Το ΚΚΕ και οι Αντιφασιστικές Ενώσεις Αυτοάμυνας (1932)

Το ΚΚΕ και οι Αντιφασιστικές Ενώσεις Αυτοάμυνας (1932)

Στο πλαίσιο της «πάλης κατά του φασισμού και των φασιστικών οργανώσεων», το ΚΚΕ προχώρησε το 1932 στην σύσταση Αντιφασιστικών Ενώσεων Αυτοάμυνας. Μια πολιτική που στηριζόταν στην εφαρμογή του «ενιαίου μετώπου», τόσο με τους «συντηρητικούς», όσο και με τους «αρχειομαρξιστές, λικβινταριστές, φραξιονιστές και ανοργάνωτους εργάτες.»


Στο κείμενο της σχετικής απόφασης τονιζόταν:


«Η γενίκευση και όξυνση της επίθεσης της μπουρζουαζίας και του κράτους κατά των εκμεταλλευομένων μαζών, συνοδεύεται από την επίταση των μεθόδων ανοιχτής φασιστικής καταπίεσης, από τον επιταχυνόμενο ρυθμό φασιστικοποίησης της μπουρζουαζίας, του κράτους, όλων των αστικών κομμάτων.


Η ένταση αυτή της φασιστικοποίησης χαρακτηρίζεται και από την ίδρυση και οργάνωση πολυάριθμων φασιστικών οργανώσεων, με την ενίσχυση και πρωτοβουλία κυβέρνησης, κράτους και όλων των αστικών κομμάτων. 


Σκοπός των οργανώσεων αυτών είναι το σπάσιμο των απεργιών και των οικονομικών αγώνων των μαζών, η διάλυση των επαναστατικών οργανώσεων, συγκεντρώσεων, συνελεύσεων κλπ, η δολοφονία επαναστατών εργατών, η μιλιταριστικοποίηση της νεολαίας, η αναζωπύρωση του εθνικισμού, η ενεργός συμμετοχή στις προετοιμασίες καινούργιων πολέμων, η διευκόλυνση και η οργάνωση του περάσματος στον ανοιχτό φασισμό.


Με ιδιαίτερο πάθος και εξοντωτικούς σκοπούς οι οργανώσεις αυτές στρέφονται κατά των εθνικών μειονοτήτων της Μακεδονίας και Θράκης και κατά των εβραίων Θεσσαλονίκης. Το κράτος ανοιχτά και επίσημα ενισχύει και καθοδηγεί τα πογκρόμ και τις επιθέσεις των φασιστικών αυτών συμμοριών κατά των εβραίων και των εθνικών μειονοτήτων.


Η οργάνωση της πάλης των μαζών, κατά των φασιστικών αυτών συμμοριών, για την υπεράσπιση των απεργιών, συνδικάτων, συλλόγων, λεσχών, της ζωής των εργατών, των εθνικών μειονοτήτων κλπ μπαίνει μπροστά στο ΚΚΕ άμεσα και επιτακτικά…


Σκοπός των αντιφασιστικών ενώσεων αυτοάμυνας είναι η κινητοποίηση των πλατειών στρωμάτων των εργαζομένων και η οργάνωσή των για την πάλη κατά των φασιστικών συμμοριών, κατά της διείσδυσής των στα εργοστάσια και τις εργατικές συνοικίες, κατά των επιθέσεων, των λεηλασιών, των δολοφονιών που οργανώνουν, για την υπεράσπιση των απεργιών, των συνδικάτων, των λεσχών, των συγκεντρώσεων, κλπ.»[1]


Από το βιβλίο του Α. Γκίκα “Ρήξη και ενσωμάτωση: Συμβολή στην Ιστορία του εργατικού-κομμουνιστικού κινήματος του Μεσοπολέμου (1918-1936)”, σελ.229-230