Το "Κέντρο": Μια παλιά, διδακτική, ιστορία...
Ο ..."αριστερός" ρόλος των πολιτικών δυνάμεων του "Κέντρου" στην Ελλάδα κάθε άλλο παρά άγνωστος είναι. Ομως, σήμερα, σήμερα που η ελληνική κοινωνία δέχεται ένα μπαράζ ιδεολογικών επιθέσεων από τους αρχιτέκτονες της... σύγχρονης "Κεντροαριστεράς", η οποία θα πρέπει - σύμφωνα με τους οραματισμούς Σημίτη - να αναλάβει τις τύχες της χώρας τον 21ο αιώνα, έχει ιδιαίτερη αξία μια αναδρομή στο παρελθόν. Μια αναδρομή εξόχως κατατοπιστική για το πώς αξιοποιείται το εργαλείο της "Κεντροαριστεράς" στα χέρια της αστικής τάξης, σε κάθε εποχή και κάτω, βέβαια, από τις συγκεκριμένες συνθήκες της κάθε περιόδου.
ΕΠΕΚ
Η Εθνική Προοδευτική Ενωσις Κέντρου (ΕΠΕΚ) του Ν. Πλαστήρα ήταν ο πρώτος, μετά το τέλος του εμφυλίου, πολιτικός πειραματισμός του κατεστημένου να διαμορφώσει μια εναλλακτική αστική λύση στο σύστημα διαχείρισης και εμπέδωσης της εξουσίας του. Υπήρξε η πρώτη προσπάθεια εγκλωβισμού των λαϊκών δυνάμεων σε ένα υπό σύσταση μεταπολεμικό δικομματικό στεγανό, όπου από τη μια μεριά βρισκόταν το μπλοκ της Δεξιάς, εκπροσωπούμενο από τον Ελληνικό Συναγερμό του Παπάγου και από την άλλη το μπλοκ της "Κεντροαριστεράς", εκπροσωπούμενο κύρια από την "Κεντρώα" ΕΠΕΚ.
Το πείραμα εκείνο κατέρρευσε μαζί με την κατάρρευση της ΕΠΕΚ το 1952, δυο χρόνια, σχεδόν, μετά την ανάδειξή της στην κυβέρνηση. Το κόμμα του Πλαστήρα, που πλασαρίστηκε ως υπέρμαχο των "μέτρων ειρήνευσης", ενσωμάτωσε μεγάλο μέρος των διακηρύξεων του ΕΑΜ, αποστεώνοντάς τες από κάθε στοιχείο επαναστατικής ρήξης και επαγγέλθηκε το σύνθημα της "Αλλαγής", κρίθηκε "ακατάλληλο" στις τότε συγκυρίες από την πλουτοκρατία και τον Αμερικανό πρέσβη, Πιουριφόι, ο οποίος κυβερνούσε ουσιαστικά. Πριν, όμως πέσει η "κεντροαριστερή" κυβέρνηση Πλαστήρα, είχε φέρει σε πέρας δυο πολύ "σημαντικές" δουλιές: Πρώτον,επικύρωσε στη Βουλή τη συνθήκη προσχώρησης της χώρας στο ΝΑΤΟ και,δεύτερον,εκτέλεσε τον Νίκο Μπελογιάννη και τους συντρόφους του...
Ενδεικτικές του χαρακτήρα του "Κέντρου" και της... αριστερής απόκλισης της ΕΠΕΚ είναι οι προγραμματικές κατευθύνσεις της, σύμφωνα με τις οποίες: "Η ΕΠΕΚ αναπήδησε μέσα από τας φλόγας και τας συμφοράς, τους στεναγμούς και τα δάκρυα, μακροχρόνιου και σκληρού εμφυλίου πολέμου, τον οποίο επέβαλε εις τον Λαόν το ΚΚΕ"... καθώς και οι κατηγορίες της ότι "οι αγώνες και οι θυσίαι του Λαού" έγιναν αντικείμενο "ευρύτατης εκμετάλλευσις" λόγω της "εξάλλου τακτικής του ΚΚΕ"...
Ενωση Κέντρου
Η επόμενη εμφάνιση του "Κέντρου" έγινε σε μια κρίσιμη στιγμή για την ολιγαρχία. Σε μια στιγμή που η παρουσία της ΕΔΑ, μετά την πτώση της ΕΠΕΚ, δηλώνει ότι οι δυνάμεις της Αριστεράς παρουσιάζουν μια ανησυχητική ανασύνταξη για την άρχουσα τάξη, η οποία έχει αποτυπωθεί και εκλογικά στο 1958 με την άνοδο της ΕΔΑ σε θέση αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Τότε, λοιπόν, μόλις ένα μήνα (!) πριν από τις εκλογές του 1961,ο "κεντρώος" Γ. Παπανδρέου ανακοινώνει την ίδρυση του κόμματός του, της Ενωσης Κέντρου. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που λίγο πριν διαπραγματευόταν την προσχώρησή του στην ΕΡΕ και δήλωνε, όπως εξιστορεί ο Λιναρδάτος: "Θα κάνωμεν πολιτικήν και εκλογικήν συνεργασίαν με τον Καραμανλή. Τα στρατόπεδα θα είναι δυο: από το ένα μέρος θα είμεθα οι εθνικόφρονες, από το άλλο μέρος οι κομμουνισταί. Θα κάνωμεν τας εκλογάς με τους χωροφύλακες και με το πιστόλι στο χέρι"!
Η Ενωση Κέντρου εμφανίζεται, λοιπόν, στο προσκήνιο σε μια στιγμή ανόδου του κινήματος και των αγώνων, με σταθμούς τις κινητοποιήσεις για το Κυπριακό και τις διαδηλώσεις των εργαζόμενων, με πρωτοπόρους τους οικοδόμους. Είναι η στιγμή που η ολιγαρχία χρειάζεται επιτακτικά να επιτύχει τον εγκλωβισμό λαϊκών μαζών σε ανώδυνα μονοπάτια. Είναι η εποχή που η βία και η νοθεία επενεργούν ευεργετικά και για την Ενωση Κέντρου, η οποία καταλαμβάνει στις εκλογές το 33,6% των ψήφων και πλασάρεται ως δεύτερο κόμμα, μέσα σε ένα καθεστώς τρομοκρατίας που έχει επιβληθεί στη χώρα και με το οποίο η ηγεσία της Ενωσης Κέντρου συμφωνεί απόλυτα, προσβλέποντας σε εκλογικά κέρδη έναντι της Αριστεράς. Πρόκειται για το καθεστώς της "βίας και νοθείας", το οποίο θα αξιοποιήσει δημαγωγικά αργότερα ο Γ. Παπανδρέου.
Ποιος ήταν ο ρόλος της Ενωσης Κέντρου και γιατί δεν μπόρεσε να τον εκπληρώσει ως εναλλακτική λύση του συστήματος, δηλαδή, λύση που δε θα ανάγκαζε την ολιγαρχία να καταφύγει στη δικτατορία; Η Ενωση Κέντρου χρησιμοποιήθηκε ως το ανάχωμα της λαϊκής ανάτασης. Εγγύηση για τα αξιοποιήσιμα χαρακτηριστικά της ήταν η εξόχως αντικομμουνιστική και υπόδουλη στους ιμπεριαλιστές ηγεσία της σε συνδυασμό με το "παπατζηλίκι" της εξαπάτησης, στο οποίο ο αρχηγός της είχε αναδειχτεί σε μετρ από την εποχή των Δεκεμβριανών.
Ομως η ηγεσία της ΕΚ στάθηκε ανίκανη να ελέγξει ολοκληρωτικά τις λαϊκές δυνάμεις που κατάφερε να παραπλανήσει εκλογικά, χάριν και του χωροφύλακα. Επεσε, δηλαδή, θύμα της σημείωσης του Λένιν, σύμφωνα με την οποία, στην πολιτική τα κόμματα δεν είναι σπάνιο να πέφτουν θύματα μιας πορείας στην οποία τα σπρώχνουν οι κοινωνικές τάξεις, ανεξάρτητα από τη θέληση των ίδιων των κομμάτων. Η αδυναμία της ΕΚ να αντεπεξέλθει στις προδιαγραφές των αναχωμάτων που χρειάζονταν σε εκείνη την περίοδο η ολιγαρχία, αποτελεί μια ακόμα εξήγηση για τις κατοπινές επιλογές του κατεστημένου και των ιμπεριαλιστών στην Ελλάδα.
ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
18/7/2010
-- Γεγονότα που σημάδεψαν τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας
27/10/2002
-- Οι εκλογές της βίας και της νοθείας του 1961
3/1/1999
-- (μέρος 1ο)
25/10/1998
-- Οι "ανίερες συμμαχίες" και οι μη έχοντες... ιερό και όσιο
14/6/1998
-- Προς την κυβερνητική εξουσία (1961 - 1964)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου