Καρλ Μαρξ Η Αδιαφορία για την πολιτική[1]

Ηεργατική τάξη δεν πρέπει να συγκροτηθεί σε πολιτικό κόμμα, δεν πρέπει για κανένα λόγο να έχει πολιτική δράση, διότι το να πολεμάς το κράτος σημαίνει ότι αναγνωρίζεις το κράτος και αυτό είναι αντίθετο στις αιώνιες αρχές. Οι εργάτες δεν πρέπει να κάνουν απεργίες. Διότι το να επιδιώκει κανείς να αυξήσει το μισθό του ή να εμποδίσει τη μείωσή του σημαίνει ότι αναγνωρίζει το Μισθό και αυτό είναι αντίθετο στις αιώνιες αρχές της χειραφέτησης της εργατικής τάξης!

Αν στην πολιτική δράση ενάντια στο αστικό κράτος οι εργάτες επιτυγχάνουν μόνον να αποσπάσουν ορισμένες παραχωρήσεις, τότε προβαίνουν σε συμβιβασμούς -και αυτό είναι αντίθετο στις αιώνιες αρχές. Πρέπει λοιπόν να περιφρονούμε κάθε ειρηνική κίνηση ανάλογη με αυτές που έχουν την κακή συνήθεια να οργανώνουν οι άγγλοι και αμερικανοί εργάτες. Οι εργάτες δεν πρέπει να επιδιώκουν να καθορισθεί ένα νομοθετικό όριο της εργάσιμης μέρας, γιατί αυτό είναι ένα είδος συμβιβασμού με τα αφεντικά, τα οποία δεν θα μπορούν πλέον να τους εκμεταλλεύονται παρά 10 ή 12 ώρες αντί για 14 ή 16. Οι εργάτες δεν πρέπει καν να επιδιώξουν να απαγορευθεί με νόμο η πρόσληψη παιδιών κάτω των 10 ετών στα εργοστάσια, γιατί με τον τρόπο αυτό δεν παύει η εκμετάλλευση των παιδιών άνω των 10 ετών και έτσι κάνουν έναν νέο συμβιβασμό που αμαυρώνει την καθαρότητα των αιώνιων αρχών!

Κατά μείζονα λόγο, οι εργάτες δεν πρέπει να θέλουν να υποχρεωθεί το κράτος -του οποίου ο προϋπολογισμός τροφοδοτείται από την εργατική τάξη- να παρέχει στα παιδιά των εργατών στοιχειώδη εκπαίδευση, όπως συμβαίνει στην Αμερικανική Δημοκρατία γιατί η στοιχειώδης εκπαίδευση δεν είναι πλήρης εκπαίδευση. Είναι καλύτερο οι εργάτες και οι εργάτριες να μη γνωρίζουν ανάγνωση, γραφή και αριθμητική παρά να εκπαιδεύονται από δασκάλους των κρατικών σχολείων. Είναι καλύτερο να αποβλακώνονται οι εργαζόμενες τάξεις από την αμάθεια και την καθημερινή εργασία επί 16 ώρες, παρά να παραβιασθούν οι αιώνιες αρχές.

Αν η πολιτική πάλη της εργατικής τάξης πάρει βίαιες μορφές, αν οι εργάτες αντικαταστήσουν τη δικτατορία της αστικής τάξης με τη δική τους επαναστατική δικτατορία, τότε διαπράττουν το φρικτό έγκλημα της προσβολής αρχών. Διότι, με σκοπό να ικανοποιήσουν τις βέβηλες και πεζές καθημερινές τους ανάγκες και να συντρίψουν την αντίδραση της αστικής τάξης, δίνουν στο κράτος μια επαναστατική και μεταβατική μορφή αντί να κατεβάσουν τα όπλα και να καταργήσουν το κράτος. Οι εργάτες δεν πρέπει να ιδρύουν ξεχωριστά σωματεία για κάθε επάγγελμα διότι έτσι διαιωνίζουν τον κοινωνικό καταμερισμό εργασίας, όπως υπάρχει στην αστική κοινωνία, ενώ αυτός ο καταμερισμός διασπά τους εργάτες και αποτελεί στην πραγματικότητα τη βάση της σημερινής σκλαβιάς τους.

Με μια λέξη, οι εργάτες πρέπει να σταυρώσουν τα χέρια και να μην χάνουν το χρόνο τους με πολιτικές και οικονομικές κινήσεις. Αυτές οι κινήσεις δεν μπορούν να τους προσφέρουν παρά άμεσα αποτελέσματα. Ως ειλικρινά θρησκευόμενοι άνθρωποι πρέπει να περιφρονήσουν τις καθημερινές τους ανάγκες και να φωνάξουν γεμάτοι πίστη: 'Ας σταυρωθεί η τάξη μας, ας χαθεί η γενιά μας, αν είναι να μείνουν αμόλυντες οι αιώνιες αρχές'. Ακριβώς όπως οι ευσεβείς χριστιανοί, πρέπει να πιστέψουν στα λόγια του παπά, να περιφρονήσουν τα αγαθά του κόσμου τούτου και να σκέφτονται μόνο το πώς θα κερδίσουν τον Παράδεισο. Αντικαταστήστε το Παράδεισος με το ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΑΛΥΣΗ, η οποία θα επέλθει κάποτε, σε κάποια γωνιά της γης, χωρίς να ξέρουμε πώς και χάρη σε ποιον, και το παραμύθι θα είναι ακριβώς το ίδιο.

Αναμένοντας λοιπόν αυτή την περίφημη κοινωνική διάλυση, η εργατική τάξη πρέπει να συμπεριφέρεται κοσμίως σαν καλοβοσκημένο κοπάδι προβάτων, να αφήνει ήσυχη την κυβέρνηση, να φοβάται την αστυνομία, να σέβεται τους νόμους, να παρέχει αδιαμαρτύρητα κρέας για τα κανόνια.

Στην πρακτική ζωή της κάθε μέρας οι εργάτες πρέπει να είναι οι πιο πειθήνιοι υπηρέτες του κράτους, αλλά εσωτερικά πρέπει να διαμαρτύρονται ενεργητικά ενάντια στην ύπαρξή του και να του διαδηλώνουν τη βαθιά θεωρητική τους περιφρόνηση με την προμήθεια και μελέτη φιλολογικών πραγματειών περί καταργήσεως του κράτους. Θα πρέπει δε να αποφεύγουν με κάθε τρόπο να προβάλλουν στο καπιταλιστικό σύστημα οποιαδήποτε αντίδραση εκτός των αναφωνήσεων περί μελλοντικής κοινωνίας, στην οποία αυτό το μισητό καθεστώς θα έχει πάψει να υπάρχει!"

Κανείς δεν θα αρνηθεί ότι αν οι απόστολοι της αδιαφορίας για την πολιτική εκφράζονταν τόσο καθαρά, η εργατική τάξη θα τους έστελνε στο ανάθεμα και θα ένιωθε ότι χλευάζεται από αυτούς τους δογματικούς αστούς και τους ξεπεσμένους ευγενείς που είναι τόσο ανόητοι ή αφελείς ώστε να της απαγορεύουν κάθε πραγματικό μέσο πάλης, ενώ όλα τα όπλα της πάλης πρέπει να τα παίρνει κανείς από την υπάρχουσα κοινωνία και οι μοιραίοι όροι αυτής της πάλης έχουν το κακό να μην προσαρμόζονται στις ιδεαλιστικές φαντασιώσεις που αυτοί οι διδάκτορες κοινωνικών επιστημών θεοποίησαν με τα ονόματα Ελευθερία, Αυτονομία, Αναρχία. Αλλά το κίνημα της εργατικής τάξης είναι σήμερα τόσο ισχυρό, ώστε αυτοί οι σεχταριστές φιλάνθρωποι δεν τολμούν πια να επαναλάβουν σχετικά με την οικονομική πάλη τις μεγάλες αλήθειες που ακούραστα διακήρυσσαν για την πολιτική πάλη. Είναι αρκετά φοβιτσιάρηδες για να εξακολουθήσουν να τις εφαρμόζουν στις απεργίες, στα συνδικάτα, στα επαγγελματικά σωματεία, τους νόμους για την εργασία των γυναικών και των παιδιών, τον περιορισμό της εργάσιμης μέρας κ.λπ.

Ας εξετάσουμε τώρα αν οι άνθρωποι αυτοί είναι σε θέση να επικαλούνται τις καλές παραδόσεις, την αιδώ, την καλή πίστη και τις αιώνιες αρχές!

Για τους πρώτους σοσιαλιστές (Φουριέ, Όουεν, Σαιν-Σιμόν κλπ.) ήταν μοιραίο να περιοριστούν σε όνειρα για την υποδειγματική κοινωνία του μέλλοντος και να καταδικάσουν κάθε προσπάθεια που έκαναν οι εργάτες για να βελτιώσουν έστω και λίγο την τύχη τους (απεργίες, συνδικάτα, πολιτικές κινήσεις). Και αυτό ήταν μοιραίο διότι οι κοινωνικές συνθήκες δεν είχαν φτάσει σε τέτοιο βαθμό ανάπτυξης, ώστε να επιτρέπουν στην εργατική τάξη να συγκροτηθεί σε μαχόμενη τάξη. Αν όμως δεν μας επιτρέπεται να αποκηρύξουμε αυτούς τους πατριάρχες του σοσιαλισμού, όπως δεν επιτρέπεται στους χημικούς να αποκηρύξουν τους πατέρες τους, τους αλχημιστές, θα πρέπει πάντως να αποφύγουμε να πέσουμε ξανά στα σφάλματά τους, που θα ήταν ασυγχώρητα αν διαπράττονταν από μας.

Αργότερα πάντως, το 1839 -όταν η πολιτική και οικονομική πάλη της εργατικής τάξης είχε λάβει αρκετά οξύ χαρακτήρα στην Αγγλία- ο Bray, ένας από τους μαθητές του Όουεν και ένας από αυτούς που είχαν ανακαλύψει την αλληλοβοήθεια αρκετά πριν από τον Προυντόν, εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο LABOUR'S WRONGS AND LABOUR'S REMEDY (Τα δεινά και τα μέσα θεραπείας της εργασίας).

Σε ένα από τα κεφάλαια που αναφέρεται στην αναποτελεσματικότητα όλων των μέσων θεραπείας που μπορεί να προσφέρει η παρούσα μορφή πάλης, ασκεί σκληρή κριτική σε όλες τις κινήσεις, πολιτικές και οικονομικές, των άγγλων εργατών. Καταδικάζει το πολιτικό κίνημα, τις απεργίες, τον περιορισμό της εργάσιμης μέρας, τη ρύθμιση της εργασίας των γυναικών και των παιδιών στις βιομηχανίες διότι, κατά την άποψή του, όλα αυτά όχι μόνον δεν μας επιτρέπουν να ξεφύγουμε από το υπάρχον κοινωνικό καθεστώς, αλλά και μας κρατούν δέσμιους σ' αυτό και εντείνουν ακόμη περισσότερο τους ανταγωνισμούς.

Φτάνουμε τώρα στον Προυντόν, τον προφήτη αυτών των διδακτόρων κοινωνικών επιστημών. Ο δάσκαλος είχε το θάρρος να εκφρασθεί ρητά ενάντια σε όλες τις οικονομικές κινήσεις (συνδικάτα, απεργίες κλπ.) που ήταν αντίθετες στις μεσσιανικές θεωρίες του περί αλληλοβοήθειας και ενθάρρυνε με τα γραπτά και την προσωπική συμμετοχή του το πολιτικό κίνημα της εργατικής τάξης. Αντίθετα οι μαθητές του δεν τολμούν να εκφρασθούν ανοιχτά ενάντια στο κίνημα. Ήδη το 1847, στιγμή κατά την οποία εκδίδεται το μεγάλο έργο του δασκάλου: Οι οικονομικές αντιφάσεις, αντέκρουσα τις σοφιστείες του που στρέφονταν ενάντια στο εργατικό κίνημα[2]. Πάντως το 1864, μετά το νόμο Ollivier που παρείχε στους γάλλους εργάτες το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι με μεγάλους περιορισμούς, ο Προυντόν επανήλθε στο ίδιο θέμα με το βιβλίο του Πολιτικές ικανότητες των εργαζόμενων τάξεων, το οποίο εκδόθηκε λίγες μέρες μετά το θάνατό του.

Οι επιθέσεις του δασκάλου ταίριαζαν τόσο πολύ στα γούστα των αστών ώστε οι Times με αφορμή τη μεγάλη απεργία των ραφτάδων του Λονδίνου το 1866 έκαναν στον Προυντόν την τιμή να τον μεταφράσουν και να καταγγείλουν τους απεργούς με τα ίδια του τα λόγια. Ιδού ορισμένα δείγματα.

Οι ανθρακωρύχοι του Rive-de-Gier έκαναν απεργία. Οι στρατιώτες έσπευσαν να τους επαναφέρουν στην τάξη. "Η κρατική αρχή, φωνάζει ο Προυντόν που διέταξε να εκτελεσθούν οι ανθρακωρύχοι του Rive-de-Gier έκανε αχάριστο έργο. Έδρασε ωστόσο όπως ο αρχαίος Βρούτος που έπρεπε να διαλέξει μεταξύ της πατρικής αγάπης και του καθήκοντός του ως Υπάτου: έπρεπε να θυσιάσει τα παιδιά του για να διασώσει τη Δημοκρατία. Ο Βρούτος δεν δίστασε και οι επόμενες γενιές δεν τολμούν να τον καταδικάσουν"[3]. Οι προλετάριοι δεν θυμούνται κάποιον αστό που να δίστασε να θυσιάσει τους εργάτες του προκειμένου να διασώσει τα συμφέροντά του. Πόσο Βρούτοι[4] είναι οι αστοί!

"Και όμως όχι: δεν υπάρχει το δικαίωμα δημιουργίας συνδικάτων, όπως δεν υπάρχει τοδικαίωμα της απάτης ή της κλοπής, όπως δεν υπάρχει το δικαίωμα της αιμομιξίας και της μοιχείας"[5]. Πρέπει πάντως να πούμε ότι αναμφίβολα υπάρχει το δικαίωμα της ανοησίας.

Ποιες είναι λοιπόν οι αιώνιες αρχές, στο όνομα των οποίων ο δάσκαλος εξαπολύει τους αλλοπρόσαλλους αφορισμούς του;

Πρώτη αιώνια αρχή: "Το ύψος του μισθού καθορίζει την τιμή των εμπορευμάτων".

Και αυτοί ακόμη που δεν έχουν καμιά γνώση πολιτικής οικονομίας και αγνοούν ότι ο μεγάλος αστός οικονομολόγος Ricardo αντέκρουσε οριστικά αυτό το παραδοσιακό λάθος στο βιβλίο του Αρχές της πολιτικής οικονομίας που εκδόθηκε το 1817, γνωρίζουν το τόσο αξιοσημείωτο παράδειγμα της αγγλικής βιομηχανίας, η οποία μπορεί να πουλά τα προϊόντα της σε τιμές αρκετά χαμηλότερες από εκείνες οποιασδήποτε άλλης χώρας, ενώ οι μισθοί είναι στην Αγγλία συγκριτικά υψηλότεροι απ'ότι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης.

Δεύτερη αιώνια αρχή: "Ο νόμος που επιτρέπει τα συνδικάτα είναι εξαιρετικά αντινομικός, αντιοικονομικός, αντίθετος σε κάθε κοινωνία και τάξη". Με μια λέξη είναι "αντίθετος στο οικονομικό Δικαίωμα του ελεύθερου ανταγωνισμού". Αν ο δάσκαλος ήταν κάπως λιγότερο σωβινιστής, θα διερωτάτο πώς εξηγείται το ότι στην Αγγλία εκδόθηκε σαράντα χρόνια νωρίτερα ένας νόμος τόσο αντίθετος στα οικονομικά δικαιώματα του ελεύθερου ανταγωνισμού και πώς γίνεται αυτός ο νόμος --που είναι τόσο αντίθετος σε κάθε κοινωνία και τάξη να επιβάλλεται ως αναγκαιότητα ακόμη και για τα ίδια τα αστικά κράτη, στο βαθμό που αναπτύσσεται η βιομηχανία και μαζί με αυτή ο ελεύθερος ανταγωνισμός. Τότε θα ανακάλυπτε ίσως ότι αυτό το Δικαίωμα (με Δ κεφαλαίο) υπάρχει μόνο στα Οικονομικά εγχειρίδια που συγγράφουν οι αδελφοί Αδαείς της αστικής πολιτικής οικονομίας και στα οποία βρίσκονται μαργαριτάρια όπως το παρακάτω: H ιδιοκτησία είναι καρπός της εργασίας... των άλλων παρέλειψαν να προσθέσουν.

Τρίτη αιώνια αρχή: "Συνεπώς με το πρόσχημα να ανυψωθεί η εργατική τάξη από τη λεγόμενη κοινωνική κατωτερότητα, πρέπει να αρχίσουμε να καταγγέλλουμε μια ολόκληρη τάξη πολιτών: την τάξη των κυρίων, επιχειρηματιών, εργοδοτών και αστών: πρέπει να ωθήσουμε την εργατική δημοκρατία στο να περιφρονεί και να μισεί αυτούς τους ανάξιους συμπολίτες της μεσαίας τάξης. Πρέπει να προτιμήσουμε τον εμπορικό και βιομηχανικό πόλεμο από την έννομη καταστολή και τον ανταγωνισμό των τάξεων από την κρατική αστυνομία[6]".

Για να εμποδίσει την εργατική τάξη να ξεφύγει από τη λεγόμενη κοινωνική κατωτερότητά

της, ο δάσκαλος καταδικάζει τα συνδικάτα που συγκροτούν την εργατική τάξη σε τάξη ανταγωνιστική προς την αξιοσέβαστη κατηγορία των εργοδοτών, επιχειρηματιών, αστών, οι οποίοι αναμφίβολα προτιμούν, όπως και ο Προυντόν, την κρατική αστυνομία από τον ταξικό ανταγωνισμό. Για να αποφευχθεί κάθε ενόχληση αυτής της αξιοσέβαστης τάξης, ο καλός μας Προυντόν προτείνει στους εργάτες -μέχρις ότου φτάσει το αλληλοβοηθητικό καθεστώς και παρά τα μειονεκτήματά της- "την ελευθερία ή ανταγωνισμό, τη μοναδική εγγύησή μας"[7].

Ο δάσκαλος κήρυσσε την αδιαφορία για τα οικονομικά ζητήματα προκειμένου να προστατέψει την ελευθερία ή τον αστικό ανταγωνισμό, τη μοναδική εγγύησή μας. Οι μαθητές του διδάσκουν την αδιαφορία για τα πολιτικά ζητήματα για να προστατέψουν την αστική ελευθερία, τη μοναδική εγγύησή τους. Αν οι πρώτοι χριστιανοί που επίσης κήρυσσαν την αδιαφορία για τα πολιτικά ζητήματα χρειάστηκαν τη συνδρομή ενός αυτοκράτορα για να μεταμορφωθούν από καταπιεζόμενους σε καταπιεστές, οι σύγχρονοι απόστολοι της αδιαφορίας για τα πολιτικά ζητήματα δεν πιστεύουν ότι οι αιώνιες αρχές τους επιβάλλουν και σ' αυτούς τους ίδιους την αποχή από τις κοσμικές απολαύσεις και τα πρόσκαιρα προνόμια της αστικής κοινωνίας. Πάντως πρέπει να τους αναγνωρίσουμε ότι υπομένουν με στωικότητα αντάξια των χριστιανών μαρτύρων το ασήκωτο φορτίο των 14 ή 16 ωρών εργασίας που φέρουν οι βιομηχανικοί εργάτες!

Λονδίνο, Ιανουάριος 1873

1 Μετάφραση Δημήτρης Δημούλης

Το κείμενο γράφτηκε από τον Μαρξ στα γαλλικά μεταξύ Δεκεμβρίου 1872 και Ιανουαρίου 1873. Δημοσιεύθηκε στο Almanacco Repubblicano per l'anno 1874 σε ιταλική μετάφραση Εnrico Bignami. Το γαλλικό χειρόγραφο του Μαρξ δεν έχει βρεθεί. Η μετάφραση γίνεται από τα ιταλικά σύμφωνα με την έκδοση MEGA-2 (τ. 24, σ. 105-109) (Στμ).

2 Βλ. το κεφάλαιο ΙΙ παρ. V με τίτλο Οι απεργίες και τα εργατικά συνδικάτα στο τομίδιο Αθλιότητα της Φιλοσοφίας, απάντηση στη Φιλοσοφία της Αθλιότητας του κυρίου Προυντόν (Παρίσι 1847 -εκδόσεις Frank).

3 Π. Ζ. Προυντόν, Περί της πολιτικής ικανότητας των εργαζόμενων τάξεων, Παρίσι, εκδόσεις Lacroix και σία, 1868, σελ. 327.

4 “Che Bruti”, το οποίο είναι ομόηχο με το “che bruti” (τι κτήνη) και περίπου ομόηχο με το 'che brutti' (πόσο αποκρουστικοί) (Στμ).

5 Ό.π., σελ. 333.

6 Ό.π., σελ. 337-38.

7 Ό.π., σελ. 334.

"Και με πραξικόπημα, αν χρειαστεί"

Το ιστολόγιο δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητο από τον θάνατο του "τελευταίου μεγάλου έλληνα πολιτικού του εικοστού αιώνα". Οφείλει έναν φόρο τιμής στο μικρανήψι τού "μεγαλύτερου έλληνα πολιτικού του εικοστού αιώνα", του Ελευθερίου Βενιζέλου. Έτσι, λοιπόν, καταθέτει στην μνήμη του τη παρακάτω εμπιστευτική αναφορά τού Ρίτσαρντ Μπάρχαμ, αξιωματούχου του πολιτειακού υπουργείου εξωτερικών, υπευθύνου για τα θέματα της Ελλάδας. Σας κουράζω αλλά είμαι σίγουρος ότι αυτά τα στοιχεία δεν θα τα δείτε σε κανένα αφιέρωμα για τον εκλιπόντα.

Το έγγραφο αφορά μυστικό δείπνο στο σπίτι τού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στις 28 Ιουνίου 1965, κατά την περίοδο που εξυφαίνεται η αποστασία. Όσοι δεν έχετε πρόβλημα με τα αγγλικά σας, διαβάστε το από τα ακριβή φωτοαντίγραφα που παραθέτω. Οι υπόλοιποι, δείτε την ακριβή μετάφραση που ακολουθεί. Όμως, προσέξτε όλοι με πόση άνεση συζητείται η αντικατάσταση του "ανίκανου" πρωθυπουργού με τον Μητσοτάκη, καθώς και πόσο ανάλαφρα ο τελευταίος υποδεικνύει την συμμόρφωση του Μακάριου ακόμη και με πραξικόπημα.

Μνημόνιο συζήτησης

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: 28 Ιουνίου 1965

ΘΕΜΑ: Πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΕΣ: Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Υπουργός Οικονομικών της Ελλάδος
Πάνος Κόκκας: Ιδιοκτήτης- Εκδότης τής ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, αθηναϊκής καθημερινής εφημερίδας της Ένωσης Κέντρου
Γιάννης Τσουδερός: Βουλευτής Κρήτης της Ένωσης Κέντρου
Νίκος Δεληπέτρος: Υποδιευθυντής στο Ίδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων (ΙΚΑ)

ΑΝΤΙΓΡΑΦΑ ΠΡΟΣ: Richard W. Βarham, υπεύθυνο Ελληνικών Υποθέσεων, ΝΕΑ
Αμερικανική Πρεσβεία Αθηνών


Κατά τη διάρκεια δείπνου και ποτών στο σπίτι του Υπουργού Οικονομικών Μητσοτάκη, υπήρξα μάρτυς ορισμένων από τις πολιτικές απόψεις τής ισχυρής κλίκας Κόκκα-Μητσοτάκη της Ένωσης Κέντρου. Ο Κόκκας, το πιο δυναμικό μέλος της ομάδας, κυριάρχησε στη συζήτηση. Ο Μητσοτάκης με τον ήρεμο αλλά σθεναρό του τρόπο πήρε επίσης ενεργό ρόλο στην κουβέντα, με τον Τσουδερό και τον Δεληπέτρο να συμμετέχουν κατά διαστήματα. Τα κυριότερα θέματα που συζητήθηκαν ήταν ο επικεφαλής στρατηγός των χερσαίων δυνάμεων Γεννηματάς, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Πρωθυπουργός και η Κύπρος. Το θέμα του Ανδρέα Παπανδρέου φαινόταν να είναι εκείνο που φορτίστηκε με τον μεγαλύτερο συναισθηματισμό. Προσπάθησα να συνοψίσω παρακάτω τη συζήτηση σύμφωνα με τα θέματα.

Στρατηγός Γεννηματάς

Ο κ. Κόκκας έκανε μια μακρά αναφορά για τον στρατηγό Γεννηματά, εναντίον του οποίου η εφημερίδα του Κόκκα Ελευθερία, είχε αναλάβει μια σταθερά αυξανόμενη εκστρατεία τις τελευταίες εβδομάδες. Ο Κόκκας επισήμανε ότι το πρόβλημα ξεκίνησε με το Σχέδιο Περικλής, στο οποίο ο Γεννηματάς είχε αναμειχθεί βαθειά στην στρατιωτική του περιοχή (Κοζάνη). Ανέφερε κάποιες από τις πειθαναγκαστικές μεθόδους που χρησιμοποιούσε ο Γεννηματάς και οι υφιστάμενοί του εναντίον όχι μόνον των κομμουνιστών και των συμπαθούντων, αλλά και εναντίον των υποστηρικτών της Ένωσης Κέντρου στις εκλογές του 1961.

Σύμφωνα με τον Κόκκα, ο Πρωθυπουργός Παπανδρέου δεν έπρεπε να μπει σε τέτοιο δίλημμα για τον Γεννηματά. Τον Απρίλιο του 1964 ο Παπανδρέου θα μπορούσε να έχει επιλογή μεταξύ του Γεννηματά και του στρατηγού Σιαπκαρά, ενός πιο επιθυμητού στρατιωτικού, ως επί κεφαλής του Στρατού. Δυστυχώς, ο Πρωθυπουργός δεν ήταν αποφασιστικός και παρ' όλες τις προειδοποιήσεις τού Κόκκα και άλλων, επέτρεψε στον Βασιλιά να τον επηρεάσει υπέρ του Γεννηματά. Η Ελευθερία ήταν από την αρχή αντίθετη με αυτόν τον διορισμό.

Σε αυτό το σημείο της συζήτησης, ο κ. Τσουδερός επέπληξε τους Μητσοτάκη και Κόκκα που διεξήγαν μία τόσο έντονη δημοσιογραφική εκστρατεία εναντίον του Γεννηματά, η οποία, αν συνεχιζόταν, μόνο κακό θα μπορούσε να κάνει στη χώρα. Και οι δύο, Κόκκας και Μητσοτάκης, συμφώνησαν, τονίζοντας ότι για αυτόν τον λόγο επιθυμούσαν να λήξει αυτό το θέμα το συντομώτερο δυνατόν.

Προς απάντηση στην ερώτηση γιατί το θέμα αυτό εγείρεται αυτή τη δεδομένη στιγμή, ο Κόκκας έδωσε μερικούς λόγους τονίζοντας συγκεκριμένα το Σχέδιο Περικλής, τον ρόλο του Λουκάκη σ' αυτή, την υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ και τις πρόσφατες κατηγορίες για σαμποτάζ στη Μακεδονία.

Ο Κόκκας ανέφερε ότι ο Βασιλιάς δεν εμπιστεύεται τον Πρωθυπουργό και δεν θα του άρεσε μια αλλαγή στο Γενικό Επιτελείο. Παρ΄ όλα αυτά, η Ένωση Κέντρου δεν βλέπει μια εναλλακτική λύση για την απόλυση του Γεννηματά και αυτή η άποψη έχει την ευρύτερη λαϊκή υποστήριξη. Αφού ανατραπεί ο Γεννηματάς, η κατάσταση θα ξεκαθαριστεί και δεν θα υπάρξει περαιτέρω πρόβλημα. Ο Κόκκας είπε πως ήλπιζε ότι ο Βασιλεύς δεν θα ήταν ανυποχώρητος σε αυτό το θέμα, γιατί δεν είναι η κατάλληλη περίπτωση για να αντιμετωπίσουν τον Πρωθυπουργό· θα μπορούσε να κάνει κακό μόνο στον θεσμό της μοναρχίας στην Ελλάδα.

Ανδρέας Παπανδρέου

Μέλη της ομάδας προχώρησαν στο θέμα Ανδρέας Παπανδρέου ειρωνευόμενοι το γεγονός ότι κουβαλούσε όπλο για αυτοπροστασία. Ο Κόκκας χαρακτήρισε τον Ανδρέα ως "κακό για την Ελλάδα" και δήλωσε ότι πρέπει να φύγει από τη χώρα. Κανένας δεν τον εμπιστεύεται. Όχι μόνο ασκεί κακή επιρροή προς τον πατέρα του αλλά και τον χρησιμοποιεί για τους δικούς του σκοπούς. Ο Ανδρέας δεν ενδιαφέρεται για το κόμμα της Ένωσης Κέντρου· ελπίζει να σχηματίσει το δικό του κεντροαριστερό κόμμα. Αυτές οι απόψεις, ελέχθη ότι εκφράστηκαν σε έναν Γερμανό αξιωματούχο με τον οποίο συζήτησε ο Ανδρέας κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στη Γερμανία τον περασμένο χειμώνα.

Ο Μητσοτάκης τόνισε επίσης τον καταστρεπτικό ρόλο του Ανδρέα στα ελληνικά πολιτικά πράγματα. Πρότεινε αστειευόμενος να ανατεθεί στον Ανδρέα μια πρεσβευτική αποστολή -ίσως Ουάσιγκτον, Νέα Υόρκη ή Παρίσι- που θα τον απομακρύνει από την Ελλάδα.

Ο Πρωθυπουργός Παπανδρέου

Ο Μητσοτάκης τόνισε ότι, παρ' όλη την προχωρημένη ηλικία του, ο Πρωθυπουργός βλέπει τα πράγματα καθαρά και ενεργεί προσεκτικά. Εν τούτοις έχει δύο σοβαρά ελαττώματα: (1) είναι αμοραλιστής· γεννήθηκε έτσι· και (2) είναι δειλός, με πλήρη έλλειψη θάρρους. Ο Μητσοτάκης υπαινίχθηκε επίσης ότι ο Παπανδρέου είναι διπρόσωπος και έχει έλλειψη αποφασιστικότητας. Κανένας δεν μπορεί να τον εμπιστευθεί· άλλα λέει στο Υπουργικό Συμβούλιο και μάλλον άλλα λέει στον Βασιλιά.

Κύπρος

Υποστηριζόμενος από τον Κόκκα, ο Μητσοτάκης εξέφρασε τις απόψεις του σχετικά με το θέμα της Κύπρου: έδωσε έμφαση στη σημασία τής ελληνοτουρκικής συμβιβαστικής λύσης. Μια τέτοια λύση ήταν κοντά το περασμένο καλοκαίρι, όταν το ελληνικό Υπουργικό Συμβούλιο συμφώνησε ομόφωνα σχετικά με το Σχέδιο Άτσεσον. Ωστόσο, ο Ανδρέας πήγε ο ίδιος στον Πρωθυπουργό και σαμποτάρισε την απόφαση, χωρίς ουσιαστικά να δώσει έναν σαφή λόγο. Ο Ανδρέας συνεργάζεται με τον Μακάριο και τους αριστερούς.

Το Σχέδιο Άτσεσον είναι η καλύτερη λύση· είναι πολύ καλύτερη από την παραχώρηση ελληνικού εδάφους, που καμία ελληνική κυβέρνηση δεν θα ήταν έτοιμη να προτείνει. Όταν ρωτήθηκε σχετικά με την αποδοχή του Μακάριου για τη λύση τύπου Άτσεσον, ο Μητσοτάκης ισχυρίστηκε ότι θα μπορούσε και θα έπρεπε να επιβληθεί επί του Μακαρίου, με πραξικόπημα, αν χρειαστεί.

ΣΧΟΛΙΟ:

Αυτή ήταν η δεύτερη επίσκεψή μου στο σπίτι του Μητσοτάκη μέσα σε μία εβδομάδα. Ήταν ολοφάνερο ότι η κλίκα των Κόκκα-Μητσοτάκη προσπαθούσε να κάνει σαφή τη θέση της στον "αμερικανικό παράγοντα", ίσως με έναν υπαινιγμό ότι ο Μητσοτάκης προσέφερε την καλύτερη εναλλακτική λύση για τη θέση του Πρωθυπουργού Παπανδρέου, η διακυβέρνηση του οποίου οδηγούσε την Ελλάδα σε οικονομικό και πολιτικό χάος. Στην συνέχεια, ο Δεληπέτρος μού είπε κατ' ιδίαν ότι θεωρούσε τον Μητσοτάκη ως τον καλύτερο στο Υπουργικό Συμβούλιο. Πρότεινε μια ομάδα Στεφανόπουλου-Μητσοτάκη ως την καλύτερη για να σχηματίσει μια νέα κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου - ο Στεφανόπουλος επειδή είχε λίγους εχθρούς και είναι ευρέως αποδεκτός· ο Μητσοτάκης λόγω της δυναμικότητάς του και γενικής ικανότητας.

ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΟ
ΟΜΑΔΑ 3
Κάθε 12 χρόνια υποβαθμίζεται·
δεν αποχαρακτηρίζεται αυτόματα

--------------------------------------------------------
Σημείωση: Αν δεν κάνω λάθος, αυτά τα φωτοαντίγραφα πρώτη φορά δημοσιεύονται σε ελληνική ιστοσελίδα πλήρως αναγνώσιμα. Το περιεχόμενo του εγγράφου έχει αποκαλυφθεί κατά το παρελθόν σε διάφορα μέσα ενημέρωσης, με την λανθασμένη παρατήρηση ότι ο συντάκτης του είναι άγνωστος. Το όνομα του συντάκτη ενός απόρρητου εγγράφου βρίσκεται πάντα στο πεδίο "copies to:", διότι, ως συντάκτης, έχει σίγουρα κρατήσει αντίγραφο. Εφ' όσον εδώ στο "copies to:" αναφέρεται μόνο το όνομα του Ρίτσαρντ Μπάρχαμ, αυτός είναι ο συντάκτης. 

Λατρεμένη μας ανταγωνιστικότητα

Δεν περνάει μέρα να μην ακούμε ότι η Ελλάδα δεν είναι ανταγωνιστική, ότι είμαστε ακριβοί, ότι εν τέλει δεν παράγουμε τίποτα. Οι Ευρωπαίοι επιμένουν να μας «διδάξουν» (όπως λέει η Καγκελάριος στο Βερολίνο) με μνημόνια πώς να γίνουμε ανταγωνιστικοί. Όσο για το χρέος μας, φταίει η φοροδιαφυγή, ο τυροπιτάς της γωνίας και ο υδραυλικός που δεν έδωσε απόδειξη.

Όμως, αλήθεια, πόσες τυρόπιτες πρέπει να πουληθούν χωρίς απόδειξη για να προκληθεί τρύπα δισεκατομμυρίων στα φορολογικά έσοδα; Πόσες βρύσες πρέπει να επιδιορθωθούν «στη μαύρη» για να δημιουργηθούν ελλείμματα δισεκατομμυρίων στα ασφαλιστικά ταμεία; Και πώς από την άλλη συνδυάζεται η έλλειψη ανταγωνιστικότητας με την επιβολή μνημονιακών όρων;

Ας πάρουμε το αντιπροσωπευτικό παράδειγμα της (σύμφωνα με καπιταλιστικούς όρους) καθόλα επιτυχημένης αεροπορικής εταιρείας Ryan Air με τα «φθηνά» ταξίδια σε όλη την Ευρώπη.

Σύμφωνα με πληθώρα πληροφοριών που έχουν δει το φως της δημοσιότητας στον διεθνή τύπο, οι πιλότοι και το λοιπό εναέριο προσωπικό είναι ωρομίσθιοι και μάλιστα ουσιαστικά ανασφάλιστοι.

Παρότι η εταιρεία πλέον αποκρύπτει τα ακριβή νούμερα, εικάζεται ότι πάνω απ’ το ήμισυ του εναέριου προσωπικού της προσλαμβάνεται με μπλοκάκι. Από τη στιγμή που κάποιος πιλότος ανταποκρίνεται σε αγγελία εργασίας της Ryan Air και περάσει τα διάφορα τεστ και τους ελέγχους που επιβάλλονται, μαθαίνει (ταυτόχρονα με την ευχάριστη είδηση της πρόσληψής του) ότι μπορεί να αναλάβει εργασία αφού ιδρύσει… στην Ιρλανδία (έδρα της εταιρείας) μία ατομική εταιρεία ενοικίασης προσωπικού, η οποία θα νοικιάσει τον μοναδικό (!?) υπάλληλό της και επίδοξο πιλότο σε μία θυγατρική της Ryan Air. Για να γίνει δεκτή η ατομική εταιρεία του πιλότου ως συμβαλλόμενος εταίρος της Ryan Air επιβάλλεται να συνεργαστεί με ένα από τα λογιστικά γραφεία που προτείνει η ίδια. Εφόσον γίνουν όλα αυτά η ατομική εταιρεία θα πληρώνεται πλέον για τον καθαρό χρόνο πτήσης του πιλότου συν το πολύ 25 λεπτά της ώρας για τον ανεφοδιασμό του αεροσκάφους.

Αυτό πρακτικά σημαίνει πως όταν γίνεται έλεγχος στο αεροσκάφος από τις αρχές του εκάστοτε αεροδρομίου, ο χρόνος του ελέγχου είναι εις βάρος του πιλότου (δωρεάν εργασία). Σαν να μη φτάνουν όλα αυτά, ο πιλότος δεν πληρώνεται σε περίπτωση ασθένειας ούτε καν για εργατικό ατύχημα. Απεναντίας θ’ ανακαλύψει ότι το λογιστικό γραφείο του παρακρατεί ασφάλεια ασθένειας που ισχύει μόνο για κατοίκους… Ιρλανδίας.

Ποιος όμως αναλαμβάνει μέριμνα για την επιβίωση ενός άρρωστου πιλότου ή αεροσυνοδού της Ryan Air; Μα φυσικά η κοινωνική πρόνοια του κράτους κατοικίας τους, δηλαδή όλοι εμείς!

Ακόμη κι αν δεν μας τρομάζει η πιθανότητα να πετάμε με άρρωστο πιλότο, πώς θα μας φαινόταν να γνωρίζουμε ότι υπάρχει ενδοεταιρικός διαγωνισμός για το ποιος πιλότος καταναλώνει τα περισσότερα και ποιος τα λιγότερα καύσιμα;

Ο εν λόγω διαγωνισμός οδήγησε στις 26 Ιουλίου του 2012 στο φαινόμενο να πετούν ταυτόχρονα τρία αεροσκάφη της Ryan Air πάνω από τον εναέριο χώρο της Βαλένθια, στην Ισπανία και να εκπέμπουν το διεθνές σήμα κινδύνου «Mayday». Τι είχε συμβεί;

Οι πιλότοι της εταιρείας, στην προσπάθειά τους να μειώσουν το βάρος του αεροσκάφους, μείωσαν την ποσότητα καυσίμων ρεζέρβας στο κατώτατο επιτρεπτό όριο κι έτσι όταν έκλεισε εκτάκτως το αεροδρόμιο της Μαδρίτης (ο αρχικός τους προορισμός) λόγω κακοκαιρίας, δεν είχαν αρκετά καύσιμα για να πραγματοποιήσουν κύκλους πάνω από την Βαλένθια (το εναλλακτικό αεροδρόμιο). Έτσι τα αεροσκάφη των άλλων εταιρειών αναγκάστηκαν να δώσουν προτεραιότητα στην Ryan Air.

Επειδή όμως καμία από τις άνω πρακτικές δεν αντίκειται στο ευρωπαϊκό κεκτημένο, το οποίο τόσο ποθούν οι λάτρεις της ΕΕ, οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές εταιρείες σκέφτηκαν το πιο «λογικό»: ας αντιγράψουμε την Ryan Air.

Λατρεμένη μας ανταγωνιστικότητα, λοιπόν, με πιλότους που σε μερικές εταιρείες αναγκάζονται πλέον να πληρώσουν χρήματα για να συμπληρώσουν τις απαραίτητες (για την διατήρηση της άδειας ικανότητάς τους) ώρες πτήσης.

Ευτυχώς, μένουμε Ευρώπη!

ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ ΣΕ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΝΑΤΟ

Η Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση Πυροσβεστών καταγγέλλει και καταδικάζει την πολιτική επιλογή της

κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, που συνεχίζοντας την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων ΝΔ –

ΠΑΣΟΚ εμπλέκει όλο και περισσότερο τη χώρα μας στους ιμπεριαλιστικούς – πολεμικούς σχεδιασμούς

του ΝΑΤΟ. Προσφέρει το Ελληνικό έδαφος, στρατόπεδα, λιμάνια, αεροδρόμια της χώρας μας και

παρέχει διοικητική υποστήριξη και πολύμορφες διευκολύνσεις σε νατοϊκές στρατιωτικές δυνάμεις

(πάνω από 4.000 στρατιώτες και 500 οχήματα) που θα διέλθουν από τη Βόρεια Ελλάδα, για να

συμμετάσχουν σε νατοϊκή πολεμική άσκηση στη Ρουμανία, που θα ολοκληρωθεί στις 16 του Ιούνη.

Και η συγκεκριμένη νατοϊκή άσκηση πραγματοποιείτε για να προετοιμάσει το έδαφος για νέους

πολέμους και επεμβάσεις, με τη συγκρότηση ικανής διακρατικής στρατιωτικής δύναμης, για να

χρησιμοποιηθεί σε βάρος των λαών.

Το ΝΑΤΟ αποτελεί τον ένοπλο δολοφονικό φρουρό, για τη διασφάλιση των συμφερόντων και της

κυριαρχίας του κεφαλαίου, των μονοπωλίων και των εκμεταλλευτών των λαών, σε ολόκληρο τον

κόσμο. Στα πλαίσια των ανταγωνισμών συγκρούεται με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, με πολέμους και

άλλα μέσα, για το μοίρασμα και την εκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών και των πλουτοπαραγωγικών

πόρων και τη διατήρηση και την επέκταση των στρατιωτικών τους βάσεων.

Έχει μεγάλες ευθύνες η σημερινή κυβέρνηση για τους κινδύνους εμπλοκής της χώρας μας, σε μια

ενδεχόμενη πολεμική σύρραξη. Βάζει σε μεγάλες περιπέτειες και κινδύνους τον ελληνικό λαό, στο όνομα

του δόγματος της λεγόμενης Γεωστρατηγικής Αναβάθμισης για λογαριασμό της αστικής τάξης της χώρας

και των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων. Την ίδια ώρα κυβέρνηση και κεφαλαιοκράτες τσακίζουν το λαό

με 4ο Μνημόνιο.

Και η σημερινή κυβέρνηση προσπαθεί να μας εξαπατήσει, όταν παρουσιάζει τη συμμετοχή μας στο

ΝΑΤΟ ως «παράγοντα σταθερότητας» για τη χώρα. Η απάτη αποδεικνύεται από το ότι η παρουσία

του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, όχι μόνο δεν μείωσε αλλά αύξησε την τουρκική προκλητικότητα, αλλά και

την ένταση της αντιπαράθεσης στην γύρω περιοχή, όπως με την ΠΓΔΜ.

Η Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση Πυροσβεστών καλεί τους συναδέλφους πυροσβέστες να δώσουν μαζικά

το παρόν σε όλες τις κινητοποιήσεις και τις εκδηλώσεις του συνδικαλιστικού κινήματος, των

Επιτροπών Ειρήνης και των μαζικών φορέων του λαού.

Απαιτούμε να μην χρησιμοποιηθεί το ελληνικό έδαφος για τη διέλευση ξένων στρατιωτικών δυνάμεων

για τη συμμετοχή τους σε νατοϊκές στρατιωτικές ασκήσεις. Να μη παραχωρηθεί στο εξής καμιά

διευκόλυνση, κανένα στρατόπεδο, καμία υποδομή της χώρας και κανένα τμήμα των ελληνικών ενόπλων

δυνάμεων για νατοϊκούς σκοπούς. Να σταματήσει να χρησιμοποιείται η χώρας μας σαν ορμητήριο του

ΝΑΤΟ. Διεκδικούμε την άμεση απεμπλοκή της χώρας από ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς,

σχεδιασμούς, επεμβάσεις και πολέμους, να κλείσει η βάση της Σούδας και οι άλλες

Αμερικανονατοϊκές βάσεις και τα στρατηγεία, να επιστρέψουν τα ελληνικά στρατεύματα από

αποστολές εκτός συνόρων.

Να γίνει πράξη το σύνθημα «Ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών» που βροντοφωνάζει ο λαός

μας.

Καλούμε και το προεδρείο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πυροσβεστών (Π.Ο.Ε.Υ.Π.Σ.), να

καταγγείλει τη νέα κυβερνητική επιλογή για την εμπλοκή της χώρας μας στη νατοϊκή άσκηση και να

εκδώσει άμεσα το ψήφισμα καταδίκης των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων, όπως

αποφασίστηκε από την πλειοψηφία των αντιπροσώπων του 21 ου τακτικού πανελλαδικού συνεδρίου.

Για την Ε.Α.Κ.Π.

Η Εκτελεστική Γραμματεία 

Σήμερα θρηνούμε τον δικό μας νεκρό τον δολοφονημένο από τον καπιταλισμό

       

Σήμερα θρηνούμε γιατί ένας εργάτης, ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ένας άνθρωπος της τάξης μας βρήκε τραγικό θάνατο στον αγώνα για το μεροκάματο. Σήμερα κλαίμε γιατί ένας διανομέας, ένας ντελιβεράς, ένας παπατρέχας της πάλης για τον καθημερινό άρτο έχασε την ζωή του! Σήμερα θλιβόμαστε γιατί ένας άνθρωπος που δούλευε σαν τους περισσότερους χωρίς κανόνες υγιεινής και ασφάλειας με εντατικοποίηση και πολυαπασχόληση, θυσιάστηκε στον βωμό του αβγατίσματος των κερδών των αφεντικών.

Σήμερα οι σημαίες κυματίζουν μεσίστια γιατί ένας νέος εργαζόμενος, ένας άνθρωπος που πλήρωσε με την ζωή του την σάπια εκμεταλλευτική κοινωνία του καπιταλισμού. Σήμερα οι σημαίες κυματίζουν μεσίστια γιατί ο νέος αυτός εργαζόμενος κατέθεσε την ζωή του φόρο στην κοινωνία που έφτιαξαν και στηρίζουν όλοι αυτοί που θέλουν τους πλούσιους πάμπλουτους και τους φτωχούς πένητες ή νεκρούς!

Ένας εργαζόμενος ακόμα νεκρός! Ένας νέος εργαζόμενος που είχε όλη τη ζωή μπροστά του, που δεν πρόλαβε να την χαρεί, που είχε το ¼ των χρόνων του μεγάλου πολιτικού που απεβίωσε και για τον οποίον πρέπει αν όχι να θλιβόμαστε, τουλάχιστον να σιωπούμε, αφού ο νεκρός δεδικαίωται! Επειδή όμως έτυχε να έχουμε μπροστά μας δύο νεκρούς δεν γίνεται και οι δύο να είναι δικαιωμένοι! Γιατί ο νεκρός νεαρός εργαζόμενος είναι αποτέλεσμα της πολιτικής του μεγάλου πολιτικού, της υπογραφής που έβαλε φαρδιά πλατιά στην συνθήκη του Μάαστριχτ, στις απάνθρωπες συνθήκες δουλειάς που ζητούσε να εφαρμοστούν και εφαρμόζονται με τον πιο βάρβαρο τρόπο από κάποιον που παρέστησε τον «Αριστερό» για να γίνει πρωθυπουργός! Όποιος θρηνεί και για τους δύο είναι υποκριτής!

Το όνομα του δολοφόνου του νεκρού νεαρού εργαζόμενου είναι γνωστό και είναι ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ! Είναι αυτός τον οποίον με συνέπεια υπηρέτησε ο άλλος νεκρός, αυτόν που αγιοποίησαν μέσα σε λίγες ημέρες ακόμα και οι αριστεροί προκειμένου μέσω αυτού να αγιοποιήσουν και τον εαυτό τους!

Καθόμαστε προσοχή μπροστά στο φέρετρο του νεκρού εργαζόμενου, του δολοφονημένου από τους καπιταλιστές και του δίνουμε όρκο ότι θα δώσουμε μάχη για να έρθει η ώρα που δεν θα δολοφονούνται εργαζόμενοι, του δίνουμε όρκο ότι αυτήν την σάπια εκμεταλλευτική κοινωνία θα την ξηλώσουμε συθέμελα, του δίνουμε όρκο ότι δεν θα τον ξεχάσουμε, του δίνουμε όρκο ότι δεν πρόκειται να δικαιώσουμε κανέναν από αυτούς που δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για τον θάνατό του, έστω και δια της σιωπής μας, προκειμένου να φερθούμε με «πολιτική ευπρέπεια», του δίνουμε όρκο ότι θα φέρουμε εκείνην την κοινωνία που άνθρωπος δεν θα εκμεταλλεύεται άνθρωπο!

Νάβις

2012.......για θυμησου......

 Για την συμμετοχή του ΚΚΕ σε αστική κυβέρνηση: Ποιός Επιβεβαιώθηκε ;;;

(ΥΓ. τα αποσπάσματα στο video είναι από το 2012, πριν από την κυβέρνηση Σαμαρά. Μοιάζουν προφητικά, επειδή στηρίζονται σε ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ της κοινωνίας!)

Στηρίζει τους εργαζόμενους στον Όμιλο REAL

Ανακοίνωση στήριξης στον αγώνα των εργαζομένων στον Όμιλο Real, που ζητούν τα δεδουλευμένα τους, εξέδωσε το ΠΑΜΕ Τύπου και ΜΜΕ. Σε αυτή μεταξύ άλλων, στέκεται στον οξύτατο ανταγωνισμό μεταξύ επιχειρηματιών που λόγω κρίσης ωθεί σε αλλαγές στα μερίδια και στη δύναμη των ομίλων, υπογραμμίζει την εσκεμμένη αδράνεια των εργοδοτικών - κυβερνητικών πλειοψηφιών των Ενώσεων του χώρου. Ακόμη επισημαίνει την ανάγκη της οργάνωσης του αγώνα των εργαζομένων για τα δίκαια αιτήματά τους, τονίζοντας πως δεν πρέπει να έχουν καμία αυταπάτη σε υποσχέσεις αλλά αγωνιστική ετοιμότητα και δράση.
Το πλήρες κείμενο της ανακοίνωσης έχει ως εξής: 
«Το ΠΑΜΕ Τύπου και ΜΜΕ στηρίζει το δίκαιο αίτημα δημοσιογράφων, τεχνικών και διοικητικών υπαλλήλων του Ομίλου REAL, για εξόφληση των δεδουλευμένων τους. Οι συνάδελφοί μας βιώνουν πολύμηνη καθυστέρηση στη μισθοδοσία τους και υπερεντατικοποίηση στο χώρο δουλειάς. Είναι άλλο ένα παράδειγμα της πραγματικότητας που επικρατεί στο χώρο του Τύπου και των ΜΜΕ γενικότερα, όπου η εργοδοσία οδηγεί στον αφανισμό τα εργασιακά δικαιώματα, κάνοντας καθεστώς την απλήρωτη δουλειά. Οι εργοδότες δεν χόρτασαν από τις μειώσεις μισθών, από τις απολύσεις, από την κατάργηση της μόνιμης και σταθερής δουλειάς και των Συλλογικών Συμβάσεων, τώρα θέλουν να εργαζόμαστε και τζάμπα.
Ο οξύτατος ανταγωνισμός μεταξύ επιχειρηματιών που λόγω κρίσης ωθεί σε αλλαγές στα μερίδια και στη δύναμη των ομίλων, οδηγεί και σε ανακατατάξεις και ανταγωνισμούς μεταξύ "παλιών" και "νέων" επίδοξων επενδυτών και στο χώρο των ΜΜΕ. Αυτή η κατάσταση συνδέεται με το τσάκισμα των δικαιωμάτων των εργαζομένων για να επιβιώνουν οι καπιταλιστές ιδιοκτήτες.
Στήριγμά τους η κυβερνητική αντεργατική, αντιλαϊκή πολιτική διαχείρισης της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου που συντρίβει τα δικαιώματα και τη ζωή των εργαζομένων, όπως και τα άλλα αστικά κόμματα που μαζί της ψήφισαν μνημόνια και αντιλαϊκούς νόμους. Η κυβέρνηση παρεμβαίνει στις επιχειρηματικές ανακατατάξεις ανάμεσα στα ΜΜΕ για να προσεταιριστεί σε όφελός της τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της άρχουσας τάξης.
Μπροστά σ' αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα οι εργοδοτικές - κυβερνητικές πλειοψηφίες των Ενώσεων (ΕΣΗΕΑ, ΕΠΗΕΑ, ΕΣΠΗΤ, ΕΤΗΠΤΑ), με την εσκεμμένη αδράνειά τους στην οργάνωση του αγώνα για τα δίκαια αιτήματα των εργαζόμενων σε κάθε χώρο και στον Κλάδο συνολικά, βάζουν ουσιαστικά πλάτη στην εργοδοσία, τις επιλογές και τις επιδιώξεις της. Καλλιεργούν τη λογική της ταξικής συνεργασίας καλώντας τους εργαζόμενους να υποταχθούν στα συμφέροντα της εργοδοσίας.
Σπέρνουν αυταπάτες όσοι λένε ότι στον καπιταλισμό εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι, όλοι, μπορεί να είναι κερδισμένοι. Όσοι επίσης λένε ότι η δουλειά μας εξαρτάται από το αν θα πάει καλά το μαγαζί, αν θα επιβιώσει ο καπιταλιστής ιδιοκτήτης. Η αλήθεια είναι ότι καμιά εφημερίδα, κανένα ραδιόφωνο, καμιά τηλεόραση, δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς τη δουλειά μας. Η πείρα μας δείχνει ότι όσο πιο ισχυρός γίνεται ο εργοδότης τόσο περισσότερο χειροτερεύει η δική μας ζωή.
Συνάδελφοι εργαζόμενοι στο REAL GROUP,
Όπως σε κάθε χώρο δουλειάς, έτσι και στον δικό σας πρέπει να υπάρξει αποφασιστική στροφή. Να οργανώσετε την πάλη σας, να διεκδικήσετε το αυτονόητο: την πληρωμή των δεδουλευμένων σας και κάθε άλλο δικαίωμά σας. Με τη δύναμη της οργάνωσης, της συλλογικής διεκδίκησης και της αλληλεγγύης από όλους τους εργαζόμενους του κλάδου μπορείτε να πιέσετε την εργοδοσία.
Όταν ενωθούμε απέναντι στη μεγαλοεργοδοσία του κλάδου των ΜΜΕ και στην κυβέρνηση, που θέλουν εργαζόμενους φτηνούς, ευέλικτους, χωρίς δικαιώματα και όταν κάνουμε στην άκρη τις εργοδοτικές - κυβερνητικές πλειοψηφίες στις Ενώσεις του κλάδου που μας θέλουν συμβιβασμένους με την εργοδοσία, τότε μόνο μπορούμε τα ελπίζουμε. Τίποτα δεν μας χαρίζεται.
Καμιά αυταπάτη σε υποσχέσεις! Αγωνιστική ετοιμότητα και δράση. Η πείρα των εργαζόμενων και στον Κλάδο με πιο πρόσφατη αυτή του ΔΟΛ και του "Πήγασου" αυτό αποδεικνύει περίτρανα. Γι' αυτό τα αφεντικά επιτίθενται στις κινητοποιήσεις, στους αγώνες και στις απεργίες.
Οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ Τύπου και ΜΜΕ είναι μαζί σας! Θα δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό, μέσα και έξω από το REAL GROUP, στην πρώτη γραμμή κόντρα σε εργοδοσία, κυβέρνηση, συνδικαλιστές τους για την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων σας».

«Πιστεύω» τους η ανάκαμψη των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων

      

Πολλή συζήτηση έγινε χτες για τη δήλωση του υπουργού Οικονομικών, Ευ. Τσακαλώτου, που ερωτώμενος για το αν η Ελλάδα θα μπει στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, είπε πως «αυτό είναι θέμα της ΕΚΤ, η οποία είναι ανεξάρτητη, και όπως ο Κύριός μας, λειτουργεί με μυστήριους τρόπους. Δεν είναι ξεκάθαρο τι θα κάνουν. Αυτό που είναι απολύτως ξεκάθαρο είναι ότι η δική μας βούληση είναι να βγούμε στις αγορές».

Τα υπόλοιπα συστημικά κόμματα και διάφορα συστημικά επιτελεία στάθηκαν στο ότι η κυβέρνηση τάχα τα αφήνει όλα στον… μεγαλοδύναμο. Αλλά, κάθε άλλο παρά αυτό λέει η δήλωση. Ίσα ίσα που, για μια ακόμα φορά, η κυβέρνηση επαναλαμβάνει ότι έχει για «πιστεύω» τα ζητούμενα του εγχώριου κεφαλαίου και βέβαια για «ιερό και όσιο» την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Αυτό είναι και «το μόνο ξεκάθαρο» όπως λέει ο υπουργός, για το οποίο άλλωστε φορτώνουν το ένα μέτρο πίσω από το άλλο στην πλάτη του λαού.

Λένιν Θέσεις για την αστική δημοκρατία και τη δικτατορία του προλεταριάτου*

 

1.Η άνοδος του επαναστατικού κινήματος του προλεταριάτου σ' όλες τις χώρες έκανε την αστική τάξη και τους πράκτορές της μέσα στις εργατικές οργανώσεις να φάνε τα λυσσακά τους για να βρουν ιδεολογικά-πολιτικά επιχειρήματα για την υπεράσπιση της κυριαρχίας των εκμεταλλευ- τών. Ανάμεσα σ' αυτά τα επιχειρήματα, ξεχωριστή θέση κατέχει η καταδίκη της δικτατορίας και η υπεράσπιση της δημοκρατίας. Η πλαστότητα και η υποκρισία αυτού του επιχειρήματος, πού επανα- λαμβάνεται με χίλιους τρόπους από τον κεφαλαιοκρατικό τύπο και από τη συνδιάσκεψη της κίτρι- νης Διεθνούς, πού έγινε το Φλεβάρη του 1919 στη Βέρνη, είναι ολοφάνερη για τον καθένα πού δε θέλει να προδώσει τις βασικές θέσεις του σοσιαλισμού.

2. Το επιχείρημα αυτό παίζει κυρίως με τις έννοιες «δημοκρατία γενικά» και «δικτατορία γε- νικά», χωρίς να βάζει το ζήτημα για ποια τάξη πρόκειται. Μία τέτοια τοποθέτηση του ζητήματος, εξωταξική ή υπερταξική, δήθεν παλλαϊκή, αποτελεί καθαρό εμπαιγμό της βασικής διδασκαλίας του σοσιαλισμού, δηλαδή της διδασκαλίας για την ταξική πάλη, την όποία παραδέχονται στα λόγια, μα ξεχνούν στην πράξη οι σοσιαλιστές, πού πέρασαν με το μέρος της αστικής τάξης. Γιατί σε καμιά πολιτισμένη κεφαλαιοκρατική χώρα δεν υπάρχει «δημοκρατία γενικά», άλλά υπάρχει μόνο η αστι- κή δημοκρατία, και δεν πρόκειται για τη «δικτατορία γενικά», άλλά για τη δικτατορία της καταπιε- ζόμενης τάξης, δηλ. του προλεταριάτου, πάνω στους καταπιεστές και εκμεταλλευτές, δηλ. πάνω στην αστική τάξη, με σκοπό την κατανίκηση της αντίστασης πού προβάλλουν οι εκμεταλλευτές στην πάλη για την κυριαρχία τους.

3. Η ιστορία διδάσκει, ότι καμιά καταπιεζόμενη τάξη δεν έφτασε ποτέ στην κυριαρχία και δεν μπορούσε να φτάσει στην κυριαρχία, χωρίς να περάσει μία περίοδο δικτατορίας, δηλ. κατάχτησης της πολιτικής εξουσίας και βίαιης καταστολής τής αντίστασης, πού πρόβαλλαν πάντα οι εκμεταλ- λευτές, αντίστασης απεγνωσμένης, λυσσασμένης, πού δε σταματούσε μπροστά σε κανένα έγκλημα. η αστική τάξη, την κυριαρχία της όποίας υποστηρίζουν τώρα οι σοσιαλιστές, πού μιλούν ενάντια στη «δικτατορία γενικά» και πού κόβονται για τη «δημοκρατία γενικά», κατάχτησε την εξουσία στις προηγμένες χώρες ύστερα από μια σειρά εξεγέρσεις, εμφύλιους πολέμους, βίαιη καταστολή των βασιλιάδων, των φεουδαρχών, των δουλοκτητών και των προσπαθειών παλινόρθωσής τους. Χιλιάδες και εκατομμύρια φορές οι σοσιαλιστές όλων των χωρών, στα βιβλία και στις μπροσούρες τους, στις αποφάσεις των συνεδρίων τους, στους προπαγανδιστικούς τους λόγους έχουν εξηγήσει στο λαό τον ταξικό χαρακτήρα αυτών των επαναστάσεων, αυτής της αστικής δικτατορίας. Γι’ αυτό η σημερινή υπεράσπιση της αστικής δημοκρατίας με λογοκοπίες για τη «δημοκρατία γενικά» και τα σημερινά ουρλιαχτά και ξεφωνητά ενάντια στη δικτατορία του προλεταριάτου, πού παρουσιάζο- νται σαν ξεφωνητά για τη «δικτατορία γενικά», αποτελούν ανοιχτή προδοσία του σοσιαλισμού, έμπρακτο πέρασμα με το μέρος της αστικής τάξης, άρνηση στο προλεταριάτο του δικαιώματος να επιτελέσει τη δική του προλεταριακή επανάσταση, υπεράσπιση του αστικού ρεφορμισμού ίσα-ίσα σε μια τέτοια ιστορική στιγμή, πού ο αστικός ρεφορμισμός έχει χρεοκοπήσει σ' όλο τον κόσμο και ο πόλεμος έχει δημιουργήσει επαναστατική κατάσταση.

4. Όλοι οι σοσιαλιστές, εξηγώντας τον ταξικό χαρακτήρα του αστικού πολιτισμού, της αστι- κής δημοκρατίας, του αστικού κοινοβουλευτισμού, εκφράζανε την ιδέα, πού διατυπώθηκε με τη με- γαλύτερη επιστημονική ακρίβεια από τον Μαρξ και τον Ένγκελς, την ιδέα, ότι η πιο δημοκρατική αστική δημοκρατία δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μια μηχανή για την καταστολή της εργατικής τάξης από την αστική τάξη, της μάζας των εργαζομένων από μια χούφτα κεφαλαιοκράτες. 'Ανάμεσα σ' αυτούς, πού κηρύσσονται σήμερα κατά της δικτατορίας και υπέρ της δημοκρατίας, δεν υπάρχει ούτε ένας επαναστάτης, ούτε ένας μαρξιστής, πού να μην πήρε χίλιους όρκους μπροστά στους ερ γάτες, ότι παραδέχεται αυτή τη βασική αλήθεια του σοσιαλισμού και τώρα πού το επαναστατικό προλεταριάτο άρχισε ν' αναταράζεται και να μπαίνει σε κίνηση για τη συντριβή αυτής της μηχανής καταπίεσης και την κατάχτηση της προλεταριακής δικτατορίας, οι προδότες αυτοί του σοσιαλισμού παρουσιάζουν έτσι τα πράγματα, σαν να είναί γεγονός, πώς η αστική τάξη έχει δωρίσει στους εργα- ζόμενους την «καθαρή δημοκρατία», πώς η αστική τάξη έχει παραιτηθεί από κάθε αντίσταση και είναι έτοιμη να υποταχθεί στην πλειοψηφία των εργαζομένων, πώς στην αστική δημοκρατία δεν υπήρχε και δεν υπάρχει καμιά κρατική μηχανή για την καταστολή της εργασίας από το κεφάλαιο.

5. Η Κομμούνα του Παρισιού, που στα λόγια την υμνολογούν όλοι όσοι θέλουν να παρι- στάνουν το σοσιαλιστή, γιατί ξέρουν, ότι οι εργατικές μάζες εκδηλώνουν θέρμη και ειλικρινή συ- μπάθεια γι' αυτήν, έδειξε ολοκάθαρα την ιστορική συμβατικότητα και την περιορισμένη αξία του αστικού κοινοβουλευτισμού και της αστικής δημοκρατίας - θεσμών πολύ προοδευτικών σε σύγκρι- ση με το μεσαίωνα, πού όμως έχουν οπωσδήποτε ανάγκη ριζικής αλλαγής στην εποχή της προλετα- ριακής επανάστασης. Μόνο ο Μαρξ, πού, αναλύοντας την Κομμούνα, έδωσε την καλύτερη εκτίμη- ση της ιστορικής της σημασίας, έδειξε τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα της αστικής δημοκρατίας και του αστικού κοινοβουλευτισμού, όπου οι καταπιεζόμενες τάξεις έχουν το δικαίωμα ν' αποφασί- ζουν, μία φορά μέσα σε κάμποσα χρόνια, ποιος εκπρόσωπος των πλούσιων τάξεων «θα εκπροσω- πεί και θα ποδοπατεί» (ver-und zertreten) το λαό ατή Βουλή. Ακριβώς τώρα, πού το σοβιετικό κί- νημα, αγκαλιάζοντας όλο τον κόσμο, συνεχίζει μπροστά στα μάτια όλον ων το έργο της Κομ- μούνας, οι προδότες του σοσιαλισμού ξεχνούν τη συγκεκριμένη πείρα και τα συγκεκριμένα διδάγ- ματα της Κομμούνας του Παρισιού, επαναλαμβάνοντας τις παλιές αστικές κοινοτοπίες για τη «δη- μοκρατία γενικά». Η Κομμούνα δεν ήταν κοινοβουλευτικός θεσμός.

6. Η σημασία της Κομμούνας βρίσκεται έπειτα στο γεγονός, ότι έκανε απόπειρα να τσακίσει, να καταστρέψει συθέμελα τον αστικό κρατικό μηχανισμό, υπαλληλικό, δικαστικό, στρατιωτικό, αστυνομικό, αντικαθιστώντας τον με μία αυτοδιοικούμενη μαζική οργάνωση των εργατών, πού δε γνώριζε το χωρισμό της νομοθετικής από την εκτελεστική εξουσία. 'Όλες οι σύγχρονες αστικές ρε- πουμπλικάνικες δημοκρατίες, μαζί και η γερμανική, πού οι προδότες του σοσιαλισμού, χλευάζο- ντας την αλήθεια, την αποκαλούν προλεταριακή, διατηρούν αυτό τον κρατικό μηχανισμό. 'Έτσι επιβεβαιώνεται για μία ακόμα φορά πεντακάθαρα, πώς τα ξεφωνητά υπέρ της «δημοκρατίας γενι- κά» αποτελούν στην πραγματικότητα υπεράσπιση της αστικής τάξης και των εκμεταλλευτικών προνομίων της.

7. Η «ελευθερία του συνέρχεσθαι» μπορεί να θεωρηθεί σαν υπόδειγμα διεκδικήσεων της «κα- θαρής δημοκρατίας». Κάθε συνειδητός εργάτης, πού δεν ξέκοψε από την τάξη του, θα καταλάβει αμέσως, ότι θα ήταν παραλογισμός να υπόσχεται κανείς στους εκμεταλλευτές ελευθέρια του συνέρ- χεσθαι σε μία περίοδο και σε συνθήκες, όπου οι εκμεταλλευτές προβάλλουν αντίσταση στην.ανα- τροπή τους και προασπίζουν τα προνόμιά. τους. Τότε πού η αστική τάξη ήταν επαναστατική, ούτε στην ' Αγγλία το 1649, ούτε στη Γαλλία το 1793 παραχώρησε «ελευθέρια του συνέρχεσθαι» στους μοναρχικούς και τούς ευγενείς, πού καλούσαν τα ξένα στρατεύματα και πού «συνέρχονταν» για να οργανώσουν απόπειρες παλινόρθωσης. Αν η σημερινή αστική τάξη, πού από καιρό έχει γίνει αντι- δραστική, ζητάει από το προλεταριάτο να εγγυηθεί από πριν στους εκμεταλλευτές την «ελευθέρια του συνέρχεσθαι», ανεξάρτητα από το τι αντίσταση θα προβάλουν οι κεφαλαιοκράτες στην απαλ- λοτρίωση τους. Οι εργάτες δεν έχουν παρά να γελάνε με την υποκρισία της αστικής τάξης.

Από την άλλη μεριά, οι εργάτες ξέρουν πολύ καλά, ότι ακόμα και στην πιο δημοκρατική αστική δημοκρατία η «ελευθέρια του συνέρχεσθαι» είναι μία κούφια φράση, γιατί οι πλούσιοι έχουν στη διάθεσή τους τα καλύτερα δημόσια και ιδιωτικά χτίρια, καθώς και αρκετό ελεύθερο χρόνο για συγκεντρώσεις και την προστασία του αστικού μηχανισμού εξουσίας. ΟΙ προλετάριοι της πόλης και του χωριού και οι μικροαγρότες, δηλ. η τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού, δε δια- θέτουν τίποτα απ’ όλα αυτά. Όσο θα έχουν έτσι τα πράγματα, η «ισότητα», δηλ. η «καθαρή δημο- κρατία», θα είναι μία άπάτη. Για να καταχτηθεί η αληθινή ισότητα, για να εφαρμοστεί πραγματικά η δημοκρατία για τούς εργαζόμενους, πρέπει πρώτα ν' αφαιρεθούν από τούς εκμεταλλευτές όλα τα δημόσια και τα πολυτελή ιδιωτικά χτίρια, πρέπει πρώτα να εξασφαλιστεί ελεύθερος χρόνος στους εργαζόμενους, πρέπει η δική τους ελευθέρια του συνέρχεσθαι να περιφρουρείτάι από ένοπλους ερ- γάτες, και ΟΧΙ από ευγενείς ή από. κεφαλαιοκράτες-αξιωματικούς με αποβλακωμένους φαντάρους.

Μόνο ύστερα από μία τέτοια αλλαγή μπορεί να γίνει λόγος για ελευθέρια του συνέρχεσθαι και για ισότητα, χωρίς αυτό να σημαίνει εμπαιγμό των εργατών, των εργαζόμενων, των φτωχών. Αλλά την αλλαγή αύτή δεν μπορεί να την πραγματοποιήσει άλλος από την πρωτοπορία των εργα- ζόμενων, το προλεταριάτο, πού θ' ανατρέψει τούς εκμεταλλευτές, την αστική τάξη.

8. Η «ελευθέρια του τύπου» είναι επίσης ένα από τα κυριότερα συνθήματα της «καθαρής δη- μοκρατίας». και στο ζήτημα αυτό οι εργάτες ξέρουν, και οι σοσιαλιστές όλων των χωρών το έχουν παραδεχτεί εκατομμύρια φορές, ότι η ελευθέρια αύτή είναι μία άπάτη, εφόσον τα καλύτερα τυπο- γραφεία και τα τεράστια αποθέματα χαρτιού βρίσκονται στα χέρια των κεφαλαιοκρατών και εφόσον διατηρείται η εξουσία του κεφαλαίου πάνω στον τύπο, πού εκδηλώνεται σ' όλο τον κόσμο τόσο πιο καθαρά, πιο έντονα, πιο κυνικά, όσο πιο αναπτυγμένος είναι ο δημοκρατισμός και το ρε- πουμπλικάνικο καθεστώς, όπως συμβαίνει, λ.χ., στην, Αμερική. Για να καταχτηθεί η αληθινή ισότητα και η αληθινή δημοκρατία για τούς εργαζόμενους, για τούς εργάτες και τούς αγρότες, πρέπει πρώτα να αφαιρεθεί από το κεφάλαιο η δυνατότητα να μισθώνει συγγραφείς, ν' αγοράζει εκ- δοτικούς οργανισμούς και να εξαγοράζει εφημερίδες και γι' αυτό πρέπει ν' αποτιναχθεί ο ζυγός του κεφαλαίου, πρέπει ν' ανατραπούν οι εκμεταλλευτές, να κατασταλεί η αντίσταση τους. οι κεφαλαιο- κράτες αποκαλούσαν πάντα «ελευθέρια» την ελευθέρια των πλουσίων να γίνονται πλουσιότεροι, την ελευθέρια των εργατών να πεθαίνουν από την πείνα. οι κεφαλαιοκράτες αποκαλούν ελευθέρια του τύπου την ελευθέρια των πλουσίων να εξαγοράζουν τον τύπο, την ελευθέρια να χρησιμοποιεί- ται ο πλούτος για την κατεργασία και την παραποίηση της λεγόμενης κοινής γνώμης. και στην πε- ρίπτωση αύτή οι θεματοφύλακες της «καθαρής δημοκρατίας» αποδείχνονται στην πραγματικότητα θεματοφύλακες του πιο βρωμερού, του πιο αργυρώνητου συστήματος της κυριαρχίας των πλουσί- ων πάνω στα μέσα διαφώτισης των μαζών, αποδείχνονται απατεώνες, πού ξεγελούν το λαό, πού με καλοφτιαγμένες, όμορφες, μα ολότελα ψεύτικες φράσεις αποσπούν την προσοχή του από το συγκε- κριμένο ιστορικό καθήκον της απελευθέρωσης του τύπου από το ζυγό του κεφαλαίου. ' Αληθινή ελευθέρια και ισότητα θα υπάρχει στο καθεστώς, πού οικοδομούν οι κομμουνιστές σ' αυτό δε θα υπάρχει η δυνατότητα πλουτισμού σε βάρος άλλων, δε θα υπάρχει η αντικειμενική δυνατότητα να υποτάσσεται ο τύπος ούτε άμεσα, ούτε έμμεσα στην εξουσία του χρήματος, και τίποτα δε θα εμπο- δίζει τον κάθε εργαζόμενο (ή ομάδα εργαζόμενων, ανεξάρτητα από τον αριθμό της) να έχει και να ασκεί ίσο δικαίωμα χρησιμοποίησης των κοινωνικοποιημένων τυπογραφείων και του κοινωνικο- ποιημένου χαρτιού.

9. Η ιστορία του ΧΙΧ και του ΧΧ αιώνα μας έδειξε, ακόμα πριν από τον πόλεμο, τι σημαίνει στην πραγματικότητα η περιβόητη «καθαρή δημοκρατία» στις συνθήκες του καπιταλισμού. οι μαρ- ξιστές έλεγαν πάντα, ότι όσο πιο εξελιγμένη, «πιο καθαρή-, είναι η δημοκρατία, τόσο πιο ανοιχτή, πιο έντονη, πιο αμείλιχτη γίνεται η ταξική πάλη, τόσο «πιο καθαρά» εμφανίζεται ο ζυγός του κεφα- λαίου και η δικτατορία της αστικής τάξης. Η υπόθεση Ντρέιφους στη ρεπουμπλικάνικη Γαλλία, τα αιματηρά όργια των μισθοφορικών αποσπασμάτων, εξοπλισμένων από τούς κεφαλαιοκράτες ενάντια στους απεργούς στην ελεύθερη και δημοκρατική-ρεπουμπλικάνικη, Αμερική - αυτά τα γε- γονότα και χιλιάδες παρόμοια επιβεβαιώνουν την αλήθεια, πού μάταια προσπαθεί να την αποκρύ- ψει η αστική τάξη, την αλήθεια, ότι στις πιο δημοκρατικές αστικές δημοκράτες στην πραγματι- κότητα κυριαρχούν η τρομοκρατία και η δικτατορία της αστικής τάξης, κι αυτό εκδηλώνεται ανοι- χτά κάθε φορά, πού οι εκμεταλλευτές αρχίζουν να νομίζουν, ότι η εξουσία του κεφαλαίου κλονίζε- ται.

10. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος του 1914-1918 αποκάλυψε πέρα για πέρα, ακόμα και στους καθυστερημένους εργάτες, τον αληθινό χαρακτήρα της αστικής δημοκρατίας, ακόμα και στις πιο ελεύθερες δημοκρατίες, χαρακτήρα δικτατορίας της αστικής τάξης. Για να πλουτίσει μία ομάδα Γερμανών η V Άγγλων εκατομμυριούχων η δισεκατομμυριούχων, εξοντώθηκαν δεκάδες εκατομ- μύρια άνθρωποι, και στις πιο ελεύθερες δημοκρατίες εγκαθιδρύθηκε η στρατιωτική δικτατορία της αστικής τάξης. Αύτή η στρατιωτική δικτατορία εξακολουθεί να υπάρχει στις χώρες της, Αντάντ και ύστερα από την ήττα της Γερμανίας. Ακριβώς ο πόλεμος άνοιξε περισσότερο από καθετί άλλο τα μάτια των εργαζόμενων, πέταξε τα ψεύτικα στολίδια της αστικής δημοκρατίας, έδειξε στο λαό τις τεράστιες διαστάσεις πού πήρε η αισχροκέρδεια και ο πλουτισμός κατά τον πόλεμο και από τον πόλεμο. Εν ονόματι της «ελευθερίας και ισότητας» διεξήγαγε η αστική τάξη τον πόλεμο αυτό, εν ονόματι της «ελευθερίας και ισότητας» συσσώρευσαν πρωτάκουστα πλούτη οι προμηθευτές οπλι- σμού. Η κίτρινη Διεθνής της Βέρνης, όσο κι αν προσπαθεί, δε θα μπορέσει να κρύψει από τις μάζες τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα της αστικής ελευθερίας, της αστικής ισότητας, της αστικής δημο- κρατίας, χαρακτήρα πού έχει τώρα ξεσκεπαστεί ολοκληρωτικά.

11. Στη Γερμανία, την πιο αναπτυγμένη κεφαλαιοκρατική χώρα στην ευρωπαϊκή ήπειρο, οι πρώτοι κιόλας μήνες της πλέριας ρεπουμπλικάνικης ελευθερίας, πού έφερε η ήττα της ιμπεριαλιστι- κής Γερμανίας, έδειξαν στους Γερμανούς εργάτες και σ' όλον τον κόσμο, που βρίσκεται η πραγμα- τική ταξική ουσία της αστικής ρεπουμπλικάνικης δημοκρατίας. Η δολοφονία του Καρλ Λήμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ αποτελεί γεγονός κοσμοϊστορικής σημασίας, όχι μόνο γιατί βρήκαν τραγικό θάνατο οι καλύτεροι άνθρωποι και ηγέτες της πραγματικά προλεταριακής, της Κομμουνι- στικής Διεθνούς, άλλά και γιατί αποκαλύφτηκε πέρα για πέρα η ταξική ουσία ενός κράτους προη- γμένου σε ευρωπαϊκή κλίμακα - μπορούμε να πούμε δίχως υπερβολή: σε παγκόσμια κλίμακα. Αν κάτω από μία κυβέρνηση σοσιαλπατριωτών οι αξιωματικοί και οι κεφαλαιοκράτες μπόρεσαν να δολοφονήσουν ατιμώρητα κρατουμένους, δηλ. ανθρώπους πού η κρατική εξουσία τούς είχε θέσει υπό τη φρούρησή της, βγαίνει το συμπέρασμα, πώς η ρεπουμπλικάνικη δημοκρατία, στην όποία μπόρεσε να συμβεί ένα τέτοιο πράγμα, δεν είναι παρά δικτατορία της αστικής τάξης. ' Εκείνοι πού εκφράζουν την αγανάχτησή τους για τη δολοφονία του Καρλ Λήμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξε- μπουργκ, άλλά δεν καταλαβαίνουν αύτή την αλήθεια, δείχνουν η την αμβλύνοιά τους η την υποκρι- σία τους. Η «ελευθέρια» σε μία από τις πιο ελεύθερες και πιο προηγμένες δημοκρατίες του κόσμου, στη γερμανική δημοκρατία, είναι ελευθέρια να δολοφονούνται ατιμώρητα οι κρατούμενοι ηγέτες του προλεταριάτου. και δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, όσο θα διατηρείται ο καπιταλι- σμός, γιατί η ανάπτυξη του δημοκρατισμού δεν αμβλύνει, άλλά οξύνει την ταξική πάλη, πού, εξαι- τίας όλων των αποτελεσμάτων και των επιδράσεων του πολέμου και των συνεπειών του, έφτασε ως το σημείο του βρασμού.

Σήμερα, σ' ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο οι μπολσεβίκοι εκτοπίζονται, διώκονται, φυλα- κίζονται, όπως συμβαίνει, λ.χ., σε μιαν από τις πιο ελεύθερες αστικές δημοκρατίες, στην Ελβετία, όπως συμβαίνει στην Αμερική κλπ., όπου οργανώνονται πογκρόμ κατά των μπολσεβίκων. Από την άποψη της «δημοκρατίας γενικά» η της «καθαρής δημοκρατίας» είναι απλώς γελοίο, χώρες προηγ- μένες, πολιτισμένες, δημοκρατικές, εξοπλισμένες ως τα δόντια, να φοβούνται την παρουσία στο έδαφός τους μερικών δεκάδων ανθρώπων από την καθυστερημένη, πεινασμένη, ρημαγμένη Ρωσία, πού οι αστικές εφημερίδες, σε δεκάδες εκατομμύρια αντίτυπα, την αποκαλούν άγρια, εγκληματική χώρα κλπ. Είναι φανερό, ότι οι κοινωνικές συνθήκες, πού μπόρεσαν να γεννήσουν μία τέτοια χτυ- πητή αντίφαση, είναι στην πράξη οι συνθήκες της δικτατορίας τής αστικής τάξης.

12. Μία και έτσι έχουν τα πράγματα, η δικτατορία του προλεταριάτου είναι όχι μόνο απόλυτα νόμιμη, σαν μέσο ανατροπής των εκμεταλλευτών και καταστολής της αντίστασης τους, άλλά και απόλυτα απαραίτητη για όλη τη μάζα των εργαζόμενων, σαν μοναδικό μέσο άμυνας ενάντια στην δικτατορία της αστικής τάξης, πού οδήγησε στον πόλεμο και πού προετοιμάζει νέους' πολέμους.

Το κυριότερο πράγμα, πού δεν καταλαβαίνουν οι σοσιαλιστές και πού φανερώνει, πως θεω- ρητικά είναι κοντόφθαλμοι, πως είναι αιχμάλωτοι των αστικών προκαταλήψεων και πώς πρόδωσαν πολιτικά το προλεταριάτο, είναι τούτο ότι στην κεφαλαιοκρατική κοινωνία, όταν η ταξική πάλη, πού βρίσκεται στη βάση της κοινωνίας αυτής, οξύνεται κάπως σοβαρά, δεν μπορεί να υπάρξει τίπο- τα το ενδιάμεσο, παρά μόνο είτε δικτατορία της αστικής τάξης είτε δικτατορία του προλεταριάτου. Κάθε ονειροπόλημα για κάποια τρίτη λύση είναι αντιδραστικό θρηνολόγημα μικροαστού. Αυτό το μαρτυρεί και η πείρα της υπερεκατόχρονης εξέλιξης της αστικής δημοκρατίας και του εργατικού κινήματος όλων των προηγμένων χωρών και ιδιαίτερα η πείρα της τελευταίας πενταετίας. Αυτό δι- δάσκει και όλη η επιστήμη της πολιτικής οικονομίας, όλο το περιεχόμενο του μαρξισμού, πού εξη- γεί, ότι σε κάθε εμπορευματική οικονομία είναι οικονομικά αναπόφευκτη η δικτατορία τής αστικής τάξης, πού δεν υπάρχει άλλος να την αντικαταστήσει, έκτός από την τάξη των προλετάριων, τάξη πού αναπτύσσεται, πληθαίνει, συσπειρώνεται, δυναμώνει από την ίδια την εξέλιξη του καπιταλι- σμού.

13. Ένα άλλο θεωρητικό και πολιτικό λάθος των σοσιαλιστών είναι, ότι δεν καταλαβαίνουν, πώς οι μορφές της δημοκρατίας, αρχίζοντας από τα έμβρυα της στην αρχαιότητα, άλλαζαν ανα- πόφευκτα στη διάρκεια των χιλιετηρίδων, παράλληλα με την αντικατάσταση της μιας κυρίαρχης τάξης από μία άλλη. Στις αρχαίες δημοκρατίες της Ελλάδας, στις πόλεις του μεσαίωνα, στις προηγ- μένες κεφαλαιοκρατικές χώρες η δημοκρατία παρουσίασε διαφορετικές μορφές και εφαρμοζόταν σε διαφορετικούς βαθμούς. θα ήταν η μεγαλύτερη ανοησία να πιστέψει κανείς, πώς η πιο βαθιά επανάσταση στην ιστορία της ανθρωπότητας, το πρώτο στον κόσμο πέρασμα της εξουσίας από τη μειοψηφία των εκμεταλλευτών στην πλειοψηφία των εκμεταλλευομένων μπορεί να συντελεστεί μέσα στα παλιά πλαίσια της παλιάς, αστικής, κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, μπορεί να συντελε- στεί χωρίς τις πιο απότομες στροφές, χωρίς τη δημιουργία νέων μορφών δημοκρατίας, νέων θε- σμών, πού ενσαρκώνουν τούς νέους όρους εφαρμογής της κλπ.

14. Η δικτατορία του προλεταριάτου μοιάζει με τη δικτατορία των άλλων τάξεων κατά τούτο: ότι την προκάλεσε, όπως και κάθε δικτατορία, η ανάγκη να κατασταλεί με τη βία η αντίσταση της τάξης πού χάνει την πολιτική κυριαρχία. Η ριζική διαφορά ανάμεσα στη δικτατορία του προλετα- ριάτου και στη δικτατορία των άλλων τάξεων - τη δικτατορία των τσιφλικάδων στο μεσαίωνα, τη δικτατορία της αστικής τάξης σ' όλες τις πολιτισμένες κεφαλαιοκρατικές χώρες - βρίσκεται στο ότι η δικτατορία των τσιφλικάδων και της αστικής τάξης σήμαινε βίαιη καταστολή της αντίστασης της τεράστιας πλειοψηφίας του πληθυσμού, δηλαδή των εργαζόμενων. Απεναντίας, η δικτατορία του προλεταριάτου σημαίνει βίαιη καταστολή της αντίστασης των εκμεταλλευτών, των τσιφλικάδων και των κεφαλαιοκρατών, δηλ. μιας ασήμαντης μειοψηφίας του πληθυσμού.

Απ' εδώ κατά λογική συνέπεια βγαίνει ότι η δικτατορία του προλεταριάτου δεν μπορεί παρά να συνεπιφέρει αναπόφευκτα όχι μόνο μίαν αλλαγή γενικά των μορφών και των θεσμών της δη- μοκρατίας, άλλά ίσα-ίσα μία τέτοια αλλαγή, πού θα επιτρέψει μία χωρίς προηγούμενο στον κόσμο επέκταση της αποτελεσματικής χρησιμοποίησης του δημοκρατισμού από τις τάξεις των εργαζόμε- νων, από κείνους πού καταπιέζει ο καπιταλισμός.

Και πραγματικά, η μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου, πού δημιουργήθηκε κιόλας στην πράξη, δηλ. η σοβιετική εξουσία στη Ρωσία, το Rate-System στη Γερμανία, τα Shop Stewards Committees και οι άλλοι ανάλογοι σοβιετικοί θεσμοί σε άλλες χώρες, όλα αυτά σημαίνουν και κάνουν πράξη ακριβώς για τις εργαζόμενες τάξεις, δηλ. για την τεράστια πλειοψηφία του πληθυ- σμού, τη συγκεκριμένη δυνατότητα να ασκούν τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις δημοκρατικές ελευθέριες, πού δεν υπήρξε ποτέ, ούτε και κατά προσέγγιση, στις πιο εξελιγμένες, στις πιο δημο- κρατικές αστικές δημοκρατίες.

Η ουσία της Σοβιετικής εξουσίας συνίσταται στο ότι η μαζική οργάνωση ακριβώς των τάξε- ων, πού καταπιέζονταν από τον καπιταλισμό, δηλ. των εργατών και των μισοπρολετάριων (αγρο- τών, πού δεν εκμεταλλεύονται ξένη εργασία και είναι αναγκασμένοι να πουλάνε διαρκώς έστω και ένα μέρος της εργατικής τους δύναμης), αποτελεί τη μόνιμη και αποκλειστική βάση όλης τής κρα- τικής εξουσίας, ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού. Ακριβώς αυτές οι μάζες, πού ακόμα και στις πιο δημοκρατικές αστικές δημοκρατίες, αν και ισότιμες σύμφωνα με το νόμο, στην πραγματικότητα παραμερίζονταν με χίλιους τρόπους και τερτίπια από τη συμμετοχή στην πολιτική ζωή κι από την άσκηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθερίων, προσελκύονται τώρα σε μία μόνιμη, απα- ραίτητη και ταυτόχρονα αποφασιστική συμμετοχή στη δημοκρατική διακυβέρνηση του κράτους.

15. Ενώ η αστική δημοκρατία υποσχόταν παντού και πάντα την ισότητα των πολιτών, ανε- ξάρτητα από φύλο, θρήσκευμα, φυλή, εθνικότητα, άλλά πουθενά δεν την εφάρμοσε και, λόγω της κυριαρχίας του καπιταλισμού, ούτε μπορούσε να την εφαρμόσει, η σοβιετική εξουσία η ή δικτατο- ρία του προλεταριάτου την πραγματοποιεί άμεσα και πλέρια, γιατί αυτό είναι σε θέση να το κάνει μόνο η εξουσία των εργατών, πού δεν έχουν συμφέρον από τη διατήρηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και από την πάλη για το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμά τους.

16. Η παλιά, δηλ. η αστική δημοκρατία και ο κοινοβουλευτισμός είχαν οργανωθεί έτσι πού ακριβώς οι μάζες των εργαζομένων να είναι πιο πολύ απομακρυσμένες από τη συμμετοχή στο μη- χανισμό της διακυβέρνησης. η σοβιετική εξουσία, δηλ. η δικτατορία του προλεταριάτου, απεναντί- ας, είναι οργανωμένη έτσι πού να προσεγγίζει τις μάζες των εργαζομένων στο μηχανισμό της δια- κυβέρνηση. Τον ίδιο σκοπό εξυπηρετεί η συνένωση της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας στα πλαίσια της σοβιετικής οργάνωσης του κράτους και η αντικατάσταση των εδαφικών εκλογικών περιφερειών με τις παραγωγικές μονάδες, όπως είναι το εργοστάσιο, η φάμπρικα.

17. Ο στρατός ήταν ένας μηχανισμός καταπίεσης όχι μόνο επί μοναρχίας. Διατήρησε αυτό το χαρακτήρα και σ' όλες τις αστικές δημοκρατίες, ακόμα και στις πιο δημοκρατικές. Μόνο η σοβιετι- κή εξουσία, σαν μόνιμη κρατική οργάνωση ακριβώς των τάξεων πού καταπιέζονταν από τον καπι- ταλισμό, είναι σε θέση να εξαλείψει την υποταγή του στρατού στην αστική διοίκηση και να συγχω- νεύσει πραγματικά το προλεταριάτο με το στρατό, να εξοπλίσει πραγματικά το προλεταριάτο και ν' αφοπλίσει πραγματικά την αστική τάξη, πού χωρίς αυτό τι νίκη του σοσιαλισμού δεν είναι δυνατή.

18. Η σοβιετική οργάνωση του κράτους είναι προσαρμοσμένη στον καθοδηγητικό ρόλο του προλεταριάτου, τής τάξης πού βγήκε από τον καπιταλισμό πιο συγκεντρωμένη και πιο φωτισμένη. 'Η πείρα όλων των επαναστάσεων και όλων των κινημάτων των καταπιεζόμενων τάξεων, τι πείρα του παγκόσμιου σοσιαλιστικού κινήματος μας διδάσκει, ότι μόνο το προλεταριάτο είναι σε θέση να συνενώσει και να πάρει με το μέρος του τα σκόρπια και καθυστερημένα στρώματα του εργαζόμε- νου και εκμεταλλευομένου πληθυσμού.

19. Μόνο τι σοβιετική οργάνωση του κράτους μπορεί πραγματικά να τσακίσει μεμιάς και να εξαρθρώσει οριστικά τον παλιό, δηλ. τον αστικό, υπαλληλικό και δικαστικό μηχανισμό, πού διατη- ρήθηκε και δεν μπορούσε παρά να διατηρηθεί αναπόφευκτα στις συνθήκες του καπιταλισμού ακόμα και στις πιο δημοκρατικές δημοκρατίες, αποτελώντας στην πράξη το μεγαλύτερο εμπόδιο στην πραγματοποίηση του δημοκρατισμού για τούς εργάτες και για τούς εργαζόμενους. 'Η Κομ- μούνα του Παρισιού έκανε το πρώτο κοσμοϊστορικό βήμα στο δρόμο αυτό, η σοβιετική εξουσία - το δεύτερο.

20. Η κατάργηση τής κρατικής εξουσίας είναι ένας σκοπός, πού έβαζαν μπροστά τους όλοι οι σοσιαλιστές, κι ανάμεσά τους ο Μαρξ στην πρώτη γραμμή. Χωρίς την πραγματοποίηση αυτού του σκοπού, ο αληθινός δημοκρατισμός, δηλ. η ισότητα και τι ελευθερία, είναι απραγματοποίητος. Μα προς το σκοπό αυτό οδηγεί πραχτικά μόνο τι σοβιετική, η προλεταριακή δημοκρατία, γιατί, προ- σελκύοντας τις μαζικές οργανώσεις των εργαζομένων σε μία μόνιμη και απαραίτητη συμμετοχή στη διακυβέρνηση του κράτους, αρχίζει αμέσως να προετοιμάζει την πλήρη απονέκρωση κάθε κράτους.

21. Η ολοκληρωτική χρεοκοπία των σοσιαλιστών, πού συγκεντρώθηκαν στη Βέρνη, τι πλή- ρης ανικανότητά τους να καταλάβουν τη νέα, δηλ. την προλεταριακή δημοκρατία, φαίνεται κυρίως από το έξής. Στις 10 του Φλεβάρη 1919 ο Μπράντινγκ κήρυξε τον τερματισμό των εργασιών τής διεθνούς συνδιάσκεψης τής κίτρινης Διεθνούς στη Βέρνη. Στις 11 του Φλεβάρη 1919 δημοσιεύτηκε στο Βερολίνο, στην «Die Freiheit», εφημερίδα αυτών πού συμμετείχαν στη συνδιάσκεψη, μία έκ- κληση του κόμματος των «ανεξαρτήτων» προς το προλεταριάτο. στην έκκληση αύτή αναγνωρίζε- ται ο αστικός χαρακτήρας της κυβέρνησης Σάιντεμαν. Τον επικρίνουν, ότι επιθυμεί να καταργήσει τα Σοβιέτ, που αποκαλούνται Trager und Schuetzer der Revolution - φορείς και φύλακες της επα- νάστασης, και γίνεται η πρόταση να νομιμοποιηθούν τα Σοβιέτ, να τούς παραχωρηθούν κρατικά δι- καιώματα, να τούς παραχωρηθεί το δικαίωμα ν' αναστέλλουν τις αποφάσεις της Εθνοσυνέλευσης, και το ζήτημά να παραπέμπεται σε παλλαϊκό δημοψήφισμα.

Ή πρόταση αύτή σημαίνει ολοκληρωτική ιδεολογική χρεοκοπία των θεωρητικών, που υπε- ράσπιζαν τη δημοκρατία, χωρίς να καταλαβαίνουν τον αστικό της χαρακτήρα. Η γελοία προ- σπάθεια να συνδυαστεί το σύστημα των Σοβιέτ, δηλ. η δικτατορία του προλεταριάτου, με την Εθνοσυνέλευση, δηλ. με τη δικτατορία της αστικής τάξης, ξεσκεπάζει ολοκληρωτικά και τη φτώχια της σκέψης των κίτρινων σοσιαλιστών και σοσιαλδημοκρατών, και την πολιτική τους μικροαστική αντιδραστικότητα, και τις δειλές παραχωρήσεις τους στην ασυγκράτητα αυξανόμενη δύναμη της νέας, προλεταριακής δημοκρατίας.

22. Καταδικάζοντας τον μπολσεβικισμό, η πλειοψηφία της κίτρινης Διεθνούς στη Βέρνη, πού από φόβο μπροστά στις εργατικές μάζες δεν τόλμησε να ψηφίσει τυπικά μιαν απόφαση σ' αυτό το πνεύμα, -ενήργησε σωστά από ταξική άποψη. Ακριβώς αύτή η πλειοψηφία είναι πέρα για πέρα αλ- ληλέγγυα με τούς Ρώσους μενσεβίκους και σοσιαλιστές-επαναστάτες και με τούς Σάιντεμαν στη Γερμανία. Οι ρώσοι μενσεβίκοι και σοσιαλιστές-επαναστάτες, παραπονούμενοι ότι διώκονται από τούς μπολσεβίκων, προσπαθούν να κρύψουν το γεγονός, ότι στις διώξεις αυτές τις επέβαλε η συμ- μετοχή των μενσεβίκων και των σοσιαλιστών-επαναστατών στον εμφύλιο πόλεμο με το μέρος· της αστικής τάξης ενάντια στο προλεταριάτο. το ίδιο και οι Σάιντεμαν και το κόμμα τους στη Γερμανία απόδειξαν κιόλας, ότι συμμετέχουν με τον ίδιο τρόπο στον εμφύλιο πόλεμο, δηλ. με το μέρος της αστικής τάξης ενάντια στους εργάτες.

Γι’ αυτό ήταν πολύ φυσικό η πλειοψηφία των συμμετασχόντων στην κίτρινη Διεθνή της Βέρ- νης να ταχθεί υπέρ της καταδίκης των μπολσεβίκων. στη στάση αύτή βρήκε την έκφραση της όχι η υπεράσπιση της «καθαρής δημοκρατίας», άλλά η αυτοάμυνα ανθρώπων, πού ξέρουν και νιώθουν, ότι στον εμφύλιο πόλεμο η θέση τους είναι με το μέρος της αστικής τάξης ενάντια στο προλετα- ριάτο.

Να γιατί δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε, ότι η απόφαση της πλειοψηφίας της κίτρινης Διεθνούς είναι σωστή από ταξική άποψη. το προλεταριάτο δεν πρέπει να φοβάται την αλήθεια, μα να την κοιτάζει κατάματα και να βγάζει απ' αυτήν όλα τα πολιτικά συμπεράσματα.

*Διαβάστηκαν από τον Β.Ι. Λένιν, πού ήταν ο συντάκτης τους, στις 4 Μάρτη.

Δημοσιεύτηκαν στις 6 Μάρτη 1919 στην «Πράβντα», α.φ. 51.

«ΑΠΑΝΤΑ» Β.1. Λένιν, τόμος 28, σελ. 445-456