ΕΡΜΑΝΙΚΗ ΛΑΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Η ιμπεριαλιστική επέμβαση στα 1953
 |
Υπάρχουν γεγονότα στην ιστορία, η γνώση των οποίων συμβάλλει στη συνειδητοποίηση αυτού που ο Μαρξ με τον Ενγκελς έγραφαν στο «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», ότι: «Η ιστορία των ως τα τώρα κοινωνιών είναι ιστορία ταξικών αγώνων». Που από τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση και μετά απέκτησε χαρακτήρα αγώνα ανάμεσα σε δυο διαφορετικά κοινωνικοοικονομικά συστήματα, τον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό, και που διεξάγεται αδιάκοπα, ανειρήνευτα και λυσσαλέα. Ανεξάρτητα αν δεν παίρνει πάντα το χαρακτήρα ανοιχτού πολέμου. Αυτή η νομοτέλεια γίνεται ακόμη πιο κατανοητή μετά τις ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη και την ΕΣΣΔ. Οχι μόνο γιατί σ' αυτό τον πόλεμο ο σοσιαλισμός είχε μια προσωρινή ήττα, αλλά γιατί ο ιμπεριαλισμός ακόμη και μετά τις ανατροπές δε σταματά την επίθεση, αν και η απειλή αντικατάστασής του δεν είναι ορατή σε καμιά χώρα. Μόνο οι απειλές ενάντια στη Σοσιαλιστική Κούβα και τη ΛΔ της Κορέας απ' όλα τα ιμπεριαλιστικά κράτη και συνασπισμούς αρκούν για να επιβεβαιώσουν αυτή την εκτίμηση. Βεβαίως, τα επιτελεία των καπιταλιστικών κρατών, τα κόμματα των μονοπωλίων, αλλά και διάφορες άλλες δήθεν προοδευτικές δυνάμεις, που συνήθως προέρχονται από το κομμουνιστικό κίνημα, όπως ο ΣΥΝ και οι περί αυτόν του «Χώρου Διαλόγου» στην Ελλάδα, εναντιώνονταν στις σοσιαλιστικές χώρες πριν ακόμη την ανατροπή τους και προσπαθούσαν πάντοτε από θέσεις στήριξης της αστικής δημοκρατίας να παρουσιάσουν και να εκτιμήσουν ιστορικά γεγονότα, τα οποία σημάδεψαν την πάλη των δύο συστημάτων σε διεθνές επίπεδο. Και τα αξιοποιούν ακόμη και σήμερα από την ίδια σκοπιά, αν και η ίδια η ζωή έχει πλέον επιβεβαιώσει ότι η κοσμογονία δημοκρατίας και ελευθερίας, που προπαγάνδιζαν μετά τις ανατροπές, ως συνέπεια του «τέλους του ψυχρού πολέμου όπως οι ίδιοι εκτιμούσαν», έφεραν θερμούς πολέμους, φτώχεια δυστυχία και εξαθλίωση, καθολική επίθεση σε κατακτήσεις και δικαιώματα των λαών. Παρ' όλα αυτά συνεχίζουν, για παράδειγμα, να προπαγανδίζουν ότι το «Τείχος του Βερολίνου» διαίρεσε τους λαούς, ενώ η πτώση του για την οποία πανηγύρισαν τάχα θα τους ένωνε. Και τους ένωσε στην εκμετάλλευση. Γι' αυτό πανηγύρισαν. Δεν μπαίνουν καν στον κόπο να αναφέρουν έστω και τα γεγονότα που οδήγησαν σ' αυτό το γεγονός στη Γερμανία. Γιατί τα γεγονότα και μόνο είναι αρκετά για να αποδείξουν ότι ο ιμπεριαλισμός ποτέ δεν έπαψε να δρα με στρατηγική του την ανατροπή του σοσιαλισμού, η δική του δράση ύψωσε το «Τείχος». Επομένως, ιστορικά γεγονότα σαν αυτά που έλαβαν χώρα στο Βερολίνο το 1953, είτε αποσιωπώνται, είτε εξετάζονται από αταξική σκοπιά. Μόνο και μόνο για να αποσιωπήσουν την ιμπεριαλιστική αντεπαναστατική δράση, ή αν δεν μπορούν να τη συγκαλύψουν, να επιρρίψουν τις ευθύνες στα σοσιαλιστικά καθεστώτα. Προκειμένου να εμποδιστούν οι λαϊκές συνειδήσεις να κατανοήσουν ότι ο ιμπεριαλισμός είναι αυτός που τα δημιούργησε, αλλά και ότι τέτοια γεγονότα είναι αποτέλεσμα της ταξικής πάλης. Που σημαίνει ότι το σοσιαλιστικό καθεστώς είναι αντικειμενικά υποχρεωμένο να παίρνει όλα τα μέτρα υπεράσπισής του απέναντι στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα. Τι συνέβη όμως πριν 50 χρόνια στο Βερολίνο και τη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία;
Η πρώτη απόπειρα αντεπανάστασης μετά τον πόλεμο
 |
Για το μεταπολεμικό μέλλον της Γερμανίας υπήρχαν οι αποφάσεις του Πότσνταμ, οι οποίες καταπατήθηκαν από τις ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία που ήλεγχαν στρατιωτικά το δυτικό τμήμα της Γερμανίας, αυτό που στην πορεία αποτέλεσε την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας ή τη Δυτική Γερμανία.
Οι αποφάσεις της Διάσκεψης του Πότσνταμ, που πάρθηκαν από τις Δυνάμεις του αντιχιτλερικού συνασπισμού (ΕΣΣΔ, ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία), προέβλεπαν την κατοχή της ηττημένης Γερμανίας απ' αυτές τις Δυνάμεις, με σκοπό τη δημιουργία ενός ενιαίου γερμανικού κράτους, αποστρατιωτικοποιημένου, αποναζιστικοποιημένου, δημοκρατικά οργανωμένου και απ' αυτή την άποψη ο γερμανικός λαός, θύμα και αυτός του χιτλερισμού και του πολέμου, να καθοδηγηθεί στη δράση για τη συγκρότηση αυτού του κράτους.
Η υπονόμευση της συμφωνίας
 |
«Α. Πολιτικές αρχές
1. Με βάση τη Συμφωνία για το μηχανισμό ελέγχου της Γερμανίας η ανωτάτη εξουσία θα ασκείται στη Γερμανία από τους ανώτερους διοικητές των ενόπλων δυνάμεων της Ενωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, του Ηνωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλικής Δημοκρατίας, από τον καθένα στη ζώνη της κατοχής του, με βάση τις οδηγίες των αντίστοιχων κυβερνήσεων, καθώς και από κοινού για τα ζητήματα που αφορούν τη Γερμανία γενικά. Η ανωτάτη εξουσία θα ασκείται από τα μέλη του Συμβουλίου Ελέγχου.
2. Εφόσον τούτο είναι πρακτικά εφαρμόσιμο, πρέπει να υπάρχει η ίδια μεταχείριση του γερμανικού πληθυσμού σ' ολόκληρη τη Γερμανία.
3. Οι σκοποί κατοχής της Γερμανίας, τους οποίους πρέπει να έχει σαν οδηγό το Συμβούλιο Ελέγχου, ιδιαίτερα είναι:
-- πλήρης αφοπλισμός και αποστρατικοποίηση της Γερμανίας και διάλυση όλης της γερμανικής βιομηχανίας, η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για πολεμική παραγωγή, ή έλεγχος σ' αυτήν,
-- διάλυση του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, των παραρτημάτων του και εξαρτημένων από αυτό οργανώσεων, διάλυση όλων των ναζιστικών ιδρυμάτων, εγγύηση ώστε να μην αναγεννηθούν με καμιά μορφή και αποτροπή κάθε ναζιστικής και μιλιταριστικής δράσης ή προπαγάνδας,
-- προετοιμασία για τελική αναδιοργάνωση της γερμανικής πολιτικής ζωής σε δημοκρατική βάση και για την ενδεχόμενη ειρηνική συνεργασία της Γερμανίας στη διεθνή ζωή,
-- οι εγκληματίες πολέμου και όσοι συμμετείχαν στο σχεδιασμό ή στην εφαρμογή ναζιστικών μέτρων, που αφορούν ή είχαν σαν αποτέλεσμα θηριωδίες ή εγκλήματα πολέμου, πρέπει να συλληφθούν και να προσαχθούν σε δίκη. Οι ναζιστές ηγέτες, οι διακεκριμένοι οπαδοί των ναζιστών και ο καθοδηγητικός μηχανισμός των ναζιστικών ιδρυμάτων και οργανώσεων, καθώς και οποιαδήποτε άλλα πρόσωπα επικίνδυνα στην κατοχή της Γερμανίας και τους σκοπούς της κατοχής, πρέπει να συλληφθούν και να φυλακιστούν,
-- όλα τα μέλη του ναζιστικού κόμματος, τα οποία είχαν δράση περισσότερο από ονομαστικά μέλη, και όλα τα άλλα πρόσωπα, εχθρικά προς τους συμμαχικούς σκοπούς, πρέπει να απομακρυνθούν από τις κοινωνικές ή ημικοινωνικές θέσεις σοβαρών ιδιωτικών επιχειρήσεων. Τα πρόσωπα αυτά πρέπει να αντικατασταθούν με άλλα, τα οποία από άποψη πολιτικών και ηθικών αρετών θεωρούνται ικανά να βοηθήσουν στην ανάπτυξη αληθινά δημοκρατικών θεσμών στη Γερμανία,
-- η παιδεία στη Γερμανία πρέπει να ελέγχεται έτσι, ώστε να εξαλειφθούν οριστικά οι ναζιστικές και μιλιταριστικές θεωρίες και να γίνει δυνατή η επιτυχής ανάπτυξη των δημοκρατικών ιδεών.
Β. Οικονομικές αρχές
Για τη διάλυση του γερμανικού πολεμικού δυναμικού, η παραγωγή εξοπλισμών, πολεμοφοδίων και πολεμικών όπλων, καθώς και η παραγωγή όλων των τύπων αεροπλάνων και θαλάσσιων σκαφών πρέπει να απαγορευτεί και να αποτραπεί. Η παραγωγή μετάλλων, χημικών προϊόντων, η μηχανουργία και παραγωγή άλλων ειδών, άμεσα απαραίτητων για την πολεμική οικονομία, πρέπει να ελέγχεται αυστηρά και να περιορίζεται σύμφωνα με το επιτρεπτό επίπεδο των μεταπολεμικών ειρηνικών αναγκών της Γερμανίας...
Σε συντομότατο πρακτικά χρονικό διάστημα, η γερμανική οικονομία πρέπει να αποκεντρωθεί με σκοπό να καταργηθεί η υπάρχουσα υπερβολική συγκέντρωση της οικονομικής ισχύος, που αντιπροσωπεύεται ιδιαίτερα με τη μορφή καρτέλ, κοντσέρν, τραστ και άλλων μονοπωλιακών ενώσεων.
Στην περίοδο της κατοχής, η Γερμανία πρέπει να εξετάζεται σαν ενιαίο οικονομικό σύνολο. Για το σκοπό αυτό πρέπει να καθοριστεί κοινή πολιτική σ' ό,τι αφορά:
α) την παραγωγή και κατανομή των προϊόντων της εξορυκτικής βιομηχανίας και της βιομηχανίας επεξεργασίας,
β) την αγροτική οικονομία, δασοκομία και αλιεία,
γ) τους μισθούς, τις τιμές και κανόνες διανομής των προϊόντων στον πληθυσμό,
δ) το πρόγραμμα των συνολικών εισαγωγών και εξαγωγών της Γερμανίας,
ε) το χρηματικό και τραπεζιτικό σύστημα, με τους συγκεντρωτικούς φόρους και δασμούς,
στ) τις επανορθώσεις και την εξάλειψη του πολεμικού βιομηχανικού δυναμικού,
η) τις μεταφορές και συγκοινωνίες.
Κατά την εφαρμογή της πολιτικής αυτής πρέπει, στο βαθμό που χρειάζεται, να παίρνονται υπόψη οι διάφορες τοπικές συνθήκες» 1.
Από την πρώτη στιγμή που καθορίστηκαν οι τομείς ελέγχου από τα τέσσερα κράτη, η συμφωνία δεν εφαρμοζόταν από τις ΗΠΑ και τις Αγγλία και Γαλλία. Αλλωστε επιδίωξή τους ήταν η μη εφαρμογή της και στην πορεία η συγκρότηση ενός γερμανικού ιμπεριαλιστικού κράτους. Αλλά η ύπαρξη της ΕΣΣΔ, το γεγονός ότι σήκωσε σχεδόν ολόκληρο το βάρος του πολέμου, ότι ο Κόκκινος Στρατός κατέλαβε το Βερολίνο, χτυπώντας αυτός το γερμανικό ιμπεριαλισμό στην καρδιά του και ότι έλεγχε μετά από συμφωνία το ανατολικό τμήμα της Γερμανίας λειτούργησαν αποτρεπτικά από τη δημιουργία, αμέσως μετά την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας, ενός κράτους όπως το ήθελαν οι ιμπεριαλιστές. Παρ' όλ' αυτά η συμφωνία παραβιαζόταν. Ετσι στους τομείς που ήλεγχαν οι ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία (δυτικό τμήμα της Γερμανίας), μερικούς μήνες μετά τα ναζιστικά στρατεύματα δε διαλύονταν, το χιτλερικό κράτος έμενε ανέπαφο, οι εγκληματίες πολέμου προστατεύονταν. Τους ήταν χρήσιμοι ενάντια στην ΕΣΣΔ, αλλά και ενάντια στο ανατολικό τμήμα της Γερμανίας. Σκοπός τους από την αρχή ήταν η δημιουργία δυνάμεων επίθεσης στο σοσιαλισμό.
Κόντρα στη θέληση του γερμανικού λαού
Αλλά η δράση των ΗΠΑ, Αγγλίας, Γαλλίας στο γερμανικό έδαφος είχε και συνέχεια. Και αν για τους κομμουνιστές και πολλούς άλλους αντιφασίστες επιδιωκόταν η εφαρμογή της Συμφωνίας του Πότσνταμ, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις είχαν διαφορετικούς σκοπούς. Η λαϊκή δράση διεκδικούσε ριζικές αλλαγές σε σχέση με το προηγούμενο καθεστώς στις δυτικές ζώνες, γεγονός που έθετε εμπόδια στους σκοπούς τους. Ετσι στα τέλη του 1946 σε ένα δημοψήφισμα στο κρατίδιο της Εσσης, το 72% των ψηφοφόρων ψήφισαν το πέρασμα των βιομηχανιών - κλειδιών στην κοινή ιδιοκτησία. Ομως η αμερικανική στρατιωτική διοίκηση απαγόρευσε την έκδοση αντίστοιχων νόμων. Οπως η αγγλική και γαλλική στρατιωτική διοίκηση, έτσι κι αυτή εμπόδισε τέτοιες αλλαγές. Η εξουσία του γερμανικού μονοπωλιακού κεφαλαίου, που έφερε τον Χίτλερ στην εξουσία, δε θίχτηκε στις δυτικές ζώνες, τις οποίες ήλεγχαν οι ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία. Αντίστοιχα αυτές οι δυνάμεις ήλεγχαν και το δυτικό τμήμα του Βερολίνου, με βάση τη Συμφωνία.
Για να συμπεριλάβουν τις δυτικές ζώνες στον αντισοβιετικό συνασπισμό, που ξαναεμφανίστηκε ανοιχτά αμέσως μετά τον πόλεμο, οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία μαζί με χριστιανοδημοκράτες και σοσιαλδημοκράτες Γερμανούς πολιτικούς πέρασαν στην κρατική ένωση των δυτικών ζωνών. Το 1947 ενώθηκαν η αμερικανική και η βρετανική ζώνη κατοχής στη διζωνία. Δημιουργήθηκε γι' αυτήν ένα οικονομικό συμβούλιο, όπου τον τόνο τον έδιναν πολιτικοί της Χριστιανοδημοκρατικής Ενωσης και που έπαιρνε όλο και περισσότερο κρατικές αρμοδιότητες.
Το Μάρτη 1948 συνεδρίασε για τελευταία φορά το Συμμαχικό Συμβούλιο Ελέγχου, που ήταν το αρμόδιο όργανο εξουσίας στη Γερμανία ως την πλήρη εφαρμογή της Συμφωνίας του Πότσνταμ και τη δημιουργία του νέου γερμανικού κράτους. Τον Ιούνη οι στρατιωτικοί διοικητές (από τις ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία) των δυτικών ζωνών ανήγγειλαν μια χωριστή νομισματική μεταρρύθμιση, την εισαγωγή του προσανατολισμένου στο δολάριο μάρκου-Γ. Η διαχωριστική γραμμή προς τη σοβιετική ζώνη κατοχής έγινε νομισματικό, και ήδη τώρα πρακτικά κρατικό, σύνορο. Τον ίδιο μήνα οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με τις «Συστάσεις του Λονδίνου» ανήγγειλαν το σχηματισμό ενός δυτικογερμανικού κράτους και έδωσαν ανάλογες οδηγίες σε πολιτικούς των δυτικών ζωνών. Σ' αντίθεση με τις υπάρχουσες συμφωνίες οι στρατιωτικοί διοικητές των δυτικών δυνάμεων εισήγαγαν το νόμισμα, το μάρκο-Γ., και στους δυτικούς τομείς του Βερολίνου. Ετσι δημιούργησαν την κρίση του Βερολίνου, που προκάλεσε τον κίνδυνο μιας στρατιωτικής σύγκρουσης και οδήγησε στη διάσπαση της πόλης. Χριστιανοδημοκράτες και σοσιαλδημοκράτες πολιτικοί εγκατέλειψαν το δημαρχείο του Βερολίνου και εγκαταστάθηκαν στη συνοικία της πόλης Σιένεμπεργκ σαν εξουσία του Δυτικού Βερολίνου. Μετά απ' αυτό σχηματίστηκε το Νοέμβρη 1948 στο σοβιετικό τομέα ένα νέο δημοκρατικό δημοτικό συμβούλιο, με τον Φρίντριχ Εμπερτ ως πρώτο δήμαρχο.
Το Σεπτέμβρη 1948 συγκροτήθηκε σε σώμα στη Βόννη, από απεσταλμένους αντιπροσώπους των Κοινοβουλίων των κρατιδίων των δυτικών ζωνών κατοχής, ένα, έτσι λεγόμενο, Κοινοβουλευτικό Συμβούλιο. Αυτό ψήφισε το Μάη 1949 ένα Σύνταγμα, το βασικό νόμο για την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Με τη συνεδρίαση του Μπούντεσταγκ στη Βόννη και το σχηματισμό κυβέρνησης με τον χριστιανοδημοκράτη Κόνραντ Αντενάουερ σαν καγκελάριο το Σεπτέμβρη 1949 είχε συντελεστεί η διάσπαση της Γερμανίας.
Η κυβέρνηση Αντενάουερ άρχισε να εξοπλίζει την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία Γερμανίας (έτσι ονομάστηκε το καπιταλιστικό κράτος που ίδρυσαν οι ιμπεριαλιστές στο δυτικό τμήμα της Γερμανίας) και στόχευε στην είσοδο της ΟΔΓ στο ΝΑΤΟ, που ιδρύθηκε τον Απρίλη 1949. Ο στόχος της ήταν η αποκατάσταση ενός γερμανικού ιμπεριαλιστικού κράτους τουλάχιστο στα τέως σύνορα του Ράιχ του 1937, δηλαδή η «προσάρτηση» της σοβιετικής ζώνης κατοχής και των τέως γερμανικών περιοχών ανατολικά των συνόρων του Οδερ και του Νάισε.
Ετσι προετοιμαζόταν ανοιχτή ένοπλη επέμβαση, με στόχο την ανατροπή της εξουσίας στη ΓΛΔ και τη δημιουργία μιας ενιαίας ιμπεριαλιστικής Γερμανίας.
Τα γεγονότα του Ιούνη
Ας δούμε όμως τα γεγονότα του Ιούνη στο Βερολίνο.
«Στις 17 του Ιούνη προβοκάτορες που ήταν από καιρό προετοιμασμένοι κι ανάμεσα σ' αυτούς εγκληματίες πολέμου που αποφυλακίστηκαν ειδικά γι' αυτόν το σκοπό από τους Αμερικάνους, προερχόμενοι από τον αμερικάνικο τομέα του δυτικού Βερολίνου, παρέσυραν ένα μέρος από τους εργαζόμενους ορισμένων επιχειρήσεων να εγκαταλείψουν τη δουλιά και προκάλεσαν ταραχές στους δρόμους. Ξέσχισαν κόκκινες σημαίες, έκαψαν μαγαζιά και χτύπησαν αστυνομικούς. Τη μέρα αυτή ο δημοκρατικός τομέας του Βερολίνου κηρύχτηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και οι προβοκάτορες καταφύγανε στο δυτικό Βερολίνο κι άλλοι πιάστηκαν και παραδόθηκαν στη δικαιοσύνη.
Ο Τύπος και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί των δυτικών χωρών προσπάθησαν να διαστρεβλώσουν το νόημα των γεγονότων αυτών και να καλύψουν τους οργανωτές της προβοκάτσιας. Μίλησαν για "λαϊκή επανάσταση", για τον "αυθόρμητο" χαρακτήρα των γεγονότων και γενικά προσπάθησαν να θολώσουν τα νερά. Ολος ο κόσμος όμως ξέρει ότι η προβοκάτσια του Βερολίνου προετοιμάστηκε από καιρό απ' τους αντιδραστικούς κύκλους των δυτικών δυνάμεων και τους συνεργούς τους Γερμανούς μονοπωλητές και ότι από καιρό προετοιμάζονταν η "ημέρα Χ" και ορίστηκε σαν τέτοια μέρα η 17 του Ιούνη. Στις 17 του Ιούνη συμμορίες που μπήκαν απ' τον αμερικάνικο τομέα, με τη συμμετοχή Αμερικανών αστυνομικών, επιτέθηκαν ενάντια στον αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης Οτο Νούσκε, τον απήγαγαν και τον παρέδωσαν στις αμερικανικές αρχές. Αμερικανοί αξιωματικοί με στολή εμφανίστηκαν στο κέντρο της διαδήλωσης, αμερικάνικα αυτοκίνητα με ραδιοπομπούς έδιναν οδηγίες, αμερικάνικα αεροπλάνα έριξαν προκηρύξεις που καλούσαν σε γενική απεργία και μεγάφωνα τοποθετημένα στη ζώνη μεταξύ του δυτικού και ανατολικού τομέα έριχναν συνθήματα για τη διέγερση του πληθυσμού. Στις 25 του Μάρτη ακόμα η εφημερίδα του δυτικού Βερολίνου "Ντερ Ταγκ" έγραψε άρθρο με τον τίτλο "Η ημέρα Χ". Επίσης το περιοδικό "Ντερ Σπίγκελ" έγραψε ότι ο υπουργός της Βόννης Κάιζερ, που καθοδήγησε προσωπικά την προβοκάτσια, από το Μάρτη του περασμένου χρόνου, καυχιόταν ότι το γενικό σχέδιο είναι έτοιμο. Οι αρχές κατοχής της Αγγλίας και Γαλλίας είχαν επίσης γνώση του εγκληματικού τυχοδιωκτισμού. Η προετοιμασία έγινε κάτω από την άμεση καθοδήγηση των αμερικάνικων στρατιωτικών αρχών, που στρατολόγησαν και εξόπλισαν τους προβοκάτορες και τους υποδείξανε τους στόχους των εμπρησμών και των επιθέσεων. H κατάθεση του προβοκάτορα Καλκόφσκι μιλάει καθαρά γι' αυτό: "Πήραμε αποστολή να επιδράμουμε στα κυβερνητικά χτίρια, να κάνουμε εμπρησμούς, να ληστέψουμε καταστήματα, να ρίχνουμε κάτω τους λαϊκούς αστυνομικούς και γενικά να δράσουμε ενάντια στα όργανα της εξουσίας και με τα όπλα". Βρέθηκαν στρατιωτικά αμερικανικά αυτοκίνητα με μπουκάλες βενζίνης πού στάθμευαν στα σύνορα του ανατολικού τομέα του Βερολίνου. Ο αγγλικός αστικός Τύπος, όπως το περιοδικό "Εκόνομιστ", έγραψε ότι η προβοκάτσια ήταν αποτέλεσμα μεγάλων προσπαθειών των Δυτικών Δυνάμεων. Αλλο αγγλικό περιοδικό, το "Νιου Στέιτσμεν Εντ Νέισιον", έγραψε: "Τους ισχυρισμούς των δυτικών δυνάμεων ότι οι ταραχές είχαν αυθόρμητο χαρακτήρα πρέπει να τους εξετάζουμε στο φως του γεγονότος ότι ξοδεύτηκαν εκατομμύρια δολάρια για τους πράκτορες και τη ραδιοφωνική προπαγάνδα που απόβλεπαν ακριβώς να προκαλέσουν ένα τέτοιο αποτέλεσμα". Ο Αμερικανός γερουσιαστής Πότερ δήλωσε επίσης ότι τα γεγονότα αυτά δεν ήταν τυχαίο πράγμα και ότι υποκινήθηκαν από τις ΕΠΑ. Τέλος η πιο έκδηλη προσπάθεια ενθάρρυνσης των Αμερικανών πρακτόρων είναι η δήλωση του προέδρου Αϊζενχάουερ της 18 του Ιούνη ότι οι ΕΠΑ δίνουν συμπληρωματική βοήθεια στο δυτικό Βερολίνο από 50 εκατομμύρια δολάρια»2.
Η προετοιμασία της ιμπεριαλιστικής επέμβασης
Τι ήταν η «ημέρα Χ»; Ηταν η ημέρα που οι ιμπεριαλιστές θα επέλεγαν για την απόπειρα ανατροπής.
«Για την προετοιμασία της "ημέρας Χ" οι εχθροί του λαού μιλούσαν οι ίδιοι ανοιχτά. Ο Γιάκομπ Κάιζερ δήλωσε: "Πιθανόν αυτή η ημέρα Χ να έρθει πιο γρήγορα... Το καθήκον μας είναι να είμαστε όσο μπορούμε καλύτερα προετοιμασμένοι για τη λύση όλων των προβλημάτων. Το γενικό σχέδιο, μπορούμε να πούμε πως είναι έτοιμο!". Στη Δυτική Γερμανία βρισκόταν και βρίσκεται το αμερικάνικο πρακτορείο που με υπόδειξη της Ουάσιγκτον επεξεργάζεται τα σχέδια του πολέμου και του εμφυλίου σπαραγμού. Στη Δυτική Γερμανία και στο Δυτικό Βερολίνο ο Αντενάουερ, ο Ολενχάουερ, ο Κάιζερ και ο Ρέιτερ οργάνωσαν άμεσα την προετοιμασία της "ημέρας Χ". Ετσι στο υπουργείο του Γιάκομπ Κάιζερ με την ενεργητική αμερικάνικη υποστήριξη, με την καμουφλαρισμένη ονομασία "συμβούλιο έρευνας", είχε δημιουργηθεί ειδικό επιτελείο για την εφαρμογή πράξεων αντιπερισπασμού και πράξεων εμφυλίου πολέμου, που πήρε εκατομμύρια μάρκα από το μυστικό ταμείο των ξένων και ντόπιων ιμπεριαλιστών. Στη Δυτική Γερμανία ο Κάιζερ και ο Ρέιτερ προετοίμαζαν συστηματικά και όπλιζαν τους εγκληματίες πολέμου, τα στρατοκρατικά και εγκληματικά στοιχεία σε τρομοκρατικές οργανώσεις.
Στην παλιά πείρα των φασιστών δολοφόνων προστέθηκαν ακόμα οι μέθοδες των Αμερικάνων γκάνγκστερ: έτσι δημιουργήθηκαν νέα φασιστικά καθάρματα. Παράλληλα με τους ξένους εμπρηστές του πολέμου ο Αντενάουερ, ο Ολενχάουερ, ο Κάιζερ και ο Ρέιτερ φέρνουν απόλυτα την ευθύνη για το αίμα που χύθηκε κατά τη συντριβή του φασιστικού τυχοδιωκτισμού.
(...) Στις 13 του Ιούνη 1953 στη διάρκεια εκδρομής με βαπόρι των εργατών της λαϊκής επιχείρησης "Ιντουστριμπάου Μπέρλιν", όπου πήραν μέρος πράκτορες του εχθρού από ορισμένες μεγάλες επιχειρήσεις, είχε προετοιμαστεί το σχέδιο της απεργίας των εργατών οικοδόμων και σαν μέρα της προβοκάτσιας ορίστηκε η Τρίτη της 16 του Ιούνη 1953. Ταυτόχρονα οι εχθροί στείλανε φάλαγγες συμμοριτών, εφοδιασμένων με όπλα και μπουκάλια με θειάφι, φώσφορο, βενζίνη, μέσω των συνόρων των τομέων με το καθήκον να μετατρέψουν με απατεωνίστικο τρόπο, με υποκινητικά συνθήματα, το σταμάτημα της εργασίας από μέρους των τίμιων εργατών οικοδόμων σε διαδήλωση ενάντια στην κυβέρνηση και με εμπρησμούς, διαρπαγές και πυροβολισμούς να δώσουν σ' αυτή τη διαδήλωση χαρακτήρα ανταρσίας. Ταυτόχρονα έδωσαν σε ομάδες των πρακτόρων τους σε ορισμένα άλλα μέρη της Δημοκρατίας οδηγίες να οργανώσουν παρόμοιες ενέργειες την επομένη και σε άλλα μέρη τη μεθεπομένη. Τα φασιστικά καθάρματα που πέρασαν από το Δυτικό Βερολίνο και καθοδηγούνταν από κει οργάνωσαν επιθέσεις ενάντια στις αποθήκες τροφίμων, στα σπίτια συμβίωσης της εργατικής νεολαίας, στις λέσχες, στα καταστήματα, καθώς και επιθέσεις με σκοπό τη δολοφονία στελεχών του κόμματος, των μαζικών οργανώσεων και του κρατικού μηχανισμού που υπεράσπιζαν με ανδρεία το δημοκρατικό μας καθεστώς. Σύμφωνα με τους καταλόγους που καταρτίστηκαν στα κέντρα πρακτόρων του Δυτικού Βερολίνου σε μια σειρά μέρη είχαν αφεθεί ελεύθεροι από τις φυλακές φασίστες και κοινοί εγκληματίες, όπως, λόγου χάρη, η εσεσίτισσα (σ.σ. στέλεχος των Ες-Ες) Ερνα Ντόρν, διοικητής του γυναικείου στρατοπέδου συγκέντρωσης Ραβενσμπρούκ που καταδικάστηκε από το δημοκρατικό δικαστήριο για τα θηριώδη εγκλήματά της ενάντια στην ανθρωπότητα. Ετσι ήθελαν να εγκαθιδρύσουν τη φασιστική εξουσία στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας».3
Επιμέλεια
Στέφανος ΚΡΗΤΙΚΟΣ
Στέφανος ΚΡΗΤΙΚΟΣ
Αντιπαράθεση καπιταλισμού - σοσιαλισμού
 |
Το 1950 ξέσπασε ο πόλεμος στην Ανατολική Ασία με την ιμπεριαλιστική επίθεση κατά της ΛΔ της Κορέας. Σ' αυτές τις συνθήκες, στην Ευρώπη, η πιο οξυμένη περιοχή γινόταν και πάλι η περιοχή της Κεντρικής Ευρώπης και ειδικά τα σύνορα ΟΔΓ-ΓΛΔ. Οι επιθετικοί κύκλοι του ΝΑΤΟ, με τους Δυτικογερμανούς εταίρους τους, προετοιμάζοντας την ανατροπή του καθεστώτος στη ΓΛΔ, άρχισαν να χρησιμοποιούν εντατικά τα ανοιχτά σύνορα (τα σύνορα ήταν ανοιχτά, η ΓΛΔ δεν είχε ακόμη δικό της στρατό στα σύνορα ανατολικού-δυτικού τομέα, με δεδομένο ότι το γερμανικό ζήτημα στη βάση της Συμφωνίας του Πότσνταμ δεν είχε διευθετηθεί, παρά την ύπαρξη ουσιαστικά δύο κρατών και μάλιστα με διαφορετικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα) και δυνάμωναν την υπονομευτική τους δράση μέσα στο έδαφος της ΓΛΔ, ιδιαίτερα στον κρατικό μηχανισμό και τις επιχειρήσεις λαϊκής ιδιοκτησίας. Κεντρικός στόχος ήταν η αποδιοργάνωση του κρατικού μηχανισμού και σε συνέχεια η ανατροπή του καθεστώτος. Ενα μέρος από το κονδύλι των 100 εκατ. δολαρίων που διέθεταν οι ΗΠΑ για παρόμοιους σκοπούς ενάντια στις σοσιαλιστικές χώρες χορηγούνταν και για ενέργειες κατά της ΓΛΔ. Ταυτόχρονα, άρχισε και ο οικονομικός αποκλεισμός. Οπως ήταν φυσικό, η καθυστερημένη ανατολική περιοχή της προπολεμικής Γερμανίας ήταν πολύπλευρα εξαρτημένη σε πρώτες ύλες, καύσιμα και βιομηχανικό εξοπλισμό.
Μετά τον τερματισμό του πολέμου, όταν ο αντιχιτλερικός συνασπισμός δεν είχε ακόμη διαλυθεί, άρχισε να αναπτύσσεται το εμπόριο ανάμεσα σ' όλες τις ζώνες κατοχής. Με την ίδρυση της ΓΛΔ και τους γοργούς ρυθμούς σταθεροποίησής της, οι καπιταλιστές της ΟΔΓ, μαζί με τις άλλες ενέργειες, προσπάθησαν να σταματήσουν και τις προμήθειες που έδιναν, και τα προϊόντα που έπαιρναν από τη ΓΛΔ, να προκαλέσουν κρίση και αναταραχή στη ΓΛΔ. Το Φλεβάρη του 1950, η ΟΔΓ σταμάτησε να παραχωρεί στη ΓΛΔ ατσάλι, καύσιμα, πρώτες ύλες κ.ά. Το 1951, οι εξαγωγές της ΟΔΓ προς τη ΓΛΔ κάλυπταν μόλις το 6% των εισαγωγών της ΓΛΔ. Τον ίδιο καιρό δυνάμωσαν και τα σαμποτάζ από ένοπλες συμμορίες, που έκαιγαν σοδειές, κατέστρεφαν μηχανές, οργάνωναν ανοιχτές τρομοκρατικές πράξεις.
Ο αντικομμουνισμός και ο αντισοβιετισμός ήταν το κύριο ιδεολογικό όπλο του ιμπεριαλισμού, με το οποίο, μεταξύ άλλων, επιδιωκόταν η διάσπαση της ενότητας των πλατιών αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων της ΓΛΔ και της σχέσης τους με την πρωτοπορία στη σοσιαλιστική ανοικοδόμηση, το ΕΣΚΓ (Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανίας, μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα που προήλθε από τη συγχώνευση του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας και μιας μερίδας σοσιαλδημοκρατών και ήταν πρωτοπορία της εργατικής τάξης στο ανατολικό τμήμα της Γερμανίας). Επεδίωκαν επίσης την εναντίωση των λαϊκών μαζών στην ΕΣΣΔ. Ο οικονομικός πόλεμος του ιμπεριαλισμού ενάντια στη ΓΛΔ είχε τις επιπτώσεις του σε ορισμένους τομείς της οικονομίας, όπως στη μεταλλουργία, τις μηχανοκατασκευές κλπ. Υπολογίζεται ότι οι πολύπλευρες οικονομικές ζημιές που προκλήθηκαν σ' αυτά τα χρόνια έφτασαν τα 100 δισεκατομμύρια μάρκα.
Ο ιμπεριαλισμός δυναμώνει την επίθεση
Ομως, η κύρια προσπάθεια των μονοπωλιακών δυνάμεων της ΟΔΓ και των ΗΠΑ στρεφόταν στην επιτάχυνση της επαναστρατιωτικοποίησης της ΟΔΓ και την επιθετική της προετοιμασία κατά των σοσιαλιστικών χωρών, με πρώτο στόχο τη ΓΛΔ. Προϋπόθεση γι' αυτό αποτελούσε το προβάδισμα στην ισχυροποίηση του δυτικογερμανικού κεφαλαίου και πρώτα απ' όλα στην ισχυροποίηση της βιομηχανικής βάσης του. Το 1951 διαπιστωνόταν ότι ο γερμανικός ιμπεριαλισμός στην ΟΔΓ είχε ανασυγκροτηθεί στο σύνολό του και αποτελούσε τον βασικό κίνδυνο στην Ευρώπη. Οι πολιτικοί του εκπρόσωποι διακήρυχναν ανοιχτά ότι αγωνίζονται για την επαναφορά στα σύνορα του 1937. Ταυτόχρονα, μιλούσαν για «απελευθέρωση των αδελφών που στέναζαν κάτω από το σοβιετικό ζυγό», θεωρούσαν την ίδρυση της ΓΛΔ σαν μια παρέκκλιση, που σύντομα θα τη διόρθωναν. Κύριος στόχος τους ήταν η δημιουργία στρατιωτικών δυνάμεων, για να χρησιμοποιηθούν για την αντεκδίκηση και την κατάληψη των προς ανατολάς εδαφών. Με την παρότρυνση των ΗΠΑ και τη συγκατάθεση των υπόλοιπων Ευρωπαίων εταίρων, έγινε το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Αποφασίστηκε η δημιουργία στρατιωτικών δυνάμεων, ισχύος 150.000 αντρών, όπως ζήτησε ο καγκελάριος της ΟΔΓ. Σημαντικό βήμα που ενίσχυε πολύπλευρα τις ενέργειες των ιμπεριαλιστικών κύκλων ήταν η είσοδος της ΟΔΓ στην Ευρωπαϊκή Ενωση Ανθρακος και Χάλυβος (Απρίλης 1951), που αποτελούσε τη βάση εξοπλισμού του NATO στη Δυτική Ευρώπη. Συνέπεια της εισόδου σ' αυτή τη διακρατική μονοπωλιακή ένωση ήταν η επιτάχυνση της παραπέρα μονοπωλιοποίησης της γερμανικής οικονομίας, η ισχυροποίηση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της ΟΔΓ.
Το πέρασμα της ΓΛΔ στο στάδιο του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού δε δημιουργούσε καμιά αμφιβολία ότι θα δυνάμωνε την αντίδραση του ιμπεριαλισμού και των υπολειμμάτων του στο έδαφος της ΓΛΔ.
Σχετικά με τα υπολείμματα, ο τομέας της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στη βιομηχανία, την αγροτική οικονομία και το μεγάλο εμπόριο ήταν σημαντικός στα πλαίσια της λαϊκής οικονομίας. Το 1950 υπήρχαν 17.500 καπιταλιστικές βιομηχανικές επιχειρήσεις πού παρήγαγαν περίπου το 25% του ακαθάριστου βιομηχανικού προϊόντος. Το ένα τέταρτο της καλλιεργούμενης αγροτικής επιφάνειας ανήκε σε 47.557 μεγάλα αγροτικά νοικοκυριά. Ετσι κι αλλιώς ένα μέρος του καπιταλιστικού τομέα συνεχίζει να υπάρχει και μετά την επαναστατική ανατροπή της αστικής εξουσίας και διεξάγεται οξύτατη ταξική πάλη από την εργατική εξουσία ενάντια στις παλιές τάξεις ως την ολοκληρωτική απαλλοτρίωσή του. Επίσης, υπήρχαν κοινωνικά στρώματα που ήθελαν την επαναφορά των καπιταλιστικών σχέσεων. Ταυτόχρονα, ένα μέρος από τους μικρούς εμπορευματοπαραγωγούς και άλλους εκπροσώπους των μεσαίων στρωμάτων δε συμπαθούσε την εργατοαγροτική εξουσία και με μια ιμπεριαλιστική πίεση θα μπορούσε να επηρεαστεί απ' αυτήν. Στον τομέα αυτό, το βάρος ρίχτηκε στη δημιουργία ρήγματος ανάμεσα στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της, με στόχο το σπάσιμο της συμμαχίας τους, αλλά και στο πολιτικό επίπεδο, ανάμεσα στο ΕΣΚΓ και τα άλλα κόμματα που δεν αντιπάλευαν το νέο καθεστώς, ιδιαίτερα τις δυνάμεις που στις γραμμές τους υπήρχαν ιδεολογικές συγχύσεις (επηρεάζονταν από θρησκευτικές αντιλήψεις κλπ.). Με έναν προσεχτικό ελιγμό και διά μέσου των οργανωμένων πολιτικών δυνάμεων στη ΓΛΔ, ήλπιζαν να πετύχουν την παλινόρθωση του καπιταλιστικού καθεστώτος. Η προσπάθεια αυτή εκδηλώθηκε έντονα διά μέσου ορισμένων ηγετών των κομμάτων της Χριστιανοδημοκρατικής Ενωσης και του Φιλελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας, που προσπάθησαν να επηρεάσουν οπαδούς των κομμάτων τους. Οι ηγέτες του ΣΔΚΓ της ΟΔΓ υποστήριζαν ανοιχτά τις αντεπαναστατικές ενέργειες που ετοιμάζονταν ενάντια στο σοσιαλισμό.
Ετσι, οργανώνονταν παράνομες αντεπαναστατικές ομάδες, οι οποίες είχαν αποκτήσει και δεσμούς με τα ιμπεριαλιστικά κατασκοπευτικά κέντρα του Δυτικού Βερολίνου. Οι περισσότερες από αυτές τις ομάδες καθοδηγούνταν από πρώην φασιστικά στελέχη.
Την όξυνση του ταξικού αγώνα την επιτάχυνε, επίσης, η συνεχής δράση των ιμπεριαλιστών διά μέσου των ανοιχτών συνόρων. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, η σοσιαλιστική οικοδόμηση στη ΓΛΔ γινόταν ακόμη πιο περίπλοκη. Το λαϊκοδημοκρατικό καθεστώς, που οικοδομούσε το σοσιαλισμό, βρισκόταν μπροστά σε πολλά νέα προβλήματα, που η λύση τους αποδείχτηκε εξαιρετικά δύσκολη. Ετσι τα προβλήματα αυτά θεωρήθηκαν απο τους ιμπεριαλιστές ως η ευκαιρία για το ξέσπασμα της αντεπαναστατικής δράσης για την ανατροπή της εργατοαγροτικής εξουσίας στη ΓΛΔ.
Βεβαίως, η αντεπανάσταση αντιμετωπίστηκε με επιτυχία από το ΕΣΚΓ και τα κρατικά όργανα εξουσίας, που κινητοποίησαν την πλειοψηφία της εργατικής τάξης και άλλων λαϊκών δυνάμεων, ενώ η παρουσία επίσης του σοβιετικού στρατού είχε τη δική της συμβολή σ' αυτό. Ετσι απέτρεψαν την εξαπόλυση από τους ιμπεριαλιστές ενός αιματηρού εμφυλίου πολέμου, απέτρεψαν τη στρατιωτική τους επέμβαση. Η ιμπεριαλιστική απόπειρα να εφαρμοστεί η πολιτική του «πισωγυρίσματος» του σοσιαλισμού που οικοδομούνταν στη ΓΛΔ και μ' αυτό να αδυνατίσουν οι διεθνείς θέσεις του σοσιαλισμού δεν επιτεύχθηκε. Αλλά ο ιμπεριαλισμός, παρά την τότε αποτυχία του, δεν αποθαρρύνθηκε. Γι' αυτό υπήρξε και συνέχεια.
Το Μάη του 1955 η ΟΔΓ γίνεται μέλος του ΝΑΤΟ. Ετσι ενισχύεται η υπονομευτική επιθετική δράση ενάντια στη ΓΛΔ. Η ΟΔΓ επανεξοπλίζεται, δημιουργεί δικό της στρατό ενταγμένο στο ΝΑΤΟ και στην υπηρεσία του διεθνούς ιμπεριαλισμού ενάντια στο σοσιαλισμό. Οξύνεται η αντιπαράθεση των δύο συστημάτων, που παίρνει την έκφραση στην αντιπαράθεση ΟΔΓ - ΓΛΔ.
