Πάταξη της τρομοκρατίας, ή πάταξη της αριστερής ιδεολογίας με πρόφαση την τρομοκρατία;

(Η αποκάλυψη του Ιωάννη)

Μέχρι σήμερα, είχαμε να κάνουμε με τους «καλά πληροφορημένους» ρεπόρτερ, με εκείνους δηλαδή, που, λόγω σχέσεων με τις ντόπιες και ξένες μυστικές υπηρεσίες, για τις οποίες φαίνεται να περηφανεύονται, διοχέτευαν αυτά που εκείνες ήθελαν να διαρρεύσουν. Και να, αστυνομικά σίριαλ, «φωτογραφίες» και «σταυρόλεξα», για δυνατούς λύτες, που όλα παρέπεμπαν σε αντιστασιακούς και αριστερούς ανά την Ελλάδα και το εξωτερικό, ζώντες, αλλά και νεκρούς, που οι υπηρεσίες αυτές επέλεγαν να εκθέσουν μέσω των πλέον «εγκρίτων» δημοσιογράφων. Κι αν τύχαινε να 'σαι ψηλός, ασπρομάλλης, πενηντατεσσάρης, καθηγητής πανεπιστημίου, να 'χεις περάσει από τα ένδοξα Παρίσια, το Ανατολικό Βερολίνο, τη Συρία, το Αλγέρι, τα Εξάρχεια, να 'χεις πάει διακοπές στην Κούβα, και, ακόμη χειρότερα, να έχεις πάρει μέρος στον αγώνα κατά της χούντας και, κυρίως, να επιμένεις αριστερά, όπως η αφεντιά μου, τότε, αν όχι εσύ ο ίδιος, οι άλλοι που σε γνωρίζουν διερωτώνται, κατά το περίφημο σύνθημα του πάλαι ποτέ ΚΟΔΗΣΟ: «λες να είναι τρομοκράτης και να μην το ξέρει ούτε ο ίδιος;».

Ακολούθησαν οι «αναλυτές» της ιστορίας των αριστερών οργανώσεων, από όπου «δίχως καμία αμφιβολία» εκπορεύεται η τρομοκρατία. Τούτοι οι κόλακες της εξουσίας θεωρούνταν τόσο πιο σοβαροί, όση λιγότερη σχέση είχαν με την πρόσφατη ιστορία της Αριστεράς. Κατόρθωσαν, λοιπόν, το ακατόρθωτο για την ίδια: Να τη συσπειρώσουν στα πλαίσια της «17 Νοέμβρη». Παλιοί κουκουέδες, τροτσκιστές, μαοϊκοί, αναρχικοί, παππούδες και εγγόνια, εμφανιζόμενοι ως σύγχρονοι ληστοσυμμορίτες σε συνεργασία με κοινούς εγκληματίες, όλοι τους, μια γροθιά, υπό τη σκεπή της τρομοκρατίας. Ενοχη η Αριστερά, μέχρι αποδείξεως του εναντίον, το «διά ταύτα» τους. Ομως, μια τόσο κλειστή τρομοκρατική οργάνωση με μια τέτοια ιδεολογική ανομοιογένεια, ούτε υπήρξε, ούτε πρόκειται ποτέ να υπάρξει, εκτός και αν δεν πρόκειται για αριστερή οργάνωση, όπως προσπαθούν να μας πείσουν, αλλά για σπείρα, της οποίας η καθοδήγηση, οι στόχοι και κυρίως τα κίνητρα πρέπει να αναζητηθούν στην αντίπερα όχθη της Αριστεράς, αν όχι στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού.

Και νάσου, που, πιο πρόσφατα, με πρόσχημα και πάλι τη «17 Νοέμβρη» και με δεδομένη την αριστερή της καταβολή, σοβαροφανείς και αντικειμενικοί για τους αφελείς αναλυτές, κάνουν ένα βήμα παραπέρα. Ρίχνουν τις μάσκες και αποκαλύπτουν τις πραγματικές τους επιδιώξεις, που δεν περιορίζονται στην εξαφάνιση της τρομοκρατίας, αλλά επεκτείνονται στην εξαφάνιση της Αριστεράς. Ενοχη πια μετ' αποδείξεων η Αριστερά.

«Η "17 Ν" σκότωνε αυτούς, που της υποδείκνυε ο ευρύτερος ιδεολογικός της περίγυρος». Ποιος είναι αυτός ο περίγυρος; «Καμιά τριανταριά δημοσιογράφοι, αρκετοί πολιτικοί, και πανεπιστημιακοί (...) οι οποίοι "πουλάνε" "αντικαπιταλισμό, αντιαμερικανισμό, αντιδιαπλοκή, αντικοινοβουλευτισμό, αντικατεστημένο" (...) Ολα τα βασικά συστατικά μιας συγκεκριμένης και διαδεδομένης ιδεολογίας (...)» «Η "17 Νοέμβρη" τελειώνει (...) Το ζήτημα, όμως, είναι να τελειώνει και το παραμύθι της», δηλαδή η αριστερήιδεολογία. Ιδού η αποκάλυψη του Ιωάννη Πρετεντέρη, σε άρθρο του της 14^ης Ιουλίου στο «Βήμα της Κυριακής».

Κατ' αρχήν, μέρες που είναι, γιατί τέτοια σπουδή από πλευράς του Ιωάννη να επαναλαμβάνει τα σενάρια περί αριστερής προέλευσης της τρομοκρατίας; Απλός νεοφιλελεύθερος δογματισμός; Κι αν αποδειχτεί, όπερ και το πλέον πιθανόν, ότι ο Ξηρός και η τρομοκρατική γενιά του ουδεμία σχέση έχουν με την Αριστερά, ή, ακόμη χειρότερα, ότι πρόκειται για νέους Κρυστάλληδες, τότε πώς να μας πείσει ο Ιωάννης ότι από αφέλεια και μόνον σπεύδει να εμπλέξει την Αριστερά; Σε μια τέτοια περίπτωση, ας μην ελπίζει να του αποδοθεί το ακαταλόγιστο, διότι, ως γνωστόν, κατά Ντοστογιέφσκι, η ηλιθιότητα είναι αμάρτημα.

Ακόμη, θα πρέπει να πούμε στον Ιωάννη, κάτι που φαίνεται να αγνοεί, ότι στην Ελλάδα, τουλάχιστον, είναι μάλλον δύσκολο να εδραιωθεί η ακροδεξιά αντίληψη του Μπους, που ο ίδιος πασχίζει να αναπαράγει κάπως πιο εκλεπτυσμένα, ότι, δηλαδή, κάθε αντικαπιταλιστής, ή αντιαμερικανός κλπ. είναι, αν όχι τρομοκράτης, ιδεολογικός γεννήτορας της τρομοκρατίας.

Τέλος, θα πρέπει να του υπενθυμίσουμε ότι έγκλημα δίχως κίνητρο δεν υπάρχει. Αν, λοιπόν, κανείς διερευνήσει την υπόθεση τρομοκρατία από την οπτική γωνία του κινήτρου της, αβίαστα οδηγείται στο συμπέρασμα ότι αυτό το κίνητρο, και μάλιστα εκ του αποτελέσματος, δεν είναι άλλο από την ένταση του αυταρχισμού, τη φίμωση κάθε αιρετικής φωνής και, πιο συγκεκριμένα, την επιδίωξη «τελειώματος» της Αριστεράς, κάτι που και ο ίδιος επιδιώκει. Από αυτήν, λοιπόν, τη σκοπιά, μάλλον ο Ιωάννης και οι ομογάλακτοί του προκύπτουν ως ιδεολογικοί πάτρωνες της τρομοκρατίας και όχι οι αριστεροί.

