.
Την 1η Οκτώβρη στην Αθήνα θα πραγματοποιηθεί Παναττική συγκέντρωση διαμαρτυρίας ημέρα Τρίτη και ώρα 10 π.μ. στην Πλατεία Εθνικής Αντίστασης (πρώην Κοτζιά)».
Θα ακολουθήσει πορεία στο υπουργείο Εργασίας.
Όλοι στον δρόμο του αγώνα, να μη λείψει κανένας.

Γιατί δεν διδάσκονται σε κανένα σχολείο: «Έξι διαλέξεις για τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας»

Κατιούσα

Ένας πλούτος υλικού για την ιστορία και τη δράση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας με τίτλο: «Εξι διαλέξεις για τον ΔΣΕ», που είναι αναρτημένο στην ιστοσελίδα του Επιμορφωτικού Κέντρου (Βιβλιοθήκη/Αρχείο) της ΚΕ του ΚΚΕ «Χαρίλαος Φλωράκης» (ΕΚΧΦ), παρουσιάστηκε σε μια εκδήλωση το πρωί του Σαββάτου στο Επιμορφωτικό Κέντρο.
Το υλικό αυτό αποτελεί εργασία των φοιτητριών Δήμητρας Αδάμ και Αλεξάνδρας Τσαγρή, στο πλαίσιο του Μεταπτυχιακού Προγράμματος που παρακολουθούσαν στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, που συγκεντρώθηκε και δημιουργήθηκε με την καθοριστική συμβολή του ΕΚΧΦ και με αξιοποίηση ντοκουμέντων από το Αρχείο του ΚΚΕ, είχε αρχικά τη μορφή του MOOC (Massive Open Online Courses – μαζικά ανοιχτά διαδικτυακά μαθήματα), που παρουσιάστηκαν στο πλαίσιο του μεταπτυχιακού προγράμματος και κέντρισαν το ενδιαφέρον των φοιτητών που τα παρακολούθησαν, πολλοί από τους οποίους δεν γνώριζαν για τον ΔΣΕ.

Σήμερα, όλο αυτό το υλικό, με βίντεο, κείμενα, χάρτες, φωτογραφίες κ.λπ., είναι αναρτημένο στην ιστοσελίδα του ΕΚΧΦ, σε μορφή ψηφιακού αποθετηρίου, προσβάσιμου στον καθένα. (Δείτε εδώ το υλικό των έξι διαλέξεων).

Στην εκδήλωση παρουσίασής του, που συνδιοργάνωσαν το ΕΚΧΦ και η Περιφερειακή Οργάνωση ΑΕΙ Αττικής της ΚΝΕ, μίλησε ο Νίκος Παπαγεωργάκης, υπεύθυνος του ΕΚΧΦ (δείτε επάνω το βίντεο με ολόκληρη την ομιλία του), που αναφέρθηκε στην έξαρση του αντικομμουνισμού στις μέρες μας, σημειώνοντας μεταξύ άλλων:

«Η περίοδος από το ’41 έως το ’49 απασχολεί πολλούς μαρξιστές αλλά και αστούς, για διαφορετικούς λόγους βεβαίως. Φαίνεται όμως πως τον αντικομμουνισμό τον απασχολεί περισσότερο… Αν δείτε τις βιβλιογραφίες του αντικομμουνισμού, πόσο ασχολήθηκαν για παράδειγμα με τις προηγούμενες δεκαετίες του ’30 ή του ’20 ή την κατοπινή ιστορία του ΚΚΕ της δεκαετίας του ’60 ή της μεταπολίτευσης; Υπάρχει τέτοια βιβλιογραφία αλλά είναι πολύ λιγότερη (…) Η δεκαετία του ’40 φοβίζει περισσότερο με τη δυνατότητα που έχει να επαναληφθεί. (…) Αυτό που τους ενοχλεί είναι ότι ο λαός με τον μαζικό ένοπλο αγώνα, όχι μόνο αμφισβήτησε, αλλά έδειξε και τη δυνατότητα ανατροπής της αστικής εξουσίας. Και μια τέτοια πιθανότητα επανάληψης πρέπει… να σταλεί “στο πυρ το εξώτερον”».

Αντίδοτο στον αντικομμουνισμό, είπε, είναι «η ανάπτυξη από πλευράς του Κόμματος, μαζικών αγώνων για τα λαϊκά συμφέροντα και η δημιουργία όλο και πιο γερών δεσμών του ΚΚΕ με τα λαϊκά στρώματα. Μέσα σ’ αυτή την προσπάθεια είναι ενταγμένη και η εκλαΐκευση και διαφώτιση των μαζών. Σ’ αυτή την προσπάθεια ανήκει και η αποκάλυψη των πραγματικών ιστορικών γεγονότων και η ερμηνεία τους με βάση τα ταξικά συμφέροντα των καταπιεσμένων μαζών, πρώτα απ’ όλα της εργατικής τάξης.
Είναι προφανές ότι στην καπιταλιστική κοινωνία το κομμουνιστικό κόμμα και κίνημα έχουν πολύ περιορισμένα μέσα να υπερασπιστούν την ιστορική αλήθεια (…) Εφόσον όμως έχουμε ταχθεί στον αγώνα για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης είμαστε “καταδικασμένοι” κατά μία έννοια, με πείσμα και σχέδιο να συνεχίζουμε την ιδεολογική αντιπαράθεση σε όλα τα επίπεδα, με ό,τι μέσα διαθέτουμε», είπε και αναφέρθηκε στην προσπάθεια αυτή του ΚΚΕ με τα Δοκίμια Ιστορίας που έχει επεξεργαστεί, την ανάδειξη και δημιουργία μνημείων σε όλη τη χώρα, αλλά και την ίδια τη δημιουργία του ΕΚΧΦ με τον πλούτο του αρχειακού υλικού που διαθέτει.
Μιλώντας πιο συγκεκριμένα για τις έξι διαλέξεις, ο Ν. Παπαγεωργάκης είπε ότι «είναι μια προσπάθεια εκλαΐκευσης των θέσεων του ΚΚΕ για την ιστορία και την επικαιρότητα της ιστορίας του ΔΣΕ». Και πρόσθεσε: «Το πείραμα των ανοιχτών διαδικτυακών μαθημάτων (MOOC – Massive Open Online Courses) νομίζω ότι άξιζε για να προβληματίσει ως προς την εύρεση και άλλων τρόπων παρέμβασης και διάδοσης μαρξιστικών θέσεων. Χωρίς βέβαια αυτό να υποκαθιστά το βασικό, δηλαδή την άμεση επαφή μας με τις μάζες, τον εργαζόμενο και την εργαζόμενη, τον κάθε νέο και νέα, αυτή η προσπάθεια φιλοδοξεί να αναπτύξει έναν ευρύτερο προβληματισμό για το τι ακόμα μπορούμε να αξιοποιήσουμε καλύτερα για να βοηθήσουμε τη βασική προσπάθεια που προανέφερα».

Παρουσίαση το υλικού των «Έξι διαλέξεων για τον ΔΣΕ»

Στη συνέχεια η Δήμητρα Αδάμ και η Αλεξάνδρα Τσαγρή παρουσίασαν το υλικό της εργασίας τους.
«Μαζί θα περιηγηθούμε στις σελίδες του εμφυλίου πολέμου, μελετώντας τη ιστορία από την πλευρά των πρωτοπόρων πρωταγωνιστών της, με βάση την αρχή του ιστορικού υλισμού», ξεκαθαρίζουν στον πρόλογο του MOOC (ανοιχτού διαδικτυακού μαθήματος) οι δημιουργοί του. Το μάθημα είναι δομημένο σε έξι ενότητες – εβδομάδες όπου περιγράφονται τα γεγονότα στην Ελλάδα και το εξωτερικό μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η περίοδος ’46 – ’49 όπου συγκροτήθηκε και έδρασε ο ΔΣΕ και οι κατοπινές εξελίξεις.
Επέλεξαν, όπως είπαν, αυτή την περίοδο της κορυφαίας στιγμής της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, γιατί δεν διδάσκεται πουθενά στο σχολείο. Κι έτσι σκοπός τους ήταν να δημιουργήσουν το πρώτο ανοιχτό μάθημα με αυτό το περιεχόμενο, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στον καθένα, με έμφαση στις νεότερες ηλικίες, να έρθει σε επαφή με αυτή την περίοδο. Δημιουργήθηκε έτσι αυτό το σύγχρονης μορφής υλικό των διαλέξεων, που διατίθεται από το ΕΚΧΦ και μπορεί να αξιοποιηθεί και από τις Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, είτε με τη μορφή του μαθήματος είτε με άλλες μορφές που μπορεί να επιλέξουν.

Αριστεία μέχρι θανάτου – Ραγδαία αύξηση ψυχικών παθήσεων και αυτοκτονιών μεταξύ των φοιτητών στη Βρετανία

Κατιούσα

Η αποσάθρωση της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης βλάπτει σοβαρά την ψυχική υγεία των Βρετανών φοιτητών, όπως δείχνουν ανησυχητικά στοιχεία από πανεπιστήμια ολόκληρης της χώρας, σχετικά με την εξάπλωση των ψυχικών παθήσεων και των αυτοκτονιών σε αυτό τον πληθυσμό.
Ενδεικτική είναι η μαρτυρία του επικεφαλής ασφαλείας του πανεπιστημίου Brunel στο Λονδίνου, Terry Vass, o οποίος σημειώνει πως όταν ξεκίνησε να δουλεύει στο ίδρυμα πριν 19 χρόνια, ασχολούνταν κυρίως με καβγάδες μεθυσμένων φοιτητών, ενώ τώρα μεγάλος αριθμός των κλήσεων που λαμβάνει αφορά περιστατικά ψυχικών διαταραχών. Αύξηση τέτοιων περιστατικών παρατηρείται στην αρχή του εξαμήνου, πιθανόν λόγω δυσκολιών προσαρμογής των φοιτητών, αλλά και στη διάρκεια διακοπών, όταν στην πανεπιστημιούπολη μένουν πίσω φοιτητές που νιώθουν απομονωμένοι, την ώρα που οι συνάδελφοί τους βρίσκονται στα σπίτια τους.
Συναγερμό σημαίνουν και τα στοιχεία για τις αυτοκτονίες, αφού με βάση τα διαθέσιμα ως το 2017 στοιχεία, σημειώθηκε περίπου μία αυτοκτονία κάθε τέσσερις μέρες. Ιδιαίτερη δημοσιότητα πήραν οι αλλεπάλληλες αυτοκτονίες στο πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, όπου μέσα σε 18 μήνες, στο διάστημα 2016-2017 12 φοιτητές τερμάτισαν τη ζωή τους. Ανάμεσά τους η 20χρονη φοιτήτρια φυσικής Natasha Abrahart, που αυτοκτόνησε τον Απρίλη του 2018 λόγω κρίσης άγχους πριν από προφορική εξέταση. Οι γονείς της μάλιστα είχαν δηλώσει πως θα κινηθούν νομικά κατά του πανεπιστημίου, που δεν πρόσφερε κάποια εναλλακτική στην κόρη τους, παρά τις σαφείς ενδείξεις για το στρες που της προκαλούσε το ενδεχόμενο των προφορικών. Σύμφωνα με έρευνα του ίδιου του πανεπιστημίου, το μεγαλύτερο μέρος των αυτοκτονιών έγινε από Γενάρη μέχρι Απρίλη, που αντιστοιχεί σε περίοδο προετοιμασίας για την εξεταστική. Μάλιστα, τον περσινό Νοέμβρη, πραγματοποιήθηκε διαδήλωση φοιτητών του πανεπιστημίου, που ζητούσε καλύτερη πρόσβαση σε ψυχολογική υποστήριξη από πλευράς πρυτανικών αρχών. Παρόμοιες κινητοποιήσεις πραγματοποιήθηκαν και σε άλλα βρετανικά ιδρύματα.
Σύμφωνα με το λέκτορα και συγγραφέα Γουίλιαμ Ντέιβις, που έγραψε το βιβλίο «Η βιομηχανία της ευτυχίας», «Ένα από τα πιο ανησυχητικά φαινόμενα που πολλοί βλέπουμε τα τελευταία χρόνια είναι η αύξηση του χρόνιου άγχους, που επηρεάζει τόσο πολύ κάποιους φοιτητές ώστε νιώθουν ανίκανοι ακόμα και να έρθουν στο πανεπιστήμιο». Προσθέτει πως αυξάνεται ο αριθμός όσων κυριολεκτικά τρομοκρατούνται μπροστά στο ενδεχόμενο της αποτυχίας, εκλαμβάνοντας τη διαδικασία μάθησης και αξιολόγησης ως μια δοκιμασία που δε συγχωρεί κανένα λάθος και δεν αφήνει κανένα περιθώριο δημιουργικότητας. Ο συγγραφέας δεν το κατονομάζει, αλλά είναι προφανές πως αυτό που περιγράφει είναι ακριβώς η πεμπτουσία της ιδεολογίας του καπιταλισμού, της επιτυχίας πάση θυσία, της λογικής της «μοναδικής ευκαιρίας» και το αδυσώπητου ανταγωνισμού.
Η αύξηση των ψυχικών νόσων μεταξύ των φοιτητών είναι τμήμα της έκρηξης των τελευταίων συνολικά στη βρετανική νεολαία, από την ηλικία των 4 ως 24 ετών. Πιο συγκεκριμένα, έχει εξαπλασιαστεί ο αριθμός των παιδιών και νέων αυτής της κατηγορίας που αντιμετωπίζουν ψυχολογικά προβλήματα σε σχέση με το 1995, δηλαδή μόλις μια γενιά πριν. Οι περικοπές στο κοινωνικό κράτος, τις υπηρεσίες στήριξης των νέων, το Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΝΗS) και τα δημόσια σχολεία μεταφράζονται σε αυξανόμενους αριθμούς νέων με ψυχολογικά προβλήματα που φτάνουν στο πανεπιστήμιο χωρίς ποτέ να έχουν λάβει κάποια βοήθεια ή υποστήριξη.
Όπως σημειώνει και η σύμβουλος ψυχικής υποστήριξης στο πανεπιστήμιο Brunel, Irene Stone, «Τα πανεπιστήμια είναι απλά αντανάκλαση αυτού που συμβαίνει σε ολόκληρη την κοινωνία», προσθέτοντας πως ο σύγχρονος τρόπος εργασίας, όπου πολλοί καλούνται να κάνουν ακόμα και τρεις δουλειές ταυτόχρονα, η πίεση από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, η δυσκολία σύναψης σχέσεων μπορεί να προκαλέσουν μεγάλο άγχος.
Μπορεί να έχει αυξηθεί ραγδαία ο αριθμός των Βρετανών που λαμβάνουν κάποια μορφής ανώτατη εκπαίδευση, αντιστοιχώντας στο 49% των κάτω των 30, η χρηματοδότηση όμως  έχει περικοπεί δραστικά, ενώ αντίστοιχα αυξάνονται διαρκώς τα δίδακτρα που καλούνται να πληρώσουν οι φοιτητές. Από το 1998, όταν και καταργήθηκε η δωρεάν δημόσια ανώτατη εκπαίδευση, τα δίδακτρα έχουν υπερεννιαπλασιαστεί, φτάνοντας στο διάστημα ως το 2012 από 1000 σε 9250 λίρες το χρόνο, ενώ υπολογίζεται ότι ο μέσος φοιτητής συσσωρεύει κατά την αποφοίτησή του χρέος 50.000 λιρών, από φοιτητικά δάνεια, τα οποία καλείται να αποπληρώσει μόλις το εισόδημά του ξεπεράσει τις 10.000 λίρες ετησίως.
Την ίδια στιγμή, τα πανεπιστήμια βρίσκονται σε οξύ ανταγωνισμό μεταξύ τους, για την προσέλκυση περισσότερων φοιτητών, άρα και μεγαλύτερη κερδοφορία. Υπηρεσίες όπως ψυχολογική υποστήριξη θεωρούνται υπερβολικά κοστοβόρες, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις αντικαθίστανται από μοδάτες πλην κομπογιαννίτικες μεθόδους, όπως σεμινάρια “στοχασμού”, μαθήματα γιόγκας αλλά και “θεραπευτικά κατοικίδια”, ανάμεσά τους σκύλοι, γάτες και ινδικά χοιρίδια που δίδονται σε φοιτητές στην εξεταστική ώστε να τους ανακουφίζουν από το στρες.
Ακόμα βέβαια κι ένα άριστα οργανωμένο σύστημα πρόληψης και υποστήριξης αγχωμένων ή ήδη ψυχικά πασχόντων φοιτητών, δεν μπορεί να αλλάξει τη ρίζα του προβλήματος, δηλαδή ότι σχεδόν οι μισοί Βρετανοί φοιτητές εργάζονται (45%), ακόμα και με πλήρη απασχόληση, ενώ ακριβώς οι μισοί μετακινούνται έως και 2 ή 3 ώρες από τον τόπο κατοικίας τους για να μην πληρώσουν τα πανάκριβα ενοίκια κοντύτερα στα ιδρύματα. Ούτε μπορεί να αλλάξει τη νοοτροπία πως “μόνο οι καλοί ξεχωρίζουν”, εκείνοι δηλαδή που γεμίζουν τη μέρα και το εξάμηνό τους με έξτρα εργασίας, πως μόνο οι φτωχοί αριστούχοι λαμβάνουν υποτροφία, που κι αυτή σπάνια καλύπτει οτιδήποτε πέρα από τα απολύτως βασικά προς το ζην, στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Όπως έγραφε το 2018 ο Μαρκ Κρόφορντ, συνδικαλιστής της Ένωσης Μεταπτυχιακών Φοιτητών στο UCL, “Οδηγώντας τα πανεπιστήμιά μας να δρουν σαν επιχειρήσεις, δεν καννιβαλίζεται απλά η χαρά της μάθησης και η κοινωνική χρησιμότητα της έρευνας και της διδασκαλίας: Μας αρρωσταίνει κιόλας”. Συμπέρασμα που ισχύει φυσικά όχι μόνο για τη Βρετανία, αλλά για όλες τις χώρες, όπου, με ιδιωτικά πανεπιστήμια ή χωρίς, το κριτήριο του κέρδους και της περιλάλητης “σύνδεσης με την αγορά εργασίας” αποτελούν το βασικό μπούσουλα για την οργάνωση των ανώτατων ιδρυμάτων, με τελικά θύματα τους φοιτητές.
Με πληροφορίες από The Guardian

Στην Κερκίνη οι 73 από τις 90 νανόχηνες, που αποτελούν τον συνολικό ευρ. πληθυσμό του είδους

Από iraklis3

Στη Λίμνη Κερκίνη κατέφθασαν πριν από τρεις ημέρες τα 73 από τα 90 πουλιά, που αποτελούν τον ευρωπαϊκό πληθυσμό της νανόχηνας και τις επόμενες ημέρες ο πληθυσμός αυτός αναμένεται να αυξηθεί περαιτέρω, όπως ανέφερε ο Θόδωρος Ναζιρίδης, γενικός συντονιστής του Φορέα Διαχείρισης της Λίμνης, μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό του ΑΠΕ- ΜΠΕ, “Πρακτορείο 104,9 FM”. Πρόκειται για σπάνιο είδος, του οποίου “όλος ο ευρωπαϊκός πληθυσμός ξεχειμωνιάζει στην Κερκίνη”.
Οι χήνες αυτές, ένα από τα τρία είδη γκρίζων χηνών του γένους Anser, που απαντώνται τακτικά στη χώρα μας, το μικρότερο σε μέγεθος και πιο σκούρο, με ένα κίτρινο δακτύλιο γύρω από το μάτι, ένα μικρό και τριγωνικό ράμφος και αναλογικά μακρύτερες φτερούγες, όπως εξηγεί η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία, διανύουν μια εντυπωσιακή διαδρομή και μάλιστα το καταφέρνουν με μια ταχύτητα που πλέον εκπλήσσει τους ειδικούς.
“Οι 90 νανόχηνες αναπαράγονται στη Βόρεια Νορβηγία και μεταναστεύουν τέτοια εποχή στη Νότια Ευρώπη και κυρίως στην Κερκίνη. Τα τελευταία χρόνια, αυτό που έχουμε δει, είναι ότι ο πληθυσμός αυτός μένει στην Κερκίνη σχεδόν όλο τον χειμώνα, έξι μήνες τον χρόνο” εξηγεί ο κ.Ναζιρίδης, φανερώνοντας μάλιστα τη λεπτομέρεια που έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον φέτος στους ανθρώπους του φορέα: “η απόσταση είναι στα 3.500 χιλιάδες χιλιόμετρα και φέτος την έκαναν σε μόλις δύο μέρες. Πέρυσι την είχαν κάνει σε τρεις ημέρες. Παλιότερα έκαναν πολλές στάσεις, χρειάζονταν γύρω στις δύο βδομάδες. Προφανώς κάτι έχει αλλάξει και προτιμούν να έρθουν γρήγορα εδώ που έχει τροφή και ησυχία. Φαίνεται ότι για πολλά είδη πουλιών η Κερκίνη είναι ένα ασφαλές καταφύγιο”, σημειώνει ο κ.Ναζιρίδης σχολιάζοντας τον χρόνο-ρεκόρ μέσα στον οποίο το μικρόσωμο σχετικά πτηνό ολοκληρώνει φέτος τη μετάβαση από τον Βορρά της Ευρώπης στο νοτιοανατολικό της άκρο και συγκεκριμένα στη φιλόξενη λίμνη Κερκίνη.
Πότε μας εγκαταλείπει; “Αν έχουμε καμιά πλημμύρα η νανόχηνα φεύγει για λίγες εβδομάδες στο Δέλτα του Έβρου και στη συνέχεια επιστρέφει στη Κερκίνη για να φύγει προς τα τέλη Μαρτίου προς τη Νορβηγία” μας λέει, ερωτηθείς για την παραμονή στην Ελλάδα αυτής της ολιγάριθμης ομάδας των πολυαναμενόμενων “σταρ” της πλούσιας χλωρίδας και πανίδας της περιοχής.