Είναι χαρακτηριστικές οι αποφάσεις της Συμφωνίας των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στο Παρίσι, που επέτρεπε την επιτάχυνση των εξοπλισμών και της στρατιωτικοποίησης της ΟΔΓ ενάντια στη Συμφωνία του Πότσνταμ για αποστρατιωτικοποίηση. Οι ΗΠΑ, μετά απ' αυτό, δυνάμωσαν τον εφοδιασμό της ΟΔΓ με πολεμικό υλικό και εξοπλισμούς. Αρχισαν να τοποθετούν βάσεις και μέσα εκτόξευσης ατομικών όπλων, με κατεύθυνση την Ανατολή. Η κυβέρνηση της ΟΔΓ, με τη συγκατάθεση του Κοινοβουλίου της, τροποποίησε το Σύνταγμα σ' ό,τι αφορά τους ατομικούς εξοπλισμούς και, με αυτόν τον τρόπο, τους επικύρωσε συνταγματικά. Στις ανώτερες θέσεις στο στρατό τοποθετούνταν πρώην στρατηγοί και ανώτατοι αξιωματικοί της ναζιστικής Βέρμαχτ. Το Μάρτη του 1958, η Βουλή της Βόννης αποφάσισε τον εξοπλισμό των στρατιωτικών δυνάμεων της ΟΔΓ με σύγχρονα όπλα. Τον Απρίλη του 1958, οι υπουργοί Αμυνας του NATO αποφάσισαν την επιτάχυνση της εγκατάστασης 30 μεραρχιών στην Κεντρική Ευρώπη και τον εξοπλισμό τους με πυρηνικά όπλα. Μ' αυτή την απόφαση, άρχιζε ανοιχτά ο εξοπλισμός της ΟΔΓ με πυρηνικά όπλα, επιταχύνονταν οι προετοιμασίες της σε δύναμη κρούσης ενάντια στις χώρες του σοσιαλισμού στην Ευρώπη και πρώτα απ' όλα ενάντια στη ΓΛΔ. Η δημιουργία της ΕΟΚ στα 1957 και η παραπέρα ανάπτυξη του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού στην ΟΔΓ - η τελευταία ήδη είχε μετατραπεί στη δεύτερη οικονομική δύναμη στον καπιταλιστικό κόσμο, μετά τις ΗΠΑ - δημιουργούσαν σ' αυτήν νέες δυνατότητες για επεκτατική δράση και πρώτ' απ' όλα κατά της ΓΛΔ. Στα τέλη του 1959, ο στρατός της ΟΔΓ αριθμούσε 240.000 άνδρες και είχε μετατραπεί στην κυριότερη στρατιωτική δύναμη ξηράς του NATO στην Κεντρική Ευρώπη. Στα σύνορα με τη ΓΛΔ και τη ΛΔ Τσεχοσλοβακίας στάθμευαν μόνιμα μηχανοκίνητα τμήματα, έτοιμα για δράση. Η ΟΔΓ είχε μετατραπεί ήδη στην πιο επιθετική δύναμη της Ευρώπης. Το γεγονός αυτό άνοιγε την όρεξη στους ιμπεριαλιστές για δράση ενάντια στο σοσιαλισμό. Ετσι οργανωνόταν η δεύτερη απόπειρα αντεπαναστατικής δράσης στο έδαφος της ΓΛΔ στα 1961.
Η απειλή μεγαλώνει
Κατά το 1961, η απειλή που προερχόταν από τα σύνορα του Βερολίνου, που συνεχίζουν να παραμένουν ανοιχτά, γενικότερα από τα σύνορα της ΓΛΔ με την ΟΔΓ, γινόταν όλο και μεγαλύτερη. Αυτό το χρόνο άρχισε η άμεση προετοιμασία για στρατιωτική επίθεση κατά της ΓΛΔ. Σαν κέντρο δράσης της είχε επιλεχθεί το Δυτικό Βερολίνο, που μετατρεπόταν και στην πράξη σε πόλη αντισοσιαλιστικού μετώπου. Τον Ιούλη του ίδιου χρόνου, ο τότε υπουργός Αμυνας της ΟΔΓ, Στράους, όταν βρισκόταν σε επίσκεψη στις ΗΠΑ, δήλωσε ότι ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν είχε τελειώσει ακόμη και ότι θα έπρεπε ο καθένας να ετοιμάζεται να δεχτεί μια «Κρίση Βερολίνου» κατά το φθινόπωρο που ακολουθούσε. Στη Βόννη ετοιμάζονταν σχέδια παλινόρθωσης των κρατικομονοπωλιακών σχέσεων στη ΓΛΔ. Τα μέσα προπαγάνδας της ΟΔΓ προσπαθούσαν να δημιουργήσουν πανικό στο λαό της ΓΛΔ. Στις αρχές Αυγούστου, οι δυνάμεις του NATO στην Κεντρική Ευρώπη τέθηκαν σε κατάσταση συναγερμού. Τα αμερικανικά τανκς έκαναν προκλητικά την εμφάνισή τους στο έδαφος της ΓΛΔ. Διέσχισαν την Πύλη του Βραδεμβούργου, όπου κυμάτιζε η σημαία της ΓΛΔ, και κατευθύνονταν προς το κέντρο του Βερολίνου. Η πρόκληση αποφεύχθηκε, χάρη στην υπεράσπιση απο τους εργατικούς φρουρούς της πρωτεύουσας της ΓΛΔ, που έφραξαν το δρόμο στον επιδρομέα. Οι ερπύστριες των τανκς των ΗΠΑ και του NATO σταμάτησαν, αλλά η απειλή συνέχιζε να υπάρχει. Επιβαλλόταν η διασφάλιση των συνόρων.
Τη νύχτα της 12-13 Αυγούστου έκλεισαν τα ανοιχτά σύνορα με το Δυτικό Βερολίνο και την ΟΔΓ. Ετσι μετά και τη δεύτερη ιμπεριαλιστική επέμβαση, η εργατοαγροτική εξουσία στη ΓΛΔ αναγκάστηκε, για την υπεράσπισή της από την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, να σηκώσει το «Τείχος του Βερολίνου». Η οργανωμένη αυτή ενέργεια διασφάλισης των συνόρων άφησε έκπληκτους τους επιτελικούς κύκλους των ΗΠΑ, της ΟΔΓ και των άλλων κρατών - μελών του NATO. Οι ιμπεριαλιστές ΟΔΓ, που σχεδίαζαν την προσάρτηση της ΓΛΔ με μια «παρέλαση νίκης» στη λεωφόρο «Ούντερ ντερ Λίντεν», απέτυχαν για άλλη μια φορά. Τα μέτρα της 13/8/1961 ήταν αναγκαία και υποχρεωτικά για την αναχαίτιση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της ΟΔΓ και των άλλων κρατών του NATO.
Βεβαίως, στα 1989 το «Τείχος» μπορεί να έπεσε από την ιμπεριαλιστική αντεπανάσταση και την ανατροπή του σοσιαλισμού. Αλλά τα διδάγματα από την προσωρινή ήττα και η πείρα των λαών από τη σημερινή πραγματικότητα της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων γίνονται υλική δύναμη, που μπορεί κάτω από την απότομη όξυνση της κρίσης, την αποφασιστική ισχυροποίηση του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης και τη δράση του λαϊκού κοινωνικοπολιτικού μετώπου πάλης για τη λαϊκή εξουσία, να ανοίξει οριστικά και αμετάκλητα πλέον το δρόμο της σοσιαλιστικής επανάστασης για την οικοδόμηση της αταξικής κοινωνίας.
1. Γ. Κ. Ζούκοφ, «Αναμνήσεις και στοχασμοί», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», τ. 2, σελ. 472-474.
2,3. «Νέος Κόσμος», τεύχος Ιούλη 1953
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου