ΛΕΤΟΝΙΑ
Η βαρβαρότητα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης που βιώνει ο λαός
 |
Πριν αναφερθούμε αναλυτικά σε αυτήν τη βαρβαρότητα της Λετονίας αξίζει να σημειώσουμε ότι τα προγράμματα αυτά απευθύνονται κυρίως στις πιο εξαθλιωμένες κατηγορίες του πληθυσμού, που βέβαια εξαθλιώνει το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Σε οικογένειες που δεν έχουν κανέναν εργαζόμενο, σε μονογονεϊκές οικογένειες, πολύτεκνες και πολύ φτωχές οικογένειες. Σε αυτά θα απασχολούνται προσωρινά (για 5 μήνες) άνεργοι με αμοιβή πολύ χαμηλότερη από το σημερινό κατώτατο μισθό (δημοσιεύματα κάνουν λόγο για 470 ευρώ) και ασφαλιστική κάλυψη παρά μόνο ιατροφαρμακευτική. Δηλαδή, τα αδιέξοδα των ανέργων και των οικογενειών τους, των εξαθλιωμένων αξιοποιούνται επιπλέον για να κλιμακωθεί η επίθεση στις Συλλογικές Συμβάσεις και για να αποσπάσουν συναίνεση σε θέσεις εργασίας χωρίς δικαιώματα και για παροχή υπηρεσιών πρόνοιας που θα έπρεπε να παρέχονται δωρεάν από το κράτος, ώστε να καλύπτονται οι σύγχρονες και διευρυμένες λαϊκές ανάγκες, πολύ περισσότερο σε ανθρώπους που έχουν ακόμη περισσότερο ανάγκη από βοήθεια όπως, ανάπηροι, ανήμποροι ηλικιωμένοι, χρονίως πάσχοντες.
 |
«Κοινωνική εργασία» για διαχείριση της εξαθλίωσης
Το πρόγραμμα, λοιπόν, της «κοινωνικής εργασίας» που συζητιέται από την συγκυβέρνηση και την τρόικα έχει εφαρμοστεί σε μια χώρα όπου έχουν πολλαπλασιαστεί οι άστεγοι και οι απόκληροι μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και με την καπιταλιστική παλινόρθωση.
Ετσι δημιουργήθηκαν ξενώνες για αστέγους, εφόσον έχουν να πληρώσουν 50 ευρώ το μήνα και όπου απασχολείται αναγκαστικά ένα βοηθητικό προσωπικό που παρέχει κάποιες υπηρεσίες στους εξαθλιωμένους.
Τη λεγόμενη «κοινωνική πρόνοια» για άστεγους, άτομα με αναπηρίες, φτωχές οικογένειες, συνταξιούχους που χρειάζονται βοήθεια στο σπίτι, υπηρεσίες σε ευπαθείς ομάδες (τοξικομανείς, αρρώστους) έχουν αναλάβει οι δήμοι (οι 262 από τους συνολικά 567) αυτής της μικρής χώρας και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και ο ιδιωτικός τομέας (που ανθεί ειδικά στους πολλούς δήμους που και τυπικά απουσιάζουν οι υποδομές) και οι υπηρεσίες είναι κατά βάση ανταποδοτικές, οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη από βοήθεια αντιμετωπίζονται ως πελάτες, ενώ οι «κοινωνικοί εργαζόμενοι» αμείβονται με πολύ χαμηλούς μισθούς, και στην ουσία είναι και αυτοί σε πολύ δύσκολη κατάσταση.
Πώς οδηγήθηκε σε αυτήν την κατάσταση αυτή η χώρα, που επί σοσιαλιστικής εξουσίας στην ενιαία ΕΣΣΔ, γνώρισε τις καλύτερες μέρες για το λαό της; Μετά την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση το 2004 - η ένταξη στην Ευρωζώνη η αστική τάξη θέλει να επιτευχθεί έως το 2014 - και εν μέσω βαθιάς κρίσης το 2008, το ΔΝΤ και η ΕΕ προσέτρεξαν με δάνεια 7,5 δισεκατομμυρίων ευρώ. Το μνημόνιο της αστικής κυβέρνησης με τους δανειστές προέβλεπε αντιλαϊκές περικοπές.
Την περίοδο 2008 - 2009 το ΑΕΠ της χώρας μειώθηκε κατά 5%, αυξήθηκε κατακόρυφα η ανεργία στο 22,8% το Δεκέμβρη του 2009 από το 5,6% που ήταν το Δεκέμβρη του 2007. Ακολούθησε αύξηση των φόρων και μείωση των δημοσίων δαπανών και περικοπές μισθών στο Δημόσιο μέχρι και 60%. Εκλεισαν δεκάδες σχολεία, αλλά και νοσοκομεία, κυρίως στην επαρχία. Αξίζει να σημειωθεί πως το 2006 στη Λετονία λειτουργούσαν 121 νοσοκομεία, το 2007 94 και το 2009 54. Με τα μέτρα της κυβέρνησης - για μείωση κατά 40% του προϋπολογισμού για τα νοσοκομεία - και το ρυθμό του κλεισίματος των νοσοκομείων, υπολογίζεται πως στο τέλος του 2013 θα υπάρχουν μόλις 24!
Απολύθηκαν χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, με αποτέλεσμα ο αριθμός τους να μειωθεί κατά 30%. Σήμερα, με τα επίσημα στοιχεία, το 13% του ενεργού δυναμικού της χώρας είναι άνεργοι (ωστόσο είναι πολύ διαδεδομένη η μερική απασχόληση) ενώ το 40% του πληθυσμού ζει κάτω και στα όρια της φτώχειας και σε αυτό συμπεριλαμβάνεται το 51% των ηλικιωμένων.
Δραματική μείωση του πληθυσμού
Εξαιτίας και της παλινόρθωσης του καπιταλισμού και της κρίσης έχει υπάρξει σημαντική μείωση του πληθυσμού της χώρας. Συγκεκριμένα, το 13% των Λετονών αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα μετά το 2000 και οι μισοί από αυτούς έφυγαν κατά τη διάρκεια της τελευταίας τριετίας που εφαρμόζεται πρόγραμμα σφοδρής λιτότητας. Σύμφωνα με υπολογισμούς, την περίοδο 2004 - 2008 σχεδόν 16.000 άνθρωποι έφευγαν από τη χώρα ετησίως, ενώ μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης και των συνεπειών της, ο αριθμός αυτός εκτοξεύτηκε στους 40.000 ετησίως - κυρίως ολόκληρες οικογένειες, νέοι και οι περισσότεροι εκφράζοντας την πεποίθηση πως δε θα επιστρέψουν. Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία της χώρας, ο πληθυσμός της Λετονίας την 1η Μαρτίου του 2011 είχε 2.067.887 κατοίκους, δηλαδή σε επίπεδα κάτω του πληθυσμού που είχε το 1959.
Ο αντικομμουνισμός και η παραχάραξη της Ιστορίας βασιλεύουν
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα της ΕΕ, όπου για χρόνια απαγορεύεται η δράση και η λειτουργία του Κομμουνιστικού Κόμματος. Μια χώρα που η αστική τάξη έχει μετατρέψει τους φασίστες και τους συνεργάτες των Ναζί σε ήρωες και έτσι θέλει να τους περάσει στις νέες γενιές, που στα σχολεία τους δέχονται τις «επισκέψεις» και τα «σεμινάρια» των απογόνων των Ες-Ες, των Λετονών ταγματασφαλιτών. Ετσι, η εξαθλίωση του λαού πάει χέρι - χέρι με την ιδεολογικοπολιτική του χειραγώγηση, ώστε αυτός να γίνεται όσο το δυνατόν πιο ακίνδυνος για την εξουσία του κεφαλαίου και κυρίως να ξεχάσει το βήμα που έκανε με το σοσιαλισμό, να αποκλειστεί το ενδεχόμενο να ξαναγεννηθεί η ελπίδα στην πάλη για την κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Μόνο που ματαιοπονούν. Η ταξική πάλη δε σταματά και είναι ο μοχλός κίνησης της Ιστορίας.
Δημ. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου