Δεν υπάρχει διέξοδος στον καπιταλισμό

Δεν υπάρχει διέξοδος στον καπιταλισμό

Είναι γεγονός ότι οι κλάδοι της Χαλυβουργίας και της Ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας δεν έχουν δουλειές. Οι εργάτες των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά δουλεύουν εκ περιτροπής μια μέρα τη βδομάδα, οι εργάτες των Ναυπηγείων της Ελευσίνας είναι σε κινητοποιήσεις γιατί ο καπιταλιστής ιδιοκτήτης τους έχει για μεγάλο χρονικό διάστημα απλήρωτους, ενώ δεν έχει δουλειές, η Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη επίσης δεν έχει δουλειές. Η «Χαλυβουργία Ελλάδος» έχει τους εργάτες σε διαθεσιμότητα εδώ και μήνες και τώρα τους προτείνει δουλειά εκ περιτροπής. Επίσης, η «Χαλυβουργική» προχωράει σε απολύσεις και μειώσεις μισθών. Γιατί οι εργάτες αυτών των κλάδων οδηγούνται στην ανεργία, σε μειώσεις μισθών, τα ναυπηγεία και οι χαλυβουργίες ή κλείνουν ή περιορίζουν την παραγωγή τους, όταν οι ανάγκες σε καράβια (μόνο μέσα στο 2012 οι εφοπλιστές επένδυσαν 5,1 δισ. δολάρια για το κτίσιμο 116 πλοίων και 4,4 δισ. δολάρια για την αγορά 238 πλοίων από «δεύτερο χέρι») ή σε χαλυβουργικά προϊόντα μεγαλώνουν; Επειδή έχουμε μεγάλη ανάπτυξη, μεγάλη συγκέντρωση κεφαλαίων. Η παραπέρα ανάπτυξη της παραγωγής εμποδίζεται από τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Οι ιδιοκτήτες ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος, για την αύξηση του κεφαλαίου τους. Η κερδοφορία και η αναπαραγωγή του κεφαλαίου εμποδίζονται από τον ανταγωνισμό, εσωτερικό και διεθνή, από την αναρχία στην παραγωγή, από την πτώση του ποσοστού κέρδους. Παράγοντες που έχουν οξυνθεί συγκριτικά με προηγούμενες περιόδους εξαιτίας των μονοπωλίων.

***

Μπροστά στις δυσκολίες που έχει το κεφάλαιο να αναπαράγει την κερδοφορία του, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες γενικευμένης και συγχρονισμένης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, δεν έχει άλλο δρόμο από το να αυξάνει στο έπακρο το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, με δεδομένο ότι από και με τη δουλειά της εργατικής τάξης βγάζουν οι καπιταλιστές τα κέρδη. Ολα τα αντεργατικά μέτρα, οι αναγκαίες αναδιαρθρώσεις, που λένε οι καπιταλιστές ως το μέσο για την έξοδο από την κρίση, σε όφελός τους βεβαίως και την ανάπτυξη, απαιτούν ολοένα και πιο φτηνούς για το κεφάλαιο εργάτες. Δηλαδή, να πληρώνουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες ολοένα λιγότερο κεφάλαιο για μισθούς. Και ταυτόχρονα να αυξάνουν τον απλήρωτο χρόνο δουλειάς. Ετσι μειώνουν δραστικά τους μισθούς, επιβάλλουν ευέλικτη εργασία στα πλαίσια του σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου (π.χ., εκ περιτροπής εργασία), ή μορφές όπως η αύξηση του απλήρωτου εργάσιμου χρόνου, δηλαδή δουλειά μέχρι 11 ώρες καθημερινά όταν έχουν παραγγελίες αλλά χωρίς πληρωμή υπερωριών, δυνατότητα να απολύουν κατά το δοκούν με δεδομένη τη ραγδαία αύξηση της ανεργίας και να ξαναπροσλαμβάνουν με μισθούς πείνας, κ.λπ. Αυτή η κατάσταση οφείλεται στην κυριαρχία και την ισχυροποίηση του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Εχουν συσσωρευτεί τεράστια κεφάλαια, η παραγωγικότητα της εργασίας έχει μεγάλη πρόοδο και έχει οξυνθεί ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα μονοπώλια. Ο ανταγωνισμός επίσης οδηγεί στη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Τα μονοπώλια με μεγαλύτερο μέγεθος κεφαλαίου είναι πιο ανθεκτικά στον ανταγωνισμό απ' αυτά που έχουν μικρότερο μέγεθος. Ταυτόχρονα, επειδή έχει διεθνοποιηθεί η καπιταλιστική αγορά, τα κεφάλαια μετακινούνται από χώρα σε χώρα αναζητώντας συνθήκες για μεγαλύτερο κέρδος. Βασικός παράγοντας σ' αυτό είναι οι μικροί μισθοί και ο μεγάλος ημερήσιος εργάσιμος χρόνος γιατί μεγαλώνει η απλήρωτη στους εργάτες δουλειά και αυξάνονται τα κέρδη. Αλλά ο διεθνής ανταγωνισμός και η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου οδηγούν και στη συνεχή μείωση μισθών και στην αύξηση της ανεργίας. Η συγχώνευση επιχειρήσεων είναι επίσης ένας παράγοντας που οδηγεί σε μείωση εργαζομένων, άρα στην ανεργία.

***

Αυτή η τάση της συμπίεσης μισθών, της μείωσης εργαζομένων στις επιχειρήσεις, της εκ περιτροπής εργασίας κ.λπ., υπάρχει σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη, επομένως συμπιέζουν συνεχώς την τιμή της εργατικής δύναμης. Δεν είναι μόνο οι συνθήκες της κρίσης που επιβάλλουν αυτή τη χωρίς όρια βαρβαρότητα για τους εργαζόμενους. Αυτή θα είναι μια μόνιμη κατάσταση, συνεχώς αυξανόμενης απόλυτης εξαθλίωσης για την εργατική τάξη, που συνεχώς θα χειροτερεύει τη θέση της στην κοινωνία και την παραγωγή. Επίσης, η ανεργία δε θα μειώνεται, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί. Οι καπιταλιστές επενδύουν σε μέσα παραγωγής ολοένα πιο σύγχρονα για την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, άρα θα βγάζουν μεγαλύτερη από πριν παραγωγή και κέρδη με τους ίδιους ή και λιγότερους εργαζόμενους. Ακριβώς γιατί ο μονοπωλιακός ανταγωνισμός συμπιέζει τους μισθούς και αλλάζει τις εργασιακές σχέσεις, αρνητικά για την εργατική τάξη. Αυτή η τάση δεν αλλάζει. Οι δυσκολίες που έχει το κεφάλαιο να αναπαράγει την κερδοφορία του αντιμετωπίζονται από τους καπιταλιστές με τον ολοένα αυξανόμενο βαθμό εκμετάλλευσης, με την πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, τη δραστική μείωση των μισθών, την ανεργία, οξύνοντας στο έπακρο την αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Καμιά πολιτική διαχείρισης του καπιταλισμού δεν μπορεί να αλλάξει αυτή την κατάσταση. Ακόμη και αν σε συνθήκες ανάκαμψης γίνει κάποια βελτίωση της θέσης των εργατών θα είναι ελάχιστη και προσωρινή. Ο ανταγωνισμός θα προκαλέσει στη συνέχεια ακόμη χειρότερες συνθήκες.

Συμπερασματικά, ο καπιταλισμός στο μονοπωλιακό του στάδιο δεν μπορεί να δώσει τίποτα στην εργατική τάξη, αντίθετα θα την εξαθλιώνει συνεχώς. Να γιατί λέμε ότι χρειάζεται ενιαίος ταξικός αγώνας, ενότητα της εργατικής τάξης, κοινωνική συμμαχία με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή ρότα, για την ανατροπή του καπιταλισμού, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, την αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία.