ΤΥΝΗΣΙΑ
Οι ενδοαστικοί ανταγωνισμοί στο προσκήνιο
Η δολοφονία πολιτικού της αντιπολίτευσης μέσα στη βδομάδα προκαλεί νέες λαϊκές διαμαρτυρίες
 |
Ο Μπελαΐντ δολοφονήθηκε την Τετάρτη το πρωί έξω από το σπίτι του από αγνώστους. Μέχρι την ώρα που γράφονταν οι γραμμές αυτές καμία οργάνωση δεν είχε αναλάβει την ευθύνη της δολοφονικής επίθεσης, ενώ συνεχίζονταν και οι συγκρούσεις με τους μηχανισμούς καταστολής και οι συλλήψεις διαδηλωτών, που συμμετείχαν στις διαμαρτυρίες με αφορμή την κηδεία του πολιτικού. Και το συγκεκριμένο και άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης αποδίδουν τη δολοφονία σε δράση «ομάδων ισλαμιστών» που ανέχεται η κυβέρνηση. Η δράση αυτών των στοιχείων έχει ενταθεί τους τελευταίους μήνες και τα περιστατικά εκφοβισμού διαδέχονται το ένα το άλλο. Ο Μπελαΐντ, μόλις δύο μέρες πριν από τη δολοφονία του, είχε γίνει μάρτυρας μιας επίθεσης τέτοιων ατόμων κατά οπαδών του κόμματός του κατά τη διάρκεια ανοιχτής συγκέντρωσης στη βόρεια Τυνησία, και είχε καταγγείλει ανοιχτά την ανοχή της κυβέρνησης.
Η «Αραβική Ανοιξη» δεν έφερε καμία αλλαγή για το λαό
Η νέα αιματηρή εξέλιξη στη Τυνησία όπως και η έκρυθμη κατάσταση στη γειτονική Αίγυπτο δείχνουν ότι η λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη», όπως την παρουσίαζαν αστοί και οπορτουνιστές, δεν έφερε καμία άνοιξη στη ζωή των λαϊκών στρωμάτων. Πριν από 2 χρόνια όλοι αυτοί, και στη χώρα μας, μιλούσαν για «κοσμογονικές αλλαγές», «επανάσταση» και άλλα βαρύγδουπα. Μόνο το ΚΚΕ μιλούσε για τα εν εξελίξει ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή, τον εντεινόμενο ανταγωνισμό μονοπωλιακών ομίλων για την Ενέργεια, τους δρόμους μεταφοράς της, τα ευρύτερα γεωστρατηγικά συμφέροντα, τα σχέδια της νέας Μέσης Ανατολής, που καταρτίστηκαν το 2004 από τους ιμπεριαλιστές, για να υπάρξουν αλλαγές στο πολιτικό εποικοδόμημα που θα εξυπηρετήσουν καλύτερα τα μονοπωλιακά συμφέροντα. Ελεγε ακόμα ότι αυτοί οι σχεδιασμοί αξιοποίησαν, ειδικά στην Τυνησία και την Αίγυπτο, τη δικαιολογημένη λαϊκή οργή από τα καταπιεστικά καθεστώτα (συμμάχους των ιμπεριαλιστών). Η σημερινή πραγματικότητα επιβεβαιώνει τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ. Καταρρίπτει τα περί «Αραβικής Ανοιξης».
Η ανεργία, επισήμως στην Τυνησία, αγγίζει το 19% - ανεπισήμως εκτιμάται ότι είναι πολύ μεγαλύτερη - ενώ μεταξύ των νέων έως 25 χρόνων υπολογίζεται ότι μπορεί να φτάνει ακόμη και στο διπλάσιο ποσοστό. Ο λαός ζει την ίδια αθλιότητα, με ελλείψεις σε στοιχειώδεις υποδομές.
Οσο αυξάνεται η λαϊκή δυσφορία και εκφράζεται με μαζικές διαδηλώσεις, τόσο εντείνεται και η καταστολή, με την οποία αντιμετωπίζονται οι εργατικές κινητοποιήσεις και τα αιτήματα. Αυτό έγινε στην πόλη Σιλιάνα τον περασμένο Νοέμβρη, όπου οι κάτοικοι προχώρησαν σε μαζικές διαμαρτυρίες για την έλλειψη της οποιασδήποτε προόδου ως προς τα αιτήματα βελτίωσης των υποδομών και δημιουργίας θέσεων εργασίας, και το ίδιο έγινε με τη γενική απεργία που πραγματοποιήθηκε στις επαρχίες Γκάφσα, Σφαξ, Κασερίν και Σίντι Μπουζίντ το Δεκέμβρη.
Θεωρητικώς, η Βουλή που αναδείχτηκε μετά τις εκλογές της 23ης Οκτωβρίου 2011 είναι συνταγματική. Μέχρις ότου εκπονηθεί το νέο σχέδιο συντάγματος που θα τεθεί σε δημοψήφισμα - κάτι που δε φαίνεται να γίνεται πολύ σύντομα, καθώς οι αντιθέσεις και οι διαφωνίες που έχουν εκφραστεί στους κόλπους του Ανώτατου Συμβουλίου που έχει αναλάβει να το συγγράψει αυξάνονται αντί να μειώνονται - τα ηνία της χώρας έχει αναλάβει μια κυβέρνηση συνεργασίας με κορμό το ισλαμιστικό «Ενάχντα», που συγκέντρωσε 90 βουλευτές στο 217μελές Σώμα, το «Ετακατόλ» (20 έδρες) και το Κογκρέσο για τη Δημοκρατία (29 έδρες).
Αντιλαϊκή πολιτική και καταστολή
Τα δείγματα γραφής που έχει δώσει το διάδοχο καθεστώς από αυτό του Μπεν Αλι είναι ξεκάθαρα: Συμφωνία με την Παγκόσμια Τράπεζα από την οποία διασφάλισε και δάνειο 500 εκατομμυρίων με όρο την προώθηση «διαρθρωτικών αλλαγών» - κοινώς περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεις, ενίσχυση της επιχειρηματικότητας μέσα από τη μείωση της φορολογίας στις επιχειρήσεις κ.λπ. - και διαπραγμάτευση με το ΔΝΤ για δάνειο 1,78 δισεκατομμυρίων που φυσικά συνοδεύεται από νέα σειρά αντιλαϊκών αντεργατικών όρων και δημοσιονομικών περικοπών. Ας μην ξεχνά κανείς, άλλωστε, ότι το «Ενάχντα», πριν καν διεξαχθούν οι εκλογές, έχοντας προβληθεί ως η πιο οργανωμένη πολιτική παρουσία - λόγω τόσο της παχυλής χρηματοδότησης που έλαβε από άλλα «αδελφά» ισλαμιστικά κόμματα όσο και λόγω των δικτύων φιλανθρωπίας που διατηρούσε μέσα και από τα τεμένη - είχε φροντίσει να δώσει τα διαπιστευτήριά του στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και να διαβεβαιώσει ότι θα διασφαλίσει τα συμφέροντά τους που συνδέονται με το τμήμα της αστικής τάξης της Τυνησίας, που εκπροσωπεί.
Η τωρινή φάση της νέας πολιτικής έντασης στην Τυνησία, που ακολουθεί τις αλλεπάλληλες «εκρήξεις» στην Αίγυπτο, αποδεικνύουν ότι οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί για ανώδυνες αλλαγές κυρίως προσώπων, με στόχο τον απαραίτητο αστικό εκσυγχρονισμό στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής «σκοντάφτουν» τόσο στις ενδοαστικές έριδες που σοβούν εντός των χωρών αυτών όσο και σε χαρακτηριστικά γνωρίσματα των ίδιων των «εταίρων» που επέλεξαν. Τα ισλαμιστικά κόμματα των «Αδελφών Μουσουλμάνων» τόσο στην Αίγυπτο όσο και στην Τυνησία, που ξεκίνησαν ως αντιπολιτευόμενες οργανώσεις με φιλανθρωπικά δίκτυα, σήμερα ακολουθούν αντιλαϊκές πολιτικές καπιταλιστικής διαχείρισης που προκαλούν, όπως είναι αναμενόμενο, λαϊκές αντιδράσεις. Οσο αυτή η οργή δεν προσανατολίζεται ενάντια στη γενεσιουργό αιτία των προβλημάτων, δηλαδή ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου, θα είναι εύκολα χειραγωγήσιμη από πολιτικές δυνάμεις αστικής διαχείρισης και τους ιμπεριαλιστές. Αυτή η πραγματικότητα προβάλλει την αναγκαιότητα της ισχυροποίησης του εργατικού κινήματος με απαραίτητη προϋπόθεση την ύπαρξη ισχυρού κομμουνιστικού κόμματος, που θα μπει επικεφαλής στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου