Η μάνα αγαπάει τα παιδιά όλου του κόσμου

Κατιούσα

Όλοι μας θαρρώ παρακολουθήσαμε τα τελευταία γεγονότα από το λιμάνι της Θερμής στην Λέσβο, εκεί όπου ο ακροδεξιός όχλος εμποδίζει σχεδόν 50 πρόσφυγες μέσα σε μια φουσκωτή βάρκα, στην προσπάθειά τους να πατήσουν στην στεριά.
Φυσικά και οι εικόνες με σόκαραν, όπως σοκάρουν τον κάθε άνθρωπο, αν διαθέτει μια στοιχειώδη αντίληψη για την έννοια της ανθρωπιάς.
Να επισημάνω πως είμαι μητέρα.
Και στο βίντεο είδα κι άλλες μητέρες. Πολλές… Μητέρες με τα παιδιά στην αγκαλιά, να μην διαθέτουν ούτε τα απαραίτητα για τα μικρά τους, να κάθονται σιωπηρές, ανήμπορες, μέσα σε μια βάρκα, κοιτώντας στωικά πότε τα μωρά τους και πότε, με φοβισμένο βλέμμα, τις άλλες.
Τις μητέρες που κι αυτές ήσαν δίπλα στα δικά τους παιδιά, οι οποίες όρθιες, αγέρωχες, επιβλητικές και αποφασισμένες από θέση “ισχύος” κοιτούσαν την βάρκα με μίσος.
Τα μικρά στο σύνολό τους έκλαιγαν απ’ την ταλαιπωρία πεινασμένα, κάτω απ’ τον ήλιο, και τα υπόλοιπα κοιτούσαν σαστισμένα χωρίς να δείχνουν να καταλαβαίνουν το γιατί βρίσκονται μέσα σε ένα λιμάνι και χαζεύουν μια βάρκα, που οι γονείς τους δεν αφήνουν τους ανθρώπους που έχει μέσα να κατέβουν στην στεριά.
Οι μητέρες ήταν εκεί για να υπερασπιστούν όλες τα παιδιά τους, αυτός είναι κι ο αέναος ρόλος της μάνας εξάλλου!
Αυτές στην βάρκα, για να τα σώσουν απ’ τους βομβαρδισμούς, απ’ τον διωγμό, την πείνα, τον θάνατο. Να τους προσφέρουν ένα μέλλον που στον τόπο τους δεν μπόρεσαν. Δεν τους άφησαν να στεριώσουν. Τους ξερίζωσαν. Ψάχνουν να βρουν ένα αποκούμπι για να μπορέσουν να χαρούν την μητρική αγκαλιά.
Οι άλλες για να τα υπερασπιστούν από αυτές. Τις “ξένες”. Τις ξεριζωμένες. Τις αδύναμες. Τις “άθλιες” που θα βγουν απ’ την
βάρκα και θα τους «πάρουν» τον τόπο.
…Μάνα! Πολύ μεγάλη λέξη που ακόμη κι οι ποιητές δυσκολεύονται να περιγράψουν. Γιατί σ’ αυτή την τόσο μικρή λέξη, κρύβεται όλο το μεγαλείο της Αγάπης. Της Ανιδιοτέλειας. Της Θυσίας. Της Προσφοράς.
Γι’ αυτό είμαστε “προγραμματισμένες”, -ας μου επιτραπεί η έκφραση-. Για να περνάμε αυτή την αγάπη στα μικρά μας.
Μα μάνα δεν γίνεσαι επειδή γέννησες ένα παιδί και το γνωρίζουμε όλες αυτό για “τα καλά” και μια μάνα αγαπάει τα παιδιά όλου του κόσμου.
Μάνα σε κάνει η κούραση, τα ατελείωτα ξενύχτια, η τρυφερότητα, η στοργή, οι αγκαλιές, ο χρόνος που θα αφιερώσεις, και κυρίως,
η προσπάθεια να βελτιώσεις τον εαυτό σου, και να τον ξεπεράσεις ακόμη, έτσι ώστε, να μπορέσεις να δώσεις στο πολύτιμο πλασματάκι που έχεις δίπλα σου αρχές και αξίες που θα το συντροφεύουν για πάντα, που θα καθορίσουν τον χαρακτήρα του, που θα τον κάνουν έναν άνθρωπο που θα μπορεί να αγαπά, να ονειρεύεται, να προσπαθεί πάντα για ένα καλύτερο μέλλον, να μην σκύβει το κεφάλι, να αγωνίζεται, να μην φοβάται, να σέβεται τους συνανθρώπους του, να συμμερίζεται τον πόνο τους, να δίνει το χέρι στον φτωχό και τον κατατρεγμένο και να παλεύει για το άδικο.
Όση αγάπη διδάξεις και μεταδώσεις, τόση αγάπη θα σου επιστραφεί. Και καλά θα κάνουμε εμείς οι μάνες όλου του κόσμου, ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας, φυλής, εθνότητας, να ενώσουμε τα χέρια μας, να αλληλοβοηθηθούμε, να μοιραστούμε τον πόνο μας, το φαΐ μας και τις ταλαιπωρίες μας και να ενώσουμε και τα χεράκια των παιδιών μας που κι αυτά δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα.
Να τους διδάξουμε και να κατανοήσουν έννοιες όπως: Εκμετάλλευση, αδικία, ανισότητα. Όχι τον πόλεμο, την αντιπάθεια, και την απέχθεια. Γιατί κάλλιο δυο μικρά χεράκια ενωμένα με αγάπη και κοινό σκοπό, παρά δυο χεράκια ματωμένα απ’ το μίσος.
…Δεν ξέρω τι απέγινε η βάρκα με τους πρόσφυγες. Οι θερμόαιμοι στο λιμάνι ανάγκασαν κακήν-κακώς τους ανθρώπους που τραβούσαν το βίντεο να κλείσουν τις κάμερες..
Μα στο μυαλό μου σφήνωσαν οι μητέρες της βάρκας και οι στίχοι του Ρίτσου:

“Μητέρα δε μας μένει τίποτα.
Πού θ’ απαγκιάσουμε;
Πού θα κοιμηθούμε;”