Η CIA ζητάει λίστες Ελλήνων κομμουνιστών…

        

Η  CIA στο χθεσινό τηλεοπτικό της δελτίο παρουσίασε την επικαιρότητα στην οποία συμπεριλαμβανόταν και η απόφαση της Επιτροπής Ελέγχου της Βουλής να μην επιβληθούν διοικητικές κυρώσεις προς τα κόμματα και συνασπισμούς κομμάτων για τη χρήση του έτους 2015. Κατόπιν η CIA σχολίασε την απόφαση κατηγορώντας την Επιτροπή ότι καλύπτει παρανομίες των κομμάτων ενώ δεν καλύπτει τις δικές της παρανομίες! Υπερβολική η CIA αφού το κράτος καλύπτει πρώτα τη CIA και τ’ αφεντικά της!

Αλλά γιατί η CIA αποφάσισε να κατηγορήσει τα κόμματα για παρανομίες αφού κι εκείνα τα ίδια αφεντικά με την ίδια υπηρετούν;! Γιατί η CIA δεν μίλησε για παρανομίες αναφερόμενη στα αστικά κόμματα! Η CIA παρακάτω διευκρίνισε ότι μιλάει για το επαναστατικό κόμμα, για το κόμμα της εργατικής τάξης, το οποίο αρνείται να ονομαστικοποιήσει τα κουπόνια της οικονομικής του ενίσχυσης, να φτιάξει λίστες δηλαδή με κομμουνιστές και άλλους φίλα προσκείμενους στο ΚΚΕ και να της δώσει στη CIA και στο αστικό κράτος!

Θυμίζουμε ότι για το ζήτημα έχει επανειλημμένως τοποθετηθεί το ΚΚΕ που για τα οικονομικά του δέχεται πολλαπλούς ελέγχους από τους ορκωτούς λογιστές και τα αρμόδια ελεγκτικά όργανα, τα οποία έχουν εγκρίνει και τους ισολογισμούς του. Όσον αφορά τα κουπόνια, το ΚΚΕ έχει τονίσει επανειλημμένως ότι δεν μπορεί να δίνει στοιχεία που περιέχουν το όνομα, επώνυμο, ΑΦΜ ή δελτίο ταυτότητας των μελών και φίλων του, που ενισχύουν το Κόμμα, γιατί αυτό -εκτός των άλλων- αντιβαίνει στο συνταγματικό δικαίωμα περιφρούρησης των προσωπικών δεδομένων που αναφέρονται στην πολιτική τοποθέτηση και επιλογή του καθένα.

Όχι ότι δεν τα ξέρει τα παραπάνω η CIA αλλά εκείνη κάνει τη δουλειά της! Ζητάει ονομαστικοποίηση των κουπονιών του ΚΚΕ για να ξέρουν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του αστικού κράτους ποιους πρέπει να πιέσουν, ποιους πρέπει να απολύσουν, ποιους πρέπει να εξορίσουν, ποιους πρέπει να βασανίσουν, ποιους πρέπει να εκπαραθυρώσουν, ποιους πρέπει να εξαφανίσουν, ποιους πρέπει να εκτελέσουν! Η CIA ξέρει καλά ότι το μαύρο χρήμα δεν βρίσκεται στο ΚΚΕ και στους αγωνιστές αλλά στα αφεντικά της τις πολυεθνικές! Η CIA δε ζητάει ονομαστικές λίστες από το ΚΚΕ για να πατάξει την παρανομία! Αν το έκανε γι’ αυτόν τον λόγο θα ζητούσε από το κόμμα το οποίο υπερασπίζεται με το μικρόφωνο της καθημερινά να πληρώσει αυτά που άρπαξε με δάνεια κι άλλους τρόπους από διάφορα ταμεία και δεν πληρώνει μία! Εάν η CIA είχε καημό με τις παρανομίες των κομμάτων δεν θα επέλεγε να συμπορευθεί με κάποιον από το ευρύτερο περιβάλλον της MIZENS! Η CIA όμως δεν ενδιαφέρεται για τις μίζες, τις αρπαχτές, το μαύρο χρήμα, τη διαπλοκή γιατί αυτά υπερασπιζόμενη τρώει παντεσπάνι και αστακουδάκι! Η CIA ενδιαφέρεται να βάλει στο χέρι λίστες επαναστατών για να μπορεί να τους εξολοθρεύσει προκειμένου να μην κινδυνέψουν τα αφεντικά της και το χαβιάρι της!

Σ. Σηρούς

,,το καλύτερο "βαποράκι" των σχεδίων των Γερακιών,,

ΚΚΕ

Η συνέντευξη Πάιατ επιβεβαίωσε τις επικίνδυνες δεσμεύσεις της κυβέρνησης προς τις ΗΠΑ

Σε σχόλιο για την συνέντευξη του αμερικανικού πρέσβη Τζέφρι Πάιατ στον «ΣΚΑΪ», το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρει:

«Η συνέντευξη του πρέσβη των ΗΠΑ επιβεβαίωσε ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει αναλάβει πολύ επικίνδυνες -για τον ελληνικό λαό- δεσμεύσεις, οι οποίες αποκαλύπτονται σιγά-σιγά και εξελίσσεται στο καλύτερο "βαποράκι" των σχεδίων των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην περιοχή. 

Στόχος είναι να γίνει η Ελλάδα "γεωπολιτικός μεντεσές" ανάμεσα στο ΝΑΤΟ, την ΕΕ και την ευρύτερη περιοχή, όπως ειπώθηκε χαρακτηριστικά.

Γι' αυτό το λόγο άλλωστε, επισπεύδονται και οι διαπραγματεύσεις για το Σκοπιανό, με στόχο την ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Γι' αυτό το λόγο επεκτείνονται και αναβαθμίζονται οι αμερικανοΝΑΤΟικές στρατιωτικές βάσεις στην Ελλάδα, με τη Σούδα να είναι "περισσότερο δραστήρια απ' όσο έχει υπάρξει εδώ και πολύ καιρό", ως ορμητήριο της στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία.

Γι' αυτό το λόγο σχεδιάζεται, ειδικά η Βόρεια Ελλάδα, με επίκεντρο τη Θεσσαλονίκη, να λειτουργήσει, ως οικονομικό - πολιτικό - στρατιωτικό κέντρο για την ευρύτερη περιοχή, στο πλαίσιο και του σφοδρού ανταγωνισμού, που εξελίσσεται με άλλες δυνάμεις, όπως η Ρωσία και η Κίνα.

Την ίδια στιγμή, ο πρέσβης των ΗΠΑ "νίπτει τας χείρας του" για τα ελληνοτουρκικά, λέγοντας ότι αυτά θα πρέπει να αντιμετωπιστούν στο πλαίσιο της συμμαχίας του ΝΑΤΟ.

Τέλος, τόσο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όσο και ο πρωθυπουργός πήραν τα εύσημα από τον πρέσβη των ΗΠΑ για τη μετάλλαξη "προς το καλύτερο" και βασικά για την αντιλαϊκή πολιτική που υλοποιούν, προκειμένου να γίνει η Ελλάδα ελκυστικός επενδυτικός προορισμός, πάνω, όμως, στα ερείπια των λαϊκών δικαιωμάτων».

902.gr

Ο κύκλος των κρίσεων

Πριν ενάμισυ αιώνα, ο Κάρολος Μαρξ με τον Φρειδερίκο Ένγκελς κατέδειξαν με απόλυτη σαφήνεια την περιοδικότητα των κρίσεων στον καπιταλισμό, καταγράφοντας μια μεγάλη κρίση κάθε 25 χρόνια και μια μικρότερη στο ενδιάμεσο. Δεν επρόκειτο για θεωρία αλλά για διαπίστωση, την οποία η ιστορία βάλθηκε να επιβεβαιώνει από τότε μέχρι την δεκαετία του 1970. Από το 1971, όταν ο Νίξον αποσύνδεσε το πολιτειακό δολλάριο από τον "κανόνα του χρυσού", βάζοντας ταφόπλακα στο Μπρέττον Γουντς, οι καπιταλιστικές κρίσεις εμφανίζονται όλο και συχνότερα.

Πράγματι, στα σαράντα χρόνια που ακολούθησαν, γίναμε μάρτυρες δυο μεγάλων πετρελαιικών κρίσεων κατά την δεκαετία του 1970, την χρεωκοπία πολλών χωρών τής Λατινικής Αμερικής κατά την δεκαετία του 1980, την κατάρρευση του χρηματιστηρίου του Τόκυο το 1990, την τραπεζική κρίση των σκανδιναβικών χωρών το 1991, την μεξικανική κρίση το 1994, την κρίση των "ασιατικών τίγρεων" το 1997, την ρωσσική χρεωκοπία του 1998, την κρίση από την πολιτειακή φούσκα τού διαδικτύου (φούσκα dot com) το 2000 και την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που προκλήθηκε από το σκάσιμο της φούσκας των στεγαστικών στις ΗΠΑ το 2007.

Αριθμός χωρών με σοβαρή τραπεζική κρίση από το 1800 ως σήμερα (δείγμα 70  χωρών) (*).

Στην βάση τους, όλες αυτές οι κρίσεις είναι εγγενείς στον καπιταλισμό, υπάρχουν δηλαδή στο dna του και οφείλονται αποκλειστικά στο κυνήγι του κέρδους. Θεωρητικώς, η αιτία για την επιτάχυνσή τους πρέπει να αναζητηθεί στην υιοθέτηση χρηματοοικονομικών συστημάτων τα οποία βασίζονται σε χρήμα που δεν έχει αντίκρυσμα σε χρυσό. Στην ουσία, όμως, η υιοθέτηση τέτοιων συστημάτων επιβλήθηκε από το κυνήγι του κέρδους, μιας και αυτά τα συστήματα διευκολύνουν την επίτευξη αυτού του στόχου.

Το χρήμα που δεν έχει αντίκρυσμα σε χρυσό, διαθέτει ένα μεγάλο πλεονέκτημα: επιτρέπει στην χώρα που το χρησιμοποιεί να αναβάλει οποιαδήποτε διαφαινόμενη κρίση, δημιουργώντας χρήμα από το πουθενά. Αυτό το "χρήμα από το πουθενά" λέγεται κομψά "ποσοτική διευκόλυνση" και διοχετεύεται στην αγορά μέσω "παροχής ρευστότητας" στις τράπεζες, χάρη στην οποία οι τελευταίες μπορούν να χρηματοδοτούν την "πραγματική οικονομία".

Παρένθεση. Προσέξτε τις λεξούλες που έβαλα σε εισαγωγικά στην προηγούμενη παράγραφο. Αν δεν ήρθατε πρόσφατα από τον Άρη, σίγουρα τις έχετε ακούσει κατ' επανάληψη από τα στόματα έγκυρων αναλυτών. Σας τις έβαλα στην σειρά σε μια πρόταση ώστε να καταλάβετε τον τρόπο με τον οποίο συνδέονται. Κλείνει η παρένθεση.

Θα έλεγε κάποιος πως το χρήμα που δεν έχει αντίκρυσμα σε χρυσό, αφού βοηθάει στην αναβολή εκδήλωσης μιας κρίσης, δεν είναι κακό. Και όμως! Ακόμη κι αν συμφωνήσουμε πώς η δημιουργία χρήματος από το πουθενά αναστέλλει την επέλευση της καταιγίδας, θα πρέπει παράλληλα να συμφωνήσουμε πως δεν γιατρεύει καμμιά από τις παθογένειες που γεννούν τέτοιες καταιγίδες. Για να το πούμε με επιστημονικά μεταφορικό τρόπο, οι μονεταριστικές επιλογές δεν καθαρίζουν το σύστημα από τα σκουπίδια του αλλ' απλώς σπρώχνουν αυτά τα σκουπίδια κάτω από το χαλί. Τα προβλήματα παραμένουν και απλώς μετακυλίονται σε άλλους τομείς της οικονομίας, αυξάνοντας τις δυσλειτουργίες. Μ' αυτόν τον τρόπο η καταιγίδα δεν εκδηλώνεται μεν αλλά μετατρέπεται σε τυφώνα, ο οποίος ξεσπάει αργότερα με περισσότερο καταστροφικές επιπτώσεις.

Για παράδειγμα, μερικά από τα προβλήματα που διογκώνονται καθώς μπαίνουν κάτω από το χαλί είναι τα μεγάλα ελλείμματα, η επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης της πλειοψηφίας των πολιτών (υπέρ της περαιτέρω συσσώρευσης πλούτου στα θυλάκια ολίγων), η διόγκωση των κρατικών χρεών, η απορρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος λόγω της αποθράσυνσης των τραπεζών, οι πάσης φύσεως φούσκες, η αστάθεια της αγοράς κλπ. Με άλλα λόγια, όλα εκείνα τα προβλήματα που αποτελούν την πρώτη ύλη οποιασδήποτε καπιταλιστικής κρίσης.

Η μαρξική σκέψη και οι μαρξιστές αναλυτές επιμένουν ότι ο καπιταλισμός έχει φάει τα ψωμιά του και πνέει τα λοίσθια. Οι καπιταλιστές οικονομολόγοι, από τους μετριοπαθείς κεϋνσιανιστές μέχρι τους θεωρητικούς τού νεοφιλελευθερισμού (Σουμπέτερ, Χάγεκ κλπ), υποστηρίζουν ότι το καπιταλιστικό οικοδόμημα κινδυνεύει από εγγενείς, δικές του αδυναμίες. Όπως και νά 'χει πάντως, η ουσία είναι ότι η μεγιστοποίηση του κέρδους (δηλαδή, η κεντρική ιδέα τού καπιταλισμού) ενθαρρύνει το κόψιμο κάθε ζώνης ασφαλείας και κάθε άγκυρας, οδηγώντας όλο το σύστημα σε μια διαβολική δίνη υφέσεων, ανακάμψεων, επεμβάσεων, καταρρεύσεων κλπ, οι σπείρες της οποίας όλο και στενεύουν.

Εν κατακλείδι και ενώ τα απόνερα της τελευταίας καπιταλιστικής κρίσης δεν λένε να υποχωρήσουν τελείως ακόμη, αν θέλαμε να διακινδυνεύσουμε μια πρόβλεψη, θα μπορούσαμε να στοιχηματίσουμε ότι θα υπάρξει και επόμενη σοβαρή καπιταλιστική κρίση, η οποία, όσο περισσότερο αργεί να εμφανιστεί, τόσο πιο ορμητικά θα εκληλωθεί. Κι αν θέλαμε να αυξήσουμε την απόδοση αυτού του στοιχήματος, θα ποντάραμε ότι το νομοτελειακά επερχόμενο κραχ θα είναι το χειρότερο όλων των εποχών. Χωρίς, μάλιστα, να αποκλείεται να σημάνει το τέλος τής κυριαρχίας του πολιτειακού δολλαρίου και συνάμα της ηγεμονίας των ΗΠΑ στον πλανήτη.

------------------------------------------------
(*) Προσέξτε την σχεδόν πλήρη έλλειψη τραπεζικών κρίσεων κατά την διάρκεια του Μπρέττον Γουντς. Αυτή δεν οφείλεται τόσο στην επίδραση των μέτρων που πάρθηκαν όσο στην τεράστια καταστροφή κεφαλαίων που προκάλεσε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. 

Εκκλησιαστικό δούλεμα ψιλό γαζί!

      

Η εκκλησία θα πάει στο συλλαλητήριο των Αθηνών για τη Μακεδονία προκειμένου να το προφυλάξει από τα ακροδεξιά στοιχεία! Για τον ίδιο ακριβώς λόγο πήγαν όσοι μητροπολίτες πήγανε στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης για τη Μακεδονία! Αυτά πάνω κάτω είπε ένας μητροπολίτης σήμερα σε ένα πρωινάδικο!

Δηλαδή ο παναγιότατος μητροπολίτης που μίλησε στο πρωινάδικο μας είπε ότι ο Άνθιμος πήγε στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης για τη Μακεδονία προκειμένου να το προφυλάξει από τα ακροδεξιά στοιχεία και ο Αμβρόσιος θα πάει για τον ίδιο ακριβώς λόγο στο συλλαλητήριο της Αθήνας για τη Μακεδονία!

Να πεθάνεις στα γέλια ή να κόψεις τις φλέβες σου με τέτοιες δηλώσεις;! Η εκκλησία μας δουλεύει ψιλό γαζί για να μη γράψουμε ότι μας περνάει για πολύ… κορόιδα! Αλλά θα μου πεις εδώ μας περνάει για πολύ… κορόιδα ο Τσίπρας γιατί να μη μας περνάει και η εκκλησία που στο κάτω – κάτω έχει και τη βοήθεια του Θεού!

Μαυρομάτης

Φραγκλίνος Ρούζβελτ και Στάλιν: Το νηφάλιο πρόσωπο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού

Κατιούσα

Ο Φράνκλιν Ντελάνο Ρούζβελτ, γεννημένος σαν σήμερα το 1882, ο 32ος πρόεδρος των ΗΠΑ και ο μόνος ηγέτης της χώρας που εξέτισε πάνω από δυο θητείες, ανήκει χωρίς αμφιβολία στα πρόσωπα που σημάδεψαν τον εικοστό αιώνα και αποτέλεσε μαζί με τους Στάλιν και  Τσώρτσιλ, πρωταγωνιστή της συμμαχικής νίκης επί του ναζισμού. Η σχέση του με τον “ατσάλινο” σοβιετικό ηγέτη έχει γίνει πολλές φορές αντικείμενο μελέτης, αλλά και κριτικής, από τον καιρό που ήταν ακόμα εν ζωή μέχρι σήμερα. Οι επικριτές του συνηθίζουν να τονίζουν την ιδιαίτερη επίδραση που είχε πάνω του ο Στάλιν, με αποτέλεσμα ο αμερικανός πρόεδρος να επιδεικνύει μια ιδιαίτερα ελαστική στάση έναντι των σοβιετικών διεκδικήσεων. Οι πιο σφοδροί του πολέμιοι δε διστάζουν μάλιστα να του χρεώσουν προσωπικά τη στερέωση της σοβιετικής επιρροής στην Ανατολική Ευρώπη μετά τον πόλεμο.
Η πραγματικότητα, ως συνήθως, ασφυκτιά σε απρόσμαυρες ερμηνείες περί “καλών” και “κακών”, ούτε μπορεί να ερμηνευτεί στη βάση προσωπικής συμπάθειας, όσο υπαρκτή κι αν φαινόταν πως ήταν η τελευταία μεταξύ των επικεφαλής ΗΠΑ και ΕΣΣΔ. Όπως καταδεικνύει η μελέτη της Αμερικανίδας δημοσιογράφου και συγγραφέα Σούζαν Μπάτλερ: “Ρούζβελτ και Στάλιν: Πορτραίτο μιας συνεργασίας”, αποσπάσματα της οποίας μεταφράζουμε σήμερα, η στάση του προέδρου υπαγορευόταν από ρεαλισμό, κι όχι από κάποιου είδους ρομαντική ψευδαίσθηση περί δυνατότητας πραγματικής φιλίας μεταξύ σοσιαλισμού και καπιταλισμού. Στην εκτίμησή του βάραινε τόσο η συναίσθηση πως η ΕΣΣΔ θα εξερχόταν από τον πόλεμο ως ανερχόμενη υπερδύναμη, με τεράστιο κύρος λόγω του καθοριστικού της ρόλου στην αντιφασιστική νίκη, άρα ο συσχετισμός δυνάμεων δε θα μπορούσε να είναι ο ίδιος, όσο και η πεποίθηση του ότι λόγω των τεράστιων ανθρώπινων και υλικών απωλειών θα ήταν διατεθειμένη για την εξεύρεση ενός modus vivendi. Όπως αποκάλυπτε δε σε συνεργάτες του, δεν είχε κανένα πρόβλημα να αναθεωρήσει τη στάση του σε περίπτωση που δεν επετύγχανε η πολιτική συνεννόησης. Σε καμία περίπτωση λοιπόν δεν έχει νόημα να μιλάμε για “ιδεολόγο” Ρούζβελτ σε μανιχαϊκή αντιδιαστολή προς τον “κυνικό” διάδοχο του Τρούμαν.
Από την άλλη είναι γεγονός πως ο Στάλιν και η ΕΣΣΔ συνολικά αντιμετώπιζαν θετικά το Ρούζβελτ, όχι μόνο για προπαγανδιστικούς λόγους στα πλαίσια της αντιφασιστικής συμμαχίας, αλλά και διότι είχαν διαβλέψει ότι η διάδοχη κατάσταση θα ήταν σαφέστερα πιο ενεργά εχθρική απέναντι στη χώρα. Αμφότεροι οι ηγέτες κέρδιζαν μέσω της ήπιας πολιτικής χρόνο για τους δικούς τους σκοπούς, η εξέλιξη των αμερικανοσοβιετικών σχέσεων αν δεν είχε μεσολαβήσει ο αδόκητος θάνατος του προέδρου Ρούζβελτ τον Απρίλη του ’45, είναι ένα αίνιγμα που θα παραμείνει για πάντα άλυτο:

Στα μέσα του Μαρτίου [1945], ο Ρούζβελτ επέτρεπε στον εαυτό του την πολυτέλεια της αναποφασιστικότητας σχετικά με τον αν θα πήγαινε στα εγκαίνια ή το κλείσιμο της διάσκεψης του Σαν Φραντσίσκο […]Αλλά σε ό,τι αφορά την πίστη του στην ορθότητα της πολιτικής του […]ήταν αμετακίνητος: Η συνεργασία με τη Σοβιετική Ένωση ήταν επιτακτική. […]Το κίνητρο του Ρούζβελτ δεν ήταν η ιδεαλιστική αντίληψη ότι εκείνος κι ο Στάλιν, η Αμερική και η Σοβιετική Ένωση, θα γινόταν ποτέ φίλοι, αλλά η ρεαλιστική του εκτίμηση, όπως την είχε εξηγήσει στο Μακένζυ Κινγκ, πως “Η Ρωσία θα γίνει πολύ ισχυρή. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να φτιάξουμε σχέδια για αφοπλισμό”. Ποιος άλλος μηχανισμός πέραν του -όχι ακόμα ιδρυμένου-Συμβουλίου Ασφαλείας θα μπορούσε να θέσει ίσους όρους στο παιχνίδι; Ήταν εύλογο για το Ρούζβελτ να έχει την πιο επικίνδυνη δύναμη του πλανήτη – το Στάλιν-εντός πλαισίου, κάτι που σήμαινε να φέρεται σθεναρά και δίκαιο στο Στάλιν, αποφεύγοντας παράλληλα το σχίσμα.

Είχε εκφράσει αυτή την ιδέα πολύ καθαρά σε μια εξαιρετικά σύντομη μα εύστοχη ομιλία […] λίγο πριν φύγει για τη Διάσκεψη της Γιάλτας. Εμπεριείχε ένα τμήμα που απευθυνόταν σαφώς όχι μόνο στο Στάλιν, αλλά και στους ιθύνοντες των συμμάχων, που παρατηρούσαν πώς χειριζόταν το Στάλιν και αναρωτιόνταν αν ήταν στο ύψος των περιστάσεων: Έχουμε μάθει μια απλή αλήθεια, όπως είπε ο Έμερσον, ότι “Ο μόνος τρόπος για να έχεις ένα φίλο είναι να είσαι κι εσύ τέτοιος”. Δε μπορούμε να κερδίσουμε τη σταθερή ειρήνη αν την προσεγγίσουμε με καχυποψία, δυσπιστία ή φόβο. Μπορούμε να την κερδίσουμε μόνο αν προχωρήσουμε με κατανόηση, αυτοπεποίθηση και το κουράγιο που προέρχεται από την πεποίθηση”. Κάθε ενέργεια που έκανε ο Ρούζβελτ τους τελευταίους μήνες που του έμειναν απέρρεαν από αυτή την ιδέα. Ο Τσώρτσιλ πρέπει να άκουσε με βαριά καρδιά αυτή την ομιλία (και τις περισσότερες αντιλήψεις που εξέφρασε ο Ρούζβελτ το 1945).

Ο Ρούζβελτ ήταν πάνω απ’όλα πρακτικός, αλλά η πρακτική του σκέψη δεν ήταν ορατή στους συγχρόνους του. Η επιμονή του στην άνευ όρων παράδοση δεν ήταν μια φιλοσοφική προσέγγιση για τον τερματισμό των εχθροπραξιών, αλλά ένας πρακτικός και αποτελεσματικός τρόπος για να αποφύγει τη διαπραγμάτευση της ειρήνης. Μια ειρηνευτική διαπραγμάτευση έπρεπε να αποφευχθεί γιατί θα σήμαινε είτε στην καλύτερη να συμβουλευτεί εκ των προτέρων τους συμμάχους του είτε στη χειρότερε μια ειρηνευτικη διάσκεψη: Σε καθεμία από τις περιπτώσεις, ο ίδιος δε θα είχε τον απόλυτο έλεγχο. […]

Η εμμονή του, η απόλυτη αφοσίωση του στη δημιουργία των Ηνωμένων Εθνών ήταν επίσης μια πρακτική προσέγγιση για την επίλυση ενός προβλήματος-την αποφυγή της συσσώρευσης εξοπλισμών-που θεωρούσαι ότι θα ήταν ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να διατηρηθεί η ειρήνη μεταξύ των εθνών. […] Η επιμονή του Ρούζβελτ για συμπερίληψη της Κίνας ως “τέταρτου αστυνόμου”, παρότι παρέλυσε λόγω εσωτερικών κι εξωτερικών τριβών, είχε επίσης πρακτική βάση. Οι Ασιάτες ήταν σημαντικοί σε ό,τι αφορούσε τα δημογραφικά μεγέθη του μέλλοντος, λόγω τους τεράστιου πληθυσμού τους, αλλά υπήρχε κι άλλο πλεονέκτημα: Η Κίνα θα ήταν ένας τρόπος ανάσχεσης της Ρωσίας. Η Κίνα και η Ρωσία είχαν τα μεγαλύτερα σύνορα του κόσμου: Θα παρακολουθούσαν η μία την άλλη.

Έχοντας συναίσθηση πως ήταν ηγέτης της πιο ισχυρής χώρας στον κόσμο, γιατί έδινε τόση ελευθερία κινήσεων στο Στάλιν; Ένιωθε πως έτσι έπρεπε. Ο Ρούζβελτ είχε θέσει τον εξής όρο στο Στάλιν κατά τη Διάσκεψη της Γιάλτας: “Δε θέλω οι Πολωνοί να είναι σε θέση να αμφισβητήσουν τις Πολωνικές εκλογές. Δεν είναι μόνο θέμα αρχών αλλά και πρακτικής πολιτικής”. Προσδοκούσε ο Στάλιν να ανταποκριθεί σε αυτό. Δεν περίμενε στ’αλήθεια ελεύθερες εκλογές αμερικανικού τύπου: Η ιστορία της Πολωνίας, όπως κι εκείνη της Ρωσίας, ήταν γεμάτη δεσποτική εξουσία και δε θα άλλαζε σε μια νύχτα, αλλά περίμενε από το Στάλιν να δώσει στους Πολωνούς κάποιο βαθμό αυτονομίας περιλαμβάνοντες διάφορες ετερόκλητες ομάδες στην κυβέρνηση. Και τα προσχήματα μετρούσαν.

Χωρίς αμφιβολία συνειδητοποιούσε πως ο Στάλιν υποκινούνταν από το φόβο μιας αναδυόμενης Γερμανίας, καθώς ο Στάλιν είχε εκφράσει τόσες φορές αυτή τη σκέψη. Αν όμως συνειδητοποιούσαι το βάθος αυτού του φόβου είναι μια ερώτηση που δε μπορεί να απαντηθεί. Στο τέλος του Μάρτη, ο Στάλιν εξέφρασε το φόβο του σε μια τσεχική αντιπροσωπεία που τον επισκέφτηκε:

“[..]Πολλοί νομίζουν ότι οι Γερμανοί ποτέ δε θα είναι ξανά σε θέση να μας απειλήσουν. Αυτό δεν ισχύει. Είναι αδύνατον να ξεφορτωθούμε τους Γερμανούς, θα παραμείνουν..Θα είμαστε αμείλικτοι με τους Γερμανούς αλλά οι σύμμαχοί μας θα τους φερθούν με το γάντι. Έτσι εμείς οι Σλάβοι πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι οι Γερμανοί να μας επιτεθούν ξανά.”

[…] Έχει παραβλεφθεί από τους ιστορικούς ότι εκτός από την ακύρωση της συνθήκης με την Ιαπωνία, ο Στάλιν έκανε άλλη μία παραχώρηση αφότου έλαβε το συναισθηματικά φορτισμένο τηλεγράφημα του Ρούζβελτ στις 4 Αυγούστου: άλλαξε τη γνώμη του για τη σύνθεση της Πολωνικής κυβέρνησης. […]

Ρούζβελτ και Στάλιν στη Διάσκεψη της Τεχεράνης, Δεκέμβρης 1943

Την ίδια στιγμή που ο Ρούζβελτ έδινε τα χέρια με το Στάλιν, είχε πρόβλημα να κρατήσει υπό έλεγχο τον Τσώρτσιλ. Ο Τσώρτσιλ τον πίεζε να πάρει μια πιο σκληρή, συγκρουσιακή στάση για το ζήτημα. Ο Ρούζβελτ τον συγκρατούσε από τηλεγράφημα σε τηλεγράφημα. […] Υπενθύμιζε επίσης στον Τσώρτσιλ πως ο Στάλιν έπρεπε να συμπεριληφθεί στη λήψη πολιτικών αποφάσεων.[…] Και ξανά, συζητώντας για την Ελλάδα τον Απρίλη, ο Ρούζβελτ προειδοποίησε τον Τσώρτσιλ να μη στήσει διμερή επιτροπή: “Αυτό θα φαινόταν σαν εμείς από πλευράς μας να παραβιάζαμε την απόφαση της Γιάλτας για τριμερή δράση στις απελευθερωμένες περιοχές και θα μπορούσε να ερμηνευθεί ότι υποδεικνύει πως οι αποφάσεις της Γιάλτας δεν ισχύουν πια.”

Αν ο Ρούζβελτ παρουσιαζόταν με αυτοπεποίθηση στον Τσώρτσιλ, είχε μολαταύτα ενδοιασμούς. Σε μια κίνηση μη χαρακτηριστική για τον ίδιο, εξομολογήθηκε στον Τσέστερ Μπόουλς […]:

“Έχουμε πάρει ένα μεγάλο ρίσκο εδώ, ένα τεράστιο ρίσκο, που αφορά τις προθέσεις των Ρώσων. […]Δε νομίζω ότι κατά βάση έχουν αλλάξει τις απόψεις τους για τον κομμουνισμό, θεωρώ ωστόσο ότι τα πρακτικά προβλήματα των κακουχιών που πέρασαν και η φυσική εξάντληση θα τους κάνουν να προσαρμοστούν στον κόσμο κάπως διαφορετικά. Και θα έπρεπε να τους ενθαρρύνουμε με κάθε δυνατό τρόπο. Την ίδια στιγμή θα έπρεπε να επαγρυπνούμε για να είμαστε σίγουροι ότι δε θα αλλάξουν ξαφνικά πορεία, αλλά δε βλέπω το λόγο”.

Έπειτα, σύμφωνα με τον Μπόουλς, συνέχισε λέγοντας: “[…]Ανησυχώ, θεωρώ ακόμα ότι ο Στάλιν θα ήταν τρελός να μη συνεργαστεί, αλλά ίσως να μην το κάνει. Σε αυτή την περίπτωση, θα πρέπει να πάρουμε μια διαφορετική θέση”.

“Ανήσυχος” καθώς ήταν, η φράση δείχνει ότι ο Ρούζβελτ δεν είχε σαγηνευτεί από το Στάλιν, όπως έχουν ισχυριστεί τόσοι και τόσοι επικριτές του μέσα στα χρόνια. Αντιθέτως, τον δείχνει να επιδιώκει μια πολιτική προσαρμογής γιατί προσδοκούσε ότι θα είχε αποτέλεσμα. […]

O Ρούζβελτ έστειλε τηλεγράφημα επιπλήττοντας προσεχτικά τον Τσώρτσιλ, την τελευταία του μέρα στην Ουάσινγκτον, στις 29 Μάρτη:

Κι εγώ επίσης παρακολουθώ με νευρικότητα κι ανησυχία τις εξελίξεις της σοβιετικής στάσης μετά τη Διάσκεψη της Κριμαίας. Έχω πλήρη συναίσθηση των κινδύνων που εγκυμονεί η παρούσα κατάσταση.

[…]Το δεύτερο μήνυμα του Τσώρτσιλ δείχνει χωρίς αμφιβολία ότι δεν είχε αλλάξει γνώμη για τη συμπεριφορά του στο Στάλιν. Στην πραγματικότητα, είναι επιβεβαιώση αυτής της πολιτικής:

“Θα ελαχιστοποιούσα το γενικό σοβιετικό πρόβλημα όσο είναι δυνατόν, γιατί αυτά τα προβλήματα, με τη μία ή άλλη μορφή, φαίνεται να ανακύπτουν κάθε μέρα και τα περισσότερα επιλύονται όπως συνέβει στην περίπτωση της συνάντησης της Βέρνης.”

[…] Καθώς ο Στάλιν ήταν “νυχτοπούλι” που συνήθιζε να δουλεύει ως τις πρώτες πρωινές ώρες και οι συνεργάτες του στο Κρεμλίνο τηρούσαν το ίδιο ωράριο, όταν ο Χάριμαν (πρέσβης των ΗΠΑ στην ΕΣΣΔ, σ.τ.Μ) τηλεφώνησε στο Μολότωφ για να του αναγγείλει τα νέα [του θανάτου του προέδρου], ο Μιχαήλ Ποτρούμπαχ, βοηθός του Μολότωφ, ακόμα εν υπηρεσία απάντησε στο τηλέφωνο. Ο Χάριμαν είπε πως ήθελε να δει το Στάλιν και το Μολότωφ, το απόγευμα, νωρίτερα να ήταν δυνατόν”, μετά, πέντε επτά αργότερα ξανακάλεσε για να ζητήσει συνάντηση με το Μολότωφ την ίδια νύχτα.

[…]Όταν ο Χάριμαν μπήκε στο γραφείο του Στάλιν στις 8.00 το επόμενο βράδυ, ο Μολότωφ ως συνήθως ήταν παρών. Ο Στάλιν ποτέ δεν ήταν γνωστός για την έκφραση συναισθημάτων, κανείς δεν σχολίασε ή τον είδε ποτέ να χαιρετά οποιονδήποτε με κάτι πέραν από διεκπεραιωτική χειραψία, αλλά τώρα ήταν όρθιος, και καθώς χαιρετούσε το Χάριμαν, άρπαξε το χέρι του και το κράτησε σφιχτά. Ο ψηλός, λιγνός Χάριμαν και ο κοντός, γεροδεμένος Στάλιν έμειναν καθιστοί ωσότου ο Στάλιν άφησε το χέρι του Χάριμαν κι έκατσαν κάτω. Ο στρατάρχης, σύμφωνα με το Χάριμαν ήταν “βαθιά συγκλονισμένος και πιο ταραγμένος από ό,τι τον είχα δει ποτέ”.

[…]Όλα τα κυβερνητικά κτίρια στη Μόσχα δόθηκε εντολή να φέρουν μεσίστιες σημαίες. […]Πρακτικά όλο το σοβιετικό έθνος, άνθρωποι κάθε κοινωνικού στρώματος, αντέδρασαν σαν να είχαν χάσει έναν πραγματικό φίλο. […] Το πρωτοσέλιδο της Ιζβέστια στις 13 Απρίλη είχε ως θέμα τη συλληπητήριο επιστολή του Στάλιν στην Ελεονώρα Ρούζβελτ, όπου αποκαλούσε τον πρόεδρο: “το μεγάλο οργανωτή των εθνών που αγαπούν την ελευθερία κατά του κοινού εχθρού και…τον ηγέτη της υπόθεσης της διασφάλισης της ασφάλειας στον κόσμο”. […]

Τσώρτσιλ-Ρούζβελτ-Στάλιν, Διάσκεψης της Γιάλτας 1945

O Χάρυ Χόπκινις (στενός συνεργάτης του Ρούζβελτ, σ.τ.Μ) έστειλε τηλεγράφημα στο Στάλιν, η πρώτη φράση του οποίου ήταν μια προειδοποίηση ότι ο θάνατος του Ρούβελτ θα σήμαινε μπελάδες για τη Σοβιετική Ένωση. “Θέλω να ξέρετε πως νιώθω ότι η Ρωσία έχασε το μεγαλύτερό της φίλο στην Αμερική. Ο πρόεδρος ήταν βαθιά εντυπωσιασμένος από την αποφασιστικότητα και την πεποίθηση σας πως οι ναζιστές τύρρανοι του κόσμου θα εκδιώκονταν από την εξουσία για πάντα.” Ο Στάλιν σιωπηρά αναγνώρισε την προειδοποίηση στην απάντηση του: “Συμφωνώ απολύτως μαζί σας…Νιώθω προσωπικά βαθιά θλίψη για την απώλεια ενός έμπιστου φίλου-ενός εμπνευσμένου άνδρα”.

Το κομμουνιστικό κόμμα και η NKVD […] βρήκαν ανήσυχους τους Ρώσους στην ερώτηση για το ποια θα ήταν η στάση του διαδόχου του Ρούζβελτ, γιατί είχε γίνει τέτοιος σούπερσταρ στον κόσμο τους, αλλά κι επειδή είχαν συναίσθηση για τον συνεχιζόμενο υποβόσκοντα αντιρωσισμό στην Αμερική. “Τα νέα του θανάτου του προέδρου των ΗΠΑ Φραγκλίνου Ρούζβελτ έγιναν δεκτά στη Μόσχα με ειλικρινή συμπόνοια και βαθιά θλίψη για τον πρόωρο θάνατο. Ταυτόχρονα εκφράζεται ένα αίσθημα ανησυχίας…Αν ο διάδοχος του Ρούζβελτ, Τρούμαν, θα συνεχίσει την πολιτική του Ρούζβελτ στα σημαντικά ζητήματα του πολέμου, της ειρήνης και της μεταπολεμικής ασφάλειας, όπως και προς την Σοβιετική Ένωση. “

[…]

Ο Τρούμαν ανέλαβε την προεδρία αποφασισμένος να τιμήσει την πολιτική του προκατόχου του, ωστόσο ήταν ακόμα ο ίδιος άνθρωπος που, το 1941, όταν ο Χίτλερ εισέβαλε στη Σοβιετική Ένωση, είχε πει: “Αν δούμε ότι η Γερμανία κερδίζει θα έπρεπε να βοηθήσουμε τη Ρωσία, κι αν η Ρωσία κερδίζει θα έπρεπε να βοηθήσουμε τη Γερμανία κι έτσι να τους αφήσουμε να σκοτώσουν όσο περισσότερους γίνεται, παρότι δε θέλω να δω το Χίτλερ νικηφόρο σε καμία περίπτωση. Κανείς από τους δύο δεν τηρεί το λόγο του” .

Ο λαμέ χρυσαυγίτης διασκεδάζει με τους ναζί χρυσαυγίτες φίλους του

 

• 
  

«Εγώ γιατί είμαι μαζί σας; Γιατί αυτό που κάνετε είναι αντίσταση» είπε από την πίστα του ο λαμέ χρυσαυγίτης, Νότης Σφακιανάκης  κι από κάτω οι χρυσαυγίτες άρχισαν να φωνάζουν το εμετικό τους σύνθημα: «Αίμα – τιμή – Χρυσή Αυγή» (στο βίντεο μετά το 9.30). 
Από το συγκεκριμένο βίντεο (παρακάτω) είναι και το υψωμένο χέρι στη φωτογραφία (αριστερά) από τον χρυσαυγίτη που εκστασιάστηκε με λόγια του λαμέ συνοδοιπόρου του.
Φυσικά, ο Σφακιανάκης δεν είχε κανένα πρόβλημα με τον ναζιστικό χαιρετισμό, αφού και ο ίδιος ασχολείται με τέτοιου είδους …αρχαιοελληνικούς χαιρετισμούς (έτσι τους βαφτίζουν οι ναζί). Ο ίδιος άλλωστε χαιρετά με τον ίδιο τρόπο σε παλιότερες εμφανίσεις του (φωτογραφία δεξιά). Έτσι είναι τα ναζιστογλέντια.
Τίποτα το περίεργο – ακόμα και η καπηλεία του Σολωμού στο βίντεο είναι αναμενόμενη για τους φασίστες – για τον τύπο που στην τελευταια του τηλεοπτική εμφάνιση είπε (τα πιο πολλά τα έχει ξαναπεί) με λίγα λόγια:  Στη χούντα γίνονταν εκλογές… Η Χρυσή Αυγή είναι η… αριστερά του σήμερα, ο Παπαδόπουλος έσωσε την πατρίδα μας…, ο Θεοδωράκης έφτιαχνε τραγούδια μέσα στη χούντα ελεύθερα… 
Είχαμε αναφερθεί και τότε στον λαμέ χρυσαυγίτη, όπως και παλιότερα, με τον ίδιο ακριβώς τίτλο, ο οποίος είναι πλέον είναι αντιπροσωπευτικός:
Σώμα φτιαγμένο από πηλό – Κεφάλι γεμάτο από σκατό

Μια ωραία ατμόσφαιρα..

.

«Αν θέλουν εμπορικό πόλεμο θα τον έχουν», είπε λίγο - πολύ ο εκπρόσωπος της Κομισιόν τη Δευτέρα, σχολιάζοντας τους δασμούς που επέβαλε η κυβέρνηση Τραμπ σε προϊόντα ευρωπαϊκών μονοπωλίων, αλλά και τις δηλώσεις του Αμερικανού Προέδρου για «αδικίες» της ΕΕ σε βάρος των ΗΠΑ. Βέβαια, ο «εμπορικός πόλεμος» ανάμεσα στα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα και κράτη δεν ξεκινάει τώρα, αλλά σιγοκαίει τα τελευταία χρόνια, με καταλυτική επίδραση της συγχρονισμένης καπιταλιστικής κρίσης, που όξυνε τους ανταγωνισμούς και επέφερε ανακατατάξεις στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Αυτό προδίδουν αποφάσεις όπως τα βαριά πρόστιμα της ΕΕ σε αμερικανικούς τεχνολογικούς κολοσσούς («Google», «Apple» κ.ά.), αλλά και οι αποκαλύψεις για τα βάρβαρα πειράματα της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας. Οι πόλεμοι αυτοί επεκτείνονται και προς άλλες κατευθύνσεις, όπως επιβεβαιώνουν για παράδειγμα τα πρόσφατα μέτρα για την προστασία «στρατηγικών υποδομών» της ΕΕ, που έχουν μπει στο μάτι κινεζικών μονοπωλίων, η πρόσφατη αναθεωρημένη «στρατηγική ασφάλειας των ΗΠΑ», που αναγορεύει σε «νούμερο 1» κίνδυνο τις «αναθεωρητικές δυνάμεις» Κίνα και Ρωσία, και πάει λέγοντας. Ολα αυτά στο φόντο και του πρόσφατου Φόρουμ στο Νταβός, με κεντρικό θέμα «Δημιουργώντας ένα κοινό μέλλον σε έναν κατακερματισμένο κόσμο» και βασικό αντικείμενο συζήτησης την ανησυχία για εκδήλωση νέας καπιταλιστικής κρίσης. Με δυο λόγια, είναι όλοι τους... μια ωραία ατμόσφαιρα.

Η «στρατηγική συμμαχία» με το Ισραήλ

«Είναι η μοίρα μας να ζούμε μαζί και να μετατρέψουμε τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο σε "παράδεισο", όλοι μαζί Ισραήλ, Ελλάδα, Κύπρος, Παλαιστίνη, Αίγυπτος, Ιορδανία», είπε προχτές ο Πρόεδρος του Ισραήλ, κατά τη συνάντησή του με τον Ελληνα πρωθυπουργό, στη διάρκεια της οποίας έκαναν μια ανασκόπηση της «στρατηγικής σχέσης» που αναπτύσσουν οι δυο χώρες, μαζί και η Κύπρος. Αλήθεια, για λογαριασμό ποιων σκοπεύουν να μετατρέψουν σε «παράδεισο» τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο οι κυβερνήσεις Ελλάδας - Ισραήλ, μέσα από την παραπέρα σύσφιξη των οικονομικών και στρατιωτικών τους σχέσεων, σε συνεργασία και με άλλα κράτη της περιοχής; Σίγουρα όχι για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς, που ζουν από πρώτο χέρι τις συνέπειες και τους κινδύνους από τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τις αντιθέσεις που οξύνονται στην περιοχή. Σε αυτούς τους ανταγωνισμούς εμπλέκει βαθύτερα τη χώρα η κυβέρνηση, για λογαριασμό του κεφαλαίου, μέσα και από τη συμμετοχή της σε περιφερειακά «σχήματα» και συνεργασίες, όπως αυτή με το Ισραήλ.

***

Το ίδιο έκαναν, βέβαια, και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, κυρίως από το 2010, οπότε η σχέση Ελλάδας - Ισραήλ αναβαθμίστηκε σε «στρατηγική», με την ενθάρρυνση και των ΗΠΑ, ενώ συμπεριέλαβε και την Κύπρο, η οποία, με την ανακάλυψη κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην ΑΟΖ της και τις συμφωνίες συνεκμετάλλευσης με το Ισραήλ, διένυσε γρήγορα μεγάλη απόσταση στη μεταξύ τους προσέγγιση. Πάνω σε αυτήν την τριμερή συνεργασία οικοδομούνται μεγαλεπήβολα επιχειρηματικά σχέδια, που έχουν στο επίκεντρο τα ενεργειακά κοιτάσματα στην Ανατολική Μεσόγειο. Για παράδειγμα, σε συνεργασία με την ΕΕ και τις ΗΠΑ, προωθείται η κατασκευή του υποθαλάσσιου αγωγού μεταφοράς Φυσικού Αερίου (ο περιβόητος «EastMed»), ως μέρος του συνολικότερου σχεδιασμού για ενεργειακή απεξάρτηση των κρατών - μελών της ΕΕ από το ρωσικό αέριο. Σχεδιάζεται επίσης η πόντιση καλωδίου μεταφοράς Ενέργειας μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ, όπως και άλλα έργα αναβάθμισης της τριμερούς συνεργασίας στον τομέα της Ενέργειας, απ' όπου ισχυρά μονοπώλια προσδοκούν μεγάλα οφέλη.

***

Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, όμως, συγκεντρώνει η στρατιωτική συνεργασία ανάμεσα στην Ελλάδα και το Ισραήλ, με κεντρικό άξονα τη διαφύλαξη της ιμπεριαλιστικής «ασφάλειας» και «σταθερότητας» στην περιοχή. Εξ ου και η ελληνική πλευρά, ειδικά επί συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που κυριολεκτικά το έχουν ...απογειώσει, δρέπει δάφνες στην προώθηση της διμερούς στρατιωτικής συνεργασίας. Πολεμική Αεροπορία, Πολεμικό Ναυτικό και Ειδικές Δυνάμεις μετρούν ήδη σειρά ασκήσεων, με τη συμμετοχή και των ΗΠΑ, που στοχευμένα εστιάζουν σε ζητήματα όπως περιπολίες στον κρίσιμο δίαυλο της Ανατολικής Μεσογείου, από Μάλτα έως Σουέζ, όπου «τρέχουν» αγωγοί και δίαυλοι διαμετακόμισης, η προστασία πλατφορμών εξόρυξης, οι νηοψίες πλοίων που μπορεί να τις απειλούν, με την ελληνική πλευρά να διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο στην παραπέρα σύσφιξη των σχέσεων του ΝΑΤΟ με δυνάμεις - «εταίρους» του στην περιοχή (π.χ. Αίγυπτος, Ιορδανία). Παράλληλα, δεν είναι μυστικό ότι επίλεκτες ισραηλινές Ενοπλες Δυνάμεις, στο πλαίσιο των συνεκπαιδεύσεων στην Ελλάδα, αξιοποιούν τα σύνθετα και απαιτητικά γεωγραφικά ανάγλυφα, προκειμένου να προσομοιώσουν πιθανές επιχειρήσεις σε βάρος όμορων κρατών, ή και σε βάρος του Ιράν.

***

Οι εξελίξεις αυτές και η σχέση Ελλάδας - Ισραήλ αποκτούν άλλη διάσταση υπό το φως της νέας κατάστασης που διαμορφώνεται στη Μέση Ανατολή, μετά τη στρατιωτική ήττα των τζιχαντιστών και την κλιμάκωση της αντιπαράθεσης ανάμεσα σε ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα και συμμαχίες, με στόχο να διαμορφώσουν νέες σφαίρες επιρροής για τα συμφέροντα των μονοπωλιακών τους ομίλων. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, δεν είναι τυχαία η όξυνση της ρητορικής του Ισραήλ σε βάρος του Ιράν, αλλά και του Λιβάνου, εξαιτίας της «Χεζμπολάχ», που αναγορεύεται σε «νούμερο 1» κίνδυνο για το συμφέροντα του κράτους του Ισραήλ. Οπως δεν είναι τυχαία η κίνηση των ΗΠΑ να αναγνωρίσουν την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, ενθαρρύνοντας την επιθετικότητά του ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό και σε άλλους λαούς της περιοχής, ενώ παράλληλα αυξάνει η ένταση με την Τουρκία. Απ' αυτήν τη σκοπιά, μεγαλώνουν οι κίνδυνοι να εμπλακεί η Ελλάδα σε ακόμα μεγαλύτερες περιπέτειες, με δεδομένο ότι η ένταση στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής όχι μόνο δεν εκτονώνεται, αλλά το επόμενο διάστημα θα αυξηθεί κι άλλο.

***

Απ' αυτήν τη σκοπιά, καμιά ανταπόκριση δεν πρέπει να βρει η προσπάθεια της κυβέρνησης να εξωραΐσει τις σχέσεις της με το Ισραήλ, συνολικά το ρόλο που προσπαθεί να παίξει στην περιοχή, στο πλαίσιο ευρύτερων σχεδιασμών των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Ο λαός χρειάζεται να επαγρυπνεί. Να σταθεί απέναντι σε αυτά τα επικίνδυνα σχέδια, να απαιτήσει την επιστροφή όλων των Ελλήνων στρατιωτών από τα μέτωπα των ιμπεριαλιστικών αποστολών και επεμβάσεων, το κλείσιμο όλων των ΝΑΤΟικών βάσεων στη χώρα, την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, αγώνας άρρηκτα δεμένος με την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Να δυναμώσει την αλληλεγγύη με τον Παλαιστινιακό λαό και τους άλλους λαούς της περιοχής και να εντείνει τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενάντια στο σάπιο σύστημα που τον γεννά.

Θ.

Καμιά επανάπαυση!

Ολοένα και πιο καθαρό γίνεται το πλαίσιο μέσα στο οποίο η κυβέρνηση επιχειρεί να διευθετήσει τις εκκρεμότητες με την ΠΓΔΜ αλλά και με την Αλβανία, προκειμένου να συμβάλλει στην ταχύτερη ένταξη αυτών των χωρών στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ (η Αλβανία είναι ήδη στο ΝΑΤΟ) και, μέσα από εκεί, να υπηρετήσει αποτελεσματικότερα τους στόχους και τα «οράματα» της ελληνικής αστικής τάξης για αναβάθμιση του ρόλου της στην περιοχή, με την ανάδειξη της Ελλάδας σε ενεργειακό και διαμετακομιστικό κόμβο.
Οπως αφήνει να εννοηθεί η κυβέρνηση, στη «λύση πακέτο» για το «Σκοπιανό», εκτός από το ζήτημα της ονομασίας και κάποιες αόριστες «εγγυήσεις» για τον αλυτρωτισμό, χωρίς να γίνεται σαφές τι θα γίνει με το Σύνταγμα της ΠΓΔΜ, περιλαμβάνεται και ένας νέος «οδικός χάρτης» για την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, όπως και για την «αναπτυξιακή συνεργασία» των χωρών της περιοχής, που δεν γίνεται με κριτήριο τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά τα κέρδη μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.
Ανεξάρτητα επομένως από το πώς, πότε και με ποιους όρους θα επιδιωχθεί να κλείσει μια συμφωνία με την ΠΓΔΜ, ο χαρακτήρας, το χρονοδιάγραμμα και το περιεχόμενό της καθορίζονται από αυτόν ακριβώς το στόχο της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης», που ενσωματώνει ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα και εξελίσσεται ανταγωνιστικά προς τους σχεδιασμούς άλλων ιμπεριαλιστικών κρατών και κέντρων στη Βαλκανική.
Ηδη, η Ρωσία αντιδρά στην ένταξη των Δυτικών Βαλκανίων στο ΝΑΤΟ, που δρα αντίρροπα στη δική της παρέμβαση στην περιοχή, ενώ ισχυρά ερείσματα στην περιοχή διατηρούν ή επιδιώκουν να αποκτήσουν η Τουρκία, η Κίνα, ακόμα και χώρες του Κόλπου, αξιοποιώντας το έντονο μουσουλμανικό στοιχείο στη Βαλκανική.
Στο έδαφος αυτών των ασίγαστων ανταγωνισμών, που δυναμώνουν αντί να κοπάζουν, είναι βάσιμες οι αμφιβολίες εάν η όποια συμφωνία με την ΠΓΔΜ μπορεί να δώσει λύση στα κυρίαρχα ζητήματα, όπως ο αλυτρωτισμός και οι κίνδυνοι αλλαγής συνόρων, κάτι που άλλωστε επιβεβαιώνει η πείρα των λαών από την Ιστορία των Βαλκανίων και της ευρύτερης περιοχής. Πόσο συνέβαλε στην απάλειψη του εθνικισμού στη μια και στην άλλη πλευρά η συνύπαρξη της Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ; Πόσο αμβλύνθηκαν οι εντάσεις με τους Σέρβους, από την αναγνώριση του Κοσσόβου ως ξεχωριστής κρατικής οντότητας;
Πέρα από διακρατικές διευθετήσεις και διεθνείς συμφωνίες, η συντήρηση και αναζωπύρωση των εθνικισμών και αλυτρωτισμών στα Βαλκάνια, το «διαίρει και βασίλευε» συνδέονταν πάντα με τις προσπάθειες των ιμπεριαλιστών να προωθήσουν επικίνδυνους σχεδιασμούς και να κατοχυρώσουν τα συμφέροντά τους στην περιοχή, προκαλώντας συρράξεις, αλλάζοντας σύνορα και επεμβαίνοντας ως «σωτήρες». Η διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, το 1991, και όσα ακολούθησαν το επιβεβαιώνουν περίτρανα.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το ΚΚΕ επισήμαινε από τότε με έμφαση ότι το ονοματολογικό δεν είναι το κύριο στις σχέσεις Ελλάδας - ΠΓΔΜ. Οτι το βάρος πρέπει να δοθεί στην απάλειψη του αλυτρωτισμού, στοιχεία του οποίου υπάρχουν και στο Σύνταγμα της γειτονικής χώρας, στη μη αμφισβήτηση συνόρων, στο να βάλουν οι λαοί εμπόδια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τις επεμβάσεις, που στη συνέχεια αιματοκύλησαν τα Βαλκάνια.
Οι πρωταγωνιστές εκείνων των θηριωδιών, το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η ΕΕ, αυτοί που ενορχήστρωσαν τη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας και έριξαν λάδι στη φωτιά του εθνικισμού, εμφανίζονται σήμερα προκλητικά ως «εγγυητές» της σταθερότητας στην περιοχή. Κατά τον ίδιο τρόπο, όπως τότε, έτσι και τώρα, σύσσωμο το αστικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, ανεξάρτητα από επιμέρους διαφορές, εναλλάσσοντας τον εθνικισμό με τον κοσμοπολιτισμό, ταυτίζεται με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και διεκδικεί κομμάτι από τη νέα μοιρασιά της πίτας.
Με αυτά τα σχέδια καμιά σχέση δεν έχουν ο ελληνικός και οι άλλοι λαοί της περιοχής. Εγγύηση για πραγματική σταθερότητα είναι μόνο η ανάπτυξη της πάλης σε κάθε χώρα ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τους πολέμους, ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης και την καπιταλιστική εξουσία που τους γεννά και τους θρέφει.

Αχαλίνωτη κοροϊδία

Η ...ανισοκατανομή του πλούτου και το γεγονός ότι «μεγαλώνει όλο και περισσότερο η ψαλίδα ανάμεσα στο υπερπλούσιο 1% του πλανήτη, που κατέχει ό,τι το υπόλοιπο 99%», ανησυχούν σοβαρά την κυβέρνηση, αν κρίνουμε από την αρθρογραφία στελεχών της, που ζητούν «προοδευτική διακυβέρνηση» με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, για να φορολογήσει το κεφάλαιο και να συμβάλει στην οικοδόμηση ενός αντίστοιχου «ρεύματος» στην ΕΕ. Δουλεύουν ψιλό γαζί τον κόσμο που υποφέρει και προσπαθούν να καλλιεργήσουν την προσδοκία ότι μια κυβέρνηση της «αριστερής» σοσιαλδημοκρατίας μπορεί να μετριάσει, αν όχι να εξαλείψει τις κοινωνικές ανισότητες, που βαθαίνουν στο έδαφος του καπιταλισμού. Ποιος φταίει γι' αυτές τις ανισότητες, σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ; Ο «αχαλίνωτος νεοφιλελευθερισμός», που αναδεικνύει την επικαιρότητα του διλήμματος «πρόοδος - συντήρηση» και «εν τέλει, Αριστεράς - Δεξιάς». Ισχυρίζονται μάλιστα ότι μέχρι και το «διαβόητο ΔΝΤ» αναγνωρίζει πλέον την ανάγκη αύξησης του φόρου στους πλούσιους. Τέτοιες απόψεις και «συνταγές» δεν είναι καινούργιες. Δοκιμάστηκαν και σε προηγούμενες φάσεις ανάπτυξης του καπιταλισμού, από αστικές κυβερνήσεις που ευαγγελίζονταν το τέλος των ανισοτήτων, αλλά αυτό δεν ήρθε ποτέ. Οσο για τα ψευτοδιλήμματα που θέτει ο ΣΥΡΙΖΑ, εξαερώνονται και μόνο από τα συχαρίκια που παίρνει από τις «ιέρειες» του νεοφιλελευθερισμού για την αντιλαϊκή πολιτική του. Ο καπιταλισμός ό,τι ήταν να δώσει το έδωσε και αυτό δεν μπορεί να το υπερβεί καμιά κυβέρνηση και καμιά «συνταγή» διαχείρισης στο έδαφος του σάπιου συστήματος. Απ' αυτή τη σκοπιά, τα παραμύθια του ΣΥΡΙΖΑ παραπέμπουν το λαό στη Δευτέρα Παρουσία και λιβανίζουν τον καπιταλισμό, όταν σήμερα προβάλλει επιτακτικά η ανάγκη της οργάνωσης για την ανατροπή του.

Στάζει μέλι

 

Με συνέντευξή του σε κυριακάτικη εφημερίδα, ο Πρόεδρος του Ισραήλ, Ρέουβεν Ρίβλιν, που επισκέπτεται από χτες την Ελλάδα, σχολιάζει με ενθουσιασμό την απόφαση Τραμπ να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, πυροδοτώντας τις αντιδράσεις των Παλαιστινίων. Ισχυρίζεται μάλιστα ότι όποιος στηρίζει το δίκαιο αίτημα του Παλαιστινιακού λαού να αποκτήσει δική του πατρίδα, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στην «ευδαιμονία και την ασφάλεια» και στην «αστάθεια και τη σύρραξη». Λέει δηλαδή ότι προϋπόθεση για τη «σταθερότητα» στην περιοχή είναι η αποδοχή των συμφερόντων του κράτους του Ισραήλ, της κατοχής στα Παλαιστινιακά εδάφη, της επιθετικότητάς του, με τη στήριξη των ΗΠΑ. Είναι φανερό ότι με αυτά τα κριτήρια οι ελληνικές κυβερνήσεις (οι προηγούμενες και η σημερινή) οικοδομούν «στρατηγικές σχέσεις» με το Ισραήλ, για τις οποίες μάλιστα ο Ρέουβεν Ρίβλιν έσταζε μέλι στη συνέντευξή του...

Ο αναθεωρητισμός ... 

 

Από τον αντικομμουνισμό του κονσερβοκουτιού και την άθλια προπαγάνδα των «δυο άκρων», έως την οπορτουνιστική «κριτική» για την «καλή» επανάσταση, που την κακοποίησε τάχα ο «σταλινισμός», τα είχαμε ακούσει όλα τη χρονιά που πέρασε, με αφορμή τα 100χρονα της Οκτωβριανής Επανάστασης. `Η τουλάχιστον έτσι νομίζαμε, μέχρι που η «Εφημερίδα των Συντακτών» αποφάσισε να αναδημοσιεύσει το περασμένο Σαββατοκύριακο το άρθρο ενός Βρετανού ιστορικού, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Η Οκτωβριανή επανάσταση δεν έγινε». Παίρνοντας παραδείγματα από τα πρώτα χρόνια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην πρώην ΕΣΣΔ, με χαρακτηριστικότερο την εκβιομηχάνιση της ρωσικής οικονομίας, ο συγγραφέας ισχυρίζεται λίγο - πολύ ότι τα ίδια ζητήματα που έλυσε η Οκτωβριανή Επανάσταση, θα τα έλυναν ούτως ή άλλως οι αστοί μεταρρυθμιστές, αν διαδέχονταν τον τσάρο στην εξουσία, πριν προλάβουν να την καταλάβουν οι μπολσεβίκοι... Επομένως, πολύ κακό για το τίποτα!

... σε άλλα επίπεδα!

 

Γράφει, για παράδειγμα, το άρθρο ότι ...φωτισμένα μυαλά της ρωσικής αστικής τάξης είχαν έγκαιρα διαγνώσει την ανάγκη να «θεμελιωθεί το συγκεντρωτικό κράτος σε όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας», να επεκταθούν «τα όργανα της τοπικής διακυβέρνησης», να βελτιωθούν «οι συνθήκες ζωής των αγροτών», να ενσωματωθούν οι μειονότητες και, τέλος, να υποχρεωθούν οι επιχειρηματίες «να μεριμνούν περισσότερο για την εργατική τάξη», πράγμα που ισχυρίζεται ότι ο Λένιν το επιδίωξε με τη ΝΕΠ. Επομένως, «τι είχαμε, τι χάσαμε», σύμφωνα με τον συγγραφέα του άρθρου, που αποσιωπά συνειδητά ότι η επανάσταση τσάκισε το προηγούμενο αστικό κράτος, ανέδειξε νέες μορφές διακυβέρνησης, με συμμετοχή του επαναστατημένου λαού και, το κυριότερο, συνέτριψε τις παλιές παραγωγικές σχέσεις, υποτάσσοντας το σχεδιασμό της οικονομίας στην ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και όχι στο κέρδος των καπιταλιστών, όπως γινόταν μέχρι τότε. Φαίνεται πάντως ότι η επιχείρηση αναθεώρησης της Ιστορίας περνάει σιγά σιγά σε άλλο επίπεδο. Μέχρι σήμερα, αν μη τι άλλο, η Οκτωβριανή Επανάσταση αναγνωριζόταν ακόμα και από τους εχθρούς της ως ένα κοσμοϊστορικό γεγονός. Τώρα, εκφράζονται αμφιβολίες για το κατά πόσο υπήρξε...

Ανταμοιβή

 

Μια ολόκληρη σελίδα αφιερώνει η «Αυγή της Κυριακής» για να σερβίρει αναμασημένη την οπορτουνιστική «εκδοχή» της Ιστορίας του ΚΚΕ, με αφορμή τη συμπλήρωση σε λίγες μέρες 50 χρόνων από τη 12η Ολομέλεια το 1968, που οδήγησε στη δημιουργία του «ΚΚΕ Εσωτερικού». Πολλά βέβαια θα μπορούσε να πει κανείς για τα «σχήματα» με τα οποία οι οπορτουνιστές «διαβάζουν» την Ιστορία του Κόμματος, με το βλέμμα στο πώς θα χτυπηθεί η στρατηγική του ΚΚΕ σήμερα. Αλλά επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, αρκεί να κρατήσει κανείς την κατακλείδα των τόσων λέξεων: Οτι δηλαδή, όπως λέει ο αρθρογράφος, «καρπός των προσπαθειών» όσων αντιτάχθηκαν στη 12η Ολομέλεια, «είναι η σημερινή κυβέρνηση "με το αριστερό πρόσημο"». Ετσι είναι. Η διαχρονική προσπάθεια των οπορτουνιστών να διαλύσουν το ΚΚΕ, παρά την αποτυχία της, αναγνωρίστηκε και με το παραπάνω από το σύστημα. Τόσο που να καμαρώνουν σήμερα σαν «γύφτικα σκεπάρνια»...

Ριζοσπάστης

Η “διαχρονική γοητεία” του σωβινισμού

Κατιούσα

Το 1992, το σύνθημα ήταν “φωτιά-φωτιά στα Σκοπιανά σκυλιά”. Πού ακούστηκε σκυλιά να έχουν άποψη για το πώς θα τα βαφτίσουν άλλωστε;

Υπήρχε κι ένα “χαβαλέ” τραγούδι -που είναι ο καλύτερος τρόπος να δηλώσεις κάτι σοβαρό και γελοιό μαζί, όπως ο σωβινισμός κακή ώρα- από ένα επεισόδιο στους “Απαράδεκτους”, που μάλλον νομιμοποιούσε παρά καυτηρίαζε το πνεύμα της εποχής.

Άρης-ΠΑΟΚ-Ηρακλής, γκολάρες βάζουν και οι τρεις…
Για την Ελλάδα και τη Μακεδονία ρε γαμώτο, όπως θα έλεγε κι η Βούλα Πατουλίδου, που έδωσε κι αυτή το δικό της “παρών” στο συλλαλητήριο της Κυριακής.
Το 04′ ακολούθησε το “μεγάλο καλοκαίρι” της Ελλάδας, με EURO και Ολυμπιακούς Αγώνες -εφκαριστούμε Ελλάντα. Και στο καπάκι, η σφαλιάρα που ήρθε να “μας” προσγειώσει, από την Αλβανία στο ποδόσφαιρο, για να δοθεί πληρωμένη απάντηση από τους Ελληνόψυχους: “Δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ…”
Το να μη γίνει ο Έλληνας φασίστας και δολοφόνος, δε μας απασχολούσε ιδιαίτερα, όπως φαίνεται…
Το 2011 ήταν η εποχή των Αγανακτισμένων, της “αντιμνημονιακής ενότητας” και των ελληνο-σούπερμαν στην πάνω πλατεία, όπου επικρατούσε το σύνθημα “και οι 300 στο Γουδή”, με θηλιές κρεμάλας ανά χείρας. Παραδόξως, κανείς δεν κατάλαβε πώς ανέβηκε η Χρυσή Αυγή το επόμενο διάστημα και από πού προέκυψε το διψήφιο ποσοστό των ΑΝΕΛ.
Τώρα ο φαύλος κύκλος κλείνει και επιστρέφει στο ίδιο σημείο: το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία. Ο Μητσοτάκης προέβλεπε πως θα την ξεχάσουμε σε δέκα χρόνια, αλλά πέρασαν 25 κι ένας άλλος Μητσοτάκης παίζει σε δύο ταμπλό για να μη χάσει ψηφοφόρους. Τότε ο Κύρκος στηλίτευε τους “Λακεδαιμόνιους” που λείπουν από το προσκλητήριο για τη Μακεδονία, αλλά τώρα ένα πολιτικό του τέκνο ετοιμάζεται να βρει ΝΑΤΟϊκή λύση ενάντια στον εθνικισμό και τους αλυτρωτισμούς. Που είναι κάποια παραλλαγή της ομοιοπαθητικής, σα να πίνεις ουίσκι για να καταπολεμήσεις τον αλκοολισμό. Και σαν την ασφάλεια που βρήκε η Κύπρος από (όλους) τους Νατοϊκούς της προστάτες.
Κι όσο δυναμώνουν οι τοπικοί εθνικισμοί, τόσο κερδίζουν έδαφος οι “διεθνείς οργανισμοί” σαν το ΝΑΤΟ και ο… “διεθνισμός του κεφαλαίου”. Δηλαδή ο ιμπεριαλισμός. Είδες τι σου είναι η διαλεκτική…;

Τρία χρόνια κοροϊδίας

 

Συμπληρώσαμε, λοιπόν, τρία χρόνια αριστερά. Η πρώτη μας φορά αριστερά. Κι όπως όλες οι πρώτες φορές, είχε κι αυτή τα δικά της προβλήματα προσαρμογής. Δηλαδή, εδώ που τα λέμε, δεν ήσαν και πολλά αυτά τα προβλήματα. Ένα ήταν όλο κι όλο. Το πώς θα μετασχηματίσουμε τις λογής-λογής υποσχέσεις του παρελθόντος από απλά παραμύθια σε κανονική κοροϊδία, χωρίς να μας πάρουν με τις λεμονόκουπες.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιου μετασχηματισμού αποτελεί εκείνο το αλήστου μνήμης δημοψήφισμα του 2015. Σήμερα, η σύζυγος του πρωθυπουργού επιμένει να δηλώνει ανερυθριάστως ότι ο κ. Τσίπρας "δεν πρόδωσε, δεν εξαπάτησε και δεν είπε ψέματα", την ώρα που σε όλα τα σεμινάρια εξαπάτησης διδάσκεται ως παραδειγματικός ο τρόπος με τον οποίο διαστρεβλώθηκε πλήρως η καραμπινάτη ετυμηγορία τού ελληνικού λαού.

[του Κώστα Μητρόπουλου]

Υψηλού επιπέδου μετασχηματισμός υπόσχεσης σε κοροϊδία είναι κι αυτό που συμβαίνει με τους πλειστηριασμούς των πρώτων κατοικιών. Στην αρχή, το απόλυτο "κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη" πήρε έναν αστερίσκο, ο οποίος εξηγούσε ότι με την λέξη "σπίτι" εννοούμε μόνο την πρώτη κατοικία. Στην συνέχεια, ο πρωθυπουργός δεσμεύτηκε ότι δεν θα επιτρέψει ποτέ στις τράπεζες να εκπλειστηριάσουν την πρώτη κατοικία οποιουδήποτε οφειλέτη. Είναι πράγματι αξιοθαύμαστος ο "τσαμπουκάς" ενός πρωθυπουργού, ο οποίος προτιμάει να παίρνει όλο το θέμα στην πλάτη του αντί να κάνει το πολύ απλούστερο και πλήρως ευνόητο: να ψηφίσει έναν σχετικό νόμο! Είθισται στην πολιτική να αναλαμβάνουν δεσμεύσεις εκείνοι που ΔΕΝ κυβερνούν, δηλαδή τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Όταν έχεις την πλειοψηφία στο κοινοβούλιο, δεν υπάρχει λόγος να δεσμεύεσαι. Υλοποιείς κατ' ευθείαν.

Κατόπιν, ακόμη κι αυτή η δέσμευση άρχισε να νερώνεται. Ναι, θα προστατεύσουμε την πρώτη κατοικία αλλά αυτό δεν πρέπει επ' ουδενί να βάλει τις τράπεζες σε κίνδυνο, διότι κάτι τέτοιο θα τινάξει την επόμενη αξιολόγηση στον αέρα, καθ' όσον προαπαιτούμενο αυτής της αξιολόγησης είναι να μπουν σε σειρά τα κόκκινα δάνεια. Μ' αυτό το θαυμάσιο επιχείρημα, το συμφέρον των τραπεζών μπήκε πάνω από την ανάγκη οποιουδήποτε πολίτη να στεγάσει την οικογένειά του. Οι τράπεζες über alles! Κι ας διασώθηκαν με δεκάδες δισ., τα οποία επιβάρυναν το κρατικό χρέος και θα πληρωθούν από τους έλληνες πολίτες. Κι ας έχουν αφελληνιστεί σχεδόν πλήρως. Κι ας τους δόθηκε η δυνατότητα να συμψηφίζουν τις ζημιές τους επί μια ολόκληρη εικοσαετία, όταν για όλους τους άλλους ισχύει πενταετία. Κι ας έχουν ήδη αποσβέσει τις επισφάλειές τους κατά το μεγαλύτερο μέρος τους. Οι τράπεζες πάνω απ' όλα!

Κάπως έτσι, φτάσαμε ως εδώ, με τις υποσχέσεις για προστασία να συνεχίζονται ενώ άρχισαν οι διώξεις όσων εμποδίζουν τους πλειστηριασμούς και ενώ πολύ σύντομα αυτοί οι πλειστηριασμοί θα γίνονται ανεμπόδιστα μέσω ηλεκτρονικών υπολογιστών. Ο μετασχηματισμός των υποσχέσεων σε κοροϊδία συνεχίζεται και ο πρωθυπουργός που "δεν πρόδωσε, δεν εξαπάτησε και δεν είπε ψέματα" επιμένει να μη λαμβάνει καμμιά νομοθετική πρωτοβουλία για την προστασία της πρώτης κατοικίας. Τί θα μπορούσε να κάνει ο νόμος; Πολλά! Για παράδειγμα:
- θα μπορούσε να καταστήσει υποχρεωτική την διαγραφή ολόκληρων των δάνειων ή των τμημάτων τους για τα οποία οι τράπεζες έχουν ήδη σχηματίσει προβλέψεις και τα έχουν αποσβέσει,
- θα μπορούσε να υποχρεώσει τις τράπεζες να προτείνουν την πώληση των κόκκινων δανείων στους ίδιους τους χρεώστες τους, στην ίδια ακριβώς τιμή με την οποία τα πωλούν στα διεθνή κοράκια, δηλαδή στα διάφορα "επενδυτικά κεφάλαια",
- θα μπορούσε να αναγκάσει τις τράπεζες να αποδεχτούν το leaseback, δηλαδή ουσιαστικά την μείωση της μηνιαίας δόσης σε επίπεδο ενοικίου συμβατού με τις τρέχουσες αξίες της αγοράς και με την οικονομική δυνατότητα του οφειλέτη.

Παρένθεση. Προσέξτε ότι στις παραπάνω υποθέσεις αποφεύγω να συμπεριλάβω εκείνη που θα αναφερόταν σε πλήρη διαγραφή όσων δανείων αφορούν πρώτη κατοικία. Περιορίζομαι σε επιλογές "δημοκρατικές" και "αριστερές" για να μη με πουν... κομμουνιστή. Κλείνει η παρένθεση.

Ας πούμε και δυο λόγια για το πώς κατάντησε κορυφαία κοροϊδία η κορυφαία υπόσχεση περί εξόδου από τα μνημόνια. Εδώ μιλάμε για εντυπωσιακό μετασχηματισμό, ο οποίος βαφτίζει ως έξοδο από τα μνημόνια το πέρας τής σύμβασης χρηματοδότησης! Στήσαμε ήδη τα πανηγύρια για την λήξη των μνημονίων αλλά δεν λέμε σε κανέναν ότι θα παραμείνουμε σε καθεστώς επιτροπείας (άρα σε συνθήκες μνημονίου) ώσπου να ξοφλήσουμε το 75% των δανεικών που πήραμε στην διάρκεια των μνημονίων, δηλαδή για κανέναν αιώνα ακόμη και βλέπουμε. Παραμυθιάζουμε τον ελληνικό λαό ότι θα βγούμε στις αγορές για δανεικά αλλά δεν του λέμε ότι δεν θα βρεθεί κανένας να μας δανείσει με λογικό επιτόκιο, οπότε πάλι με το χέρι απλωμένο σαν ζητιάνοι θα βρεθούμε. Κι επιμένουμε να τον ψήνουμε ότι και καλά θα κουρέψουμε το χρέος μας, λες και θα βρεθεί πιστωτής να μας κάνει σκόντο από την στιγμή που έχει στα χέρια του πολλαπλάσιες εγγυήσεις.

Το "πρόγραμμα Θεσσαλονίκης"

Λέω να σταματήσω εδώ, αν και μπορώ να καταγράψω μύριες όσες άλλες κοροϊδίες, όπως εκείνη που λέει ότι οι υποσχέσεις που δόθηκαν πριν τις εκλογές τής 20ης Σεπτεμβρίου 2015 ακυρώνονται λόγω... των εκλογών! Για παράδειγμα, το περίφημο "πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης" είναι άκυρο γιατί το είχαμε μόνο στις εκλογές τού Γενάρη, όχι και σ' εκείνες του Σεπτέμβρη. Επίσης: ναι, υπογράψαμε νέο μνημόνιο παρ' ότι σας είχαμε πει πως δεν θα κάναμε τέτοιο πράγμα αλλά, αφού μας ξαναψηφίσατε, θα πει πως το αποδεχτήκατε.

Επίλογος. Με τούτα και μ' εκείνα, κλείσαμε τρία χρόνια κοροϊδίας. Λένε πως μπορείς να κοροϊδέψεις λίγους για πολύ καιρό ή πολλούς για λίγο αλλά δεν μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για μεγάλο χρονικό διάστημα. Προσωπικά, δεν θα συνυπέγραφα αυτόν τον αφορισμό. Φοβάμαι ότι υπάρχουν πολλοί που είτε δεν αντιλαμβάνονται την κοροϊδία είτε τους αρέσει να είναι κορόϊδα (*)...


----------------------------------
(*) Κορόϊδο: φθορά της λέξης κουρόγιδο < κουρά + γίδι, κουρεμένο γίδι. Στα βυζαντινά χρόνια έτσι ονομάζονταν οι νεοσύλλεκτοι στρατιώτες, επειδή τους κούρευαν με το ψαλίδι που κούρευαν τα γίδια.

Αυτό δεν θα το «παίξουν» τα κανάλια: Η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ ζητάει (για μια ακόμα φορά) την κατάργηση όλων των προνομίων των βουλευτών

 

«Η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ για μια ακόμη φορά εκφράζει τη σταθερή και αμετακίνητη αντίθεσή της στα προνόμια των βουλευτών και των άλλων αιρετών, την οποία επανειλημμένα έχει εκφράσει κατά το παρελθόν με πρόταση νόμου, ανακοινώσεις και σχετικές τοποθετήσεις:

Τη δραστική μείωση της βουλευτικής αποζημίωσης και τη φορολόγησή της με τους ίδιους όρους που φορολογούνται και οι άλλοι εργαζόμενοι.

Την πλήρη κατάργηση της αποζημίωσης των βουλευτών για τη συμμετοχή τους στις Κοινοβουλευτικές Επιτροπές και άλλες κοινοβουλευτικές δραστηριότητες.

Την πλήρη κατάργηση των βουλευτικών συντάξεων.

Υπενθυμίζουμε ότι με αφετηρία αυτές τις θέσεις η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ δεν ψηφίζει και τον προϋπολογισμό της Βουλής».

Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ

Η επιχείρηση νοθείας και τρομοκρατίας πήρε απάντηση από το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα

 

ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΟΖΑΝΗΣ - ΚΑΒΑΛΑΣ

Το συμφωνητικό της εργοδοτικής πλειοψηφίας του ΔΣ του ΕΚ Καβάλας με την «εταιρεία φύλαξης και ασφάλειας»

Σε συνέχεια του ανοιχτά απεργοσπαστικού ρόλου που έπαιξαν οι πλειοψηφίες των διοικήσεων σε ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και σε μια σειρά συνδικαλιστικών οργανώσεων κατά την ψήφιση του πρόσφατου πολυνομοσχεδίου, τα όσα διαδραματίζονται τις τελευταίες μέρες στα Εργατικά Κέντρα Κοζάνης και Καβάλας έρχονται να επιβεβαιώσουν το ρόλο που έχει αναλάβει ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός: Για την υπεράσπιση με κάθε τρόπο των συμφερόντων του κεφαλαίου, οι δυνάμεις αυτές στήνουν βιομηχανίες νοθείας για να διατηρούν τους συσχετισμούς που έχουν ανάγκη στα συνδικαλιστικά όργανα, αλλά και αξιοποιούν «πειθαρχικά μέσα» και δυνάμεις καταστολής, επιχειρώντας να βάλουν εμπόδια στη δράση των ταξικών σωματείων και των εκπροσώπων τους.

 Αποφασιστική απάντηση σε αυτούς τους σχεδιασμούς δίνουν με τη δράση τους το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι συνδικαλιστές και οι εργαζόμενοι που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, ξεσκεπάζοντας αυτήν την κατρακύλα αλλά και τις πραγματικές επιδιώξεις της, περιφρουρώντας μαχητικά τις κατακτήσεις του συνδικαλιστικού κινήματος και των εργαζομένων, δείχνοντας το δρόμο που πρέπει να βαδίσουν οι εργαζόμενοι για να απαλλαγούν μια και καλή από τους ανθρώπους των αφεντικών που έχουν εισχωρήσει μέσα στο κίνημα της εργατικής τάξης.

Κοζάνη: Δεν πέρασε η βιομηχανία νόθων αντιπροσώπων

 

Στην Κοζάνη, οι δυνάμεις της «Ταξικής Ενότητας» ματαίωσαν την Κυριακή προσπάθεια των ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ και ΑΚΕ (προήλθε από διάσπαση της ΔΑΚΕ) να επιβάλουν συνέδριο με νόθους αντιπροσώπους στο Εργατικό Κέντρο Κοζάνης (ΕΚΚ).

Χτες, απέτρεψαν τη νέα προσπάθεια των εργατοπατέρων να προχωρήσουν στην εκλογή εφορευτικής επιτροπής σαν τους κλέφτες, χωρίς να έχουν αυτό το δικαίωμα, αφού το συνέδριο δεν επικύρωσε το σώμα των συνέδρων που έχουν δικαίωμα να ψηφίσουν για την εκλογή της.

Από τη χτεσινή κινητοποίηση των ταξικών δυνάμεων στο ΕΚ Κοζάνης

Οι ταξικές δυνάμεις, αντιπρόσωποι και εργαζόμενοι από διάφορα σωματεία, προχώρησαν σε συμβολική κατάληψη του Εργατικού Κέντρου, προκειμένου να εμποδίσουν την παράνομη διαδικασία.

 Αμέσως κλήθηκαν και έσπευσαν ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, περικύκλωσαν το ΕΚΚ και απλώθηκαν στο γύρω χώρο. Μετά την αποφασιστική στάση των εργαζομένων ωστόσο, οι εργατοπατέρες αποχώρησαν χωρίς να πετύχουν να αλυσοδέσουν το Εργατικό Κέντρο. Οι αστυνομικές δυνάμεις αποχώρησαν μετά από παρέμβαση που πραγματοποίησε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ Θανάσης Παφίλης, στον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, Ν. Τόσκα.

Αργά το βράδυ, οι ταξικές δυνάμεις αποχώρησαν από το Εργατικό Κέντρο και πραγματοποίησαν πορεία μέχρι την πλατεία της πόλης, αποκαλύπτοντας με τα πανό και τα συνθήματά τους, στο λαό της Κοζάνης, τα τσιράκια των εργοδοτών.

Με ανακοίνωσή της, η «Ταξική Ενότητα» υπογραμμίζει ότι όποια προσπάθεια και να μεθοδεύσουν για να περάσουν τα αντεργατικά τους σχέδια θα βρουν τους εργαζόμενους μπροστά τους.

• Το ιστορικό της επιχείρησης νοθείας

Την Κυριακή 28/1, μετά από 10 μήνες απόλυτης εκφυλιστικής κατάστασης, με ευθύνη των ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ και ΑΚΕ, επρόκειτο να γίνει το επαναληπτικό 35ο Συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Κοζάνης. Αυτήν τη φορά, μετά τις προηγούμενες κόντρες τους, σε αγαστή συνεργασία πλέον, ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ προσπάθησαν να «νομιμοποιήσουν» επιπλέον 34 αντιπροσώπους από διάφορα σωματεία, με βάση την απόφαση που πήρε η διορισμένη διοίκηση στις 26/1.
Πρόκειται για αντιπροσώπους που «εκλέχθηκαν» από:

-- Τον «Σύλλογο Ανέργων και Απασχολουμένων Υπαλλήλων Ιδιωτικού Δικαίου Περιφερειακής Ενότητας Κοζάνης», στον οποίο «μετακόμισε» ο πρόεδρος του ΕΚΚ και το οποίο παρουσίασε αύξηση ψηφισάντων... 683% σε σχέση με το 2014, με 650 ψηφίσαντες και 13 αντιπροσώπους.

-- Το «Σωματείο Τεχνικών Υπαλλήλων Ελλάδας, παράρτημα Κοζάνης», με 6 αντιπρόσωπους, στο οποίο πέτυχαν αύξηση... «μόνο» 220%, τη στιγμή που στο καταστατικό του ρητά προβλέπει ότι δεν μπορούν να συμμετέχουν εργατοτεχνίτες.

-- Την ΕΔΟΠ, που από 2 αντιπροσώπους εξέλεξε 6. Το συγκεκριμένο σωματείο αφορά διοικητικό προσωπικό και όμως ψήφισαν μαζικά εργατοτεχνίτες κ.ά.

-- Την ΠΕΠ ΔΕΗ, που έκανε αρχαιρεσίες με επιστολική ψήφο.

-- Το Σωματείο Υπαλλήλων Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων, Κατασκευών και Συναφών Επαγγελμάτων Ν. Κοζάνης, που οι «αρχαιρεσίες» του αναγνωρίστηκαν παρόλο που έγιναν πολλαπλές παρατυπίες.

Δηλαδή, επιχείρησαν να εμφανίσουν πάνω από 35% νόθους αντιπροσώπους.

Κατά τη διαδικασία έναρξης του επαναληπτικού συνεδρίου, τα δύο μέλη του προεδρείου από τη ΔΑΚΕ και την ΠΑΣΚΕ αρνήθηκαν με το έτσι θέλω να θέσουν στο σώμα την ένσταση επί της νομιμότητας των αντιπροσώπων των 5 σωματείων που κατέθεσε η «Ταξική Ενότητα», αναγορεύοντας τον εαυτό τους σε... σώμα υπέρτερο και αποφασιστικό, πάνω από το σώμα των συνέδρων.

Αυτό προκάλεσε τις αντιδράσεις πολλών συνέδρων και από άλλες παρατάξεις, εκτός της «Ταξικής Ενότητας». Ετσι, δεν έγινε η διαδικασία της επικύρωσης των αντιπροσώπων και άρα και του μητρώου των αντιπροσώπων που έχουν δικαίωμα ψήφου για την εκλογή Εφορευτικής Επιτροπής. Μάλιστα, ο προεδρεύων κάλεσε την δικαστική υπάλληλο σε ένα γραφείο όπου για κάλπη της έδωσε μία κούτα που χρησιμοποιείται ως σκουπιδοτενεκές (!) προκειμένου να αρχίσουν εκλογές για την ανάδειξη εφορευτικής επιτροπής, για να επιβληθεί έτσι ντε φάκτο η συμμετοχή των νόθων αντιπροσώπων. Μεθόδευση που δεν πέρασε κάτω από την παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων, οπότε ματαιώθηκε η προσπάθειά τους να στήσουν νόθο συνέδριο.

Στο συνέδριο που είχε γίνει πέρσι τον Απρίλη και πριν από αυτό, υπήρξαν εσωτερικές διεργασίες και διασπάσεις στη ΔΑΚΕ. Για τον έλεγχο της κατάστασης ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και ΑΚΕ προχώρησαν τρεις μήνες πριν από το συνέδριο σε «βιομηχανία παραγωγής αντιπροσώπων», που προσέφερε συνολικά 66 αντιπροσώπους οι οποίοι αντιστοιχούν σε περίπου 3.300 εργαζόμενους, όταν από τα υπαρκτά σωματεία οι ομόφωνα αναγνωρισμένοι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι είναι 95, που αντιστοιχούν σε περίπου 4.700 εργαζόμενους!

Τότε, ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΑΚΕ δεν τα βρήκαν μεταξύ τους στη μοιρασιά. Στο συνέδριο του Απρίλη οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ κατήγγειλαν τα σωματεία που ήταν νόθα και αποφασίστηκε ο αποκλεισμός τους από το σώμα, κάποια με τις ψήφους της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ και κάποια με τις ψήφους της ΑΚΕ. Η «Ταξική Ενότητα» καταψήφισε όλες τις περιπτώσεις νοθείας.

Μετά από δύο προσφυγές στα δικαστήρια κατάφεραν να διορίσουν προσωρινή διοίκηση, ώστε να προχωρήσουν σε νέο συνέδριο. Σε αυτό το συνέδριο που προσπάθησαν να πραγματοποιήσουν την Κυριακή, ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ αποφάσισαν να συμμετάσχουν αντιπρόσωποι μέρους των σωματείων που και οι ίδιοι είχαν αποκλείσει. Η δε ΑΚΕ πρότεινε τη συμμετοχή και των 66 νόθων αντιπροσώπων...

Οι ταξικές δυνάμεις απαίτησαν να πάρουν μέρος μόνο οι 95 αντιπρόσωποι και όχι οι 34 επιπλέον νόθοι. Μάλιστα, πρότειναν στο σώμα την αναβολή του συνεδρίου για τρεις μήνες, ώστε τα σωματεία που έχουν παρατυπίες να προχωρήσουν σε αρχαιρεσίες για την εκλογή πραγματικών αντιπροσώπων, με παρακολούθηση των διαδικασιών από διαπαραταξιακή επιτροπή του Εργατικού Κέντρου.

Σωματεία όπως το ΣΕΕΕΝ, το Συνδικάτο Οικοδόμων, το Σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων, το Σωματείο Γουνεργατών, με ανακοινώσεις τους κατήγγειλαν τις βρώμικες μεθοδεύσεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, ενώ χαιρέτισαν την αποφασιστική στάση των ταξικών δυνάμεων, που δεν επέτρεψαν στις δυνάμεις αυτές να διεξαγάγουν άλλο ένα συνέδριο νοθείας και διαπλοκής.

Καβάλα: Με «ιδιωτική ασφάλεια» πήγαν να περάσουν το «πειθαρχικό» για τις ταξικές δυνάμεις

 

Με την «προστασία» «ιδιωτικής ασφάλειας» και της αστυνομίας που επιστράτευσε, η εργοδοτική πλειοψηφία του ΔΣ του Εργατικού Κέντρου Καβάλας (ΠΑΣΚΕ) προσπάθησε την Κυριακή 28/1, μέσα από την ετήσια Γενική Συνέλευση των αντιπροσώπων, να λάβει εξουσιοδότηση να εκπονήσει σχέδιο αλλαγής του καταστατικού, που θα τους δίνει το δικαίωμα να επιβάλλουν πειθαρχικές ποινές σε συνδικαλιστές και να διαγράφουν από τη δύναμή του σωματεία που τους μπαίνουν στο μάτι, που αρνούνται να «πειθαρχήσουν» στα συμφέροντα της μεγαλοεργοδοσίας.

Οταν οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι των σωματείων επιχείρησαν να μπουν στο Εργατικό Κέντρο, άνδρες της «VIP Security Protection» που προσλήφθηκε έναντι 300 ευρώ, με τη λίστα των αντιπροσώπων στα χέρια, τους απαγόρευαν την είσοδο αν δεν τους έδιναν τα στοιχεία τους. Η άρνηση των εργατών αντιπροσώπων να δώσουν στοιχεία σε «ιδιωτική ασφάλεια», που δεν έχει καμιά σχέση με σωματεία και το εργατικό κίνημα, «απαντήθηκε» με βρισιές, προπηλακισμούς και βιαιοπραγίες εναντίον τους.

Οπως κατήγγειλαν οι ταξικές δυνάμεις, πρόκειται για την ίδια εταιρεία security που είχε αξιοποιήσει η εργοδοσία των «Λιπασμάτων Καβάλας» για να χτυπήσει πριν από ενάμιση χρόνο τον αγώνα των εργαζομένων.

Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι των ταξικών σωματείων κατήγγειλαν το γεγονός και αποχώρησαν, ενώ πολλοί ήταν ακόμα οι αντιπρόσωποι που αποχώρησαν αηδιασμένοι από τη στάση της πλειοψηφίας. Εμεινε έτσι μια μερίδα αντιπροσώπων της ΠΑΣΚΕ, για να πραγματοποιήσει συνέλευση - παρωδία και να αποφασίσει να μεταθέσει το θέμα του πειθαρχικού κανονισμού σε καταστατική Γενική Συνέλευση.

Τα Σωματεία Οικοδόμων και Εμποροϋπαλλήλων - Ιδιωτικών Υπαλλήλων Καβάλας οργανώνουν σήμερα εξορμήσεις σε χώρους δουλειάς αλλά και στις γειτονιές προκειμένου να μοιράσουν μαζικά την ανακοίνωση - καταγγελία που εξέδωσαν.

Μεταξύ άλλων αναφέρουν: «Ολα αυτά τα χρόνια πολλοί εργατοπατέρες προσπάθησαν να είναι οι πιο καλοί υπηρέτες των αφεντικών, όμως η σημερινή πλειοψηφία της διοίκησης, παράταξη της ΠΑΣΚΕ, θα γραφτεί με τα πιο μελανά γράμματα στην ιστορία του Εργατικού Κέντρου Καβάλας ως η πρώτη πλειοψηφία που προσλαμβάνει με ιδιωτικό συμφωνητικό εταιρεία security - μπράβους και χτυπά εκλεγμένους αντιπροσώπους εργατικών σωματείων.

(...) Ο λόγος που κάνει την πλειοψηφία της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου να φτάνει στο τελευταίο σκαλοπάτι της σαπίλας είναι ότι οι μεγαλοεργοδότες της περιοχής τούς έχουν τραβήξει "το αυτί" και ζητάνε άμεσα να ξεμπερδεύουν με το οργανωμένο εργατικό κίνημα».

Τα σωματεία καλούν τους εργαζόμενους να βγάλουν συμπεράσματα και να γυρίσουν την πλάτη στις ξεπουλημένες ηγεσίες, να ξεριζώσουν από το εργατικό κίνημα αυτές τις δυνάμεις.

Ριζοσπάστης