Πέραν αυτών όμως, επειδή δεν πρόκειται για μεμονωμένη συλλογιστική ενός μόνον αφελούς, έστω, αναλυτή, αλλά, όπως όλες οι μέχρι τώρα ενδείξεις πείθουν, για προσπάθεια, μέσω της συστηματικά προβαλλόμενης τελευταία κοινωνικής απομόνωσης της τρομοκρατίας, να απομονωθούν, αν όχι να διωχθούν, όλοι όσοι επιμένουν να υποστηρίζουν θεμελιακές αρχές της Αριστεράς, αξίζει τον κόπο, αν μη τι άλλο, τώρα που αυτές οι αρχές βρίσκονται για ακόμη μια φορά υπό διωγμό, να διατυπώσουμε δίχως περιστροφές ορισμένες από αυτές, που σχετίζονται πιο άμεσα με την υπόθεση της τρομοκρατίας.

Αυτό επιβάλλεται τώρα όσο ποτέ άλλοτε, ενάντια στο κλίμα της αντιτρομοκρατικής υστερίας, δηλαδή της τρομοκρατίας που ασκούν με πρόφαση την πάλη κατά της τρομοκρατίας οι «αντιτρομοκρατικές» δυνάμεις, με πρώτες τις ΗΠΑ, και τους απανταχού ιδεολογικούς τους εκπροσώπους. Τώρα, όσο ποτέ άλλοτε, είναι αναγκαίο οι αριστεροί, αντί να αποδέχονται μοιρολατρικά την ενοχοποίησή τους αν δεν ταυτιστούν με τις συντηρητικές, νεοφιλελεύθερες δυνάμεις, να προτάξουν το δικό τους στίγμα, έστω κι αν υπάρχουν Ιωάννηδες, που θα τους κατηγορήσουν ως «ιδεολογικούς εγκεφάλους» της τρομοκρατίας.

• Αρχή πρώτη, λοιπόν: Για τον κάθε αριστερό, η κρατική τρομοκρατία, και δη η τρομοκρατία των ΗΠΑ, αποτελεί την πλέον μαζική, την πλέον βάναυση και την πλέον απεχθή μορφή τρομοκρατίας, πόσο μάλλον που αυτή εκτρέφει όχι μόνον κοινωνικά, αλλά και στην πράξη τις άλλες μορφές τρομοκρατίας - βλέπε Μπιν Λάντεν, Σαντάμ κλπ.
• Αρχή δεύτερη: Ο κάθε αριστερός με βάση τις αρχές του αρνείται να εγκλωβιστεί στο κίβδηλο δίλημμα ελευθερίες και δικαιώματα, από τη μια, και ασφάλεια, από την άλλη, και υπερασπίζεται σαν κόρη οφθαλμού τα ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες, αντιδρά σε κάθε προσπάθεια περιορισμού τους, κάτι που επιδιώκεται στο όνομα της πάταξης της τρομοκρατίας, αντιδρά στην κάθε προσπάθεια αναγωγής του χαφιεδισμού σε υπέρτατη αξία, στην κάθε προσπάθεια αναβίωσης των στημένων δικών που επιτρέπει ο «τρομονόμος», αντιδρά στη μετατροπή της χώρας μας σε ξέφραγο αμπέλι των μυστικών υπηρεσιών των παγκόσμιων τρομοκρατών.
• Ακόμη, ο κάθε αριστερός, ως βαθύτατα ανθρωπιστής, απαιτεί τη διασφάλιση των δικαιωμάτων ακόμη και του ύποπτου ως του πλέον απεχθούς, κοινού εγκληματία, ακόμη κι αν αυτός αποδειχτεί συνειδητό ή ασυνείδητο πιόνι των όποιων υπηρεσιών. Απαιτεί μια δίκαιη δίκη, η οποία, βεβαίως, ούτε περιορίζεται στην ακροαματική διαδικασία, ούτε μπορεί να υπερφαλαγγιστεί στο όνομα των όποιων συμβιβασμών του ίδιου του κατηγορούμενου με τις αρχές.
• Για τον κάθε αριστερό, είναι σαφές ότι η όποια παραβίαση γίνει ανεκτή στο όνομα της ειδικής περίπτωσης των τρομοκρατών, με δεδομένη μάλιστα την ασάφεια του προσδιορισμού τους ως τέτοιων, εύκολα μπορεί να επεκταθεί στη συνέχεια και σε άλλες κατηγορίες πολιτών.

Οι αριστεροί έχουν ιστορική μνήμη και δεν ξεχνούν ότι, για παράδειγμα, ο νόμος περί εκτοπίσεων του Βενιζέλου, ενώ υποτίθεται ότι θεσπίστηκε για την πάταξη της ζωοκλοπής, εφαρμόστηκε στην πράξη για την πάταξη των αντιφρονούντων κομμουνιστών. Κάτι παρόμοιο κάλλιστα μπορεί να συμβεί με τους «προστατευόμενους» μάρτυρες που προβλέπει ο «τρομονόμος», ή ακόμη με τα αμιγώς επαγγελματικά δικαστήρια, που αποτελούν θεσμοθέτηση της απόσπασης της Δικαιοσύνης από το λαό, και γενικότερα με όλο το νομικό πλαίσιο που αφορά στην τρομοκρατία.

Αν, λοιπόν, όλοι οι δημοκράτες και πριν απ' όλους οι αριστεροί, δεν αντιδράσουν άμεσα και αποφασιστικά σε αυτές τις παραβιάσεις, η πάταξη της «17 Νοέμβρη» κινδυνεύει να μετατραπεί σε πάταξη, όχι μόνον της όποιας επαναστατικής σκέψης και πράξης, αλλά, ακόμη μακροπρόθεσμα, της όποιας αντίστασης κατά της «νέας τάξης» και των ντόπιων και ξένων εκφραστών της, της όποιας υποστήριξης ακόμη και αυτών των αστικοδημοκρατικών αρχών.

Ακόμη, για τους αριστερούς, που επιμένουν να τιμούν αυτήν τους την ιδιότητα, είναι αναγκαίο, πέρα από την εμμονή τους στον αντιαμερικανισμό, τον αντικαπιταλισμό, την αντίθεσή τους στον αστικό κοινοβουλευτισμό, στην εκ φύσεως διαπλοκή πολιτικής εξουσίας και οικονομικών συμφερόντων, στο κατεστημένο, να διαφοροποιούνται από την κρατική, εξουσιαστική αντιμετώπιση, ως προς την αντιμετώπιση της βίας, του κράτους και των οργάνων του, της ίδιας της τρομοκρατίας. Αυτό πιο συγκεκριμένα σημαίνει:

- Να υπερασπίζονται την αλήθεια που διατύπωσε ο Ρουσσώ, ότι, δηλαδή, το υπάρχον σύστημα κυριάρχησε με τη βία, με τη βία διαιωνίζεται, οπότε και με τη βία - στην εποχή μας με την έννοια του καταναγκασμού προς τους κεφαλαιοκράτες και τούτο πέρα από την ένοπλη ή ειρηνική μορφή πάλης, η οποία και εξαρτάται από την αντίδραση των τελευταίων στη βούληση της πλειοψηφίας - θα ανατραπεί.

- Να ξεκαθαρίζουν ότι στα πλαίσια της αριστερής συλλογιστικής, τα όργανα του κρατικού μηχανισμού, κατ' εξοχήν δε τα αστυνομικά και τα δικαστικά, αποτελούν τμήμα του κατασταλτικού μηχανισμού, τμήμα δηλαδή του κατά το σύνολο της κλασικής πολιτικής φιλοσοφίας από τον Μακιαβέλι έως τον Μαρξ, περνώντας από τον Χομπς και τον Λοκ, θεμελιακού πυλώνα μαζί με την ιδεολογία, αυτού του μηχανισμού. Ως εκ τούτου, κάθε άλλο παρά ουδέτερα και αδέκαστα είναι, οπότε και θα πρέπει να αντιμετωπίζονται τουλάχιστον εξ ορισμού καχύποπτα, πόσο μάλλον όταν, ειδικά στον τόπο μας, έχουν μια τόσο αμαυρωμένη ιστορία και όταν σήμερα συνεργάζονται αναφανδόν όσο ποτέ άλλοτε με τους κύριους εκπροσώπους της παγκόσμιας βαρβαρότητας.

- Να διαχωρίζουν πολιτικά τη θέση τους και από την αριστερή τρομοκρατία, όπως εξάλλου το έπραξε ο Λένιν για τον ίδιο του τον αδελφό, αλλά ταυτόχρονα να μην απεμπολούν το δικαίωμά τους να μάχονται τον καπιταλισμό, να επιδιώκουν την ανατροπή του, να μην αποδέχονται τη νομιμοποίηση της δικής του βίας, να μην καταδικάζουν την όποια πράξη επαναστατικής βίας - μαμή της ιστορίας κατά τον Μαρξ - να μην ταυτίζονται με την εξουσία στη δίωξη αυτής της επαναστατικής βίας.

- Να αποκαλύπτουν την υποκρισία που προκύπτει από το γεγονός ότι στην περίπτωση της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας, εφαρμόζεται με τον πλέον προκλητικό τρόπο ο κανόνας «δυο μέτρα και δυο σταθμά», εφόσον δεν υπάρχει η ίδια ευαισθησία και αντιμετώπιση για όλες εκείνες τις εγκληματικές πράξεις της «σύμμετρης» κρατικής τρομοκρατίας, που έχει ως αποτέλεσμα πολλαπλάσιο αριθμό αθώων θυμάτων - βλέπε, για παράδειγμα, την Παλαιστίνη, ή το Ιράκ - οπότε εδώ έχουμε να κάνουμε με καταφανή καταπάτησή του στη θεωρία ίσου αστικού δίκαιου.

Οι θέσεις αυτές, που θα πρέπει να χαρακτηρίζουν την αριστερή στάση απέναντι στο ζήτημα της τρομοκρατίας, σε καμιά περίπτωση δεν αναιρούν το δικαίωμα της Αριστεράς να απαιτεί και να επιδιώκει να μην περιοριστεί η εξάρθρωση της «17 N» στη σύλληψη και καταδίκη ορισμένων εκτελεστικών της οργάνων, οπότε και θα συνεχιστεί το κυνήγι αριστερών μαγισσών και η απαράδεκτη υπόγεια ενοχοποίηση αθώων αριστερών πολιτών και της αριστερής ιδεολογίας, αλλά να φθάσει μέχρι τους πραγματικούς ενόχους και τα κίνητρά τους.

Και πάλι δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες, δύσκολοι καιροί για τη μη ενσωματωμένη Αριστερά. Ομως, αν δε θέλει να ξεπουλήσει την ταυτότητά της, δεν μπορεί να ενδώσει όπως θα την καλέσουν επιτακτικά να το πράξει, στην ευκολία της αποδοχής από μέρους της του κίβδηλου διλήμματος, όποιος δεν είναι με την εξουσία είναι τρομοκράτης και να ταυτιστεί στα πλαίσια της «εθνικής ομοψυχίας» με την εξουσιαστική συλλογιστική αντιμετώπισης της τρομοκρατίας.

Είναι βέβαιο ότι ο Ιωάννης Πρετεντέρης, ως έγκριτος της εξουσίας δημοσιογράφος, δεν επέλεξε να προβεί, και μάλιστα την ημέρα της επετείου της μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης, στη δική του και μόνον αντιδημοκρατική αποκάλυψη. Ως γνήσιος εκφραστής του κατεστημένου, εξέφραζε τις διαθέσεις της εξουσίας για ένα βήμα παραπέρα στην κατεύθυνση της αποκάλυψης των πραγματικών ορίων και του περιεχομένου της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας. Ετσι, οι αριστεροί με την ανυποχώρητη στάση τους, πέρα των άλλων, καλούνται να συμβάλουν σε αυτήν την αποκάλυψη και στην απομυθοποίηση του πραγματικού τρομοκρατικού προσώπου, που βρίσκεται πίσω από το δημοκρατικοφανές προσωπείο της αστικής εξουσίας.

Toυ
Γιώργου ΡΟΥΣΗ

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

4/7/2004

 -- Ατομική βία και βία των μαζών

15/9/2002

 -- Περί «καθάρσεως της Αριστεράς» και άλλων «χρηστών» παραινέσεων

11/8/2002

 -- Η «ασύμμετρη» τρομοκρατία πέθανε. Ζήτω η κρατική τρομοκρατία

Σελίδα 19