ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Διαλέγει μνημόνιο και αστικό στρατόπεδο

ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Διαλέγει μνημόνιο και αστικό στρατόπεδο

Εχουμε ξαναγράψει τις προηγούμενες μέρες για τη στάση των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που στηρίζουν μαχητικά το ΟΧΙ στο επικείμενο δημοψήφισμα. Πρόκειται για στάση συστράτευσης με την κυβέρνηση και τμήματα του κεφαλαίου που αυτή εκπροσωπεί, στον αδυσώπητο καπιταλιστικό ανταγωνισμό που διεξάγεται ανάμεσα στους κεφαλαιοκράτες, ανάμεσα στις διεθνείς ενώσεις και τους οργανισμούς τους. Αυτή η θέση, όσο και αν θέλουν να τη βαφτίζουν τις τελευταίες μέρες ως «εργατικό - λαϊκό ΟΧΙ», αντικειμενικά συναθροίζεται στους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς και δημιουργεί ένα μπλοκ δυνάμεων, το οποίο περιλαμβάνει τον ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τη φασιστική Χρυσή Αυγή και τους εθνικιστές των ΑΝΕΛ.
Ας ξεκαθαρίσουμε: Δεν υπάρχει ψήφος με αστερίσκο, ούτε ψήφος που να σημαίνει κάτι άλλο από αυτό που είναι. Το περιεχόμενο του ΟΧΙ το έχει καθορίσει η κυβέρνηση και όχι η θέληση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή του καθένα. Το ΟΧΙ της κυβέρνησης σημαίνει στην πράξη ΝΑΙ στις δικές της αντιλαϊκές προτάσεις, εκβιάζει το λαό να δεχτεί τη λαιμητόμο των δικών της μέτρων, τα περιβόητα σχέδια είτε των 8 δισ., είτε των 30 δισ. που πρότεινε πριν μερικές μέρες, που πάλι ο λαός θα τα πληρώσει. Θα φορτώσει το λαό με νέο μνημόνιο, το οποίο θα το παρουσιάζει και ως δική του επιλογή. Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προσφέρουν πολύτιμο άλλοθι στα νέα μνημόνια του ΣΥΡΙΖΑ, στα νέα μέτρα σφαγής του λαού και στην προσπάθεια απόσπασης της συνενοχής του. Ακόμη όμως και αν δεχτούμε το επιχείρημα ότι η έκβαση του δημοψηφίσματος εμπεριέχει δυναμική μεγαλύτερη από αυτή που διατυπώνεται και πάλι αυτή είναι ενταγμένη στα όρια του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, ως άλλη εκδοχή του. Στην «καλύτερη» περίπτωση, η λογική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ «δείχνει» προς καπιταλισμό με άλλο νόμισμα, δηλαδή αυτό που ο κυβερνητικός Λαφαζάνης και κύκλοι του κεφαλαίου εδώ και καιρό προπαγανδίζουν.
Αυτό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν το κρύβει. Γι' αυτό και παρουσιάζει ανεστραμμένα την πραγματικότητα για το ίδιο το δημοψήφισμα: «Η αναγγελία δημοψηφίσματος έγινε κάτω από την πίεση των λαϊκών δυνάμεων να μπει τέρμα στη συνέχιση της ίδιας πολιτικής»¹. Δηλαδή, το δημοψήφισμα θεωρείται προϊόν του λαϊκού αγώνα, ότι προέκυψε δήθεν από «τα κάτω» και όχι ως επιλογή της αστικής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ για λογαριασμό τμημάτων του κεφαλαίου! Αρα, κατά την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο αστικός θεσμός του δημοψηφίσματος και το περιεχόμενό του όπως έχει διατυπωθεί από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, είναι κάτι σαν «πεδίο» της ταξικής πάλης, απ' όπου μπορούν εξίσου να βγουν κερδισμένοι και η εργατική τάξη και το κεφάλαιο. Το λιγότερο που μπορεί να περιγράψει αυτή την αντίληψη είναι κοινοβουλευτική αυταπάτη.

Καταφεύγουν στην «εθνική συστράτευση»

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με τη στάση της, προσχωρεί στο επικίνδυνο και ψευδεπίγραφο σχήμα ότι υπάρχουν οι «κακοί» ξένοι που μας επιβάλλουν όρους και η πατριωτική ελληνική κυβέρνηση που προσπαθεί να τους εμποδίσει, εκφράζοντας ενιαία τα συμφέροντα όλων των Ελλήνων. Δε βλέπουν άραγε τους μεγάλους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς που «παίζονται»; Τι είναι οι σχεδιασμοί και οι παρεμβάσεις του ΔΝΤ και άλλων κύκλων του κεφαλαίου για αναδιάρθρωση του χρέους; Τι είναι τα σχέδια για μικρότερη ή πιο «πειθαρχημένη» Ευρωζώνη και ΕΕ; Τι σημαίνει ότι αντιδραστικές εθνικιστικές αστικές δυνάμεις στη χώρα μας και στο εξωτερικό (π.χ. Λεπέν) ζητωκραυγάζουν υπέρ του ΟΧΙ; Και έχουν το θράσος να εγκαλούν το ΚΚΕ, που δε συντάσσεται με αυτό το ΟΧΙ - καρικατούρα. Σιγά μην πιαστούμε και χέρι-χέρι με τους φασίστες, να μοιράζουμε ψηφοδέλτια του ΟΧΙ!
Στη ρητορική της για να υπερασπιστεί το ΟΧΙ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αναγκαστικά όλο και περισσότερο επενδύει στο σχήμα των «συνεπειών» που αυτό μπορεί να έχει (ακόμη και αν η κυβέρνηση επιμένει ξεκάθαρα να το εντάσσει στη διαπραγμάτευση εντός της ΕΕ). Δηλαδή, όλο και περισσότερο, γέρνει στο αίτημα της καπιταλιστικής Ελλάδας της δραχμής. Και όλο και περισσότερο, φέρνει επιχειρήματα που εξόφθαλμα είναι ενταγμένα στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Λένε π.χ. για την (καπιταλιστική) Ισλανδία που κατάφερε να ορθοποδήσει ή ότι με τη δραχμή δε θα «πεινάσουμε» (ποιοι; Οι «Ελληνες» γενικώς;), γιατί μπορούμε να παράγουμε (ποιοι; Οι «Ελληνες» γενικώς, χωρίς τάξεις;), ότι «δεν πειράζει να πέσουν οι εισαγωγές, γιατί θα αναγκαστούμε να αναπτύξουμε αυτούς τους κλάδους στην Ελλάδα και θα ανοίξουν θέσεις εργασίας» (με τι σχέσεις παραγωγής και τι μισθούς;). Να το ξαναπούμε, μιλάνε για καπιταλισμό με άλλο νόμισμα, με δραχμή. Και δε μας απαντάνε επί της ουσίας: Από πού και ως πού μια καπιταλιστική Ελλάδα με δραχμή θα είναι πιο «φιλολαϊκή» ή θα ανοίξει δρόμο για συνολικότερες συγκρούσεις; Το πιο πιθανό, σ' ένα τέτοιο σενάριο, είναι να σημάνει «εθνική συστράτευση» στην κυβέρνηση που υλοποιεί αυτό το σχεδιασμό και ίσα-ίσα αν το κίνημα ενστερνίζεται τη γραμμή ταξικής συνεργασίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αυτό σημαίνει νέα, βαθιά ήττα του κινήματος, ενσωμάτωση και ενεργό στήριξη αυτής της αστικής κυβέρνησης.

Με γραμμή ουράς στον ΣΥΡΙΖΑ

Ολα τα τελευταία χρόνια, μιλάνε για το περιβόητο «μεταβατικό πρόγραμμα» και ασκούν κριτική στο ΚΚΕ, που δε βλέπει τη μετάβαση και μιλάει για τον «άγιο σοσιαλισμό». Αξίζει να δούμε την κατάντια αυτής της γραμμής, η οποία διολισθαίνει όλο και περισσότερο στην ουρά της κυβέρνησης. Αυτή η γραμμή του μεταβατικού προγράμματος, με προβολή του αντι-ευρώ (και αντι-ΕΕ όταν το θυμούνται), τους έχει οδηγήσει, στις εκλογές και όχι μόνο, σε πολιτική συνεργασία με δυνάμεις όπως το σχέδιο Β' του Αλαβάνου. Εχει οδηγήσει στα συγκαλυμμένα πανηγύρια μετά την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, στην προσπάθεια «ισιώματος» λίγο αργότερα, με κριτική αλλά και ταυτόχρονες «ερωτοτροπίες» με τον «καλό ΣΥΡΙΖΑ» (βλέπε Λαφαζάνη, Μήλιο και άλλους) και στην πράξη σε ανοιχτή στήριξη, τόσο στα συλλαλητήρια περί διαπραγμάτευσης και το Φλεβάρη και τώρα, όσο και στο δημοψήφισμα. Αυτή είναι η λογική που τους οδηγεί σε κοινό μπλοκ με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους χρυσαυγίτες τώρα.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταγγέλλει τη γραμμή του ΚΚΕ για αναχωρητισμό, ότι δεν παίρνει θέση στις «μεγάλες μάχες», πιο αισχρά ότι είναι δύναμη που «αντικειμενικά ενισχύει το στάτους κβο της μνημονιακής κατάστασης και τις επιδιώξεις του κατεστημένου»². Θεωρείται, λοιπόν, «αναχωρητισμός» η ταξική πολιτική γραμμή που δεν εγκλωβίζεται στα διλήμματα του κεφαλαίου και δε μετατρέπει το λαό σε συνένοχο της μίας ή της άλλης αντιλαϊκής εκδοχής διαχείρισης του συστήματος. Και από την άλλη, θεωρείται πολιτική «μαεστρία» και παρέμβαση στις εξελίξεις η γραμμή ουράς στον ΣΥΡΙΖΑ και ο ενταφιασμός του κινήματος πίσω από την αστική διαχείριση, η μετατροπή του σε μοχλό υλοποίησης αντιλαϊκών σχεδίων.

Θέλουν καπιταλισμό με άλλο νόμισμα

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βέβαια βλέπει ότι η γραμμή του ΚΚΕ για απόρριψη των εκβιασμών έχει δυναμική που ακουμπάει σε ανθρώπους αγωνιστές, ριζοσπάστες. Δεν κάνει τυχαία την παρακάτω διαπίστωση η πρόσφατη απόφαση της ΠΕ του ΝΑΡ, που αναφέρει: «Δεν πρέπει να υποτιμήσουμε την έκταση επίδρασης της επιλογής του άκυρου και της αποχής, σε τμήματα κοινωνικών αγωνιστών και διανοούμενων, επιλογή στην οποία πρέπει να ασκήσουμε αγωνιστική κριτική και αυτή να μη σταθεί εμπόδιο για την κοινή μας δράση το επόμενο διάστημα...».
Οι δυνάμεις που συναπαρτίζουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν τεράστιες ευθύνες. Τόσο καιρό αποκοίμιζαν, καλλιεργούσαν αυταπάτες και ανοχή προς τον ΣΥΡΙΖΑ, στο κίνημα στήριξαν και στηρίζουν (κριτικά) την κυβέρνηση σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα. Ακόμη και σήμερα, δίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ το «τεκμήριο της αθωότητας», έχουν αντιφατική και θολή γραμμή για το τι κυβέρνηση είναι και συμμετέχουν ενεργά στις διεργασίες αντιλαϊκών σχεδιασμών. Διαλέγουν πεντακάθαρα, μαζί με μπλοκ αστικών δυνάμεων, το σχεδιασμό που λέει «καπιταλισμός με άλλο νόμισμα». Μόνη γραμμή που μπορεί να εξασφαλίσει την εργατική - λαϊκή αντεπίθεση και ετοιμότητα είναι η γραμμή που προτείνει το ΚΚΕ. Αλήθεια, ας μας πουν πώς μπορεί να προετοιμάζει κανείς το λαό απέναντι σε όποια αντιλαϊκή εξέλιξη, όταν τον έχει κάνει συνένοχο σε κάποια από τις εκδοχές της; Η πρόταση του ΚΚΕ για «ακύρωση» των εκβιασμών να γίνει ισχυρό ρεύμα στην κοινωνία, να είναι ρεύμα λαϊκής απάντησης σε παλιά και νέα αντιλαϊκά σχέδια.
1. Ανακοίνωση ΚΣΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ, 27/6/15
2. Απόφαση της ΠΕ του ΝΑΡ, 5/7/2015

Του Κώστα ΜΠΟΡΜΠΟΤΗ
Μέλος της ΙΕ της ΚΕ του ΚΚΕ