Καμίλ Πισαρό – Ο πατριάρχης του Ιμπρεσιονισμού

1

Δύσκολες Νύχτες

Αν και ηλικιακά ο μεγαλύτερος από τους ιμπρεσιονιστές ζωγράφος, ο Πισαρό ήταν από τους πιο ανοιχτούς σε πειραματισμούς καλλιτέχνες αυτού του ρεύματος. Εξαιρετικά παραγωγικός, άφησε πίσω του πάνω από 2000 πίνακες, κι εξίσου πολλά σχέδια, χαρακτικά και λιθογραφίες. Ξεκίνησε ως τοπιογράφος και αργότερα, επηρεασμένος από τους Ιμπρεσιονιστές, γέμισε με φως του πίνακές του. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1880 επηρεάστηκε από τον πουαντιγισμό του Ζωρζ Σερά, στον οποίο το χρώμα τοποθετούνταν σε μορφή κουκίδας στον καμβά. Μετά στράφηκε στο νεοϊμπρεσιονισμό, που χαρακτηριζόταν από νευρικές και κοφτές πινελιές, ενώ τα όψιμα έργα του έχουν ως θέμα σκηνές του δρόμου και όψεις πόλεων σε ήρεμους χρωματικούς τόνους.

Δυο γυναίκες κουβεντιάζουν στη θάλασσα

Γεννήθηκε στις 10 Ιούλη 1830 στο νησί των Γαλλικών Αντίλων Σαιν Τομά από εύπορη εικογένεια εμπόρων. Φοίτησε σε γυμνάσιο του Παρισιού και στη συνέχεια επέστρεψε για να εργαστεί στην οικογενειακή επιχείρηση, τον κέρδισε όμως σύντομα η τέχνη. Ταξίδεψε στη Βενεζουέλα όπου μαθήτευσε κοντά στον ζωγράφο Fritz Melbye. Εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και σπούδασε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της πόλης, αργότερα και στην Ελβετική Ακαδημία.

Στον κήπο

Τα πρώτα του έργα κέρδισαν την αναγνώριση κριτικών τέχνης, αλλά και του διάσημου συγγραφέα Εμίλ Ζολά, αυτό όμως δεν αρκούσε για να συγκινήσει το ευρύ κοινό, κι έτσι ο Πισαρό για να βιοποριστεί επιζωγράφιζε μεταξύ άλλων βεντάλιες. Ήρθε σε επαφή με τους Ιμπρεσιονιστές, συνδεόμενος με στενή φιλία με τον Κλωντ Μονέ και αναλαμβάνοντας ηγετική θέση στο κίνημα, συμμετέχοντας σε όλες τις εκθέσεις τους μεταξύ 1874 -1886. Έζησε στο Λονδίνο την εποχή του γαλλοπρωσικού πολέμου 1870-1871, όπου γνώρισε το έργο του Γουίλιαμ Τέρνερ, το οποίο τον επηρέασε σημαντικά. Συνεργάστηκε επίσης με σημαντικούς ζωγράφους όπως ο Σεζάν και ο Γκωγκέν, λειτουργώντας ως πατρική μορφή για εκείνους. Μετακόμισε στο Ερανί το 1884 και δυο χρόνια μετά πραγματοποίησε την πρώτη του έκθεση στις ΗΠΑ, στη Νέα Υόρκη. Προσέγγισε τον πουαντιγισμό του Σερά, αλλά την ίδια περίοδο άρχισε να υποφέρει από οφθαλμική πάθηση που δυσχέραινε εξαιρετικά το δημιουργικό του έργο.
Προς το τέλος της ζωής του επικεντρώθηκε σε αστικές σκηνές του Παρισιού, της Ρουέν ή της Χάβρης, όπου πολλές φορές αποτύπωνε το ίδιο μοτίβο σε διαφορετικές εκδοχές, αλλάζοντας το φωτισμό.
Έφυγε από τη ζωή στο Παρίσι στις 13 Νοέμβρη 1903 στο Παρίσι.