Η πιο δυνατή ελπίδα, δεν έχει πει τον τελευταίο λόγο.
Ίσως, η λέξη ελπίδα να είναι η πιο βεβαρημένη λέξη στη συνείδηση του λαού τα δύο τελευταία χρόνια και βεβαία όχι αδίκως.
Τι σηματοδοτεί λοιπόν, αυτή η λέξη - έννοια, που τόσο πολύ ακούγεται και κλίνεται σε όλες τις κλίσεις από όσους κυβέρνησαν τόσα χρόνια;
Αν μη τι άλλο, δεν υπάρχει κόμμα της αστικής τάξης, στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση που να μην χάιδεψε τα αυτιά του λαού προσφέροντάς του ελπίδα.
Αναρωτιέμαι: Αλήθεια, πόσες ελπίδες έσπειραν τα κόμματα αυτά και πόσες θύελλες ήρθαν και θέρισαν το λαό;
Η ελπίδα είναι συνάρτηση του χρόνου, και αυτός ο χρόνος, περνά και φεύγει χωρίς να μας ρωτά.
«Γεράσαμε και άσπρισαν τα μαλλιά μας και προκοπή δεν κάναμε…», λένε οι γέροντες.
Στα νιάτα τους, ήλπιζαν για μια καλύτερη ζωή.
Στα παιδιά τους όμως είπαν: «…μάθε μια τέχνη, για να ζεις σαν άνθρωπος…, μάθε γράμματα, για να μη σε κοροϊδεύουν στο ζύγι και το μέτρημα...».
Έλπιζαν οι γερόντοι σε μια καλύτερη ζωή, για τα παιδιά και τα εγγόνια τους…
Σήμερα ελπίζουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους.
Τι ελπίζουν;
Να έχουν μια ανθρώπινη ζωή.
Να έχουν μια αξιοπρεπή και μόνιμη δουλειά, υγεία, μόρφωση για τα παιδιά και τα εγγόνια τους, ασφάλιση και μια αξιοπρεπή σύνταξη στα γεράματα, για να κλείσουν ήσυχα τα μάτια τους.
Αυτά ζητούσε και αυτά ζητάει και σε αυτά ελπίζει ο λαός.
Έτσι και αλλιώς, δεν γύρεψε πλούτη.
Σε αυτά τα αυτονόητα, αλλά απλά και αναγκαία, άνοιξε μέτωπο η αστική τάξη.
Γιατί αυτά, είναι το ζητούμενο της ανθρωπιάς, που κάνει το άνθρωπο να σκέφτεται.
Τα κόμματα της αστικής τάξης, πούλησαν ελπίδα σε έντιμους ανθρώπους και ξεπούλησαν ανέντιμα την εντολή τους.
Αυτό γινόταν χρόνια. Μια καλοστημένη, αποδοτική και αποτελεσματική συνταγή.
Σήμερα η φρέσκια συνταγή λέγεται ΣΥΡΙΖΑ. Η γαρνιτούρα δηλαδή, που έχει μια εσάνς αριστεράς και μια πένα γιαλαντζί ακροδεξιάς, αλλά, στο ψαχνό, στο κυρίως πιάτο, κρύβεται η σαπίλα του καπιταλισμού, εμποτισμένη, με τα μυρωδικά των αστικών οίκων και οργανισμών της κυρίαρχης τάξης.
Κάθε μπουκιά για το λαό αναδύει την μπόχα του αστικού συστήματος.
Τι δεν πήγε καλά και κακοφόρμισε η ελπίδα;
Απλά είναι τα πράγματα, αν απλά σκεφθούμε.
Αυτή την ελπίδα την έχει στα χέρια του μόνο ο λαός.
Η μόνη πραγματική ελπίδα είναι η δύναμη του λαού, η οποία μπορεί να επιβάλει και να κάνει τα όνειρα του, πράξη.
Αυτή η λαϊκή ελπίδα, πήγε σε λάθος χέρια, τα οποία έγιναν μαχαίρια και γύρισαν μπούμερανγκ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε ότι ήταν ο κλέφτης της ελπίδας και η αστική τάξη ήταν η κλεπταποδόχος.
Στα χέρια και την δύναμη του λαού και στη κοινωνική συμμαχία για το σοσιαλισμό, η ελπίδα αποκτά εμπράγματη αξία, για να ζεις σαν άνθρωπος.
Αεροπεζοναύτης
902gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου