Η Αγία Οικογένεια των Κιμ

 Η Αγία Οικογένεια των Κιμ

(Αναδημοσίευση)

Η κε του μπλοκ αναδημοσιεύει σήμερα ένα παλιότερο κείμενο συνεργάτη της, που είχε γραφτεί πριν από δύο χρόνια περίπου, μετά το θάνατο του λδκορεάτη ηγέτη κιμ γιονγκ ιλ. Μολονότι εστιάζει στο ζήτημα της λεγόμενης ‘προσωπολατρίας’ και την αντιμετώπισή του φαινομένου απ’ τον ‘πολιτισμένο’ δυτικό κόσμο, έχει αρκετά σημεία που καθίστανται εξαιρετικά επίκαιρα μετά τα τελευταία ‘γεγονότα’ στην κορέα και γι’ αυτό κρίνεται σκόπιμη η αναδημοσίευσή του. Καλή ανάγνωση.

@) Το παρόν κείμενο δεν ασχολείται με το πένθος για την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, ως τρόπο εξωτερίκευσης συναισθηματικών διεργασιών που συμβαίνουν κατά τον αποχαιρετισμό. Κυρίως επειδή απευθύνεται σε ανθρώπους, θεωρώντας ότι τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους έχασαν κάποιον αγαπημένο και υπέφεραν. Έχω σχηματοποιήσει το πένθος ως κάτι κυρίως προσωπικό, ατομικό, εν αντιθέσει με το θρήνο στον οποίο η συλλογική, κοινωνική συνιστώσα βαραίνει περισσότερο.

@) Οι σχολιασμοί που δέχθηκε η εικόνα του θρήνου των κορεατών για τον ηγέτη τους εμφανίζουν οπωσδήποτε μια ποικιλία, μόνο που όλο το φάσμα της βρίσκεται στο πεδίο του αρνητισμού και της απόρριψης: από χλευασμό μέχρι οίκτο, από οργή μέχρι καχυποψία.

@) Η κυρίαρχη ηθική θα χαρακτήριζε στην καλύτερη περίπτωση τρελό οποιονδήποτε τολμούσε να παρατηρήσει τις αντιδράσεις αυτές με δέος, περιέργεια, πνεύμα φιλέρευνο, ίσως και λίγο θαυμασμό κάπου στην άκρη του μυαλού, μια και στη δικιά μας γωνιά του κόσμου δεν ευτυχήσαμε τα τελευταία 50 χρόνια να γνωρίσουμε κάποιον πολιτικό ηγέτη, μαζικής αποδοχής, που να μας εμπνεύσει και να μας συντρίψει η απώλειά του.

@) Οι δικές μας αλήθειες πατούν γερά πάνω στα μεταφυσικά θεμέλια της τεχνοκρατίας και των αριθμών, και είναι δεδομένο ότι δεν χωρούν άλλους τρόπους σκέψης και άλλους τύπους αισθημάτων, ατομικών ή μαζικών. Μάλιστα οι πιο ισχυροί εξ "ημών", πέρα-δώθε του Ατλαντικού, φροντίζουν συχνά να εκδημοκρατίσουν με τις μπόμπες τους τις όποιες παραφωνίες και να εκπολιτίσουν τους βάρβαρους.

@) Στις αντιδράσεις αυτές, λοιπόν, αναγιγνώσκω δύο συνιστώσες με κοινή ρίζα.

@) Η πρώτη είναι ο ρατσισμός. Αυτοί οι άλλοι, οι διαφορετικοί, μακριά από εμάς, μα πώς κάνουν έτσι τελοσπάντων, τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί. Κι όμως στο μυαλό κανενός δεν έρχονται οι εικόνες πλήθους βρετανών να κλαίνε γοερά στην κηδεία της πριγκίπισσας Νταϊάνα, ευρωπαίων να θρηνούν το χαμό του Πάπα Ιωάννη-Παύλου, ακόμα και ... ελλήνων να σπαράζουν στην κηδεία του Ανδρέα Παπανδρέου (πού να 'ταν δηλαδή και κανένας σοβαρός λαϊκός ηγέτης!). Όχι, τα δικά μας κλάματα είναι διαφορετικά, είναι πολιτισμένα, και το κυριότερο απ' όλα είναι "ελεύθερα".

@) "Μα εκεί αν δεν κλάψεις το καθεστώς θα σε διώξει".

Δεν βρήκα κάποιο επίσημο κείμενο που να το βεβαιώνει. Προφανώς οι τηλεοπτικές εικόνες δείχνουν αυτούς που θρηνούν. Αφενός γιατί αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία. Αφετέρου γιατί, επίσημα μέσα προπαγάνδας είναι, τι περιμένατε να δείξουν, αυτούς που κάνουν πάρτυ; Και στα δικά μέρη μας ακόμα, όταν πέθανε ο Χαρίλαος που δεν ήταν καν δικός τους, είδατε κανένα αστικό ΜΜΕ να προβάλει χουντογλέντια και πανηγύρια;

@) Ναι αγαπητέ/ή μου, το ξέρω, δεν είσαι ρατσιστής. Αυτό έλειπε να το δεχόσουν κιόλας. Ρατσιστές είναι οι άλλοι, εσύ ποτέ. Εδώ που τα λέμε, λογικό είναι, αν είχαμε φτάσει στο σημείο να παραδεχόμαστε ανοιχτά και υπερήφανα ότι είμαστε ρατσιστές, οι θάλαμοι αερίων θα είχαν ήδη αρχίσει τη μαζική παραγωγή.

@) "Μα δεν τους βλέπεις όμως και αυτούς, επίσημο κρατικό πρακτορείο ειδήσεων και γράφει ότι η φύση πενθεί το χαμό του ηγέτη, χιονοθύελλες και φωτεινά σημάδια τον αποχαιρετούν, είναι τώρα σοβαρά πράγματα αυτά για ανθρώπους του 21ου αιώνα;"

@) Θα έλεγα, σε πρώτη προσέγγιση, όχι δεν είναι. Όπως δεν είναι και η υποδοχή του "Αγίου Φωτός" κάθε χρόνο με.. τιμές αρχηγού κράτους. Όπως δεν είναι και η έκθεση για προσκύνημα σάπιων κουφαριών ντεμέκ "αγίων" (Βησσαρίων!) με κίνδυνο για τη δημόσια υγεία. Οι τίμιες ζώνες, τα θαυματουργά παπούτσια, το άγιο ξύλο, τα διαβασμένα νερά. Όπως δεν είναι και η ανάγκη που ένιωσε ο πρώην πρωθυπουργός της χώρας μας (κι αυτός με μπαμπά και παππού πρωθυπουργό, όπως ο Κιμ Γιονγκ Ουν!) να απαγγείλει το "Σύμβολον της Πίστεως" σε προεκλογικό του εκκλησιασμό, για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις περί της φημολογούμενης αθεΐας του και να κερδίσει ταλαντευόμενες, θρησκευτικά ανήσυχες ψήφους.

@) Σε δεύτερη προσέγγιση, σε κανένα από τα επίσημα κείμενα της ΛΔΚ δεν είδα να αποδίδονται θεϊκές ιδιότητες στον Κιμ Γιονγκ Ιλ - ούτε καν στον πατέρα του, τον Κιμ Ιλ Σουνγκ, που ελάχιστα αν ασχοληθεί κάποιος με αυτό το λαό θα καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έπαιξε ως προσωπικότητα λαϊκού και εθνικού ηγέτη. Αυτό που διαβάζω είναι την κυριαρχία μιας φυσιοκρατικής αντίληψης για τον κόσμο, με έντονο το στοιχείο της αρμονίας στη συνύπαρξη των φυσικών φαινομένων και των ανθρώπινων πράξεων.

Αναχρονισμός; Ναι, σίγουρα για τα δικά μας δεδομένα-κεκτημένα. Ωστόσο, ούτε κεραυνούς απεικονίστηκε να κρατάει ποτέ ο Μεγάλος Στρατηγός, ούτε και προσπάθησαν ποτέ τα πλήθη να του φιλήσουν το χέρι για να πάρουν την ευλογία του και να θεραπευτούν απ' τον καρκίνο, όπως εμείς τους παπάδες και τους "φωτισμένους" γέροντες - οι οποίοι κάνουν και προφητείες! Υπάρχουν άραγε πουθενά λαοί του κόσμου χωρίς ανορθόλογα στοιχεία στις παραδόσεις τους; Έστω κι αν αυτές, οι παραδόσεις, αναφέρονται αποκλειστικά και μόνο στις αγορές, τη "μαγική" τους ικανότητα να αυτορρυθμίζονται και άλλα τέτοια.. σύγχρονα.

@) Η δεύτερη συνιστώσα των αντιδράσεων είναι ο αντικομμουνισμός. Οτιδήποτε κι αν συμβαίνει σ' ένα καθεστώς μαρξιστικών αναφορών, είτε σοσιαλιστικό, είτε λαϊκοδημοκρατικό, είτε ακόμα και απλώς αντι-ιμπεριαλιστικής γραμμής, είναι απορριπτέο και άξιο χλευασμού.

@) Ναι, χαρακτήρισα επίτηδες "μαρξιστικών αναφορών", το καθεστώς της ΛΔΚ. Η Juche, όπως ονομάζουν την κεντρική κρατική τους πολιτικο-ϊδεολογική γραμμή, έχει εντονότατα στοιχεία ιδεαλισμού και βουλησιαρχίας (προϊόντα μαοϊκών επιδράσεων) κι επιπλέον αυτή η επικεφαλής οικογενειοκρατία δεν είναι συμβατή με τη μαρξιστική κοσμοθεωρία. Ήδη από την εποχή της παντοκρατορίας του Κιμ Ιλ Σουνγκ, τότε που η Βόρεια Κορέα έστελνε επισιτιστική βοήθεια στη λιμοκτονούσα, δικτατορική Νότια, τότε που μπήκε κρατικό πλάνο δημιουργίας στρατιάς διανοουμένων, μέσω της ανάδειξης της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης σε υποχρεωτική για όλο τον πληθυσμό -δυστυχώς τους πρόλαβαν οι ανατροπές και οι φυσικές καταστροφές- ήδη από τότε λοιπόν ο "Μεγάλος Ηγέτης και Αιώνιος Πρόεδρος" Κιμ Ιλ Σουνγκ αναφέρονταν σε "ανεπάρκειες" του μαρξισμού-λενινισμού, αντικαθιστώντας στοιχεία του με ιδεολογήματα περί "παντοδυναμίας των μαζών", εξυψώνοντας δηλαδή τον υποκειμενικό παράγοντα σε βαθμό που να υποσκελίζει τον αντικειμενικό (παραγωγικές δυνάμεις).

@) Η προπαγάνδα μιλάει για "συγκυβέρνηση" του "Μεγάλου Διαδόχου" με το στρατό. Οι αμόρφωτοι γραφιάδες όμως λησμονούν ότι η πολιτική Songun, εξειδίκευση της Juche και προσαρμογή της στις έκτακτες συνθήκες απώλειας των συμμάχων μετά τις ανατροπές, πολιτική "military first" δηλαδή προηγεσίας του στρατού, έχει τεθεί σε πλήρη εφαρμογή από τις αρχές της δεκαετίας του '90, πριν πεθάνει ο Κιμ Ιλ Σουνγκ. Και οι λίγοι που το ξέρουν, το παραβλέπουν επίτηδες. Για να δείξουν ότι τάχα υπάρχει κοινωνικός αναβρασμός και ο διάδοχος θα χρειαστεί στρατιωτική επιβολή για να κυβερνήσει.

@) Ας δούμε τα πράγματα αντικειμενικά. Η Βόρεια Κορέα είναι πλέον μια τρύπα στο χάρτη. Μία αυτή και μία η Κούβα. Είναι όμως τόσο έντονο το φως που αναδύεται απ' αυτή τη μικρή τρυπίτσα, που τυφλώνει με μίσος τους απολογητές των ιμπεριαλιστικών εγκλημάτων και θέλουν να τη δουν να σβήνει.

@) Τέλος, θα κλείσω με μια προκλητικότατη σύγκριση (αν τα παραπάνω σάς φάνηκαν προκλητικά και σας ενόχλησαν, καλύτερα να σταματήστε να διαβάζετε). Βρήκα σε πολλές φιλο-κορεάτικες ιστοσελίδες μια δήλωση του Κιμ Γιονγκ Ιλ, σχετικά με το πρόγραμμα ανάπτυξης πυρηνικών όπλων τους. Δεν μπόρεσα να εντοπίσω κάποια πρωτογενή αναφορά, επομένως ίσως να μην είναι έγκυρη. Σε ερώτηση λοιπόν, δημοσιογράφου, για το αν τα πυρηνικά της ΛΔΚ αποτελούν κίνδυνο για την ανθρωπότητα, ο αείμνηστος Κιμ Γιονγκ Ιλ φέρεται να απάντησε "Αυτός ο πλανήτης δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας." Το σκέφτομαι, το κλωθογυρίζω, δύσκολη δήλωση και μυστηριώδης, το μυαλό πάει αμέσως σε ψυχασθενείς κακούς των ταινιών του James Bond. Αλλά μετά θυμάμαι έναν δικό μας, υπερπατριώτη ..φύρερ, να δηλώνει πριν λίγες μέρες "Ας διαλυθεί η Ελλάδα για να σωθεί η Ευρώπη". Και δεν εννοούσε την ευρωπαϊκή ήπειρο, αλλά την Ευρωπαϊκή Ένωση.

ΣτΠ

Σε αυτό το σύνδεσμο, μπορείτε να θυμηθείτε και τη συζήτηση, με τις απαντήσεις του ΣτΠ, που είχαν ακολουθήσει στα σχόλια εκείνης της ανάρτησης.

Υγ: το εναλλακτικό σενάριο θα ήταν κάποιο απόσπασμα από τη βιογραφία του ντένις (του τρομερού) ρόντμαν, αλλά παραμένει στην κάβα μαζί με άλλες ιδέες της κε για μελλοντική αξιοποίηση.