Αν ήμουν καπιτάλας ...

Αν ήμουν καπιτάλας ... που έβλεπε λίγο μπροστά, εδώ και είκοσι - εικοσιπέντε χρόνια θα είχα επενδύσει σε τεχνολογίες αναπαραγωγής. Κάθε είδους ... ακόμα και της ανθρώπινης αναπαραγωγής. Θα είχα ξεκινήσει με την διάσημη κλώνο-Dolly (1996) όσο αφορά την αναπαραγωγή πολυκύτταρων οργανισμών αλλά δεν θα με χάλαγε για αρχή και η αναπαραγωγή απλών κυτταρικών σειρών και συνεπώς αναπαραγωγής ανθρώπινων αλλά και ζωικών οργάνων. Αλλά δεν πρέπει να σας πολυζαλίζω με βιολογίες, βιοσυνθέσεις και ιατρικές.

   Ταυτόχρονα τρομερό επιστημονικό αλλά και κολοσσιαίο οικονομικό ενδιαφέρον θα είχε η χαρτογράφηση κάθε DNA (φυτικού, ζωικού και βεβαίως του ανθρώπινου) και ταυτόχρονα οι τεχνολογίες παρέμβασης και γενετικής μετάλλαξης. Άμεσο χρήμα επίσης θα έβγαζα τότε με τις τράπεζες σπέρματος και ομφαλοπλακουντιανού αίματος και βλαστικών κυττάρων. 

Φανταστείτε τι παιχνίδι θα μπορούσα να κάνω συνδυάζοντας τεχνικές γενετικής παρέμβασης στο DNA σε συνδυασμό με τις τεχνολογίες αναπαραγωγής. Ήδη απο το 2008 η Food and Drug Administration (FDA) των ΗΠΑ επέτρεψε την εμπορευματοποίηση των προϊόντων που προέρχονταν από κλωνοποιημένα ζώα. Ταυτόχρονα η Αργεντινή, η Βραζιλία, ο Καναδάς και η Αυστραλία άρχισαν την κλωνοποίηση ζώων. Η Κίνα άρχισε το 2015. Η Ευρώπη επιμένει στην απαγόρευση της εμπορικής κλωνοποίησης ζώων ... αλλά δεν απαγορεύει την εισαγωγή τέτοιων προϊόντων. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τις τεχνολογίες γενετικής τροποποίησης. Ειναι φανερό πως η εφαρμογή των νέων τεχνολογιών, ο έλεγχος πιθανών αρνητικών επιδράσεων αλλά και η «διανομή» των ωφελημάτων ... δεν θα έχουν καμμία σχέση με κανέναν πραγματικά κοινωνικό μηχανισμό ... αλλά μόνο με τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό για την εξαγωγή των κερδών. 

   Η τεχνολογική εξέλιξη είχε εγκαινιάσει ένα πρωτόγνωρο πεδίο καπιταλιστικού κέρδους που μπορούσε να ξεκινάει απο σπόρους για πιό χοντρά και πιό γλυκά καρότα ... και να φτάνει μέχρι υπερφίαλους σχεδιασμούς αθανασίας διαφόρων μεγαλόσχημων. Σε κάθε περίπτωση μια τέτοια τεχνολογική έκρηξη ... ακόμα και μέσω της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης ... ακόμα και πέρα απο τις βέβαιες, τις πιθανολογούμενες και τις άγνωστες αρνητικές βιολογικές συνέπειες ... προφανώς θα είχε και σοβαρότατες πτυχές πολλαπλού οφέλους σε όλα σχεδόν τα πεδία της κοινωνικής ζωής. Αλλά όλα αυτά κάτω απο τον «δρακόντειο» νόμο του καπιταλιστικού κέρδους. Αυτό και μόνο το γεγονός θα μετέτρεπε κάθε προσπάθεια ελέγχου των αρνητικών συνεπειών των νέων τεχνολογιών σε έναν σισύφειο και άνισο αγώνα εκ μέρους της οργανωμένης κοινωνίας ... και τα κοινωνικά οφέλη της τεχνολογικής έκρηξης σε οφέλη αποδιδόμενα στην κοινωνία μόνο αφού «βγάλουν» το κέρδος τους. Διαφορετικά θα τα τρώει το αβυσσαλέο βάθος των κρατικομονοπωλιακων θυρίδων. 

   Με λίγα λόγια η τεχνολογική εξέλιξη στην υπηρεσία και κάτω απο τον έλεγχο του καπιταλιστικού κέρδους ... σημαίνει μεν πρόοδος, αλλά αγοραία πρόοδος. Σε καμμία περίπτωση δεν θα σημαίνει κοινωνική πρόοδος ... αντίθετα θα είναι «αντικοινωνική» πρόοδος όλο και εντεινόμενη όσο οι κρατικομονοπωλιακοί σχηματισμοί εξουσίας θα μειώνουν συνεχώς τα κονδύλια του λεγόμενου «κοινωνικού κράτους». Η τεχνολογική πρόοδος θα τείνει σε μία πρόοδο που τους καρπούς της θα «γεύεται» μια όλο και μικρότερη κλειστή κάστα ... την ίδια στιγμή που τεράστιες εξαθλιωμένες μάζες θα εργάζονται για την παραγωγή της τεχνολογίας που θα καταναλώνουν οι εκλεκτοί. Τα παλιά όνειρα των καπιταλιστών που κάποτε ξεζούμισαν τον εργάτη μέχρι τα φυσικά όρια της υπαρξής του ... τα όνειρα εκείνα που είχαν εγκαταλείψει οι πρώτοι καπιταλιστές επειδή δεν είχαν τρόπους να αναπαράγουν την κατακρεουργημένη εργατική δύναμη ... τώρα ξανανέβηκαν στον αφρό. Να πως περιγράφει ο Κάρολος εκείνες τις απάνθρωπες και κτηνώδεις καπιταλιστικές σκέψεις ... «Η αξία της εργατικής δύναμης αποτελείται απο δυό στοιχεία - το ένα καθαρά φυσικό, και το άλλο ιστορικό ή κοινωνικό. Το ακρότατο όριο καθορίζεται απο το φυσικό στοιχείο. Αυτό σημαίνει οτι η εργατική τάξη για να διατηρείται και να αναπαράγεται, για να διαιωνίζει τη φυσική της ύπαρξη, πρέπει να παίρνει τα απολύτως απαραίτητα για τη ζωή και τον πολλαπλασιασμό μέσα συντήρησης. Η αξία αυτών των απαραίτητων μέσων συντήρησης αποτελεί λοιπόν το ακρότατο όριο της αξίας της εργασίας. Απο την άλλη μεριά, η διάρκεια της εργάσιμης μέρας περιορίζεται επίσης απο ακρότατα, αν και πολύ ελαστικά όρια. Το ακρότατο όριο της το δίνει η σωματική δύναμη του εργάτη. Αν η καθημερινή εξάντληση της ζωτικής του δύναμης ξεπερνά ένα ορισμένο βαθμό, δεν μπορεί να την απασχολεί κανείς ξανά και ξανά κάθε μέρα με την ίδια ένταση. Ωστόσο, όπως είπα, το όριο αυτο είναι πολύ ελαστικό. Μια γρήγορη αλληλουχία απο ασθενικές και βραχύβιες γενεές θα εφοδίαζε την αγορά εργασίας εξίσου καλά όσο και μία σειρά απο ρωμαλέες και μακρόβιες γενεές.» 

   Ειναι προφανές πως πλησιάζει «τεχνολογικά» η ώρα ... για τις βραχύβιες φτηνές γενιές εργατών που θα υπόσχονται τρελλά κέρδη με λιγότερα εξοδα. Αρκεί εν τω μεταξύ να λυθούν κάποια «παράλληλα» ζητηματάκια. Την συνακόλουθη με την καπιταλιστική τάση συγκέντρωσης, ποσοτική συρρίκνωση της τάξης των εκμεταλλευτών ... ονειρεύονται να την αντιρροπούν κάνοντας χρήση των πανάκριβων μελλοντικών τεχνικών αναπαραγωγής ισχυρών γενεών των εκμεταλλευτών ... σε σύγκριση με τις βραχύβιες γενιές των εργατών που έτσι και αλλοιώς δεν θα έχουν πρόσβαση στις τεχνολογίες αναπαραγωγής που θα έχουν τελικά τον χαρακτήρα ειδών πολυτελείας. Στις κάστες των εκμεταλλευτών η οικογένεια θα τείνει να ξαναπάρει τον μεσαιωνικό της ρόλο, το ανώτερο αίμα ... το γαλάζιο ... που θα κλείνεται όλο και περισσότερο στα σύγχρονα κάστρα του ... ολοκληρώνοντας την μαρξιστική ... πλήρη απόσπαση του εκμεταλλευτή απο την παραγωγή. Ο εκμεταλλευτής θα διατηρεί μονό το «δικαίωμα» της ιδιοποίησης του πλούτου. Αντίθετα στις τάξεις των εργατών, σε αυτό το συγκεκριμένο κοινωνικό μέλλον, η οικογένεια θα πάψει να αποτελεί την μονάδα αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης. Οι εργάτες θα αναπαράγονται με άλλες,φτωχές προδιαγραφές κοπαδιών εργατικής δύναμης ... σε συμφέρουσα τιμή για τους καπιτάλες. Ή μήπως και αυτά τα έξοδα της εργατικής αναπαραγωγής θα τα αναλάβει η «κοινωνία» σε πολύ πιό συμφέρουσες τιμές για τους καλούς μας καπιταλιστές ?? Η νέα κατάσταση θα απαιτεί όμως και κάτι άλλο πολύ σπουδαίο. Τα μεσαία στρώματα. Τα εξαγορασμένα στρώματα που θα διεκπεραιώνουν τις ευαίσθητες φάσεις της παραγωγής, της ασφάλειας των εκμεταλλευτών και της καταστολής των εργατών. Βέβαια θα ειναι ταυτόχρονα οι βασικές τάξεις των καταναλωτών με ενδιάμεση οικονομική δυνατότητα και πρόσβαση στα μοντέρνα καλούδια της τεχνολογίας. Θα ειναι οι μοντέρνοι «σταυροφόροι», οι μπιστικοί που θα επιβλέπουν την παραγωγή και θα φυλάνε τα κάστρα απο τις εξαθλιωμένες μάζες. 

   Αν ήμουν καπιτάλας εδώ και είκοσι – τριάντα χρόνια ... θα είχα αρχίσει να ζητάω απο το πολιτικό υπηρετικό μου προσωπικό να μου ετοιμάζει εκείνο το ευνοικό νομικό πλαίσιο για τις μελλοντικές επενδύσεις. Ολα τα νέα πεδία που θα μπορούν να εισέλθουν οι νέες τεχνολογίες πρέπει να μετατραπούν σε πεδία ακραίας εμπορευματοποίησης, αγοραπωλησιών και κέρδους. Τα πάντα ... απο την παραγωγή σπόρων και φαρμάκων μέχρι την αναπαραγωγή ανθρώπων. Οι δεσμοί συγγένειας άρχισαν δειλά-δειλά να οργανώνονται μέσω νομικών συμβολαίων. Σαν μια "τεχνική" παρέμβαση (παραβίαση) στην διαλεκτική κίνηση της κοινωνίας, που αυτή και μόνο αυτή, μπορει να αποδίδει ιστορικούς ρόλους στους κοινωνικούς σχηματισμούς ... νομοθετούν νέα είδη οικογένειας με συγκεχυμένες τις έννοιες της πατρότητας και μητρότητας. Το πρόβλημα είναι η στόχευση αυτού του εγχειρήματος. Και δεν θα ήταν πρόβλημα οτι ο ίδιος ο καπιταλισμός προσπαθεί μια ώρα αρχύτερα να αποδομήσει έναν ιστορικό κοινωνικό σχηματισμό που ούτως ή αλλοιώς κάποια στιγμή θα ξεπεραστεί, λύνοντας ταυτόχρονα κάποια ζητήματα ισότητας κοινωνικών ομάδων. Το πρόβλημα αρχίζει οταν η στόχευση ενός ακόμα για την ώρα αντι-ιστορικου εγχειρήματος δεν είναι τιποτα άλλο παρά η επιβίωση του καπιταλισμού στις νεοδιαμορφωμένες συνθήκες. Η επιβίωση μάλιστα του πιο αντιδραστικού καπιταλισμού, οπως είδαμε παραπάνω. Το εγχείρημα, όσα επιμέρους υπαρκτά ζητήματα και να λύνει προσωρινά, δεν μπορει να απογυμνωθεί απο τον συνολικά αντιδραστικό του ρόλο και στόχευση. Διάσπαση της οικογένειας πριν την ώρα της, αντικαταστασή της με βολικές και εύπλαστες φόρμουλες, ταυτόχρονα με την ακραία προώθηση του ατομισμού. Για την ώρα η μέχρις εδώ εφαρμογή των σχεδίων ... συντείνει στο να αρχίζει να διαμορφώνεται ένας ατομικός τρόπος ζωής που ευνοεί την επαγγελματική κινητικότητα και την άνευ όρων διαθεσιμότητα εργαζομένων στις εφήμερες ανάγκες του κεφαλαιοκράτη. Και στο κάτω κάτω της γραφής τι διάολο ιστορικό ρόλο θα έχει να επιτελέσει η μελλοντική εργατική οικογένεια των γνωστών γονεϊκών φυσικών ρόλων ?? Για τον εργάτη δεν θα υπάρχει το ιστορικό περιεχομενο της γνωστής οικογένειας. Ο εργάτης του μέλλοντος δεν θα χρειάζεται να αναπαράγει με τους παλιούς τρόπους την εργατική δύναμη και ταυτόχρονα δεν θα κατέχει ιδιοκτησία για να την μεταβιβάσει. 

   Το πράγμα βγάζει μάτια. Στο δίλημμα ... κομμουνισμός ή βαρβαρότητα ... δεν υπάρχει μεσοβέζικη θέση.

απο το ΑΝΤΙΒΑΡΟ