Η ... θεωρία του χάους και οι πραγματικές αιτίες

Η αγωνιστική δραστηριότητα, μέσω της συμμετοχής σε πρωταθλήματα, αποτελεί τον «καθρέφτη» ενός σωματείου

Στο τοπίο του ερασιτεχνικού αθλητισμού αναφέρθηκε πρόσφατα, για μία ακόμα φορά, ο υφυπουργός Αθλητισμού Λευτέρης Αυγενάκης, μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό «Action24». Στη σχετική συνέντευξη ο υφυπουργός προσπάθησε και πάλι να διαφημίσει ως λύση στα προβλήματα τα όσα ορίζει ο αθλητικός νόμος που ψηφίστηκε πρόσφατα κατά πλειοψηφία στη Βουλή (το ΚΚΕ τον καταψήφισε επί της αρχής). Ειδικής αναφοράς χρήζουν τα όσα είπε ο υφυπουργός για την κατάσταση στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, συνδυάζοντάς τα μάλιστα με τη θέσπιση από πλευράς κυβέρνησης του περιβόητου Μητρώου Αθλητικών Σωματείων.

Μεταξύ άλλων ανέφερε: «Το απόλυτο χάος στον ελληνικό ερασιτεχνικό αθλητισμό καταδεικνύεται με όσα καταγράφονται στο Μητρώο Αθλητικών Σωματείων, που σύντομα θα δημοσιοποιήσουμε. Οι ισόβιοι πρόεδροι των αθλητικών ομοσπονδιών έβαζαν τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Θέλουμε να μπει μία τάξη, να υπάρχει διαφάνεια, να λειτουργεί το Μητρώο. Αυτό το χάος μπαίνει σε μία σειρά».

Περί χάους...

Μπορεί η κυβέρνηση της ΝΔ να χρειάστηκε το Αθλητικό Μητρώο προκειμένου να ...ανακαλύψει το χάος (όπως τουλάχιστον το ορίζουν οι κυβερνητικοί αρμόδιοι), το πραγματικό χάος στον ερασιτεχνικό αθλητισμό όμως υπάρχει ως δαμόκλειος σπάθη που απειλεί τη λειτουργία του και τη συνέχειά του εδώ και πολλά χρόνια. Οι δε αιτίες του βρίσκονται ξεκάθαρα στις πολιτικές που εφαρμόστηκαν από όλες τις κυβερνήσεις μέχρι τώρα - ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ - και από τη σημερινή.

Από κινητοποίηση σωματείων της Αττικής στο υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού

Οι πολιτικές αυτές οδήγησαν, πέρα από τη στήριξη του αθλητισμού των επιχειρηματικών συμφερόντων (ΠΑΕ, ΚΑΕ), στη συρρίκνωση του ερασιτεχνικού αθλητισμού, κυρίως μέσα από τη συστηματική μείωση των αθλητικών επιχορηγήσεων εδώ και χρόνια, με απώτερο στόχο να ανοίξει ο δρόμος για την παράδοσή του στα επιχειρηματικά συμφέροντα. Αυτό αναδεικνύει η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί με το ξεπούλημα των αθλητικών εγκαταστάσεων, την επιβολή χαρατσιών για τη χρήση τους και συνδρομής στα σωματεία, μετατρέποντας την άθληση σε πολυτέλεια για τη λαϊκή οικογένεια, που καλείται έτσι να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη για το δικαίωμα αυτό.

Ο μύθος γύρω από το Αθλητικό Μητρώο

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που ο Λ. Αυγενάκης επιχειρεί να πλασάρει το Αθλητικό Μητρώο ως ...πανάκεια προκειμένου να εντοπιστούν και να λυθούν τα διαχρονικά προβλήματα του ερασιτεχνικού αθλητισμού, σύμφωνα με την κυβερνητική λογική. Και σ' αυτό το σημείο, όμως, η πραγματικότητα απέχει παρασάγγας από την εικόνα που προσπαθεί να παρουσιάσει ο υφυπουργός.

Ενα αθλητικό σωματείο για να επιβιώσει χρειάζεται μια σειρά από προϋποθέσεις που να του εξασφαλίζουν τη συνεχή και απρόσκοπτη δραστηριότητα: Συμμετοχή στα πρωταθλήματα, λειτουργία όλων των τμημάτων του σε όλες τις βαθμίδες, κάλυψη των πάγιων εξόδων, συντήρηση των εγκαταστάσεων (γραφείων κ.ά.) και υποδομών κ.ο.κ. Ολα αυτά, δηλαδή, που αποτελούν τον καθρέφτη της λειτουργίας ενός σωματείου και μπορούν έμπρακτα να αποδειχθούν, μέσα από φύλλα αγώνα, συμμετοχές μελών κ.λπ.

Οι προϋποθέσεις αυτές δεν μπορούν να εξασφαλιστούν στο σημερινό πλαίσιο λειτουργίας του ερασιτεχνικού αθλητισμού, πολύ περισσότερο δε από την απλή εγγραφή σε ένα μητρώο. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι η εγγραφή σε αυτό αποτελεί προϋπόθεση να λάβει ένα σωματείο την επιχορήγηση ύψους 2.000 ευρώ, όπως ανακοίνωσε πρόσφατα, κομπάζοντας, η κυβέρνηση. Η οποία άλλωστε την ίδια ώρα φαίνεται να έχει «ξεχάσει» τα 12 εκατ. ευρώ προς τα σωματεία, με τη μορφή επιχορήγησης για την αντιμετώπιση του κορονοϊού, που ο υφυπουργός είχε υποσχεθεί να δοθούν, τον περασμένο Μάη, λίγο πριν από την άρση του lockdown στον αθλητισμό.

Και, βέβαια, όλο αυτό το διάστημα τα προβλήματα που ταλανίζουν τα ερασιτεχνικά σωματεία, εγγεγραμμένα ή μη, και ιδίως στον οικονομικό τομέα, όχι μόνο δεν σταμάτησαν να υπάρχουν, αλλά αντίθετα επιδεινώθηκαν.

Η στάση και οι ευθύνες των ομοσπονδιών

Ως βασικό υπεύθυνο για την κατάσταση αυτή ο υπουργός έδειξε, για άλλη μια φορά, τις «κακές διοικήσεις» των αθλητικών ομοσπονδιών, οι οποίες - όπως ισχυρίστηκε - με τις πρακτικές τους κρύβουν τα προβλήματα «κάτω από το χαλί».

Η πραγματικότητα όμως είναι ότι στην πλειοψηφία τους οι αθλητικές ομοσπονδίες όχι μόνο δεν έχουν επιχειρήσει να αποκρύψουν τη δύσκολη κατάσταση που επικρατεί στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, αλλά ίσα ίσα με κάθε ευκαιρία έχουν αναδείξει και προβάλει εκτενώς τόσο τα γενικότερα όσο και τα επιμέρους προβλήματα που υπάρχουν. Εδώ και χρόνια, άλλωστε, αδυνατούν να αντεπεξέλθουν ακόμα και στις πάγιες υποχρεώσεις τους, ως αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης μείωσης των αθλητικών επιχορηγήσεων, με διάφορες προφάσεις (π.χ. οικονομική κρίση).

Οι προσπάθειες αυτές από τις αθλητικές ομοσπονδίες, ωστόσο, δεν έχουν σταθεί μέχρι σήμερα ικανές να ανακόψουν την πορεία διάλυσης του ερασιτεχνικού αθλητισμού με ευθύνη των κυβερνήσεων. Κι αυτό γιατί αντί να φροντίσουν οι ομοσπονδίες να οργανώσουν ένα αθλητικό κίνημα διεκδίκησης, αυτό που κυριάρχησε ήταν η λογική «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Το κυνήγι των χορηγών, σε μια επιφανειακή προσπάθεια λύσης των προβλημάτων, οι εσωτερικοί ανταγωνισμοί για το ποιος θα πάρει ...τα περισσότερα ψίχουλα που βαφτίζονταν επιχορήγηση, όλα αυτά λείαναν καθοριστικά το έδαφος προκειμένου να μπορούν να εφαρμοστούν σήμερα αυτές οι πολιτικές.

Μονόδρομος για να αντιστραφεί η κατάσταση αυτή είναι η οργάνωση του αθλητικού κόσμου, αλλά και των γονιών, των εργαζομένων, των ίδιων των σωματείων, σε ένα κίνημα διεκδίκησης των προϋποθέσεων για τη βιωσιμότητα του ερασιτεχνικού αθλητισμού, για να είναι ο αθλητισμός δικαίωμα για όλους.