Διακεκαυμένη ζώνη μακράς διαρκείας

Διακεκαυμένη ζώνη μακράς διαρκείας

Είκοσι δύο του θεριστή. Ισα που προλαβαίνουν όσοι απ' τις πόλεις έχουν ακόμα την πολυτέλεια να κάνουν διακοπές, να εκμεταλλευτούν τη σχετικά φτηνότερη περίοδο. Απ' το τέλος του μήνα μπαίνουμε για τα καλά στη «διακεκαυμένη ζώνη», εκείνη - δηλαδή - την περίοδο που οι τιμές εκτινάσσονται σε τέτοια ύψη που ακόμα κι όσοι δεν στερήθηκαν στον καιρό της κρίσης τις διακοπές τους, τώρα πια με μεγάλη δυσκολία μπορούν να επαναλάβουν το εγχείρημα. Βέβαια, αυτή η διαπίστωση δεν συμφωνεί με τις επίσημες ανακοινώσεις που βλέπουν ένα «χρυσό καλοκαίρι» μπροστά. Δικαίως δεν συμφωνεί, καθώς το «χρυσό καλοκαίρι» αναφέρεται στις προσδοκίες των εκπροσώπων του μεγάλου κεφαλαίου στον κλάδο του Τουρισμού και των μεγαλεμπόρων, που πράγματι μπορεί να βλέπουν τα κέρδη τους να εκτινάσσονται στα ύψη, είτε κάνουν είτε δεν κάνουν διακοπές οι Ελληνες εργαζόμενοι. Τα κέρδη τους σ' αυτή τη φάση εξαρτώνται από εντελώς άλλους παράγοντες και όχι από την ποσότητα των ντόπιων που θα ψάξουν για ένα θερινό κατάλυμα.

Καμία «νέα μέρα»

Το στίγμα της βδομάδας που πέρασε το είχε δώσει από την προηγούμενη Κυριακή ο ίδιος ο πρωθυπουργός, με συνέντευξή του στην οποία δήλωνε: «Βρισκόμαστε σε νέα ημέρα, στην ίδια κατεύθυνση». Η «ίδια κατεύθυνση» στην οποία αναφέρθηκε αφορά - πάλι με τα δικά του λόγια - στην «επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων που θα δώσουν ανταγωνιστικότητα και αναπτυξιακή δυναμική στην οικονομία», ενώ η «νέα ημέρα» αφορά στις υποσχέσεις για «θεραπεία κάποιων αδικιών που έγιναν».
Με απλά λόγια, η αντιλαϊκή επίθεση όχι μόνο θα συνεχιστεί, θα συνεχιστεί η υποβάθμιση εργασιακών αναγκών και δικαιωμάτων γιατί αυτό επιβάλλει ο στόχος της ανταγωνιστικότητας, της «αναπτυξιακής δυναμικής» της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Δηλαδή: Ο,τι έχασαν οι εργαζόμενοι την προηγούμενη περίοδο (και ό,τι χάσουν ακόμα), δεν πρόκειται να το ανακτήσουν στο μεγαλύτερο μέρος του, ενώ θα πρέπει να συνηθίσουν να ζουν με λιγότερες απαιτήσεις, με τεράστια αναντιστοιχία ανάμεσα σε αυτό που οι ίδιοι δημιουργούν με τη δουλειά τους και την κάλυψη των αναγκών τους. Η κατάσταση αυτή πάει χέρι-χέρι με τη διαμόρφωση «φιλοεπενδυτικού κλίματος» - όπως διαφημίζεται αυτές τις μέρες και με τις επαφές με τις πολιτικές ηγεσίες Αζερμπαϊτζάν, Κουβέιτ και Κίνας - με τη διάνοιξη νέων πεδίων κερδοφορίας για το κεφάλαιο.
Στο εσωτερικό πεδίο η κυβέρνηση υπόσχεται μέτρα «ανακούφισης» του λαού, τα οποία, όμως, στην πραγματικότητα αποτελούν πρόσθετες παροχές στα μονοπώλια και πάγιες απαιτήσεις τους. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα που διάλεξε ο Αντ. Σαμαράς, για να «τεκμηριώσει» τις «ελαφρύνσεις» που θα υπάρχουν για το λαό «αν ξεπερνάμε τους στόχους μας»: «Πετύχαμε μείωση ασφαλιστικών εισφορών» καυχιέται, «αυτό σημαίνει και μικρή αύξηση αποδοχών των μισθωτών». Διαφημίζει, δηλαδή, ως φιλολαϊκό μέτρο και ...αύξηση των μισθών των εργαζομένων, το τελειωτικό χτύπημα στα ασφαλιστικά ταμεία μέσα από τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών κατά περίπου 1 δισ. ευρώ το χρόνο!
Καμία «νέα ημέρα», καμία «ευημερία για όλους» δεν έχει να προσδοκά ο λαός από τη στοίχισή του πίσω από τους στόχους του κεφαλαίου. Μόνο η ανασύνταξη του κινήματός του, η λαϊκή πάλη, που σημαδεύει τον πραγματικό αντίπαλο, τα μονοπώλια και όλους τους πολιτικούς τους εκπροσώπους, μπορούν να βάλουν εμπόδια στη συνεχιζόμενη αντιλαϊκή επίθεση και πάνω από όλα να ανοίξουν το δρόμο για τη ριζική ανατροπή που έχει ανάγκη ο λαός, με τον ίδιο πρωταγωνιστή.

Ξεκάθαρη ταξική επιλογή

Από την πλευρά του ο πρωθυπουργός με ομιλία του στην Πορτογαλία σε εκδήλωση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος διέλυσε ήδη όποιες αυταπάτες. Ηταν ξεκάθαρος στο τι προωθεί και σε όφελος ποιων το κάνει. Κάλεσε «να ετοιμαστούμε για να κερδίσουμε σε παγκόσμια κλίμακα τη μάχη της ανταγωνιστικότητας». Προς τούτο σημείωσε ότι «πρέπει να κρατήσουμε το εργασιακό κόστος σε ευθεία αναλογία με την παραγωγικότητα της εργασίας», με «αύξηση της παραγωγικότητας». Πρόσθεσε ότι οι «δημοκρατίες (...) μπορούν να επιβάλουν και μέτρα λιτότητας, αν αυτό είναι απαραίτητο, μια δεδομένη στιγμή» αλλά «και να δημιουργούν ευκαιρίες ανάπτυξης και να χρησιμοποιούν τα ποιοτικά πλεονεκτήματά τους για να προσελκύσουν επενδύσεις, ώστε να αξιοποιηθεί με τον καλύτερο τρόπο ένα μορφωμένο και καλά αμειβόμενο ανθρώπινο δυναμικό».
Επέμεινε ότι «πρέπει να βελτιώσουμε το ενεργειακό μας κόστος και τη φορολογική μας επιβάρυνση, έτσι ώστε η ευρωπαϊκή βιομηχανία να ανακτήσει και πάλι την ανταγωνιστικότητά της απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο», ενώ συμπλήρωσε ότι «χρειαζόμαστε μια σταθερή πορεία προς χαμηλότερη φορολογία» των επιχειρηματικών ομίλων. Τέλος, προδιέγραψε και νέο «κούρεμα» στις δημόσιες δαπάνες για κοινωνικές δομές και υπηρεσίες.

Το χρέος τους που πληρώνουμε

Στην ημερήσια διάταξη, στη βδομάδα που πέρασε ήταν και το ζήτημα του χρέους, για το οποίο το ΚΚΕ ανάμεσα σ' άλλα σημείωσε: «Οι κυβερνητικοί πανηγυρισμοί για την "έναρξη της συζήτησης περί μείωσης του χρέους" με αφορμή τη συνάντηση Σαμαρά - Σόιμπλε είναι πανηγυρισμοί για το αντίπαλο στρατόπεδο, της άρχουσας τάξης που προσδοκά καλύτερους όρους χρηματοδότησης της κερδοφορίας της, λόγω της μείωσης του κρατικού χρέους. Η αντιπαράθεση συγκυβέρνησης - ΣΥΡΙΖΑ για την καλύτερη δημοσιονομική διαχείριση συγκαλύπτει ότι η αντιλαϊκή πολιτική δεν οφείλεται στο υψηλό χρέος γι' αυτό και ανάλογα μέτρα εφαρμόζονται σ' όλη την ΕΕ, ανεξαρτήτως ύψους χρέους, νομίσματος, μνημονίων και τρόικας. Συγκαλύπτει ότι εντός των τειχών της εξουσίας των μονοπωλίων και της ΕΕ, η όποια μείωση του χρέους δε θα οδηγήσει ούτε καν σε ανάκτηση των απωλειών που έχουν υποστεί οι εργαζόμενοι τα τελευταία χρόνια».
Με αφορμή και το Γιούρογκρουπ, έγινε ξανά καθαρό ότι η διαχείριση του χρέους είναι συνάρτηση τόσο των κεφαλαιακών αναγκών των τραπεζών όσο και της εφαρμογής των μέτρων που πρόσφατα συμφωνήθηκαν με την τρόικα. Η ίδια η λίστα των μέτρων που αφορά σε παραπέρα χτύπημα εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, επιβεβαιώνει ότι το πρόβλημα δεν είναι το χρέος και ότι δεν θα σταματήσει η εφαρμογή τους με την όποια διαπραγμάτευση, για όποιο «κούρεμα» του χρέους. Επιβεβαιώνει τη θέση του ΚΚΕ ότι όπως ακριβώς και η κρίση που ζήσαμε δεν είναι κρίση χρέους, αλλά βαθιά οικονομική καπιταλιστική κρίση που κάνει τον κύκλο της, έτσι και ο μόνος που τελικά την πληρώνει είναι ο λαός, είτε με «κούρεμα» είτε με επιμήκυνση ή όποια άλλη μορφή ρύθμισης του χρέους, που είναι χρέος του αστικού κράτους, των μονοπωλίων, του κεφαλαίου και όχι του λαού. Η μόνη συμφέρουσα λύση για το λαό είναι η μονομερής διαγραφή όλου του χρέους, στο πλαίσιο ενός άλλου, ριζικά διαφορετικού δρόμου ανάπτυξης, με τον πλούτο στα χέρια του.

Απαράβατος όρος

Προς επιβεβαίωση των εκτιμήσεων του ΚΚΕ για τις εντός των τειχών της εξουσίας των μονοπωλίων εξελίξεις, ήρθαν τα στοιχεία για τα ασφαλιστικά ταμεία που δείχνουν οικονομική καταστροφή και παραπέρα συρρίκνωση των παροχών και των συντάξεων προς συνταξιούχους και ασφαλισμένους. Οι απώλειες για τα Ταμεία ξεπερνούν τα 20 δισ. ευρώ το χρόνο σαν αποτέλεσμα της εισφοροδιαφυγής, της αδήλωτης εργασίας, της ανεργίας, της μείωσης των εργοδοτικών εισφορών, αλλά και της μειούμενης κρατικής χρηματοδότησης. Στο πρακτικό μέρος αναμένονται άμεσα σοβαρές ανατροπές σ' ό,τι έχει μείνει ακόμα όρθιο στην Κοινωνική Ασφάλιση, αρχής γενομένης από τα επικουρικά ταμεία και συνακόλουθο τον περιορισμό στο έπακρο των συντάξεων αναπηρίας κ.ά.
Η πορεία των εξελίξεων βεβαιώνει ότι τα Εργασιακά, οι Συλλογικές Συμβάσεις, τα Μισθολογικά όσο και το Ασφαλιστικό αποτελούν για το μεγάλο κεφάλαιο τα θεμέλια της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, της κερδοφορίας δηλαδή των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, των μονοπωλίων. Το χτύπημά τους είναι απαράβατος όρος για το κεφάλαιο ώστε να στηρίξει την παραγωγική ανάκαμψη της χώρας.

Με των λαών το αίμα

Η βδομάδα κύλησε κι έκλεισε μ' έναν ποταμό αίματος σε πολεμικές συγκρούσεις σε δύο περιοχές που βρίσκονται στην ευρύτερη περιφέρεια και της χώρας μας: Στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Ευρώπη. Στο Ιράκ και την Ουκρανία οι λαοί θυσιάζονται στο βωμό γενικότερων ιμπεριαλιστικών γεωστρατηγικών συμφερόντων, όπου το κοινό χαρακτηριστικό είναι ο έλεγχος των αγορών, της Ενέργειας και των δρόμων μεταφοράς της.
Η κατάσταση στο Ιράκ, με την ανεμπόδιστη, στην ουσία, προέλαση των ακραίων ισλαμιστών, που έχουν φτάσει έξω από τη Βαγδάτη και ελέγχουν μεγάλο τμήμα των κεντροδυτικών περιοχών, εντάσσεται σε μια ευρύτερη αλυσίδα γεγονότων, που έχουν τη ρίζα τους στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις του 2003 και του 2011 με στόχο τη Συρία. Η πραγματικότητα που διαμορφώνεται στην περιοχή είναι αρκετά πιο σύνθετη από αυτό που φαίνεται ως εθνοθρησκευτική σύγκρουση. Το βασικό, το καθοριστικό στοιχείο είναι τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα, οι ζώνες επιρροής για τις αστικές τάξεις της περιοχής ή τμημάτων τους και τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τους μονοπωλιακούς ομίλους τους, οι πηγές και αγωγοί Ενέργειας. Γι' αυτό και έρχονται ξανά στο προσκήνιο σενάρια τριχοτόμησης του Ιράκ.
Στην Ουκρανία η σύγκρουση παρότι εμφανίζεται κύρια ως προς τα εθνοτικά χαρακτηριστικά της, στο βάθος της όμως αφορά σύγκρουση τμημάτων της αστικής τάξης της χώρας σε σχέση με τις διεθνείς συμμαχίες της (ΗΠΑ - ΕΕ - ΝΑΤΟ ή Ρωσία). Σύγκρουση που διεξάγεται στο πλαίσιο της ενδοϊμπεριαλιστικής διαπάλης για τον έλεγχο αγορών, των πηγών και δρόμων της Ενέργειας.
Και στις δύο περιπτώσεις γίνεται καθαρό πως οι εργάτες, τα λαϊκά στρώματα θα βγαίνουν μόνο χαμένοι όταν μπαίνουν κάτω από ξένες σημαίες, όταν παλεύουν για αλλότρια από τα ταξικά τους συμφέροντα. Ο κοινός εχθρός είναι το κεφάλαιο, το εκμεταλλευτικό σύστημα και ο δικός τους δρόμος η πάλη για την ανατροπή τους και την οικοδόμηση της δικής τους εργατικής - λαϊκής εξουσίας.