ΕΞΟΥΣΙΑ ...ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΗ

 ΕΞΟΥΣΙΑ ...ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΗ

Συγκέντρωση στο Σύνταγμα στις 18 Ιουνίου από μερικές χιλιάδες  για να διατρανώσουν την «προσήλωσή στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και την προστασία των κατακτήσεων δύο γενεών». Σε όλα τα ΜΜΕ αφιερώθηκε ικανός  χρόνος  για θαυμάσουν οι παρουσιαστές των δελτίων ειδήσεων τον όγκο των διαδηλωτών, να ζουμάρουν στα ομοιόμορφα, λίγα βέβαια, πλακάτ με το αίτημα παραμονής στην Ευρώπη, (και, για να μη …ξεχνιόμαστε, την αντίθεση με το σταλινισμό) να δώσουν το μικρόφωνο σε πρώην υπουργούς και βουλευτές  που όλα αυτά τα χρόνια με τα μνημόνια «αγωνίζονταν» για την παραμονή  της χώρας στην Ευρώπη. Την προηγούμενη μέρα στις 17 Ιουνίου κάποιες άλλες χιλιάδες κόσμου στο Σύνταγμα «έπαιρναν» τη διαπραγμάτευση στα χέρια τους και «γκρέμιζαν» τη λιτότητα με παρόντες υπουργούς και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.

                Και βλέποντας τις εικόνες από τις συγκεντρώσεις σκέφτεται κανείς πόσο επικίνδυνες κάποιες φορές μπορεί να γίνουν κάποιες εικόνες, όπως αυτές από τις παραπάνω συγκεντρώσεις.  Γιατί μοιάζουν όμορφες αυτές οι εικόνες με τις  συγκεντρώσεις πλήθους  που παραπέμπουν σε αγώνες, διεκδικήσεις κλπ. και  μπορεί εύκολα να ταυτιστεί κανείς με τα αιτήματά τους, εφόσον διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις πλήθους θεωρούνται όπλα λαϊκών αγώνων.  Κι είναι ακριβώς αυτές που χρησιμοποιούνται από την κυρίαρχη εξουσία, γιατί μ’  αυτές διαφθείρονται τα πνεύματα. Αυτά που είναι τα μέσα, οι τρόποι διαμαρτυρίας και αγώνων χρησιμοποιούνται  από την κυρίαρχη τάξη σαν μέσα επίδειξης δύναμης, προβάλλοντας την απειλή κινδύνων και  κρατώντας σε διέγερση μεγάλα στρώματα εργαζομένων. Ενσωματωμένες στην εξουσία διάφορες μορφές αγώνα καταντούν διακόσμησή της και καταλήγουν διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις να γίνονται όμορφες καθησυχαστικές εικόνες, που δεν ανακινούν κανέναν πρόβλημα, που δεν εκφράζουν καμιά σύγκρουση, γίνονται κι αυτές για την κυρίαρχη τάξη μέσα που την υπερασπίζουν. Η κυρίαρχη τάξη εμφανίζεται υπο διωγμό,  προσπαθεί να κρατήσει  με το μέρος της τα μεσαία στρώματα με δημοκοπίες κι εκφοβισμούς, μεταμφιέζοντας τα εγκλήματα για τη σωτηρία της σε λαϊκές διεκδικήσεις. Η διαστρέβλωση των επιμέρους εικόνων συμβάλλει στην διαστρέβλωση της γενικής ερμηνείας της πολιτικοοικονομικής κατάστασης. Κι αν τέτοιου είδους εκδηλώσεις έχουν τη σημασία τους, καθόλου ευκαταφρόνητη, δεν είναι μόνο για το πλήθος που μπορεί να παρασύρουν όσο για τις ζυμώσεις  που μπορεί να προκαλούν στις συνειδήσεις των ανθρώπων.

 Σε παλιότερες εποχές απαγορεύσεις και τιμωρίες περιόριζαν τις δυνατότητές μας για διαμαρτυρίες  και  διεκδικήσεις. Τις τελευταίες δεκαετίες που   η  πολιτική συναίνεση μας έπεισε πως η αντιπαλότητα στην κοινωνία δεν είναι ταξική και σίγουρα δεν είναι μεταφράσιμη σε οικονομικούς όρους  εξουδετέρωσε σε μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων όχι μόνο την ταξική συνείδηση αλλά ακόμα και τη διάθεση για κινητοποιήσεις. Θριάμβευε το επιμέρους έξω από τη γενική του σημασία, στο πνεύμα μας επιβάλλονταν τα συνετά όρια του.  Η οπτική μας εστιαζόταν σε λεπτομέρειες οι οποίες δεν έβαζαν σε κάποια τάξη την πραγματικότητα, δεν δυνάμωναν το σύνολο. Ακόμα κι όταν ο εστιασμός σ’  αυτές  έφερνε πράγματα που θα ήταν προτιμότερο να παρασιωπηθούν, όπως  φτώχεια συγκεκριμένων ατόμων ή συγκεκριμένες διαμαρτυρίες, η διαστρέβλωση και παραποίηση τακτοποιούσαν  την πραγματικότητα κατά το δοκούν της κυρίαρχης εξουσίας.   Κι έτσι   καθηλωνόμαστε σ’  αυτές φορώντας τις παρωπίδες  της κυρίαρχης εξουσίας.

                Και κάπως έτσι περιορίστηκε ο ορίζοντάς μας μέσα στην καπιταλιστική πραγματικότητα  που την πιστεύουμε για φυσική κι επομένως μοιραία και ακλόνητη. Και κάπως έτσι ελέγχθηκαν ακόμα κι οι ονειροπολήσεις μας, οι περιπλανήσεις του πνεύματός μας.  Γιατί το όνειρο όταν ενσαρκώνεται στη μάζα γίνεται πράξη και η πράξη των μαζών φτιάχνει την πραγματικότητα. Μόνο που τώρα αν υπάρχει μια ομοιότητα στα μυαλά μας, όνειρα και προσδοκίες,  είναι γιατί έχουμε πρότυπα που η κυρίαρχη εξουσία υπέβαλλε και, παρόλο που οι υλικοί όροι πάνω στους οποίους στηρίχτηκαν βλέπουμε να εκλείπουν, αυτά δεν λένε να συντριφτούν. Θέλουμε να νανουριζόμαστε με ιστορίες  ωραίες, που στιλβώνουν τα πράγματα, στολίζουν την πραγματικότητα. Η αστική ιδεολογία, ευέλικτη κι ανανεωμένη,  μας αποκοιμίζει. Κι όταν η πραγματικότητα θα μας ξυπνήσει υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να είμαστε σαν τους υπνοβάτες στην άκρη της στέγης που πέφτουν.