Σκέψεις για μια "εθνική" γιορτή και κάποιον..."Ευαγγελισμό"

 Σκέψεις για μια "εθνική" γιορτή και κάποιον..."Ευαγγελισμό"

Πόσες και πόσες φορές δεν ακούσατε από το στόμα κάποιου "φωτισμένου" δασκάλου για το διπλό νόημα της σημερινής ημέρας. Ξέρετε τώρα εσείς! Όλες εκείνες τις γεμάτες ... κατάνυξη  στιγμές , μέσα στις καταστόλιστες σχολικές αίθουσες, με σημαίες, σημαιάκια, εικόνες ηρώων, συνθηματάκια σε χαρτί, "ΖΗΤΩ Η  25η ΜΑΡΤΙΟΥ" γονείς με φωτογραφικές μηχανές ή και βίντεο να απαθανατίσουν τη συγκλονιστική στιγμή που ο γιος ή κόρη θα ξεδίπλωνε στη σκηνή όλο το υποκριτικό του ταλέντο και άλλα τέτοια. Από την άλλη οι δάσκαλοι με στόμφο υπογράμμιζαν τους σκληρούς αγώνες που έδωσαν οι πρόγονοί μας για να πραγματοποιήσουν το απραγματοποίητο, σύμφωνα με τις εποχές και τις καταστάσεις, όνειρο της  ελεύθερης , λέμε τώρα , πατρίδας. Tη συγκρότηση  κράτους-έθνους στον ελλαδικό χώρο, στην ουσία ως αποτέλεσμα της αναγκαίας, για την εποχή εκείνη, αστικής επανάστασης.Φυσικά οι ίδιοι που έλεγαν όλα αυτά, ύμνους για την αυτοθυσία του Σουλιωτισσών, την Έξοδο του Μεσολογγίου,τη θυσία στο Μανιάκι, ... ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΟΥΤΕ ΜΕΡΑ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΣΤΟ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟ ΤΟΥΣ. Είπαμε, καλοί οι αγώνες αλλά όταν τους κάνουν άλλοι και εμείς απολαμβάνουμε τα όποια κέρδη. Αυτό που ακουγόταν πολύ λίγο ή καθόλου στις σχολικές γιορτές ήταν το περίφημο, διαχρονικό απόφθευγμα του Κολοκοτρώνη " ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ  ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΥΣ" που κυριολεκτικά έσωσε την κατάσταση τότε. Μόνο όποιος είχε νιώσει στο πετσί του το σκληρό ,πολλές φορές μοναχικό αγώνα, είχε το ... θράσος να κάνει αναφορά σε αυτό.  Καταλαβαίνετε....

Μέρος λοιπόν  όλης αυτής της εθνικοπατριωτικής έξαρσης ήταν και ο περίφημος "Ευαγγελισμός της Θεοτόκου". Σε αυτό θα σταθούμε λίγο περισσότερο, μέσα από το βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου "Αντιγνώση, τα δεκανίκια του καπιταλισμού". 

Να ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το βιβλίο...

Η ΜΕΤΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ από νόθο πληβείο σε αριστοκράτη είχε και μιαν  άλλη  συνέπεια:  Από  γιος  της  Μαρίας  και  αγνώστου  πατρός, μεταπήδησε σε γιο του Θεού και αποσιωπούμενης μητέρας.

Επί τέσσερις τόσους αιώνες, τους πρώτους, η Μαρία του Ιωσήφ, και ιστορικά βεβαιωμένη μητέρα του Ιησού, θα εξαφανιστεί σχεδόν από  το επίσημο προσκήνιο. Η ιστορική ύπαρξη της Μαρίας κρίθηκε αρχικά ενοχλητική.  Στα  ευαγγέλια  αναφέρεται  μόνο  όπου  αυτό  κρίνεται απαραίτητο. (Άσε που βγάλε βγάλε δε θά 'μενε τελικά τίποτα). Και ο ίδιος  ο  Παύλος,  φανατικός  μισογύνης,  δεν  την  αναφέρει  ούτε  μια φορά  στις  Επιστολές  του.  Η  ταπεινή  καταγωγή  του  Ιησού  και  το σκάνδαλο  της  γέννησης  του  δεν  μπορούσαν  να  αμφισβητηθούν, φυσικά,  από  κείνον  ιδιαίτερα  που  ήταν  συγκαιρινός  του......

 Και  για  νά  'μαστε  δίκαιοι,  ο  ευαγγελισμός,  τα  κρίνα  κι  όλα  τα θεαματικά  περί  την  Μαρία  είναι  κατασκευάσματα  άλλων,  μεταγενέστερων του Παύλου.

Ως τον τέταρτο αιώνα, οι απολογητές του χριστιανισμού είναι κάπως προσεχτικοί, γιατί  έχουν αντιμέτωπο  τον ελληνικό ορθολογισμό και αποφεύγουν με κάθε τρόπο να δώσουν λαβή σε σαρκαστικά σχόλια. 

Στα αρχαιότερα χριστιανικά κείμενα του Didache, του Κλήμεντα της Ρώμης,  του  Αγίου  Πολύκαρπου  κ.ά.,  δε  βρίσκουμε  καμιά  αναφορά σχετικά με τη Μαρία-Παρθένο. Με εξαίρεση τις ελάχιστες νύξεις του Αγίου Ιγνατίου, του Αγίου Ιουστίνου και του μάρτυρος Ειρηναίου.

Την αγνοούν και στην πραγματικότητα τόσο πολύ, ώστε κανείς δεν είναι σε θέση να δώσει την παραμικρή πληροφορία για το πως έζησε και το πότε πέθανε.....

Αστραπιαία  η  Μαρία  του  Ιωσήφ  εμφανίζεται  Επί  σκηνής,  τυλιγμένη στην πορφύρα και κατακτά τη θέση της πρώτης Κυρίας τα Ουρανών! 

Η Μαντόνα, η Μητέρα του Θεού, η Βασίλισσα τα ουρανών, η Κυρία η περιβεβλημένη τον ήλιο, με τη σελήνη κάτω από τα πόδια της, μ' ένα στέμμα  από  12  άστρα  στο  κεφάλι,  και  στη  Γη  η  άμωμη,  η  αιώνια παρθένα, το κρίνο της Εδέμ, η δεύτερη Εύα, το Άστρο της θάλασσας, η  παρηγορήτρα,  η  πάσχουσα  Μητέρα,  η  χορηγός  της  χάρης,  η  Παναγία μας!

Πρώτοι,  ο  Άγιος  Ιουστίνος,  και  ο  Άγιος  Ειρηναίος,  ταυτίζουν  τη Μαρία με την Εύα, παρουσιάζοντας την υπακοή της (στον κρίνο) σαν μια αποκατάσταση της ανυπακοής  της Εύας, που ελευθερώνει έτσι, με  την  πίστη  της,  όλα  όσα  το  πρότυπο  της  κρατούσε  δέσμια.  Ο μητρικός  ρόλος  της  Μαρίας  επισημοποιείται  πλέον,  ακόμα  κι  από έναν Ωριγένη, που την θεωρούσε σχεδόν αγία, δεν κατάφερνε όμως να συνθηκολογήσει ν' αμαρτήσει η παρθένος, ώστε έτσι να δεχτεί τη  χάρη της συγνώμης από τον Χριστό.

Αλλά αν αμάρτανε πως θά 'μενε παρθένος; Κι αν δεν έμενε παρθένος σε τί θα διέφερε από την Ίσιδα κι όλες τις άλλες!

Μια  σειρά  συγκρούσεων  και  διχογνωμιών  γι'  αυτό  το  τόσο  μεγάλο πρόβλημα  (!)  θα  κρατήσει  σε  αγωνία  και  συζητήσεις  τα  Ιερατεία δεκαέξι αιώνες, ενώ παράλληλα θα βουλιάζει ο άνθρωπος σε άβυσσο σκοταδιών.  Για  να  υπερισχύσει  η  μια  εκδοχή  επί  της  άλλης  και  να επιβάλει την άποψη της, συνέρχονται «Οικουμενικαί Σύνοδοι», που 

στην πραγματικότητα είναι μικρά πραξικοπήματα. Στο πραξικόπημα-Σύνοδο  της  Εφέσσου,  στα  431,  η  Μαρία  ανακηρύσσεται  Θεοτόκος: 

Άσπιλη, αμόλυντη,  αβίαστη (μη  συνουσιασθείσα), η αγία στο  κορμί και  στην  ψυχή,  που  άνθισε  σαν  κρίνο  ανάμεσα  στ'  αγκάθια  τα βαρβάρων απογόνων της Εύας, κατά τον Θεόδοτο της Άγκυρας. 

Αλλά αυτό είναι το άλφα, γιατί ελάχιστοι πατέρες συμφωνούσαν με τον  ευαγγελισμό.  Ανάμεσα  στα  1264-1308,  κι  ενώ  φυσικά  οι διαμάχες συνεχίζονται, εμφανίζεται ο Jean Scot Erigene. Αυτός ο εξ Αγγλίας  φραγκισκανός,  πρέπει  να  χαραχτεί  βαθιά  στο  μυαλό  μας, γιατί  του  χρωστάμε  κάτι  πολύ  σημαντικό:  Είναι  κείνος  που  στην κυριολεξία εφεύρε το στιγμιαίο. Κατά τον Erigene, η Μαρία «δεν είχε υποπέσει στο προπατορικό αμάρτημα παρά μόνο για ένα λεπτό, και αυτό το πρόσκαιρο λεπτό διυλιζόταν ακαριαία σ' ένα λεπτό καθαρά λογικό». 

Κάπου εδώ σταματάει η παράθεση αποσπασμάτων. Σας προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε το βιβλίο.