Το παλιό και γνώριμο «αριστερό άλλοθι»

Το παλιό και γνώριμο «αριστερό άλλοθι»

«Πρώτον: Τόσο η Αριστερή Πλατφόρμα όσο και το Αριστερό Ρεύμα ουδέποτε ψήφισαν την ΕΕ και οποιαδήποτε Συνθήκη της ΕΕ (...) Δεύτερον: Κανείς δεν προσφέρει άλλοθι σε κανένα και πολύ περισσότερο το Αριστερό Ρεύμα και η Αριστερή Πλατφόρμα που μάχονται για την ισχυροποίηση και ριζοσπαστικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ»...

Σε αδρές γραμμές έτσι απαντά η «Αριστερή Πλατφόρμα» του ΣΥΡΙΖΑ στην κριτική ότι ο ρόλος που της έχει ανατεθεί είναι να παρέχει άλλοθι σε μια γραμμή εξόφθαλμα αντιλαϊκή, αφού αφορά τη διαχείριση του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Να συγκρατεί με νόθα ριζοσπαστική φρασεολογία εντός του ΣΥΡΙΖΑ δυνάμεις που απωθούνται από τα διαπιστευτήρια που κάθε τρεις και λίγο καταθέτει η ηγεσία του κόμματος στους καπιταλιστές, τις λυκοσυμμαχίες τους και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. 'Η να συνομιλεί, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, με ένα κοινό που έχει αναφορά στους αγώνες του κομμουνιστικού κινήματος, που δραστηριοποιείται στο κίνημα. Ακόμα, να καλλιεργεί αυταπάτες, μαζί και το δικό της άλλοθι για τη στάση της, με ισχυρισμούς όπως ότι θέλει και μπορεί να «μπολιάσει» τον ΣΥΡΙΖΑ με ριζοσπαστισμό κι αυτός με τη σειρά του να «μεταλλάξει» ριζοσπαστικά την ΕΕ, τον καπιταλισμό και πάει λέγοντας.
Επαναλαμβάνεται δηλαδή το παλιό και γνώριμο τρικ της «αριστερής σοσιαλδημοκρατίας». Ολα τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα από τότε που έγιναν καθαρά αστικά κόμματα, συμμετέχοντας σε αστικές κυβερνήσεις, διατηρούσαν στο εσωτερικό τους και μια «αριστερή πτέρυγα» που έλεγε στους δυσαρεστημένους εργαζόμενους από τη «δεξιά στροφή» να κάνουν υπομονή, ότι θα αλλάξουν τα πράγματα, ότι οι «δεξιές στροφές» είναι κινήσεις τακτικής, ότι υπάρχουν δυνατότητες τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα να πάνε αριστερά κλπ. Εξασφαλίζοντας έτσι και τη δυνατότητα αυτών των κομμάτων να παρεμβαίνουν και να χειραγωγούν το εργατικό κίνημα. Κάτι που άλλωστε έχουμε ζήσει και στην Ελλάδα με το ΠΑΣΟΚ.

Αυτό έγινε περισσότερο καθαρό μετά την τελευταία συνεδρίαση της ΚΠΕ, στα μέσα Απρίλη. Τα στελέχη της «Αριστερής Πλατφόρμας» επιχείρησαν να κατασιγάσουν το θόρυβο για το «λευκό» τους στην ευρωδιακήρυξη - επειδή απορρίφθηκαν τροπολογίες τους που αφορούσαν τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο ενδεχόμενο εξόδου της χώρας απ' την Ευρωζώνη - με διαβεβαιώσεις ότι οι διαφωνίες τους είναι «εντός των τειχών», επαληθεύοντας ότι ο ρόλος τους είναι να θολώνουν τα νερά για τη στρατηγική που υπηρετεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η Σόφη Παπαδόγιαννη τόνισε ότι η θέση της «Αριστερής Πλατφόρμας» είναι ενισχυτική της θέσης της πλειοψηφίας και η εικόνα διχασμού δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ πριν δεν ήταν τόσο ενωμένος. Ο ίδιος ο Π. Λαφαζάνης ομολόγησε πως αν η μειοψηφία επιμένει στην τόνωση της «ριζοσπαστικής» συνθηματολογίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι γιατί διαφορετικά δεν πρόκειται να δει κυβέρνηση ούτε με το κιάλι. «Αν ο ΣΥΡΙΖΑ εγκατέλειπε το ριζοσπαστισμό του, τότε θα έχανε την ορμή του και σε τελευταία ανάλυση τη δυνατότητά του να κατακτήσει την κυβερνητική εξουσία», ανέφερε.
Αλλωστε, η «Αριστερή Πλατφόρμα» ως ρεύμα με επικεφαλής διαχρονικά τον Π. Λαφαζάνη έχει τις συστάσεις του. Ενσωματώνει τις δυνάμεις που επιχείρησαν να διαλύσουν το ΚΚΕ, να στερήσουν από την εργατική τάξη την πολιτική της πρωτοπορία, το Κόμμα της.

Εξι χρόνια μετά το «Ναι» του ΣΥΝ στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, ήρθε η Συνθήκη του Αμστερνταμ που την τροποποιούσε επί το αντιλαϊκότερο, θεσμοθετούσε νέες εκχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων, έπληττε συνδικαλιστικά, πολιτικά δικαιώματα κλπ. Ο ΣΥΝ, αφού βασανίστηκε για «ναι», επέλεξε το «παρών» σε μια προσπάθεια και να στηρίξει τη στρατηγική της ΕΕ, αλλά και να μην ξεγυμνωθεί μπροστά στο λαό που είχε αρχίσει να αντιλαμβάνεται τι σηματοδοτούσε για τη ζωή του το Μάαστριχτ. Το «Αριστερό Ρεύμα» στήριξε την απόφαση αυτή, που πάρθηκε μετά από εισήγηση του Ν. Κωνσταντόπουλου, στο Διαρκές Συνέδριο του κόμματος τον Απρίλη του 1998.

Δεν ήταν πάντα μειοψηφία στο κόμμα. Για παράδειγμα, το 2000, το 3ο τακτικό Συνέδριο, εκτός απ' την εσωκομματική κυριαρχία του «Ρεύματος», επικύρωσε και την προσήλωσή του στην ΕΕ και την πορεία σοσιαλδημοκρατικοποίησης του κόμματος. Το «Αριστερό Ρεύμα» στήριξε στην ΚΠΕ και στις Οργανώσεις την εισήγηση Κωνσταντόπουλου και τις Θέσεις που:
Εξυμνούσαν την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και την πολιτική ενοποίηση της ΕΕ, αν και «προϋποθέτει βούληση των κρατών να εκχωρήσουν μέρος της κυριαρχίας τους σε μια υπερεθνική πολιτική δομή».
Χαρακτήριζαν την ΟΝΕ, δηλαδή το ευρώ, «σημαντική και θετική εξέλιξη», αφού «διαμορφώνει δυνατότητες για την καλύτερη αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων και εξασφαλίζει μεγαλύτερες δυνατότητες να παρακολουθήσουμε σε ποιο βαθμό θα επηρεάσουμε τις ευρωπαϊκές εξελίξεις».
Κήρυτταν αφοσίωση στον ευρωμονόδρομο: «Ο ελληνικός λαός, η κοινωνία πρέπει να πεισθούν ότι η προοπτική της χώρας βρίσκεται στην προοπτική της ευρωπαϊκής ενοποίησης, είναι ανάγκη να πεισθεί ότι τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα στη σημερινή περίοδο δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν στα όρια του εθνικού κράτους».
Κι επειδή πάντα είναι χρήσιμοι οι βάρβαροι, προσέθεταν πως «η μονομερής προώθηση της οικονομικής και νομισματικής ενοποίησης (...) έθεσε την Ευρώπη υπό την πολιτική, οικονομική και στρατιωτική ηγεμονία και κηδεμονία των ΗΠΑ». Οπου ΗΠΑ βάλτε σήμερα Μέρκελ και συμπληρώνεται η εικόνα της διαχρονικής κοροϊδίας του λαού από τον τότε ΣΥΝ, σήμερα ΣΥΡΙΖΑ.

Πριν λίγες ημέρες στη Βουλή ο Π. Λαφαζάνης πήρε πάνω του την υπεράσπιση της γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ, παρεμβαίνοντας στην κόντρα Στουρνάρα - Δραγασάκη, με αφορμή δηλώσεις του δεύτερου περί δημοψηφίσματος. Ανέφερε: «Δεν ξέρετε ότι δεν είναι επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ η έξοδος από την Ευρωζώνη;»!

Υποβαθμίζοντας στο επίπεδο του «λέμε και καμιά βλακεία...» τη θέση της «Αριστερής Πλατφόρμας», ο Π. Λαφαζάνης πρόσθεσε: «Αν κατατίθεται μία διαφορετική άποψη ή μία ιδιαίτερη άποψη στις εσωκομματικές διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το εκλαμβάνετε ως διχοστασία;».