Η στρατηγική σύμπλευση με τον ΣΥΡΙΖΑ και οι διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα

Η στρατηγική σύμπλευση με τον ΣΥΡΙΖΑ και οι διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα

Είναι γνωστό ότι οι διεργασίες που βρίσκονται εδώ και καιρό σε εξέλιξη σε όλο το φάσμα του αστικού πολιτικού σκηνικού, στοχεύουν στη δημιουργία πόλων που θα συνεισφέρουν στη συγκρότηση σταθερών αστικών κυβερνητικών σχημάτων, προκειμένου να υλοποιείται εκείνη η πολιτική που θα ικανοποιεί τη στρατηγική του κεφαλαίου κόντρα στα συμφέροντα του λαού. Εξ ου και οι απέλπιδες προσπάθειες για τη λεγόμενη «ανασυγκρότηση του κέντρου ή της κεντροαριστεράς», οι συναντήσεις επί συναντήσεων αστικών επιτελείων και κομμάτων σε αυτή την κατεύθυνση, όπως του ΠΑΣΟΚ με το Ποτάμι ή όσα συμβαίνουν στα εσωκομματικά στρατόπεδα της ΝΔ...

Είναι, επίσης, γνωστό ότι ένα τέτοιο εγχείρημα δεν μπορεί να πει κάποιος ότι είναι εύκολη υπόθεση, πόσο περισσότερο όταν αυτό επιχειρείται να γίνει μέσα σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και μεγάλων δυσκολιών για ανάκαμψη. Μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο καθαρή η στρατηγική σύμπλευση των ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού. Αρα, η όποια εναλλακτική πρόταση στη σημερινή κυβέρνηση σκοντάφτει σε μια θεμελιώδη αντίφαση. Οτι και οι ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που συγκυβερνούν, αλλά και οι ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - Ποτάμι, που «αντιπολιτεύονται» με τις πολιτικές τους προτάσεις, υπηρετούν τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, που έχουν ως προϋπόθεση το χτύπημα των εργατικών - λαϊκών οικογενειών. Αλλωστε, αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που όλοι μαζί ψήφισαν το 3ο μνημόνιο.
Αυτό που στελέχη της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ ψιθυρίζουν ή και φωνάζουν, ότι δηλαδή η πολιτική που υλοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια χαρά για το μεγάλο κεφάλαιο και πως κι εκείνοι εάν ήταν κυβέρνηση τα ίδια θα έκαναν, πράγματι ζορίζει το ίδιο το αστικό πολιτικό σύστημα από τη σκοπιά της δημιουργίας εναλλακτικών λύσεων που θα απαντήσουν στην πολιτική φθορά που προκαλεί η πολιτική που τσακίζει το λαό. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν διαφορές ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Υπάρχουν και είναι πολλές. Μόνο που αυτές οι διαφορές είτε αφορούν το μείγμα της πολιτικής που πρέπει να ακολουθηθεί, είτε αφορούν την εξυπηρέτηση διαφορετικών αστικών κέντρων, διαφορετικών τμημάτων του κεφαλαίου. Και γι' αυτό πολύ συχνά οι κόντρες που εκδηλώνονται είναι ιδιαίτερα σφοδρές.

Στρατηγική σύμπλευση

Πράγματι, εάν δει κανείς το περιεχόμενο της αντιπαράθεσης ανάμεσα στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - Ποτάμι, θα διαπιστώσει αυτή τη δυσκολία. Ας δούμε μερικά παραδείγματα:
-- ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ: Η βασική κατηγορία της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού είναι ότι το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων προχωρά με «ρυθμούς χελώνας» και πως η κυβέρνηση με τις ενέργειές της θέτει σε κίνδυνο επενδυτικά προγράμματα. Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση κάθε άλλο παρά καθυστερεί στην υλοποίηση των ιδιωτικοποιήσεων, γι' αυτό άλλωστε εκθειάζεται από ορισμένους παράγοντες του εξωτερικού, όπως η Κρ. Λαγκάρντ, που επισημαίνουν την ανάγκη να προχωρήσουν περισσότερο. Η περίπτωση του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού είναι χαρακτηριστική. Η κυβέρνηση έχει προχωρήσει κανονικά την παραχώρηση στο επενδυτικό σχήμα, ωστόσο ορισμένες δηλώσεις ή εξελίξεις αξιοποιούνται από τα τρία κόμματα της αστικής αντιπολίτευσης για να κατηγορούν περί κωλυσιεργίας. Ομως, όπου πραγματικά υπάρχει κωλυσιεργία, αυτή υπάρχει όχι εξαιτίας των «εμμονών» της κυβέρνησης, αλλά αντιθέσεων ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου που ενδιαφέρονται να επενδύσουν.
-- ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ: Οι αλλαγές στο Ασφαλιστικό, οι περικοπές σε κύριες και επικουρικές συντάξεις, το γεγονός ότι η λέξη «σύνταξη» αποτελεί πλέον το πιο σύντομο ανέκδοτο για ένα νέο εργαζόμενο, βρίσκει ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι να κατηγορούν απλά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά έλεγε ψέματα. Οτι δεν είπε, δηλαδή, από την αρχή στους εργαζόμενους ότι θα παρθούν τέτοια αντιλαϊκά μέτρα, ενώ του υποσχόταν ανάκτηση απωλειών. Γι' αυτό, άλλωστε, και ο Μητσοτάκης μιλάει για «συμφωνία αλήθειας» με το λαό. Δεν διαφωνούν με την ουσία των αλλαγών που τσακίζουν το λαό, αφού έτσι κι αλλιώς οι ίδιοι άνοιξαν το δρόμο. Απλώς το μεγάλο κόστος προσπαθούν να το χρεώσουν στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, στη «λανθασμένη διαπραγμάτευση», τα «κάπιταλ κοντρόλς», να κρύψουν δηλαδή ότι οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις είναι στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου έτσι κι αλλιώς. Ετσι, η όποια αντιπαράθεση στέκεται στο εάν έλεγαν ψέματα και στο εάν η πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης προέβλεπε τέτοιο μέγεθος περικοπών ή όχι, εάν το ΕΚΑΣ θα έπρεπε να κοπεί σταδιακά ή αμέσως και άλλα παρόμοια.
-- ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΕΣ ΑΔΕΙΕΣ: Η αντιπαράθεσή τους πάνω σε αυτό το ζήτημα έχει να κάνει με τους πόλους επιχειρηματικών συμφερόντων στους οποίους «ακουμπά» το κάθε αστικό κόμμα, με το ξαναμοίρασμα της πίτας. Η ΝΔ λέει ότι θα αυξήσει τον αριθμό των αδειών, ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει λόγο για χτύπημα της διαπλοκής. Οι τηλεοπτικές άδειες βρίσκονται στα χέρια επιχειρηματικών ομίλων που θα συνεχίζουν να παίζουν τον ίδιο ακριβώς ρόλο στη χειραγώγηση του λαού, στην υπεράσπιση μιας πολιτικής που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Και σε αυτό συμφωνούν όλοι τους.
-- Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΑ ΥΠΕΡΧΡΕΩΜΕΝΑ ΝΟΙΚΟΚΥΡΙΑ: Ενα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα της στρατηγικής τους σύμπλευσης είναι η κοινή επί της ουσίας στάση απόρριψης που κράτησαν όλα τα υπόλοιπα κόμματα στη συζήτηση της πρότασης νόμου που κατέθεσε πριν μερικές βδομάδες το ΚΚΕ για την ανακούφιση των υπερχρεωμένων νοικοκυριών. Συντάχθηκαν όλοι με τα συμφέροντα των τραπεζών, την προστασία των ομίλων, χαρακτηρίζοντας «ανεδαφική», «μη ρεαλιστική» την πρόταση που έπαιρνε υπόψη της τη δεινή θέση των λαϊκών νοικοκυριών. Οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξαν ότι η πρόταση του ΚΚΕ είναι ενδιαφέρουσα, όμως δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή λόγω των οικονομικών συγκυριών. Από την πλευρά της, η ΝΔ ξεκαθάρισε ότι δεν μπορεί να στηρίξει την πρόταση του ΚΚΕ, ενώ το ΠΑΣΟΚ παρ' όλο που δήλωσε ότι η πρόταση του ΚΚΕ είναι θετική και επίκαιρη, την απέρριψε. Το Ποτάμι και η Ενωση Κεντρώων ανέλαβαν το ρόλο της επίθεσης στο ΚΚΕ, υπερασπιζόμενοι την κυβέρνηση.
-- ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΕΒ: Κατά διαστήματα απολαμβάνουμε και τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Κυριάκο Μητσοτάκη, να διαγκωνίζονται από το βήμα του ΣΕΒ ποιος θα εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Μάλιστα, ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει τόσο καλά αυτό το ρόλο, που ο Κυρ. Μητσοτάκης ένιωσε την ανάγκη στην τελευταία του εμφάνιση στον ΣΕΒ να δηλώσει ότι η ΝΔ είναι το κόμμα της επιχειρηματικότητας, σε ένα κρεσέντο ανταγωνισμού με τον ΣΥΡΙΖΑ για το ποιος είναι πιο πολύ με το κεφάλαιο. Εχει, βεβαίως, μεγάλο ενδιαφέρον η ανταπόκριση του ΣΕΒ σε αυτή τη διακομματική πασαρέλα. Από τη μια τραβάει το αυτί της κυβέρνησης απαιτώντας πιο σταθερή προσήλωση στις αναδιαρθρώσεις, επιτάχυνση, μιλώντας κι αυτός για την ανάγκη ο λαός να ξέρει την αλήθεια, από την άλλη κόβει τα φτερά της ΝΔ, απορρίπτοντας την ανάγκη εκλογών και εκφράζοντας ουσιαστικά εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και τη δυνατότητά της να εφαρμόσει ένα αντιλαϊκό πρόγραμμα, εξασφαλίζοντας την εργατική - λαϊκή συναίνεση και ανοχή.

