Για τους αγώνες, το περιεχόμενο και τον προσανατολισμό τους

Για τους αγώνες, το περιεχόμενο και τον προσανατολισμό τους

Το τελευταίο διάστημα στον κλάδο του Τύπου και των ΜΜΕ υπάρχουν πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις που επιχειρούν με μεγαλύτερη ένταση να δημιουργήσουν τάχα μέτωπο με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, μεταφέροντας όμως τη συζήτηση και την «αντιπαράθεση» γύρω από το αποπροσανατολιστικό δίλημμα αν θα κηρυχτεί «απεργία διαρκείας για να λυθούν τα προβλήματα», ή θα συνεχίσουν να γίνονται «απεργίες - κηδείες», που «είναι αναποτελεσματικές», είναι «τουφεκιές στον αέρα», «εκτονωτική δράση», κ.λπ. κ.λπ.;

Οσο και να πλειοδοτούν σε «αγωνιστικότητα» όσες δυνάμεις «μάχονται» για την απεργία διαρκείας, δεν μπορούν να κρύψουν ότι αποτελούν την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, όταν περιορίζουν την αντιπαράθεση μόνο στη μορφή του αγώνα και όχι μόνο αφήνουν σκόπιμα εκτός κάθε συζήτησης το περιεχόμενο του αγώνα, την κατεύθυνση και τη στρατηγική του, αλλά ανεβαίνουν και στα κεραμίδια, χτυπώντας την ταξική γραμμή στο συνδικαλιστικό κίνημα, πολεμώντας το ΠΑΜΕ με συκοφαντίες και ψέματα, ενώ την ίδια στιγμή πουλάνε... ενότητα! Προκειμένου να κρύψουν ότι υπηρετούν την ίδια στρατηγική με τις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, αυτοί οι «αγωνιστές διαρκείας», κόπτονται για τους εργαζόμενους που αντιμετωπίζουν προβλήματα, αλλά χωρίς να λένε ούτε λέξη για τις πραγματικές αιτίες που τα γεννούν. Και αυτό δεν αποτελεί απλά εμπαιγμό στις πλάτες των εργαζομένων, αλλά κυρίως συνιστά υπονόμευση των αγώνων που απαιτούνται σήμερα για να μπει φρένο στην αντεργατική αντιλαϊκή λαίλαπα. Πρόκειται για «αγωνιστές διαρκείας» που επιχειρούν να κρύψουν ότι αποδέχονται και θεωρούν μονόδρομο συνολικά τη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και ό,τι απορρέει από αυτή τη στρατηγική που στηρίζει τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Ομως, τι αγώνες απαιτούνται σήμερα στον κλάδο του Τύπου και των ΜΜΕ, με ποιο περιεχόμενο και προς ποια κατεύθυνση;

1. Οι μισθωτοί δημοσιογράφοι (δεν αναφερόμαστε στους δημοσιογράφους - επιχειρηματίες, εκδότες, διευθυντικά στελέχη, αμειβόμενους με συμβόλαια, πολυθεσίτες βολεμένους κ.ά.), οι υπάλληλοι, οι τεχνικοί και άλλες ειδικότητες εργαζομένων, βιώνουν καθημερινά ό,τι η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Και σε ό,τι αφορά σε μισθούς, συντάξεις, εργασιακά, ασφαλιστικά και σε ό,τι αφορά φορολογικά χαράτσια, εμπορευματοποίηση Υγείας, Παιδείας, κ.λπ. Τα περί «περιούσιου κλάδου» και «συντεχνιακής λογικής» μόνο ως ανέκδοτα ακούγονται πλέον, παρότι υπάρχουν ακόμη στις συνειδήσεις πολλών.

Κανένας κλάδος ή ομάδα εργαζομένων δεν μπορεί να ανακόψει την εξαθλίωση ζητώντας να εξαιρεθεί από τα γενικευμένα μέτρα, αφού η επίθεση έχει ενιαίο χαρακτήρα και σκοπό. Αντίθετα, οι διεκδικήσεις κάθε κλάδου, κάθε ομάδας εργαζομένων, τα αιτήματα των ανέργων, των συνταξιούχων, έχουν ελπίδα να φέρουν κάποια αποτελέσματα αν διεκδικούνται με κατάλληλα αιτήματα και θέσεις και ταυτόχρονα στηρίζουν τις κοινές πανελλαδικές κινητοποιήσεις.

2. Η επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι συνολικά (άρα και αυτοί στον Τύπο και τα ΜΜΕ) έχει ταξικά πολιτικά χαρακτηριστικά και ολοφάνερα στρατηγικό και όχι συγκυριακό χαρακτήρα. Καθώς η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει και η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα βρίσκονται στο στόχαστρο της ανελέητης επίθεσης από την κυβέρνηση, το κεφάλαιο και τους οργανισμούς του, ΕΕ ΔΝΤ, το μόνο υπαρκτό δίλημμα είναι: Yποταγή στη στρατηγική του κεφαλαίου που οδηγεί σε παραπέρα φτώχεια και εξαθλίωση ή ρήξη, σύγκρουση με αυτήν και ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων για να σωθούν τα λαϊκά στρώματα και να χαράξουν το δικό τους δρόμο ανάπτυξης, που θα υπηρετεί τις σύγχρονες ανάγκες τους.

Ο προσανατολισμός του κινήματος είναι κρίσιμης σημασίας ζήτημα. Οποιος δεν αντιμετωπίζει τη ρίζα του προβλήματος, είναι χαμένος από χέρι. Η κρίση δεν είναι κρίση χρέους, ή απότοκο της μορφής διαχείρισης -νεοφιλελεύθερης ή σοσιαλδημοκρατικής- αλλά του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος και της ενσωμάτωσης στην ΕΕ.

Αρα, η πολιτική και ταξική απάντηση από τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ και τις συνδικαλιστικές τους Ενώσεις, δε μπορεί παρά να είναι ρήξη, σύγκρουση, ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, μονομερής διαγραφή του χρέους, αποδέσμευση από την ΕΕ κ.λπ. Δεν υπάρχουν λύσεις που ικανοποιούν και το κεφάλαιο και τους εργαζόμενους. Ολοι όσοι το ισχυρίζονται, καλλιεργούν και σκορπίζουν αυταπάτες, εμποδίζουν και δυσκολεύουν τη χειραφέτηση των εργαζομένων. Οσο συνειδητοποιείται ότι δεν υπάρχει τρίτος δρόμος, ξεπερνιούνται ο συμβιβασμός και η ηττοπάθεια και οι αγωνιστικές διαθέσεις μετατρέπονται σε δύναμη.

3. Στην πλειοψηφία τους, οι εργαζόμενοι δημοσιογράφοι υφίστανται τις συνέπειες από τη γενικότερη αντεργατική - αντιλαϊκή πολιτική, την οποία όμως αντικειμενικά και από τη σχέση εργασίας τους υποχρεώνονται να αναπαράγουν και να στηρίζουν, ως εργαζόμενοι στα αστικά ΜΜΕ, τα οποία λειτουργούν με σκοπό τη χειραγώγηση του λαού στην αστική πολιτική, τη στήριξη του αστικού πολιτικού συστήματος, την εξυπηρέτηση των γενικών συμφερόντων των αστών. Η ενημέρωση, η δημοσιογραφία, ο σχολιασμός των γεγονότων δεν είναι έννοιες αταξικές, όπως δεν είναι αταξικός ο πολιτικός λόγος. Ο αστικός Τύπος είναι όργανο των πολιτικών και ταξικών αντιπάλων της εργατικής τάξης και του λαού.

Προκύπτει λοιπόν το θέμα των σοβαρών και κρίσιμων ευθυνών των εργαζόμενων στον Τύπο και τα ΜΜΕ απέναντι στο στοιχειώδες λαϊκό δικαίωμα για ολόπλευρη και ουσιαστική ενημέρωση. Ο αγώνας των μισθωτών δημοσιογράφων και των εργαζομένων στα ΜΜΕ, είναι άρρηκτα δεμένος, με τον αγώνα ενάντια σε οποιαδήποτε χειραγώγηση και αποπροσανατολισμό του λαού. Η ιδιοκτησία των κεφαλαιοκρατών στα ΜΜΕ βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με το δικαίωμα της ενημέρωσης, ενώ αντίθετα, ο ταξικός Τύπος («Ριζοσπάστης», «902») είναι σύμμαχοι και εκφραστές των συμφερόντων και των εργαζομένων στον αστικό Τύπο.

4. Νικηφόροι αγώνες δεν μπορούν να υπάρξουν όσο δε δυναμώνει και δεν ατσαλώνεται η λαϊκή συμμαχία ανάμεσα στην εργατική τάξη και τις κοινωνικές δυνάμεις που έχουν συμφέρον να αντιπαλέψουν τα μονοπώλια και το κεφάλαιο. Επίσης, όσο οι εργαζόμενοι δεν είναι οργανωμένοι στους τόπους δουλειάς. Και οργάνωση δε σημαίνει την τυπική ένταξη σε μια ένωση, ένα σωματείο, αλλά η συμμετοχή, να έχουν λόγο, να παίρνουν μέρος στις αποφάσεις, να παίρνουν δηλαδή την υπόθεσή τους στα χέρια τους. Αυτό βέβαια δε μπορεί να το περιμένει κανείς από τις συμβιβασμένες ηγεσίες. Χρειάζεται να αναπτυχθεί πρωτοβουλία «από τα κάτω», με δημιουργία επιτροπών αγώνα, συλλογικές διαδικασίες. Και βέβαια, δε μπορεί να συνεχίσει η ΕΣΗΕΑ να έχει στους κόλπους της εκδότες, επιχειρηματίες, διευθυντικά στελέχη, και από την άλλη να αρνείται να κάνει μέλη της όλους όσους βιώνουν τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση δουλεύοντας με μπλοκάκια και κάθε λογής «ελαστικές σχέσεις εργασίας», αλλά και όλους τους εργαζόμενους στα διαδικτυακά Μέσα. Είναι πρόβλημα που πρέπει να λυθεί πάραυτα. Η οργάνωση στα ίδια «σωματεία» εργαζομένων και στελεχών της εργοδοσίας, τα υπόγεια νήματα εξαναγκασμού και χειραγώγησης της πλειοψηφίας των εργαζομένων, αποτελούν τροχοπέδη για κάθε προσπάθεια ενεργητικής συμμετοχής στην οργάνωση του αγώνα.

5. Η δυναμική ενός αγώνα καθορίζεται πρώτα απ' όλα από το διεκδικητικό του πλαίσιο, τον προσανατολισμό που έχει και δεν είναι απόδειξη αγωνιστικότητας οι ανέξοδοι λεονταρισμοί συνδικαλιστικών παρατάξεων. Κανένας αγώνας δεν μπορεί να πετύχει χωρίς την κινητοποίηση των ίδιων των εργαζομένων. Χωρίς την οργάνωση ολόκληρου του κλάδου, χωρίς σχέδιο για το πώς αυτός ο αγώνας θα περιφρουρηθεί και θα προστατευτεί. Η κλιμάκωση του αγώνα πρέπει να αποτυπώνεται σε αιτήματα και στόχους που συσπειρώνουν και οργανώνουν τους εργαζόμενους, τους βοηθούν να χειραφετηθούν από τις κάθε λογής δεσμεύσεις που επιβάλλει η εργοδοσία στους τόπους δουλειάς με την τρομοκρατία, την εξαγορά και τη διαίρεση, με στόχο την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία.

Αντικειμενικά, και ο αγώνας των εργαζόμενων στον Τύπο και τα ΜΜΕ θα είναι μακροχρόνιος. Χρειάζεται ενότητα και αυτή προϋποθέτει συγκεκριμένο διεκδικητικό πλαίσιο, με βάση τα παραπάνω, που πρέπει να συζητηθεί και να γίνει συναπόφαση όλων των εργαζόμενων. Η κλιμάκωση του αγώνα δεν κηρύσσεται, αλλά αποτελεί σύνθετη και επίπονη διαδικασία προκειμένου να γίνει υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων. Οσο για τη μορφή πάλης, πρέπει να ακολουθείται κάθε μορφή, αρκεί αυτή να κινεί και να συσπειρώνει τους εργαζομένους, να δημιουργεί προϋποθέσεις γενικευμένης μαζικής λαϊκής αντεπίθεσης, σύγκρουσης με εργοδοσία, κράτος, κυβέρνηση, ΕΕ, προϋποθέσεις αποτελεσματικότητας και τελικής νίκης. Ο διαρκής ταξικός πόλεμος, που θα έχει σκληρές αποφασιστικές μάχες, ώστε ο λαός να γίνει αφέντης του πλούτου που παράγει.