Οι «προσδοκίες» της αστικής τάξης από την κυβέρνηση

Οι «προσδοκίες» της αστικής τάξης από την κυβέρνηση

Η πλήρης στοίχιση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στα ζητούμενα του εγχώριου κεφαλαίου «έβγαζε μάτι» καθ' όλη τη συζήτηση των προγραμματικών της δηλώσεων στη Βουλή: Τόσο στο ζήτημα της προσπάθειας στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης, όσο και στο συνολικότερο ζήτημα της προσπάθειας της ελληνικής αστικής τάξης να αναβαθμιστεί γεωστρατηγικά στην ευρύτερη περιοχή.

Το κεφάλαιο κωδικοποιεί τα ζητούμενά του

Μια μέρα μετά την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Τσίπρα, ο ΣΕΒ προέβη σε μια πολύ χαρακτηριστική κωδικοποίηση αυτών των ζητουμένων, όχι μόνο των βιομηχάνων, αλλά συνολικότερα των κυρίαρχων τμημάτων της ελληνικής αστικής τάξης.
Στο εβδομαδιαίο δελτίο του με τον εξίσου χαρακτηριστικό τίτλο - παράφραση του προεκλογικού συνθήματος του ΣΥΡΙΖΑ, «Να ξεμπερδεύουμε (στ' αλήθεια) με το παλιό», προσδιορίζει τις προϋποθέσεις για τη «σταθεροποίηση» και την «ανάπτυξη»:
-- «Να συνεχίζεται απρόσκοπτα η υλοποίηση του μνημονίου», το οποίο ο ίδιος ο ΣΕΒ έχει χαρακτηρίσει «εφαλτήριο» στην πορεία «προς την κανονικότητα της ανταγωνιστικής ανάπτυξης».
-- «Να έχουμε μια επιτυχημένη πρώτη αξιολόγηση από τους θεσμούς».
-- «Να προχωρήσει η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (...) Να αρχίσουν να αίρονται οι περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων (...) Να αντιμετωπιστεί με ταχύτατες διαδικασίες το απόθεμα των προβληματικών δανείων». Στόχος, να μπορούν οι τράπεζες να επιτελούν το ρόλο τους χρηματοδοτώντας τις επενδύσεις των «υγιών επιχειρήσεων».
-- «Η χώρα να διαπραγματευτεί με επιτυχία την ελάφρυνση του χρέους», προκειμένου να εξοικονομηθούν πόροι για την παραπέρα κρατική στήριξη των επενδύσεων του κεφαλαίου.
-- «Να δημιουργηθούν, πλέον, συνθήκες επανόδου της χώρας στις αγορές», να μπορεί, δηλαδή, να προχωρά απρόσκοπτα ο νέος δανεισμός για λογαριασμό του κεφαλαίου, ο οποίος και θα φορτώνει νέα χρέη στην πλάτη του λαού.
Σε προηγούμενες παρεμβάσεις τους, εξάλλου, ο ΣΕΒ, η Κεντρική Ενωση Επιμελητηρίων Ελλάδας και άλλοι αντίστοιχοι φορείς εξειδικεύουν τα ζητούμενά τους γι' αυτήν την παραπέρα κρατική στήριξη, με τις προτάσεις τους για τη βιομηχανική πολιτική και τις προτεραιότητές της, για τα νέα πολύμορφα «πεσκέσια» στο κεφάλαιο μέσω του νέου αναπτυξιακού νόμου κ.ο.κ.

Τι βαραίνει στην επιλογή του...

Οπως φαίνεται και από τα υπόλοιπα κείμενα στο παρόν 2σέλιδο, δεν υπάρχει ούτε ένα από τα παραπάνω «αιτήματα» του εγχώριου κεφαλαίου που να μην αποτυπώνεται ανάγλυφα στις προτεραιότητες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως αυτές παρουσιάστηκαν και στη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων.
Ο λόγος ωστόσο που το εγχώριο κεφάλαιο επενδύει στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και της έχει δώσει τη δική του «ψήφο εμπιστοσύνης» πολύ πριν από τη σχετική συζήτηση στη Βουλή, δεν αφορά μόνο τη στοίχισή της με τα ζητούμενά του. Τέτοια στοίχιση άλλωστε χαρακτηρίζει όλα τα βασικά αστικά κόμματα: Με αυτό το κριτήριο - και παρότι βρίσκονταν στην αντιπολίτευση - ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι υπερψήφισαν το μνημόνιο που υπέγραψαν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, με αυτό το κριτήριο εμφανίστηκαν και στη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων να ασκούν μια μάλλον... «αμήχανη» αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, του τύπου «στις μεταρρυθμίσεις και τις αναδιαρθρώσεις θα ψηφίζουμε "ναι"».
Αυτό που προσδοκά το κεφάλαιο είναι η απρόσκοπτη υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής που απαιτείται για την επίτευξη των ζητούμενών του, με τις ελάχιστες δυνατές εργατικές - λαϊκές αντιδράσεις και ταυτόχρονα με τη μεγαλύτερη στοίχιση του λαού πίσω από τους στόχους των εγχώριων μονοπωλίων.
Εχοντας πλήρη επίγνωση ότι η πολιτική για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου προϋποθέτει το παραπέρα τσάκισμα του λαού, οι εγχώριοι βιομήχανοι, στο ίδιο δελτίο τους, επισημαίνουν ότι στην πορεία υλοποίησής της, «η διαχείριση του πολιτικού κόστους δε θα είναι εύκολη». Και το κεφάλαιο γνωρίζει πολύ καλά ότι στις σημερινές συνθήκες μόνο η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να διαχειριστεί αυτό το «κόστος»: Αυτό είναι το στοιχείο που βαραίνει στην επιλογή τους.

Περί «άπειρων» και «έμπειρων»

Και το σημειώνουμε αυτό, καθώς τις τελευταίες μέρες, με αφορμή και το ταξίδι Τσίπρα στις ΗΠΑ, πολύς λόγος γίνεται σε ορισμένα αστικά ΜΜΕ, αλλά και στις τοποθετήσεις άλλων αστικών κομμάτων, για το αν η κυβέρνηση «πείθει» τους επενδυτές, αν διαθέτει «τεχνογνωσία», την απαιτούμενη πείρα κ.ο.κ.
Η πορεία ωστόσο του προηγούμενου 8μήνου, που οδήγησε και στο νέο βάρβαρο μνημόνιο, επιβεβαιώνει ότι... διάθεση για την υπηρέτηση των στόχων του κεφαλαίου να υπάρχει, και όλα τα υπόλοιπα «διορθώνονται»: Και τεχνοκρατικά στελέχη με «τεχνογνωσία» βρίσκονται, και μεταγραφές πολιτικών στελεχών με εμπειρία στην αστική διακυβέρνηση γίνονται, και οι «εταίροι» όπου χρειάζεται βάζουν απευθείας το «χεράκι» τους (θυμηθείτε π.χ. το ρόλο των Γάλλων «ειδικών» στη συγγραφή ακόμα και του κειμένου του μνημονίου...).
Αντίθετα, αυτό που δε «διορθώνεται», τουλάχιστον όχι σε μικρά χρονικά διαστήματα, είναι η ικανότητα ή η αδυναμία ενός αστικού κόμματος να ενσωματώνει ευρύτερες εργατικές - λαϊκές μάζες ενώ προωθεί τους αντιλαϊκούς στόχους του κεφαλαίου.
Ετσι, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, με τα δεκάδες χρόνια στο τιμόνι της αστικής διακυβέρνησης, την «τεχνογνωσία» και την εμπειρία, δε διαθέτουν πια το βασικό για το κεφάλαιο: Την ικανότητα υλοποίησης της πολιτικής του με παράλληλο έλεγχο, χειραγώγηση των εργατικών - λαϊκών αντιδράσεων. Αντιθέτως, μετά το κόστος που ανέλαβαν, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, για την προώθηση των βάρβαρων μέτρων για την έξοδο του κεφαλαίου από την κρίση, ήρθε η στιγμή που δεν «τραβούσαν» πια, αδυνατούσαν να συνεχίσουν τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις χωρίς την πρόκληση σημαντικών εργατικών - λαϊκών αντιδράσεων.
Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ της... «απειρίας», που τους διαδέχτηκε στην αστική διακυβέρνηση, μπόρεσε όχι μόνο να «σαρώσει» όποιο ριζοσπαστισμό διαμορφωνόταν στα εργατικά - λαϊκά στρώματα και να τον ενσωματώσει στην προσδοκία μιας «ανατροπής» μέσα από μια κυβερνητική εναλλαγή εντός των τειχών, αλλά και να προωθήσει το νέο μνημόνιο, με μέτρα που δεν «τολμούσαν» να προχωρήσουν ούτε η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, διατηρώντας μάλιστα σε ένα σημαντικό βαθμό τις αυταπάτες στο λαό ότι πάλεψε σκληρά για λογαριασμό του, ότι και τώρα θα παλέψει για να εξομαλύνει πλευρές του αντιλαϊκού μνημονίου, να βρει ισοδύναμα, να τα βάλει με τη διαπλοκή και τη διαφθορά κ.ο.κ.
Αντίστοιχα είναι τα «επιτεύγματα» της κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και στον τομέα της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» του εγχώριου κεφαλαίου. Μέσα σε 8 μήνες, όχι μόνο συνεχίζει την εμπλοκή της χώρας στους επικίνδυνους σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, αλλά βάζει στο τραπέζι ζητήματα σε αυτήν την κατεύθυνση που καμιά κυβέρνηση δεν «τολμούσε» να βάλει τόσο ανοιχτά από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα: Εχει προλάβει π.χ. να προτείνει τη δημιουργία νέας ΝΑΤΟικής βάσης στην Κάρπαθο, την ίδρυση Πολυεθνικής Μονάδας Διοίκησης και Ελέγχου του ΝΑΤΟ στην Κρήτη, την εγκατάσταση μη επανδρωμένων αμερικανικών πολεμικών αεροπλάνων στην Κρήτη, αλλά και την επέκταση και ενίσχυση της βάσης της Σούδας... Και την ίδια ώρα, να συντηρεί σε πολύ κόσμο την αυταπάτη περί... «πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής», όπως βαφτίζει το βαθύτερο μπλέξιμο στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς!
Η εμπιστοσύνη του κεφαλαίου στον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του, όμως, είναι ένα ακόμα κριτήριο για τον εργαζόμενο λαό: Το κεφάλαιο «επενδύει» στην κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ ως το καταλληλότερο εργαλείο για την υλοποίηση της πολιτικής που τσακίζει παραπέρα τα εργατικά - λαϊκά στρώματα και ως τέτοιο ακριβώς πρέπει αυτή να αντιμετωπιστεί από το λαό. Καμιά ανοχή, καμιά αυταπάτη, συνολική χειραφέτηση από την αστική πολιτική, ώστε να «ακυρωθεί» τόσο αυτή, όσο και οι μελλοντικές «επενδύσεις» του κεφαλαίου για την αστική διακυβέρνηση!