Αλλος ο δρόμος του λαού

Σε όλα τα ζητήματα της επικαιρότητας υπάρχει στρατηγική ταύτιση όλων των άλλων κομμάτων με εξαίρεση το ΚΚΕ. Οι «ομηρικές μάχες» που διεξάγονται στη Βουλή και στα κανάλια, γίνονται μόνο για να συσκοτίσουν, να μπερδέψουν, να αποπροσανατολίσουν. Η υπερπροβολή των αντιπαραθέσεων για τον εκλογικό νόμο, αλλά και για τις τηλεοπτικές άδειες, για το σκάνδαλο της «Siemens», υπηρετεί αυτήν την αποπροσανατολιστική τακτική, στην οποία μπορεί να πρωτοστατεί η κυβέρνηση, αλλά πολύ καλά την αξιοποιούν και τα άλλα κόμματα, πρωτίστως η ΝΔ, στην αγωνία της βέβαια να αναδειχθεί σε πιο καθαρόαιμο υπερασπιστή του μεγάλου κεφαλαίου. Αυτή η στρατηγική τους σύμπλευση στο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης δεν επιτρέπει διαφοροποιήσεις, παρ' όλες τις γκρίνιες, τις υποκριτικές διαπιστώσεις για τη φτωχοποίηση του λαού, που όμως και αυτές αξιοποιούνται για να επιβεβαιώσουν την ανάγκη να επιταχυνθεί η προσπάθεια για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου.
Πρεμούρα των αστών πολιτικών είναι η αναθέρμανση της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας, διαδικασία που περνά νομοτελειακά μέσα από την επιτάχυνση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, την εφαρμογή και νέων αντεργατικών, βαθιά αντιλαϊκών μέτρων, μαζί με αυτά που ήδη εφαρμόζονται και θα συνεχίσουν. Και τα κομπρεμί που ψάχνουν, μεταξύ τους και με άλλους (βλέπε διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα), στοχεύουν ακριβώς στο να χειραγωγήσουν τη λαϊκή συνείδηση και να πετύχουν τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση του λαού στην πολιτική που επιβάλλει τους καταστροφικούς για τη ζωή του στόχους του κεφαλαίου. Κάτι στο οποίο ο λαός, με τον οργανωμένο, αταλάντευτο ταξικό αγώνα του, πρέπει να βάλει φρένο και να αντεπιτεθεί.