Κολυμπώντας σε μια μαύρη τρύπα

Κολυμπώντας σε μια μαύρη τρύπα

Οι μαύρες τρύπες και οι δίνες νερού έχουν ένα όριο, που φαίνεται με κόκκινο χρώμα, όπου η ύλη περιφέρεται χωρίς να διαφεύγει ή να πέφτει στο εσωτερικό.

Η ομοιότητα μιας δίνης νερού με μια μαύρη τρύπα είναι εμφανής με την πρώτη ματιά. Και οι δύο παγιδεύουν και ρουφάνε τα υλικά που τυχαίνει να βρεθούν πολύ κοντά τους. Φαίνεται ότι η αναλογία δεν είναι επιφανειακή, καθώς το δαχτυλίδι νερού γύρω από μια ωκεάνια δίνη μπορεί να περιγραφεί με τις μαθηματικές εξισώσεις για το φως που περιφέρεται λίγο έξω από τον ορίζοντα γεγονότων μιας μαύρης τρύπας.
Οι ωκεάνιες δίνες είναι παραγνωρισμένες δυνάμεις της φύσης που παγιδεύουν νερό και ρύπους, ενώ στέλνουν θερμό νερό προς το βορρά, επηρεάζοντας το λιώσιμο των θαλάσσιων πάγων. Αν και έχουν διάμετρο περίπου 150 χιλιόμετρα, είναι παρ' όλ' αυτά μικρές μπροστά στο μέγεθος των ωκεανών και δύσκολο να εντοπιστούν από τους δορυφόρους. Ο μαθηματικός Τζόρτζ Χάλερ, του πανεπιστημίου της Ζυρίχης, θέλησε να μελετήσει την κίνηση και τα χαρακτηριστικά τους και γι' αυτό προσπάθησε να περιγράψει το αόρατο όριο που περιβάλλει μια ωκεάνια δίνη, δηλαδή την περιοχή όπου το νερό περιφέρεται γύρω από το κέντρο της δίνης, χωρίς ούτε να απομακρύνεται, ούτε να το πλησιάζει. Την ίδια κίνηση θα έκανε μια ακτίνα φωτός που θα περνούσε σύριζα στον ορίζοντα γεγονότων μιας μαύρης τρύπας. Οπως διαπίστωσε ο Χάλερ και τα δύο φαινόμενα περιγράφονται με τον ίδιο τύπο εξίσωσης.
Χρησιμοποιώντας την εξίσωση και με τη βοήθεια συναδέλφου του από το πανεπιστήμιο του Μαϊάμι εξέτασε τα δεδομένα που στέλνουν οι δορυφόροι και εντόπισε αρκετές ωκεάνιες δίνες στο Νότιο Ατλαντικό, επιτρέποντας σε άλλους επιστήμονες να μελετήσουν με τη σειρά τους την επίδραση των δινών αυτών στην κίνηση του νερού και των ρύπων στον Ατλαντικό Ωκεανό.