Την πρώτη ιδέα την είχε ρίξει δημόσια ο Καρατζαφέρης που είχε
προτείνει συνδιοργάνωση Μουντιάλ με Κύπρο και Ισραήλ, για να σφραγιστούν
οι καλές σχέσεις της κυβέρνησης με το κράτος – δολοφόνο. Και σήμερα, θα
μπορούσε να μιμηθεί τον Κοτζιά για να πει και αυτός – είμαι σπόρος.
Ένας σπόρος που δίνει τώρα καρπούς, έστω και αν έβγαλε κλαδιά προς διαφορετική κατεύθυνση. Η είδηση που βγήκε απ’την τετραμερή Σύνοδο Ελλάδας, Σερβίας, Βουλγαρίας και Ρουμανίας είναι πως ετοιμάζεται μια βαλκανική υποψηφιότητα για κάποια μεγάλη διοργάνωση αθλητική, με πιο πιθανό στόχο το Μουντιάλ του 2030.
Είναι λίγο παράξενο – και βασικά πρωτόγνωρο – να υπάρχουν τέσσερις συνδιοργανώτριες χώρες, αν και η πιθανή αύξηση των ομάδων της τελικής φάσε σε 48(!) δεν καθιστά απίθανο το σενάριο. Αλλά οι περισσότερες αντιδράσεις αφορούν πολύ διαφορετικά ζητήματα και τις πολιτικές προεκτάσεις αυτής της κίνησης.
Κάποιοι αναπολούν πχ τα περασμένα «μεγαλεία» και διηγώντας τα να κλαις για τη λυπητερή που πληρώσαμε στο τέλος – των Ολυμπιακών του ’04, την αρπαχτή και τις ευκαιρίες εύκολου πλουτισμού που υπήρχαν, επιθυμώντας μια αντίστοιχη συγκυρία για να δέσει σημειολογικά με το αφήγημα της μεταμνημονιακής ανάπτυξης – ευμάρειας.
Άλλοι αντιδρούν υστερικά, λες κι ο Τσίπρας είναι Ρήγας Φεραίος ή – ακόμα χειρότερα – η Κομιντέρν που λειαίνει το έδαφος για μια σοσιαλιστική Βαλκανική Ομοσπονδία. Αλλά αυτό που συμβαίνει στην πράξη, δεν έχει πολλή σχέση με όλα αυτά. Η ελληνική αστική τάξη δεν έπαψε ποτέ να δραστηριοποιείται στα Βαλκάνια και να ενδιαφέρεται για την επέκτασή της και η διοργάνωση αυτή μπορεί να είναι το αθλητικό επιστέγασμα των βλέψεών της και των ήδη υπαρκτών δεσμών με τις…σύμμαχες χώρες.
Ας μην ξεχνάμε όμως πως τα Βαλκάνια παραμένοι η πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης, όπου όλα σχεδόν μυρίζουν μπαρούτι και δεν προσφέρονται για μπάλα, για «παίξε – γέλασε» (και σώπα)
Στην τελική κοι οι Βαλκανικοί πόλεμοι από μια συμμαχία ξεκίνησαν κι αυτοί…
Ένας σπόρος που δίνει τώρα καρπούς, έστω και αν έβγαλε κλαδιά προς διαφορετική κατεύθυνση. Η είδηση που βγήκε απ’την τετραμερή Σύνοδο Ελλάδας, Σερβίας, Βουλγαρίας και Ρουμανίας είναι πως ετοιμάζεται μια βαλκανική υποψηφιότητα για κάποια μεγάλη διοργάνωση αθλητική, με πιο πιθανό στόχο το Μουντιάλ του 2030.
Είναι λίγο παράξενο – και βασικά πρωτόγνωρο – να υπάρχουν τέσσερις συνδιοργανώτριες χώρες, αν και η πιθανή αύξηση των ομάδων της τελικής φάσε σε 48(!) δεν καθιστά απίθανο το σενάριο. Αλλά οι περισσότερες αντιδράσεις αφορούν πολύ διαφορετικά ζητήματα και τις πολιτικές προεκτάσεις αυτής της κίνησης.
Κάποιοι αναπολούν πχ τα περασμένα «μεγαλεία» και διηγώντας τα να κλαις για τη λυπητερή που πληρώσαμε στο τέλος – των Ολυμπιακών του ’04, την αρπαχτή και τις ευκαιρίες εύκολου πλουτισμού που υπήρχαν, επιθυμώντας μια αντίστοιχη συγκυρία για να δέσει σημειολογικά με το αφήγημα της μεταμνημονιακής ανάπτυξης – ευμάρειας.
Άλλοι αντιδρούν υστερικά, λες κι ο Τσίπρας είναι Ρήγας Φεραίος ή – ακόμα χειρότερα – η Κομιντέρν που λειαίνει το έδαφος για μια σοσιαλιστική Βαλκανική Ομοσπονδία. Αλλά αυτό που συμβαίνει στην πράξη, δεν έχει πολλή σχέση με όλα αυτά. Η ελληνική αστική τάξη δεν έπαψε ποτέ να δραστηριοποιείται στα Βαλκάνια και να ενδιαφέρεται για την επέκτασή της και η διοργάνωση αυτή μπορεί να είναι το αθλητικό επιστέγασμα των βλέψεών της και των ήδη υπαρκτών δεσμών με τις…σύμμαχες χώρες.
Ας μην ξεχνάμε όμως πως τα Βαλκάνια παραμένοι η πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης, όπου όλα σχεδόν μυρίζουν μπαρούτι και δεν προσφέρονται για μπάλα, για «παίξε – γέλασε» (και σώπα)
Στην τελική κοι οι Βαλκανικοί πόλεμοι από μια συμμαχία ξεκίνησαν κι αυτοί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου