Γράφει ο Νίκος Μόττας* //
Να ξεκινήσουμε από κάτι αυτονόητο: Κανένας άνθρωπος που έχει έστω και ελάχιστα ψήγματα ευαισθησίας δε μπορεί να μην σταθεί αλληλέγγυος απέναντι στις οικογένειες των θυμάτων του Παρισιού. Η εύλογη συμπόνοια για το ανθρώπινο δράμα είναι η μία όψη – η συναισθηματική όψη – των γεγονότων που εξελίσσονται αυτές τις μέρες. Υπάρχει, όμως, και μια άλλη, λιγότερο φανερή, πλευρά της πραγματικότητας: Αυτή που αναδεικνύει την υποκρισία του δυτικού ιμπεριαλισμού σε όλο της το μεγαλείο. Ενός ιμπεριαλισμού που χρησιμοποιεί τραγωδίες σαν κι’ αυτές του Παρισιού ως το απαραίτητο «παραβάν», πίσω από τα οποία κρύβονται τα δικά της, πολυετή, φριχτά, εγκλήματα.
Το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτέμβρη 2001 στις ΗΠΑ επανέφερε στο προσκήνιο μια γνωστή αντιδραστική θεωρία: Την περίφημη θεωρία της «σύγκρουσης των πολιτισμών». Ήδη από το 1993, ο αμερικανός καθηγητής Χάντινγκτον, έγραφε στο περιοδικό Foreign Affairs τα εξής: «η βασική αιτία συγκρούσεων στον μελλοντικό κόσμο δε θα είναι κυρίως ιδεολογική ούτε οικονομική. Η μεγάλη διαίρεση της ανθρωπότητας θα έχει κυρίαρχη αιτία τον πολιτισμό». Η θεωρία αυτή, αν και ποτέ δεν υιοθετήθηκε επισήμως από τις δυτικές κυβερνήσεις, αποτέλεσε τη μαγιά με την οποία ο διεθνής ιμπεριαλισμός έπλασε τις επόμενες αιματοβαμμένες επεμβάσεις του. α) Επιχειρήθηκε να καταγραφεί στις λαϊκές συνειδήσεις των λαών πως ο ισλαμικός ριζοσπαστισμός είναι η πηγή του κακού και της τρομοκρατίας, β) Οι κυβερνήσεις της καπιταλιστικής δύσης βρήκαν στο πρόσωπο του ισλαμικού φονταμενταλισμού τους εχθρούς του «πολιτισμού», γ) Προωθήθηκε το δίλημμα «πολιτισμός ή βαρβαρότητα» με σκοπό να θολώσει και να αποπροσανατολίσει το ταξικό κριτήριο των λαών.
Η νίκη της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ και η διάλυση των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην ανατολική Ευρώπη είχαν κάνει επιτακτική, ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, την ανάγκη να βρεθεί μια νέα μεγάλη απειλή.  Μια απειλή τέτοια ώστε να μπορέσει να δικαιολογήσει νέες επεμβάσεις, ζεσταίνοντας και πάλι την πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ και γεμίζοντας με δισεκατομμύρια τα ταμεία των αδηφάγων πολυεθνικών των όπλων.  Η 11η Σεπτεμβρίου έφερε στο προσκήνιο μια σειρά νέων θανατηφόρων εχθρών (άλλοτε καλών συμμάχων των ΗΠΑ, όπως οι Ταλιμπάν τη δεκαετία του ’70). Πατώντας, λοιπόν, πάνω στη μνήμη των 3000 νεκρών της 11ης Σεπτεμβρίου και διοχετεύοντας στις κοινωνίες τους το δηλητηριώδες δίλημμα «πολιτισμός ή ισλαμική βαρβαρότητα», οι κυβερνήσεις του καπιταλιστικού κόσμου ξεκίνησαν ένα μπαράζ επιθετικών, επεμβατικών, ιμπεριαλιστικών πολέμων στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Οι πολύνεκρες τρομοκρατικές επιθέσεις, όπως αυτές στις ΗΠΑ το 2001, στη Μαδρίτη το 2004, στο Λονδίνο το 2005, ενίσχυαν κάθε τόσο το αναγκαίο άλλοθι που χρειάζονταν ο διεθνής ιμπεριαλισμός για να επεκτείνει τα πλοκάμια του, να γίνεται συνεχώς πιο βάρβαρος, πιο ανηλεής, πιο αδίστακτος. Το μακέλεμα ολόκληρων λαών σε μια σειρά χώρες (Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Υεμένη, Μάλι, Συρία, κλπ) έγινε στο όνομα της «προστασίας» του «ελεύθερου κόσμου» από την ισλαμική απειλή. Μόνο που πίσω από το ψευδεπίγραφο ιδεολόγημα της (δήθεν) πολιτισμικής σύγκρουσης κρύβονταν- και κρύβεται- η ίδια η βάρβαρη φύση του αδηφάγου μονοπωλιακού καπιταλισμού. Κρύβεται, με απλά λόγια, η δίψα για ακόμη περισσότερα κέρδη, για την εκμετάλλευση περισσότερων πλουτοπαραγωγικών πηγών, κρύβεται ο κανιβαλισμός του ιμπεριαλισμού.
Με τις πρόσφατες επιθέσεις στο Παρίσι, ο ιμπεριαλισμός της Δύσης κραδαίνει, για ακόμη μια φορά, ανα χείρας το ιδεολόγημα της «σύγκρουσης των πολιτισμών»- αυτήν τη φορά το δυτικό πολιτισμό και τις αξίες του απειλεί το ισλαμικό κράτος και οι τζιχαντιστές. Έτσι, στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, ζυμώνονται οι νέες φονικές ευρωατλαντικές ΝΑΤΟϊκες «σταυροφορίες», τα μέτρα αστυνομικής καταστολής, η Ευρώπη-φρούριο απέναντι στους χειμαζόμενους από τους πολέμους και τη δυστυχία πρόσφυγες.
Όπως και σε προηγούμενες πολύνεκρες τρομοκρατικές επιθέσεις, έτσι και η επίθεση στο Παρίσι δεν χτυπάει τον ιμπεριαλισμό, αλλά αντιθέτως, του δίνει άλλοθι, τον ενισχύει. Θύμα της επίθεσης είναι ο γαλλικός λαός – δεν είναι το γαλλικό αστικό σύστημα, ούτε οι γαλλικές πολυεθνικές του πλούτου. Θύματα της επίθεσης ήταν οι νέοι και οι νέες που διασκέδαζαν στο θέατρο, οι άνθρωποι που έτυχε να βρεθούν τη λάθος ώρα στο λάθος σημείο – δεν είναι η Total, η Renault, η Citroen, η Airbus και τα λοιπά γαλλικά μονοπώλια.
Πριν τα θύματα όμως των τραγικών γεγονότων στο Παρίσι, υπήρξαν κι’ άλλα θύματα, πολλά θύματα. Να θυμήσουμε μόνο ορισμένες περιπτώσεις από τον ατέλειωτο κατάλογο:
– Τους περισσότερους απο 2.000 νεκρούς πρόσφυγες που πνίγηκαν το 2015 στην προσπάθεια τους να περάσουν τη Μεσόγειο. Τους νεκρούς της Λαμπεντούζα, του Φαρμακονησίου, της Λέσβου, της Κω…
– Τους περισσότερους από 26.000 νεκρούς άμαχους του ιμπεριαλιστικού πολέμου στο Αφγανιστάν (2001-σήμερα)…
– Τους περίπου 150.000-200.000 νεκρούς άμαχους του ιμπεριαλιστικού πολέμου στο Ιράκ (2003-2011)…
–  Τους δεκάδες εκατοντάδες νεκρούς άμαχους σε Μάλι (Opération Serval, 2013-2014) και Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία (2013-σήμερα) έπειτα απ’ τη γαλλική στρατιωτική επέμβαση στις χώρες αυτές…
–  Τα χιλιάδες νεκρά παιδιά στη Γιουγκοσλαβία, την Παλαιστίνη, την Συρία, τους εκατοντάδες χιλιάδες “Αϊλάν”-θύματα του ιμπεριαλισμού που βρίσκουν το θάνατο είτε από τα πυρά ενός τανκ, είτε στα παγωμένα νερά του Αιγαίου…
Γι’ αυτούς, λοιπόν, τους νεκρούς δεν θα ανάψουν κεριά στις πλατείες των ευρωπαϊκών και αμερικανικών μεγαλουπόλεων, ούτε θα τους θρηνήσουν τα social media του «πολιτισμένου κόσμου». Θα τους θρηνήσει ωστόσο η ίδια η Ιστορία, η οποία θα είναι αμείλικτη τόσο απέναντι στην υποκρισία της Δύσης, όσο και απέναντι στο τέρας του Ιμπεριαλισμού…
AYLAN KNE

* υποψήφ. Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας.