ΦΙΛΕ, ΣΤΟΥΣ «ΠΟΛΛΟΥΣ» ή ΣΤΟΥΣ «ΛΙΓΟΥΣ» ΑΝΗΚΕΙΣ ;; !!

,,Οι πολλοί είναι αυτοί που τσακίζονται σήμερα από την καπιταλιστική ανάπτυξη και χτες από την κρίση, είναι οι δεκάδες χιλιάδες που εργάζονται με 4ωρα και 5ωρα, οι χιλιάδες άνεργοι, οι απολυμένοι, οι λαϊκές οικογένειες που οι τράπεζες τους εκβιάζουν για να τους πάρουν ό,τι τους έχει απομείνει, οι αυτοαπασχολούμενοι που διαλύονται από τη φοροληστεία και τα χρέη.

Προφανώς η κυβέρνηση δεν μιλάει γι' αυτούς όταν μιλάει για ταλαιπωρία. 

Για την «ταλαιπωρία» των αφεντικών νοιάζεται, που δεν θέλουν οι εργάτες τους να απεργούν. Ο απεργοσπαστικός μηχανισμός που έχει στήσει άλλωστε η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ αντιμετωπίζει δυσκολίες και δεν φτάνει για το εμπόδισμα της ανάπτυξης αγώνων που θα αμφισβητούν τους στόχους του κεφαλαίου.,,

Οι «πολλοί» και οι «λίγοι»

Η προχτεσινή απεργία, σε συνέχεια της προηγούμενης στις 24 Σεπτέμβρη, αποτέλεσε σημαντικό σταθμό μιας μεγάλης μάχης που εδώ και βδομάδες δίνουν δεκάδες συνδικάτα, συνδικαλιστικές οργανώσεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, σε κάθε χώρο δουλειάς και κλάδο, συνδικαλιστές που δεν συμβιβάζονται με τη σαπίλα της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ. 

Ηταν μια μάχη που αφήνει παρακαταθήκη για τη συνέχεια.

Οχι τυχαία, σε μια περίοδο που εργοδοσία και κυβέρνηση βάζουν στο στόχαστρο το όπλο της απεργίας και τη συνδικαλιστική συλλογική οργάνωση και δράση, η απεργιακή απάντηση των εργαζομένων προκαλεί την οργή των διαφόρων εκπροσώπων του κεφαλαίου.

Ολοι με μια φωνή παπαγαλίζουν ότι «κατέβηκαν οι λίγοι και ταλαιπώρησαν τους πολλούς», μια ατάκα που αναπαρήγαγε σε δήλωσή του και ο πρωθυπουργός. 

Θα ήθελαν απέναντι σε αυτήν την προσπάθεια να υπάρχει σιγή νεκροταφείου. 

Θα ήθελαν όλα τα συνδικάτα και οι συνδικαλιστές να είναι πλήρως υποταγμένοι στους στόχους της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της στήριξης των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων, να λειτουργούν ως μηχανισμοί ενσωμάτωσης των εργαζομένων σε αυτούς τους στόχους της εργοδοσίας, του κεφαλαίου.

Θα ήθελαν όλα τα συνδικάτα γραφειοκρατικούς μηχανισμούς, χωρίς ζωντανές συλλογικές διαδικασίες, χωρίς διαπάλη. 

Θα ήθελαν τον εργαζόμενο ξεμοναχιασμένο και άβουλο, με μόνο του «δικαίωμα» μια ηλεκτρονική ψήφο και με τη δαμόκλειο σπάθη της εργοδοσίας πάνω από το κεφάλι του... 

Οργίζονται όμως, επειδή υπάρχει μαζική εργατική αντίδραση σε αυτούς τους σχεδιασμούς.

Οι κυβερνήσεις που επιλέγονται από το 30% του λαού, όργανα της εξουσίας των μονοπωλίων, που εκφράζουν τα συμφέροντα της κοινωνικής μειοψηφίας των μετόχων επιχειρηματικών ομίλων, αλλά αποφασίζουν για τη ζωή όλων μας, διαμαρτύρονται για την «έλλειψη δημοκρατίας» στα εργατικά συνδικάτα, επειδή - όπως ισχυρίζονται - οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις δεν αποφασίζονται από την απόλυτη πλειοψηφία των εργαζομένων σε μια επιχείρηση ή σε έναν κλάδο!

Η επίθεση της κυβέρνησης της ΝΔ στα συνδικάτα και στο απεργιακό δικαίωμα είναι δεδομένη, όπως είναι αισχρή και η προσπάθεια να εμφανίσει αυτά τα μέτρα ως φιλεργατικά, ως μέτρα για την αναζωογόνηση του συνδικαλισμού. 

Είναι όμως μεγάλη υποκρισία και οι διαμαρτυρίες του ΣΥΡΙΖΑ, τη στιγμή που η ΝΔ «πατά» στον δικό του αντιαπεργιακό νόμο, που καθιερώνει το υποχρεωτικό 50%+1 σε αποφάσεις για απεργία.

Αυτόν το νόμο Αχτσιόγλου, που ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση παρουσίαζε επίσης ως παρέμβαση «για την ενίσχυση της δημοκρατίας» στα συνδικάτα και την «αναβάθμιση του συνδικαλιστικού κινήματος», σκοπεύει να εφαρμόσει η ΝΔ, πηγαίνοντας παραπέρα, με την ηλεκτρονική ψήφο - φακέλωμα.

Είναι επίσης μέγιστη υποκρισία να διαμαρτύρεται ο ΣΥΡΙΖΑ για το «χέρι» που προτίθεται να βάλει η κυβέρνηση στις κλαδικές συμβάσεις, όταν και αυτή η ρύθμιση «πατάει» στο δικό του πόρισμα «εμπειρογνωμόνων» και βεβαίως αφορά όλο το πλέγμα διευκολύνσεων, κινήτρων και μέτρων στήριξης των επενδύσεων και των επιχειρηματικών ομίλων, στα οποία συνεχίζει και από τη θέση της «εποικοδομητικής αντιπολίτευσης» να βάζει πλάτη. Δεν μπορούν λοιπόν να κρύψουν ότι μαζί με τη ΝΔ βρίσκονται στην ίδια όχθη, αυτή των συμφερόντων των λίγων.

Οι πολλοί άλλωστε είναι αυτοί που τσακίζονται σήμερα από την καπιταλιστική ανάπτυξη και χτες από την κρίση, είναι οι δεκάδες χιλιάδες που εργάζονται με 4ωρα και 5ωρα, οι χιλιάδες άνεργοι, οι απολυμένοι, οι λαϊκές οικογένειες που οι τράπεζες τους εκβιάζουν για να τους πάρουν ό,τι τους έχει απομείνει, οι αυτοαπασχολούμενοι που διαλύονται από τη φοροληστεία και τα χρέη.

Προφανώς η κυβέρνηση δεν μιλάει γι' αυτούς όταν μιλάει για ταλαιπωρία. 

Για την «ταλαιπωρία» των αφεντικών νοιάζεται, που δεν θέλουν οι εργάτες τους να απεργούν. Ο απεργοσπαστικός μηχανισμός που έχει στήσει άλλωστε η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ αντιμετωπίζει δυσκολίες και δεν φτάνει για το εμπόδισμα της ανάπτυξης αγώνων που θα αμφισβητούν τους στόχους του κεφαλαίου.

Η προσπάθεια καταστολής του εργατικού κινήματος και περιορισμού της συνδικαλιστικής δράσης δεν είναι καινούργια. 

Διακηρυγμένος στόχος του κεφαλαίου, της ΕΕ και των κυβερνήσεών τους είναι να μην υπάρχουν εστίες αντίστασης, να μην αμφισβητείται η πολιτική τους. 

Ομως λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. 

Οι δύο πρόσφατες απεργίες έδειξαν ότι υπάρχουν εκείνες οι ζωντανές δυνάμεις που μπορούν να βάλουν πλάτη για την ανασύνταξη του κινήματος, για την οργάνωση της αντεπίθεσης. 

Οι αγωνιστικές διεργασίες συνεχίζονται και η κλιμάκωση της πάλης θα δώσει απάντηση σε όσους σχεδιάζουν το χτύπημα της συνδικαλιστικής δράσης