Κρίσιμο ποιος έχει την εξουσία

Κρίσιμο ποιος έχει την εξουσία

Οσο κι αν το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, δεν παύει να είναι αποτελεσματικό για όσο διάστημα επικρατεί. Ισχύει κι εδώ η ιστορία με το μαχαίρι και το πεπόνι.

Η αστική τάξη έχει και τα δύο, καθορίζει έτσι ποιο θα είναι το ψέμα που θα περνιέται για αλήθεια.

Παράδειγμα: Για να ανοίξει ακόμα περισσότερο η αγορά στο ιδιωτικό κεφάλαιο που κερδίζει από το χώρο της Υγείας, κλείνουν ή συγχωνεύουν νοσοκομεία. Η επιχείρηση πλασάρεται σαν περιορισμός της σπατάλης.

Παράλληλα, οι εκτιμήσεις του ΚΚΕ για την κατάσταση στο χώρο της Υγείας και πολύ περισσότερο οι προτάσεις του για το πώς θα αναπτυχθεί ένα σύστημα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας προς όφελος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων βλέπουν το φως μόνο μέσα από το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ. Λογικός ο αποκλεισμός της θέσης του ΚΚΕ από τη σκοπιά των συμφερόντων της αστικής τάξης, που πρέπει όμως να οδηγεί και στο επόμενο λογικό συμπέρασμα για το τι πρέπει να κάνει η εργατική τάξη για να έχει την πληροφόρηση που ανταποκρίνεται στα δικά της συμφέροντα.

***

Την ώρα που στο χώρο της Υγείας το ψέμα αφορά στην προώθηση κάποιων ειδικών συμφερόντων, στη γενικότερη σχέση κεφάλαιο - εργασία το ψέμα ξεφεύγει από κάθε όριο. Είναι η στιγμή που ο Γκέμπελς συναντά τον Πρετεντέρη. Ο οποίος πολύ σοβαρά ισχυρίζεται ότι η καπιταλιστική Ελλάδα είναι η τελευταία κομμουνιστική χώρα και ότι αυτό το γεγονός φταίει που δε γίνονται επενδύσεις.

Πετάει, δηλαδή, στα σκουπίδια την καπιταλιστική κρίση και τις συνέπειές της για να μπορέσει να φέρει στα μέτρα της προπαγάνδας του την επιδίωξη του κεφαλαίου να χτυπηθεί κάθε εργατικό δικαίωμα.

Για να το κάνει αυτό καταφεύγει σε απίθανες αυθαιρεσίες: Αναφέρει ότι τα ΜΑΤ χτύπησαν τους απεργούς για να ανοίξει μια επιχείρηση, που τάχα κρατούσαν κλειστή οι απεργοί όταν εκατοντάδες άλλες κλείνουν από τα ίδια τ' αφεντικά γιατί δε βγάζουν κέρδος. Αφεντικά και κέρδος οι θεοί του Πρετεντέρη.

Που παρουσιάζει όσους δεν έχουν να πληρώσουν τα φορολογικά χαράτσια σαν τζαμπατζήδες που δε θέλουν να πληρώσουν το ρεύμα (άσε που πολλοί δεν μπορούν να πληρώσουν και το ρεύμα η τιμή του οποίου έχει εκτιναχτεί στα ύψη για να κερδίζουν οι αεριτζήδες που πλασάρονται ως «εναλλακτικοί πάροχοι»).

Και για να έχει κάλυψη «αντικειμενικότητας» ταυτίζει τις αντιδράσεις του ΚΚΕ που στηρίζει την απεργία των χαλυβουργών, με τη διαμαρτυρία του ΣΥΡΙΖΑ που βλέπει στην ιστορία ένα πρόβλημα «δημοκρατίας» και με την «Χρυσή Αυγή» που στο Βόλο χτυπάει απεργούς και στην Αθήνα παριστάνει τον προστάτη τους για να τους χτυπήσει κι αυτούς. Ο αρθρογράφος δεν τα έχει χαμένα. Η τάξη που υπηρετεί, η αστική, και στην οποία ανήκει, δίνει σκληρή μάχη για να τσακίσει τους εργάτες και για να το καταφέρει αποδεικνύει πως θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο. Το 'χει ξανακάνει.

***

Η αστική προπαγάνδα κάνει καθαρό πως δίνει μάχη για πλήρη ανατροπή όχι μόνο μέσα στους χώρους δουλειάς, αλλά βαθιά στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Γι' αυτό στα ΝΕΑ, που πλασάρονται σαν εφημερίδα του Κέντρου, διαβάζουμε κύριο άρθρο που μόνο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ θα είχε θέση και αν...

Μιλάνε για αυθαιρεσία της μειοψηφίας κι αναφέρονται στην πλειοψηφία των εργατών που ψήφισαν «ναι» στην απεργία. Μιλάνε για εφαρμογή των νόμων όταν ακόμα και τους δικούς τους νόμους παραβιάζουν.

Νόμος προστατεύει το δικαίωμα στην απεργία. Το ίδιο το Σύνταγμα, μάλιστα. Τότε, γιατί τσακίστηκε αυτό το δικαίωμα στη Χαλυβουργία; Γιατί είναι ο συσχετισμός δύναμης που καθορίζει ποιο δικαίωμα προστατεύεται και ποιο όχι. Γιατί την εξουσία την έχει η αστική τάξη.

Νόμος διασφαλίζει τη δημόσια και δωρεάν Υγεία. Γιατί, τότε, ο λαός τη χρυσοπληρώνει και δεν την έχει; Γιατί ο τομέας είναι κερδοφόρος για την αστική τάξη και η αστική τάξη είναι στην εξουσία.

Διά ταύτα: Με την αστική προπαγάνδα δεν ξεμπερδεύεις μόνο με την αποκάλυψή της.

Είναι οι συσχετισμοί που καθορίζουν την εξέλιξη. Κι αυτό σημαίνει πως η εργατική τάξη αν θέλει να δει άσπρη μέρα πρέπει - επιβάλλεται να ανατρέψει τους συσχετισμούς που επιτρέπουν στην αστική τάξη να παρουσιάζει τη νύχτα για μέρα. Για να μπορέσει έτσι να υπερασπίσει το δίκιο της που δεν επιβάλλεται, επειδή «ο νόμος το λέει», αλλά μόνο όταν έχεις τη δύναμη να το επιβάλεις.