Ζητείται ελπίς


Είσαι η ελπίδα μας… πήδα-πήδα-πήδα μας
Η ελπίδα όμως δεν είναι αντεστραμμένη απελπισία, μια μεταφυσική προοπτική πως τα πράγματα θα αλλάξουν για εμάς, χωρίς εμάς –εκτός κι αν είναι προς το χειρότερο. Δεν είναι η αυταπάτη πως υπάρχει κάτι ανώτερο που μας προστατεύει, γιατί έχουμε ανάγκη (να πιστέψουμε) την ύπαρξή του. Δεν είναι οφθαλμαπάτη, να βλέπουμε κάτι με τα μάτια της ψυχής μας και με βάση τις επιθυμίες μας κι όχι όπως πραγματικά είναι. Να κολλάς σε ένα πρόσωπο ή –ακόμα χειρότερα- σε ένα κόμμα και να συγχωρείς τα λάθη του που σε πληγώνουν, γιατί αυτά θα είναι τα τελευταία, κι υποσχέθηκε πως θα αλλάξει. Και βασικά γιατί δε βλέπεις κάτι άλλο στον ορίζοντα και προτιμάς να παραμένεις στην ασφάλεια του τίποτα.
Η ελπίδα δεν είναι σπασμωδικές αντιδράσεις κι απονενοημένα διαβήματα, ένα μπουκάλι στο πέλαγος με ένα μήνυμα, για να το βρει και να το μεταφράσει κάποιος όπως θέλει και τον συμφέρει. Η ελπίδα δεν είναι ασπιρίνη, η παρηγοριά του μικρότερου κακού –που θα φέρει σύντομα και το μεγαλύτερο. Η ελπίδα χτίζεται στα ερείπια των αυταπατών μας και στα θεμέλια της πείρας από τα λάθη μας. Δεν είναι παλάτι πάνω στην άμμο, που θα το γκρεμίσει το πρώτο κύμα (της αντίδρασης). Πατά στη δοσμένη συγκυρία, αλλά δεν είναι συγκυριακή, μια ζαριά της στιγμής, βαρκούλα που ανεβαίνει με την παλίρροια και πέφτει στα βράχια λίγες ώρες αργότερα, για να βουλιάξει.
Η ελπίδα είμαστε εγώ κι εσύ. Εμείς και ο κόσμος. Η πάλη μας, η συλλογική μας δράση, που είναι πολύ μεγαλύτερη από το άθροισμα της δύναμης του καθενός ξεχωριστά. Δίνε το χέρι σου σε όποιον σηκώνεται. Μην ψέγεις χαιρέκακα τον πνιγμένο, που προσπαθεί να πιαστεί απ’ τα μαλλιά του. Οφείλεις όμως να τον προειδοποιήσεις και να του πεις ότι είναι περούκα, πως το παραμύθι για την ευρώπη των αξιών ή οι ασκήσεις «διαλεκτικής» του τύπου «υπογράφουμε νέο μνημόνιο, για να φύγουμε από τα μνημόνια» είναι απλώς τρίχες.
Η ελπίδα πεθαίνει πρώτη αν την εναποθέσεις στους άλλους. Η ελπίδα είναι στο δρόμο. Κι είναι σαν το δρόμο. Αν δεν υπάρχει, θα τη δημιουργήσουμε. Αυτό όμως δε σημαίνει να τη φανταζόμαστε και να την εφευρίσκουμε εκεί που δεν υπάρχει. Αλλά να ψάξουμε να τη βρούμε στην καθημερινή ζωή και να τη δημιουργήσουμε με τις πράξεις μας, από το μηδέν.
Και όταν θα “ρθουν οι καιροί
που θα “χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα