Οι θάνατοι 32 ανθρώπων στην Ιταλία από τις πρόσφατες πλημμύρες
ανέσυραν και πάλι - όπως άλλωστε και στη χώρα μας, μετά τις πλημμύρες
στη Μάνδρα και την πυρκαγιά στο Μάτι - το «βολικό» επιχείρημα της
«κλιματικής αλλαγής, που ξεπερνάει τον κρατικό μηχανισμό σε πολλές
χώρες». Ετσι, λίγο - πολύ, το καπιταλιστικό κράτος «βγαίνει λάδι» και
προσπαθεί να συνηθίσει το λαό στην ιδέα ότι θα πνίγεται στις ισχυρές
βροχές, θα καίγεται στις φωτιές και θα σκοτώνεται όταν καταρρέουν
γέφυρες, όπως έγινε φέτος το καλοκαίρι, με την περιβόητη γέφυρα
«Μοράντι» στη Γένοβα της Ιταλίας. Κατά τον ίδιο τρόπο, γίνεται
προσπάθεια να μετατοπιστεί όλο το βάρος για τις καταστροφές στην ατομική
ευθύνη, άλλοτε για την αυθαίρετη δόμηση, άλλοτε για τη μη προσοχή όταν
συμβαίνουν έντονα καιρικά φαινόμενα. Αυτό που επιχειρείται να κρυφτεί
πάση θυσία είναι ότι σε κάθε καπιταλιστική χώρα, το κυνήγι του κέρδους
συνθλίβει τις λαϊκές ανάγκες για ασφαλείς πόλεις και υποδομές, με
ολοκληρωμένη αντιπλημμυρική, αντιπυρική και αντισεισμική προστασία και
σχεδιασμό.
* * *
Αυτό επιβεβαιώνεται καθημερινά, ακόμα και στις ισχυρότερες οικονομίες,
όπως η ιταλική, η τρίτη στην Ευρωζώνη. Οι τελευταίες καταστροφές, από
τα υπερχειλισμένα ποτάμια και τους δρόμους στην κοσμοπολίτικη Βενετία,
έως το νότο του Παλέρμο, όπου μια 9μελής οικογένεια ξεκληρίστηκε μέσα
στο σπίτι της, φανερώνουν την ανυπαρξία υποδομών για την ουσιαστική
προστασία του λαού. Και μπορεί η συγκεκριμένη κατοικία να ήταν πράγματι
αυθαίρετη και να είχε χτιστεί πάνω σε ρέμα, αυτό όμως δεν μπορεί να
γίνεται άλλοθι για το κράτος και τις ευθύνες του, που είναι μεγάλες.
Πρώτα απ' όλα επειδή στην Ιταλία και παντού, το κράτος υπηρετεί την
πολιτική εμπορευματοποίησης της γης, που είναι το υπόστρωμα κάθε
αυθαιρεσίας, είτε μιλάμε για οικιστική ανάπτυξη, είτε για επιχειρηματική
δραστηριότητα. Αλλωστε, με νόμους του κράτους δίνονται προς
επιχειρηματική αξιοποίηση παραλίες και δάση, ενώ η όποια αυθαιρεσία
τσουβαλιάζει τις βίλες και τις μεγαλοεπιχειρήσεις με τη λαϊκή κατοικία
και γίνεται αντικείμενο φοροληστείας από το κράτος, στο όνομα της
«τακτοποίησης», όπως είδαμε στην Ελλάδα.
* * *
Αντίστοιχο παράδειγμα, επίσης από την Ιταλία, είναι η γέφυρα στη Γένοβα,
κατασκευής του 1967, που κατέρρευσε φέτος τον Αύγουστο, σκοτώνοντας 42
ανθρώπους. Η γέφυρα αυτή θα έπρεπε να είχε κατεδαφιστεί εδώ και χρόνια,
γιατί σύμφωνα με τους επιστήμονες είχε περάσει το όριο ζωής της. Αυτό
όμως δεν έγινε, επειδή ήταν από τους πιο κερδοφόρους σε διόδια δρόμους
τον οποίο εκμεταλλευόταν μια μεγάλη ιδιωτική εταιρεία, η οποία ελέγχει
περίπου το 1/3 των οδικών αξόνων της Ιταλίας. Ούτε βέβαια η συντήρηση
της γέφυρας ήταν η απαιτούμενη, εξαιτίας του κόστους που συνεπαγόταν
αυτό για τη διαχειρίστρια εταιρεία. Αντίστοιχα παραδείγματα από άλλες
ισχυρές καπιταλιστικές χώρες είναι ο κυκλώνας «Κατρίνα» στη Νέα Ορλεάνη
των ΗΠΑ το καλοκαίρι του 2005, με τουλάχιστον 1.836 νεκρούς και άγνωστο
αριθμό αγνοουμένων μετά την κατάρρευση των ασυντήρητων και ανεπαρκών
φραγμάτων. Το ίδιο και στη Βρετανία το 2017, όπου σε πυρκαγιά στον πύργο
εργατικών κατοικιών Γκρένφελ στο Λονδίνο, που ήταν στην ευθύνη του
δήμου, κάηκαν ζωντανοί 80 άνθρωποι, γιατί σε πρόσφατη ανακαίνισή του
είχαν χρησιμοποιηθεί φτηνά αλλά ακατάλληλα, εύφλεκτα υλικά. Αλλά και στη
Φουκουσίμα της Ιαπωνίας, το 2011, η διαρροή ραδιενέργειας προήλθε από
την εισροή υδάτων στο πυρηνικό εργοστάσιο, επειδή τα φράγματα ήταν
ανεπαρκή, πράγμα απαράδεκτο και εγκληματικό σε μια χώρα όπου συμβαίνουν
διαρκώς ισχυροί σεισμοί και τσουνάμι.
* * *
Αυτό που συνδέει όλες αυτές τις καταστροφές
είναι ότι θα μπορούσαν να περιοριστούν οι ζημιές και οι απώλειες, ή και
να αποφευχθούν, αν προτεραιότητα στο σχεδιασμό, επομένως και κριτήριο
της ανάπτυξης, δεν ήταν τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων αλλά οι
ανάγκες των εργαζομένων. Σήμερα, με βάση την εξέλιξη της επιστήμης, της
τεχνολογίας και της τεχνικής, υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για την
προστασία της ανθρώπινης ζωής, τον περιορισμό των συνεπειών από τα
φυσικά φαινόμενα. Αυτό πρέπει να καθορίζει τις διεκδικήσεις των
εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, στον αγώνα για ουσιαστική πρόληψη
και προστασία της ζωής και της περιουσίας του λαού από τις φυσικές και
άλλες καταστροφές, κόντρα στην πολιτική του κεφαλαίου και των κομμάτων
του, που βάζουν στο ζύγι την καπιταλιστική κερδοφορία σε βάρος των
λαϊκών αναγκών. Ουσιαστικές και μόνιμες λύσεις για τη βελτίωση των
συνθηκών ζωής του λαού μπορούν να υπάρξουν στο δρόμο για την ανατροπή
του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος. Μόνο εκεί, στην εργατική - λαϊκή
εξουσία, μπορεί να υπάρξει σχεδιασμός για την εξυπηρέτηση των σύγχρονων
λαϊκών αναγκών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου