Στόχος της ελληνικής αστικής τάξης η πιο «ενεργή συμμετοχή»...

Στόχος της ελληνικής αστικής τάξης η πιο «ενεργή συμμετοχή»...

Στρατιωτική άσκηση συνεκπαίδευσης Ελλήνων και Αμερικανών στρατιωτών

ΓΕΣ

«Ο ελληνικός καπιταλισμός, επιδιώκοντας να βελτιώσει τη θέση του στην ΕΕ, στην περιοχή και γενικότερα στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα, έχει ως στρατηγικούς στόχους: Την ανάδειξη της Ελλάδας σε κόμβο μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων από την Ασία προς την ΕΕ. Τη συνεκμετάλλευση των πλούσιων ενεργειακών κοιτασμάτων (Αιγαίου - Ιονίου - Νότιας Κρήτης). Την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του μεγάλου κεφαλαίου και της διαπραγματευτικής θέσης της Ελλάδας στην ευρωατλαντική ιμπεριαλιστική συμμαχία. Προβάλλει, επίσης, το στόχο της ανάπτυξης ορισμένων κλάδων και τομέων όπως: Toυ τουρισμού, της παραγωγής ορισμένων αγροτικών προϊόντων, ορισμένων κλάδων της βιομηχανίας, με εξαγωγικό προσανατολισμό.
Στους παραπάνω στρατηγικούς στόχους συγκλίνουν και τα άλλα πολιτικά κόμματα που στηρίζουν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης».
Το απόσπασμα από τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο αναδεικνύει ανάγλυφα τις επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης στις σημερινές συνθήκες. Παράλληλα, δίνει το υπόβαθρο όπου κινείται η ελληνική κυβέρνηση - όλες οι αστικές κυβερνήσεις - ακριβώς για να προωθήσει τις θέσεις των ντόπιων κεφαλαίων. Σε αυτή της την προσπάθεια, η συγκυβέρνηση εκμεταλλεύεται θεσμικά το διάστημα της Ελληνικής Προεδρίας στην ΕΕ, τις επαφές και «συνεργασίες» της, για να πετύχει τους τέτοιους στόχους της. Ενδεικτικά, ανέλαβε να δρομολογήσει σημαντικά - για τα ευρωενωσιακά μονοπώλια - ζητήματα, προσμένοντας ...ανταμοιβή. Π.χ. ανάμεσα στις «προτεραιότητες» της προεδρίας προβάλλει η υιοθέτηση της Στρατηγικής Θαλάσσιας Ασφάλειας της ΕΕ (στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στην Αθήνα τον Ιούνη). Αφορά στην προστασία των ευρωενωσιακών μονοπωλιακών συμφερόντων από τις Ενοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας της ΕΕ, την απρόσκοπτη διεξαγωγή των θαλάσσιων μεταφορών, εμπορευμάτων και πρώτων υλών. Επίσης, βασική «προτεραιότητά» της είναι και η ενίσχυση της διαβόητης «Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Αμυνας», του στρατιωτικού - πολεμικού βραχίονα της ΕΕ.
Η δραστηριότητα της ελληνικής αστικής τάξης προς αυτήν την κατεύθυνση περιλαμβάνει ένα πλέγμα πολιτικών - οικονομικών και στρατιωτικών κινήσεων. Με πρωτοβουλία της κυβέρνησης, άνοιξε η συζήτηση για την εκμετάλλευση κοιτασμάτων υδρογονανθράκων που υπάρχουν στο ελληνικό υπέδαφος. Τελευταία δημοσιεύματα των προηγούμενων ημερών αναφέρονταν σε «πετρελαϊκή απόβαση» 20 και πλέον εταιρειών που ενδιαφέρονται να εξετάσουν τη δυνατότητα αξιοποίησής τους. Καταγράφουμε, επίσης, το ζήτημα της στρατηγικής συνεργασίας Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ που προωθείται σταθερά από την ελληνική κυβέρνηση, επίσης την ανάληψη από την Ελλάδα του στρατηγείου της επιχείρησης στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία. Την κινητικότητα της Ελληνικής Προεδρίας στις εξελίξεις στην Ουκρανία κ. ά. Σε αυτές τις κινήσεις θα πρέπει επίσης να κατατάξουμε τις συμφωνίες ΔΕΠΑ - «Gazprom» για μείωση της τιμής του φυσικού αερίου, καθώς επίσης και τη διεύρυνση της επένδυσης της COSCO στο λιμάνι του Πειραιά, κρίκος που υπηρετεί το σχέδιο του «κολιέ μαργαριταριών» των λιμανιών σταθμών που θα αποτελούν πύλες εισόδου του κινέζικου εμπορίου.

Συνεκπαιδεύσεις, ταξίδια, συνεννοήσεις

Σε επιχειρησιακό επίπεδο και προκειμένου να πετύχουν τη στρατιωτική ετοιμότητα για εμπλοκή σε κάθε είδους επιχειρήσεις, αυξάνονται κατακόρυφα το τελευταίο διάστημα οι «συνεκπαιδεύσεις» των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, με αυτές του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Καταγράφονται διαρκώς κοινές ασκήσεις της Πολεμικής Αεροπορίας, του Πολεμικού Ναυτικού και των ειδικών δυνάμεων, με αντίστοιχες δυνάμεις της λυκοσυμμαχίας. Ολα προς εμπέδωση του δόγματος διασύνδεσης και διαλειτουργικότητας που όρισε το ΝΑΤΟ για ταχύτερη ανάπτυξη και καλύτερη απόδοση των στρατευμάτων των κρατών - μελών του.
Στο ίδιο πλαίσιο, ελληνική φρεγάτα στάλθηκε σε ευρωατλαντική αποστολή, να περιπολεί στην Ερυθρά θάλασσα, ενάντια στην «πειρατεία» και άλλες «ασύμμετρες απειλές» προστατεύοντας μονοπωλιακά συμφέροντα. Ακριβώς τέτοιες εκπαιδεύσεις προσωπικού που στελεχώνει αγήματα νηοψιών γίνονται αδιάκοπα στο ΝΑΤΟικό Κέντρο Εκπαίδευσης Ναυτικής Αποτροπής, στη Σούδα. Το δε στρατηγείο στη Λάρισα παραχωρήθηκε να λειτουργήσει ως Κέντρο Επιχειρήσεων της ιμπεριαλιστικής επέμβασης της ΕΕ στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία. Μια εντεινόμενη στρατιωτική δραστηριότητα που γεννά πολλά ερωτήματα για το πού ακριβώς το πάνε, τι άλλο σχεδιάζουν.
Σε πολιτικό επίπεδο, ο υπουργός Αμυνας, εκτός από τη συμμετοχή του στις Συνόδους των υπουργών Αμυνας του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, δέχτηκε τελευταία διαδοχικά στο υπουργείο τους ομολόγους του από ΠΓΔΜ, Σερβία, Βοσνία - Ερζεγοβίνη, Μαυροβούνιο, Βουλγαρία. Υπέγραψε προγράμματα στρατιωτικής συνεργασίας, διαφήμισε τις δυνατότητες του «αμυντικού συστήματος» της χώρας, ανήγγειλε τη διοργάνωση στην Αθήνα, τέλη Απρίλη, έκτακτης Συνόδου των υπουργών Αμυνας της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Ανάλογη δραστηριότητα επιδεικνύει και ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών. Ξεκίνησε τη χρονιά επισκεπτόμενος Γαλλία και ΗΠΑ. Κατόπιν, και ως προεδρεύων στο Συμβούλιο της ΕΕ, επισκέφτηκε τις πρωτεύουσες των Δυτικών Βαλκανίων, ενώ επίκεινται συναντήσεις του και με τους ΥΠΕΞ Βουλγαρίας και Ρουμανίας. Πρόσφατα, μετείχε σε σύσκεψη με τους ΥΠΕΞ Ουγγαρίας, Πολωνίας, Σλοβακίας και Τσεχίας, για το Ουκρανικό. Στο ίδιο πλαίσιο, προπαγανδίζοντας τις ευρωενωσιακές θέσεις για το ζήτημα, επισκέφτηκε την Ουκρανία. Επιπλέον μαζί με τον πρωθυπουργό και άλλους υπουργούς, βρίσκονται σε συνεννοήσεις με ξένους παράγοντες, για να αναδειχτεί η χώρα σε «ενεργειακό κόμβο».
Προφανώς, η Ελλάδα έχει συγκεκριμένη οικονομική, πολιτική και στρατιωτική δύναμη που δεν της επιτρέπει να παίξει ηγετικό ρόλο σε μια σειρά εξελίξεις. Ωστόσο επιδιώκει, στο μέτρο των δυνάμεών της, να κερδίσει κάτι από τη «μοιρασιά», τασσόμενη με την πλευρά του «ευρωατλαντισμού», δηλαδή με την πλευρά των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Σε αυτό το σχήμα, η συγκυβέρνηση πασχίζει να αποδείξει (σε ΝΑΤΟ και ΕΕ) ότι η «χώρα αποτελεί παράγοντα σταθερότητας στο τόξο της αστάθειας που ξεκινά από Ουκρανία και τη γύρω περιοχή, διασχίζοντας Βαλκάνια και Τουρκία, περνώντας από Συρία στη Βόρεια Αφρική, φτάνει μέχρι Τυνησία» όπως διαμηνύουν κυβερνητικοί παράγοντες. Προσπάθεια ενίσχυσης του ρόλου της ελληνικής αστικής τάξης, στον ανταγωνισμό της με κεφάλαια άλλων χωρών της περιοχής όπως η Τουρκία.

Το «ανήκομεν εις την Δύσιν» του ΣΥΡΙΖΑ

Σε κάθε περίπτωση, απ' όλη αυτή την κινητικότητα αποδεικνύεται πόσο κάλπικη για το λαό είναι η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ, ότι δήθεν η κυβέρνηση δε δραστηριοποιείται για να παίξει ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις. Κριτική που γίνεται, τελικά, από την αξιωματική αντιπολίτευση με βάση το αν ικανοποιούνται επαρκώς οι επιδιώξεις των ελληνικών μονοπωλίων.
Ακριβώς σε αυτό το πλαίσιο έρχονται οι διαβεβαιώσεις του ΣΥΡΙΖΑ προς το ελληνικό μεγάλο κεφάλαιο ότι μπορεί να τα καταφέρει ...καλύτερα, μπλέκοντας φυσικά το λαό βαθύτερα στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.
Είπε ο Αλ. Τσίπρας, σε συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»: «Δεν έχουμε όμως χάσει ακόμα τη γεωπολιτική μας δυναμική. Η Ελλάδα μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο σε μια εύθραυστη περιοχή, όπως αυτή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, με μια ενεργητική και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, ως μια χώρα της Δύσης που δεν ακολουθεί όμως τυφλά τις εντολές της Δύσης. Αλλά αναπτύσσει με βάση τις δικές της αξίες, τα δικά της συμφέροντα, διμερείς σχέσεις με όλες τις σημαντικές δυνάμεις στην περιοχή. Με γνώμονα την προώθηση της ειρήνης, της συνεργασίας, της ασφάλειας και της συνανάπτυξης».
Κατ' αρχάς, η Ελλάδα γεωγραφικά δεν ανήκει στη «Δύση» της Ευρώπης. Αρα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι όρος πολιτικός και προσδιορίζει τη συμμετοχή στην ΕΕ και τη στρατηγική συμμαχία με τις ΗΠΑ. Επιπλέον, ο Τσίπρας κρύβει ότι ισότιμες σχέσεις ανάμεσα σε καπιταλιστικές χώρες δεν μπορούν να υπάρξουν. Οπως επίσης ότι είναι αδύνατον μια καπιταλιστική χώρα να κινείται «αυτόνομα», έξω από ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και συνασπισμούς.

Το παράδειγμα της Ουκρανίας

Οσο για την «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική που τάζει, το στόχο δηλαδή η Ελλάδα να «παίξει» με τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και ευρύτερα, όντας χώρα «ευρωατλαντική», το παράδειγμα της Ουκρανίας είναι διδακτικό:
Χώρα με πολλά «γεωπολιτικά πλεονεκτήματα» («ενεργειακός κόμβος», με ανεπτυγμένη βιομηχανία, υποδομές, με σημαντικότατη γεωστρατηγική θέση, πλούσιο ορυκτό πλούτο κ.λπ.). Η αστική της τάξη «έπαιζε» τόσο με τις ΗΠΑ/ΕΕ - όσο και με τη Ρωσία. Τμήματά της με αντίθετα συμφέροντα συγκρούστηκαν. Ιμπεριαλιστικά κέντρα ενεπλάκησαν. Αποτέλεσμα, το μάρμαρο πληρώνει τώρα ο λαός.
Αποδεικνύεται και έτσι ότι ο στόχος των αστικών πολιτικών δυνάμεων περί αναβάθμισης της ελληνικής άρχουσας τάξης δεν ευνοεί σε τίποτε τα πλατιά λαϊκά στρώματα.
Ισχύει ακριβώς ό,τι έγκαιρα επισήμανε το ΚΚΕ: Οτι στο πλαίσιο του καπιταλισμού, των διεθνών ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και συμμαχιών, τα λεγόμενα «γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα» αποτελούν κόλαση και όχι ευλογία για τους λαούς. Οτι η «διαπραγματευτική ισχύς», η γεωστρατηγική «αναβάθμιση», η ιμπεριαλιστική «ειρήνη» προετοιμάζουν νέες ιμπεριαλιστικές συρράξεις. Οτι κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί έναν πραγματικά ειρηνικό κόσμο με ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και συμφερόντων, στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών.
Αλλο ένα κριτήριο ψήφου στις επικείμενες, τριπλές εκλογές του Μάη, άλλη μια απόδειξη της ανάγκης ισχυροποίησης του ΚΚΕ παντού, κόντρα σε όλα τα αστικά ιδεολογήματα, κόμματα και μορφώματα. Για να εκφραστεί η αντίθεση στη συμμετοχή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Για να δυναμώσει η πάλη για αποδέσμευση από ΝΑΤΟ και ΕΕ, όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και συμμαχίες, κάτι που μπορεί να εγγυηθεί μόνο η εργατική - λαϊκή εξουσία για την οποία παλεύει το Κόμμα.