Ας μη μας σώσουν άλλο...

Ας μη μας σώσουν άλλο...

Η κυβέρνηση προωθεί το νεότερο νομοθετικό πακέτο αντιλαϊκών μέτρων, που ψηφίζεται σήμερα στη Βουλή, ως μεγάλη επιτυχία. Ισχυρίζονται ότι μ' αυτό το πακέτο μέτρων η Ελλάδα αποφεύγει το νέο δάνειο και τη σύναψη ενός νέου μνημονίου. «Το μνημόνιο τελειώνει και η κυβέρνηση έσωσε τη χώρα», αναφωνούν όλοι οι κυβερνητικοί βουλευτές και τα δημοσιογραφικά επιτελεία της άρχουσας τάξης στην προσπάθειά τους να αποπροσανατολίσουν από τον αντιλαϊκό χαρακτήρα και του νέου νομοθετικού πακέτου.

Το νέο πακέτο της αντιλαϊκής επίθεσης

Το ακριβές περιεχόμενο του νέου πακέτου αντιλαϊκών μέτρων που συμφωνήθηκε μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας την περασμένη εβδομάδα είναι άγνωστο για δύο βασικούς λόγους. Το πολυνομοσχέδιο, που περιέχει σημαντικό τμήμα αυτής της συμφωνίας, μόλις δόθηκε στη δημοσιότητα και ο όγκος και τρόπος γραφής του δεν επιτρέπουν την πλήρη κατανόηση του περιεχομένου. Κυρίως όμως γιατί, όπως ήδη δημοσιογραφικά καταγγέλλεται, η κυβέρνηση δεν περιλαμβάνει στο εν λόγω νομοσχέδιο ένα σημαντικό τμήμα της συμφωνίας της με την τρόικα, αυτό που αφορά κυρίως στην αποδόμηση των εργασιακών δικαιωμάτων που έχουν απομείνει και «το κρατά κρυφό» για να το αποκαλύψει μετά τις επερχόμενες εκλογές στα τέλη Μάη.
Το νέο πακέτο μέτρων κλιμακώνει την επίθεση της άρχουσας τάξης στα δικαιώματα των εργαζομένων σε μια σειρά τομείς:

• Σημαντική πλευρά του νέου πακέτου είναι η εφαρμογή μιας μεγάλης έκτασης παρεμβάσεων, που προτείνονται από τον ΟΟΣΑ, ως αναγκαίες παρεμβάσεις για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων. Μέσα σ' αυτές τις ρυθμίσεις περιλαμβάνονται οι γνωστές πλέον ρυθμίσεις για την αγορά του γάλακτος, ρυθμίσεις προώθησης της «απελευθέρωσης» επαγγελμάτων, όπως του φαρμακοποιού, αλλά και πολλές άλλες, κεντρικός στόχος των οποίων είναι η επιτάχυνση της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, η διασφάλιση στους ομίλους νέων πεδίων κερδοφόρας τοποθέτησης των κεφαλαίων τους.
• Προβλέπεται μονιμοποίηση μιας σειράς αντιλαϊκών φορολογικών μέτρων που ήταν τάχα «έκτακτα», με ρητή αναφορά στο χαράτσι - εισφορά αλληλεγγύης, ενώ περιλαμβάνεται και η μονιμοποίηση και άλλων φορολογικών μέτρων, όπως το «τέλος επιτηδεύματος».
• Επιτάχυνση των αποκρατικοποιήσεων, τόσο γης όσο και επιχειρήσεων που ανήκουν στο ελληνικό κράτος. Ξεχωριστή και ειδική αναφορά γίνεται στην προώθηση μεταρρυθμίσεων στην αγορά ηλεκτρικής ενέργειας, με πώληση τμήματος της ΔΕΗ και με «εξορθολογισμό των τιμολογιακών πολιτικών για να εξασφαλιστεί η επαρκής ανάκτηση του κόστους», που σημαίνει νέες δραστικές αυξήσεις στα τιμολόγια για τους λαϊκούς καταναλωτές.
• Στο μέτωπο του Ασφαλιστικού, η νέα «σωτήρια» συμφωνία προβλέπει μειώσεις των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών σχεδόν κατά 3% και επιπλέον μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων κατά 1%. Η δραστική αυτή περικοπή των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών πρακτικά οδηγεί σε σημαντική περικοπή των εσόδων των ασφαλιστικών ταμείων και σε δραστικές μειώσεις στις συντάξεις, ενώ δεμένη μ' αυτή την εξέλιξη είναι και η ανακοίνωση του κυβερνητικού σχεδίου για συνενώσεις των ασφαλιστικών ταμείων, δηλαδή για νέα περαιτέρω εξίσωση προς τα κάτω των παροχών των Ταμείων.
• Στον τομέα των εργασιακών δικαιωμάτων προωθείται, μέσα στο 2014, πραγματική κατεδάφιση όσων δικαιωμάτων έχουν απομείνει, με πλήρη απελευθέρωση της λειτουργίας των επιχειρήσεων ενοικίασης εργαζομένων, κατάργηση των τριετιών και των μισθολογικών ωριμάνσεων για τους μακροχρόνια ανέργους, δηλαδή εργασία τους με τον κατώτατο μισθό, επαναφορά του εργοδοτικού «λοκ άουτ» και σημαντική απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων.

Για να προωθήσει αυτές τις ρυθμίσεις, η κυβέρνηση προσπαθεί να «χρυσώσει το χάπι». Προβάλλει τη διανομή του περιβόητου κοινωνικού μερίσματος, ύψους περίπου 500 εκατ. ευρώ, που περιλαμβάνεται στο νομοσχέδιο. Ουσιαστικά, η κυβέρνηση αποδίδει πίσω σε κοινωνικές ομάδες ακραίας φτώχειας και στο «ένστολο δυναμικό» του αστικού κράτους εφάπαξ ένα εξαιρετικά μικρό κομμάτι από τα δεκάδες δισ. ευρώ που έχουν καταβάλει οι εργαζόμενοι όλο το προηγούμενο διάστημα. Στην πραγματικότητα, η μείωση των εργοδοτικών εισφορών κατά 3% και οι σημαντικές περικοπές στους μισθούς των εργαζομένων αποτελούν νέα επιπρόσθετη αφαίμαξη των λαϊκών εισοδημάτων πολλαπλάσια των 500 εκατ. ευρώ του κοινωνικού μερίσματος. Μάλιστα, ακόμα και κυβερνητικές εφημερίδες δεν αρνούνται αυτήν την απλή αριθμητική, όταν κάνουν λόγο για την πιθανότητα νέων σκληρών μέτρων μέσα στο 2014, λόγω κενού στα αποτελέσματα των ασφαλιστικών ταμείων.

Οι στόχοι της κυβερνητικής πολιτικής

Η κυβερνητική πολιτική είναι επιτυχημένη αν την κρίνει κανείς με βάση τον πραγματικό στόχο που αυτή υπηρετεί, δηλαδή τη θωράκιση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων και τη συνεπακόλουθη ανάγκη δημοσιονομικής διαχείρισης της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας. Η νέα προωθούμενη επίθεση στα δικαιώματα των λαϊκών στρωμάτων έχει ακριβώς αυτόν το στόχο, αυτόν τον προσανατολισμό.
Τα φορολογικά μέτρα και η ανάγκη δημοσιονομικής πειθαρχίας είναι στην ουσία μέτρα αναδιανομής προς όφελος των μονοπωλιακών ομίλων. Τα φορολογικά έσοδα πέφτουν στις πλάτες των εργαζόμενων προκειμένου να φοροαπαλλάσσονται και να επιδοτούνται, άμεσα και έμμεσα, οι μονοπωλιακοί όμιλοι με πακτωλό επιδοτήσεων. Οι αυξήσεις στα τιμολόγια ηλεκτρικής ενέργειας, που προωθούνται έμμεσα το επόμενο διάστημα, είναι η άλλη όψη του νομίσματος του φθηνότερου βιομηχανικού ρεύματος για το οποίο πανηγύριζαν όλοι μαζί εν χορώ, κυβέρνηση, βιομήχανοι και οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Η επίθεση στα δικαιώματα των μισθωτών, με τη σειρά τους, αποτελεί βασικό μηχανισμό με τον οποίο διασφαλίζεται φθηνότερη εργατική δύναμη. Η εργασία των «μακροχρόνια ανέργων» χωρίς τριετίες, δηλαδή με τον κατώτατο μισθό των 586 ευρώ, σε μια οικονομία που το ποσοστό ανεργίας υπερβαίνει το 27% και το ποσοστό της μακροχρόνιας ανεργίας φθάνει πλέον το 71% των ανέργων, ισοδυναμεί με δραστική μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης αφού θα συμπαρασύρει το σύνολο των μισθών προς αυτά τα επίπεδα, ειδικά αν συμπεριλάβει κανείς την απελευθέρωση απολύσεων και την αποδόμηση των όποιων προστατευτικών δικλείδων υπήρχαν στην εργατική νομοθεσία, απότοκο και των ταξικών εργατικών αγώνων προηγούμενων εποχών. Στόχος φυσικά δεν είναι η «τιμωρία των εργαζομένων» αλλά η διασφάλιση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων μέσα από τη δραστική αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης. Αντίστοιχα τα μέτρα μείωσης των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών έχουν επίσης χαρακτήρα στήριξης της κερδοφορίας των ομίλων.
«Η εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ», όπως περιγράφονται κωδικοποιημένα τα εκατοντάδες μέτρα «απελευθέρωσης» μιας σειράς οικονομικών δραστηριοτήτων, που περιλαμβάνονται στο υπό συζήτηση νομοσχέδιο, επίσης δεν προωθείται τυχαία. Οι ρυθμίσεις αυτές προωθούνται με ένα μανδύα τάχα αναγκαίων ρυθμίσεων εκσυγχρονισμού που θα ρίξουν και τις τιμές σε μια σειρά εμπορεύματα και υπηρεσίες. Στη πραγματικότητα, ωστόσο, πρόκειται για μέτρα κεντρικός στόχος των οποίων είναι η επιτάχυνση της συγκέντρωσης του κεφαλαίου και η θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των ομίλων, σε βάρος των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι πολλαπλές παρεμβάσεις στον τομέα των τροφίμων (π.χ. γάλα - ψωμί).
Στην ίδια γραμμή κινείται και η επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων που αναφέρεται ως βασικό στοιχείο της συμφωνίας κυβέρνησης - τρόικας. Οι ιδιωτικοποιήσεις γης και κρατικών επιχειρήσεων δεν γίνονται τυχαία και δεν αποτελούν απλά στοιχείο της «μνημονιακής πολιτικής» των τελευταίων ετών. Αντίθετα η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων προωθείται σε ολόκληρη την ΕΕ, όλο το προηγούμενο διάστημα και κωδικοποιείται σε όλα τα κείμενα που κωδικοποιούν την ευρωενωσιακή πολιτική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πολιτική απελευθέρωσης και προώθησης των ιδιωτικοποιήσεων στον τομέα της ηλεκτρικής ενέργειας που μετρά ήδη σχεδόν δύο δεκαετίες. Στην πραγματικότητα, η προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων προωθείται με βασικό στόχο τη δημιουργία νέων πεδίων τοποθέτησης των υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων των μονοπωλιακών ομίλων, στοχεύει στην ενίσχυση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητάς τους.
Η προωθούμενη κυβερνητική πολιτική έχει ως στόχο την ταχύτερη ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, την επιτάχυνση της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Το νέο αυτό πακέτο μέτρων αποδεικνύει τον πραγματικό, αντιλαϊκό χαρακτήρα της καπιταλιστικής ανάκαμψης, που θα πατάει πάνω στα ερείπια των εργασιακών σχέσεων, πάνω σε μισθούς των 500 ευρώ. Αποδεικνύει γιατί οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να παγιδευτούν απ' το κυβερνητικό ψευτοδίλημμα «μέτρα ή έξοδος απ' το ευρώ και καταστροφή». Καταστροφή για τους εργαζόμενους είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός, μέσα και έξω από το ευρώ και την Ευρωζώνη, γιατί, ανεξάρτητα από τις επιμέρους συνθήκες, όσο τα κλειδιά της οικονομίας βρίσκονται στα χέρια των μονοπωλιακών ομίλων, θα λαμβάνονται τέτοια μέτρα για να διασφαλίζεται η ανταγωνιστικότητά τους.

Η διέξοδος από τη σκοπιά των λαϊκών αναγκών

Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι συνεπώς «λιτότητα ή ανάπτυξη», όπως το παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Οπως αποδεικνύει και το νέο πακέτο μέτρων, η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των ομίλων απαιτεί λήψη τέτοιων μέτρων μείωσης μισθών, κατεδάφισης δικαιωμάτων, προώθησης των αποκρατικοποιήσεων, φτωχοποίησης των εργαζομένων ως προϋπόθεση για να έρθει η καπιταλιστική ανάπτυξη ανεξάρτητα από τις όποιες διαφορές στο μείγμα δημοσιονομικής διαχείρισης. Γι' αυτό και η επεκτατική πολιτική στην Ιαπωνία έχει οδηγήσει σε κατάρρευση των μισθών, γι' αυτό και η πολιτική Ομπάμα στις ΗΠΑ, την οποία ευαγγελίζεται τόσο συχνά ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει οδηγήσει σε 50 εκατ. ανθρώπους να σιτίζονται με κουπόνια φαγητού. Μια διαφοροποίηση του μείγματος διαχείρισης μπορεί να επιδράσει θετικά σε μια μερίδα του κεφαλαίου και αρνητικά σε μια άλλη και είναι απολύτως κατανοητή η ζέση των διαφορετικών αστικών κομμάτων να προωθούν το ένα ή το άλλο μείγμα διαχείρισης, ανάλογα με τα συμφέροντα των επιμέρους μερίδων της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστικών κέντρων με τα οποία είναι συνδεδεμένα.
Αυτή η αντιπαράθεση, ποια δηλαδή μερίδα της άρχουσας τάξης θα βγει πιο κερδισμένη από τη φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι κάλπικη αντιπαράθεση, δεν αφορά τους εργαζόμενους, τα δικαιώματα των οποίων γίνονται θρύψαλα στο βωμό της κερδοφορίας.
Η διέξοδος των εργαζομένων βρίσκεται στον αντίποδα αυτής της πολιτικής, αυτής της οικονομίας. Βρίσκεται στην κατάργηση του καπιταλιστικού κέρδους ως κινήτρου της παραγωγής, στην αντικατάσταση της αγοράς από τον επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό και τον εργατικό έλεγχο των κοινωνικοποιημένων μέσων παραγωγής, στην εργατική λαϊκή εξουσία. Σ' αυτόν τον ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης κίνητρο της παραγωγής θα είναι πια ο εργαζόμενος άνθρωπος και η ικανοποίηση των αναγκών του. Αυτός είναι ο δρόμος για τον οποίο αξίζει να παλέψουμε, να οργανώσουμε την αντεπίθεσή μας. Ξεκινώντας από σήμερα, απαιτώντας όχι απλά να μην επιδεινωθεί η κατάστασή μας, αλλά διεκδικώντας την ικανοποίηση των αναγκών μας οργανώνουμε την πάλη μας προς αυτόν το μοναδικά ελπιδοφόρο δρόμο από κάθε μετερίζι.